Τρίτη, Δεκεμβρίου 30, 2008

Οι μικροί μάρτυρες και άλλες σπείρες

Όταν ήμουν παιδί, καθώς και οι δύο μου γονείς είναι από την Κρήτη, έτρωγα και εγώ τους «χοχλιούς» που η μητέρα μου μαγειρεύει εξαιρετικά. Από ό,τι θυμάμαι, είναι ένα γευστικό και θρεπτικό πιάτο που όμως σταμάτησα να τρώω όταν κάποτε, ακόμη πήγαινα στο δημοτικό, είδα να παραλαμβάνουμε ένα «φορτίο» που μας είχαν στείλει από το χωριό. Ένας μεγάλος αριθμός από αυτά τα πλάσματα ήταν στριμωγμένα το ένα πάνω στο άλλο μέσα σε μια σακούλα με τρύπες για να αναπνέουν, μια ζωντανή μάζα που αργοσάλευε, πασπαλισμένη με αλεύρι - αν δεν με απατά η μνήμη μου. Το θέαμα που προκάλεσε απερίγραπτη λύπη. Από τότε, ο οίκτος που αισθάνθηκα, και από τη συνειδητοποίηση ότι τα βράζουν ζωντανά, με έκανε να μην τα ξαναβάλω στο στόμα μου, παρά τα παρακάλια των γονιών μου. Έτρωγα το υπόλοιπο φαγητό, αλλά ποτέ αυτά. Αισθάνομαι πιο άνετα ηθικά να τραφώ με ένα ζώο που έχει θανατωθεί μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα και σχετικά ανώδυνα, παρά με μικρά πλάσματα που έχουν περάσει όλο αυτό το μαρτύριο.

Αργότερα, απορώντας για την περίεργη κόμμωση του Βούδα σε κάποια αγάλματά του (τις γνωστές μικρές «μπουκλίτσες», έμαθα για τη συγκινητική παράδοση σχετικά με τους 108 άγιους μάρτυρες. Κάποτε, καθώς ο Βούδας διαλογιζόταν, ο ήλιος ανέβηκε ψηλά και, χωρίς να το καταλάβει, καθώς ήταν ολότελα απορροφημένος στην προσπάθειά του, κινδύνευε από τις καυτές ακτίνες. Συνέβη τότε να περνούν από εκεί εκατόν οκτώ σαλιγκάρια, τα οποία, βλέποντας τον κίνδυνο και αναγνωρίζοντας της αξία της προσπάθειας του Βούδα για τον κόσμο, σκαρφάλωσαν στη ράχη του και ανέβηκαν στο κεφάλι του καλύπτοντάς το με τα υγρά σώματά τους. Τα μικρά σαλιγκάρια έδωσαν τη δική τους ζωή θυσία στον ήλιο, σώζοντας τον Βούδα και, έτσι, πολλές φορές τον συντροφεύουν και στα αγάλματά του. Ένα παράδειγμα, εδώ. Ενδιαφέρουσες πληροφορίες, εδώ.

Συμπαθώ όχι μόνο τα σαλιγκάρια, αλλά και γενικά τα μικρά πλάσματα που πολλοί θεωρούν ασήμαντα, αλλά τα οποία μάλλον δεν εκτιμούν λιγότερο τις δικές τους ζωές από ό,τι εμείς τις δικές μας. Ένας λόγος για αυτή τη συμπάθειά μου είναι όσα τραβούν από τους «μεγάλους» και ιδίως από τους ανθρώπους, χωρίς να υπάρχει κανένας να τα υπερασπιστεί. Θυμάμαι, για παράδειγμα, τα παιδιά στο χωριό. Πόσα τραβούν τα ζώα, ιδίως τα μικρά, στα χέρια τους και περισσότερο τα έντομα, όπως τα τζιτζίκια, οι ξέγνοιαστοι και άκακοι βάρδοι του καλοκαιριού. Δεν υπάρχουν μεγαλύτεροι σαδιστές από τα παιδιά. Αυτοί που μιλάνε για παιδική αθωότητα μάλλον έχουν ξεχάσει την παιδική τους ηλικία ή είναι εθισμένοι στην ωραιοποίηση του κόσμου. Τα παιδιά, τα περισσότερα, είναι ένα τεράστιο «Εγώ» που σχεδόν δεν αφήνει περιθώριο για τίποτε άλλο στον κόσμο. Αργότερα, το εγώ αυτό έρχεται σε σύγκρουση με τα άλλα εγώ και με την άρνηση του κόσμου να υποκύψει σε αυτό με αποτέλεσμα πληθώρα συγκρούσεων, επιτυχείς και ανεπιτυχείς προσπάθειες ισορροπίας και το μεγάλο πρόβλημα που λέγεται «άνθρωπος». Βλέπω ένα παιδί που κρατά μια πέτρα και την εκτοξεύει με ηδονή και θυμό σε μια βιτρίνα, σε ό,τι αντιστέκεται στη θέλησή του, απολαμβάνοντας τη δύναμη και τη στιγμιαία εξουσία πάνω σε ένα κομμάτι του κόσμου και δεν μπορώ να μη φανταστώ το ίδιο παιδί μετά από μερικά χρόνια να φορά μια στολή και να σηκώνει ένα όπλο και να πυροβολεί, στην ίδια κατάσταση, με διαφορετικό ιδεολογικοπολιτικό επίχρισμα, (κάποιον σαν) τον εαυτό του.

Δεν ξέρω αν θα ήμουν υπερβολικά αισιόδοξος λέγοντας ότι ο κόσμος μοιάζει να έχει αρχίσει να ψυχανεμίζεται ότι δεν θα βρει ποτέ καμία απάντηση και πραγματικό μπούσουλα σε θρησκείες, σε ιερές γραφές, σε ιδεολογίες, ακόμη και στη φιλοσοφία ή στην επιστήμη. Για να βρεις λίγη αλήθεια πρέπει να οπλιστείς με θάρρος και να βουτήξεις μέσα στην ίδια σου τη συνειδητότητα, να ασχοληθείς με αυτό που σχεδόν όλοι στη Δύση θεωρούν δεδομένο, να γίνεις πραγματικά συνειδητός άνθρωπος. Κάποτε, στην Ανατολή, κάποιοι πίστεψαν ότι δεν είμαστε ούτε οι σκέψεις μας, ούτε τα συναισθήματά μας, όλα αυτά μας δίνονται άμεσα ή έμμεσα απ' έξω και δεν είναι παρά εξαρτημένες αντιδράσεις, έξεις, αλλά δεν είμαστε ούτε καν το σώμα μας και ξεχάστε κάθε μεταφυσική, είμαστε ένα ψήγμα συνειδητότητας, με όποια φυσικά, φιλοσοφικά ή μεταφυσικά άμφια και να το ντύσετε αυτό, που κοιτάζει τον κόσμο από έξι παράθυρα, με τη μεσολάβηση ενός φλύαρου και τυραννικού νου που δεν σταματά ούτε λεπτό.

Μια άλλη φορά θα σας πω πότε έπαψα να τρώω στρείδια.
.
Άλλη ανάρτηση για σαλιγκάρια, εδώ.

Σάββατο, Δεκεμβρίου 27, 2008

Όπως πάνω και κάτω


βρεγμένες πλάκες,
κάτω απ' τα πόδια μου
τα πουλιά πετούν

.......................................(χαϊκού εκ του προχείρου)

Περπατούσα κεφάτος και σκυφτός σήμερα στην παγωμένη βροχή, όταν για μια στιγμή νόμισα ότι το βρεγμένο πεζοδρόμιο είχε ζωντανέψει κάτω από τα πόδια μου. Πουλιά πετούσαν από πάνω μου και καθρεπτίζονταν σε αυτό.

Θα έπρεπε να σταματήσω εδώ, αλλά θα ξέρετε ήδη όσοι με επισκέπτεστε συχνά ότι δεν μπορώ να αντισταθώ στο κήρυγμα. Μπορείς πάντα να επιλέγεις αν θα βλέπεις τα λασπόνερα ή τον ουρανό που καθρεπτίζεται σε αυτά (και φοβάμαι πολλά λασπόνερα για το 2009).

Ευτυχώς, υπάρχει και καλό ζεστό τσάι για παρηγοριά.

Τετάρτη, Δεκεμβρίου 24, 2008

Πέρασε και το κοριτσάκι με τα σπίρτα...

... σε διαφορετική διάθεση από άλλες χρονιές. Οι αρχές του ιστολογίου με διαβεβαίωσαν ότι θα συλληφθεί και θα τιμωρηθεί για την καταστροφή του χριστουγεννιάτικου δέντρου του ιστολογίου.
.
Καλές γιορτές!

Δευτέρα, Δεκεμβρίου 22, 2008

Η ποινικοποίηση της γκαρνταρόμπας

- Τώρα, αυτόν τι τον κάνουμε;
.
Το ακούσαμε και αυτό από κάποιους που ζεσταίνουν τις βουλευτικές έδρες. Να ποινικοποιηθεί λέει η κουκούλα, να γίνει ιδιώνυμο αδίκημα. Άλλος βρήκε την αιτία των επεισοδίων στον Τσίπρα και στον Αλαβάνο, άλλος στις ντουλάπες των «αντιεξουσιαστών». Αλλού ποινικοποιείται η μαντίλα, σε εμάς η κουκούλα. Αλήθεια, θα οδηγείται κάποιος που φορά κουκούλα στον εισαγγελέα και όταν βρέχει ή κάνει πολύ κρύο; Έχει προβλεφθεί ποια μέτρα θα ληφθούν αν η κουκούλα εγκαταλειφθεί για εναλλακτικά μέσα, όπως, π.χ. κράνη/μαντήλια/κάλτσες/αποκριάτικες μάσκες/σώβρακοφανέλες; Αν η αστυνομία θέλει ή μπορεί να κάνει συλλήψεις ατόμων που προκαλούν καταστροφές μπροστά στα μάτια της, την εμποδίζει η μη ποινικοποίηση της κουκούλας; Δηλαδή, αν κάποιος πετάει μολότοφ φορώντας κράνος μοτοσικλέτας ή μαντήλι αντί για κουκούλα, θα οδηγείται στον εισαγγελέα με ένα αδίκημα λιγότερο; Αν τώρα δεν γίνονται συλλήψεις ταραξιών, με την ποινικοποίηση της κουκούλας η αστυνομία θα αποκτήσει ξαφνικά ικανότητα και θέληση για να κάνει συλλήψεις ή μήπως θα κάνουν τυχαία σωματικές έρευνες σε μεμονωμένα άτομα μήπως ανακαλύψουν κάποια κουκούλα σε κάποιο μπουφάν; Αν ένας αντιεξουσιαστής ή οποιοσδήποτε άλλος δεν φορά την κουκούλα του μπουφάν του θα συλλαμβάνεται; Πώς ακριβώς θα ορίζεται η κουκούλα; Θα ισχύει η απαγόρευση και για άντρες και για γυναίκες; Θα απαγορεύεται η εισαγωγή ρούχων που έχουν κουκούλα; Η ραφή τους θα τεθεί και αυτή στην παρανομία;

Σε συνέχεια αυτής της πρότασης, θα ήθελα να κάνω και τη δική μου πρόταση για απαγόρευση της... γραβάτας. Η γραβάτα είναι προφανώς σύμβολο, αλλά και απαραίτητο αξεσουάρ, γκολντενμποϊσμού, βατοπαιδισμού, καρεκλοκενταυρισμού, καταπατητισμού, τραπεζιτισμού, σοβαροφανισμού, βουλευτισμού, γιαπισμού και, γενικά, παρασιτισμού και κωλοπαιδισμού. Οι γραβατοφόροι δημιουργούν τις προϋποθέσεις για να καίνε και να καταστρέφουν στη συνέχεια οι κουκουλοφόροι. Νομίζω ότι για να αντιμετωπίσουμε ριζικά τους κουκουλοφόρους, πρέπει να κτυπήσουμε αμείλιχτα και τους γραβατοφόρους. Κάτω οι κουκουλοφόροι και οι γραβατοφόροι! Ωστόσο, υπάρχει ένα ακόμη ποιο επικίνδυνο είδος ανθρώπου, αυτό που έχει τυλίξει τη γραβάτα του στο κεφάλι! Κουκουλοφόρος και γραβατοφόρος δύο σε ένα!

Τελικά, το πρόβλημα ήταν ενδυματολογικό! Ναι, αυτό ήταν, για αυτό έχουμε ταραχές. Εξαφανίστε τις κουκούλες και όλα θα γίνουν όπως ήταν πριν, όλα θα ομαλοποιηθούν, όλα τα προβλήματα θα λυθούν, όλες οι ταραχές θα πάψουν, η κοινωνική ομαλότητα θα επανέλθει. Θα έχουμε κράτος δικαίου και θα εξαλειφθούν οι κοινωνικές αντιθέσεις. Ένα ολόκληρο νέο πεδίο αυτογελοιοποίησης του κράτους και των πολιτευτών μας ανοίγεται μπροστά μας. Καταλαβαίνω την προσπάθεια όσων έχουν συμφέρον να τα αποδώσουν όλα σε μια χούφτα ταραξίες, σε μερικούς γύφτους, σε μερικού ξένους, στον ΣΥΡΙΖΑ, στις κουκούλες, στα σέξι εσώρουχα, εσχάτως ακόμη και στον Γιωργάκη, αλλά δεν πρέπει να υπάρχει και κάποιο όριο; Βέβαια, ζούμε στη χώρα όπου η ανικανότητα αντισταθμίζεται από την πληθώρα νόμων και απαγορεύσεων, οπότε δεν αποκλείω να δούμε αύριο και τέτοιες προτάσεις νόμων. Είσαι ανίκανος υπουργός; Σκάρωσε ένα νόμο ή μια απαγόρευση και δείξε ότι «παράγεις έργο». Κανένας δεν θα σου δώσει σημασία αν απλώς φροντίσεις για να εφαρμόζονται οι υφιστάμενοι νόμοι και απαγορεύσεις. Υπάρχει και το προηγούμενο της απαγόρευσης όλων των ηλεκτρονικών παιχνιδιών για να αντιμετωπιστεί ο παράνομος τζόγος, εξαιτίας της οποίας τόσο γελοιοποιήθηκε και διασύρθηκε η χώρα.

Μήπως πρέπει να ποινικοποιηθεί και η βλακεία, τουλάχιστον για τους πολιτικούς;
.
Υ.Γ. Αν εισέλθει εις το παρόν ιστολόγιο κάποιος βλαξ, επισημαίνεται ότι πολλά από τα παραπάνω είναι ειρωνικά.

Σάββατο, Δεκεμβρίου 20, 2008

Σκοτεινός Περαστικός - II

Ευτυχώς, έχουμε τουλάχιστον σοβαρό πρωθυπουργό!

Δεν είναι τυχαίο που κάποιες φορές αποκαλώ τα όργανα της αταξίας «γενίτσαρους». Υπάρχουν σημαντικές ομοιότητες μεταξύ της αστυνομίας μας και του εν λόγω σώματος. Κατ' αρχήν, και οι γενίτσαροι εκτελούσαν σε καιρό ειρήνης αστυνομικά (και πυροσβεστικά) καθήκοντα. Και οι γενίτσαροι είχαν αλληλεγγύη μεταξύ τους και προέτασσαν το «συντεχνιακό» τους συμφέρον. Και οι γενίτσαροι ήταν εξωτερικό σώμα της κοινωνίας που δεν έδινε λογαριασμό σε κανέναν και είχαν ένα δικό τους, χωριστό πλαίσιο αναφοράς. Και οι γενίτσαροι φέρονταν ασύδοτα και με μεγάλη σκληρότητα και αλίμονό σου αν έπεφτες στα χέρια τους. Νομίζετε ότι υπερβάλλω; Δείτε αυτή την αφήγηση. Θα μπορούσε κάποιος να την αμφισβητήσει, αν σχεδόν όλοι μας δεν είχαμε ακούσει για κάποιο ανάλογο περιστατικό από το περιβάλλον μας, από κάποιο φίλο, από κάποιο συγγενή, αν δεν είχαμε δει τα γνωστά υπέροχα βιντεάκια με τη συμπεριφορά αστυνομικών οργάνων που δημοσιεύονται κάθε τόσο, αν δεν ήταν οι λίστες με τους «εξωστρακισμούς», αν δεν ήταν οι καταδίκες από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρώπινων Δικαιωμάτων, αν... Είναι όλα «μεμονωμένα» περιστατικά υποθέτω. Αυτή η αστυνομία, όσο λειτουργεί έτσι, δεν θα έχει ποτέ τη στήριξη της κοινωνίας και θα αντιμετωπίζεται με καχυποψία ή ακόμη και εχθρότητα ή μίσος.

Φυσικά, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα τη χρησιμοποιήσω όπου θεωρήσω ότι πρέπει να το κάνω αυτό, ελπίζοντας βέβαια στην ανταπόκρισή της, καθώς η εμπειρία μου είναι ότι αυτή δεν είναι δεδομένη (μοιάζει η προστασία του πολίτη να είναι το τελευταίο μέλημά της). Καμία συμπάθεια δεν έχω όμως και για όλους αυτούς τους αληταράδες που από την άλλη πλευρά έχουν βρει αφορμή για να καταστρέφουν και να τρομοκρατούν ατιμώρητοι την κοινωνία, στο όνομα, βεβαίως, ανώτερων ιδανικών και σκοπών και στη μνήμη ενός νεκρού. Περπατούσα πριν από λίγες ημέρες στην Πατησίων, που ήταν και πάλι γεμάτη με κόσμο, όταν ξαφνικά ακούστηκε δυνατός θόρυβος και αντιλήφθηκα δύο αλλοδαπούς νεαρούς που μόλις είχαν κτυπήσει, μάλλον με μια κλωτσιά, ένα τηλεφωνικό θάλαμο. Σκέφτηκα για μια στιγμή να βγάλω την ομπρέλα που είχα μαζί μου και να την κατεβάσω στο άθλιο πρόσωπο του ενός με όλη μου τη δύναμη και μετά να περιλάβω και τον άλλο με τις διαθέσεις του Χάνιμπαλ Λέκτορ, αλλά συγκρατήθηκα από τις πιθανές νομικές συνέπειες. Με προσέβαλε ότι κάποιος θεωρούσε ότι μπορούσε να συμπεριφέρεται έτσι στην πόλη μου, μπροστά μου, θεωρώντας δεδομένο ότι θα μείνει ατιμώρητος.

Εκ των υστέρων, σκέφθηκα ένα τρόπο αντίδρασης που προτείνω σε όλους. Θα μπορούσα να τους ακολουθήσω διακριτικά, να πάρω τηλέφωνο από το κινητό την αστυνομία και να την κατευθύνω στη σύλληψή τους (αν ανταποκρινόταν φυσικά). Πιστέψτε με, όσο και αν σιχαίνομαι αυτή την αστυνομία, κανέναν ενδοιασμό και τύψη δεν θα είχα να τη χρησιμοποιήσω εναντίον ατόμων αυτής της ποιότητας. Θα ήταν και μια καλή ψυχαγωγία αν τα όργανα τους ρίχνανε καμιά μπάτσα, έτσι «φτιαγμένοι» που θα ήταν από τα επεισόδια των ημερών. Διασκέδασα λίγο με αυτές τις αγαθές σκέψεις. Απεχθάνομαι όλους όσοι δρουν χωρίς λογική και χωρίς ηθική και δεν με ενδιαφέρει στο όνομα ποιας ιδεολογίας ή «ευγενών» στόχων ή κινήτρων το κάνουν.

Δεν υπάρχει καμιά δικαιολογία για αυτή την τυφλή καταστροφική μανία χωρίς στόχο ή μάλλον με λάθος στόχους και θα απηύθυνα έκκληση στους θερμοκέφαλους, καθώς βλέπω να απειλείται και το δεύτερο χριστουγεννιάτικο δέντρο στην Πλατεία Συντάγματος, να σκεφθούν λίγο τα μικρά παιδιά που έχουν και αυτά δικαίωμα σε λίγη χριστουγεννιάτικη μαγεία, πριν να φτάσουν και αυτά στην ηλικία της απομυθοποίησης.
.
Με αυτές τις χαρούμενες σκέψεις, εύχομαι σε όλους καλές γιορτές.
.

Υ.Γ. Στιγμές νεοελληνικού μεγαλείου, τα ΜΑΤ να φυλούν το χριστουγεννιάτικο δέντρο (μέγα πολιτικό σύμβολο και στόχο). Φαντάζομαι τις εικόνες να κάνουν το γύρο του κόσμου, προς επίρρωσιν της ρήσης ότι η Ελλάδα είναι ένα απέραντο φρενοκομείο. Τα δεύτερα Δεκεμβριανά της Αθήνας, καλά λένε ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται σαν φάρσα (η μάχη για το χριστουγεννιάτικο δέντρο και την καραμελούπολη).

Τετάρτη, Δεκεμβρίου 17, 2008

Η χαμένη τιμή της ΕΡΤ

- Με ατίμασααααν!!!

Σε εισαγωγικά, από τις δηλώσεις του προέδρου της ΕΡΤ (το πλήρες κείμενο εδώ), ο οποίος προφανώς διαθέτει μια εξαιρετικά διεισδυτική ματιά στα πράγματα, ένα ζωντανό λόγο και εναργές πνεύμα που δεν θα μπορούσε ποτέ να έχει ένας τυπικός καρεκλοκένταυρος του δημοσίου:

«Οι άνθρωποι αυτοί δεν ήρθαν εδώ οργανωμένα. Δεν ήρθαν δηλαδή ως μια ομάδα με κάποιο κοινωνικό πρόσωπο, με κάποια κοινωνική εκπροσώπηση...Αυτοί λοιπόν οι άνθρωποι δεν ήρθαν οργανωμένοι στην ΕΡΤ και τους καταγγέλλω, ήρθαν σε πολύ μικρές ομάδες... Έγινε μια εισβολή μικροομάδων, ανοργάνωτων, οι οποίοι δεν φέρουν καμία κοινωνική ταυτότητα και είναι για τούτο καταγγελτέοι... Επίσης μου δώσανε ένα κείμενο χωρίς υπογραφή, χωρίς να φέρει ταυτότητα, χωρίς να φέρει τίτλο, ένα άγραφο non paper με το οποίο καταγγέλλουν...»

Από την πρώτη στιγμή που άκουσα αυτή την ανακοίνωση μου έκανε εντύπωση για αυτό τον πανικό που προδίδει απέναντι σε μια ενέργεια από άτομα που δεν προέβαλαν κάποια ταυτότητα. Αν της έβαζα κάποιο τίτλο, αυτός θα ήταν «Ο πανικός του κρατικού αξιωματούχου απέναντι στην απουσία ετικέτας.» Ο πολίτης ή ομάδες πολιτών δεν έχουν δικαίωμα να ομιλούν αν δεν είναι μέσα σε κάποιο μαντρί. Θες να διαμαρτυρηθείς για κάτι; Θες να προβάλεις κάποια αιτήματα; Έλα εδώ με τον τσοπάνο σου, με την ετικέτα σου κρεμασμένη από το λαιμό και θα δούμε τι θα κάνουμε, ως πολίτη είναι αδύνατον να σε αντιμετωπίσουμε, ούτε ως άτομο ή ομάδα πολιτών ή ατόμων. Αυτό θα ήταν, καταλαβαίνεις, πραγματικά επικίνδυνο. Τα πρόβατα δεν πρέπει να έχουν φωνή, τα πρόβατα δεν πρέπει να συνεννοούνται σε ελεύθερη βάση το ένα με το άλλο και να απευθύνονται στο κράτος. Τα πρόβατα πρέπει να ανήκουν στα μαντριά, να έχουν τα τσοπανόσκυλα για περιφρούρηση και τον τσοπάνο να τα κατευθύνει, να έχουν εκπροσώπους. Εμείς, στη ΕΡΤ, αυτό το παιχνίδι παίζουμε. Αν, ως πολίτης, δεν θες να ανήκεις σε κάποιο χώρο, δεν θες να έχεις την ετικέτα σου, δεν μας ενδιαφέρεις, είσαι επικίνδυνος. Είναι αναγκαίο να μπορούμε να σε κατατάξουμε βρε αδελφέ κάπου, πού πας έτσι ξέμπαρκος ρε Καραμήτρο; Τι μου τσαμπουνάς για ελεύθερους πολίτες και τα παρόμοια, εδώ είναι Βαλκάνια, εδώ έχουμε στάνες. Πρωτοβουλίες βάσης; Α, πα, πα, κιχ, κακό!!!

Σε τελευταία ανάλυση, αν δεν θέλετε να έλθετε με την ετικέτα κάποιου κόμματος ή συνδικαλιστικού φορέα, βάλτε μια κουκούλα βρε αδελφέ! Μη μας δείχνετε τα χαμογελαστά νεανικά σας πρόσωπα, μη μας μοστράρετε τη φάτσα σας έτσι φόρα παρτίδα! Μας τρομάζετε, δεν το καταλαβαίνετε; Αν φορούσατε την κουκούλα σας, θα σας κατατάσσαμε κάπου, θα σας αποκαλούσαμε «γνωστούς-αγνώστους/ κουκουλοφόρους», θα αναρωτιόμαστε γιατί δεν κάνει κάτι το κράτος, θα αναρωτιόμαστε για το τι είδους άτομα είστε. Όλα θα ήταν πιο εύκολα. Κοιτάξτε τι πανικό μας δημιουργήσατε τώρα. Γιατί δεν φοβάστε ρε; Γιατί δεν φοράτε κουκούλες ρε; Μου λέτε; Ε; Μιλήστε καθάρματα!

Βλέπω όμως και ένα άλλο σημείο της δήλωσης του προέδρου της ΕΡΤ που αξίζει να προσέξουμε:
.
«Δεν ήρθαν και δεν μπήκαν στην πύλη μέσα, λέγοντας ότι θέλουν να διαμαρτυρηθούν για οτιδήποτε. Ξεκίνησαν να έρχονται στην ΕΡΤ από πολύ νωρίς, απ΄ ό,τι φαίνεται από τις πρώτες έρευνες, σε μικρές ομάδες, δήθεν ως φιλοξενούμενοι, είτε για εκπομπές, είτε στο ραδιόφωνο, είτε στην τηλεόραση, είτε στα Μουσικά Σύνολα...»

Καταλαβαίνετε πόσο σοβαρά είναι τα πράγματα, οι άνθρωποι αυτοί μετήλθαν μεθόδους των Βιετκόνγκ που με παρόμοιους τρόπους διείσδυαν σε πόλεις του Νοτίου Βιετνάμ. Κάποιοι από αυτούς τους ανθρώπους ίσως να μπήκαν στο μέγαρο παριστάνοντας ακόμη και τις «γλάστρες». Δεν υπάρχει λοιπόν κανένας σεβασμός στους θεσμούς; Αυτό είναι ασυγχώρητη ζαβολιά!

Σε άλλο σημείο αναφέρεται:

«...πρόκειται για άτομα τα οποία σε καμία περίπτωση δεν είναι μαθητές, σε καμία περίπτωση δεν είναι άτομα τα οποία εκφράζουν κοινωνική οργή. Είναι σχεδιασμένο από άτομα που είναι 25άρηδες, από άτομα που ξέρουν τι κάνανε, από άτομα που θέλουν να διασαλεύσουν την ειρήνη στην ΕΡΤ.»

Εμείς, ως ΕΡΤ, μόνο σε μαθητές αναγνωρίζουμε το δικαίωμα της διαμαρτυρίας και της οργής. Είναι και του χεριού μας εξάλλου, μοιάζουν τόσο χαζούληδες και ασυνάρτητοι όταν τους ρωτάς (το σχολείο κάνει καλή δουλειά). Εμείς θα σας πούμε αν εκφράζετε οργή, δεν θα μας πείτε εσείς! Αν είστε 25άρηδες, δεν έχετε καμιά δουλειά να διαμαρτύρεστε και σίγουρα δεν έχετε το δικαίωμα να οργίζεστε. Το λέω εγώ, ο δημόσιος λειτουργός! Θα εισηγηθώ νομοσχέδιο που θα θέτει ηλικιακά όρια στη διαμαρτυρία και στην οργή, αλλά και στο κατά πόσο επιτρέπεται σε κάποιον να ξέρει τι κάνει! Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, μας διασαλεύσατε και την ειρήνη, μια χαρά αραχτοί ήμασταν! Άντε τώρα να κάνεις και έρευνες και τα παρόμοια για το πώς μπήκατε και γιατί μπήκατε και πώς τα καταφέρατε. Όχι ότι θα τιμωρηθεί κανένας, αλλά μας τρέχετε, πολύ μας τρέχετε και εμείς δεν γίναμε δημόσιοι υπάλληλοι για να τρέχουμε και να μας διασαλεύουνε την ησυχία μας και τον ύπνο μας! Πώς τολμάτε να ξέρετε τι κάνετε; Βλέπετε κανέναν σε αυτό το κράτος να ξέρει τι κάνει; Μέγα έγκλημα!
.
Το βίντεο της διαμαρτυρίας, εδώ. Υποθέτω ότι το αν εγκρίνει ή όχι κάποιος αυτή την ενέργεια εξαρτάται από τη στάση του απέναντι στον ακτιβισμό. Δεν θα κάνω εδώ αυτή τη μεγάλη συζήτηση, αυτό που με προβλημάτισε ιδιαίτερα ήταν ο ανούσιος, ξύλινος λόγος του δημόσιου λειτουργού και το πραγματικά περίεργο σκεπτικό του. Αυτή η ανακοίνωση θα μπορούσε να αποτελέσει μνημείο βλακείας και να προστεθεί ως παράρτημα σε σχετικό δοκίμιο. Αποκάλυψε βέβαια άθελά του ο άνθρωπος και την αχίλλειο πτέρνα του κράτους. Θέλετε να φανείτε πραγματικά επικίνδυνοι και απειλητικοί; Κάντε αυτό που δεν προβλέπεται, αυτό που δεν μπορούν να ταξινομήσουν στα συρταράκια του μυαλού τους, αυτό στο οποίο δεν μπορούν να κολλήσουν μια από τις εύκολες ετικέτες τους που αναμασούν στα δελτία ειδήσεών τους με το λεξιλόγιο των εκατό λέξεων, γίνετε απρόβλεπτοι. Τις μολότοφ, τις πέτρες, τις ξέρουν, τις κατανοούν, δεν τους τρομάζουν, τίποτα δεν τρομάζει ένα δημόσιο υπάλληλο και το κράτος όσο το πρωτότυπο.

Τρίτη, Δεκεμβρίου 16, 2008

Περίπου έξι χιλιάδες ευρώ...

...είναι η βαρύτερη ποινή για τον ξυλοδαρμό του Κύπριου σπουδαστή στην υπόθεση «ζαρντινιέρα» (39 μήνες εξαγοράσιμοι προς 5 ευρώ την ημέρα) και βεβαίως οι εφέσεις έχουν ανασταλτικό χαρακτήρα. Τόσο κόστισε η απερίγραπτη βαρβαρότητα που είδαμε όλοι. Η είδηση, εδώ. Πώς να μη μιλήσεις για ατιμωρησία; Πώς να μιλήσεις για δικαιοσύνη και κράτος δικαίου; Τι να αντιτάξεις σε όποιον αύριο θα αποφασίσει σε μια παρόμοια περίπτωση να πάρει το νόμο στα χέρια του;

Δεν είναι μόνο ότι αντί για αστυνομία έχουμε αληταράδες γενίτσαρους, αλλά και αντί για δικαστές έχουμε τσιράκια της εξουσίας, ανθρωπάκια, διεφθαρμένους και ιεροεξεταστές για κάθε αδύναμο. Για να μην είμαι ισοπεδωτικός, δέχομαι ότι υπάρχουν και φωτεινές εξαιρέσεις.

Αυτό, δεν είναι δημοκρατία.

Κάποιοι απορούν με τη στάση μου, χτυπάς πότε εδώ, πότε εκεί, μου λένε. Εγώ όμως ξέρω πολύ καλά με ποιον είμαι. Είμαι με την αλήθεια μου, είμαι με τη δημοκρατία, είμαι με όσους επιθυμούν ένα κράτος δικαίου, ένα κράτος όπου τα υποτιθέμενα όργανα της τάξης δεν είναι σκέτα όργανα, ένστολα αλητάκια και σωματέμποροι και ένα κράτος όπου δεν απαιτείται για κάθε αλλαγή ή απόφαση η έγκριση κουκουλοφόρων, αριστεριστών και συνδικαλιστών μπέηδων που δεν επιτρέπουν σε κανένα άλλο να έχει λόγο για την παιδεία και την οικονομία. Πιστεύω σε ανοικτά πανεπιστήμια όπου μπορεί να εκφράζεται ελεύθερα ο φοιτητής, ο καθηγητής, χωρίς να υπόκεινται σε καθεστώς τρομοκρατίας, ακόμη και από κοινούς εγκληματίες, λόγω του πανεπιστημιακού ασύλου. Είναι ή δεν είναι αυτό παραλογισμός; Κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου τώρα και αστυνόμευση των χώρων από δυνάμεις που θα λογοδοτούν στη διοίκηση του πανεπιστημίου. Η μεγαλύτερη αντιστασιακή πράξη είναι να είσαι ο εαυτός σου και να επιμένεις στην αλήθεια σου. Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω πολλές ελπίδες για αυτό τον τόπο ή μάλλον εκτιμώ ότι για να αλλάξει κάτι προς το καλύτερο θα πρέπει πρώτα να δούμε και χειρότερα, οπότε δεν ανυπομονώ. «Νούμερο» της ημέρας ο πρωθυπουργός να προσπαθεί να μας πείσει ότι, για άλλη μια φορά, δεν κατάλαβε, δεν ήξερε, δεν υποψιάστηκε, εδώ.
.
Όχι ΝΔ, όχι ΠΑΣΟΚ, όχι σκουπίδια, όχι πλαστικά σε θάλασσες και ακτές.

- Κύριε πρόεδρε, μου παίρνετε όλα τα ψιλά, αλλά χαλάλι, το φχαριστήθηκα που το σάπισα το κωλόπαιδο!

Στο σουπερμάρκετ το απόγευμα της Δευτέρας

Πήγα στο σουπερμάρκετ, μου λείπανε μερικά χρειώδη. Σε καλή διάθεση δεν ήμουν, ήταν πάλι ο βασανιστής ο νους που με μαστίγωνε με τα «αν» και «έτσι έπρεπε», «γιατί αυτό δεν είπες/δεν έκανες». Λυσσομανούσε το «Εγώ», όλο απαιτήσεις, παράπονα και «δεν με υπηρετείς καλά». Σκυφτός στο ταμείο να πληρώσω, πρώτα μου περνάει η υπάλληλος το ψωμί, μετά κάτι άλλο, μετά τίποτα, περιμένω τα άλλα ψώνια και αυτά δεν έρχονται. Σηκώνω το κεφάλι, με κοιτάει με τα μεγάλα μαύρα μάτια της, περιεργάζεται την οδοντόκρεμα, σκέφτομαι ότι θα δυσκολεύεται να την περάσει, αλλά εκείνη με ρωτάει αν είναι καλή και πιάνουμε την κουβέντα. Όμορφη δεν θα την έλεγες, κάπως μακρύ πρόσωπο, δέρμα σκούρο, την κορμοστασιά της δεν τη διέκρινα καλά πίσω από το ταμείο, μα αυτή η γλύκα, αυτή η θηλυκότητα... αυτή η υποψία μυρωδιάς σαν ζεστό τσουρεκάκι. Έχει την ποιότητα μιας νεαρής ελιάς που στέκει στον κάμπο. Το μάτι δεν την πιάνει, μα λίγο να σε κοιτάξει, λίγο να σου μιλήσει, νοιώθεις μια φλόγα να σε καίει. Μιλάμε για οδοντόκρεμες ενόσω κοιταζόμαστε στα μάτια όταν μια μεσήλικη πελάτισσα την επιπλήττει από πίσω «Το διάλειμμά σου κάνεις κοριτσάκι μου;» Μου χαμογελάει και της χαμογελώ, μου περνάει τα υπόλοιπα ψώνια, της εύχομαι καλή συνέχεια και φεύγω, μα τώρα ο βασανιστής νους έχει λουφάξει. Να ήξερες τι δώρο, τι ανακούφιση μου έδωσες κορίτσι.

Περπατώ στην Πατησίων, μπροστά αλλάζουν μια σπασμένη τζαμαρία, από τα επεισόδια. Σταματώ, ένας ηλικιωμένος δίπλα μου δεν καταλαβαίνει, ο νεαρός εργάτης που σταματούσε τους περαστικούς χρειάζεται να επιμείνει, εκνευρίζεται, κάνει προσβλητικά σχόλια για τον ηλικιωμένο απευθυνόμενος στους άλλους εργάτες, «βάζουν το κεφάλι κάτω σαν τα ζώα και πάνε... μα δεν καταλαβαίνουν... τι χαζομάρα». Ο ηλικιωμένος κάπως διαμαρτύρεται μα απομακρύνεται, εγώ κοντοστέκομαι. «Γιατί έπρεπε να τον βρίσετε τον άνθρωπο; Γιατί τέτοια έλλειψη σεβασμού και ανάγκη μείωσης του άλλου; Εσείς δεν είστε ποτέ αφηρημένος στο δρόμο, δεν κάνετε ποτέ λάθη;». Με κοιτάζει αμήχανα, διαμαρτύρεται ότι τον είχε προειδοποιήσει, πάει να δικαιολογηθεί «Με το να βρίζετε κάνετε κάτι καλύτερο; Βελτιώνετε κάτι σε αυτό τον κόσμο; Λίγο σεβασμό μεταξύ μας, λίγη ευγένεια είναι αυτά που χρειαζόμαστε σήμερα» του λέω χαμογελώντας. Χαμογελά αμήχανα καθώς απομακρύνομαι. Να κατάλαβε κάτι άραγε; Ήταν νέος, ο κάτω τροχός της αμάξης, απολάμβανε την προσωρινή εξουσία πάνω στους άλλους, ενδεχομένως κάποια συμπλέγματα, ανάγκη επιβεβαίωσης (Επίσημος πικρόχολος σχολιαστής: μήπως αυτή κάνει και εσένα να γράφεις αυτό το ποστ;).

Όταν οι άλλοι πετούν δακρυγόνα, πέτρες, μολότοφ, καλύτερα εμείς να πετάμε τον καλό και δίκαιο λόγο, την καλή και δίκαιη πράξη, την ειρηνική καρδιά, όσο μπορούμε. Αυτά θεραπεύουν τον κόσμο. Εξάλλου, η γενικευμένη πολιτική απείθεια ή ακόμη και οι δημιουργικοί, συμβολικοί τρόποι διαμαρτυρίας είναι πιστεύω πιο αποτελεσματικά από τις μολότοφ και τις πέτρες, ιδίως όταν έχει κάποιος απέναντί του ένα τόσο αδύναμο και διεφθαρμένο κράτος. Το να σκορπά κάποιος ασχήμια δεν κάνει ομορφότερο τον κόσμο (Επίσημος πικρόχολος σχολιαστής: τι καλά που μας τα λες).

Κυριακή, Δεκεμβρίου 14, 2008

Όνειρο χειμερινής νυκτός

Πολλά και θαυμαστά και χρώματα λαμπερά είχε εκείνο το όνειρο. Νησιά που υψώνονταν πάνω από τη θάλασσα σε σχήμα μανιταριού, πόλεις με ουρανοξύστες, πόλεις στρωμένες με κάτι σαν χιόνι που όταν το δοκίμασα ήταν γλυκό σχεδόν σαν ζάχαρη, ζούγκλες με έναν τύπο που τον έλεγαν Πιμ και τον κυνηγούσαν τέρατα, ένα σκελετό που αντί για κόκαλα είχε πράσινες φτέρες και που στη θέση των ματιών είχε δυο βαθυκόκκινα λουλούδια, αρκουδογορίλες, τεράστιες αράχνες, σαν λεωφορεία, και άλλα πολλά θηρία. Κάποια στιγμή, βρέθηκα να περπατάω σε μια παραλία, νόμιζα ότι πατούσα πάνω σε παράξενους βραχώδεις σχηματισμούς, όταν αντιλήφθηκα να με κοιτούν θυμωμένα μάτια. Αργότερα, σε ένα γραφείο με βαριά δρύινα έπιπλα, έβλεπα το δήμαρχο και διάφορους άλλους να ανησυχούν για την κατάσταση. «Μην ανησυχείτε,» τους είπα «είστε μόνο το όνειρο κάποιου που σε λίγο θα ξυπνήσει».

Πέμπτη, Δεκεμβρίου 11, 2008

Μια κοινωνία που δεν τα έχει καλά με τον εαυτό της

- Όχι ρε! Όχι το πληκτρ
..
Ευτυχώς είχα και άλλο πληκτρολόγιο. Στην Αγγλία είχα ακούσει μια έκφραση, "A society at ease with itself" (Μια κοινωνία που τα έχει καλά με τον εαυτό της). Αυτό ακριβώς δεν είμαστε. Είμαστε μια κοινωνία που κοιτά τον εαυτό της στον καθρέπτη και τον σιχαίνεται. Οι κακοήθειές της είναι πολυάριθμες και τις έχω και εγώ και άλλοι επαναλάβει τόσες φορές που δεν έχει νόημα να σας κουράσω ξανά. Το θέμα είναι ότι αυτά που κάποιοι θεωρούν αποδεκτές ιδιαιτερότητες της κοινωνίας μας, αποδεικνύονται, όπως πολλοί από εμάς υποστηρίζουν εδώ και πολλά χρόνια, ότι έχουν κόστος και μάλιστα πολύ υψηλό. Αυτή η "επιχείρηση σοκ και δέος" της νεολαίας (που καθόλου δεν εξιδανικεύω και δεν ωραιοποιώ) είναι νομίζω ίσως η τελευταία μας ευκαιρία για να αντιληφθούμε ότι δεν είναι στραβός ο γιαλός, αλλά ότι στραβά αρμενίζουμε.

Υπενθυμίζω ότι οι δημοκρατίες δεν συντρίβονται μόνο από τα τανκ, αλλά σαπίζουν επίσης από τη διαφθορά, που πολλές φορές ανοίγει το δρόμο για τα πρώτα. Πραγματικά, πιστεύω ότι δεν έχουμε αληθινή δημοκρατία αυτή τη στιγμή. Έλλειψη δημοκρατίας δεν σημαίνει αναγκαία να υπάρχει μια απροκάλυπτη δικτατορία ή πολιτικοί κρατούμενοι. Αν αρκούσε αυτό, όλα θα ήταν πολύ εύκολα. Η δημοκρατία έχει πολλές προϋποθέσεις, μεταξύ των οποίων μπορεί να μην είναι η απόλυτη έλλειψη διαφθοράς, αλλά σίγουρα είναι οι αδιάβλητοι θεσμοί και, κυρίως, η εμπιστοσύνη του λαού σε αυτούς και στην κυβέρνησή του (όπως σωστά επισημάνθηκε και στην τηλεόραση του ΣΚΑΙ, εχθές). Αν, όπως αντιλαμβάνομαι να επιχειρείται, η κυβέρνηση και κάποια ΜΜΕ τα αποδώσουν όλα στην "κακιά την ώρα" και σε μερικούς "επαγγελματίες κουκουλοφόρους και πλιατσικολόγους" (ότι υπάρχουν αυτά και χειρότερα φαινόμενα δεν το αμφισβητώ) ή στα παιδιά indigo του Χαρδαβέλα ή σε όποια θεωρία συνομωσίας, το παιχνίδι θα έχει χαθεί και φοβάμαι ότι αργότερα θα αντιμετωπίσουμε και χειρότερα.

Είπα ότι δεν ωραιοποιώ τίποτα. Η κοινωνία μας είναι μια ολότητα. Το αν ένα παιδάκι θεωρεί ότι μπορεί να σηκώσει μια πέτρα και να τη ρίξει στο κατάστημα ενός ανθρώπου και να περιμένει να του πούνε και μπράβο, οφείλεται στο ότι με αυτό τον τρόπο μεγάλωσε. Η ελληνική οικογένεια δεν διδάσκει τι σημαίνει ευθύνη, δεν διδάσκει ότι κάθε πράξη έχει συνέπειες τις οποίες πρέπει να μάθουμε να αποδεχόμαστε, ως απαραίτητο στοιχείο της ωρίμανσης. Αλλά είπαμε, όλα είναι ένας φαύλος κύκλος, τι ευθύνη και συνέπεια να μάθει το παιδί στη χώρα του παραιτούμαι/ξεπαραιτούμαι; Θυμάμαι το βράδυ που καιγόταν η βιβλιοθήκη της νομικής τον πρύτανη του Πανεπιστημίου Αθηνών συγκινημένο, με στόμφο πολύ και ύφος ηθικής ανωτερότητας, ένα πράμα, να ανακοινώνει ότι κάποιος πρέπει να παραιτηθεί και ότι αφού κανένας πολιτικός δεν το κάνει, θα το πράξει ο ίδιος. Πόσο συγκινητικόν, πριν αλέκτωρ λαλήσει τρις, γαργάρα η παραίτηση (σωστά, εμείς θα γίνουμε οι μαλ*** της υπόθεσης;). Η είδηση, εδώ. Εύγε, εξαιρετικό μάθημα δασκάλου προς τους μαθητές του. Παραιτήσεις της τηλεόρασης... Τα πιτσιρίκια θα κατηγορήσεις μετά; Κάποιος να πέθαινε από αηδία...

Δεν μπορώ να μην προσθέσω ότι οι αλόγιστες καταστροφές με εξοργίζουν (μια και είναι και της μόδας η οργή). Κάτι άλλο που στερείται η νεολαία μας, λόγω της εξαιρετικής παιδείας που λαμβάνει, είναι ο στοιχειώδης κανόνας της λογικής ότι δύο λάθη (ιδίως όταν αυτά δεν συνδέονται με κανένα τρόπο μεταξύ τους) δεν κάνουν ένα σωστό. Αλλά από πού να διδαχθούν και αυτοσυγκράτηση στη χώρα του "ξέρεις ρε ποιος είμαι εγώ;" Βγήκα σήμερα έξω, πήγα στο κέντρο, έβλεπα σκατουλάκια, δεν ξέρω αν ήταν 11 ή 12 χρονών, να περπατάνε με ύφος αγέλης αληταράδων που πάνε να γαμ**ουν στο μπουρδέλο και να μιλούν αναλόγως, με το αίσθημα της ατιμωρησίας που προσφέρει η αγέλη. Σίγουρα νομίζουν ότι είναι οι ήρωες κάποιου βιντεοπαιχνιδιού. Είμαι ελεύθερος επαγγελματίας, ευτυχώς, δεν έχω κατάστημα ή βιτρίνα, αν όμως κάποιος οι κάποιοι άνω των τριών ετών επιχειρούσε να καταστρέψει τα μέσα βιοπορισμού ή την περιουσία μου, θα του έριχνα ευχαρίστως ένα μπερτάκι ξύλο* και μετά θα περίμενα να "περιποιηθώ" και τους γονείς που θα ερχόντουσαν να μου ζητήσουν το λόγο και ας καιγόταν μετά το σύμπαν. Αυτή η κατάσταση πρέπει να σταματήσει. Ποιος να τη σταματήσει όμως θα μου πείτε; Οι σάπιοι και ανίσχυροι πολιτικοί μας των δημοσκοπήσεων που είναι και οι υπεύθυνοι αυτής της κατάστασης; Μπορούμε πάντα να ελπίζουμε στον καιρό. Ο στρατηγός χειμώνας...

Κόπρος στα πρόσωπα των σαδιστών και ανίκανων αστυνομικών! Ούτε ένα αρχιφύλακας δεν παραιτήθηκε από ευθιξία μετά από όλα αυτά. Ως ελάχιστο μέτρο κατευνασμού, αλλά και ανάληψης ευθυνών, σε επίπεδο ηγεσίας. Θα έπρεπε να είχε αποκεφαλιστεί όλη η διοίκηση του σώματος, μαζί φυσικά με την πραγματική παραίτηση των υπουργών, ανακοινώνοντας παράλληλα την αλλαγή της εκπαίδευσης και της νοοτροπίας του σώματος.
..
* Αν δεν με έπαιρνε εκείνη τη στιγμή, θα τους ακολουθούσα σε κανένα στενό με ένα λοστάρι, καθώς είμαι άνθρωπος εκδικητικός και κακό σπυρί, ίδιος ο Μπενβενούτο Τσελίνι, μόνο το ταλέντο του δεν έχω.
.

Τρίτη, Δεκεμβρίου 09, 2008

Ο πρωθυπουργός της πυρκαγιάς


Το μόνο που έλλειπε ήταν να ξαναδούμε τον Πρωθυπουργό με μπουφάν πιλότου να «συντονίζει». Τελικά, είδαμε εκείνη την ανεκδιήγητη εικόνα του υπουργού εσωτερικών, Προκόπη Παυλόπουλου, να μας διαβεβαιώνει ότι όλα γίνονται καλά, ότι τα ΜΜΕ δραματοποιούν την κατάσταση (!!!) και να προτρέπει να αναζητήσουμε «αυτούς που έχουν συμφέρον» και βρίσκονται πίσω από αυτά*! Πόσες Ελλάδες, πόσες Αθήνες πρέπει να καούν για να βγει από έναν πολιτικό σε αυτή τη χώρα μια αληθινή, ειλικρινής κουβέντα; Κάποιος να πέθαινε από αηδία...

Ακόμη είναι πολύ νωρίς για να κάνουμε απολογισμό και για να πούμε ότι έχουμε δει το τέλος. Αδιάκριτες καταστροφές από ανεγκέφαλους, ξέσπασμα οργής από μια καταπιεσμένη, ταϊσμένη με τον οχετό των ΜΜΕ, αδικημένη - κανονικά και με το νόμο - γενιά, πλιατσικολόγοι μετανάστες, ανίκανη και ΥΠΟΠΤΗ αστυνομία, ανεπαρκείς πολιτικοί που μοιάζουν να έχουν χάσει κάθε επαφή με την κοινωνία που ζητά, που έχει ανάγκη πια, ριζοσπαστικές αλλαγές. Ωστόσο, ένα πράγμα είναι σίγουρο, οι δύο θητείες του Κώστα Καραμανλή θα μείνουν σημαδεμένες από τη φωτιά, από τις πυρκαγιές που έκαψαν τη μισή Ελλάδα το καλοκαίρι του 2007 και το κάψιμο της Αθήνας από τα χθεσινά επεισόδια. Νομίζω ότι η εικόνα του λαμπαδιασμένου χριστουγεννιάτικου δέντρου του Δήμου Αθηναίων στο Σύνταγμα θα μείνει για καιρό χαραγμένη στη μνήμη σαν ένα σύμβολο εποχής.

Ας ελπίσουμε μόνο το χειρότερο να έχει περάσει. Μακάρι αυτοί που κυβερνούν και ασκούν εξουσία, αλλά και όλοι μας, όπου και αν δραστηριοποιούμαστε και αφήνουμε το στίγμα μας (και εσύ, ο φακελάκιας γιατρός, και εσύ, ο εφοριακός/δημόσιος υπάλληλος που τα πιάνει, και εσύ, ο παπάς που εμπορεύεσαι τη γέννηση και το θάνατο και δεν πληρώνει φόρους) να αντιληφθούμε την ανάγκη για αλλαγές σε θεμελιώδεις αντιλήψεις μας και συμπεριφορές. Σε θεσμικό επίπεδο, υπάρχουν εποχές όπου η συντήρηση και η παράδοση είναι καλές, υπάρχουν όμως και εποχές που απαιτούν ριζοσπαστικές αλλαγές, καθώς στη χύτρα της κοινωνίας μαγειρεύονται μεταβολές που αν δεν αναγνωριστούν και αν δεν τους δοθεί διέξοδος προκαλούν ανεξέλεγκτες εκρήξεις. Δυστυχώς, φοβάμαι πώς αυτό είναι ένα δύσκολο έργο και οι πολιτικοί μας των πολιτικών τζακιών πολύ λίγοι για να ανταποκριθούν σε αυτό.

Υ.Γ. Ως ελεύθερος άνθρωπος, επιφυλάσσομαι του δικαιώματος να υπερασπίζομαι τη φυσική μου ακεραιότητα και αξιοπρέπεια έναντι οποιουδήποτε, ακόμη και αν αυτός φορά στολή, με μέσο ανάλογο της απειλής. Ορίστε ένα δείγμα νοοτροπίας αστυνομικού, που φοβάμαι ότι κάθε άλλο παρά σπανίζει, στο ιστολόγιο του Ναυτίλου του Διαδικτύου, εδώ.
.
* Καλύτερα για τον κ. Παυλόπουλο να μην αναζητήσουμε ποιος έχει συμφέρον και να μη στραφούμε στη συνομωσιολογία, αν κρίνουμε με βάση την εκλογική νίκη του κυβερνώντος κόμματος μετά από τις πυρκαγιές του 2007! Βατοπαίδι; Ψιτ, Ψιτ! Βατοπαίδι; Πού είναι το Βατοπαίδι σήμερα; Στα ψιλά! Τα προβατάκια πρέπει να φοβούνται για να μένουν στο μαντρί. Αυτό είναι το παιχνίδι του νταβατζή και του νονού της νύχτας, τη μια σε καίει - ή σε αφήνει να καείς - και την άλλη σου πουλά προστασία!

Δευτέρα, Δεκεμβρίου 08, 2008

Το αίτημα ας είναι...

Δ Η Μ Ο Κ Ρ Α Τ Ι Α !

Θέλουμε ελευθερία και σεβασμό στον πολίτη, δεν θέλουμε να ζούμε στο κράτος του ιερομόναχων με τις οφσόρ και των πιστολέρο γενίτσαρων, δεν θέλουμε το ψευτοδημοκρατικό κράτος του Κωστάκη και του Γιωργάκη, δεν θέλουμε να ζούμε στο κράτος των τραπεζικών, των νονών και των καταπατητών, δεν θέλουμε τους υπουργούς του «ό,τι είναι νόμιμο είναι και ηθικό», δεν θέλουμε διεφθαρμένους και ψευδεπίγραφους θεσμούς. Η οργή μεγαλώνει, το περιστατικό ήταν μόνο η θρυαλλίδα, αυτά δεν είναι γυμνάσια ρουτίνας κουκουλοφόρων, είναι ένα γενικευμένο ξέσπασμα. Υπάρχουν αναφορές για κατοίκους των Εξαρχείων που πετούσαν γλάστρες από τα μπαλκόνια και έβριζαν τα ΜΑΤ. Αυτό που συμβαίνει είναι πρωτοφανές. Δεν ξέρω αν θα έχει συνέχεια και ποια θα είναι αυτή.

Το αίτημα ας είναι...

Δ Η Μ Ο Κ Ρ Α Τ Ι Α !


Ακούστε αυτή τη συγκλονιστική μαρτυρία δημοσιογράφου για τη συμπεριφορά των γενιτσάρων, στο ιστολόγιο Παραπολιτική, εδώ. Τι άλλο θέλετε για να καταλάβετε πού ζείτε;
Διαδώστε, το, βάλτε όσο πιο πολλά link μπορείτε, αναγκάστε την αλητεία των ΜΜΕ να το παίξει στα κανάλια!

Καραμανλή, παραιτήσου! Δεν θα υπάρξει ένας βουλευτής να βάλει τέλος σε αυτό το αίσχος, σε αυτή τη χυδαιότητα;

ΠΡΟΣΟΧΗ ΟΜΩΣ ΠΡΟΣ ΟΛΟΥΣ! Όχι στις αλόγιστες καταστροφές, όχι στις προβοκάτσιες, όχι σε ενέργειες που θα μας στείλουν δύο βήματα πίσω!

Άλλες αναφορές, για να μην ξεχνάμε:
Πιστολάδες στο απυρόβλητο

Λίγα μεμονωμένα περιστατικά

Μια αναφορά από μέσα για τα χθεσινά επεισόδια στην πορεία (της Κυριακής)


Το κράτος αυτό χάνει τη νομιμοποίησή του στα μάτια του λαού του. Όχι Γιαννάκου, δεν είναι οι πενηντάρηδες επαγγελματίες αντιεξουσιαστές που οργάνωσαν αυτή την αντίδραση (γιατί δεν κάνετε αρχηγούς της αστυνομίας αυτούς τους ικανούς στρατηλάτες τότε, απολύοντας τους ανίκανους που έχετε;), όπως δήλωσες το πρωί. Είναι ο λαός που ξεσηκώνεται σιγά-σιγά εναντίον σας. Δεν αισθάνεται ο λαός ότι πλέον η αστυνομία τον αφορά, αφού έχει πάψει από καιρό να ασχολείται στα σοβαρά με την προστασία του από το έγκλημα και λειτουργεί κυρίως ως όργανο καταστολής που διέπεται από μια φασίζουσα ιδεολογία.

Αν ο λαός αυτός ξαναψηφίσει μαζικά είτε Κωστάκη είτε Γιωργάκη και τους δώσει ξανά λευκή επιταγή, είναι άξιος της μοίρας του και καλό ποίμνιο των δεσποτάδων του.


ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΚΡΑΤΟΣ ΔΙΚΑΙΟΥ = ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
.
ΟΧΙ ΝΔ, ΟΧΙ ΠΑΣΟΚ, ΟΧΙ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ, ΟΧΙ ΠΛΑΣΤΙΚΑ ΣΕ ΘΑΛΑΣΣΕΣ ΚΑΙ ΑΚΤΕΣ!
.
Δεν ξέρεις τι να ψηφίσεις; Ορίστε μια ιδέα!

Κυριακή, Δεκεμβρίου 07, 2008

(Πολεμική) ανταπόκριση περιπάτου

Βγήκα το μεσημέρι, μετά το φαγητό και από αρκετά κρασιά, να περπατήσω. Αρχικά, σκόπευα να αποφύγω όλες τις περιοχές που γίνονται ταραχές και διαδηλώσεις (κάτι αρκετά δύσκολο) τελικά όμως κάτι με τράβηξε στην αντίθετη κατεύθυνση και ουσιαστικά ακολούθησα από κάποια απόσταση την πορεία που είχε ξεκινήσει αρκετά νωρίτερα. Εκ τω υστέρων δηλώνω ότι δεν θυμάμαι ποτέ άλλοτε τόσες περιοχές της Αθήνας να έχουν σημαδευτεί σε τόση έκταση από επεισόδια αυτού του τύπου. Είναι σίγουρο ότι δεν μιλάμε πλέον για πενήντα ή εκατό ή διακόσια άτομα, γνωστούς-αγνώστους, αλλά για κάτι ευρύτερο, υποθέτω ότι μπορούμε να ευχαριστήσουμε για αυτό την ωραία κοινωνία μας και τους ικανούς πολιτικούς μας. Αλλά ας περάσουμε στην περιγραφή όσων είδα.

Στην Πατησίων υπήρχαν καταστροφές σε αρκετή απόσταση από το κέντρο, ακούω μάλιστα στα ΜΜΕ ότι τα επεισόδια εξακολουθούν. Ελάχιστες είναι οι βιτρίνες που είχαν μείνει αλώβητες και ο δρόμος είχε μεγάλη δραστηριότητα, από συνεργεία και καταστηματάρχες που προσπαθούσαν να αποκαταστήσουν όπως-όπως τις καταστροφές ή τουλάχιστον να κλείσουν με προσωρινά πετάσματα τις κατεστραμμένες βιτρίνες που άφηναν εκτεθειμένα τα εμπορεύματα. Πολλοί φωτογράφοι παντού, αυτό το διαπίστωσα και αργότερα, μεταξύ τους πολλοί, όπως και εγώ, με τα κινητά τους. Κάπου ένιωσα άσχημα, σαν να προσπαθούσα να αντλήσω φτηνές συγκινήσεις και να κάνω επίδειξη εδώ, στο ιστολόγιό μου, με το κατεστραμμένο αυτοκίνητο, το κατάστημα, την περιουσία κάποιου δυστυχούς.



Ανεβαίνοντας την Αλεξάνδρας τα σημάδια έγιναν εντονότερα, ακόμη και στάσεις λεωφορείων δεν είχαν γλιτώσει από την οργή του πλήθους. Οι τράπεζες, οι αντιπροσωπείες αυτοκινήτων, στόχοι επιλογής. Κάποιοι κατηφορίζουν από τη διαδήλωση, άλλοι ανηφορίζουν. Φωτιές καίνε στη μέση του δρόμου σε διάφορα σημεία. Η μυρωδιά του καμένου παντού. Όσο ανηφορίζω, τόσο ο θόρυβος μεγαλώνει. Κάποια στιγμή, βλέπω την κορυφή της πορείας να κατηφορίζει. Είναι οι αριστερές οργανώσεις. Στην κεφαλή της πορείας το ΚΚΕ, πιο πίσω άλλα μπλοκ. Βλέπω από το πεζοδρόμιο. Προσπαθώ πάντα να είμαι διακριτικός με τις φωτογραφίες, δεν θέλω να προκαλέσω κάποια αντίδραση. Παρά το γεγονός ότι υποτίθεται ότι αυτές οι οργανώσεις είναι πιο πειθαρχημένες, δεν διστάζουν να βάλουν στο σημάδι κάτι γραφεία της ΝΔ. Αυτά όμως είναι ψηλά και περισσότερο την πληρώνουν οι επιχειρήσεις από κάτω. Το πλήθος ζητωκραυγάζει σε κάθε πλήγμα. Σύνθημα που κυριαρχεί «Ο λαός δεν ξεχνά, τους φονιάδες τους κρεμά». Σε διάφορα σημεία υπάρχουν οχήματα της πυροσβεστικής. Σε ένα σημείο καίγεται το υποκατάστημα μιας τράπεζας. Το φωτογραφίζω ενώ οι πυροσβέστες προσπαθούν να σβήσουν τη φωτιά.












Ανεβαίνω πιο ψηλά και, μετά από ένα κενό, προσέχω ότι ένα κομμάτι της διαδήλωσης έχει μείνει πίσω και συγκρούεται σφοδρά με τα ΜΑΤ. Ακούγονται συνεχείς κρότοι, πέφτουν μολότωφ και πέτρες. Στρίβω γρήγορα στα στενά προς την κατεύθυνση των Εξαρχείων. Δεν τολμώ να τραβήξω φωτό από κοντινή απόσταση, αυτό φαίνεται στην ποιότητα του υλικού. Σκέφτομαι να κατευθυνθώ ψηλότερα, αλλά αντιλαμβάνομαι ότι γύρω μου τρέχουν και ομάδες διαδηλωτών/αντιεξουσιαστών. Είναι μέρος της τακτικής τους να μπαίνουν στα στενά. Δεν αισθάνομαι πολύ ασφαλής. Ένας τύπος με κοιτάζει περίεργα, να είναι τα rayban; Το κοντοκουρεμένο μαλλί μου; Το συντηρητικό ντύσιμο (τζιν, πουκάμισο, απλό μαύρο παπούτσι); Τον κοιτάζω και εγώ και μετά από λίγο απομακρύνεται. Προχωρώ λίγο και πέφτω στους «άλλους». Τα ΜΑΤ, με πλήρη εξάρτιση και φορώντας μάσκες έχουν στήσει μπλόκα σε διάφορα σημεία. Με ζώνουν τα φίδια, έχει γούστο να με περιλάβουν ή να με κουβαλήσουν σε καμιά ΓΑΔΑ με τίποτε προσαγωγές. Ψάχνω για διέξοδο σε αυτή την σκακιέρα των οικοδομικών τετραγώνων, ενώ από τις γωνίες πετάγονται ξαφνικά ομάδες «κουκουλοφόρων» που τρέχουν. Σε κάποια σημεία υπάρχουν δικοί τους που τους ενημερώνουν για τις κινήσεις της αστυνομίας «Από εδώ!», «Μην πάτε από εκεί, έχει μπλόκο!», «Είναι ασφαλές από εκεί;». Κάποιοι καταστηματάρχες και οι υπάλληλοί τους πανικοβάλλονται. Μια γυναίκα ουρλιάζει «Έρχονται! Είναι πολλοί!». Τελικά, βρίσκω ένα σχετικά ήσυχο δρόμο. Στο βάθος υπάρχει μπλόκο. Προχωρώ σαν να μην τρέχει τίποτα και περνώ από το πλάι.


Επιτέλους! Είμαι έξω από τον κλοιό. Βρίσκομαι στην Χαριλάου Τρικούπη, κατεβαίνω στην Ακαδημίας και περνώ στην Πανεπιστημίου. Παντού, εδώ και εκεί υπάρχουν σποραδικές καταστροφές ή τα ίχνη τους, καθώς τα συνεργεία του δήμου εργάζονταν από το πρωί. Τώρα, πάντως, τα πράγματα είναι ήσυχα. Συνεχίζω στην Σταδίου και νωχελικά πλέον κατευθύνομαι προς το Σύνταγμα. Εννοείται πως οι δρόμοι είναι όλοι άδειοι, εκτός από λίγα μηχανάκια. Ο καιρός είναι θαυμάσιος και υπό άλλες συνθήκες η βόλτα θα ήταν ευχάριστη, είναι αρκετά ευχάριστη και έτσι. Σχεδόν ξεχνώ τι συμβαίνει. Στο Σύνταγμα μπαίνω στην οδό Ερμού, για να διαπιστώσω και εγώ τις καταστροφές που άκουσα ότι έγιναν. Αρχικά, δεν βλέπω τίποτα, πιο χαμηλά όμως η εικόνα αλλάζει. Καμένα κτίρια, σπασμένες βιτρίνες, κάτω από την Καπνικαρέα ο δρόμος είναι αποκλεισμένος από αστυνομικούς.

Μοιάζει ειρωνικό...



Πόσο εκτός κλίματος (και από πλευράς καιρού και από πλευράς γεγονότων) το χριστουγεννιάτικο δέντρο στο Σύνταγμα.

Αποφασίζω να επιστρέψω. Ξαναπερνώ από το Σύνταγμα και βλέπω ότι η πορεία έχει ανέβει από τη Σταδίου για να παραταχθεί μπροστά στη βουλή. Σταδίου, Πανεπιστημίου, Πατησίων, σπασμένα μάρμαρα, για πυρομαχικά. Πυκνός καπνός υψώνεται από την περιοχή του Πολυτεχνείου, στο βάθος. Προχωρώ όσο μπορώ και στρίβω κάτω, στη Γ' Σεπτεμβρίου. Φτάνοντας στη Στουρνάρη κοιτάζω προς τα πάνω, όλη η Στουρνάρη φλέγεται, καπνός, άγριες συγκρούσεις. Αυτό είναι φαίνεται το επίκεντρο των ταραχών προς το παρόν. Μερικοί μετανάστες γύρω μου τραβούν φωτογραφίες με τα κινητά τους, κάνω το ίδιο και απομακρύνομαι.




Αυτά που είδα ξεφεύγουν από κάθε προηγούμενη κλίμακα. Νομίζω ότι τα κοινωνικά και οικονομικά προβλήματα και η σήψη του κράτους έχουν τροφοδοτήσει τις τάξεις των αναρχοαυτόνομων. Η αστυνομία, ενεργώντας αντιεπαγγελματικά, με ψυχολογία χούλιγκαν (χαρακτηριστικό είναι ότι ανταλλάσσουν συνθήματα, ύβρεις και απειλές με τους διαδηλωτές - είναι αυτό συμπεριφορά αστυνομίας που υποτίθεται ότι εκπροσωπεί το νόμο ή σύγκρουση μεταξύ χούλιγκαν διαφορετικών ομάδων;) έχει αποξενωθεί και απαξιωθεί από την κοινωνία, όπως και το κράτος και οι θεσμοί. Δεν πάμε καλά, υπάρχει ακυβερνησία, δεν ξέρω τι άλλο έχουμε να δούμε.
Κρίμα για τον νεαρό που σκοτώθηκε άδικα, κρίμα για όσους χάνουν τις περιουσίες τους και υποφέρουν, συνολικά όμως η κοινωνία μας παθαίνει ό,τι της αξίζει.

Xeftilo-ΝΕΤ

- Κακομαθημένο πλουσιόπαιδο καταστρέφει με το θάνατό του τη ζωή πτωχών πλην τίμιων ειδικών φρουρών.

Πληροφορούμαι το πρωί το φόνο του 16-χρονου από τους ειδικούς φρουρούς, κατά λάθος, από σφαίρα που έκανε ελιγμούς σαν F-16 και πέτυχε τον άνθρωπο στην καρδιά, ενώ ο πυροβολισμός ήταν α) στον αέρα, β) στο πεζοδρόμιο, γ) και τα δύο, δ) τίποτα από τα δύο. Βλέπω τις ειδήσης στην ΝΕΤ, στις 12 το μεσημέρι. Επισημαίνω στρατηγικά τοποθετημένες «φρασούλες» και «πληροφορίες» των δημοσιογράφων.

Σημειώνω:

Σχόλιο δημοσιογράφου 1: γιος ευκατάστατης οικογένειας, με μητέρα ιδιοκτήτρια κοσμηματοπωλείου στη Βουκουρεστίου (επιθυμητή αντίδραση τηλεθεατή: Α, το κακομαθημένο κωλόπαιδο, να ήταν γιος ανέργου να καταλάβω γιατί ήταν στα Εξάρχεια/αναρχικός! Τι ήθελε εκεί και δεν ήταν σε κανένα ναό του πολιτισμού στην παραλιακή;)

Σχόλιο δημοσιογράφου 2: Οι αναρχικοί συντονίζονται ηλεκτρονικά και μέσω ΜΠΛΟΓΚ (επιθυμητή αντίδραση τηλεθεατή: καθίκια μπλόγκερζ, πού θα πάτε; Λες και δεν ξέρουμε τι είστε! Πράμα του Σατανά το Internet!)

Σχόλιο δημοσιογράφου 3: Δύο οικογένειες καταστράφηκαν (επιθυμητή αντίδραση τηλεθεατή: του κωλοανάρχα και του τίμιου βιοπαλαιστή που του έτυχε η «κακιά η ώρα») (παρατήρηση δική μου: φονιάς και θύμα στην ίδια μοίρα).

Τελική, επιθυμητή πρόσληψη της είδησης από τον τηλεθεατή:
Κακομαθημένο πλουσιόπαιδο, ταραξίας που πήγαινε γυρεύοντας επιτέθηκε, μαζί με καμιά εκατοστή άλλα άτομα, απρόκλητα, σε περιπολικό με φιλήσυχους βιοπαλαιστές που ήταν αφοσιωμένοι στον αγώνα της προστασίας του πολίτη και τους ανάγκασε να πυροβολήσουν για εκφοβισμό στον αέρα/στο πεζοδρόμιο. Δυστυχώς, το σύστημα κατεύθυνσης της σφαίρας έπαθε εμπλοκή με αποτέλεσμα αυτή α) να αρχίσει να κάνει ανεξέλεγκτους ελιγμούς, σβιιιιιιιιιιιιν, σβουυυυυυυυυυυυν, που την οδήγησαν να καρφωθεί στο στήθος του κακομαθημένου πλουσιόπαιδου που πήγαινε γυρεύοντας ή β) εξοστρακίστηκε στο πεζοδρόμιο και καθώς επρόκειται για σφαίρα τύπου γαλλικού μπιλιάρδου, μετά από απανωτές καραμπόλες (έχει δει κανένας τι καραμπόλες κάνουν οι σφαίρες του Ρομποκοπ;) καρφώθηκε στο στήθος του κακομαθημένου νεαρού που πήγαινε γυρεύοντας.

Επισήμανση 1. Επειδή πολλά περίεργα ακούω, ακόμη δεν έχουμε μάθει για ποια αιτία έγινε το επεισόδιο με τους ειδικούς φρουρούς, αφήνω το ότι οι αυτόπτες μάρτυρες μιλούν για εν ψυχρώ εκτέλεση χωρίς να υπάρχει ουσιαστική απειλή για τους αστυνομικούς. Δεν ξέρω σε ποια εποχή ζουν μερικοί, αλλά το να κάνει κάποιος παρέα με αναρχικούς/να είναι αναρχικός/να φορά ρούχα που δεν αρέσουν στο χωροφύλακα/να έχει όποιες πολιτικές πεποιθήσεις θέλει δεν αποτελεί αιτία για να παρενοχλείται/να ελέγχεται/να καθυβρίζεται, να συλλαμβάνεται, ακόμη και αν είναι γιος κοσμηματοπώλισσας της Βουκουρεστίου. Κάνω λάθος;

Επισήμανση 2. Πολύ περίεργη υπόθεση.

Επισήμανση 3. Στους περιπάτους μου βλέπω συχνά τα όργανα της αταξίας και τη συμπεριφορά τους. Πολλές φορές δεν πρόκειται για τίποτε άλλο παρά για ένστολους αλήτες, για γενίτσαρους και όχι για επαγγελματίες. Συμπεριφέρονται ακόμη και σε «αξιοσέβαστους» πολίτες σαν να πρόκειται για σκουπίδια. Δρουν με τσαμπουκά και με εμπάθεια, σαν χουλιγκάνοι. Δεν έχω καμία εμπιστοσύνη σε αυτή την αστυνομία, σε αυτή τη δικαιοσύνη, σε αυτό το κράτος.

Επισήμανση 4. Ακολουθεί σύντομα ανταπόκριση περιπάτου από την Αθήνα, το απόγευμα, με φωτογραφικό υλικό.

Παρασκευή, Δεκεμβρίου 05, 2008

Συνεργάτης χωρίς να το ξέρω - Ενημέρωση 6/12: Υπήρξε επανόρθωση*

* Όπως με ενημέρωσαν οι άνθρωποι του Ελληνικού Καφενείου, και με μήνυμα και στα σχόλια, και όπως διαπίστωσα και ο ίδιος, υπάρχει πλέον αναφορά της πηγής. Τέλος καλό, όλα καλά. Είναι ευχάριστο να συναντώ τα σκίτσα μου να παίρνουν τον αέρα τους και αλλού, αλλά είναι καλό να υπάρχει αναφορά για το από πού κρατάει η σκούφια τους. Συνεπώς, αποφάσισα ότι εφόσον υπάρχει αναφορά της πηγής, μπορεί ο καθένας να τα χρησιμοποιήσει. Φιλικά, Περαστικός.
.
Κατόπιν ενημέρωσης από ανώνυμο αναγνώστη, στα σχόλια αυτής της ανάρτησης, διαπίστωσα ότι δύο αυτούσια σκίτσα και ένα τροποποιημένο σκίτσο μου (ευτυχώς αυτό με σβησμένη την υπογραφή) - αυτά εντόπισα - χρησιμοποιούνται, χωρίς καμία αναφορά της πηγής και χωρίς να έχω ερωτηθεί, στο δημοσιογραφικού τύπου πολυσυλεκτικό ιστολόγιο Ελληνικό Καφενείο. Γενικά, δεν έχω αντίρρηση και δεν έχω αρνηθεί μέχρι τώρα κάποιος άλλος ιστολόγος ή μη κερδοσκοπικός ιστότοπος να χρησιμοποιήσει σκίτσα μου ή και κείμενό μου (χωρίς παραποίηση όμως των θέσεών μου για την περίπτωση του κειμένου). Περιμένω όμως τη στοιχειώδη ευγένεια μιας προηγούμενης ερώτησης ή/και, τουλάχιστον, της αναφοράς στην πηγή (για τα σκίτσα που έχουν χρησιμοποιηθεί αυτούσια), ιδίως από ένα μεγάλο ιστολόγιο τύπου Ελληνικό Καφενείο. Το τυπικό νομικό καθεστώς είναι γνωστό, κάθε ιστολόγος διατηρεί πλήρως και με βάση τη σύμβαση με τον πάροχο (blogspot) την πνευματική ιδιοκτησία όλου του υλικού του οποίου είναι δημιουργός. Δεν προτίθεμαι να δώσω καμία συνέχεια και θα ήταν ψέμα αν έλεγα ότι η χρήση των σκίτσων μου από άλλους δεν με κολακεύει. Ωστόσο, ιδίως από ένα ιστολόγιο του τύπου Ελληνικό Καφενείο, που δεν ανήκει σε κάποιον έφηβο που κάτι του γυάλισε και το αντέγραψε με αθωότητα και χωρίς δεύτερη σκέψη, θα περίμενα περισσότερη ευγένεια και προσοχή σε τέτοια θέματα (εκτός αν είμαι οικτρά πλανημένος σε αυτή την υπόθεση).
.
Ακολουθούν οι πυροβολισμοί οθόνης (screenshot) από το εν λόγω ιστολόγιο:
.

Από εδώ (το πρωτότυπο, εδώ),


Από εδώ (το πρωτότυπο, εδώ),

Από εδώ (αυτό έχει επεμβάσεις, το πρωτότυπο, εδώ).

Καθώς αυτό είναι ένα θέμα που συζητείται πολύ στην εποχή μας, θα με ενδιέφεραν όλες οι απόψεις. Όπως αναφέρω και παραπάνω, η αντίδρασή μου δεν ήταν μόνο αρνητική, ενώ η αρνητική αντίδραση αφορούσε κυρίως στη μη αναφορά της πηγής (αν και φυσικά κάθε ιστολόγος πρέπει και να ερωτάται και για τη χρήση ενός δημιουργήματός του, εφόσον αυτοί είναι οι κανόνες του παιχνιδιού, εκτός αν δηλώνει κάτι άλλο στο ιστολόγιό του).

* Όπως με ενημέρωσαν οι άνθρωποι του Ελληνικού Καφενείου, και με μήνυμα και στα σχόλια, και όπως διαπίστωσα και ο ίδιος, υπάρχει πλέον αναφορά της πηγής. Τέλος καλό, όλα καλά. Είναι ευχάριστο να συναντώ τα σκίτσα μου να παίρνουν τον αέρα τους και αλλού, αλλά είναι καλό να υπάρχει αναφορά για το από πού κρατάει η σκούφια τους. Συνεπώς, αποφάσισα ότι εφόσον υπάρχει αναφορά της πηγής, μπορεί ο καθένας να τα χρησιμοποιήσει. Φιλικά, Περαστικός.

Τα σημάδια

Μας έλεγε ένας καθηγητής, πριν από πολλά χρόνια, σε ένα μάθημα διοίκησης επιχειρήσεων, ότι αν θέλεις να εκτιμήσεις την κατάσταση μιας επιχείρησης και το αν αυτή πηγαίνει για φούντο ή όχι, αντί να κοιτάζεις ατέλειωτες ώρες τους ισολογισμούς της και τις άλλες οικονομικές καταστάσεις και εκθέσεις της, είναι καλύτερα να κάνεις μια βόλτα από τα γραφεία της. Μπορείς τότε να προσέξεις πράγματα, φαινομενικά μικρά και ασήμαντα, που δεν φαίνονται στα χαρτιά και στα νούμερα, αλλά λένε πολλά με τον τρόπο τους. Πράγματα όπως η κατάσταση και το κλίμα στα γραφεία, η συμπεριφορά των εργαζομένων, η κατάσταση της γραφικής ύλης. Μοιάζουν τα πράγματα σαν να πρόκειται να συνεχίσουν ή μοιάζουν όλα "σήμερα είμαστε, αύριο δεν είμαστε"; Το θυμάμαι αυτό όλο και συχνότερα στις βόλτες μου, όταν βλέπω τις ενδείξεις της φθοράς και της εγκατάλειψης, όταν βλέπω τις άδειες, σκοτεινές βιτρίνες ή τα κατεβασμένα ρολά ξενοίκιαστων καταστημάτων να πληθαίνουν και τόσα πολλά φανάρια να είναι μισοχαλασμένα. Σε μερικά δεν λειτουργεί το κόκκινο, σε άλλα δεν λειτουργεί το πράσινο, και δεν πρόκειται για φανάρια σε παράδρομους, αλλά σε κεντρικές οδούς της Αθήνας, στην Πατησίων, στην Πανεπιστημίου. Κάτι άκουσα πριν από λίγες μέρες στο ραδιόφωνο, ότι κάποια σύμβαση περιμένουν να υπογραφεί και μετά θα αναλάβει ο εργολάβος να τα επιδιορθώσει, αλλά αυτά δεν με πείθουν.

Πάντα κάτι περιμένουν, στο ασφαλιστικό, στα νοσοκομεία, φόρους για το δημόσιο χρέος... Περίμενε λέει ο υπουργός ληστειών και εκβιασμών να εισπράξει δισεκατομμύρια από την περαίωση, αλλά ελάχιστες επιχειρήσεις συμμετείχαν τελικά, αφού δεν έχουν τους οικονομικούς πόρους για να αντεπεξέλθουν στον εκβιασμό, μερικά δεκάδες εκατομμύρια ήταν η μπάζα*. Υπολόγιζαν σε αυτά τα έσοδα για να κλείσουν τρύπες εδώ και εκεί, τι θα κάνουν τώρα; Το κόστος του δημόσιου δανεισμού έχει ανέβει στα ύψη. Η αγελάδα ψόφησε κύριοι, την σκοτώσατε. Ας φάει ο ένας εργολάβος/δημόσιος υπάλληλος/συνδικαλιστής/λαμόγιο/συμβουλάτορας υπουργού/κουμπάρος/κολλητός τον άλλο, αλλά ξέρω, πρώτα θα ξεκοκαλίσουν όλους τους άλλους. Πρώτοι θα φαγωθούν οι ελεύθεροι επαγγελματίες και οι μικρές επιχειρήσεις, έχουν τη σειρά τους αυτά τα πράγματα. Μετά από τις τελευταίες φαιδρές και παλιομοδίτικες τηλεοπτικές διαφημίσεις περί φορολογικής συνείδησης, περιμένω τη σύσταση ταγμάτων θανάτου/εφοριακών που θα κυνηγούν τους ελεύθερους επαγγελματίες και θα τους διαπομπεύουν, πριν από τη δήμευση της περιουσίας και τη δημόσια εκτέλεσή τους. Το κράτος, μας λένε, εγγυάται τα πάντα, από τις τραπεζικές καταθέσεις μέχρι τις συντάξεις. Αυτό που δεν μας λένε είναι ποιος εγγυάται το ίδιο το κράτος. Όλα μοιάζουν να κρέμονται από μια κλωστή που ίσως και να έχει ήδη κοπεί.

Κατά τα άλλα, κάποιοι προτρέπουν να επιμείνουμε στο δικομματισμό για "ασφάλεια και σταθερότητα".

Πάμε ξανά το σύνθημα:
ΟΧΙ ΝΔ, ΟΧΙ ΠΑΣΟΚ, ΟΧΙ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ, ΟΧΙ ΠΛΑΣΤΙΚΑ ΣΕ ΘΑΛΑΣΣΕΣ ΚΑΙ ΑΚΤΕΣ!!!

* Η είδηση και στοιχεία, εδώ.

Τρίτη, Δεκεμβρίου 02, 2008

Ο Ρωμαίος και η Ιουλιέτα της σαπουνόφουσκας

Με αφορμή την τελευταία ανάρτηση της Ou Ming, με ημερομηνία 2/12, θυμήθηκα τις πρώτες μου «φούσκες» και τη ρομαντική ιστορία που τις συνοδεύει. Είναι από τις πρώτες μου αναμνήσεις, δεν μπορώ να θυμηθώ καν αν είχα πάει στο νηπιαγωγείο. Η γιαγιά και ο παππούς από την πλευρά της μητέρας μου, πρόσφατα αφιχθέντες από την Κρήτη, έμεναν κάπου κοντά μας, στην πολύπαθη περιοχή του Αγίου Παντελεήμονα, σε ένα υπόγειο που έβλεπε στον ακάλυπτο της πολυκατοικίας. Για εμένα, με το μυαλό της ηλικίας, αυτός ο ακάλυπτος ήταν ο μαγικός κήπος της γιαγιάς και του παππού, γεμάτος με γλάστρες με πολύχρωμα λουλούδια και μαγικά αντικείμενα, όπως σωλήνες, δεξαμενές, ρούχα που έπεφταν περιστασιακά από τις απλωμένες μπουγάδες στα μπαλκόνια των πάνω ορόφων και άλλα θαυμαστά που δεν μπορώ να θυμηθώ. Η καλύτερη παρέα μου ήταν οι αριστογάτες της περιοχής - ιδιαίτερα θυμάμαι ένα γατάκι, που κάποια στιγμή όμως χάθηκε προς μεγάλη μου λύπη.

Ήταν μεγάλη λοιπόν η χαρά μου όταν με πήγαιναν να περάσω λίγη ώρα, παρέα με τη γιαγιά κυρίως (ο παππούς δούλευε ακόμη), που με τάιζε πιάτα με τηγανιτές πατάτες, που πολύ μου άρεσαν, και μετά με άφηνε να περνάω την ώρα μου στον μαγικό κήπο, παρέα με τις γάτες και τα ξωτικά. Ήταν μια τέτοια μέρα που κοιτώντας ψηλά, στα μπαλκόνια μιας από τις πολυκατοικίες που περιστοίχιζαν τον ακάλυπτο, είδα τον ήλιο να λαμπυρίζει σε κάτι παράξενες φούσκες, που αιωρούνταν στο κενό, και εκείνη. Ήταν ένα κοριτσάκι, από ό,τι θυμάμαι μεγαλύτερό μου, που στο ένα χέρι του κρατούσε ένα πλαστικό ποτηράκι και στο άλλο ένα εργαλείο στο οποίο φυσούσε δημιουργώντας αυτά τα μαγικά, σχεδόν άυλα αντικείμενα που έλαμπαν με τα χρώματα του ουράνιου τόξου. Τις λεπτομέρειες της γνωριμίας μας δεν τις θυμάμαι, αλλά ήταν αρκετά διακριτική, καθώς η απόσταση δεν βοηθούσε τη λεκτική επικοινωνία. Επικοινωνούσαμε όμως με φούσκες! Από την αρχή της γνωριμίας μας μου είχε πετάξει ένα επιδέξια τυλιγμένο συρματάκι που σχημάτιζε βρόχο, όλα τα άλλα ήταν εύκολα. Ένα ποτηράκι με σαπουνόνερο και καθόμαστε με τις ώρες, εκείνη ψηλά στο μπαλκόνι της, σαν μια Ιουλιέτα, και εγώ χαμηλά, μέσα στον κήπο, σαν Ρωμαίος, να κάνουμε σαπουνόφουσκες ο ένας για να τις καμαρώνει ο άλλος. Μικρές, μεγάλες, πολλές, λίγες, όλες εφήμερες, σαν τα όνειρα των ανθρώπων και τους ανθρώπους τους ίδιους.

Λοιπόν, παρά το γεγονός ότι ήμουν σε μια τόσο τρυφερή ηλικία, πολύ με συγκινούσε η δεσποινίδα και ας λένε ότι τέτοια πράγματα μπαίνουν στο μυαλό των ανθρώπων με την εφηβεία. Βέβαια, οι περιστάσεις κάποτε μας χώρισαν σκληρά και άκαρδα. Ο παππούς και η γιαγιά μετακόμισαν σύντομα σε άλλο σπίτι και η σχέση μας έλαβε άδοξο, αλλά ευτυχώς όχι τραγικό, τέλος. Τι να έγιναν άραγε εκείνο το αγοράκι και εκείνο το κοριτσάκι; Μάλλον δεν υπάρχουν πια. Τα θυμάμαι φευγαλέα όταν εκεί που πλένω κάποιο πιάτο στην κουζίνα πετάει κάποια σαπουνόφουσκα στον αέρα. Ξέρω πάντως τι έγιναν οι δικές μου σαπουνόφουσκες, αναρτήσεις.