Τρίτη, Δεκεμβρίου 30, 2008

Οι μικροί μάρτυρες και άλλες σπείρες

Όταν ήμουν παιδί, καθώς και οι δύο μου γονείς είναι από την Κρήτη, έτρωγα και εγώ τους «χοχλιούς» που η μητέρα μου μαγειρεύει εξαιρετικά. Από ό,τι θυμάμαι, είναι ένα γευστικό και θρεπτικό πιάτο που όμως σταμάτησα να τρώω όταν κάποτε, ακόμη πήγαινα στο δημοτικό, είδα να παραλαμβάνουμε ένα «φορτίο» που μας είχαν στείλει από το χωριό. Ένας μεγάλος αριθμός από αυτά τα πλάσματα ήταν στριμωγμένα το ένα πάνω στο άλλο μέσα σε μια σακούλα με τρύπες για να αναπνέουν, μια ζωντανή μάζα που αργοσάλευε, πασπαλισμένη με αλεύρι - αν δεν με απατά η μνήμη μου. Το θέαμα που προκάλεσε απερίγραπτη λύπη. Από τότε, ο οίκτος που αισθάνθηκα, και από τη συνειδητοποίηση ότι τα βράζουν ζωντανά, με έκανε να μην τα ξαναβάλω στο στόμα μου, παρά τα παρακάλια των γονιών μου. Έτρωγα το υπόλοιπο φαγητό, αλλά ποτέ αυτά. Αισθάνομαι πιο άνετα ηθικά να τραφώ με ένα ζώο που έχει θανατωθεί μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα και σχετικά ανώδυνα, παρά με μικρά πλάσματα που έχουν περάσει όλο αυτό το μαρτύριο.

Αργότερα, απορώντας για την περίεργη κόμμωση του Βούδα σε κάποια αγάλματά του (τις γνωστές μικρές «μπουκλίτσες», έμαθα για τη συγκινητική παράδοση σχετικά με τους 108 άγιους μάρτυρες. Κάποτε, καθώς ο Βούδας διαλογιζόταν, ο ήλιος ανέβηκε ψηλά και, χωρίς να το καταλάβει, καθώς ήταν ολότελα απορροφημένος στην προσπάθειά του, κινδύνευε από τις καυτές ακτίνες. Συνέβη τότε να περνούν από εκεί εκατόν οκτώ σαλιγκάρια, τα οποία, βλέποντας τον κίνδυνο και αναγνωρίζοντας της αξία της προσπάθειας του Βούδα για τον κόσμο, σκαρφάλωσαν στη ράχη του και ανέβηκαν στο κεφάλι του καλύπτοντάς το με τα υγρά σώματά τους. Τα μικρά σαλιγκάρια έδωσαν τη δική τους ζωή θυσία στον ήλιο, σώζοντας τον Βούδα και, έτσι, πολλές φορές τον συντροφεύουν και στα αγάλματά του. Ένα παράδειγμα, εδώ. Ενδιαφέρουσες πληροφορίες, εδώ.

Συμπαθώ όχι μόνο τα σαλιγκάρια, αλλά και γενικά τα μικρά πλάσματα που πολλοί θεωρούν ασήμαντα, αλλά τα οποία μάλλον δεν εκτιμούν λιγότερο τις δικές τους ζωές από ό,τι εμείς τις δικές μας. Ένας λόγος για αυτή τη συμπάθειά μου είναι όσα τραβούν από τους «μεγάλους» και ιδίως από τους ανθρώπους, χωρίς να υπάρχει κανένας να τα υπερασπιστεί. Θυμάμαι, για παράδειγμα, τα παιδιά στο χωριό. Πόσα τραβούν τα ζώα, ιδίως τα μικρά, στα χέρια τους και περισσότερο τα έντομα, όπως τα τζιτζίκια, οι ξέγνοιαστοι και άκακοι βάρδοι του καλοκαιριού. Δεν υπάρχουν μεγαλύτεροι σαδιστές από τα παιδιά. Αυτοί που μιλάνε για παιδική αθωότητα μάλλον έχουν ξεχάσει την παιδική τους ηλικία ή είναι εθισμένοι στην ωραιοποίηση του κόσμου. Τα παιδιά, τα περισσότερα, είναι ένα τεράστιο «Εγώ» που σχεδόν δεν αφήνει περιθώριο για τίποτε άλλο στον κόσμο. Αργότερα, το εγώ αυτό έρχεται σε σύγκρουση με τα άλλα εγώ και με την άρνηση του κόσμου να υποκύψει σε αυτό με αποτέλεσμα πληθώρα συγκρούσεων, επιτυχείς και ανεπιτυχείς προσπάθειες ισορροπίας και το μεγάλο πρόβλημα που λέγεται «άνθρωπος». Βλέπω ένα παιδί που κρατά μια πέτρα και την εκτοξεύει με ηδονή και θυμό σε μια βιτρίνα, σε ό,τι αντιστέκεται στη θέλησή του, απολαμβάνοντας τη δύναμη και τη στιγμιαία εξουσία πάνω σε ένα κομμάτι του κόσμου και δεν μπορώ να μη φανταστώ το ίδιο παιδί μετά από μερικά χρόνια να φορά μια στολή και να σηκώνει ένα όπλο και να πυροβολεί, στην ίδια κατάσταση, με διαφορετικό ιδεολογικοπολιτικό επίχρισμα, (κάποιον σαν) τον εαυτό του.

Δεν ξέρω αν θα ήμουν υπερβολικά αισιόδοξος λέγοντας ότι ο κόσμος μοιάζει να έχει αρχίσει να ψυχανεμίζεται ότι δεν θα βρει ποτέ καμία απάντηση και πραγματικό μπούσουλα σε θρησκείες, σε ιερές γραφές, σε ιδεολογίες, ακόμη και στη φιλοσοφία ή στην επιστήμη. Για να βρεις λίγη αλήθεια πρέπει να οπλιστείς με θάρρος και να βουτήξεις μέσα στην ίδια σου τη συνειδητότητα, να ασχοληθείς με αυτό που σχεδόν όλοι στη Δύση θεωρούν δεδομένο, να γίνεις πραγματικά συνειδητός άνθρωπος. Κάποτε, στην Ανατολή, κάποιοι πίστεψαν ότι δεν είμαστε ούτε οι σκέψεις μας, ούτε τα συναισθήματά μας, όλα αυτά μας δίνονται άμεσα ή έμμεσα απ' έξω και δεν είναι παρά εξαρτημένες αντιδράσεις, έξεις, αλλά δεν είμαστε ούτε καν το σώμα μας και ξεχάστε κάθε μεταφυσική, είμαστε ένα ψήγμα συνειδητότητας, με όποια φυσικά, φιλοσοφικά ή μεταφυσικά άμφια και να το ντύσετε αυτό, που κοιτάζει τον κόσμο από έξι παράθυρα, με τη μεσολάβηση ενός φλύαρου και τυραννικού νου που δεν σταματά ούτε λεπτό.

Μια άλλη φορά θα σας πω πότε έπαψα να τρώω στρείδια.
.
Άλλη ανάρτηση για σαλιγκάρια, εδώ.

16 σχόλια:

doctor είπε...

Έτρωγα κι εγώ τσι χοχλιούς. Μου τους κόλλησαν κάτι κρητικοί φίλοι-συμφοιτητές.
Τώρα όμως το θεωρώ λίγο βάρβαρο και δεν τσι τρώγω!

Καλή χρονιά Περαστικέ μου.

Ναυτίλος είπε...

Λίγο πολύ, οι περισσότεροι εξ ημών έτσι κόψαμε διάφορες συνήθειες. Αν κι’ οφείλω να ομολογήσω πως δεν είμαι έτοιμος να γίνω vegetarian. Όσο για τον σαδισμό των μικρών. Δεν είναι τόσο κακό όσο νομίζεις. Είναι αυτό που απλά λέμε «έλλειμμα γνώσης». Τα παιδιά είναι σκληρά γιατί δεν έχουν μάθει ακόμη την αξία της ζωής (σε όλες τις εκφάνσεις της). Το λογικό είναι, όσο μεγαλώνουν, να μαθαίνουν και να βελτιώνονται. Αυτό βέβαια προϋποθέτει παιδία από τους γονείς και την κοινωνία, καθώς και θέληση για μάθηση κι’ αυτοβελτίοση (τί λες τώρα ρε μεγάλε!)

Anyway... Χάπι νιού γιέαρ.

ΓΑΪΔΑΡΑ είπε...

Όσον αφορά σαλιγκάρια, στρείδια, βατραχοπόδαρα και λοιπά ζωντανά δεν τα έτρωγα, δεν τα τρώω και θα τα φάω ποτέ ποτέ ποτέ! :P Βέβαια τρώω τα κλασσικά ζα-κρέατα και αυτά όχι και πολύ συχνά γιατί δεν με ενθουσιάζουν ιδιαίτερα.
Θα χαρείς αν σου πω πως φέτος το καλοκαίρι μπροστά στο σπίτι μας στη θάλασσα παρατήρησα αρκετές μυρμηγκοφωλιές και πέρασα αρκετή ώρα να παρακολουθώ τα ακούραστα αυτά κι αξιοθαύμαστα πλάσματα, σκεφτόμενη πόσες φορές άθελά μου (και όχι ηθελημένα αν θυμάσαι ένα σχετικό ποστ που είχα ανεβάσει για τα μυμρμήγκια) θανάτωσα πολλά απ' αυτά χωρίς καν να το αντιληφθώ. Έτσι λοιπόν λίγο πριν φύγω ένα πρωϊνό πήρα κάποια ψίχουλα από ψωμί και τσουρέκι που είχαμε και τα τάισα! Ναι το έκανα! Η μητέρα μου και μια φίλη της με κοιτούσαν σαν να σκέφτονταν πως αυτό το παιδί (εγώ) μάλλον κάποιο πρόβλημα έχει :P αλλά εγώ τα τάιζα και μάλιστα προσεκτικά. Τα έριχνα σιγά σιγά και λίγο πιο πέρα ώστε να μην τους πέφτει μάννα εξ ουρανού και αρχίσει κάποια περίεργη θρησκεία πάλι, όχι τέτοιο κακό δεν θα το έκανα ποτέ σ' αυτά! :P
Η κινητοποίησή τους ήταν εντυπωσιακή ομολογώ! Φαντάζεσαι ξαφνικά να σου εμφανιστεί τροφή απ' το πουθενά!!! Ήταν το λιγότερο που μπορούσα να κάνω. (Εδώ που τα λέμε, δεν ξέρω βέβαια αν πάτησα κάποια φεύγοντας με το αυτοκίνητο :O! Άνθρωποι! Τι να πεις :P)

Στο θέμα των παιδιών που ρίχνουν τις πέτρες εν μέρει συμφωνούμε. Αν και διατηρώ τις επιφυλάξεις μου στο ποιοι και γιατί έκαναν τις καταστροφές! Σκέψου όμως πως τα χέρια των παιδιών αυτών τα οπλίζει η αδιαφορία των πολλών, η απληστία και η απαξίωση των πάντων. Δεν πρέπει να ισοπεδώνουμε όλο το κίνημα των παιδιών αυτό με κάποιους που (το ξαναλέω) ίσως ήταν εντεταλμένοι ακριβώς για να λέμε τώρα αυτά που λέμε. Είναι άλλο να φωνάζεις, να διαμαρτύρεσαι και να πετάς πέτρες στους επιβολείς της "τάξης" που σε εξαγριώνουν και άλλο να καταστρέφεις τις ιδιοκτησίες άλλων. Εκεί κάτι άλλο συμβαίνει. Επιφυλλάσσομαι.

SUN W KNIGHT είπε...

Περαστικέ σε ζηλεύω. Σε σένα η Γαϊδάρα γράφει χειμαρρώδη κατεβατά και σε μένα δεν γράφει ούτε μιά λέξη...

Περαστικός είπε...

Καλή χρονιά, Doctor!

Ναυτίλε, και εγώ δεν είμαι ακόμη χορτοφάγος, κυρίως διότι τρώω από το φαγητό που μαγειρεύουν άλλοι :) Όσο για τα παιδιά, υπάρχει το ερώτημα αν η άγνοια είναι αθωότητα. Υπάρχουν πάντως και μερικά που καταλαβαίνουν και υποφέρουν από νωρίς στο πέρασμά τους από αυτή τη ζωή. Χάπι νιου γίαρ!

Γαϊδάρα, εύγε για τα μυρμήγκια! :D
Όσο για τα παιδιά που εξεγείρονται, συμφωνώ ότι δεν είναι όλες οι περιπτώσεις το ίδιο. Υποθέτω όμως ότι κάποιες θα ταιριάζουν στο κείμενό μου. Το βασίζω αυτό και στην προσωπική παρατήρηση της συμπεριφοράς των παιδιών και των εφήβων.

SWK, ο φθόνος είναι ένα από τα θανάσιμα αμαρτήματα :P

athinovio είπε...

καλή χρονιά περαστικέ

cyrus είπε...

Περαστικέ, το ψήγμα συνειδητότητας του cyrus σου εύχεται καλή χρονιά.

Το 2008 δεν μου άρεσε καθόλου, και ελπίζω το 2009 να είναι καλύτερο για όλους.

Αυτό που μου κόβει τα φτερά είναι ότι και πέρυσι το ίδιο έλεγα...

Περαστικός είπε...

Επίσης, Athinovio!

Καλή χρονιά, Cyrus! Ας ελπίσουμε, τουλάχιστον, τα πράγματα να αποδειχθούν καλύτερα από ό,τι τα περιμένουμε.

Ανώνυμος είπε...

Τα παιδια δεν ειναι παντοτε σκληρα. Γνωριζω αρκετα παιδια, τα οποια δειχνουν αυθορμητα (και πολλες φορες λοιδορουμενα απο τους συνομηλικους τους) αγαπη προς τα ζωα, η καθε αδυναμο πλασμα.
Σαν παιδι δεν χρειαζεται να εχω συλλαβει το νοημα περι αξίας της ζωης, πριν προστατεψω ενα ζωο.

Ενα *πολυ* ισχυροτερο κινητρο για την συμπεριφορα των παιδιων (απειρως ισχυροτερο απο την φιλοσοφια περι αξιων και ηθικης) ειναι ο μιμητισμος προς τα προτυπα τους, γονεις και δασκαλους. Αν το προτυπο ειναι σκληρο προς τα ζωα, ετσι θα γινει και το παιδι - με μεγαλη πιθανοτητα.

Περα απο τους ελαχιστους ανθρωπους που σκεφτονται και αποφασιζουν συνειδητα να ακολουθησουν μια ηθικη σταση (οπως π.χ. να μην σκοτωνουν ζωα οταν μπορουν να το αποφυγουν), η μεγαλη μαζα καθοριζει την σταση της αυθορμητα, παιρνοντας ετοιμες αξίες που εχουν κατασκευασει αλλοι.
Εδω η θρησκεια παιζει τεραστιο ρολο. Οταν η θρησκεια βαζει τον ανθρωπο στην κορυφη και οριζει τα ζωα σαν υπηρετες του, τοτε η σκληροτητα και η βια ειναι αναμενομενες. Το ιδιο ισχυει και για τους διαφορους εθνικισμους.

Η διακριση αναμεσα σε ανωτερα και κατωτερα οντα ειναι η κυριοτερη αιτια της βιας. Ειτε μιλαμε για βια απο ανθρωπο σε ζωο ειτε σε αλλον ανθρωπο (αλλη ποδοσφαιρικη ομαδα, αλλη εθνοτητα, αλλη πολιτικη τοποθετηση, αλλη θρησκεια).

Οι νεοι που σπανε βιτρινες εχουν την ιδια οπτικη γωνια "εμεις οι μη-εχοντες εναντιον εκεινων που εχουν".
Δεν εχω προβλημα με την πολιτική βια (εχω και βαρυμενο παρελθον γκουχ, γκουχ), εχω ομως μεγαλο προβλημα οταν καποιος θελει να γινει χαλιφης στην θεση του χαλιφη.

Αν οι νεοι εσπαζαν βιτρινες με το αιτημα να εξυγιανθει το κρατος, να σταματησει η διαφθορα, να ευνοηθει η παραγωγη αγαθων ( = να δουλεψουμε παραγωγικα) να τιμωρηθουν οι υπαιτιοι για *ολες* τις αυθαιρεσιες των τελευταιων 20 χρονων, μαλλον θα ημουν κι εγω με μια μολοτωφ στο χερι.
Αλλα τα σπασιματα γινονται για να συμμετεχουν και εκεινοι σε ενα απατηλο ονειρο αιωνιας ραστωνης και μιας θεσης στο δημοσιο. Εεεε, σ' αυτο ειμαι αντιθετος.

Κανω μια πολιτική προβλεψη (πρωτοχρονια ερχεται): ο Καραμανλης θα κερδισει και τις επομενες εκλογες - δυστυχως για τον τοπο. Απλα απο τον Γεναρη του 2009 να περιμενετε παλιρροιακο κυμα διορισμων στο δημοσιο και αγροτικων επιδοτησεων.
Εκει θα φανει το ποσο εξεγερμενη ειναι η ελληνικη νεολαια σημερα.

Αν και απο πεποιθηση απαισιοδοξος, ευχομαι στον Περαστικο και σε ολους τους συνσχολιαστες εδω, το καλυτερο για την χρονια που ερχεται. Ακομα και για τον γκρινιαρη επισημο σχολιαστη του μπλογκ :-)

Περαστικός είπε...

Yetanother_s, πράγματι, υπάρχουν μερικές ευγενικές, μικρές ψυχές που υποφέρουν. Οι άλλοι, πολλές φορές, προσπαθούν να τους διδάξουν τη σκληρότητα σαν αρετή και ότι η ευαισθησία είναι πρόβλημα και αναπηρία, τραυματίζοντάς τα. Τι μεγάλο ψέμα, διδάσκουν την αδυναμία τους σαν δύναμη και την αρρώστια τους σαν υγεία και προσπαθούν να κάνουν αυτές τις ευγενικές ψυχές ανθρώπους μισούς σαν και τους ίδιους.

Πράγματι, οι μεγάλοι με το παράδειγμά τους διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο.

Οι "πολλοί" δεν είναι συνειδητοί, προγραμματίζονται με διάφορους τρόπους (μεταξύ των οποίων και η θρησκεία) και συνηθίζουν σε διάφορες συμπεριφορές χωρίς να ερωτούν, να αμφισβητούν και να ελέγχουν τίποτε. Όσο και να διατείνονται ότι είναι συνειδητοί άνθρωποι, μην τους πιστεύετε, είναι μαριονέτες και πλάσματα της συνήθειας.

Πράγματι, η διάκριση σε ανώτερα και κατώτερα όντα/ανθρώπους είναι υπεύθυνη για πολλά δεινά, καθώς είναι το πρώτο βήμα για να πούμε ότι οι μεν είναι μέσο και περιουσία των δε. Όλα όσα ζουν είναι σκοπός και όχι μέσο. Μεταξύ των ανθρώπων, απλώς πρέπει να γίνεται σεβαστή η αξία και η ικανότητα σε ατομική βάση, στο πλαίσιο κάθε κοινωνικής ή άλλης λειτουργίας.

Και εγώ διστάζω να αποκηρύξω γενικά τη βία, ιδίως όταν απαντά στη βία, αλλά, όπως όλες οι πράξεις μας, υπόκειται και αυτή σε κριτική, ανάλογα με τις περιστάσεις και τα κίνητρα κάθε φορά. Το σπάσιμο της βιτρίνας ενός μικρομάγαζου χωρίς καμία σχέση με τους θεσμούς, τα όργανα και τους υπεύθυνους για την κατάσταση ή τη συγκεκριμένη αιτία της διαμαρτυρίας μου μοιάζει εσφαλμένη.

Ο Καραμανλης θα κερδίσει και τις επόμενες εκλογές;! Χτύπα ξύλο άνθρωπέ μου!!! Εφιάλτες θα βλέπω :D

Και σε εσένα εύχομαι ό,τι επιθυμείς για το 2009 φίλε μου!

Locus Publicus είπε...

Καλή Χρονιά Περαστικέ. Ανθρωπέ μου, τόσα σκίτσα δεν τα κάνεις βιβλίο;

ΓΑΪΔΑΡΑ είπε...

Καλή χρονιά Περαστικέ!

.....

Περαστικός είπε...

Καλή χρονιά, Locus Publicus! Μη μου βάζεις ιδέες :D

Καλή χρονιά, Γαϊδάρα!

panagiota είπε...

Ευτυχισμένος ο καινούριος χρόνος Περαστικε, γιατί όντως το 2008 ήταν...πολύ ανώμαλο.

Για όσα διάβασα στο ποστ λίγα θα πω.
-Τα παιδιά γίνονται σκληρά και βίαια όταν το περιβάλλον που μεγαλώνουν είναι τέτοιο.
-Οσο για τα σαλιγκάρια(θα με μισήσεις) αλλά τα τρώω. Πακεταρισμένα από το σούπερ μάρκετ.
Αν κατεβαίνω στην ψαραγορά και τα δω ζωντανά στο τελάρο αλλάζω πεζοδρόμιο.Κι απορώ με τον εαυτό μου γιατί μου συμβαίνει αυτό.
Αφού τα τρώω γιατί δεν μπορώ να βράσω ζωντανά?
Το ίδιο μου συμβαίνει και με τα ψάρια και με τα καβούρια.
Κάθομαι σε 2 μέτρα απόσταση και χωρίς να κοιτώ τι θα αγοράσω λέω στον ψαρά να μου βάλει τα ψόφια στην σακούλα.
Φαντάζομαι τι θα λέει από μέσα του "μεγάλη ψωνάρα η κυρά"
Αφού το ίδιο λέω κι εγώ για τον εαυτό μου!
Για στρείδια ,μύδια και λοιπά μαλάκια και γαστερόποδα δεν θα αναφερθώ γιατί θα με μισήσετε όλοι τότε. Προτιμώ χίλιες φορές αυτές τις γλοιώδεις, πανάκριβες και δυσεύρετες μπουκίτσες, από το κρέας που το έβγαλα σχεδόν ολοσχερώς από την κουζίνα μου.

Καλή χρονιά σε όλους.
Κρεοφάγους και βετζετέριαν

Περαστικός είπε...

Πολλές ευχές και σε εσένα, Παναγιώτα. Ενδιαφέρουσα και η δική σου μαρτυρία :)

Ανώνυμος είπε...

Παναγιωτα, αυτο που περιγραφεις ειναι μια πολυ ανθρωπινη συμπεριφορα - ασυνειδητη ομως.
(Παρενθεση: το ασυνειδητη δεν γραφεται με αρνητικη χροια. Δεν κατηγορω κανεναν. Παρακαλω η λεξη να ερμηνευτει σαν "χωρις δευτερη σκεψη, αυθορμητα").

Το ιδιο πραγμα συμβαινει και σε εκατομμυρια αλλους ανθρωπους που θεωρουν αδιανοητο - τους ειναι αδυνατον να σφαξουν ιδιοχειρως ενα μοσχαρακι. Αγοραζουν ομως χωρις 2η σκεψη τις ετοιμες πακεταρισμενες μοσχαρισιες μπριζολες στο σουπερμαρκετ.

Κατι αναλογο συμβαινει και με τα ψαρια και λοιπα θαλασσινα, αν και σ' αυτα δεν δειχνουμε τοση συμπονια οση στα (βιολογικα εγγυτερα) θηλαστικα.
Ειναι λογικο και ανθρωπινο σαν καταναλωτρια να αποζητας χαμηλες τιμες για το φαγητο σου.
Αν ομως μαθεις οτι η σημερινη χαμηλη τιμη των ψαριων οφειλεται στην απανθρωπη σφαγη εκατονταδων χιλιαδων δελφινιων και μωρων φωκιας (και καρχαριων και θαλασσιων χελωνων και, και, και ... ), ποσα θα θελησεις να πληρωσεις για ενα κιλο ψαρια;

Τι θελω να πω: κρεατοφαγος γεννιεσαι, χορτοφαγος γινεσαι. Η ασυνειδητη, χωρις 2η σκεψη καταναλωση κρεατος γινεται ειτε επειδη ηθελημενα εξαπατουμε τον εαυτο μας (δεν "βλεπουμε" οτι η πακεταρισμενη μπριζολα ηταν ζωντανο αρνακι πριν λιγες μερες) ειτε επειδη μας λειπουν πληροφοριες για τις σφαγες δελφινιων π.χ.

Αν αρχισουμε να σκεφτομαστε *συνειδητα* τι τρωμε και αν πληροφορηθουξμε τι κρυβεται πισω απο αυτα που αγοραζουμε, οι περισσοτεροι απο εμας θα καταληξουν χορτοφαγοι. Αλλα η συνειδητοτητα θελει σκεψη και η σκεψη ειναι κουραστικο πραγμα ;-)

Εκτιμω τον Περαστικο ακριβως γι' αυτον τον λογο. Επειδη σκεφτεται.

Καλη χρονια.