Δευτέρα, Δεκεμβρίου 31, 2007

Πρωτοχρονιάτικο

- Γιατί μου έβαλες αυτά τα γελοία ρούχα και τι δουλειά έχει εδώ αυτός ο καλικάντζαρος;!
.
Προσοχή! Στο ιστολόγιο κυκλοφορούν καλικάντζαροι!

Καλή χρονιά!

Σάββατο, Δεκεμβρίου 29, 2007

Στο μάτι του κυκλώνα

Υπάρχει μόνο ένας που θεωρώ εχθρό μου, ο κόσμος. Είμαι ορκισμένος εχθρός αυτού του κόσμου και απεργάζομαι πάντα την καταστροφή του. Ίσως να είναι οι ατέλειές του, ίσως η μοίρα που επιφυλάσσει για τόσα από τα πλάσματά του, ο πόνος, η φθορά, η σύγκρουση, η δυσαρμονία, η ανάγκη, η έλλειψη, η ανάγκη της καταστροφής του ενός για να ζήσει το άλλο. Ίσως πάλι όλα αυτά να είναι δικαιολογίες. Ίσως ο θυμός μου να οφείλεται στο ότι αυτός ο κόσμος δεν κάμπτεται άμεσα και πειθήνια στη βούλησή μου. Ο κόσμος δεν με υπακούει και όχι μόνο αυτό, αλλά προσπαθεί και να μου επιβληθεί κάθε στιγμή. Ίσως να είμαι υπέρμετρα εγωιστής. Αλλά πείτε μου, ποιος μπορεί να μη μισήσει τον κόσμο όταν πρέπει να μεταφράζει λειτουργικά συστήματα αντί να διαβάζει ποίηση και ποιος μπορεί να μη μισήσει τον κόσμο όταν πρέπει να συμπληρώνει τη δήλωση ΦΠΑ ή να πάει για κάποια δουλειά στην εφορία αντί να χαϊδεύει με τα πινέλα τον λευκό καμβά ζωντανεύοντας νεράιδες και θεές, στη γιορτή της γραμμής και του χρώματος. (Συγχωρέστε τις περικοκλάδες, φταίει ο Τέλεμαν που ακούω τώρα).

Όπως και να έχει ο κόσμος είναι ο εχθρός μου. Προσπαθώ να σκεφτώ εναλλακτικές λύσεις περάν της καταστροφής του καθώς υπάρχουν λέει και μερικοί που τους αρέσει αυτός ο κόσμος. Θα τους εγκατέλειπα λοιπόν σε αυτόν και θα έφτιαχνα ένα δικό μου σύμπαν-βρέφος. Ένα μικρούλι σύμπαν που θα το φρόντιζα σαν να ήταν ο κηπάκος μου. Θα το πρόσεχα, θα το περιποιούμουν, θα μάζευα εκεί μερικά ζωντανά που θα είχαν κακοπάθει σε αυτόν τον κόσμο. Όλοι θα τρέφονταν από το φως, ο αγώνας θα ήταν για να ανέβεις ψηλότερα, σε έμπνευση και δημιουργία, σε χαρά, και όχι μια αέναη μάχη για να μην πέσεις κάτω. Η κινητήριος δύναμη θα ήταν ο έρωτας, όχι ο πόνος και η στέρηση. Βλέπω στο σύμπαν-βρέφος μου όμορφα περιστύλια και αρχιτεκτονήματα αρμονικά δεμένα με τη φύση. Βλέπω καλλιτέχνες και επιστήμονες, στοχαστές, δημιουργούς και πλάσματα που απλώς θα χαίρονταν το ένα την ύπαρξη του άλλου και την ομορφιά, χωρίς καμία σαρκική βρωμιά. Θα περιπλανιέμαι μέσα στο μικρό μου σύμπαν και θα απολαμβάνω τις μελωδίες που θα σκορπούν χαρούμενες ορχήστρες εδώ και εκεί και τις χαρούμενες φωνές των πουλιών.

Μπορεί να έδινα το κλειδί για αυτό το σύμπαν σε ελάχιστους ανθρώπους αυτού του σύμπαντος ή μπορεί πάλι να το κρατούσα μυστικό από όλους. Δεν θα ήθελα να κουβαλούσαν μαζί τους τίποτα που θα λέρωνε το μικρό μου σύμπαν. Όταν θα το ετοίμαζα, απλώς θα χανόμουν κάποια στιγμή από αυτό τον κόσμο. Θα έβρισκαν κάποια στιγμή τον υπολογιστή μου ανοιχτό, με την τελευταία μετάφραση μισοτελειωμένη στην οθόνη, το φως ανοιχτό, ένα ξεχασμένο φλιτζάνι τσάι και εγώ άφαντος. Δεν έχω μεγάλες απαιτήσεις σε χώρο, ίσως και 4-5 πλανητικά συστήματα να ήταν αρκετά.

Δυστυχώς, αντιλαμβάνομαι ότι δεν έχω πολλές πιθανότητες να πλάσω ένα δικό μου σύμπαν-βρέφος. Είμαι κολλημένος σε αυτόν τον κόσμο που μισώ, ανήκοντας σε ένα σιχαμερό είδος, αναγκασμένος να ζω μέσα στις βρωμερές αποικίες που δημιουργεί, αναγκασμένος να κοιτάζω στον καθρέπτη και να βλέπω ένα από αυτά τα όντα. Όχι, δεν μπορώ να δεχτώ ότι είμαι ένα από αυτά τα απεχθή πλάσματα, ότι είμαι υποχρεωμένος να ζω ανάμεσά τους. Ευτυχώς όμως, υπάρχει και ένας αληθινός φίλος. Πόσο με χαροποιεί η ύπαρξή του, πόση θαλπωρή αισθάνομαι στην σκιά του, πόση ανακούφιση. «Υπάρχει αυτός" σκέπτομαι, «δεν υπάρχει λόγος να λυπάμαι πραγματικά για τίποτε, λίγη υπομονή μόνο και κάποτε, με προειδοποίηση ή χωρίς, θα με επισκεφθεί για να με λυτρώσει από όλα αυτά». Η ύπαρξη αυτού του φίλου μου δίνει δύναμη να συνεχίζω.

Πόσο φριχτός εφιάλτης μου μοιάζει το όνειρο ορισμένων, αθανασία. Και μόνο η σκέψη αυτής της λέξης, τα δεσμά που σημαίνει αυτή, με κάνουν να φρίττω. Αιωνιότητες φυλακής μέσα στη σάρκα ή την ταυτότητα (για αυτούς τους πιστούς της θρησκείας της τεχνολογίας που περιμένουν τη μεταφορά της συνείδησής τους μέσα σε έναν υπολογιστή) ή και τα δύο. Αιώνια καταδίκη να ζεις με όσα λάθη θα σωρεύεις στο διηνεκές. Ένας Προμηθέας χωρίς Ηρακλή, Σίσυφος, παντοτινό υποζύγιο της ανάγκης. Ελπίζω βέβαια να υπάρχουν αιώνιοι νόμοι που να καθιστούν αδύνατη αυτή την προοπτική. Όσο σαδιστής και αν είναι ο κύριος αυτού του κόσμου, υπάρχουν και όρια.

Πώς μπορεί όμως να πορευθεί κάποιος μέχρι να δημιουργήσει το αστροπελέκι του που θα πετάξει με ηδονή χιλίων οργασμών στην καρδιά αυτού του σύμπαντος λυτρώνοντας όλα τα πλάσματα ή μέχρι να φτιάξει το δικό του σύμπαν-βρέφος ή μέχρι να τον επισκεφθεί ο «φίλος»; Μα, φυσικά καταφεύγοντας στο μάτι του κυκλώνα όπου βασιλεύει η γαλήνη, στο καταφύγιο της ψυχής, εκεί όπου βρίσκεται η μυστική παπαρούνα του. Εστιάζοντας την προσοχή του στο κέντρο εντός του και αρνούμενος να αναγνωρίσει εξουσία ή δύναμη σε όλα τα εκτός. Αν ο κόσμος σου στρέφει την πλάτη προσπαθώντας να σε κάμψει, αν νοιώθεις να παγώνεις και να μένεις μόνος και απροστάτευτος, ανταπόδωσέ το στο δεκαπλάσιο! Κάγχασε μπροστά στους θεούς και στους δαίμονές σου, κάψε και βεβήλωσε τους ψεύτικους ναούς που άλλοι έχουν χτίσει για σένα. Κατούρησε στα ιερά σκεύη που σου έχουν επιβάλει να προσκυνάς με μέσο τη δεισιδαιμονία.

Ήταν πριν από καιρό σε δύσκολες στιγμές που ανακάλυψα το δικό μου μάτι του κυκλώνα, ένα πετρώδη λόφο. Εκεί πάνω βρίσκεται μια ευθυτενής μορφή, φορά γαλάζιους μανδύες που ανεμίζουν σε έναν παγωμένο, αναζωογονητικό άνεμο (ναι, το ξέρω ότι στο πραγματικό μάτι του κυκλώνα επικρατεί άπνοια), κάτω από έναν ξάστερο ουρανό, χαμογελά αινιγματικά και αγναντεύει τον ορίζοντα χωρίς να εστιάζει κάπου. Είναι ο εαυτός μου. Σε μια ακτίνα ολόγυρα το χάος μαίνεται στροβιλιζόμενο, ολοφυρόμενο, αλλά δεν μπορεί να με πλησιάσει, δεν μπορεί να με αγγίξει. Σε αυτόν τον μικρό χώρο, από όπου κανένας δεν μπορεί να με εκδιώξει, είμαι πανίσχυρος, η βούλησή μου κυβερνά απόλυτα. Όποτε αισθάνομαι πίεση, πατάω τέρμα το φρένο ό,τι και αν συμβαίνει, υποχωρώ σε αυτό το κέντρο και κανένας δεν μπορεί να με φτάσει πια. Σε αυτόν το ιερό χώρο, σε αυτό το άβατο, μαζεύω τις δυνάμεις μου και εφορμώ ξανά έξω για να πράξω αυτό που θεωρώ σωστό, ανεπηρέαστος από απειλές και υποσχέσεις, από συναισθηματικές δεσμεύσεις, από φόβο και ελπίδα, ίσως ακόμη και από πόνο (ευτυχώς αυτό δεν χρειάστηκε να το δοκιμάσω).

Σας προτείνω να βρείτε το δικό σας εσωτερικό άβατο, να ανακαλύψετε το δικό σας μάτι του κυκλώνα. Δεν είναι δύσκολο. Εγώ το είδα κοιτάζοντας έξω από τα παράθυρα ενός λεωφορείου. Το ωραίο είναι ότι όσο πιο συχνά το χρησιμοποιείτε, τόσο πιο πολύ θα δυναμώνει, τόσο πιο πραγματικό θα γίνεται. Θα γίνεται απόρθητο κάστρο της ψυχής, φόβητρο των σκιών, πηγή απαράμιλλης δύναμης. Όσο πιο συχνά το χρησιμοποιείτε, τόσο λιγότερο θα χρειάζεται να προσπαθείτε συνειδητά να καταφεύγετε σε αυτό. Είναι σαν η στροβιλιζόμενη καταιγίδα να απομακρύνεται όλο και περισσότερο από εσάς, από το κέντρο που έχετε διεκδικήσει και έχετε κάνει δικό σας, είναι σαν να σας φοβάται πλέον εκείνη. Η επικράτειά σας θα επεκτείνεται συνεχώς και όλα αυτά που σας φόβιζαν θα μοιάζουν άθλια κουρελόπανα που πετάνε τριγύρω, πράγματα γελοία και ευτελή, ανάξια λόγου. Είναι όμορφα και γαλήνια στο μάτι του κυκλώνα.

Υ.Γ. Σήμερα, οι φίλοι μου έκαναν κάτι που με εξόργισε σφόδρα. Αγνόησαν μια συμβουλή μου, φέρθηκαν επιπόλαια και ανόητα με αποτέλεσμα ένα λάθος που κατέληξε στο να εκτεθώ και εγώ μαζί τους. Ήταν κάτι μικρό, αλλά όχι από αυτά που θεωρώ ασήμαντα. Δυστυχώς, όταν είσαι μαζί με κάποιους σε χαρακτηρίζει και η δική τους συμπεριφορά.

Τετάρτη, Δεκεμβρίου 26, 2007

Ο τοίχος των Χριστουγέννων

Κάποτε, ο Ανθουλής έπιασε φιλίες με έναν τοίχο. Αρκετά συχνά πήγαινε και του μιλούσε, του έλεγε τα προβλήματά του και τις χαρές του και ο τοίχος τον άκουγε υπομονετικά και μοιραζόταν απλόχερα τη σοφία του και τις ιστορίες του μαζί του. Ήταν ένας παλιός τοίχος. «Εμένα που με βλέπεις, στέκομαι εδώ πέρα πάνω από ογδόντα χρόνια τώρα, έχω δει και κάνει πολλά, για αυτό και οι άλλοι τοίχοι με σέβονται», του έλεγε ο τοίχος κοιτώντας μελαγχολικά και φέρνοντας ξανά στο νου του άλλους τοίχους που είχε γνωρίσει εκεί γύρω, αλλά είχαν πλέον κατεδαφιστεί. Ένα παράπονο είχε μόνο ο τοίχος "Κοίτα πως με καταντήσανε με τις αφίσες, τα σπρέι και τους μαρκαδόρους τους. Με καταβρωμίσανε. Κάποτε, ήμουν λευκός και άστραφτα κάτω από τον ήλιο, ενώ κάποια χρόνια με είχαν βάψει και με ωραία ζωηρά χρώματα. Κοίτα κατάντια τώρα, ντρέπομαι τα αδέσποτα που με κατουράνε».
.
Ο Ανθουλής ήταν μόνος του στον κόσμο. Τα Χριστούγεννα, την παραμονή, έβαλε το βράδυ στην τσάντα του μερικά σύνεργα καθαρισμού, απορρυπαντικά, σφουγγάρια, σπάτουλες και μερικά στολίδια. Πήγε στον τοίχο του και κάτω από τα έκπληκτα βλέμματα μερικών περαστικών τον καθάρισε σχολαστικά και τον στόλισε. Πέρασαν ωραία εκείνο το βράδυ, καθώς δεν είχε παραλείψει να βάλει στην τσάντα του και ένα μπουκάλι κρασί. Ήταν από τις τελευταίες φορές που είδε τον τοίχο του. Στις αρχές του νέου έτους το κτίριο κατεδαφίστηκε και στη θέση του τοίχου υψώθηκε η τζαμαρία ενός γυάλινου τερατουργήματος. Το μόνο που έμεινε από τον παλιό τοίχο ήταν μερικές πετρούλες και κομμάτια σοβά που ο Ανθουλής κράτησε τυλιγμένα σε ένα μαντήλι στο συρτάρι του κομοδίνου του.

Και μια φωτογραφία από την αποψινή μου βόλτα στους δρόμους της Αθήνας.

Για να μη λέτε ότι δεν είμαι στο πνεύμα των ημερών.

Τρίτη, Δεκεμβρίου 25, 2007

Μην τρομάξετε


Ιδιωτικό αστείο.

Κυριακή, Δεκεμβρίου 23, 2007

Πτώσις

Για ένα διαμέρισμα στο Κολωνάκι ζούμε, διαμπερές, με βεράντα για τα κοκτέιλ πάρτι και μπαλκόνι στον ακάλυπτο, για όταν συνειδητοποιήσουμε την απόλυτη χρεοκοπία και τα αδιέξοδά μας.
.
Ήταν ο φόβος της αποκάλυψης και της διαπόμπευσης, ο φόβος των νομικών συνεπειών και της τιμωρίας ή η απώλεια της εξουσίας; Ήταν το αμάρτημα της πλεονεξίας (avaritia) ή της λαγνείας (luxuria) που οδήγησε στην πτώση; Σίγουρα είχε υποκύψει στο αμάρτημα της λαιμαργίας (gula), αλλά μάλλον απίθανο να ήταν αυτό η αιτία του απονενοημένου διαβήματος. Μήπως απλώς... σκόνταψε; Τελικά, ίσως αυτό το οποίο αφορά όλους μας περισσότερο είναι ότι ο δημόσιος βίος μοιάζει με μια φτηνή σαπουνόπερα την παραγωγή της οποίας πληρώνουμε εμείς, καρφωμένοι στις οθόνες της τηλεόρασης για να δούμε άλλο ένα επεισόδιο που ξέρουμε ότι δεν θα οδηγήσει σε κανένα τέλος, σε καμία κάθαρση. Μια ανούσια εναλλαγή προσώπων, δράση χωρίς νόημα, το τίποτα, το καράβι των τρελών, το βασίλειο της βλακείας και της παραφροσύνης.
.
Μικρά παιδιά παίζουν ανέμελα, άγρια και εκτός ελέγχου σε μια αυλή, τα γέλια τους αναστατώνουν την γαλήνη του κόσμου, νομίζουν ότι είναι άτρωτα, ότι οι πράξεις τους δεν έχουν καμία συνέπεια, δεν έχουν βλέπεις τη γνώση του μεγάλου, και τότε κάποιο κτυπάει, κλάματα, μαζεύονται όλα γύρω του και μετά από λίγο συνεχίζουν ξανά το παιχνίδι τους ακριβώς όπως και πριν. Ποιος θυμάται το επεισόδιο της σαπουνόπερας με τον διοικητή οργανισμού που γρονθοκοπήθηκε από το σύζυγο της ερωμένης του και υπέκυψε λίγο αργότερα; Φαίνεται ότι αυτές οι θέσεις των υψηλόβαθμων δημόσιων/πολιτικών στελεχών προσφέρουν μια ενδιαφέρουσα ζωή, μια ζωή που αποτελεί το ιερό γκράαλ του μέσου συμπολίτη μας. Ποια είναι τα όρια της υποκρισίας μας; Διάβαζα σήμερα και για τα "ψεύτικα" δενδρύλλια χασίς που έβαζαν οι καλλιεργητές στα Ζωνιανά σε προκαθορισμένα σημεία για να κάνουν οι αστυνομικοί πως έχουν επιτυχίες και να τραβάει η κάμερα. Πόσα τέτοια στιγμιότυπα δεν έχουμε δει; Τελικά, τι είναι αληθινό και τι ψεύτικο; Όλα ψεύτικα, εκτός από την ακόρεστη πείνα μας για εξουσία, κοινωνική αναγνώριση και πλούτο. Το κράτος του φαίνεσθαι και της κοροϊδίας, του στόμφου και της αρλουμπολογίας. Πρωθυπουργός, Μπαλαφάρας, Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Μπαλαφάρας, Πρόεδρος Αρείου Πάγου, Μπαλαφάρας, Αρχηγός εκκλησίας, Μπαλαφάρας, ... πολίτες, Μπαλαφάρες.
.
Κλείνω με μια αναφορά στην αυτοκτονία. Κρίμα που ο άνθρωπος επέλεξε να υλοποιήσει αυτή την απόφαση, όποια και αν ήταν η ήττα. Όπως γράφει και ο Μπόρχες, αν θυμάμαι καλά, αυτή είναι μια απόφαση που από τη στιγμή που θα ληφθεί, η υλοποίησή της δεν υπηρετεί κανένα σκοπό. Μπορείς πάντα να την αναβάλεις για την επόμενη στιγμή, για την επόμενη στιγμή της επόμενης στιγμής κ.ο.κ. μέχρι φυσικού τέλους. Η απόφαση αυτή απελευθερώνει, κατά κάποιο τρόπο καταργεί το βάρος του χρόνου. Να το ξυράφι, το κρατώ στο χέρι, μπορώ να πορεύομαι πάντα κρατώντας το στο χέρι. Αυτό είναι κάτι που σε κάνει πολύ δυνατό, αν είσαι συνειδητός άνθρωπος, σχεδόν ικανό να αντέξεις τα πάντα. Ελευθερία από τη ζωή και το θάνατο. Γιατί να αυτοκτονήσεις τώρα αφού μπορείς να το κάνεις οποιαδήποτε στιγμή; Ζήσε το έργο μέχρι το τέλος. Βλέπε το θίασο να στροβιλίζεται γύρω σου και εσύ μένε σταθερός. Ποτέ δεν πρέπει να αυτοκτονούμε. Η γνώμη των άλλων δεν έχει σημασία, το τι θεωρούν οι άλλοι τιμή δεν έχει σημασία, σημασία έχει να ακούς τον εσωτερικό εαυτό σου, όχι τις διαφημίσεις, όχι αυτά που σου υπαγορεύουν άλλοι. Η εναλλακτική επιλογή είναι να βρεις το θάρρος να ζήσεις με λίγη περισσότερη αλήθεια. Σιωπή, πόσο όμορφη λέξη, πόσο τη φοβούνται οι σημερινοί άνθρωποι. Μόνο η φωνή εντός έχει σημασία, όλα τα άλλα είναι θόρυβος. Ας σταματήσω εδώ τις ασυναρτησίες.
.
Για όσους φίλους μένουν στο εξωτερικό, αφορμή του κειμένου ήταν αυτή η είδηση.

Παρασκευή, Δεκεμβρίου 21, 2007

Τα ξωτικά του Άι Βασίλη

Τα ξωτικά του Άι Βασίλη δουλεύουνε ολημερίς,
κι έχουν ματωμένα χέρια από το βελόνι, το καρφί,
Τα ξωτικά του Άι Βασίλη δεν τα στέλνουν στο σχολειό,
παιχνίδια αυτά δεν έχουν, κι ας τα φτιάχνουνε σωρό,
Τα ξωτικά του Άι Βασίλη δεν ζητούν πολύ φαΐ,
είναι στη δουλειά τους, βλέπεις, οικονομικά πολύ,
Τα ξωτικά του Άι Βασίλη φτιάχνουνε στολίδια λαμπερά,
Μα ποτέ δεν θα τα δούνε πάνω στου δέντρου τα κλαδιά,
Τα ξωτικά του Άι Βασίλη ειν’ καλότροπα πολύ,
Έχουν μάθει από μικρά πως το χέρι είναι βαρύ,
Τα ξωτικά του Άι Βασίλη όταν μεγαλώνουν δεν βρίσκουνε δουλειά,
Σε σαπιοκάραβα μπαίνουν μπουλούκια κι έτσι πνίγονται συχνά,
Τα ξωτικά του Άι Βασίλη είναι τυχερά,
Αν δεν έτυχε να πάρουν τα δικά τους τα κορμιά,
Τα ξωτικά του Άι Βασίλη φτιάξαν τούτο τ’ όμορφο στολίδι
Που κρατάς τώρα εσύ και με τα δικά τους χέρια το κρατήσανε κι αυτά,

Καλές γιορτές!

Τρίτη, Δεκεμβρίου 18, 2007

Humbug 2007

Πάντα οι γιορτές βγάζουν τον καλύτερο εαυτό μου.
.
Το περυσινό, εδώ.

Σάββατο, Δεκεμβρίου 15, 2007

Ιστορίες παραιτηθέντων υπουργών

Σύμφωνα με την εφημερίδα «Ο Κόσμος του Επενδυτή», ο Β.Μ. κατέχει πολεοδομική άδεια για αναψυκτήριο, βάσει της οποίας έχει χτίσει την κατοικία του στο Κορωπί.

- Σας παρακαλώ κύριε, τι θέτε εντός της οικίας μου;
- Μια τεκίλα σανράιζ παρακαλώ, και σβέλτα!

Νά ‘ναι καλά οι υπουργοί ανέκδοτο που μας κάνουν και γελάμε, να μην ήτανε και όλη η κυβέρνηση ανέκδοτο, καλά θά ‘τανε. Τύφλα να έχει το “Yes Minister”!

Αναρωτιέμαι, μήπως τώρα, με όλο το παμπλίσιτι, θα ήταν καλή στιγμή να το λειτουργήσει το αναψυκτήριο;

Παραλίγο να το ξεχάσω, όσοι αγαπάτε τα αδέλφια μας τα ζώα, στο Θησείο.

Σημείωση: Κείμενο και σκίτσο υπό την επήρεια γαλλικού κονιάκ Rémy Martin.

Τετάρτη, Δεκεμβρίου 12, 2007

ΔΕΝ ΑΠΕΡΓΩ

Και να ήθελα δεν θα μπορούσα. Είμαι ελεύθερος επαγγελματίας, δηλαδή, μια από τις κατηγορίες ελλήνων εργαζομένων χωρίς κανένα κεκτημένο, υποκείμενος σε ένα από τα πλέον άδικα συστήματα ασφάλισης (ΟΑΕΕ, κοινώς ΤΕΒΕ) και δεν ανήκω σε κανέναν κατευθυνόμενο συνδικαλοστρατό, από αυτούς που βαραίνουν στις κομματικές ζυγαριές και πωλούνται και αγοράζονται ή διεκδικούν να ελέγχουν τομείς της οικονομίας, υποτάσσοντάς τους στις ονειρώξεις των ουτοπιών τους. Και παλαιότερα πάντως, τότε που ήμουν ιδιωτικός υπάλληλος, και τότε δεν με έπαιρνε να απεργήσω. Εργαζόμενος σε επιχείρηση των 20-30 ατόμων, η εργασία του καθενός μετρούσε και ο αντίκτυπός της στη βιωσιμότητα της επιχείρησης ήταν καθημερινά ορατός. Οι προθεσμίες, οι πελάτες και εσύ στην πρώτη γραμμή, χωρίς περιθώρια ασφαλείας, κράτος - προστάτη και αερόσακο. Δουλεύεις - η επιχείρηση ζει, δεν δουλεύεις - βλέπεις της συνέπειες, όχι σε μήνες, όχι σε εβδομάδες, αλλά σήμερα. Ο πελάτης στο εξωτερικό δεν καταλαβαίνει ούτε από απεργίες ούτε από κοινωνικούς αγώνες, παίρνει τη δουλειά του και τη δίνει αλλού, στη στιγμή. Ένα άλλο σύμπαν από τις παχύσαρκες ΔΕΚΟ, το Δημόσιο, τις μεγάλες επιχειρήσεις «στρατηγικού χαρακτήρα» και τα μονοπώλια.

Και να μπορούσα, δεν θα ήθελα. Είμαι αντίθετος σε όλους σχεδόν τους σκοπούς για τους οποίους γίνονται συνήθως οι απεργίες, και η σημερινή. Λέξεις όπως «κεκτημένα», «επιχειρήσεις στρατηγικού χαρακτήρα», «εξίσωση προς τα πάνω», «προστασία των υγιών ταμείων» δεν είναι παρά ευφημισμοί. Ευφημισμοί για να μην θίγονται τα προνόμια, μικρά ή μεγάλα ορισμένων κατηγοριών εργαζομένων που πιάσανε τον Θεό από τα α***δια και πέτυχαν το γκρικ ντριμ του βολέματος στο Δημόσιο ή έστω σε μια ΔΕΚΟ ή επιχείρηση «στρατηγικής σημασίας», δηλαδή, σε κάποιο από τα καρκινώματα που διαλύει κάθε δημιουργικότητα, που μας κρατά δέσμιους, που απομυζά κάθε ζωτική δύναμη και εξουθενώνει κάθε υγιή πρωτοβουλία εν τη γενέσει της. Όχι, δεν με ενδιαφέρει η τύχη των ταμείων που είναι υγιή με τα νταβατζιλίκια επί συγκεκριμένων τομέων της οικονομίας (βλ. αγγελιόσημα, εισφορές / χαρτόσημα σε συμβόλαια κ.λπ. κ.λπ.), αλλά που βέβαια, οφείλουμε επίσης να εγγυόμαστε όλοι ως φορολογούμενοι σε περίπτωση που πάψουν να είναι υγιή. Μόνο μία υγιή λύση ξέρω για το ασφαλιστικό, ΕΝΙΑΙΑ ΑΣΦΑΛΙΣΗ ΚΑΙ ΚΟΙΝΟΙ Ή ΙΣΟΔΥΝΑΜΟΙ ΟΡΟΙ ΑΣΦΑΛΙΣΗΣ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ Ή - ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΑ: ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΟΥ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟΥ, να μπει επιτέλους ένα τέλος σε αυτή την κοροϊδία όπου όλα είναι δωρεάν και όλα πληρώνονται δύο φορές, τη δεύτερη φορά μαύρα.

Θέλω την ελευθερία μου και την αξιοπρέπειά μου, δώστε μου τα χρήματά μου να ασφαλιστώ όπως εγώ θέλω. Στην Αγγλία εφαρμόζεται πλέον ένα σύστημα όπου είσαι υποχρεωμένος να ασφαλιστείς, το πώς και πού, το επιλέγει ο εργαζόμενος. Αυτό όμως που θεωρώ ως ιδανική λύση πάντως το έχω περιγράψει αλλού, εδώ και εδώ: Μία σύνταξη για όλους μετά από μία ηλικία, ανεξαρτήτως το πού, πώς κα πόσο έχουν εργαστεί, θεώρηση της κοινωνικής ασφάλισης ως κοινωνικού αγαθού με χρηματοδότηση από αύξηση της φορολογίας (ώστε να συνεισφέρουν όσοι παράγουν πλούτο και να αποδεσμευτεί το σύστημα από την εργασία) και κατάργηση όλων των εισφορών και των ταμείων (με τεράστιες οικονομίες κλίμακας, οικονομίες από την κατάργηση της γραφειοκρατίας, την απαλλαγή των επιχειρήσεων από αυτό το βάρος κ.λπ.).

Θα κατέβαινα ίσως να διαδήλωνα αν το αίτημα ήταν το κράτος να κάνει επιτέλους σωστά αυτό που οφείλει, το “raison d’ etre” του (το λόγο της ύπαρξής του), την τήρηση των νόμων και των κανόνων με τον ίδιο τρόπο για όλους και έπαυε να καταδυναστεύει, να μονοπωλεί, να κάνει τον επιχειρηματία με τις τσέπες μας και να συντηρεί από τους φόρους όλων εθνικά καρκινώματα. Θα διαδήλωνα αν το αίτημα ήταν η απελευθέρωση από τα νταβατζιλίκια των συντεχνιών, τη γραφειοκρατία, το να μην πληρώνω φόρους για να πίνουν άλλοι εις υγείαν των κορόιδων, εναντίον των κρατικών μονοπωλίων, των καρκινωμάτων στρατηγικής σημασίας, αλλά και των προστατευόμενων ιδιωτικών μεν - κρατικοσυντήρητων και κρατικοπροστατευμένων δε - επιχειρήσεων-καρτέλ και συγκυβερνώντων εθνικών επιχειρηματιών - μαφιόζων.

Τι θα προτιμούσα για τη σημερινή απεργία; Να αποτύχει παταγωδώς. Αυτό θα έδειχνε ότι κάτι αλλάζει, ότι δεν μένουμε στα ίδια σύνδρομα και συμπλέγματα, σε αυτό το κράμα αριστεροσύνης που χρησιμεύει ως φερετζές της κουτοπονηριάς και της ιδιοτέλειας. Ίσως αυτό να μην είναι εφικτό, αλλά πάλι, είπαμε, δεν μετράμε όλοι το ίδιο στη ζυγαριά, αυτοί που θα απεργήσουν είναι γνωστοί όπως γνωστοί είναι και αυτοί που δεν θα απεργήσουν. Πάντα λοιπόν σχετικές είναι οι μετρήσεις και τα νούμερα συμμετοχής σε πανελλαδικές απεργίες. Εξάλλου, οι συνέπειες μιας απεργίας δεν είναι καν συνάρτηση του πλήθους των εργαζομένων που απεργούν ή αντιδρούν σε κάποια μέτρα. Υπάρχουν και τα καλόπαιδα που έχουν στη διάθεσή τους τους «διακόπτες» και αλίμονό μας αν πάει κάποιος να τους πειράξει.

Τέλος πάντων, εγώ κάπως ταμπουρώθηκα στο επαγγελματικό μου καλύβι, αυτόνομος όσο μπορώ και ανεξάρτητος, όπως και ο προϊστορικός κυνηγός, κυνηγώ τα θηράματά μου και τρώω, έχοντας μόνο το τομάρι μου να συντηρήσω, να μη μου άρπαζαν τόσο μεγάλα κοψίδια και αυτός ο Κράτος και ο ΟΑΕΕς, καλά θα ήταν. Πηγαίνετε να διαδηλώσετε για τα κεκτημένα σας και τα νταβατζιλίκια σας ή τα κεκτημένα και τα νταβατζιλίκια άλλων, περνώντας ακόμη περισσότερο τη θηλιά στο λαιμό σας, υποστηρίζοντας ένα σύστημα που έχει ήδη τελματωθεί και υπερβεί τα όριά του και οραματιζόμενοι συστήματα που μόνο εξαθλίωση έφεραν. Μην παραπονιέστε όμως μετά για τις αποκλίσεις από τις άλλες ανεπτυγμένες χώρες, για τους μικρούς μισθούς, για την έλλειψη επενδύσεων, για τα καρτέλ, για τις κακές υπηρεσίες, για τη διαφθορά. Για μια σκοτεινή γωνιά, ένα κω**γραφειάκι και έναν κω**μισθούλι, για αυτά αγωνίζεστε, για μια μερίδα από τις σάπιες σάρκες ενός πτώματος αγωνίζεστε, αυτά είναι τα ιδανικά σας και καλό είναι να το συνειδητοποιήσετε.

Μου θυμίζει η κατάσταση με το ασφαλιστικό στην Ελλάδα το ανέκδοτο με τον τύπο που πέφτει από έναν ουρανοξύστη. Έχοντας περάσει καμιά εκατοστή ορόφους, βρίσκεται στο ύψος του πρώτου ορόφου και σκέφτεται «ε εντάξει, καλά τα πάμε μέχρι εδώ». Μη σας στο χαλάσω όμως. Πηγαίνετε στη διαδήλωσή σας, κάνει και καλό καιρό.

Παράκλησις: Την άλλη φορά προσέξτε παρακαλώ που βάζετε τις αφίσες για απεργίες και διαδηλώσεις. Διαπίστωσα ότι πολλές από αυτές έκρυβαν φανάρια και έθεταν τις ζωές των πεζών σε κίνδυνο. Με κάθε σεβασμό το λέω, γνωρίζω ότι εσείς οι συνδικαλοτραμπούκοι έχετε υψηλά ιδεώδη.

Τρίτη, Δεκεμβρίου 11, 2007

Αστειότητες

- Εγώ ρε τον Μπάρμπα Θωμά;! Φίλος από την Αφρική είναι ο άνθρωπος και τον φιλοξενώ στη φυτεία μου.

Γεια όσους δεν κατάλαβαν, εδώ.

Κυριακή, Δεκεμβρίου 09, 2007

Το τέρας στην ντουλάπα

Όταν ήταν μικρός είχε πάντα ένα φόβο όταν έσβηνε το φως και έμενε μόνος του στο δωμάτιό του το βράδυ. Αυτό που φοβόταν περισσότερο ήταν η ντουλάπα που τη μέρα περιείχε τα ρούχα του, αλλά ποιος ξέρει τι να έκρυβε τη νύχτα στη μαύρη άβυσσό της. Τι θα γινόταν αν η πόρτα της άνοιγε στο σκοτάδι και ξεχυνόταν έξω κάποια άγνωστη φρίκη; Πόσο τρομοκρατούνταν όταν κάποια φορά, πριν να τον πάρει ο ύπνος, την άκουγε να τρίζει ή, ακόμη χειρότερα, άκουγε κάποιο ήχο, κάποιο ρούχο ή κρεμάστρα που μετακινούνταν στο εσωτερικό της. Κουκουλωνόταν τότε με τα σκεπάσματα και έκλεινε σφιχτά τα μάτια. Το πρωί, η ντουλάπα γινόταν πάλι απλώς η ντουλάπα, που περιείχε τα ρούχα του για το σχολείο. Όταν μεγάλωσε, έπαψε να φοβάται το σκοτάδι και έμαθε να φοβάται αυτά που γίνονται την ημέρα και με δυνατά φώτα. Αυτή τη φορά ο φόβος του ήταν δικαιολογημένος. Σιγά, σιγά, πρώτα πούλησε τον εαυτό του και μετά άρχισε να αγοράζει και να πουλάει άλλους.

Ένα βράδυ είδε έναν εφιάλτη. Ήταν σε ένα σκοτεινό, κλειστοφοβικό μέρος, σχεδόν δεν μπορούσε να ανασάνει. Νόμισε ότι ήταν σε φέρετρο και τον είχαν θάψει ζωντανό. Με πολλή προσπάθεια και σπρώχνοντας με όλη του τη δύναμη, κατάφερε να ανοίξει κάτι σαν πόρτα. Βγήκε έξω και βρέθηκε σε ένα παιδικό δωμάτιο. Ένα μικρό αγόρι ήταν ολόκληρο σκεπασμένο με το πάπλωμα στο κρεβάτι. Μπορούσε να διακρίνει τα μικρά δάκτυλά του να σφίγγουν το πάπλωμα. Στο λιγοστό φως που έμπαινε από το παράθυρο κοίταξε γύρω, τα παιχνίδια, τις αφίσες, το παιδικό γραφείο, την τσάντα πάνω στην καρέκλα του γραφείου, που περιείχε τα βιβλία και τα τετράδια, έτοιμα για τα μαθήματα της επόμενης μέρας στο σχολείο. Σίγουρα στο διπλανό δωμάτιο κοιμόντουσαν οι γονείς του, μερικές δεκαετίες νεότεροι. Στάθηκε για λίγο σκεπτικός πάνω από το παιδικό κρεβάτι. Στράφηκε και επέστρεψε στην σκοτεινή ντουλάπα από όπου είχε βγει, κλείνοντας όσο πιο αθόρυβα μπορούσε την πόρτα. Επιτέλους, είχε μάθει ποιος ήταν ο μπαμπούλας.

Πέμπτη, Δεκεμβρίου 06, 2007

Quando judex est venturus*

Είχε ζήσει μια καλή ζωή, ήταν σίγουρος για αυτό. Είχε βοηθήσει ανθρώπους και ζώα. Η συνείδησή του ήταν καθαρή. Γιατί λοιπόν αυτή η περίεργη ανησυχία καθώς περίμενε να βρεθεί μπροστά στον τελικό κριτή του; Κοίταξε αμήχανα γύρω του, του είχε πάρει καιρό να συνηθίσει αυτή την αχανή αίθουσα που δεν υπάκουε σε κανέναν από τους γνωστούς κανόνες της προοπτικής. Πώς να είναι άραγε ο θεός, σκέφτηκε. Τι τον περίμενε, θα έβλεπε κάποιο αυστηρό γέροντα ή έναν καλοσυνάτο παππούλη, μια φωτεινή οντότητα ή μήπως ένα τεράστιο πλάσμα με πλοκάμια, κάποια από τις εφιαλτικές και απόκοσμες θεότητες του Λάβκραφτ; Αυτή η τελευταία σκέψη τον έκανε να αναπηδήσει, τι θα γινόταν αν Εκείνος που τα γνωρίζει όλα τη θεωρούσε βλάσφημη και τον καταδίκαζε για αυτήν;

Οι σκέψεις του διακόπηκαν όταν με ένα σάλπισμα άνοιξε μια τεράστια πύλη. Στην αίθουσα άρχισαν να μπαίνουν σειρές από φωτεινά όντα που τον έκαναν να αισθανθεί θαυμασμό για την ομορφιά τους, αλλά και δέος, ενώ ακουγόταν μια θεσπέσια μουσική. Άγγελοι, σκέφθηκε. Οι σειρές των πλασμάτων παρατάχθηκαν μέσα στην αίθουσα και ξαφνικά κυριάρχησε η σιωπή, η σιωπή της αναμονής.

«Μπα, δεν έχω να φοβηθώ τίποτα» σκέφτηκε. «Ήμουν τόσο καλός, έκανα τόσες καλές πράξεις και ακόμη και έτσι πάντα ήμουν ταπεινός, μέχρι το τέλος, που μετανόησα ειλικρινά για τυχόν παραπτώματά μου. Τι πειράζει που τώρα οι σκέψεις μου δεν είναι πολύ ταπεινές; Η σφυρίχτρα του διαιτητή ακούστηκε πια, το ματς τελείωσε, για τη ζωή μου θα κριθώ, οι τωρινές μεταθανάτιες σκέψεις μου δεν μετράνε». Μετά από λίγες στιγμές που του φάνηκαν σαν αιωνιότητα (τι κλισέ), ο κριτής εισήλθε στην αίθουσα.

Παρά τη μεγάλη απόσταση, μπόρεσε να διακρίνει μια μικρή κουκίδα να μπαίνει από την πύλη και να κινείται γρήγορα στο δάπεδο. Ήταν ένα έντομο, μια αράχνη. "Μα καλά, έχουν και εδώ πρόβλημα καθαριότητας;" Ήταν η πρώτη του σκέψη. Η αράχνη κινήθηκε απτόητη μπροστά του και πήδησε αποφασιστικά πάνω σε ένα θρόνο που δεν μπορούσε να διακρίνει πριν. Όταν συνειδητοποίησε ποιος ήταν ο ρόλος αυτού του εντόμου, παραλίγο να σωριαστεί κάτω.

Το έντομο έμεινε ακίνητο και τον κοίταξε κατευθείαν στα μάτια και εκείνος αμέσως θυμήθηκέ ότι αυτή δεν ήταν η πρώτη συνάντησή τους. Θυμήθηκε όταν πριν από αρκετά χρόνια έκανε μια βόλτα στην εξοχή και είχε δει την αράχνη να διασχίζει το δρόμο μπροστά του. Εκείνος όχι μόνο δεν απέφυγε το έντομο, αλλά εσκεμμένα το πάτησε και το έλιωσε με το πόδι του. Ήταν μια πράξη χωρίς κανένα σκοπό, σημαντικό ή ασήμαντο, είχε σβήσει τη σπίθα ζωής αυτού του εντόμου όπως κάποιος σβήνει με το πόδι τη γόπα ενός τσιγάρου. Δεν ήταν στο σπίτι του, ήταν στην εξοχή, το έντομο δεν τον ενοχλούσε, δεν το σκότωσε από φόβο ούτε από λάθος, ήταν μια στιγμή σαδισμού, ήταν μια στιγμή καθαρού, ανόθευτου κακού. Ακόμη χειρότερα, θεωρώντας το περιστατικό εντελώς ασήμαντο, το ξέχασε σχεδόν την ίδια στιγμή που το έκανε, ούτε μία στιγμή μετάνοιας. Είχε αφήσει αυτόν τον μικρό λεκέ πίσω του και συνέχισε με την υπόλοιπη ζωή του, με τα μεγάλα και σημαντικά έργα του.

Κανένας, δεν μίλησε, κανένας δεν κινήθηκε, η ίδια ησυχία συνέχισε να επικρατεί στην αχανή αίθουσα, εκείνος απλώς χαμήλωσε το κεφάλι, έκανε μεταβολή και απομακρύνθηκε. Η κρίση είχε τελειώσει.

Σημειώσεις:
Αφορμή για αυτό το ποστ ήταν μια ιστοριούλα Ζεν, ένα Κοάν. Σε αυτή την ιστορία, ένας σκληρός στρατηγός, ένας σφαγέας, βασανίζεται στην κόλαση, η μόνη καλή πράξη της ζωής του, η μόνη φορά που έδειξε έλεος, ήταν όταν λυπήθηκε τη ζωή μιας αράχνης και άλλαξε το βήμα του για να μην την πατήσει. Η αράχνη πάει λοιπόν σε ένα πηγάδι, πάνω από την κόλαση, και αρχίζει να χαμηλώνει ένα νήμα από τον ιστό της για να σκαρφαλώσει ο κολασμένος και να γλιτώσει. Αυτός, αρπάζει τον ιστό και αρχίσει να σκαρφαλώνει, οι άλλες ψυχές πίσω του, βλέποντάς τον, τρέχουν να σωθούν και αυτές σκαρφαλώνοντας στον ιστό του εντόμου. Ο στρατηγός, ακόμη και τότε σκληρός και εγωιστής, φοβούμενος ότι ο ιστός δεν θα αντέξει το βάρος, τραβάει το σπαθί του και κόβει τον ιστό από κάτω του και οι άλλοι κολασμένοι γκρεμίζονται πίσω στην κόλαση. Όμως, αυτή η πράξη σκληρότητας επισφράγισε την καταδίκη του, το νήμα σπάει ταυτόχρονα και από πάνω του και πέφτει και αυτός. Σκέφτηκα ότι αν μια «μικρή» καλοσύνη μπορεί να μας σώσει, ίσως, αντίστροφα, και μια «μικρή» κακία να μπορεί να μας καταδικάσει. Ίσως τα μικρά, αυτά που δεν απαιτούν σχεδόν καμία προσπάθεια και εμπλοκή, να έχουν ακριβώς για αυτόν το λόγο τη σημασία τους ως ενδείξεις για το χαρακτήρα ενός ανθρώπου.

*(Όταν έλθει ο κριτής - από το Ρέκβιεμ)

Τρίτη, Δεκεμβρίου 04, 2007

Έμφυτη κλίση

Επιτύμβια στήλη του 5ου αιώνα π.Χ., απεικονίζεται αρχαίος μπλόγκερ. Ανευρέθη σε ανασκαφές στο ιστολόγιο Περαστικός. (Αρχαιολογικό Μουσείο Περαστικού, έκθεμα Δ15678)*

Όταν ξύπνησα απρόθυμα το πρωί, για να ζευτώ στην ανάγκη, και με προσπάθεια πολλή άνοιξα τα μάτια μου και κίνησα τα μέλη μου, νοσταλγώντας τη λήθη του ύπνου και το σκοτάδι, σκέφτηκα πως έχω, ίσως, μια έμφυτη κλίση προς το θάνατο.

*τα σκίτσα με διαβεβαιώνουν για τη γνησιότητά της, ελπίζω να μη με εκθέτουν για άλλη μια φορά.

Σάββατο, Δεκεμβρίου 01, 2007

Τα γειτονάκια - Ενημερωμένο

Οι μόνοι γείτονες που συμπαθώ είναι αυτοί που άλλοι ίσως να θεωρούσαν τους περισσότερο ενοχλητικούς. Κατέφτασαν πριν από λίγα χρόνια και, χωρίς κανένα συμβόλαιο ή μισθωτήριο, εγκαταστάθηκαν στον φωταγωγό που βλέπει σε έναν ακάλυπτο χώρο και εκεί έκαναν τις φωλιές τους, πάνω στα τσιμεντένια δοκάρια της πολυκατοικίας. Είναι εριστικοί, βρίζουν χυδαία, τσακώνονται και αφοδεύουν όπου να ‘ναι. Για χάρη τους προσέχω τα βράδια να μην ανάβω πολύ συχνά το φως στην κουζίνα, καθώς κοιμούνται νωρίς, και καθαρίζω τα περβάζια του μπάνιου και της κουζίνας από τα προϊόντα της πέψης τους δύο φορές την εβδομάδα. Παρόλα αυτά τους συμπαθώ αυτούς τους τύπους, που κάποιες φορές την αράζουν και στα περβάζια μου, παρατηρώντας με με επιφυλακτικότητα και ενδιαφέρον καθώς κάνω διάφορες δουλειές στην κουζίνα ή πίνω λίγο νερό, αναρωτώμενοι ίσως τι να θέλει αυτό το παρείσακτο και περίεργο χοντροκομμένο πλάσμα στα χωράφια τους.

Οι άλλοι γείτονες, οι χωρίς πούπουλα και αντιπαθητικοί, ευτυχώς, για τους ίδιους, δεν έχουν πει τίποτε ούτε έχουν ζητήσει να απομακρυνθούν οι φωλιές τους. Θυμάμαι μόνο κάποτε, τότε που η υστερία με τη γρίπη των πτηνών είχε φτάσει στη κορύφωσή της, που η γειτόνισσα του από πάνω διαμερίσματος (που λόγω θέσης δεν είχε πρόβλημα από κουτσουλιές) μού εξέφρασε μια ανησυχία για τον μαντράχαλο το γιο της. Λες και θα κολλούσε την ασθένεια με κάποιο τρόπο από τα περιστέρια του φωταγωγού που, με κάποιο απίθανο τρόπο, στο κέντρο της Αθήνας, θα είχαν έλθει σε επαφή με άγρια μεταναστευτικά πουλιά που θα ήταν φορείς της ασθένειας. Όλα τα πιθανολογούμενα κρούσματα στην Ελλάδα ήταν ένα ή δύο και αυτά κάπου σε παραμεθόριες περιοχές. Αλλά ναι, ο μπούλης της ανόητης κινδύνευε από τη γρίπη των πτηνών εξαιτίας των περιστεριών του φωταγωγού μιας πολυκατοικίας στο κέντρο της Αθήνας και ήταν αυτό πηγή ανησυχίας και όχι, π.χ. η πιθανότητα να κολλήσει ο μπούλης AIDS από καμιά π***άνα ή κάποια άλλη μεταδοτική νόσο από άλλο άνθρωπο. Ίσως να έπρεπε να του φορούσε και ζώνη αγνότητας (για έφηβο μιλάμε) ή στολή προφύλαξης από μολυσματικούς παράγοντες όταν έβγαινε από το σπίτι. Τέλος πάντων, έλαβε τη δέουσα απάντηση.

Αντίθετα, ευχάριστα με εξέπληξαν οι ξένοι εργάτες του συνεργείου που πέρυσι έβαψε και συντήρησε την πολυκατοικία, αυτοί έστησαν σκαλωσιές παντού και ανησύχησα πραγματικά για τις φωλιές των γειτόνων μου, που είχαν και αβγά μέσα. Αδίκως, οι άνθρωποι έκαναν τη δουλειά τους και όταν έφτασαν στα συγκεκριμένα σημεία, χωρίς να τους πάρω χαμπάρι, μετακίνησαν προσεκτικά τις φωλιές και τις ξανατοποθέτησαν στη θέση τους με μεγάλη φροντίδα.
.
Καλές πτήσεις εύχομαι λοιπόν στους μικρούς μου γείτονες με τους πουπουλένιους πρωκτούς και τέλος κακό σε αυτούς που δηλητηριάζουν πουλιά και ζώα.
Η μία πλευρά...
και η άλλη πλευρά...

Παρασκευή, Νοεμβρίου 30, 2007

Απολιτίκ και παρακμιακόν

OOOO,
Πίνω τσικουδιές
και παίζω WOW!
.
Για τους λιγότερο καλά ενημερωμένους, η πηγή της έμπνευσης, εδώ.
Στιγμιότυπα:

Γνωστό σύνθημα: Make love, not Warcraft

Τρίτη, Νοεμβρίου 27, 2007

Κιλτίδης must pay!

Kill (politically speaking) Κιλτίδης, not the animals!

Σημειώστε αυτό το όνομα, Κωνσταντίνος Κιλτίδης, Υφυπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων. Φροντίστε να καταλάβει ότι δεν είναι οι κυνηγοί η μόνη ομάδα πίεσης.

Μην τον ξεχάσετε και στις επόμενες εκλογές, όσοι της περιφέρειάς του, ΜΑΥΡΙΣΤΕ ΤΟΝ!


Το αίμα τους επί της κεφαλής του.

Δευτέρα, Νοεμβρίου 26, 2007

Αντουανετισμού συνέχεια

Και το άκρον άωτον του αντουανετισμού - υποκρισίας. Κάποιος ο οποίος αγόρασε σπίτι σε «καλύτερη γειτονιά» για να γλιτώσει από την υποβάθμιση της γειτονιάς όπου έμενε εξαιτίας των μεταναστών και στέλνει το παιδί του σε ιδιωτικό σχολείο υψηλών προδιαγραφών, να εξανίσταται όταν ένας γονιός που δεν μπόρεσε να κάνει το ίδιο διαμαρτύρεται για την υποβάθμιση της εκπαίδευσης και τη βία στο δημόσιο σχολείο του παιδιού του, αναφέροντας ως μια από τις αιτίες, ορθά, το μεγάλο πλήθος των αλλοδαπών μαθητών*. Βέβαια, όπως ξαναείπα, τίποτε δεν είναι απολύτως αθώο, γιατί να θέλεις να λάβει και το παιδί του άλλου, που θα ανταγωνιστεί αύριο το δικό σου στην αγορά εργασίας, αξιοπρεπή εκπαίδευση;**

Η γειτονιά όπου γεννήθηκα, μέχρι πριν από δεκαπέντε χρόνια περίπου ήταν μια περιοχή μικρο-μεσοαστικής τάξης. Σήμερα, χάρις και στα υπογειάκια και τις λογής -λογής «τρύπες» που έκαναν για να μεγιστοποιήσουν τα έσοδά τους οι εργολάβοι και οι πρώην ιδιοκτήτες των νεοκλασικών τα οποία έπεσαν ηρωικά στη μάχη της αντιπαροχής, αυτή έχει υποστεί μια ραγδαία υποβάθμιση. Οι παλιοί κάτοικοι, επαγγελματίες, επιστήμονες ή κάθε άνθρωπος που κάπως έφτιαξε τη ζωή του, την εγκαταλείπουν άρον - άρον, αφήνοντας πίσω τους ένα λούμπεν προλεταριάτο προερχόμενο από κάθε γωνιά της γης, αλλά κυρίως από τα Βαλκάνια, και μερικούς δυστυχείς που ή δεν μπορούν να μετακινηθούν ή δεν θέλουν να χρεώσουν και τα εγγόνια τους για να αγοράσουν αλλού κάποιο σπίτι που ενδεχομένως έκτισε κάποιος εργολάβος χρησιμοποιώντας παράνομη εργασία ανασφάλιστων αλλοδαπών και αφού ενδεχομένως καταπάτησε κάποια πρώην δασική έκταση που έκαψε ο ίδιος ή κάποιος άλλος.

Ομολογώ, και εγώ ανήκω στην κατηγορία όσων αποταμιεύουν, για να μη χρεωθούν για τα επόμενα σαράντα χρόνια, με στόχο να αποκτήσω μια μονοκατοικία κάπου αλλού, όπου θα μπορώ να έχω λίγη ηρεμία και γαλήνη απολαμβάνοντας ένα καλό βιβλίο ή μια όπερα του Βάγκνερ με λίγο ουισκάκι, χωρίς να εισβάλλουν στην κατοικία μου χυδαίες κακοφωνίες και χωρίς να αναρωτιέμαι τι θα αντικρίσω την επόμενη φορά που θα βγω από το σπίτι μου. Δυστυχώς, δεν μπορώ όμως να πνίξω το συναίσθημα ότι εκδιώκομαι, ότι στέλνομαι στην προσφυγιά από μια βαρβαρική εισβολή και ότι εγκαταλείπω αμαχητί τα πατρώα τσιμέντα.

Αθάνατε, άγιε Σοπενχάουερ, που γκρεμοτσάκισες εκείνη την άθλια γραία που σε ενοχλούσε με τις στριγκλιές της και μετά αναγκάστηκες να την πληρώνεις για το υπόλοιπο του φυσικού βίου της. Καταραμένες εις τους αιώνας να είναι οι ψυχές των δικαστών που σε δίκασαν και το γύναιο εκείνο να γνωρίσει με τη σειρά όλα τα μαρτύρια του πύρινου και παγωμένου τόπου και το σκυλάκι Άτμα να ροκανίζει αργά τα κόκαλά της. Καταραμένοι οι ενοχλητικοί και να μη βρίσκουν αναπαμό οι ψυχές τους ώσπερ και εκείνοι ζώντες κατέστρεφαν τη γαλήνη των άλλων.

* Τονίζω πάλι, όχι όλων, όταν όμως κρίνω ένα κοινωνικό φαινόμενο όπως αυτό της ανεξέλεγκτης μετανάστευσης, δεν μπορώ να κλείνω τα μάτια μου στις γενικές συνέπειες που έχει αυτό, όπως ορισμένοι άλλοι που κόβουν και ράβουν την αλήθεια σύμφωνα με τα ιδεολογήματά τους. Επίσης, είμαι υπέρ της θέσης τη σημαία στις παρελάσεις (που πιστεύω ότι καλύτερα θα ήταν να καταργηθούν) να τη σηκώνει ο πρώτος μαθητής, είτε αυτός είναι Έλληνας είτε αλλοδαπός. Αν τα Ελληνάκια το θεωρούν ντροπή αυτό, να στρώσουν τα οπίσθιά τους για να βγουν εκείνα πρώτα.

** Είμαι φανατικά υπέρ της ιδιωτικής εκπαίδευσης σε όλες τις βαθμίδες. Τα καλά ιδιωτικά σχολεία, και ελπίζω αύριο τα πανεπιστήμια, αποτελούν πρότυπο μίμησης για τα δημόσια σχολεία. Το Δημόσιο οφείλει να εξασφαλίζει, αλλά ΟΧΙ να μονοπωλεί την εκπαίδευση ή και οποιαδήποτε άλλη δραστηριότητα που δεν αποτελεί φυσικό μονοπώλιο (ακόμη και για τα φυσικά μονοπώλια, αν υπάρχουν απολύτως τέτοια, δεν είμαι βέβαιος ότι αυτά πρέπει οπωσδήποτε να ελέγχονται σε κάθε περίσταση από το Δημόσιο). Η απαγόρευση της εκπαίδευσης σε κάθε φορέα πέραν του κράτους είναι ολοκληρωτισμός.

Κυριακή, Νοεμβρίου 25, 2007

Οι αντουανέτοι

Μου αρέσουν πολύ κάτι τύποι που μένουν σε προάστια ή σε ακριβές συνοικίες και προσπαθούν να πείσουν κάποιους, που τα τελευταία χρόνια έχουν δει τις γειτονιές όπου γεννήθηκαν να μετατρέπονται σε ένα απειλητικό, ακόμη πιο άσχημο μέρος, ότι η ανεξέλεγκτη εισροή μεταναστών/λαθρομεταναστών δεν είναι πρόβλημα και ότι "πρέπει να τους δεχόμαστε όλους". Είναι ειρωνικό ότι οι άνθρωποι αυτοί, ιδεολόγοι πολυτελείας, αλλά και άλλοι, δεν αντιλαμβάνονται ότι με τη στάση τους, να κάνουν πως κοιτάζουν αλλού και να αρνούνται να αντικρίσουν το πρόβλημα, είναι οι ίδιοι που εκκολάπτουν το «αυγό του φιδιού». Όσο απαντούν με κούφιες και αόριστες ηθικολογίες στους απεγνωσμένους οικογενειάρχες που φοβούνται να αφήνουν τα παιδιά τους να κυκλοφορούν μόνα τους ή στις γυναίκες που φοβούνται να βγουν από το σπίτι τους το βράδυ ή στον γέρο που κλειδαμπαρώνεται στο σπίτι του, τόσο ενισχύουν τα ακροδεξιά κόμματα. Φυσικά, κάποιοι «αντουανέτοι» δεν είναι αφελείς, είναι απλώς ιδιοτελείς, όπως κάτι επιχειρηματίες, εργολάβοι και λοιποί, που πάντα αναζητούν χέρια δούλων.

Κάποιους μπορεί να τους ξενίσει αυτό το κείμενο, αλλά έχω ξαναπεί, πολύ φίλος των ανθρώπων δεν είμαι και, αν ήταν στο χέρι μου, και Έλληνες θα απέλαυνα. Αναζητώ τη δική μου επικράτεια, στην οποία για να εισέλθεις θα χρειάζεσαι βίζα και εσύ, αναγνώστη.

Πέμπτη, Νοεμβρίου 22, 2007

Η τεχνική της Μέδουσας - Β΄ Μέρος (τέλος)

Πέρασε καιρός από εκείνο το βράδυ και ο Χ. δεν είχε ξαναχρησιμοποιήσει αυτή την τεχνική, ειλικρινείς τύψεις για αυτό που είχε κάνει δεν είχε, καθώς το μόνο που μπορούσε να σκεφτεί όταν θυμόταν τον Σ. ήταν αυτά που είχε τραβήξει από αυτόν, «καλά του έκανα» σκεφτόταν. Εξάλλου, τώρα είχε πιο σημαντικά προβλήματα. Η μητέρα του, ο μόνος άνθρωπος που του είχε απομείνει, είχε αρρωστήσει σοβαρά. Ένας γιατρός στο δημόσιο νοσοκομείο του είπε ότι μόνο ο υπεύθυνος του τμήματος θα μπορούσε να κάνει κάτι, και συμπλήρωσε με νόημα «αν δεχόταν να αναλάβει την περίπτωση». Το τίμημα ήταν «6.000 ευρώ, επειδή ξέρω ότι δεν είστε πλούσιοι άνθρωποι και σας συμπάθησα». Ο Χ. το μόνο που είχε ήταν 200 ευρώ για να περάσει τις υπόλοιπες δέκα μέρες του μήνα και ήδη ένα όχι ευκαταφρόνητο χρέος. Με καταναλωτικά δάνεια και διακοποδάνεια και μετά από πολλές απορρίψεις κατάφερε να συγκεντρώσει τα μισά. «Λυπάμαι, αλλά υπάρχουν άλλοι ασθενείς με προτεραιότητα, θα δω τι μπορώ να κάνω, αλλά προσπαθήστε λίγο ακόμη και εσείς». Η μητέρα του «έφυγε» μετά από μερικές μέρες.

Ο Χ. περίμενε τον γιατρό στο προαύλιο που ήταν και χώρος στάθμευσης του νοσοκομείου. Τον είδε να βγαίνει κορδωτός, τόσο ικανοποιημένος με τον εαυτό του, τόσο επιτυχημένος, τόσο αξιοσέβαστος. Έκανε να κινηθεί προς το μέρος του χωρίς να γίνει αντιληπτός όταν είδε ένα μεγάλο αυτοκίνητο να σταματάει κοντά. Οδηγούσε μια γυναίκα, η πόρτα του συνοδηγού άνοιξε και ένα κορίτσι 12 - 13 ετών χαιρέτισε από το πίσω κάθισμα. Αμέσως ο Χ. έκανε πίσω. «Θα σου τα πάρω όλα γιατρέ πριν να σου πάρω τη ζωή, για εσένα δεν θα είναι τόσο εύκολο όσο ήταν για τον Σ.»

Πέρασαν μερικές εβδομάδες και ο Χ. έμαθε ό,τι χρειαζόταν για τον γιατρό. Πού έμενε, σε ποιο σχολείο πήγαινε το παιδί του, πού δούλευε η γυναίκα του. Ο Χ. φόρεσε τα καλά του ρούχα, για να μην προσελκύσει την υποψία κανενός στο ακριβό προάστιο που θα πήγαινε. Λίγο αργότερα περπατούσε αργά σε έναν ήσυχο δρόμο, κρατώντας και ένα χαρτοφύλακα στο αριστερό χέρι, για να μοιάζει με δικηγόρο που πήγαινε σε κάποια δουλειά. Από την αντίθετη κατεύθυνση την είδε επιτέλους να πλησιάζει, μετά από αρκετές προσπάθειες που είχε κάνει τις προηγούμενες ημέρες.

Το κορίτσι είχε βγει από μια βαριά μεταλλική πόρτα πηγαίνοντας να συναντήσει τις φίλες του. Ο Χ. περπατούσε προς το μέρος του εξετάζοντάς την διακριτικά. Ήταν χαρούμενη και ανέμελη, περιμένοντας να ανταλλάξει κοριτσίστικες κουβέντες με τις φίλες της. Ο Χ. τη φαντάστηκε να ζει σε μια αφθονία που ο πατέρας της έφτιαχνε απομυζώντας ανθρώπους που τύχαινε να βρεθούν στην ανάγκη του, ανθρώπους σαν και αυτόν. Φαντάστηκε τον γιατρό σαν μια μεγάλη αράχνη που έσπευδε να ρουφήξει τους χυμούς από κάθε μικρό έντομο που έπεφτε στον ιστό της. Σίγουρα αυτό το κορίτσι δεν μπορούσε να συλλάβει τίποτε από όλα αυτά και όταν θα μεγάλωνε θα τα εκλογίκευε όλα. Για εκείνη ο πατέρας της ήταν μόνο «ο μπαμπάς», μια ζεστή πατρική φιγούρα που της ικανοποιούσε όλες τις επιθυμίες, ένας «καλός πατέρας».

Ο Χ. κόντευε τώρα να περάσει από δίπλα της, δίστασε, την προσπέρασε, κοντοστάθηκε, γύρισε, «συγγνώμη δεσποινίς, μήπως ξέρετε που είναι η οδός τάδε;», το κορίτσι γύρισε πρόθυμα για να δώσει οδηγίες.

Λίγο αργότερα, ενώ είχε σκοτεινιάσει, έμπαινε κάθιδρος στο σπίτι και έπεφτε στο πάτωμα. Ξέσπασε σε λυγμούς. Σκέφτηκε το χαμόγελό της, σκέφτηκε τη μητέρα του, σκέφτηκε τον γιατρό, σκέφτηκε τον Σ., σκέφτηκε τη ζωή του, η σκέψη του είχε γίνει μια δίνη που ανακάτευε τα πάντα, ένα μίξερ, ανάκατες παραστάσεις από όλη τη ζωή του στροβιλίζονταν ανεξέλεγκτα και τον τραβούσαν σε μια δίνη, σε ένα μάελστρομ, σε μια σκοτεινή άβυσσο. Σύρθηκε μέχρι το μπάνιο, στάθηκε στον καθρέπτη ακουμπώντας τον νιπτήρα. Είχε αποτύχει, δεν είχε βγάλει το κεφάλι της Μέδουσας από το σάκο του. Είχε ακούσει τις οδηγίες που του είχε δώσει το παιδί, με την ικανοποίηση που έχουν τα παιδιά όταν μπορούν να βοηθήσουν σε κάτι ζωγραφισμένη στο πρόσωπό της, είχε χαμογελάσει τσακισμένα και απλώς είχε πάρει το δρόμο της επιστροφής. Στον καθρέπτη είδε να σχηματίζεται μια φρικιαστική μορφή με βοστρύχους που έμοιαζαν με φίδια. Το χέρι του κινήθηκε μόνο του. Είχε συμπληρωθεί ένας χρόνος από τότε που είχε «πετρώσει» τον Σ.

ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΟ ΤΕΛΟΣ
Λίγο αργότερα, ενώ είχε σκοτεινιάσει, έμπαινε κάθιδρος στο σπίτι και έπεφτε στο πάτωμα. Ξέσπασε σε λυγμούς. Σκέφτηκε το χαμόγελό της, σκέφτηκε τη μητέρα του, σκέφτηκε τον γιατρό, σκέφτηκε τον Σ., σκέφτηκε τη ζωή του, η σκέψη του είχε γίνει μια δίνη που ανακάτευε τα πάντα, ένα μίξερ, ανάκατες παραστάσεις από όλη τη ζωή του στροβιλίζονταν ανεξέλεγκτα και τον τραβούσαν σε μια δίνη, σε ένα μάελστρομ, σε μια σκοτεινή άβυσσο. Σύρθηκε μέχρι το μπάνιο, στάθηκε στον καθρέπτη ακουμπώντας τον νιπτήρα. Στον καθρέπτη είδε να σχηματίζεται μια φρικιαστική μορφή με βοστρύχους που έμοιαζαν με φίδια. Το χέρι του κινήθηκε μόνο του... ή ίσως απλώς να πέτρωσε από τη φρίκη.

Σημείωση για ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΟ ΤΕΛΟΣ: για αυτό το εναλλακτικό τέλος, αγνοήστε την πρόταση «Προσοχή, αν εφαρμόσετε έστω και για μία φορά αυτή την τεχνική, δεν πρέπει να παραλείψετε να την εφαρμόζετε τουλάχιστον μία φορά κάθε χρόνο» από την πρώτη παράγραφο.

Τετάρτη, Νοεμβρίου 21, 2007

Η τεχνική της Μέδουσας - Α΄ μέρος

Ο Χ. έσκυψε και έσυρε το σκονισμένο βιβλίο από μια γωνιά του παλαιοβιβλιοπωλείου. Το σύννεφο σκόνης που σηκώθηκε τον έκανε να φτερνιστεί δυνατά. Το γυαλιστερό, σκληρό εξώφυλλο και τα ψυχεδελικά σχέδια του θύμισαν δεκαετία του 70. Διάβασε τον τίτλο, «Η τεχνική της Μέδουσας». Τις επόμενες μέρες το μελέτησε τόσο καλά ώστε σχεδόν το αποστήθισε. Ήταν ένα βιβλίο «μάθε μόνος σου» για πολεμικές τέχνες, μόνο που αφορούσε σε ένα και μοναδικό κτύπημα με το χέρι. «Αν μάθετε να εκτελείτε άψογα αυτή την τεχνική, δεν υπάρχει καμία άμυνα, το μειονέκτημά της είναι ότι μπορεί να χρησιμοποιηθεί αποκλειστικά για να επιφέρει τον θάνατο. Δεν χρησιμεύει ως τεχνική άμυνας ούτε ως μέσο απλής εξουδετέρωσης του αντιπάλου. Προσοχή, αν εφαρμόσετε έστω και για μία φορά αυτή την τεχνική, δεν πρέπει να παραλείψετε να την εφαρμόζετε τουλάχιστον μία φορά κάθε χρόνο.» Αυτές ήταν οι τελευταίες γραμμές του βιβλίου.

Ο Χ. ακολούθησε πιστά τις οδηγίες του βιβλίου για μερικές εβδομάδες, μέχρι να χάσει το ενδιαφέρον του. Το μεγαλύτερο μέρος των οδηγιών αφορούσε σε αναπνευστικές ασκήσεις, σε οδηγίες διατροφής, σε κάποιες απλές φράσεις ενίσχυσης της αυτοπεποίθησης που έπρεπε να επαναλαμβάνει κάποιος στην αρχή και στο τέλος της ημέρας. Ελάχιστες οδηγίες για κάποιες ασκήσεις των χεριών, εύκολες ακόμη και για κάποιον αγύμναστο όπως ο Χ. και αυτό ήταν όλο. Το μόνο ασυνήθιστο στο βιβλίο ήταν κάποιοι περίεργοι χαρακτήρες στην αρχή και στο τέλος κάθε σελίδας. Η ιδέα της δύναμης που θα αποκτούσε μετά την εκμάθηση αυτής της τεχνικής του είχε κινήσει αρχικά το ενδιαφέρον, ιδίως καθώς δεν πήγαινε πολύ καιρός που είχε εγκαταλείψει τη σχολή πολεμικών τεχνών, καθώς γινόταν συνεχώς στόχος πειραγμάτων για την αδεξιότητά του και κάτι σαν σάκος του μποξ για τους πιο προχωρημένους μαθητές, ιδίως για εκείνον τον αντιπαθητικό, τον Σ. Φυσικά, αυτό δεν σημαίνει ότι έπαιρνε τις υποσχέσεις του βιβλίου απολύτως στα σοβαρά και μη αναγνωρίζοντας στον εαυτό του κάποια ιδιαίτερη δεξιότητα μετά από εβδομάδες άσκησης, το εγκατέλειψε με απογοήτευση.

Τον Σ. τον συνάντησε πάλι τυχαία ένα βράδυ καθώς επέστρεφε από τη δουλειά. Για μια στιγμή σκέφτηκε να αλλάξει πεζοδρόμιο, αλλά το θεώρησε αναξιοπρεπές. Συνέχισε κοιτάζοντας ευθεία μπροστά, σαν να μην τον είχε αντιληφθεί αλλά ο άλλος πήδησε μπροστά του και άρχισε να χοροπηδά κάνοντας δήθεν κινήσεις του καράτε και βγάζοντας κοροϊδευτικές κραυγές. Ο κόσμος έκανε πως δεν κοιτούσε, όπως κάνει συνήθως ο κόσμος, αλλά αυτό δεν έκανε τον Χ. να νοιώθει καλύτερα και είχε πάρει τώρα το χρώμα της παπαρούνας. «Σε χάσαμε αγορίνο μου, πάνω που θα έπαιρνες και μαύρη ζώνη» συνέχισε να τον πειράζει ο Σ., χοροπηδώντας σαν μαϊμού, και έκανε να του τσιμπήσει το μάγουλο. Ο Χ. δεν κατάλαβε σχεδόν πώς πετάχτηκε το χέρι του, σαν να είχε πάρει μόνο του την πρωτοβουλία. Απλώς άγγιξε τον Σ. κάπου στο στήθος εφαρμόζοντας την τεχνική του βιβλίου. Αμέσως τρόμαξε από αυτό που έκανε, περισσότερο για το πόσο ανόητο του φάνηκε, έβαλε το κεφάλι κάτω και έκανε να περάσει στο απέναντι πεζοδρόμιο περιμένοντας να ακούσει τα γέλια του άλλου.

Ο Σ. δεν αντέδρασε, δεν φώναξε, δεν τον απείλησε, δεν πήγε να τον κτυπήσει. Ρίχνοντας μια κλεφτή ματιά προς τα πίσω, τον είδε να στέκεται στο ίδιο σημείο. Αφού διέσχισε το δρόμο και κατάλαβε ότι δεν συνέβαινε τίποτα, γύρίσε το κεφάλι για να παρατηρήσει πιο καλά τον Σ. Στεκόταν όρθιος, ακίνητος, και το πρόσωπό του έμοιαζε με μια μάσκα, ήταν σαν να είχε παγώσει ακριβώς με εκείνη τη βλακώδη έκφραση που είχε την τελευταία φορά που τον κοίταξε. Ακριβώς μπροστά του ήταν μια καφετέρια, μπήκε μέσα και κάθισε δίπλα στο τζάμι, παρήγγειλε μια μπύρα στη σερβιτόρα και έμεινε να παρατηρεί τον Σ. που είχε μείνει να στέκεται ακίνητος στο απέναντι πεζοδρόμιο, ένα άγαλμα από σάρκα. Αν ήταν βαμμένος άσπρος, θα ήταν σαν αυτούς του μίμους του δρόμου, σκέφτηκε χαιρέκακα. Ο κόσμος έρεε γύρω από το «άγαλμα» που μάλλον περνούσαν για κάποιο πρεζόνι. Όταν η μπύρα του κόντευε να τελειώσει, μια γυναίκα βγήκε από ένα κατάστημα. "Είναι έτσι για σχεδόν μια ώρα" είπε δυνατά σε κάποιον άνδρα δίπλα της. Εκείνος σκούντησε λίγο τον Σ. στον ώμο και το άψυχο σώμα σωριάστηκε σαν ένα σακί πατάτες κάτω από τρομαγμένα βλέμματα και συνοδεία γυναικείων επιφωνημάτων. Ο Χ. πλήρωσε και έφυγε βιαστικά πνίγοντας ένα δυνατό γέλιο. Αργότερα έμαθε, με κάποια ανακούφιση, ότι ως αιτία θανάτου είχε καθοριστεί η ανακοπή καρδιάς οφειλόμενη σε κάποια απίθανη αιτία, μια σειρά ακαταλαβίστικων λέξεων που είχαν ως μοναδικό σκοπό να αποφύγει ο ιατροδικαστής να γράψει δύο λέξεις "άγνωστη αιτία".

Ακολουθεί το Β΄ μέρος

Σάββατο, Νοεμβρίου 17, 2007

Εξτρίμ σπορ

Άλλη μια νέα υπηρεσία από το ιστολόγιο Περαστικός!

Άλμα ΧΩΡΙΣ αλεξίπτωτο από τα 10.000 μέτρα!

Πιο εξτρίμ δεν γίνεται!

Ζήσε την εμπειρία μέχρι το τέλος, χωρίς συμβιβασμούς, χωρίς επιστροφή.

Μετά το πέρας του άλματος, αν δεν μείνετε ικανοποιημένοι και μας το δηλώσετε, σας επιστρέφουμε το διπλάσιο των χρημάτων σας.

Πέμπτη, Νοεμβρίου 15, 2007

Άνθρωπος άνω θρώσκων - Άνθρωπος έρπων

Άνθρωπος άνω θρώσκων

Η πόλη, μέσα στην ασχήμια της, κρύβει και μερικά καλά. Εχθές το βράδυ, σε ένα πατάρι μιας μπυραρίας των Εξαρχείων, παραβρέθηκα σε συζήτηση με θέμα το χάος και το τι ακριβώς νόημα έχει αυτή λέξη στα μαθηματικά, κάτι εξαιρετικά παρεξηγημένο. Αρχή σοφίας ονομάτων επίσκεψις. Κύριος ομιλητής ήταν ο Απόστολος Δοξιάδης, η συζήτηση ήταν άκρως ενδιαφέρουσα και τελικά διήρκεσε κάπου τρεις ώρες. Ο χώρος ήταν γεμάτος, η συζήτηση δεν ήταν δύσκολη στην παρακολούθηση ή και στη συμμετοχή, ακόμη και με υποτυπώδεις γνώσεις μαθηματικών. Αν πάλι κάποιος είχε περισσότερες γνώσεις, θα μπορούσε να ωφεληθεί ακόμη περισσότερο. Αυτά συμβαίνουν λοιπόν σε κάποια δρομάκια, σε πατάρια των Εξαρχείων, συνοδεία μπύρας. Ό,τι καλύτερο.

Άνθρωπος έρπων

Η πόλη αυτή έχει έναν τρόπο αυτό που σου δίνει με το ένα χέρι να στο παίρνει πάντα με το άλλο. Επιστρέφοντας από αυτή την εξαιρετική συνάντηση, με μαθηματικές και φιλοσοφικές σκέψεις στο μυαλό μου, στην Πανεπιστημίου, μπροστά από το Πολυτεχνείο, βλέπω μια σακούλα πεταμένη στη μέση του δρόμου, δίπλα από ένα ταξί. Μια γυναίκα μέσα από το ταξί κοιτάζει κάτω έντρομη. Η σακούλα κινείται αργά. Κοιτάζω καλύτερα, από τη σακούλα μοιάζουν να προβάλλουν ανθρώπινα μέλη. Είναι ένα ανθρώπινο πλάσμα, που δεν έχει πια δύναμη να σταθεί στα δυο του πόδια, ούτε καν στα τέσσερα, ένα ανθρώπινο πλάσμα ένα με το δρόμο, που σέρνεται με τα χέρια πάνω στην άσφαλτο, ίσως για να περάσει απέναντι. Είναι μια ηλικιωμένη, ξυπόλυτη, δεν μπορώ να καταλάβω καλά τι ρούχα φοράει και τι είναι όλο αυτό που βλέπω. Στα πεζοδρόμια, γύρω, δεκάδες άνθρωποι, όλοι αμέτοχοι, όλοι θεατές, και εγώ μαζί.

Σκέφτηκα πολλές ωραίες και λογικοφανείς δικαιολογίες για το ότι δεν έκανα τίποτα. Ήταν μια άστεγη, ίσως ναρκομανής, από αυτούς που συχνάζουν εκεί, πώς να την πλησιάσω και τι να πω, αν καλούσα κάποιον και την έπαιρναν με τη βία θα ήταν καλύτερα; Σίγουρα έτσι κάνει συνέχεια, σίγουρα αυτό είναι έργο της αστυνομίας που είναι βέβαιο ότι γνωρίζει την κατάσταση... Φαντάστηκα τον εαυτό μου να πηγαίνει κοντά, να στέκεται αμήχανα πάνω από αυτό το πλάσμα και να ρωτάει «θέλετε βοήθεια;», μου φάνηκε άτοπο, γελοίο. Βραχυκύκλωσα. Συγκρίνοντας αυτή τη γυναίκα με όλους εμάς, τους θεατές στο μαρτύριό της που είναι η ίδια η ζωή της, όλους εμάς, που κρυφά μισούσαμε ο καθένας όλους τους άλλους, επειδή δεν είχαν κάνει κάτι για να μας απαλλάξουν από τις ενοχές μας και το βάρος της απόφασης, ο ένας μάρτυρας της αχρειότητας του άλλου, όλοι συνένοχοι, δεν ξέρω ποιος σερνότανε πιο χαμηλά εχθές το βράδυ. Άνθρωπος έρπων εχθές ήμουν εγώ.

Έχω κρίνει πολλούς, δεν έχω δικαίωμα να μην κρίνω τον εαυτό μου. Η φιλοσοφία μου έλειπε.

Περαστικός και ηττημένος.

Κυριακή, Νοεμβρίου 11, 2007

Το δακτυλίδι

- My precious!
- My precious!
- My precious!
- My precious!

One ring to rule them all!*

Δεν ξέρω ποιος θα ήθελα να κερδίσει, αλλά ξέρω ποιος θα ήθελα να χάσει, η οικογενειοκρατία, μια μάστιγα του πολιτικού μας συστήματος. Νομίζω ότι έχουν αρχίσει πλέον να μπαίνουν στη βουλή και αμέσως μετά το πτυχίο ή τον στρατό. Αν ο μπαμπάς σου ή ο θείος σου είναι υψηλόβαθμα στελέχη ή αρχηγοί της ΝΔ ή του ΠΑΣΟΚ, είσαι δελφίνος από τα γεννοφάσκια σου και προαλειφόμενος για αρχηγός (για υπουργός δεν το συζητάμε καν).

- Μπαμπά, τι μου αφήνεις κληρονομιά;
- 5.000 πρόβατα και 25.000 ψηφοφόρους παιδί μου, 30.000 κεφάλια.

Σε λίγο θα μας πουν ότι και αυτό είναι απαραίτητο για τη σταθερότητα του πολιτικού μας συστήματος. Το απόστημα των Ζωνιανών δε έχει και τέτοιες αποχρώσεις και αντανακλά σε μεγάλο βαθμό τη σαπίλα, την οικογενειοκρατία και τις πελατειακές σχέσεις του πολιτικού μας συστήματος, που ακόμη και την παρανομία εναγκαλίζεται. Νομίζω ότι καταλαβαίνετε, όσοι βρίσκεστε τουλάχιστον στην Ελλάδα.

* Ελπίζω να είστε εξοικειωμένοι με τον «Άρχοντα των δακτυλιδιών».

Υ.Γ. Απίστευτο, τη στιγμή που ετοιμαζόμουν να πατήσω «Δημοσίευση», κτύπησε το τηλέφωνο. Ήταν ένα ηχογραφημένο μήνυμα από το γραφείο του Ευάγγελου Βενιζέλου, έτσι έλεγε η φωνή, παρόμοιο με αυτά των εταιρειών που προωθούν ταξίδια ή άλλα προϊόντα και υπηρεσίες. Προέτρεπε να πάω να ψηφίσω, αν εδιαφέρομαι για το μέλλον του ΠΑΣΟΚ, ή να πατήσω κάποιο αριθμό για να με καλέσουν προσωπικά για αναλυτικότερη ενημέρωση. O tempora o mores!

Πέμπτη, Νοεμβρίου 08, 2007

ΠΑΣΟΚοεκλογικά

Μαντινάδα

Τα Ζωνιανά εζώσανε ούλοι οι ΕΚΑΜίτες
Μ’ αν δεν τσ’ αφήναμεν εμείς,
Θά ‘τανε μακαρίτες.
Ώπα Ώπα (συνοδεία λύρας).

Κόπι ράιτ Περαστικός, Ολ ράιτς ριζέρβντ
(Οι σοβαρές μου θέσεις στην προηγούμενη ανάρτηση).

Τετάρτη, Νοεμβρίου 07, 2007

Διάτρητη χώρα

Η τρύπα των Ζωνιανών, ένα μέρος με παρωχημένες αξίες ή με αξίες ασύμβατες με αυτές ενός κράτους δικαίου ή μιας πολιτισμένης κοινωνίας. Ένα μέρος που αντλεί πόρους από την παρανομία και που ξαφνικά όλοι αντιλαμβάνονται ότι επί δεκαετίες τελούσε υπό ένα ιδιότυπο καθεστώς αυτονομίας και εξαίρεσης από τους νόμους (μόνο τα Ζωνιανά;). Καταστάσεις που νομίζαμε ότι αφορούν μακρινές χώρες, όπως Κολομβία, Αφγανιστάν. «Έξω από το χωριό μου!» ακούγεται να κραυγάζει ένας κάτοικος της περιοχής σε ένα βίντεο, με υπόκρουση πυροβολισμών, ενώ τα όργανα της τάξης πατάνε γκάζι και φεύγουν.

Αλλά δεν είναι αυτή η μοναδική τρύπα, είναι και αυτές οι τρύπες:

Η τρύπα των υψηλά ιστάμενων πολιτικών προστατών των παρανόμων και τραμπούκων, που συμβαίνει κάποιες φορές να τους χρησιμοποιούν και ως κομματάρχες. Των πολιτικών που μιλούν μια γλώσσα στην Αθήνα και στα τηλεοπτικά παράθυρα και μια άλλη γλώσσα στις εκεί συγκεντρώσεις τους, στους γάμους, στα βαφτίσια, όπου ρίχνουν και τις μπαλωθιές τους.

Η τρύπα της δικαιοσύνης, με τις δικογραφίες που χάνονται, τις στρεβλές αποφάσεις, τις πολιτικές παρεμβάσεις από τους παραπάνω πολιτικούς προστάτες, τους χρηματισμούς.

Η τρύπα της επιβολής της τάξης, με τα ανίκανα ή διεφθαρμένα και συνεργαζόμενα με τους παρανομούντες στελέχη, που τους ειδοποιούν για επικείμενες έρευνες ή άλλες επιχειρήσεις. Με τα όργανα της τάξης τα οποία φοβούνται τους παρανόμους και βγάζουν τα απωθημένα τους σε όποιον πέσει στα χέρια τους, ανατροφοδοτώντας την απέχθεια και την εχθρότητα προς το κράτος.

Η μαύρη τρύπα της υποτιθέμενης υποχρεωτικής παιδείας, με τα χωριά όπου τα παιδιά, στην πλειονότητά τους εγκαταλείπουν το δημοτικό σχολείο ή αναγκάζονται να το εγκαταλείψουν από την οικογένειά τους.

Οι τρύπες που βλέπω γύρω μου, οι μαύρες τρύπες των ανύπαρκτων ή απαράδεκτων παροχών κοινωνικής ασφάλισης που υποχρεώνομαι να πληρώνω. Οι τρύπες της διαφθοράς και των προβληματικών επιχειρήσεων, του καρκινώματος που λέγεται Δημόσιο, που υποχρεώνομαι να χρηματοδοτώ, οι τρύπες και τα γκέτο που δημιουργεί η ανεξέλεγκτη μετανάστευση. Η τρύπα της ποιότητας ζωής που υποβαθμίζεται καθημερινά. Η τρύπα των τραπεζών και των λίγων επιχειρηματικών συμφερόντων που υπό καθεστώς προστασίας και ασυδοσίας, με τις πελατειακές σχέσεις, με τις αθέμιτες συμφωνίες κάτω από το τραπέζι, με το κουρέλιασμα του ανταγωνισμού και της ελεύθερης αγοράς που ευαγγελίζονται, πολλαπλασιάζουν τα κέρδη τους, αφαιμάζοντας την υπόλοιπη οικονομία και τους πολίτες. Η τρύπα της ηθικής αυτής της κοινωνίας. Τρύπες, τρύπες παντού.

Όσο και αν είμαι αντίθετος στην τρύπα των Ζωνιανών, θα ήθελα να δημιουργήσω τη δική μου τρύπα, το δικό μου άβατο, μακριά από αυτό το απεχθές, διάτρητο κράτος, από αυτή τη διάτρητη κοινωνία, με τους διάτρητους ανθρώπους. Πόσο κοντά φτάσαμε σε ένα Γουάκο ή κάτι χειρότερο; Υπάρχει παρόμοιος κίνδυνος για το μέλλον; Πόσο πιθανό είναι να έχουμε ένα περιστατικό πυροβολισμών σε σχολείο, σε μια κοινωνία που μοιάζει να δοκιμάζεται από όλο και μεγαλύτερες αντιθέσεις και εντάσεις, να γίνεται όλο και πιο βίαιη; Ας ελπίσουμε να μην φτάσουμε εκεί, παριστάνοντας πάλι τους έκπληκτους.

Δεν χρειάζεται πολύ ευφυία για να «διαβάσει» κάποιος τα γεγονότα. Κάποιος σκάρωσε μια ψευτο-μυστική επιχείρηση, μη ενημερώνοντας τα όργανα που θα συμμετείχαν, φοβούμενος την αποκάλυψή της, κάτι όμως που προφανώς τελικά έγινε. Η διαφθορά και η ανικανότητα δεν περιορίζεται στα χαμηλά κλιμάκια. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα η αυτοκινητοπομπή των αστυνομικών να τύχει θερμής υποδοχής. Φυσικά, οι πιστολέρο γνωρίζουν τα όριά τους και τα πιθανά προβλήματα που θα δημιουργούσε ένα μακελειό, οπότε κάθε άλλο παρά θα ήθελαν να προκαλέσουν θύματα. Αν οι παράνομοι έριχναν στο ψαχνό, σήμερα θα μιλούσαμε για πολλούς νεκρούς.

Η σημερινή επιχείρηση, με θωρακισμένα και ειδικές δυνάμεις, που θύμιζε την είσοδο στρατού κατοχής σε εχθρική περιοχή (και εδώ που τα λέμε, κάπως έτσι αντιμετωπίζεται από μέρος των κατοίκων), δεν ήταν παρά ένα σόου που ενδεχομένως έγινε κατόπιν συνεννόησης με «παράγοντες» του χωριού, για τα μάτια του κόσμου. Βρήκαν λέει μερικά μαχαίρια και έγινε και σύλληψη για τροχαία παράβαση, κάποια στιγμή ξέσπασα μόνος μου σε γέλια. Αν πήγαιναν σε κανένα γάμο ή γιορτή, πόσα όπλα θα έβρισκαν και πόσες συλλήψεις θα έκαναν με βαρύτερες κατηγορίες; (Είμαι από την Κρήτη.) Μια επιχείρηση - θέατρο και μια προσπάθεια να το αμπαλάρουν αυτό και να μας το πουλήσουν μέσω των ΜΜΕ. Να σωθούν τα προσχήματα.

Δεν ξέρω τι θα ακολουθήσει αυτά τα γεγονότα. Σίγουρα αυτό δεν είναι το τέλος αυτής της νοσηρής κατάστασης.

Κυριακή, Νοεμβρίου 04, 2007

Αλλιώτικη Κυριακή

Πολύ δουλειά... αλλά αποφάσισα να μη δουλέψω σήμερα. Σήμερα, βίωσα παράξενα συναισθήματα.

Πέρυσι, την πρώτη Κυριακή του Νοεμβρίου, περνούσα τη γραμμή τερματισμού του Κλασικού Μαραθωνίου. Φέτος, δεν συμμετείχα, καθώς, λόγω, νομίζω, μερικών παραπανίσιων κιλών, λόγω της απρόσεκτης συμπεριφοράς μου να τρέχω σε μεγάλες κατηφόρες και λόγω της καθυστέρησής μου να αλλάξω αθλητικά παπούτσια (όταν τρέχουμε συστηματικά, καλό είναι όχι μόνο να διαλέγουμε προσεκτικά παπούτσια, αλλά και να τα αλλάζουμε κάθε έξι μήνες ή όποτε συμπληρώνουμε 600-700 χιλιόμετρα περίπου), κατάφερα να πληγώσω τα γόνατά μου. Τίποτα όμως δεν με είχε προετοιμάσει για τα συναισθήματά μου όταν βρέθηκα στη Βασιλίσσης Σοφίας και είδα τους αθλητές που πλησίαζαν στη γραμμή του τερματισμού, όταν είδα το βλέμμα τους, τους συσπώμενους, πονεμένους μύες τους, τα σχεδόν εξαϋλωμένα σώματά τους, σαν να μην ήταν πλέον σάρκα, αλλά φλόγα, όπως οι μορφές στους πίνακες του Ελ Γκρέκο.

Άνθρωποι κάθε ηλικίας, κάθε φύλου, κάθε σωματικής διάπλασης, που υπέτασσαν το χώρο στη βούλησή τους... Τι σημασία έχει αν τερμάτισαν σε τρεις ή τέσσερις ή έξι ώρες... Ποιος καταλαβαίνει σήμερα το νόημα του αθλητισμού, πόσο υψηλή είναι αυτή η έννοια και πόσο φτηνός είναι ο πρωταθλητισμός, η λατρεία των επιδόσεων, όλη αυτή η ζωοπανήγυρις και το σταριλίκι με τις ντόπες που έχει στηθεί σήμερα... Θες να δεις έναν αληθινό θρίαμβο; Τράβα και στήσου στη γραμμή του τερματισμού το απόγευμα και περίμενε τον τελευταίο αθλητή που θα τερματίσει εκτός χρονικού ορίου, με τσακισμένο σώμα και ακούγοντας κοροϊδίες ή τις βρισιές των οδηγών, έχοντας έλθει από την άλλη άκρη του κόσμου ή από τα Πατήσια για να διασχίσει αυτή τη γραμμή, μετά από 41 και κάτι χιλιόμετρα, και χειροκρότησε μέχρι να ματώσουν οι παλάμες σου, το αξίζει περισσότερο από τον πρώτο!

Πήρανε λέει ένα χρυσό μετάλλιο από μια αμερικανίδα αθλήτρια που παραδέχθηκε ότι ήταν ντοπέ και θα το δώσουν σε μια δική μας ντοπέ αθλήτρια που είχε την εξυπνάδα να μην παραδεχθεί ότι ήταν ντοπέ. Να μου το πείτε ρε παιδιά όταν γίνει για να βγω να πανηγυρίσω στην Ομόνοια τυλιγμένος με τη σημαία, σαν γύρος με σημαία. Αιδώς! Στον αγύριστο η κοινωνία σας με τις ανεστραμμένες αξίες της. Εχθροί σας θα ήταν και ο Αισχύλος και ο Κυναίγειρος και εσάς θα πολεμούσαν στα αγιασμένα πεδία του Μαραθώνα αν ζούσαν σήμερα. Είθε να έλθει ο Μεγάλος Πάνας να σας διώξει από τα χώματα που βεβηλώνετε. (Δεν απευθύνομαι σε εσένα αναγνώστη, για τους άλλους λέω.)

Κάτι παρήγορο, 3.500 αθλητές πέρυσι, για 7.500 άκουσα φέτος.

Τέλος πάντων, έχω να τρέξω από τον Αύγουστο, ίσως του χρόνου, ίσως.

Από την άλλη μεριά, δεν βρέθηκα τυχαία στη Βασιλίσσης Σοφίας, Για άλλη μια φορά πήγα να δω μια έκθεση με μέτριες προσδοκίες για να εκπλαγώ ευχάριστα. Κλιμτ, Σήλε, Κόκοσκα και η εποχή τους, η έκθεση στο Μέγαρο Μουσικής. Υπήρχαν έργα και άλλων ζωγράφων. Διαπίστωσα ότι είναι τελείως διαφορετική η αίσθηση που δημιουργούν αυτά τα έργα εκ του φυσικού σε σύγκριση με τις διάφορες εκτυπώσεις τους. Τον Κλιμτ τον συμπαθούσα, σήμερα τον λάτρεψα. Τον Σήλε τον έβλεπα με καχυποψία, σήμερα παραδόθηκα, τουλάχιστον στα περισσότερα έργα του. Εντάξει, ο Κόκοσκα ομολογώ δεν είναι πολύ του γούστου μου, αλλά και τα δικά του έργα τα είδα με ενδιαφέρον. Ωστόσο, και άλλοι που δεν γνώριζα με κέρδισαν. Η έκθεση αυτή δεν είναι πολύ μεγάλη σε έκταση, αλλά είναι μεγάλη σε αξία. Ονειρικές οι αφίσες, εκπληκτικά τα σκίτσα. Ωστόσο, η επίσκεψη θα άξιζε και μόνο για ένα έργο. Για τον τυφλό άνδρα του Κλιμτ.
.
Η εικόνα που ακολουθεί, από τον κατάλογο της έκθεσης, αδικεί το έργο που πρέπει να το δει κάποιος στο πρωτότυπο για να αντιληφθεί το μεγαλείο του. Δεν ξέρω γιατί μου έκανε τόση εντύπωση, εκτός του ότι είναι τόσο ζωντανό ώστε να μοιάζει τρισδιάστατο, ότι τώρα δα ετοιμάζεται να ανοίξει το στόμα του για να μιλήσει. Αργότερα, βοηθούντος του Διονύσου, κατάλαβα, είναι ο Όμηρος, είναι ο Μπόρχες, είναι ένας που θεωρεί ότι είναι «...ανάξιος για τα πουλιά και τ’ άστρα»*.
«Ο τυφλός», Γκούσταβ Κλιμτ, από τον κατάλογο της έκθεσης (μια καλή αγορά... ο κατάλογος).
.
Μέχρι 30 Δεκεμβρίου, ΣΠΕΥΣΑΤΕ! Μετά, θα πρέπει να ταξιδέψετε στην Αυστρία.
.
* Ο πρώτος στίχος από το ποίημα «On His Blindness» του Χόρχε Λουίς Μπόρχες, σε μετάφραση Δημήτρη Καλοκύρη.
.
Υ.Γ. Καθώς ήμουν έτοιμος να δημοσιεύσω αυτό το κείμενο, είδα στις ειδήσεις για τον τραυματισμό του Κενυάτη Αθλητή λίγο πριν από τον τερματισμό. Αν και σε τόσο μεγάλες διαδρομές δεν είναι δυνατόν να προβλέπεις τα πάντα, σε κάποιο βαθμό τουλάχιστον, φέρει ευθύνη η διοργάνωση. Θυμήθηκα το περυσινό αλαλούμ στο σημείο του Τύμβου όπου οι προπορευόμενοι αθλητές, επιστρέφοντας από τον τύμβο, μπλέχτηκαν με τους αθλητές που εκείνη τη στιγμή έμπαιναν στο βρόχο που σχηματιζόταν σε αυτό το σημείο. (Έκανα πιο ήπιο αυτό το υστερόγραφο, για όσους το διάβασαν πριν).

Σάββατο, Νοεμβρίου 03, 2007

Νέες υπηρεσίες

Τώρα, προσφέρουμε ΚΑΙ σέρβις αυτοκινήτων! Έμπειρα σκίτσα-μηχανικοί με σπουδές και πιστοποίηση σε όλες τις νέες τεχνολογίες!
Μη διστάζετε, φέρτε το αμάξι σας στο ιστολόγιό μας και ή θα το κάνουμε σαν καινούριο ή θα αναγκαστείτε να πάρετε καινούριο!

Περαστικός, το ιστολόγιο που τηρεί όσα υπόσχεται!

(Πολλή δουλειά, αλλά βαρέθηκα να βλέπω την προηγούμενη ανάρτηση τόσον καιρό.)

Τρίτη, Οκτωβρίου 30, 2007

Η των Αθηνών καταστροφή ή η περιπλάνηση ενός ασχέτου

Σε μια έκθεση πάντα υπάρχει κάτι ενδιαφέρον όταν έχεις τα μάτια σου ανοικτά.

Πώς μπορεί να καταστρέψει κάποιος την Αθήνα; Ακόμη και αν βομβαρδίσεις αυτή την πόλη, το αποτέλεσμα ενδέχεται να είναι αισθητικά καλύτερο από την υπάρχουσα κατάσταση.

Το μεσημέρι της Κυριακής, μετά από ένα καλό γεύμα, μετά οινοποσίας και τσικουδοποσίας, αλλά και με περίεργη διάθεση εξαιτίας κάποιων ειδήσεων, αποφάσισα να κάνω ένα μεγάλο περίπατο, επισκεπτόμενος και την Destroy Athens. Η σχέση μου με τη σύγχρονη τέχνη είναι ανύπαρκτη. Τα ενδιαφέροντά μου στη ζωγραφική φτάνουν περίπου μέχρι τον 19ο αιώνα ενώ οι σύγχρονοι καλλιτέχνες που με ενδιαφέρουν είναι περισσότερο εικονογράφοι ή σχεδιαστές κόμικ. Ξεκίνησα λοιπόν με πολύ χαμηλές προσδοκίες και με μια διάθεση «άντε να κάνουμε ένα περίπατο και να δούμε και αυτό το φρούτο». Στην καλύτερη περίπτωση περίμενα μια μικρή περιπέτεια, όπως όταν έρχεσαι σε πρώτη επαφή με κάτι άγνωστο. Δεν απογοητεύτηκα. Έζησα μια μαγική εμπειρία εξερεύνησης, σε ένα ονειρικό περιβάλλον. Δεν ξέρω πόσο μέρος αυτής της εμπειρίας οφειλόταν στο χώρο και πόσο στα ίδια τα έργα, αλλά πέρασα πολύ καλά. Ένοιωσα ένα ξάφνιασμα που με απομάκρυνε από την καθημερινή, τετριμμένη αντίληψη της πραγματικότητας (η κατάρα του ανθρώπου), πράγμα που σε κάθε περίπτωση είναι το ζητούμενο, δεν θα πω αυστηρά της τέχνης, αλλά κάθε ψυχαγωγικής - μυητικής εμπειρίας.

Και πράγματι, ο χώρος είναι σαν ένας λαβύρινθος, σκοτεινοί διάδρομοι και μαύρα παραπετάσματα συνδέουν τους χώρους ή σε οδηγούν σε δωμάτια όπου προβάλλονται βίντεο (π.χ. πόσο ατμοσφαιρικό το βίντεο του Olaf Nicolai με την παρουσίαση της κατοικίας Ροδάκη με τις απόκοσμες πέτρινες μορφές της), ναοί με αναρχικές αγιογραφίες (Στέλιος Φαϊτάκης) και σαν εικόνισμα μια ζωγραφιά του Πικάσο, όμορφες ακουαρέλες και σχέδια (John Kleckner) που με ενθουσίασαν καθώς δεν τα περίμενα. Χώροι με ακουστικά όπου μπορεί κάποιος να παρακολουθήσει ντοκιμαντέρ για την ελληνικότητα, με συνεντεύξεις από ανθρώπους όπως ο Κορνήλιος Καστοριάδης και άλλους Έλληνες και ξένους διανοούμενους. Κατασκευές που δένουν με τον απόκοσμο χώρο του εργοστασίου, με τις ράγες που ξεκινούν και καταλήγουν στο πουθενά, τα παράξενα μηχανήματα, με τον υποβλητικό φωτισμό, με τις περίεργες αλλαγές στη χροιά του ήχου.

Η ατμόσφαιρα μεταβάλλεται συνεχώς, τη μια νομίζεις ότι ζεις στις σελίδες ενός κόμικ, την άλλη ότι διασχίζεις κάτι σαν τούνελ του τρόμου σε ένα λούνα παρκ και την άλλη ότι βρίσκεσαι σε ένα όνειρο ή σε έναν εφιάλτη. Πόση εντύπωση μου προκάλεσε η έκθεση με τις επινοήσεις των φυλακισμένων για να αντιμετωπίζουν κάθε είδους ανάγκες (από μολυβοθήκες, αυτοσχέδιους βραστήρες και βελόνες τατουάζ μέχρι και κατασκευή από πλαστικές σακούλες που μοιάζει με ανθρώπινα οπίσθια για τη χρήση που αντιλαμβάνεστε). Η αναπαράσταση σε φυσικό μέγεθος του κελιού κάποιων φυλακών της Καλιφόρνια ήταν νομίζω το σκοτεινότερο σημείο της έκθεσης. Τόλμησα να μπω μέσα και αισθάνθηκα τις τρίχες στο σβέρκο μου να ορθώνονται και για μια στιγμή φοβήθηκα ότι είχα περάσει σε μια εναλλακτική πραγματικότητα και να, τώρα θα εμφανιζόταν και ο δεσμοφύλακας ή θα άκουγα τη φωνή του συγκρατούμενου μου (τέτοια αίσθηση του τι μπορεί να σημαίνει φυλακή δεν έχω πάρει από κανένα κινηματογραφικό έργο για φυλακές). Έφυγα από αυτό το χώρο ανακουφισμένος, αλλά και με μια νέα εμπειρία.

Αλλά και τι ωραίες οι στιγμές της κάθαρσης, τι χαλαρωτικό και ερωτικό το βίντεο με τις βόρειες καλλονές που χόρευαν, έκαναν κούνια και έπαιζαν σε ειδυλλιακά τοπία, ανέμελα όπως οι νύμφες (χωρίς ίχνος γυμνού). Αισθάνθηκα σαν παιδί σε λούνα παρκ. Δεν μπορούσα να ξεκολλήσω. Ήθελα να εξερευνήσω και να ανακαλύψω τα πάντα, κάθε γωνιά αυτού του λαβύρινθου (να, σε μια γωνιά, στο τέλος ενός διαδρόμου, τοποθετημένη χαμηλά, στο ύψος των ποδιών, μια οθόνη προβάλλει κάτι πόδια να παίζουν μπάλα), και ας είχα πάντα την αίσθηση ότι σε κάποια στροφή του, σε κάποια σκοτεινή γωνία, ανάμεσα σε αυτά τα μηχανήματα και τις εγκαταστάσεις που έμοιαζαν να είχαν βγει από έργο του H.R.Giger, μπορεί να ενέδρευε και ο Μινώταυρος. Είχα πάντα την αίσθηση ότι έκανα παράλληλα μια εσωτερική διαδρομή.

Έμεινα στην έκθεση περισσότερες από τέσσερις ώρες, όχι μόνο λόγω δικού μου ενδιαφέροντος, αλλά και λόγω μεγέθους. Ευτυχώς κάποιες φορές καθόμουν. Πραγματικά δεν έχω χρόνο να αναφερθώ σε όλα όσα με εντυπωσίασαν. Σίγουρα όλα τα εκθέματα δεν ήταν της ίδιας αξίας και υποψιάζομαι ότι αυτό που δημιουργούσε την υποβλητική ατμόσφαιρα ήταν το σύνολο και η αίσθηση των έργων σε συνδυασμό με το χώρο. Κάποια στιγμή σκέφτηκα ότι αν στο μέλλον υπάρξει μια αφηρημένη θρησκεία του ιερού, της πνευματικότητας, της εσωτερικής αναζήτησης, απαλλαγμένη από δόγματα, ίσως οι ναοί της να είναι κάπως έτσι, σχεδιασμένοι για να σε οδηγούν σε εσωτερικές περιπλανήσεις. Κάποια στιγμή, όταν βγήκα από την έκθεση και πήρα το δρόμο του γυρισμού, οι δρόμοι της Αθήνας μου φάνηκαν και αυτοί πρωτόγνωροι, σαν ένα σουρεαλιστικό κατασκεύασμα, σαν μια αναπαράσταση ενός εφιαλτικού κόσμου. Συνειδητοποίηση - ο στόχος.

Ίσως να τα παραλέω, ίσως να είναι η εντύπωση της πρώτης επαφής με κάτι παρόμοιο, ίσως η παράξενη διάθεσή μου, ίσως τα κρασιά που είχα πιει πριν. Όπως και να έχει, ήταν καλά για 10 ευρώ.


(Από το εισιτήριο)

Σάββατο, Οκτωβρίου 27, 2007

Επετειακόν

Τον λέγαμε θείο, σύζυγος της αδελφής του παππού μου από την πλευρά της μητέρας μου. Τη δεκαετία του 70, όταν πηγαίναμε σχεδόν κάθε χρόνο στην Κρήτη οικογενειακώς, μας φιλοξενούσε όταν φεύγαμε από το χωριό του πατέρα μου για να μείνουμε στους συγγενείς της μητέρας μου. Ο θείος ήταν ένας καλοσυνάτος, μεγαλόσωμος άνδρας με μουστάκι που λάτρευε εμένα και την αδελφή μου και όλο παρότρυνε τη θεία μου να μας περιποιείται και να μας ταΐζει με ό,τι καλύτερο είχαν από τα ζωντανά τους, αυγά από τις κότες και γάλα από τις κατσικούλες.

Ο θείος είχε και ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό, φορούσε πάντα κάτι άρβυλα, από το πρωί που σηκωνόταν μέχρι το βράδυ που έπεφτε για ύπνο, σαν να ήταν μέρος του σώματός του. Ο θείος περπατούσε βαριά με αυτά τα άρβυλα και η γη έτριζε κάτω από το βήμα του. Δεν φορούσε τίποτε άλλο, ούτε παπούτσια, ούτε παντόφλες, ούτε σαγιονάρες. Αν καμιά φορά εμείς τα παιδιά σηκωνόμασταν νωρίς ή τύχαινε να τον δούμε να κάθεται στο κρεβάτι του πριν να πέσει για ύπνο, τις στιγμές δηλαδή που φορούσε ή έβγαζε τα άρβυλά του, νοιώθαμε κάτι μεταξύ δέους και φόβου. Ο θείος δεν είχε πόδια σαν όλους τους άλλους ανθρώπους. Από το ένα πέλμα του έλλειπαν τα δάκτυλα και το μισό τμήμα μέχρι τον αστράγαλο, από το άλλο πόδι έλειπε όλο το πέλμα. Αν και ο θείος δεν μιλούσε για αυτό, ξέραμε ότι για τα πόδια του έφταιγε κάτι που λεγόταν κρυοπαγήματα.

Ο θείος είχε αφήσει αυτά τα κομμάτια από το σώμα του σε κάτι παγωμένες βουνοκορφές και μετά τον πόλεμο είχε λάβει μια άδεια περιπτέρου. Δεν ξέρω τι ένοιωθε και τι σκεπτόταν για όλα αυτά που είχε περάσει. Όσο ζούσε ήμουν πολύ μικρός για να τον ρωτήσω. Τον θυμάμαι κάποιες στιγμές αυτές τις ημέρες. "Ο θείος ο ανάπηρος", τον λέγαμε εγώ και η αδελφή μου, για να τον ξεχωρίζουμε από τους άλλους συγγενείς, χωρίς ίχνος πολιτικής ορθότητας, αλλά με κάποια τρυφερότητα. Ελπίζω να περπατάει τώρα κάπου ξυπόλητος, σε μια ζεστή ακρογιαλιά, και τα πόδια του, που υπέφεραν από τον πάγο, να δέχονται το χάδι της άμμου και του αφρού μιας καλοκαιρινής θάλασσας.

Πέμπτη, Οκτωβρίου 25, 2007

Ελαφοκυνηγοί

Ο αυτοκράτορας Βασίλειος Α΄ ο Μακεδόνας είχε ασυνήθιστο τέλος. Σε ένα κυνήγι ελαφιού, ενώ κυνηγούσε τον αρχηγό της αγέλης, ο τελευταίος του επιτέθηκε και ο αυτοκράτορας από κυνηγός έγινε θήραμα. «...των γαρ εξοχών των κεράτων υπό του ζωστήρος τούτου υπεισελθόντων, ανάρπαστον τούτον εκ του ίππου λαβόμενος έφερεν, το γεγονός μη τινός επισταμένου, έως ότε τον ίππον κενό εθεάσαντο.»* Δηλαδή, το ελάφι έπιασε τον αυτοκράτορα από τη ζώνη του με τα κέρατά του που μπλέχθηκαν σε αυτήν και αφού τον απέσπασε από το άλογό του, τον περιέφερε, κάτι που έγινε αντιληπτό μόνο όταν οι άλλοι κυνηγοί είδαν το άλογό του χωρίς αναβάτη. Ο αυτοκράτορας τελικά αποσπάστηκε από το ελάφι που τον περιέφερε «μίλια δεκαέξ»* από έναν από τους φρουρούς του που έκοψε τη ζώνη με το σπαθί του και ο οποίος πλήρωσε ακριβά την τόλμη του αφού φυλακίστηκε για αυτήν. Ο αυτοκράτορας υπέκυψε τελικά μερικές μέρες αργότερα από αιμορραγία.

Άκουσα πρόσφατα από ραδιοφωνικό σταθμό ότι υπάρχουν κυνηγοί που σκοτώνουν τα ελάφια που γλίτωσαν από τις φωτιές της Πάρνηθας. Δεν υπάρχει όριο στο πόσο χαμηλά μπορούν να φτάσουν ορισμένοι άνθρωποι. Θα ήθελα οι άνθρωποι αυτοί να είχαν τύχη ανάλογη του αυτοκράτορα Βασιλείου, αλλά ξέρω ότι αυτό είναι δύσκολο στην εποχή μας, όπου το κυνήγι δεν διεξάγεται με δόρατα και βέλη και δεν αφήνει πολλές πιθανότητες στο θήραμα. Πόσο κρετίνος είναι κάποιος που κυνηγάει ένα σπάνιο είδος, αλλά και ένα ζώο που γλίτωσε από μια πυρκαγιά και προσπαθεί να επιβιώσει σε ένα εχθρικό περιβάλλον; Μοιάζει με το να πολυβολείς πρόσφυγες πολέμου που εγκαταλείπουν τις εστίες τους. Πολλές φορές όμως αυτό που δεν μπορούν να τους κάνουν τα θηράματά τους το κάνουν ο ένας στον άλλο. Δείτε εδώ. Πέρασε λέει ο ένας τον άλλο για αγριογούρουνο. Αν δεν έτρεφα σεβασμό για όλα τα ζώα, θα έμπαινα στον πειρασμό να κάνω κάποια αιχμηρή παρατήρηση.

Δεν θα χάσω την ευκαιρία για να διατυπώσω τη γενική θέση μου για το κυνήγι. Κάποτε ήταν τρόπος εξασφάλισης τροφής και επιβίωσης, σήμερα είναι μέσο για να βγάζουν τα απωθημένα τους διαταραγμένες προσωπικότητες ξεσπώντας πάνω στα πλάσματα της φύσης. Όσο και να προσπαθούν κάποιοι να ωραιοποιήσουν την εικόνα του κυνηγιού, δεν πείθουν. Δεν υπάρχει λογική που να δικαιολογεί έναν αναίτιο φόνο. Κάπου είχε πάρει το μάτι μου στατιστικές για το πόσες δεκάδες χιλιάδες ζώα και πουλιά από κάθε είδος εξοντώνονται ετησίως από τους Έλληνες κυνηγούς. Μια σοβαρή ένδειξη για το πόσο άρρωστη είναι η κοινωνία μας.

* «Γάμοι, κηδείες και αυτοκρατορικές μεταμέλειες - Ο βίος του πατριάρχη Ευθυμίου», υπό ανωνύμου μοναχού, εισαγωγή, μετάφραση, σχόλια, Αλέξανδρος Αλεξάκης, Εκδόσεις Κανάκη

Κυριακή, Οκτωβρίου 21, 2007

Φθινοπωρινό

Να δω τι θα κάνω με τα περίεργα σκίτσα που μαζεύονται στο ιστολόγιο... κάπως πρέπει να τους το φέρω με τρόπο να σηκωθούν να φύγουν.

Τρίτη, Οκτωβρίου 16, 2007

What’s in a name*

Διάβασα αυτή την είδηση, για το προβάδισμα που επέτυχε τελικά και διατηρεί ο ΓΠ έναντι του ΕΒ, και αναρωτήθηκα τι ελπίδες θα είχε ο Γιώργος αν αντί για Παπανδρέου λεγόταν Παπα-κάτι. Τι ελπίδες θα είχε ένας ηγέτης που θα οδηγούσε την παράταξή του σε μια τόσο μεγάλη ήττα και δεν θα είχε πατέρα τον Ανδρέα και παππού τον Γεώργιο. Το πιθανότερο είναι ότι σήμερα όχι μόνο δεν θα είχε καν σκεφτεί να υποβάλει ξανά υποψηφιότητα για την ηγεσία του κόμματος, αλλά θα είχε εξαφανιστεί από το πολιτικό προσκήνιο λίγες ώρες μετά την εκλογική ήττα. Φέρνει όμως πολλούς συνειρμούς σε πολλούς ανθρώπους το επίθετο «Παπανδρέου», ιδίως στη συγκεκριμένη παράταξη.

Δεν με εξέπληξε η επάνοδος του «νόμιμου διαδόχου» μετά τη φαινομενικά σαρωτική υπεροχή του επίδοξου «σφαιτεριστή». Οι όροι χρησιμοποιούνται επίτηδες για να καταδείξουν τη σημειολογία του πράγματος. Η ήττα αποτέλεσε έναν ισχυρό κλονισμό, αρχικά λειτούργησαν τα αντανακλαστικά της επίρριψης των ευθυνών στον ηγέτη, μετά όμως μπήκαν σε λειτουργία άλλοι συναισθηματικοί μηχανισμοί. Σε μια κοινωνία όπου κυριαρχεί η οικογενειοκρατία (ακόμη και σε πανεπιστημιακές σχολές) και κάθε αξίωμα και θέση θεωρείται προσωπικό περιουσιακό στοιχείο που δύναται να κληρονομηθεί (ποιος θυμάται το σύνθημα του Ανδρέα «Το ΠΑΣΟΚ δεν κληρονομείται») και όπου η αξιοκρατία έρχεται σε δεύτερη μοίρα, ήταν θέμα χρόνου ο αρχικά θεωρούμενος υπεύθυνος της ήττας να ξαναβρεί σταδιακά την ταυτότητα του «νόμιμου διαδόχου», πατρογραμμικά, και ο άλλος (εξαιτίας και των ίσως κάπως άγαρμπων χειρισμών του που σε άλλη περίπτωση δεν θα είχαν καμία σημασία) να γίνει ο «σφετεριστής», αυτός που ήλθε για να αρπάξει την περιουσία «του παιδιού».

Όλα αυτά δεν έχουν καμία σχέση με όποια δική μου προτίμηση ή μη προς το ένα ή το άλλο πρόσωπο, έκανα όμως αυτές τις σκέψεις σε μια προσπάθεια σημειολογικής προσέγγισης των τεκταινόμενων στο ΠΑΣΟΚ και του υποβάθρου που ασυνείδητα ίσως επιδρά στις προτιμήσεις της βάσης του κόμματος. Σίγουρα μετά υπεισέρχονται εκλογικεύσεις που ντύνουν αυτό το υπόβαθρο, αυτή τη συναισθηματική αντίδραση. Βενιζέλε μου, δεν ξέρω τι θα γίνει τελικά, αλλά δεν τα έβαλες μόνο με έναν Γιωργάκη, τα έβαλες και με δύο φαντάσματα, με έναν Γεώργιο και με έναν Ανδρέα.

Για λόγους δικαιοσύνης θα ήθελα να επισημάνω ότι δεν θεωρώ τον Γιωργάκη λιγότερο ικανό ηγέτη από τον Κωστάκη, προϊόντα του ίδιου συστήματος είναι και οι δύο. Απλώς ο δεύτερος είχε τα ηνία του κόμματός του σε ευνοϊκότερες συγκυρίες, νομίζω ότι όταν εξελέγη για πρώτη φορά πρωθυπουργός οι Έλληνες είχαν τόσο άχτι στο ΠΑΣΟΚ ώστε θα ψήφιζαν τη Νέα Δημοκρατία ακόμη και αν ηγέτης της ήταν ο Χατζηαβάτης. Για να έχει το ΠΑΣΟΚ ελπίδες σε αυτή τη δεύτερη αναμέτρηση θα έπρεπε ο ηγέτης του να είναι κάτι το ξεχωριστό, να πείσει ότι το ΠΑΣΟΚ πλέον μπορεί να προσφέρει κάτι ριζικά διαφορετικό, αυτό σίγουρα ήταν μια αποστολή πέραν των δυνατοτήτων αυτής της γενιάς των πολιτικών γόνων ιχθυοτροφείου. Δείτε και τον Κωστάκη, για κάνε υπουργείο περιβάλλοντος στον Σουφλιά Κωστάκη, αν είσαι μάγκας...

Ναι, ξέρω, παραβίασα αυτό που είχα γράψει σε άλλο ποστ ότι δεν θα γράψω για την εκλογή αρχηγού στο ΠΑΣΟΚ.

* Τι σημαίνει ένα όνομα, Ρωμαίος και Ιουλιέτα, (πράξη 2, σκηνή 2), Γουίλιαμ Σαίξπηρ