Τρίτη, Νοεμβρίου 29, 2011

Παλαβομάρα

 
Είδαν κάποιον παράξενα ντυμένα
Και γελάσανε πολύ
Και ας φορούσαν με καμάρι και οι δυο
Από μια θηλιά περασμένη στο λαιμό.

Υπενθύμισις: Και να μην ξεχάσουμε:

Παρασκευή, Νοεμβρίου 25, 2011

Τώρα μας χρειάζονται περισσότερο

 Έφτασε πάλι η εποχή των μπαζάρ των φιλοζωικών σωματείων. Άλλες χρονιές, με την προοπτική των εορτών, αυτή ήταν μια χαρούμενη περίοδος, με ανοικτές καρδιές και ανοικτά πορτοφόλια. Ωστόσο, σε τίποτα και σε καμία κρίση δεν πρέπει να επιτρέπουμε να κλείνει τις καρδιές μας… ούτε τα πορτοφόλια μας, εφόσον υπάρχει σε αυτά κάτι που ακόμη περισσεύει για όποιον το έχει ανάγκη. Ας ενισχύσουμε λοιπόν τα φιλοζωικά σωματεία που βασίζονται σημαντικά σε αυτές τις εκδηλώσεις για να προσφέρουν, όσο μπορούν, το έργο που κανονικά και με τον νόμο θα έπρεπε να προσφέρει η πολιτεία.


Οι φίλοι μου, του Stray.gr, διοργανώνουν το δικό τους μπαζάρ στις 4 Δεκεμβρίου, στο Thission Lofts, Πειραιώς 123, 10:00 π.μ. έως 20:00 μ.μ.


Μην ξεχάσετε όμως και αυτό το μπαζάρ, αυτό το σαββατοκύριακο. Όλοι οι καλοί χωράνε στην καρδιά, και, έτσι και αλλιώς, γιορτές έρχονται, τα χρήματα που έτσι και αλλιώς θα ξοδέψουμε για δώρα ας πιάσουν τόπο.

Αγοράζοντας από τα φιλοζωικά μπαζάρ ωφελούμε και την τσέπη μας και τα ζώα, ενώ μπορεί και να ανακαλύψουμε κάτι ενδιαφέρον και αξιόλογο που δεν είχαμε σκεφτεί ή δεν γνωρίζαμε. Ήταν σε ένα μπαζάρ του Stray που αγόρασα ένα βιβλίο με ενδιαφέρον εξώφυλλο και έτσι γνώρισα το έργο του Haruki Murakami.

Υ.Γ. Όπως βλέπετε στο σκίτσο, και ο Άγιος Βασίλης προσεφέρθη να συμβάλει οικειοθελώς.

Τρίτη, Νοεμβρίου 22, 2011

Ο φερετζές...

... του Αντωνάκη.

Παρασκευή, Νοεμβρίου 18, 2011

Isis Unveiled


Η αλήθεια γυμνή.

Η επανάσταση της μίας, του ατόμου, πέρα από σκοπιμότητες, εναντίον των κοινωνικών αντιλήψεων και των λόγων των ιερέων, η πιο αληθινή επανάσταση που υπάρχει.

Η επανάσταση της γυναίκας μέσα στο άντρο του σωβινισμού και της πατριαρχίας.

Μου έδωσε λίγη αισιοδοξία για τον άνθρωπο αυτή η είδηση το πρωί.

Ορίστε και το μπλογκ της.
Της άφησα ένα σχόλιο συμπαράστασης, αν θέλετε, κάντε το ίδιο.

Φυσικά και η πράξη της αντλεί την αξία της από το σε ποια κοινωνία έγινε.

Ελπίζω να μην έχει τύχη παρόμοια με της Υπατίας.


Υ.Γ. Πόσο μεγάλη απειλή είναι ένα γυμνό γυναικείο κορμί για την τάξη των εθνών σας και τα ιερά και τα όσιά σας…

Δευτέρα, Νοεμβρίου 14, 2011

Πρωινά ακροβατικά


Με σάλτα πάνω από το κεφάλι,
ο Λαράκης με ξυπνά και μια νέα μέρα αρχινά.

Τετάρτη, Νοεμβρίου 09, 2011

Περιμένοντας


Είχαμε δώσει ραντεβού με μια φίλη πριν από μέρες στην Κοραή. Παριστάνοντας τον ευγενικό κύριο, πήγα και την περίμενα πρώτος. Λόγω της στάσης του μετρό, το σημείο είναι τόπος ραντεβού και πέρασμα, αλλά τελευταία και πιάτσα επαιτών κάθε είδους, όπως είχα την ευκαιρία να διαπιστώσω. Στο διάστημα που περίμενα μου ζήτησαν χρήματα διαφορετικά άτομα, το καθένα με το δικό του στυλ και προσέγγιση. Κοστουμαρισμένοι, κουρελήδες, ντυμένοι κάζουαλ επαίτες, άλλοι με ευγενικό στυλ, μιλώντας στον πληθυντικό, άλλοι με λαϊκό/street/«φιλικό» στυλ. Κάποια στιγμή απηύδησα, η φίλη μου με ειδοποίησε από το κινητό ότι θα αργούσε, «έλα γρήγορα της είπα, δεν μπορείς να φανταστείς τι γίνεται εδώ».

Κάποια στιγμή είδα και ένα γνώριμο πρόσωπο, ντυμένο με ένα ελαφρύ μπουφάν και φορώντας κουκούλα. Δέχθηκα να πάμε στο περίπτερο να της πάρω κάτι για να φάει και να καπνίσει. Τη αναγνώρισα πρώτος εγώ, σχεδόν αμέσως. «Εσύ είσαι… η Δήμητρα, σωστά;» Η αναγνώριση της προξένησε ευχάριστη έκπληξη, με θυμήθηκε και εκείνη μόλις με πρόσεξε, και από τη φωνή, όπως είπε. Ακόμη άστεγη, κοιμάται στο κρύο, περιμένει τις διατυπώσεις για να της χορηγηθεί μεθαδόνη στον τόπο καταγωγής της, για να γυρίσει στην επαρχία και να εγκαταλείψει τους δρόμους της Αθήνας. Μιλήσαμε αρκετά. «Αν δεν έχει έλθει η φίλη σου όταν ξαναπεράσω, θα σε πάρω εγώ για καφέ» μου είπε χαμογελώντας.

Οι από εδώ και οι από εκεί, όλες οι διαχωριστικές γραμμές είναι μια ψευδαίσθηση.

Σκέφτομαι μερικές φορές τη Δήμητρα, έτσι αδύνατη, να κοιμάται στο κρύο. Ίσως το Λονδίνο του Ντίκενς να ωχριά μπροστά στην Αθήνα του σήμερα και οι άθλιοι του Ουγκώ δεν ξέρω αν είναι περισσότερο ή λιγότερο άθλιοι σε σύγκριση με τους αθλίους των Αθηνών. Αν εκπλήσσεσαι με αυτή τη διαπίστωση, αναγνώστη, σε διαβεβαιώνω ότι σκέφτηκα καλά αυτό που έγραψα. Σκέψου τις γωνιές και τους δρόμους όπου δεν τολμάμε να πατήσουμε πόδι και που έχουν γίνει στο μυαλό μας μαύρες τρύπες στο χάρτη, τόποι εγκλήματος, σωματεμπορίας και ναρκωτικών, χώροι αποθήκευσης ψυχών που στοιβάζονται κατά δεκάδες μέσα σε μικρά διαμερισματάκια και ερειπωμένα σπίτια. Πόσα δράματα, πόσοι Όλιβερ Τουίστ και Φέιγκιν, πόσες Τιτίκες, πόσοι Αγιάννηδες και Ιαβέρηδες, χωρίς αντάξιό τους συγγραφέα, και η φτώχεια να εξαπλώνεται σαν μεσαιωνικός λοιμός.

Παρασκευή, Νοεμβρίου 04, 2011

Το κλοτσοσκούφι


Τις κλοτσιές των μέτρων βέβαια εμείς τις τρώμε, αλλά χαλάλι, με ηγέτες τέτοιου βεληνεκούς, είμαι βέβαιος ότι οι θυσίες θα πιάσουν τόπο...