Κυριακή, Αυγούστου 29, 2010

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ-ΚΑΛΕΣΜΑ ΓΙΑ ΔΗΜΟΣΙΟ ΧΕΣΙΜΟ

Το πρωί του Σαββάτου, 25 Σεπτεμβρίου, 9:30 στην Πλατεία Συντάγματος!

.

ΗΜΕΡΑ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΧΕΣΙΜΑΤΟΣ

.

ΣΠΑΜΕ ΟΛΑ ΤΑ ΤΑΜΠΟΥ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΝΑΣΤΟΛΕΣ - ΚΑΤΕΒΑΖΟΥΜΕ ΣΩΒΡΑΚΑ, ΒΡΑΚΙΑ, ΒΡΑΚΕΣ, ΚΥΛΟΤΕΣ ΚΑΙ ΧΕΖΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ, ΣΤΑ ΠΛΑΚΑΙΑ ΚΑΙ, ΑΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΟΛΛΟΙ, ΟΠΩΣ ΕΛΠΙΖΩ, ΚΑΙ ΣΤΟ ΟΔΟΣΤΡΟΜΑ.

.

ΘΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΠΟΥ ΘΑ ΔΙΕΥΚΟΛΥΝΕΙ ΤΗΝ ΕΚΤΕΛΕΣΗ

. .

ΠΡΟΒΑΛΕ ΤΟ, ΔΙΑΔΩΣΕ ΤΟ!

.

ΗΜΕΡΑ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΧΕΣΙΜΑΤΟΣ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ

.

ΟΠΟΙΟΣ ΘΕΛΕΙ, ΑΣ ΦΕΡΕΙ ΤΑ ΙΕΡΑ ΚΑΙ ΤΑ ΟΣΙΑ ΤΟΥ, ΕΙΚΟΝΙΣΜΑΤΑ, ΣΗΜΑΙΕΣ, ΚΟΙΜΗΛΙΑ ΚΑΙ ΑΣ ΤΑ ΧΕΣΕΙ ΚΑΙ ΑΥΤΑ!

.

ΧΕΣΤΕ ΤΑ ΟΛΑ ΚΑΙ ΟΛΟΥΣ!

.

ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ:

ΓΙΑ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΗ και ΣΧΕΤΙΚΑ ΕΥΚΟΛΗ Η ΥΛΟΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΤΟ ΣΠΑΣΙΜΟ ΤΟΥ ΤΑΜΠΟΥ, ΠΡΟΤΕΙΝΟΝΤΑΙ ΤΑ ΕΞΗΣ:

Η πρωτοβουλία θα υλοποιηθεί εάν υπάρχει ικανός αριθμός ατόμων. Ας πούμε περίπου 500 άτομα.

Το χέσιμο θα είναι ταυτόχρονο και η διαδικασία ως εξής:

1. Συγκέντρωση των ατόμων

2. Κάλεσμα από ντουντούκα για να δηλωθεί διά βοής η πρόθεση συμμετοχής

3. Σφύριγμα/σύνθημα για ταυτόχρονο κατέβασμα των βρακιών και έναρξη του χεσίματος

Αν δεν σας έλθουν, δεν χάθηκε ο κόσμος, αρκεί η συμμετοχή και το συμβολικό του πράγματος.

Μην παραλείψετε να φέρετε και χαρτί υγείας.

Τα σκατά θα παραμείνουν επιτόπου.

.

Η ώρα επιλέχθηκε έτσι, ώστε οι περισσότεροι να έχουν «πράμα».

.

Ευκοίλιος, δυσκοίλιος, έλα όπως είσαι!

.

Τέρμα οι συμβατικοί, αναποτελεσματικοί τρόποι αντίδρασης, τέρμα οι απλές ανώδυνες καθιστικές/σιωπηλές διαμαρτυρίες. Μια διαμαρτυρία που θα γίνει πραγματικά αισθητή!

.

Τάραξέ τους στο χέσιμο και σπάσε τα ταμπού σου.

.

Ετοιμαστείτε για πολύ μπόχα, όποιος θέλει, μπορεί να πάρει και μάσκα.

.

Μπορεί να μπούμε και στο Γκίνες για το μεγαλύτερο μαζικό χέσιμο στην ιστορία!

.

Οι ένστολοι που θα συμμετάσχουν θα χειροκροτηθούν από τις προοδευτικές δυνάμεις (μη χέσω).

.

Έλα και καλό βόλι!

.

Περιμένω να δω την εκστρατεία να εξαπλώνεται σε όλο το ελληνικό Διαδίκτυο.

.

Τι, θέλετε να είμαι και εγώ εκεί;

Πέμπτη, Αυγούστου 26, 2010

Ο R2D2 χρειαζόταν χαρτί υγείας

Η είδηση, εδώ. Το ρομπότ που τρώει και αφοδεύει. Να σου αδειάζει το ρομπότ το ψυγείο και μετά να χρησιμοποιεί και την τουαλέτα. Άντε να του πεις μετά ότι δεν είναι σαν και εσένα. Τι μας χωρίζει πλέον από τις μηχανές; Μη μου πείτε η ευφυΐα, θα σας δείξω πολλούς ανθρώπους τενεκέδες. Μη μου πείτε η καρδιά, θα σας δείξω πολλούς ανθρώπους άνευ.

Κυριακή, Αυγούστου 22, 2010

Έκτακτη είδηση

Εχθές, περνώντας από την Πανεπιστημίου, μπροστά από το βιβλιοπωλείο του Ελευθερουδάκη, ένα από τα πιο πολυσύχναστα μέρη της Αθήνας, άκουσα ένα επίμονο νιαούρισμα. Σταμάτησα προσπαθώντας να εντοπίσω την πηγή, αλλά ήταν δύσκολο. Τελικά, όσο απίθανο και αν μου φαινόταν αρχικά, κατέληξα ότι το νιαούρισμα προερχόταν από το εσωτερικό ενός από εκείνα τα παλιά κουτιά του ΟΤΕ (ΚΑΦΑΟ). Ευτυχώς το κουτί δεν ήταν κλειδωμένο, μάλλον επειδή δεν βρισκόταν πλέον σε χρήση, οπότε το άνοιξα και διαπίστωσα ότι μέσα υπήρχε μπλεγμένο στα καλώδια ένα θαυμάσιο γατάκι, το οποίο μάλλον θα τρόμαξε από κάποια αιτία και θα τρύπωσε μέσα από ένα διάκενο στη βάση του κουτιού..

.

Αρχικά το χάιδεψα, έτσι όπως δεν μπορούσε να κουνηθεί, για να το καθησυχάσω, και μετά, παραμερίζοντας παλιά καλώδια και εξαρτήματα, κατάφερα να το βγάλω έξω. Δεν είχα ξαναδεί αδέσποτη γάτα σε αυτό το σημείο και περίμενα να δω αν έχει κάποια οικογένεια, αλλά αυτό απλώς έτρεχε στα παρτέρια νιαουρίζοντας απελπισμένα και μετά γυρνούσε σε μένα. Δεν με φοβόταν καθόλου και με άφησε να το χαϊδέψω, ακόμη και να το σηκώσω. Ο κόσμος που είχε μαζευτεί κατά τη διάρκεια της «διάσωσης» είχε εξαφανιστεί και είχαμε μείνει μόνοι, οι δυο μας και τα περίεργα ή ανέξοδα συμπονετικά βλέμματα των περαστικών. Ένα πρεζόνι που μου ζήτησε ψιλά με συμβούλεψε «πάρτε το κύριε, θα το εμβολιάσετε και θα είναι καλή παρέα»..

.

Ακολουθώντας τη συμβουλή του πρεζονίου και της καρδιάς μου, το πήρα αγκαλιά ελπίζοντας να βρω κάποια χαρτοσακούλα πιο κάτω για να το μεταφέρω ευκολότερα. Δεν ήταν το πιο εύκολο πράγμα, το γατάκι ήταν ζωηρό και μια-δύο φορές αναγκάστηκα να το αφήσω, αλλά ευτυχώς δεν απομακρυνόταν ποτέ πολύ ούτε έκανε κάποια προσπάθεια να τρέξει μακριά μου. Νομίζω ότι κοντά μου ένοιωθε κάποια ασφάλεια. Στην Κοραή, αγόρασα δύο σάντουιτς που περιείχαν κάποια υλικά που θεώρησα ότι μπορεί να χρησίμευαν σαν ένα πρώτο γεύμα για το βασανάκι και, έτσι, εξασφάλισα και την πολυπόθητη χαρτοσακούλα, η οποία όμως ελάχιστα άντεξε στις περιποιήσεις της δεσποινίδας (ναι, είναι κορίτσι). Μετά από πολύ κόπο και ιδρώτα, αλλά και αφού με σταμάτησαν και διάφορες, εμ, ωραίες υπάρξεις, κατάφερα να φτάσω με το γατάκι στο σπίτι, όπου του προσέφερα αμέσως νερό και κάτι να τσιμπήσει από τα σάντουιτς, ενώ εγώ πετάχτηκα σε ένα μινιμάρκετ, από αυτά που λειτουργούν όλο το 24ωρο, για να αγοράσω γατοτροφή και άμμο.

.

Για να μη σας κουράζω, το γατάκι βολεύτηκε, ψεκάστηκε και χαπακώθηκε για παράσιτα από μια καλή μου φίλη, και από αύριο που θα μπορέσω να κάνω ψώνια θα βολευτεί ακόμη περισσότερο. Μάλιστα κυρίες και κύριοι, γατώθηκα κανονικά. Καλά να πάθω αφού ήθελα βόλτες.

..

Και να μην ξεχάσω, το όνομα αυτής Λώρα, από την είδηση για την κοπέλα που κάνει το γύρο του κόσμου και που μου έδειξε η φίλη μου και που αμέσως συνδύασα με το ξωτικό στη διπλανή στήλη (περί Λώρας, εδώ), κάτι που υποθέτω ότι σημαίνει ότι η φίλη μου έγινε κάτι σαν νονά. Βέβαια, για τη Λώρα τη θαλασσολύκαινα πρώτα είχα πληροφορηθεί από έναν φίλο ναυτικό.

.

Ακολουθεί η Λώρα σε διάφορες πόζες, σε κάποιες παίζει με ένα τσαλακωμένο χαρτί, να δω τι θα κάνει αύριο με τα παιχνίδια που θα της πάρω. Πώς να της αντισταθώ; Ήταν μάταιο. Αυτή τη στιγμή, που γράφω το ποστ, ρίχνει κάτι ξεγυρισμένους ύπνους δίπλα μου. Το καλοκαίρι, εξάλλου, φαίνεται ότι είναι καιρός για γατώματα (η Μπλανς είναι ακόμη διαθέσιμη για όποιον ενδιαφέρεται να της προσφέρει μόνιμο σπίτι). Και στα δικά σας.

.

Ενημέρωση 26/8: είμαι σχεδόν βέβαιος πλέον ότι είναι αγοράκι και το λέω Λάρι.

.. .






Παρασκευή, Αυγούστου 20, 2010

Ο παππούς

Μικρασιάτης ο παππούς, από την πλευρά της μητέρας μου, αλλά όταν εγκατέλειψαν τα μέρη τους, το 17, ήταν ακόμη στην κοιλιά της μητέρας του. Είχαν αφήσει το σπίτι κλειδωμένο και περιμένανε να γυρίσουνε με την ειρήνη και να τα βρούνε όλα όπως τα αφήσανε. Τελικά, αφού άλλαξαν μερικές φορές τόπο, Σάμο, όπου γεννήθηκε, Αθήνα, ίσως και αλλού, δεν θυμάμαι, εγκαταστάθηκαν στη Νέα Αλικαρνασσό, στο Ηράκλειο, στην Κρήτη. Αριστερός ο παππούς, όχι και τόσο μάχιμος, δεν μπορούσε να πειράξει ούτε μυρμήγκι, αλλά βοηθούσε εφοδιαστικά και τραβολογήθηκε αρκετά για τα πιστεύω του. Ήταν μέλος του κόμματος, μέχρι που τον διαγράψανε όταν υπέκυψε στη γοητεία του Αντρέα. Ο παππούς ήταν πονόψυχος άνθρωπος και έγινε αριστερός από ευαισθησία μάλλον και με την καρδιά, παρά με το νου και τη θεωρία.

.

Ποιος μπορεί να πει ότι ο δρόμος της καρδιάς υστερεί; Όταν πριν από χρόνια που ήμουνα πιο νέος μιλούσαμε για ιδεολογίες και κατηχημένος από τα κολέγια και τα μπίζνες αντμινιστρέσιον και με ελάχιστη σοφία του εκθείαζα τα καλά του καπιταλισμού με συγκατάβαση, εκείνος απαντούσε επίμονα, «παιδί μου, εγώ θέλω τα παιδάκια να μην πεινούνε». Νέος, βέβαια, έκανε και τη ζωή του και γυρνούσε στα κέντρα στολισμένος και ρεμπέτης, αφήνοντας τη γιαγιά με τα παιδιά, κάτι που η τελευταία του το φυλούσε. Τραγούδησε, λέγανε, με τον Βαμβακάρη. Σπούδασε τους γιους, μα μοίρα της κόρης, της μητέρας μου, ο γάμος, και ας μην ήθελε εκείνη να αφήσει το σχολείο και τα γράμματα. Κάθε τι πέρα από το γάμο και την οικογένεια για τη γυναίκα ντροπή (αριστεροδέξιοι στην Ελλάδα δεν διέφεραν πολύ σε κάτι τέτοια).

.

Τσαγκάρης ο παππούς. Τη δεκαετία του 70, που βρισκόταν πλέον στην Αθήνα, θυμάμαι που τον επισκεπτόμουν στο τσαγκαράδικό του, ένα ημιυπόγειο στην Μιχαήλ Βόδα, ανάμεσα στα καλαπόδια και τη βαριά μυρωδιά από την κόλλα και τα δέρματα. Μου έφτιαχνε μάλιστα και κατά διαστήματα «ποδοσφαιρικάκια». Έφτιαχνε και επαγγελματικών προδιαγραφών ποδοσφαιρικά παπούτσια ο παππούς, για ομάδες και ποδοσφαιριστές.

.

Είχε και ένα καημό ο παππούς, τον θυμότανε και μου τον έλεγε συχνά πυκνά, μέχρι και πριν από μερικούς μήνες. Είχε ένα γατάκι όταν ήτανε μικρό παιδί, και σε μια από εκείνες τις μετακομίσεις το αφήσανε πίσω. «Ήμουνα καθισμένος στην καρότσα και δεν με αφήσανε να το πάρω, το έβλεπα να με κοιτάει σαν να μου έλεγε ‘γιατί με αφήνεις;’ Έπρεπε να το πάρω, γιατί το άφησα ο σκύλος;!». Κάπως έτσι έλεγε και ξεσπούσε. Θυμότανε ο παππούς με νοσταλγία και τους συγγενείς του, τους φίλους του, που δεν ζούσαν πια, και μου έλεγε ιστορίες. Αγαπούσε τη Μικρά Ασία και όλο μιλούσε για το Πετρούμι και ας το επισκέφτηκε μεγάλος πια, σχετικά πρόσφατα.

.

Τον είδα και σήμερα τον παππού και ήτανε καλά. Ήτανε και τα παιδιά και τα εγγόνια του μαζί και τα δισέγγονά του, που παίζανε λίγο πιο κει, και φυσικά η γιαγιά στολισμένη. Φυσούσε δροσερά στην Καισαριανή, που αγαπούσε για το αίμα που χύθηκε εκεί στην κατοχή. Ήταν ένα γλυκό πρωινό. Αγαπημένα πρόσωπα και στις δύο όχθες και ίσως και ένα γατάκι να το γλυκοχαϊδεύει. Του έδωσα ένα λουλουδάκι και μια χουφτίτσα χώμα.

Πέμπτη, Αυγούστου 19, 2010

Δυστυχώς...

... το ίδρυμα υψίστης ασφαλείας όπου θα περνούσε τις διακοπές του μας τον επέστρεψε κάπως πρόωρα, δεν είχαν λέει την κατάλληλη υποδομή ή κάτι τέτοιο. Από την επόμενη ανάρτηση πάλι δίπλα.

Δευτέρα, Αυγούστου 16, 2010

Εκστρατεία κατά της αιχμαλωσίας θαλάσσιων θηλαστικών στο Αττικό Πάρκο

Από τα παιδικά μου χρόνια, ποτέ δεν κατάλαβα τη νοσηρή ευχαρίστηση που μπορεί να αντλεί κάποιος από το θέαμα ενός αιχμαλωτισμένου ζώου, σε τσίρκο, ζωολογικό κήπο ή σε κάποιο θαλάσσιο πάρκο ή δελφινάριο. Το θέαμα ενός εκπαιδευμένου (με εργαλεία τον πόνο, τη στέρηση της ελευθερίας, τον εξευτελισμό, την πείνα) ζώου που εκτελεί τις εντολές ενός ανθρώπου για την τέρψη του πλήθους μου φαίνεται απαράδεκτο, γκροτέσκο και ως έλλειψη σεβασμού προς τη φύση, κάτι για το οποίο η ίδια η φύση μπορεί να μη δίνει δεκάρα, αλλά αφορά, πέρα από το ίδιο το ζώο, εμάς τους ίδιους, τη σχέση μας με αυτή και κατ΄ επέκταση τη σχέση μας με τον ίδιο τον εαυτό μας. Ένα επιχείρημα των υποστηρικτών τέτοιων θεαμάτων είναι ότι τα παιδιά γνωρίζουν με αυτό τον τρόπο τη φύση. Διαφωνώ καθέτως, τέτοια θεάματα όχι μόνο δεν βοηθούν τα παιδιά να αποκτήσουν υγιή σχέση με τη φύση και τον κόσμο, αλλά αντίθετα διαστρεβλώνουν εντελώς αυτή τη σχέση, διαιωνίζουν συμπλέγματα και τις βασικές νοσηρότητες του ανθρώπινου είδους, το σαδισμό, τον ανθρωποκεντρισμό, την κυριαρχικότητα, την εκμετάλλευση και την αντίληψη των πάντων μέσα από εξουσιαστικές σχέσεις που θεωρούνται αυτονόητες, κάτι που επεκτείνεται και στις σχέσεις με τους άλλους ανθρώπους.

.

Ακόμη και αν οι συνθήκες στις οποίες φυλακίζεται ένα άγριο ζώο είναι «καλές», όσο μπορεί να είναι, και πάλι, η πράξη δεν δικαιολογείται απο την αρρωστημένη χαρά που μπορεί να προσφέρει ένα τέτοιο θέαμα και η τέρψη κάποιων μικρόψυχων ανθρώπινων πλασμάτων που δεν τους αρκεί το πέταγμα μιας πεταλούδας, ενός πουλιού, το συναπάντημα με ένα ζώο στο φυσικό του περιβάλλον για να αντλήσουν αξεπέραστη χαρά, αλλά θέλουν τα πάντα φυλακισμένα μέσα σε κουτάκια, όπως τα παιχνίδια τους, όπως το αυτοκίνητο στο γκαράζ τους, όπως τη μιζέρια τους. Στην προηγούμενη ανάρτησή μου έκανα αναφορά στον ακτιβιστή Bryan Monell που αντιμετωπίζει ποινικές κατηγορίες για τον αγώνα του εναντίον αυτού του μνημείου αθλιότητας και πόνου που ονομάζεται «τσίρκο» (με ζώα). Δεν μπορώ λοιπόν να μην στηρίξω την εκστρατεία εναντίον της αιχμαλωσίας δελφινιών και άλλων θαλάσσιων θηλαστικών για να παρουσιαστούν σαν φτηνό θέαμα στα ανθρώπινα θηλαστικά στο Αττικό Πάρκο.

.

Υπογράψτε αφού διαβάσετε και το κείμενο κάνοντας κλικ στην παρακάτω σύνδεση:

Τα δελφίνια ανήκουν στη θάλασσα και όχι στη φυλακή του Aττικού Πάρκου

.

Και για όσους νομίζουν ότι τα δελφίνια και τα άλλα θηλαστικά «περνάνε καλά» σε αυτά τα πάρκα και δεν τρέχει τίποτα, ρίξτε μια ματιά εδώ, για πληροφορίες και τη μαρτυρία κάποιου που κάποτε έκανε αυτή τη δουλειά.

.

ΠΡΟΣΘΗΚΗ - έλαβα το παρακάτω δελτίο τύπου από την Πανελλαδική Συντονιστική Επιτροπή Ζωοφιλικών Σωματείων:

.

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

.

"Απελευθερώστε τα δελφίνια από τις πισίνες στους ωκεανούς".

.
Με το σύνθημα αυτό διοργανώθηκε την Κυριακή 1 Αυγούστου 2010 στην Κωνσταντινούπολη, από την HAYTAP - την Φιλοζωική Ομοσπονδία Τουρκίας - σε συνεργασία με την Greenpeace,
εκδήλωση διαμαρτυρίας για την αιχμαλωσία των δελφινιών και τη χρησιμοποίησή τους σε παραστάσεις επίδειξης.
Δύτες καταδύθηκαν στα νερά της θάλασσας του Μαρμαρά και με ειδικό μικρόφωνο διάβασαν στο συγκεντρωμένο πλήθος το κείμενο διαμαρτυρίας.

Στη συνέχεια αναδύθηκαν από τα νερά κρατώντας ένα μεγάλο πανό με το παραπάνω μήνυμα.
" Επικρατεί ένα πολύ μεγάλο δράμα στα πάρκα των δελφινιών και θέλουμε να δείξουμε την αλήθεια που κρύβεται πίσω από αυτά. ...Αγωνιζόμαστε για την απελευθέρωση των δελφινιών που είναι σκλάβοι σε πισίνες. Όλα τα ζώα της θάλασσας ανήκουν στη θάλασσα, όχι σε ενυδρεία και πισίνες. Όλα αυτά τα πάρκα είναι αντίθετα με την διεθνή νομοθεσία για τα δικαιώματα των ζώων" τόνισαν οι Τούρκοι ακτιβιστές.
Εκπληκτική συγκυρία απετέλεσε και η όλως τυχαία εμφάνιση δελφινιών πολύ κοντά στο χώρο της εκδήλωσης.
Την εκδήλωση υποστήριξε με μήνυμά της και η Συντονιστική Επιτροπή των Ελληνικών Φιλοζωικών Σωματείων,
καθώς, ως γνωστόν, υπάρχει μεγάλη κινητοποίηση για το ίδιο θέμα και στην Ελλάδα σε σχέση με το Δελφινάριο του Αττικού Πάρκου.

.

17 Αυγούστου 2010
.
Συντονιστική Φιλοζωικών Σωματείων

Σάββατο, Αυγούστου 14, 2010

Η πίεση αποδίδει


- Θέλω να κάνω μια καταγγελία, αλλά πρώτα σας θυμίζω αυτό!.

Γνωστό το φαινόμενο η αστυνομία να αντιμετωπίζει με αδιαφορία ή ακόμη και ειρωνικά ή αποθαρρυντικά καταγγελίες για την κακοποίηση ζώων ή γενικά της νομοθεσίας για την προστασία των ζώων. Αυτό ίσως να αλλάξει μετά από το έγγραφο που απέστειλε το Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη σε όλα τα αστυνομικά τμήματα. Η είδηση και το έγγραφο εδώ και εδώ. Είναι προφανές ότι τα αλλεπάλληλα δημοσιεύματα, ιδιαίτερα τα εκτός Ελλάδος ή τα ξενόγλωσσα, δημιουργούν μια μεγάλη πίεση (τουρισμός, ευρώ…). θα πρότεινα σε όποιον προτίθεται να κάνει παρόμοια καταγγελία να τυπώσει το έγγραφο από εδώ και να το έχει μαζί του όταν πρόκειται να απευθυνθεί στα όργανα της αταξίας.

.

Κάποιοι άλλοι βέβαια δεν περιορίζονται στις καταγγελίες. Τρέφω μεγάλο σεβασμό στους ακτιβιστές που μάχονται για τα δικαιώματα των ζώων εκθέτοντας σε κίνδυνο τη σωματική τους ακεραιότητα, αλλά και την ελευθερία τους. Μια τέτοια περίπτωση είναι ο Bryan Monell για τον οποίο μπορείτε να διαβάσετε στο ιστολόγιο της φίλης μου, της Νεφέλης, εδώ (μην παραλείψετε να δείτε τους συνδέσμους με τα βιντεάκια-συνεντεύξεις του). Τέτοιοι άνθρωπο αφυπνίζουν συνειδήσεις και γίνονται ο καταλύτης για αλλαγές στη στάση της κοινωνίας… ή τουλάχιστον κάνουν κάποιους να μένουν για λίγα δευτερόλεπτα με το πιρούνι μετέωρο μπροστά στις οθόνες τους.

Τετάρτη, Αυγούστου 11, 2010

Ο ΕΠΣ πάει διακοπές

Επιτέλους! (Δυστυχώς, θα επιστρέψει.).
.
Επισήμανσις: Το ιστολόγιον συνεχίζει κανονικώς την λειτουργίαν του.

Σάββατο, Αυγούστου 07, 2010

Το περιστέρι:

«Γιατί μας δηλητηριάζετε; Επειδή αφοδεύουμε όπως εσείς, αν και φυσικά πολύ λιγότερο; Για μερικές κουτσουλίτσες στα πολύτιμα τσιμέντα και στις λαμαρίνες σας; Σίγουρα όχι για το περιστασιακό «γούρι» στο πέτο κάποιου περαστικού. Ναι, έχετε δίκιο, εμείς δεν διαχειριζόμαστε τις μικρές κουτσουλιές μας τόσο προσεκτικά και οργανωμένα όπως εσείς τις τεράστιες κουρ*δες σας. Δεν μετατρέπουμε ολόκληρα νησιά σε αποθήκες των προϊόντων των εντέρων μας, δεν τα χύνουμε σε τεράστιες ποσότητες στη θάλασσα, δεν φτάνουμε στο σημείο από το πολύ χέσιμο να μολύνουμε τα υπόγεια ύδατα. Αντιθέτως, οι κουτσουλιές μας είναι εξαιρετικό λίπασμα για τις καλλιέργειές σας, για τα περβόλια σας. Κάποτε, οι προηγούμενες γενιές σας τις μάζευαν κάτω από τις φωλιές μας. Αλλά, βέβαια, τώρα προτιμάτε τα βιομηχανικά παραγόμενα λιπάσματα, προξενώντας ανυπολόγιστες καταστροφές στο περιβάλλον και υποβαθμίζοντας την ίδια την ποιότητα της τροφής σας.

.

Μήπως γίναμε πάρα πολλά; Είμαστε τόσο πολλά όσο εσείς; Προκαλούμε τα προβλήματα που προκαλείτε εσείς; Εξαφανίζουμε μαζικά άλλα είδη; Καταστρέφουμε τον πλανήτη; Μήπως κάποιος πρέπει να ρίξει φόλα και σε εσάς, τόσοι πολλοί και καταστροφικοί που γίνατε; Από παλιά, αρκετά από εμάς ζούμε δίπλα σας, σας κρατάμε συντροφιά, παρηγορούμε τις μελαγχολικές και απελπισμένες ψυχές, δίνουμε με το πέταγμά μας λίγη ελπίδα στα βλέμματα που την αναζητούν απεγνωσμένα και στις γκρίζες, άχαρες πόλεις σας, κάνουμε λίγο πιο ανεκτή τη ζωή σε αυτές και μόνο με την παρουσία μας. Κάνουμε λίγο πιο χαρούμενα τα παιδιά, ενώ ελισσόμαστε ανάμεσα στα πόδια σας και περιστασιακά μας πολτοποιούν οι ρόδες των αυτοκινήτων σας, καθώς προσπαθούμε να εξασφαλίσουμε ένα ψίχουλο με την ψυχή στο στόμα. Τρώμε τα σκουπίδια σας, ψίχουλα, λίγα πεταγμένα ψωμιά, ένα μισοφαγωμένο κουλούρι εδώ και εκεί. Κτίζουμε τις φωλιές μας όπου μπορέσουμε να βρούμε λίγο χώρο, με ό,τι βρούμε, και πολλές φορές τα δάχτυλά μας μπλέκονται στις κλωστές του πολιτισμού σας και τα χάνουμε. Παίρνουμε με εμπιστοσύνη την τροφή από τα χέρια σας… πώς μπορείτε και μας το κάνετε αυτό; Πώς μπορείτε να μας ταΐζετε θάνατο; Γιατί;»

.

Πέρασα από την Πλατεία Κοτζιά εχθές. Μετά και από την δεύτερη επίθεση (πληροφορίες εδώ), πολύ λίγα πουλιά είχαν μείνει από την κάποτε ακμάζουσα κοινότητα. Δεν ξέρω αν έκαναν σκέψεις για τους εξαφανισμένους συντρόφους τους ή τι ανάμνηση είχαν από το ψυχορράγημά τους. Αλλά έχουν τα πουλιά ικανότητα αντίληψης πέρα από τα ένστικτά τους; Είχα γράψει για την πρώτη επίθεση, τα αποτελέσματα της οποίας είχα δει, εδώ. Παλιά, τα θυμάμαι πολύ περισσότερα, να κουρνιάζουν το βραδάκι στα κεραμίδια των κτιρίων εκεί. Σκέφτομαι μήπως αυτό ήταν που προκάλεσε τις δύο διαδοχικές επιθέσεις. Εννοείται πως δεν πιστεύω για το δράστη ότι πρόκειται για κάποιον «τρελό». Κάποιος μεγαλόσχημος ενοχλήθηκε και ανέθεσε το «συμβόλαιο».

.

Πολλές φορές η ψυχή μου σιχαίνεται το είδος μου. Μπορεί οι ψυχές μας να είναι περιστέρια.

Πέμπτη, Αυγούστου 05, 2010

Νέοι Έλληνες

Εμφανίστηκαν περίπου στο τέλος του 2010. Δεν το αρνούνταν ότι αντλούσαν την έμπνευσή τους από τους Νεότουρκους και εν μέρει από την πολιτιστική επανάσταση. Αίτημά τους το κοσμικό κράτος, η απελευθέρωση από τις παραδόσεις, την αρχαιολατρία, τη λατρεία του Βυζαντίου, την ορθοδοξία, όλο το παρελθόν. Σφοδροί πολέμιοι και αρχαιολατρών και νεορθοδόξων. Εναντίον και του κατεστημένου τρόπου λειτουργίας της οικονομίας και της κοινωνίας γενικότερα. Ήταν προσανατολισμένοι στο μέλλον, πίστευαν ότι η Ελλάδα μπορούσε να πάει μπροστά μόνο αν έκοβε τις άγκυρες που πλέον την κρατούσαν στάσιμη και χειρότερα την παρέσερναν στο βυθό. Εναντίον του μαθήματος των θρησκευτικών, απειλούσαν ότι θα έκαναν αρχαία και βυζαντινά μνημεία ασβέστη για να οικοδομήσουν τη νέα Ελλάδα. Θέλανε να βγάλουν τον σταυρό από τη σημαία. Ήταν νεωτεριστές. Υπέρ των γάμων ομοφυλοφίλων. Υπέρ της ενσωμάτωσης των μεταναστών, με την προϋπόθεση ότι θα αποδέχονταν και αυτοί τη νέα ταυτότητα.

.

Ήταν επίσης ακτιβιστές και δεν σέβονταν τους θεσμούς. Μια φορά μπουκάρανε στα στούντιο του Τοπ Μόντελ, κόψανε τα συρματοπλέγματα και απελευθερώσανε τα μοντέλα. Αργότερα, εκπρόσωπος της εκπομπής καταδίκασε την ενέργεια με άψογη νεοϋρκέζικη προφορά, χαρακτηρίζοντάς την ανεύθυνη. «Αυτά τα μοντέλα δεν έχουν καμία πιθανότητα να επιβιώσουν ελεύθερα στην πόλη», συμπλήρωσε άλλος συνεργάτης της εκπομπής με προφορά Ελ Έι.

.

Για το «Μακεδονικό» δεν δίνανε δεκάρα, αυτοπροσδιορισμός και άγιος ο θεός. «Εγώ αυτοπροσδιορίζομαι ως Κινέζος της επαρχίας Σινζιάνγκ» δήλωσε ειρωνικά σε ρεπόρτερ κάποιος από αυτούς. Στην αρχή τους κορόιδευαν, μετά τους επιτίθονταν, αλλά σύντομα κατέστησαν σαφές ότι δεν ήταν όλο ειρήνη και μη βία και Μαχάτμα Γκάντι. Ένα από τα συνθήματά τους «πού*σος και ξύλο σε όσους μας φράζουν το δρόμο προς το μέλλον». Τους τρέμανε και τους μισούσαν Γεωργ/δες, Λιακόπ/λοι, Πλεύρ/δες ενώ οι Καρατζ/ρηδες σκέπτονταν κρυφά «πώς και δεν το σκέφτηκα εγώ πρώτος ο πο*στης;». Οι τάξεις τους φουσκώσανε από μετανάστες δεύτερης γενιάς που δεν θέλανε ούτε τα φολκλόρ των γονιών τους ούτε να ακούνε το «δεν θα γίνεις Έλληνας ποτέ». Οργανώνονταν σχεδόν παραστρατιωτικά και περνώντας έξω από εκκλησίες φτύνανε. Αν τους λέγανε γραικούς ή γραικύλους το είχανε για καμάρι, άμα τους έλεγες ότι πρέπει να είναι υπερήφανοι για τους προγόνους τους σε πλακώνανε στις φάπες. «Είμαστε υπερήφανοι γιατί είμαστε η πρώτη γενιά που αποφασίσαμε να φτιάξουμε μόνοι μας το μέλλον μας και να αυτοκαθοριστούμε μακριά από τα πρότυπα που επέβαλαν άλλοι για να μας ελέγχουν», λέγανε. Σύντομα μάθανε να τους φοβούνται και ετοιμάζανε και συνδυασμούς για τις εκλογές με καλά ποσοστά στις δημοσκοπήσεις.

.

Στις εκλογές του 2011 που σηματόδοτήσανε την αρχή των απανωτών εκλογικών αναμετρήσεων και της περιόδου της αστάθειας, εκλέξανε βουλευτές. Θέλανε έξοδο από νομισματική ένωση, να λιντσάρουνε τους ελεγκτές των Τρώων ή να τους πνίξουνε τελετουργικά στον Πειραιά. Επιτίθονταν σε μεγαλομετόχους, τζάκια, ομίλους, τράπεζες και κάποια στιγμή σκεφτήκανε να κυκλοφορήσουν νόμισμα παράλληλα με το ευρώ και να στήσουν παράλληλη οικονομία. Μερικοί τους χρηματοδοτούσαν από φόβο και γιατί σου λέει «κάτσε να τα έχουμε καλά και με αυτούς». Θέλανε δήμευση ή υπερφορολόγηση της εκκλησιαστικής περιουσίας, πλήρη χωρισμό εκκλησίας κράτους. Σιχαίνονταν και τους συνδικαλιστές και τα επιμελητήρια και όλα τα του κατεστημένου. Ενέπνεαν ενθουσιασμό σε πολλούς που αισθάνονταν ξαφνικά μια απελευθέρωση από χλαμύδες και ράσα και λέγανε «ναι, ρε, για φαντάσου, είναι καλύτερα έτσι, πιο ελεύθερα!» Είχαν απήχηση στους νέους για το συγκρουσιακό, νεοτεριστικό, αντικαθεστωτικό και απελευθερωτικό του πράγματος και για το σοκ που προκαλούσαν οι θέσεις του κινήματος στους μεγαλύτερους (χωρίς αρχαίους και βυζαντινούς τι θα γενούμε;). Οι νέοι μπορούσαν πλέον να έχουν μια νέα καταδική τους ταυτότητα. Οι μισοί ακροαριστεροί και οι μισοί ακροδεξιοί πήγαν μαζί τους. Οι μεν για το συγκρουσιακό, μπαχαλοειδές, αντικαθεστωτικό και αντιεξουσιαστικό του πράγματος, οι δε για το συγκρουσιακό, νεοκαθεστωτικό, εξουσιαστικό, μιλιταριστικό του πράγματος.

.

Ηγέτης και ηγετική ομάδα ήταν κάτι τύποι που δεν λέγανε πολλά και δεν βγαίνανε στα κανάλια γνωρίζοντας τη δύναμη του άδηλου. Επικοινωνούσαν μόνο με τους δικούς τους όρους, κάτι σαν ΟσαμαΜπινΛαντένηδες. Χρησιμοποιούσαν τα νέα μέσα, μπλόγκια, γιουτιούμπια, τουιτέρια, φεισμπούκια και τα παρόμοια. Το κίνημα διογκώθηκε και άλλο από το κύμα ανέργων και των νεόφτωχων. Πολλοί αναλυτές ανησυχούσαν σοβαρά, τους παρομοίαζαν και με τους ναζίδες, άλλοι τους βρίζανε αναρχικούς και μπαχαλάκηδες μα αυτοί ειρωνεύονταν και σαρκάζανε.

.

Τώρα σταματάω γιατί πρέπει να κοιτάξω και το φαγητό. Ο τόπος κοιλοπονάει, τι θα γεννηθεί και αν θα είναι τερατογένεση ή αποβολή δεν ξέρω. Ό,τι και να είναι, ελπίζω πάντως να αποκτήσουμε κάποτε και εμείς κοσμικό κράτος. Αμήν θεούλη μου.

Κυριακή, Αυγούστου 01, 2010

Μα…

...αυτό που χρειάζεται περισσότερο αυτή η χώρα, ένα άλλο μεγάλο έλλειμμά της, είναι τα όνειρα. Αυτή η χώρα έχει ξεχάσει να ονειρεύεται, καθώς από τη μία έχει μείνει με το βλέμμα στραμμένο στην αρχαιότητα και από την άλλη, εκεί που αρνείται να κοιτάξει, βυθίζεται στη βαρβαρότητα και στα σκ#%ά. Είμαστε ένας συμβολολάγνος, σοβαροφανής και αφανής λαός αρχαιοφυλάκων ανίκανος να παραγάγει και να δημιουργήσει. Είμαστε πολιτισμικά, πολιτιστικά και ενδεχομένως πολιτικά ευνούχοι, δέκα εκατομμύρια λαός που αυνανίζεται μπροστά σε καρτ ποστάλ του Παρθενώνα και ίσως και της Αγιάς Σοφιάς.

.

Οι Αθηναίοι της κλασσικής περιόδου έσπαζαν του κούρους και τις κόρες για να στρώνουν τους δρόμους τους, θεωρώντας ότι είναι η καλύτερη γενιά από όλες τις προηγούμενες γενιές της πόλης τους και ότι τα παλαιότερα ήταν αστεία μπροστά στα καινούρια. Πρέπει να τον γκρεμίσουμε τον Παρθενώνα και να τον κάνουμε ασβέστη, στη φαντασία μας. Πρέπει επιτέλους να κατανοήσουμε ότι αυτό που ήταν πριν από δύο χιλιάδες χρόνια έχει πλέον διαχυθεί στον παγκόσμιο πολιτισμό. Είναι θαυμάσιο που είναι μέρος της ιστορίας μας, πρέπει να μας εμπνέει, δεν είναι όμως το χωραφάκι του πατέρα μας από το οποίο περιμένουμε να τραφούμε και το οποίο υπερασπιζόμαστε με το δίκαννο από καταπατητές. Είναι αγώνας μάταιος. Το χωραφάκι δεν υπάρχει πια.

.

Αν ρίχναμε και μια ματιά στο μέλλον, θα ήταν όλα πιο καλά.

.

Από τη μία περιφρονούμε τον Καραγκιόζη και από την άλλη, με το που θα τον διεκδικήσει, όχι αδίκως, κάποιος άλλος, αμέσως αισθανόμαστε θιγμένοι, σαν τα κακομαθημένα παιδάκια που παρατάνε ένα παιχνίδι και βρίσκουν ξαφνικά το ενδιαφέρον τους για αυτό ακριβώς τη στιγμή που θα το πιάσει κάποιο άλλο παιδάκι. Ο πολιτισμός σαν κλειστό επάγγελμα.

.

Σκεφθείτε λίγο, αν θέλετε να είσαστε σαν τους αρχαίους, τι έκαναν οι αρχαίοι. Ονειρεύονταν, οραματίζονταν, δημιουργούσαν, εισήγαγαν κενά δαιμόνια, σατίριζαν τα ιερά και τα όσια, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν ήταν φορτωμένοι με χίλια δυο ελαττώματα και στραβά, ίσως όχι λιγότερα από όσα εμείς. Δεν ήταν όμως βασική ενασχόλησή τους να βρίσκουν αφορμές για να αισθανθούν προσβεβλημένοι π.χ. επειδή ένα περιοδικό απεικόνισε έτσι ή αλλιώς ένα άγαλμα ούτε το ανήγαγαν αυτό σε εθνικό θέμα θέλοντας θαρρείς να υπογραμμίσουν τη γελοιότητα και την ασημαντότητά τους. «Άλλοι λαοί δεν συμπεριφέρονται έτσι;» μπορεί να αναρωτηθεί κάποιος. Πιθανότατα, είναι η απάντηση, μόνο που οι λαοί που κάτι καταφέρνουν δεν περιορίζονται στο να σκέφτονται από τη μία το παρελθόν και από την άλλη το τι κάνουν οι άλλοι, για να οριοθετήσουν αυτό που είναι και αυτό που μπορούν, ούτε ψάχνουν για να αυτοπαρηγορηθούν για την κατάντια τους τα απανταχού κακά του κόσμου, για να πουν χαιρέκακα «Α, να, κοίτα! Συμβαίνουν και εκεί!». Αντιθέτως, αναζητούν το καλό που έχει ο κάθε λαός και το κάνουν ακόμη καλύτερο και προσθέτουν και κάτι τρίτο δικό τους, χαράζουν τη δική τους πορεία, τολμώντας το άλμα στο κενό του μέλλοντος πιστεύοντας σε αυτό που είναι και στις δυνάμεις τους.

.

Γιατί τα γράφω αυτά; Μάταιος κόπος, σε ένα λαό όπου έγνοια των δικαστών είναι να μην τους απογράψουν με τον ίδιο τίτλο που απογράφονται όλοι οι άλλοι, όπου γίνεται θέμα μια αφίσα που υποδηλώνει το αυτονόητο: ότι ομοφυλόφιλοι είναι στατιστικά βέβαιο ότι έχουν υπηρετήσει στην προεδρική φρουρά και ότι σίγουρα περιλαμβάνονται σε αυτό που συμβολίζει το μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη, έχοντας χάσει τη ζωή τους για την πατρίδα. Μάταιος κόπος σε έναν λαό που έχει γίνει εύθρυπτος σαν αρχαίο διαβρωμένο μάρμαρο ή μούμια, ταριχευμένο πτώμα σαν τα σκηνώματα που προσκυνά, αφορίζοντας κάθε μεγάλο πνεύμα αυτής της χώρας που τόλμησε να εκφράσει κάτι καινούριο τους τελευταίους αιώνες, σε ένα λαό κουραδόμαγκα που έχει σαν εθνικό χόμπι να ψάχνει για πάρκινγκ, να πατάει ζώα στους δρόμους, να ρίχνει φόλες και να χύνει τσιμέντα.

.

Κεκτημένο δεν είναι τίποτα πέρα από τη στιγμή που ζεις και αυτή είναι που καθορίζει αυτό που είσαι.

.

Η κατάρρευση που βιώνουμε είναι από μια οπτική η εξάντληση των ορίων του να ασχολείσαι αποκλειστικά με το παρελθόν σου. Το κεφάλαιο ξοδεύτηκε. Αυτό που χρειαζόμαστε απελπισμένα σήμερα είναι λίγη ρήξη. Το ένδοξο παρελθόν, από βάση στην οποία πατήσαμε για να δημιουργήσουμε το νεοελληνικό κράτος και πολιτισμό έχει μετατραπεί σε βάρος που μας τραβάει στην άβυσσο, ίσως γιατί μένοντας ναρκισσιστικά προσηλωμένοι σε αυτό αδυνατούμε να διακρίνουμε τη σημερινή μας πραγματικότητα και να χαράξουμε το σημερινό μας μονοπάτι.

.

Ο Έλλην απαξιεί να ασχοληθεί με τα σκα*ά του και τα σκουπίδια του και με άλλα ταπεινά ζητήματα, για αυτό και πνίγεται μέσα σε αυτά.

.

Άντε, βάλτε τώρα κανένα ψευτοκλασικό κιτς έργο σε στυλ Μυθοδυσωδίας με άφθονες ψευτοβαγκνερικές κορώνες και έπικ μπάσα (η κλασική μουσική του σκυλά), ρίξτε και κάνα φως στην Ακρόπολη, να τη βρούμε λίγο μέχρι να έλθουν οι Ελ το 2012, κάπως θα αντέξουμε μέχρι τότε, ε; Η εσχατολογία να είναι καλά και θα αντέξουμε τις περικοπές και τους φόρους.