Τρίτη, Ιουλίου 31, 2012

Έσκασε


Έσκασε ο βόθρος της Αλλαγής και του εμπρός Ανδρέα για μια Ελλάδα νέα
Και ξεχειλίζει Χρυσ@*γίτες
Τα παιδιά των παιδιών της Αλλαγής μαζεύονται μπροστά σε σπίτια μεταναστών
και φωνάζουν σταύρωσον, σταύρωσον αυτόν
Πριν να κολλήσουνε AIDS από εξαναγκασμένη σε πορνεία δεκαεξάχρονη μαύρη απειλή για τη δημόσια υγεία (ή ανατολικοευρωπαία αποκλειστικώς παρακαλώ για τους επιμένοντας εις την φυλετική καθαρότητα)
Κτύπα ένα μαύρο, έναν μελαμψό, είναι τρέντι
Μα πρόσεχε τους αντιφά σα βγεις στο δρόμο
Και αν τα βρεις σκούρα με τους σκούρους, προσέτρεξε στην αστυνομία
Θα σε προστατεύσει

Το πιο ευγενικό από τα οράματά μας ήταν το βόλεμα, με σύνταξη και εφάπαξ στα σαράντα πέντε
Τώρα, ποιος αντέχει το ξεβόλεμα και συσσίτιο στα εξήντα επτά;
Στη διαφθορά, στην κατάχρηση, στους ισχυρούς, κάναμε τους μαλ@κες
Ξυπνήσαμε ένα πρωί και καταλάβαμε ότι ήμασταν μαλ@κες
Δεν θέλαμε να πάμε κόντρα στο ρεύμα, μέχρι που πάθαμε ηλεκτροπληξία
Ό,τι ήτανε να δοθεί αντιπαροχή, δόθηκε
Η επανίδρυση του κράτους, λάκτισμα στον αέρα που κατέληξε σε πτώση και εισαγωγή στο νοσοκομείο
Επίμετρο από Γιωργάκη the hapless και Σαμαρά της τριανδρίας
Η διάψευση της χυδαίας υπόσχεσης γίνεται οργή και τυφλό μίσος
Η πόλη σαπίζει, οι άνθρωποι σαπίζουν
Αστυνομικοί ζητάνε από μετανάστες τα χαρτιά τους ή όσα λεφτά έχουν πάνω τους
Πρησμένα από τη γάγγραινα πόδια στη βιτρίνα της πόλης
Μοιάζουν έτοιμα να εγκαταλείψουν τους κατόχους τους
Πρεζονάστεγοι, Φραπεδοραγιάδες, Φραπεδόμαγκες, Ανεργομπατίρηδες, Μισθομπατίρηδες, Δανειόσκλαβοι, Μπαμπαμαμακοσυντήρητοι, Μπαμπαμαμακοεπιδοτούμενοι, Μπαμπαμαμακοφιλοξενούμενοι

(Ο δικηγορικός σύλλογος και ο σύλλογος φαρμακοποιών ζητούν τη συμπαράσταση και συμπαράταξη των ανωτέρω ενάντια στα σχέδια της Τρόικας και των ξένων συμφερόντων, η κοινωνία πρέπει α αγωνισθεί ενωμένη και να συστρατευτεί… γιατί παρακαλώ ξερνάει ο κύριος;! Είπαμε κάτι εμετικό;!)

Ό,τι απέμεινε από τη σύνταξη τρέφει οικογένειες ανέργων
Ό,τι απέμεινε από τη σύνταξη τρέφει τη χώρα
Το πανηγύρι του καλοκαιριού, λίγο πριν ο Νιμπίρου να πέσει στα κεφάλια μας
Έχει ήδη πλησιάσει τόσο που διακρίνω στην επιφάνειά του ζωγραφισμένα όνειρα και εφιάλτες
Και μια φοράδα να βόσκει σε ένα αλώνι
Τα μάρμαρα του ένδοξου παρελθόντος γίνανε μαρμάρινες ταφόπλακες
Ας ανατινάξει κάποιος τον Παρθενώνα μπας και γίνουμε κάτι άλλο από ένδοξο παρελθόν

(Δια την παραπάνω φράση, παρακαλείται όπως παρέμβει ο κ. Εισαγγελεύς δια τη διερεύνηση πιθανής προτροπής προς τέλεσιν αδικημάτων που εμπίπτουν στη νομοθεσία περί τρομοκρατίας και συναφών αδικημάτων κ.λπ. κ.λπ., μετά τιμής…)

(Απ. Να ερμηνευθεί ποιητική αηδία, κ. Εισαγγελεύ.)

Είναι και το έγκαιρο τέλος του κόσμου μια κάποια ελπίδα
Να τελειώσει ο κόσμος πριν να γίνουν δραχμές οι καταθεσούλες μας
Των νοικοκυραίων που έχουμε
Να μη μας πούνε αποτυχημένους
Και προκάμουν να μας κάνουν ρόμπα ο Ρομπάι και ο Ποπάι.

Προφήτες υπήρξαν, αλλά τους αγνοήσαμε και τους εξοντώσαμε

Παρασκευή, Ιουλίου 27, 2012

Πέμπτη, Ιουλίου 19, 2012

Η ιερή χειροβομβίδα


Μια χειροβομβίδα βρήκε σε πράγματα παλιά
Για πλάκα την επέταξε σε μια ερημιά
Έγινε μια έκρηξη, ένα μεγάλο μπαμ
Και ένα σύμπαν φάνηκε από το πουθενά
Μετά θεό τον είπανε, μα και άλλα, προσβλητικά.


Μην ξεχνάτε, ιδίως τώρα, το καλοκαίρι, να πλένεστε συχνά.

Σάββατο, Ιουλίου 14, 2012

Το κορίτσι με το λαούτο


Μ’ ένα λαούτο τραγουδά τραγούδια παραδοσιακά κάτω απ’ το φανάρι
Σεμνή, διακριτική, μια παρουσία ευγενική, η φωνή της μοιάζει μαγική
Όσο ακούγεται στην οχλοβοή, τη φασαρία την ηλεκτρική

Από κοντά, έχει μια σπάνια ομορφιά, μια χάρη φυσική
Παραπονέθηκε για το φανάρι, καθώς αγοράζαμε ένα απ’ τα σιντί
Είναι το φως του χαμηλό, είπε, ίσως τον κόσμο να φοβίζει

Ντυμένη απλά, με ένα φόρεμα μακρύ, ριχτό
Είχε σανδάλια στα λευκά της πόδια
Πόσο της ήταν ταιριαστό, απέναντί της να έχει τον βράχο τον ιερό

(από τη συλλογή «του ποδαριού»)

Δευτέρα, Ιουλίου 09, 2012

Μια συνηθισμένη μέρα


- Ωπ, λάθος συντεταγμένες, σόρι κύριος, δεν ξέρετε πόσες φορές τους έχω πει να φτιάξουν τον διακτινιστή.

Ενημέρωση: Ρίξτε μια ματιά εδώ, είναι φίλη που κάνει κάτι για να πάρει την τύχη της στα χέρια της αυτούς τους δύσκολους καιρούς και μπορεί να σας ενδιαφέρει.

Πέμπτη, Ιουλίου 05, 2012

Κάτι σαν αυλαία


Έγινε και η μαγνητική, την περασμένη εβδομάδα. Πήγα τα αποτελέσματα στους γιατρούς εχθές και μου επιβεβαίωσαν αυτό που και εγώ είχα καταλάβει διαβάζοντάς τα. Δεν υπάρχει τίποτα, είναι όλα καθαρά. Είναι σαν η γλώσσα μου να μην είχε ποτέ τίποτα. Έτσι μου είπαν. Φυσικά, θα ακολουθήσει μια παρακολούθηση, θα κάνω πάλι εξετάσεις τον Σεπτέμβριο, αλλά για εμένα αυτό ήταν το ορόσημο που σηματοδοτεί το τέλος της περιπέτειας με την υγεία μου. Βέβαια, η πενταετία είναι το «μεγάλο πάρτι», όπως λένε, οπότε θεωρείται ότι δεν υπάρχει πλέον πιθανότητα επανεμφάνισης του καρκίνου, αλλά φυσικά δεν σκοπεύω να χαρίσω πέντε χρόνια από τη ζωή μου σε κανέναν και φυσικά όχι στο φόβο.

Όλα τελείωσαν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Το τι θα γίνει από εδώ και πέρα είναι άλλη υπόθεση. Μήπως εκείνο το βράδυ της Κυριακής, λίγες μέρες πριν από τα Χριστούγεννα, όταν η γλώσσα μου άρχισε να πρήζεται, περίμενα ότι θα μπορούσε ποτέ εγώ να έχω καρκίνο; Ένα τέτοιο ενδεχόμενο θα μου φαινόταν πιο απίστευτο από το πιο τρελό σενάριο μυθιστορήματος. Τη ζωή απλώς τη ζεις και δέχεσαι όσα χαρτιά σου μοιράζει. Το κόλπο είναι να τα παίζεις σωστά όποια και αν είναι.

Φυσικά, δεν θα φορούσα ποτέ ένα μπλουζάκι σαν αυτό του σκίτσου. Ναι, κυκλοφορούν τέτοια μπλουζάκια από ό,τι είδα στο Διαδίκτυο. Τα θεωρώ με πολλούς τρόπους ύβρη. Αρκεί να ρίξεις μια ματιά στης ειδήσεις για να δεις πόσοι άξιοι φεύγουν κτυπημένοι από την επάρατο… κάτθανε και Πάτροκλος. Λες εγώ που ολοφυρόμουν στις σκοτεινές μου ώρες να είχα περισσότερη μαχητική διάθεση, να άξιζα περισσότερο να ζήσω; Λες να το άξιζα περισσότερο, ας πούμε, από άλλους νεότερους, από αθώα παιδιά, αγαπημένους πατεράδες, μητέρες, παππούδες, που δεν τα καταφέρνουν και σβήνουν μέσα στον πόνο και στην αγωνία;

Είναι λιγότερο άξιος κάποιος που νοιώθει τη γη να χάνεται κάτω από τα πόδια του όταν μετά από όλα αυτά τα μεσαιωνικά βασανιστήρια και ακόμη περισσότερα, μετά από εγχειρήσεις, βλέπει τις σκοτεινές σκιές να παραμένουν και να εξαπλώνονται μέσα στο κορμί του; Ποιος είσαι, ρε μεγάλε, που θεωρείς τον εαυτό σου νικητή, άξιο; Ξέρεις γιατί σε εσένα μοιράστηκε αυτό το χαρτί αντί για κάποιο άλλο; Ξέρεις γιατί σε προσπέρασε ο δήμιος; Τίποτα δεν έμαθες από όλα αυτά; Δεν σου φτάνει που σου δόθηκε πίσω η ζωή σου, η υγεία σου; Δάσκαλος ήταν ο καρκίνος, αλλά εσύ ούτε με αυτό τον τρόπο στάθηκες ικανός να μάθεις. Εντελώς ανεπίδεκτος. Με την πρώτη ευκαιρία επέστρεψες στη σαχλαμάρα και τον ευδαιμονισμό σου, ξανά στο κρυφτούλι με τον θάνατο.

Το ταξίδι για την Ιθάκη συνεχίζεται, αλλά για όλους έρχεται κάποτε η στιγμή της μεγάλης αυλαίας, μην το ξεχνάς. Μέχρι τότε, παίξε σωστά το ρόλο, αλλά μην αυταπατάσαι νομίζοντας ότι αυτός είναι κάτι περισσότερο από αυτό, να είσαι πάντα έτοιμος να υποκλιθείς με χάρη. Μάθε και δέξου την κατάστασή της θνητότητάς σου, γνώθι σαυτόν, πέρνα καλά!

Υ.Γ. Όπως με ενημέρωσαν στο νοσοκομεία, τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα και χειροτερεύουν. Σκοτεινιάζω όταν σκέφτομαι αυτούς που θα έχουν την ατυχία να βρεθούν σε αυτούς τους καιρούς στην ίδια θέση που βρέθηκα εγώ πριν από μήνες. Πρόλαβα και αρρώστησα νωρίς…

Υ.Γ.2. Τα μαλλιά μου νομίζω ότι βγαίνουν πιο σγουρά. Περμανάντ η χημειοθεραπεία.

Δευτέρα, Ιουλίου 02, 2012

Στο βιβλιοπωλείο

 - Ουφ, κύριε Τάκη, τι ατυχία και αυτή, όλα τα βιβλία που σας ενδιαφέρουν να είναι από το ψηλότερο ράφι.
.