Πέμπτη, Ιανουαρίου 29, 2009

Η τρίτη λύση για τον Βοτανικό

Λύσεις ανάπλασης Περαστικός!
.
Διαβάζω για τη διαφωνία που έχει ξεσπάσει για την ανάπλαση του Βοτανικού, σε σχέση με την κατασκευή του γηπέδου του Παναθηναϊκού και εμπορικού κέντρου (π.χ., εδώ). Νομίζω ότι η όλη συζήτηση εσφαλμένα επικεντρώνεται σε δύο μόνο ενδεχόμενα, α) κατασκευή εμπορικού κέντρου, γηπέδου και ανάπλαση ή β) μόνο κατασκευή γηπέδου και ανάπλαση. Αγνοείται προκλητικά μια τρίτη λύση, που είναι προτιμητέα. Αν υποθέσουμε ότι κάτι πρέπει να κατασκευαστεί εκεί για να γίνει ανάπλαση του χώρου, προτιμώ να κατασκευαστεί μόνο το εμπορικό κέντρο, που θα εξασφαλίσει σίγουρα και άφθονους πόρους για την ανάπλαση και τη συντήρηση του χώρου. Αν ήμουν κάτοικος της περιοχής, θα το προτιμούσα αυτό παρά να συρρέουν κάθε τρεις και πέντε οι στρατοί των χουλιγκάνων στην περιοχή μου. Ένα εμπορικό κέντρο είναι και χρήσιμο. Δεν θέλω να παρεξηγηθώ, δεν έχω τίποτε εναντίον της συγκεκριμένης ομάδας, έχω πολλά εναντίον όλων των ποδοσφαιρικών ομάδων και του ποδοσφαίρου, όχι ως αθλήματος που παίζεται με δύο ομάδες των ένδεκα παικτών και μια μπάλα, αλλά ως συγκεκριμένου κοινωνικού, πολιτικού και επιχειρηματικού φαινομένου. Αν ήταν στο χέρι μου, θα κατεδαφίζονταν όλα τα ποδοσφαιρικά γήπεδα, όλοι οι ναοί της αποβλάκωσης και του χουλιγκανισμού και θα αντικαθιστούνταν από χώρους άθλησης για τον κόσμο και πρασίνου.
.
Ευτυχώς, ως ιστολόγος, δεν χρειάζεται να ανησυχώ για τα ποσοστά μου στις δημοσκοπήσεις. Πάντως, θα έδινα ολόψυχα την ψήφο μου στο κόμμα που θα είχε την τόλμη να υιοθετήσει απροκάλυπτα παρόμοιες θέσεις.

Τρίτη, Ιανουαρίου 27, 2009

Έξι στην οικοδομή - Τρομερή ευκαιρία! Σπεύσατε να προλάβετε! + ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ 28/01

Το παρακάτω δημοσιεύεται με παράκληση πολύ καλής φίλης, είμαι βέβαιος ότι θα υπάρξει πολύ μεγάλη ζήτηση και κάποιοι θα μείνετε παραπονεμένοι, αλλά με διαβεβαίωσαν ότι θα τηρηθεί η σειρά προτεραιότητας, είναι σούπερ αγχολυτικά και μπορεί να σας βοηθήσουν να μειώσετε και την τηλεόραση:
.
Γεννήθηκαν σε οικοδομή δίπλα στο δρόμο πριν από ένα μήνα περίπου και παραμένουν εκεί.
Είναι 3 αρσενικά και 3 θηλυκά.
Αυτή τη στιγμή είναι πολύ μεγάλη ανάγκη να μεταφερθούν σε ασφαλές χώρο.
Αν μπορείτε να φιλοξενήσετε κάποιο από αυτά επικοινωνήστε στο
mailto:aioannidou@stray.gr




Αν κάποιος μπορεί και θέλει να βοηθήσει...

ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ:

Δυστυχώς, ενώ είχε βρεθεί μια προσωρινή λύση, η ζωή τριών από αυτούς τους συμπαθητικούς τύπους κόπηκε από τους τροχούς διερχόμενων οδηγών, που, είμαι σίγουρος, είχαν όλη την καλή πρόθεση να φρενάρουν. Περιπλανήθηκαν στο δρόμο και συνέβη το μοιραίο. Τα υπόλοιπα τρία όμως παραμένουν στον πλανήτη, φιλοξενούμενα πλέον προσωρινά από ανθρώπους. Αν κάποιος θα ήθελε να αυξήσει τα μέλη της οικογένειάς του με κάποιο ή κάποια από αυτά, ας επικοινωνήσει στο mailto:aioannidou@stray.gr

Η ζωή στην πόλη μας είναι θαυμάσια, αρκεί να μην είσαι δέντρο, φυτό, θηλαστικό, πουλί, έντομο, ερπετό, ανάπηρος, παιδί, γέρος, μητέρα, ευσυνήδειτος, ευαίσθητος, δίκαιος, λάτρης του ωραίου, λογικός, αξιοπρεπής και, πάνω από όλα, να μην αγαπάς.

Δευτέρα, Ιανουαρίου 26, 2009

Ο δήμαρχος που αγαπούσε μόνο τα χριστουγεννιάτικα δέντρα - ΜΕ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ 27/01

- Δήμαρχε, υποκριτή! Αν ήμουν και εγώ χριστουγεννιάτικο, μπορεί να με λυπόσουν!
.
Με την αντίθετη γνώμη της δευτεροβάθμιας επιτροπής αρχιτεκτονικού ελέγχου, ο Δήμος Αθηναίων προχώρησε στην κοπή δέντρων για την κατασκευή χώρου στάθμευση στην Πλατεία Αμερικής. Ακόμη περισσότερο τσιμέντο και λιγότερα δέντρα στην πόλη μας. Εξάλλου, αυτό μας λείπει, το τσιμέντο, το πράσινο μας περισσεύει! Οι κάτοικοι αντέδρασαν εντονότατα και κατέφτασαν τα ΜΑΤ. Η είδηση, εδώ και εδώ.
.
Αφιερώνω στον Δήμαρχο Αθηναίων ένα τραγουδάκι που ελπίζω να εκτιμήσει, μιας και η κοπή δέντρων είναι το χόμπι του, εδώ!
.
ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ:
Μετά από καθυστέρηση, σήμερα, είχαμε την άλλη άποψη, εδώ. Παραπέμπω σε αυτήν για λόγους αντικειμενικότητας. Από την πλευρά μου, θα είμαι ειλικρινής. Πέραν των άλλων πρακτικών και ωφελιμιστικών επιχειρημάτων, για εμένα ένα αιωνόβιο δέντρο είναι ένα πλάσμα του οποίου η ζωή χρήζει σεβασμού. Το επιχείρημα «θα φυτευτεί άλλο δέντρο» μοιάζει σε εμένα ίδιας τάξης με το επιχείρημα θα σκοτώσουμε μερικούς ανθρώπους, αλλά θα καταστήσουμε εγγύους μερικές γυναίκες. Για αυτούς τους δεντροπρίγκηπες λυπάμαι και για τα πουλιά που είχαν τις φωλιές τους στα φιλόξενα κλαδιά τους και άκουσα ότι πετούσαν πανικόβλητα τριγύρω. Μάλλον είμαι σε αντίθεση με όλο το σύστημα αξιών αυτής της κοινωνίας και τις επιλογές της, ενδεχομένως να είμαι και λοξός. Πολύ δυσκολεύομαι ανάμεσά σας, κορωνίδες της δημιουργίας.
.
Και ένας αντίλογος στον αντίλογο του δημάρχου, εδώ.
.
Το ποιόν αυτού του δημάρχου είναι γνωστό και από άλλες υποθέσεις, όπως η στήριξη που παρείχε στον καταδικασμένο για πολεοδομικές παραβάσεις Κυριακού, για τις καταπατήσεις του Πανελληνίου στο Πεδίο του Άρεως. Να τα θυμόμαστε αυτά στις δημοτικές εκλογές.
.
Μία ακόμη εξέλιξη που δημιουργεί αμφιβολίες για το κατά πόσο «έγιναν όλα νόμιμα», εδώ. Η Διεύθυνση Δασών κατέθεσε μήνυση κατά το Δήμου Αθηναίων.

Μπλόκο στα μπλόκα


- Γκρρρ! Μπλόκο στο μπλογκ Περαστικός!

Αγόρασε υποχρεωτικά αυτό που εγώ θέλω να σου πουλήσω, στην τιμή που εγώ θέλω, αλλιώς θα σου κλείσω τους δρόμους, θα σου κάνω πόλεμο, θα σε... Πόσο λογικό είναι αυτό; Σε αυτό δεν συνίστανται κατά βάση οι κάθε λογής κινητοποιήσεις αγροτών και άλλων «παραγωγικών ομάδων»; Αν εγώ πάρω μια τσάπα και ανοίγω τρύπες σε ένα βουνό αποκτώ κάποιο ιερό δικαίωμα να κλείνω δρόμους απαιτώντας να πληρωθώ για την εργασία μου; Είναι δυνατόν να συντηρείται ένας κλάδος με χαρτζιλίκια που βγαίνουν από τις τσέπες όλων μας επ' αόριστον; Δεν θα έπρεπε να καταρτιστεί μια πολιτική, είτε αναδιάρθρωσης, έτσι, ώστε με αλλαγές στο τι καλλιεργείται, στο πώς καλλιεργείται, από ποιους καλλιεργείται αλλά και από ποιους και πώς πωλείται και μεταποιείται, να καταστεί βιώσιμο το αγροτικό επάγγελμα ή, διαφορετικά, να γίνει μια ομαλή έξοδος από αυτό; (Είμαι αρκετά βέβαιος ότι το επάγγελμα δεν είναι γενετική ιδιότητα και ότι δεν γεννιόμαστε ούτε είναι αναγκαίο να πεθαίνουμε με αυτό.)

Αναγνωρίζω ένα δίκιο στους αγρότες (πού το χάνουν με αυτές τις κινητοποιήσεις), το ότι κάποιοι αγοράζουν από αυτούς υπερβολικά φθηνά και μετά πωλούν σε εμάς υπερβολικά ακριβά. Αντί να ζητούν όμως χαρτζιλίκια, θα έπρεπε να εστιάσουν σε αυτό το σημείο. Μια πιθανή λύση θα ήταν, μέσω των συνεταιρισμών τους, η κάθετη επέκταση στην αλυσίδα παραγωγής/διάθεσης. Όταν ο μεταπωλητής ή η βιομηχανία τρφίμων/χυμών σε εκμεταλλεύεται με τεράστιο περιθώριο κέρδους, επεκτείνεσαι, παύεις να τους πουλάς και δημιουργείς το δικό σου δίκτυο και τη δική σου συνεταιριστική βιομηχανία τροφίμων. Αυτός είναι ο τρόπος δράσης ελεύθερων και αξιοπρεπών ανθρώπων που δεν καταδέχονται να τους κατηγορούν για ζήτουλες και παρασιτισμό και δεν κλείνουν δρόμους απειλώντας, με παλλόμενα προγούλια και κρασοκοιλιές, με πολέμους και άλλα φαιδρά.

Αν οι αγρότες εστίαζαν εκεί και διεκδικούσαν κάποια υποστήριξη από το κράτος για να αφαιρέσουν τους μεσάζοντες, προς όφελος και ημών, των τρισκατάρατων αστών, ώστε και αυτοί να λαμβάνουν μεγαλύτερο μέρος της αξίας των προϊόντων τους και εμείς να βλέπαμε καμιά καλύτερη τιμή στα ράφια, θα τους στήριζα ολόψυχα. Η κυβέρνηση και ο ικανός στη σοβαροφάνεια πρωθυπουργός της το μόνο που θέλουν είναι να μη χάσει το μαγαζί τους πελάτες του και τους χρηματοδότες του και δεν πρόκειται να θίξουν ποτέ τέτοια θέματα. Και τους αγρότες θέλουν να κατευνάζουν με χαρτζιλικώματα, όσο μπορούν, για να έχουν τις ψήφους τους, και με τους βιομηχάνους τροφίμων και τους μεσάζοντες, χονδρέμπορους και ψιλέμπορους, να τα έχουν καλά, οπότε, η λύση είναι η γνωστή, χέρι στην τσέπη των φορολογουμένων για να βγαίνουν τα χαρτζιλίκια και να πορεύεται η Ελλάδα υπερήφανη και χωρίς καμία πρόοδο, μέχρι να ξαναβγούν οι βάρβαροι στους δρόμους. Κρίμα βέβαια που η κακιά Ευρώπη δεν συμφωνεί να συνεχίσει να επιδοτεί τα κωλλάδικα της επαρχίας, οπότε, μάλλον εσύ και εγώ, που δεν έχουμε τρακτέρ και διακόπτες να κατεβάζουμε, θα πρέπει να ζοριστούμε και άλλο. Βλέπω, στο επόμενο στάδιο των κινητοποιήσεων, τίμιους αγρότες να απάγουν κακούς αστούς και να ζητούν επιδοτήσεις για να τους απελευθερώσουν.

Ο Έλληνας είναι μεγάλος αγωνιστής, ένα αγώνα όμως δεν θα δώσει ποτέ, να πάρει ο ίδιος τη μοίρα του στα χέρια του. Πάντα θα είναι ραγιάς και θα σκούζει κάτω από ένα μπαλκόνι, μπροστά σε ένα σαράι, για να του πετάξουν ξεροκόμματα. Έτσι τον έμαθε κιόλας και έτσι έχει συμφέρον το πελατειακό μας σύστημα να τον κρατήσει. Πάντα θα περιμένει να ορίσει τη μοίρα του το κράτος/κάθε λογής νονός/κέντρο ή παράκεντρο εξουσίας. Ο μεγαλύτερος και πιο ευγενικός αγώνας είναι να στέκεσαι στα πόδια σου και να ορίζεις ο ίδιος τη μοίρα σου.

Άλλες σχετικές αναρτήσεις, κατά και υπέρ των μπλόκων:

http://locuspublicus.blogspot.com/2009/01/blog-post_25.html

http://nikoslioliopoulos.blogspot.com/2009/01/blog-post_23.html

Και κάτι έκτακτο! Αίσχος δήμαρχε! Μόνο για τα χριστουγεννιάτικα δέντρα κλαίγεσαι, τα αληθινά τα κόβεις!

Σάββατο, Ιανουαρίου 24, 2009

Τζέντλεμαν

Πολλές φορές ακούω συμπατριώτες μου να υπερηφανεύονται για τη λέξη «φιλότιμο» για την οποία δεν υπάρχει, λέει, αντίστοιχη μετάφραση σε άλλη γλώσσα. Για πολλούς λόγους, πάντα αντιμετώπιζα καχύποπτα αυτή τη λέξη. Πολλοί ξεχνούν επίσης ότι υπάρχει και μια ωραία αγγλική λέξη που επίσης σημαίνει μια συγκεκριμένη στάση ζωής και για την οποία επίσης δεν υπάρχει αντίστοιχη ελληνική μετάφραση, η λέξη gentleman (τζέντλεμαν), το περιεχόμενο μάλιστα της οποίας προτιμώ. Ελπίζω να μη με κατηγορήσει κάποιος για ξενομανία, είναι καθαρά θέμα περιεχομένου. Τα σκεφτόμουν αυτά καθώς διάβαζα την είδηση για το πώς κάποιοι άρρενες Βρετανοί επιβάτες έχασαν τη ζωή τους στο ναυάγιο του Τιτανικού υπακούοντας στον κώδικα ηθικής που υποδηλώνει αυτή η λέξη, εδώ, ιδίως για εκείνον τον επιβάτη που, αφού εξασφάλισε μια θέση για τη σύζυγό του σε μια από τις σωστικές λέμβους, επέστρεψε για να φορέσει το σμόκιν του και να απολαύσει ένα τελευταίο κάπνισμα, σαν τζέντλεμαν.

Σε κάποιους, ίσως μια παρόμοια πράξη να μοιάζει ανόητη, τυφλή υπακοή σε μια μαθημένη συμπεριφορά, αλλά νομίζω ότι δεν είναι ακριβώς έτσι. Μπροστά στον θάνατο, τον επερχόμενο θάνατο που κοιτάμε κατάματα, και όχι αυτόν που μιας βρίσκει απρόσμενα, λίγα πράγματα αντέχουν που να μην είναι αληθινά. Ενδεχομένως να αγαπούσε τη γυναίκα του, αλλά γιατί δεν έμεινε εκεί για να προσπαθήσει μετά να επιβιβαστεί σε κάποια άλλη λέμβο, έστω αφού θα απομακρύνονταν τα γυναικόπαιδα (αν έγινε όντως όπως μας τα περιγράφει η είδηση); Κάποιοι ίσως να μείνουν στην αυτοθυσία του ανθρώπου, θυσιάστηκε για να σωθεί κάποιο ακόμη γυναικόπαιδο και αυτό, συμφωνώ, είναι σημαντικό, αλλά δεν είναι μόνον αυτό. Το να μείνουμε μάλιστα σε μια συναισθηματική αυτοθυσία, μια παρόρμηση που σε τελική ανάλυση είναι και αυτή επιβεβλημένη από κοινωνικές επιταγές και τη συμβατική ηθική, είναι, κατά κάποιο τρόπο, λίγο χυδαίο και υποτιμητικό για έναν πραγματικό τζέντλεμαν (βλ. φιλότιμο). Αντικατάσταση του φόβου του θανάτου από την ανάγκη κάποιου να αυτο-αγιοποιηθεί / αυτο-ηρωοποιηθεί, έστω και αν δεν το μάθει ποτέ κάποιος άλλος, είναι η πιο ύπουλη μορφή ετεροκαθορισμού.

Η στάση απέναντι στον θάνατο είναι και στάση απέναντι στη ζωή. Η ζωή είναι μελέτη θανάτου και ο θάνατος μελέτη ζωής. Κάποιοι ίσως να πουν ότι η παραπάνω συμπεριφορά δείχνει περιφρόνηση του θανάτου ή εμμονή σε επιφανειακές λεπτομέρειες και επιτηδευμένη συμπεριφορά για να απωθηθεί ο φόβος, μπορεί να κάνω λάθος, αλλά διαφωνώ. Στα προηγούμενα, πρέπει να προσθέσετε μια γενναία δόση... αισθητικής. Ένας πραγματικός τζέντλεμαν ποτέ δεν θα πάλευε και δεν θα παρακαλούσε για τη ζωούλα του ανάμεσα σε πανικοβλημένα πλήθη, διεκδικώντας μια θέση σε μια βάρκα που θα ήξερε ότι θα έπρεπε να στερηθεί οποιοσδήποτε άλλος, φίλος ή εχθρός, άξιος ή ανάξιος, ενάρετος ή φαύλος. Ένας τζέντλεμαν θα στεκόταν λίγο παράμερα και θα παρατηρούσε τον πανικό, όχι με περιφρόνηση, αλλά με φιλοσοφική διάθεση, ζώντας κάθε στιγμή και κάθε μικρή απόλαυση, μέχρι την τελευταία, αδιαφορώντας για το αν έχει μπροστά του άλλα τρία λεπτά ή τριάντα χρόνια ζωής. Η ζωή, όση έχουμε, πάντα κατασταλάζει σε μια φευγαλέα στιγμή, αυτή μας ανήκει, μέλλον και παρελθόν ανήκουν στα βασίλεια της μνήμης και της φαντασίας.

Μου έρχεται στο νου μια ιστοριούλα Ζεν. Κάποτε, ένας ανθρωπάκος, εκεί που περπατούσε, συνάντησε μια άγρια και πεινασμένη τίγρη. Στην προσπάθειά του να ξεφύγει, βρέθηκε να κρέμεται από ένα κλήμα, ενώ από κάτω η τίγρη πηδούσε προσπαθώντας να τον φτάσει. Ξαφνικά, δύο αρουραίοι φάνηκαν από πάνω και άρχισαν να ροκανίζουν το κλίμα από το οποίο κρεμόταν ο άνθρωπος. Καθώς διαδραματίζονταν αυτά (μπορούμε να ακούσουμε στο μυαλό μας κάποια δραματική μουσική υπόκρουση), ο ανθρωπάκος μας πρόσεξε ότι δίπλα του, εκεί που κρεμόταν, στον γκρεμό, υπήρχε μια λαχταριστή, ώριμη φράουλα. Σαν να βρισκόταν στην κουζίνα του, ο άνθρωπος λιμπίστηκε τη φράουλα, άπλωσε το χέρι του και απήλαυσε το γλυκό φρούτο, σαν να μην υπήρχε πριν, σαν να μην υπήρχε μετά, σαν να μην υπήρχε τίγρη και αρουραίοι.

Νομίζω ότι παραφλυάρησα και ίσως να ξέφυγα από το θέμα, τελικά, μπορεί κάπου να «έχασα και την μπάλα», αλλά στο μεταξύ συνειδητοποίησα ότι έκανα τουλάχιστον ένα σημαντικό λάθος. Υπάρχει τελικά μετάφραση στα Ελληνικά για τη λέξη τζέντλεμαν, εμείς θα αποκαλούσαμε έναν τέτοιο άνθρωπο... «μα*άκα».

Πέμπτη, Ιανουαρίου 22, 2009

Χόρεψε πάνω στο φτερό του καρχαρία...

... αν το έχει ακόμη. Εντύπωση μου προξένησε (με τόσα που έχω ακούσει τίποτε δεν με σοκάρει πια) αυτό που πληροφορήθηκα πριν από μερικές ημέρες, ότι πολλές φορές όσοι ψαρεύουν καρχαρίες σε ορισμένα μέρη του κόσμου κόβουν μόνο το πτερύγιο, από το οποίο γίνεται η περιζήτητη σούπα, ενώ το πλάσμα πετιέται ξανά ζωντανό στη θάλασσα, όπου ανίκανο να κολυμπήσει, βυθίζεται αβοήθητο βρίσκοντας φριχτό τέλος, είτε από ασφυξία είτε ως βορά άλλων καρχαριών. Η είδηση, εδώ , εδώ - προσοχή, τα βίντεο είναι σκληρά, θα βρείτε και χειρότερα ίσως στη λίστα - και ένα ενδιαφέρον σχετικό κείμενο, εδώ. Υποθέτω ότι το αντίστοιχο στη στεριά θα ήταν να ακρωτηριάζαμε τα άκρα ενός ζώου ή τα φτερά ενός πουλιού και μετά να το εγκαταλείπαμε για να πεθάνει υποφέροντας, από την αιμοραγία ή ως βορά άλλων αγριμιών. Σημειώνω το γεγονός εδώ ως υπενθύμιση της θηριωδίας του ανθρώπου απέναντι στους συγκατοίκους του σε αυτό τον πλανήτη. Δεν μπορώ να μην σκεφτώ ότι πρόκειται και για θέμα αισθητικής. Ένα μεγάλο πλάσμα, κυνηγός, να πετιέται αβοήθητο - λόγω του ακρωτηριασμού ενός μικρού μέρους του σώματός του - στη θάλασσα, για να απολαύσουν μερικοί γκουρμέδες την εκλεκτή σούπα τους. Η ανθρώπινη μαϊμού θα έπρεπε να δείχνει λίγο περισσότερο σεβασμό, δεν λέω συμπάθεια, σε ένα τόσο αξιοθαύμαστο πλάσμα που είναι αρχαιότερό μας κατά μερικές δεκάδες εκατομμύρια χρόνια, και που τώρα κινδυνεύει εξαιτίας της ανελέητης αλιείας του.

Είναι τόσο δύσκολο μερικές φορές να βρω συμπάθεια μέσα μου για τον άνθρωπο. Γνώρισα τους ανθρώπους και συμπάθησα τα θηρία.

Συγγνώμη, παππού καρχαρία, ντρέπομαι για λογαριασμό όλων μας.

Δευτέρα, Ιανουαρίου 19, 2009

Η καλύτερη δουλειά του κόσμου

Άκουσα για αυτή την είδηση πριν από μερικές μέρες και τον θυμήθηκα. Ήταν σε μια κοινωνική συγκέντρωση, πριν από μερικά χρόνια. Το έφερε η κουβέντα για τη δουλειά που έκανε ο καθένας, πήρε και εκείνος το λόγο. «Δουλεύω στο δήμο, υπάλληλος καθαριότητας, καθαρίζω μια πλατεία, δουλεύω έξω όλη τη μέρα, κάτω από τον ουρανό, ξέρω όλο τον κόσμο εκεί και όλοι με χαιρετούν.» Κάτι τέτοια μας είπε με γαλήνια φωνή, χαμογελώντας, ενώ τα μάτια του έλαμπαν, σαν να έβλεπε ένα πεσμένο φθινοπωρινό φύλλο ή ένα σπουργίτι να τσιμπά ένα ψίχουλο, και τον ζήλεψα. Δεν ήμουν ο μόνος. Σκέφτηκα για μια στιγμή τι καλά που θα ήταν να έχω και εγώ ένα καροτσάκι με σκούπες και μια όμορφη πλατειούλα να καθαρίζω. Αυτός ο άνθρωπος πρέπει να κάνει την καλύτερη δουλειά του κόσμου!

Σάββατο, Ιανουαρίου 17, 2009

Το ζύγισμα των νεκρών

Ένας Γερμανός στρατιώτης στέλνει στο θάλαμο αερίων ένα παιδί και μερικές δεκαετίες αργότερα ένας Εβραίος στρατιώτης πυροβολεί ένα άλλο παιδί πιστεύοντας ότι δικαιολογείται λόγω εκείνου του φόνου που συνέβη μερικές δεκαετίες νωρίτερα και αύριο ίσως ένας Παλαιστίνιος να πυροβολήσει ή να ανατινάξει ένα άλλο παιδί πιστεύοντας ότι δικαιολογείται λόγω εκείνου του παιδιού που πυροβόλησε ο Εβραίος στρατιώτης και έτσι πορεύεται η ανθρωπότητα και όλα είναι καλώς καμωμένα, διότι οι άνθρωποι είναι ένα είδος αγελαίου δολοφόνου πιθήκου και πάνω από όλα είναι η αγέλη, ενώ η ηθική και τα παρόμοια χρησιμεύουν μόνο για να διατηρείται υπό έλεγχο η αγέλη και τα αθώα θύματα είναι χρήσιμα διότι διευκολύνουν το φόνο άλλων αθώων...
.
Αν έχει το κράτος του Ισραήλ ένα δικαίωμα αυτοάμυνας, δεν υπόκειται αυτό σε κάποια αρχή αναλογικότητας; Δικαιολογεί αυτό το δικαίωμα αυτοάμυνας τόσα δεινά και τόσα αθώα θύματα και πρέπει η στρατιωτική αντιμετώπιση να προτιμάται έναντι, για παράδειγμα, μιας σοβαρής δέσμευσης σε μία οριστική λύση με σεβασμό στα δικαιώματα των Παλαιστινίων; Είναι αυτό που συμβαίνει τώρα ο αποτελεσματικότερος τρόπος για να εξασφαλιστεί η Ειρήνη; Αν οι Ισραηλινοί, στο πλαίσιο μιας συνειδητής επιλογής ή εκ των πραγμάτων, εξουθενώνουν/εξαθλιώνουν/εξοντώνουν/εκδιώκουν τους Παλαιστινίους για να έχουν και την πίτα (τη γη) ολόκληρη και το σκύλο (την ησυχία τους) χορτάτο, πρέπει αυτό να είναι αποδεκτό από την υπόλοιπη ανθρωπότητα; Μπορεί κάποιος να διαμαρτυρηθεί ή να τους επικρίνει ή να τους κατηγορήσει χωρίς να κατηγορηθεί για αντισημιτισμό ή μήπως για να αποκτήσει αυτό το δικαίωμα πρέπει να περιμένει πρώτα μέχρι το κράτος του Ισραήλ να προκαλέσει ίσο αριθμό αθώων θυμάτων με τον αριθμό των θυμάτων του ολοκαυτώματος τα οποία είναι η νομισματική μονάδα με την οποία το σύγχρονο Ισραήλ εξαγοράζει τα δικά του εγκλήματα; Και για να κλείσω με αυτές τις ερωτήσεις, αν ένας αμερικανός πολίτης διαμαρτυρόταν ή ασκούσε κριτική για τον απροκάλυπτο έλεγχο της χώρας του από το εβραϊκό λόμπι για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων μιας άλλης χώρας που παραβιάζει πολλές φορές κάθε αρχή διεθνούς νομιμότητας και ηθικής θα τον καθιστούσε αυτό αντισημίτη;

Τετάρτη, Ιανουαρίου 14, 2009

Μια επιχείρησις

Ο Ανθουλής, έχοντας αποτύχει εις διαφόρους επιχειρηματικάς και επαγγελματικάς δραστηριότητας, απεφάσισε να ανοίξει διόδια. Ηύρεν έναν απόμερον, επαρχιακόν δρομάκον και εν μία νυκτί εγκατέστησε μπάραν και θάλαμον. «Καλύτεροι είναι οι άλλοι;» εσκέφθη. Αδιαμαρτύρητα εκατέβαλλαν οι πλείστοι διερχόμενοι αυτοκινητισταί και δικυκλισταί το αντίτιμον, το οποίο δεν ήτο και πολύ υψηλόν, και ο Ανθουλής είχε πάντα το χαμόγελον και τον καλόν λόγον δι' όλους. Αν πάλι κάποιος ηρνείτο να πληρώσει, εσήκωνε απλώς τους ώμους, χαμογελούσε ευγενικά, έδινε μια δήλωση άρνησης καταβολής αντιτίμου, δια να τη συμπληρώσει ο αρνούμενος, και έλεγε «Τι να σας πω, εγώ τη δουλειά μου κάνω». Εξασφάλιζε τοιουτοτρόπως ο Ανθουλής αξιοπρεπές εισόδημα, που του επέτρεπε και περιστασιακάς επισκέψεις εις τον τοπικόν κινηματόγραφον. Θα ασκούσε και την σήμερον ίσως ο ήρωάς μας την ιδίαν δραστηριότηταν, αν δεν τον έπιανε το φιλότιμον να κάμει κάποια μικρά έργα έναντι του αντιτίμου που εισέπραττε, συλλέγοντας κάποια απορρίμματα που αμελείς οδηγοί επέταγαν, κλείνοντας μερικάς λακκούβας, φυτεύοντας μερικά ζουμπούλια και έτερα άνθη αριστερώς και δεξιώς του δρομάκου, τοποθετώντας μερικάς προειδοποιητικάς πινακίδας και σαμαράκια δια την ασφαλή διέλευσιν της πανίδος και προτρέποντας με φυλλάδια εις την πεζοπορίαν και το ποδήλατον. Αυτά ήτο που έβαλαν ψύλλους εις τα ώτα , κατά το κοινώς λεγόμενον, των διερχομένων και έκαμαν τας τοπικάς αρχάς να αντιληφθώσι ότι κάτι δεν επήγαινε καλώς. Ηναγκάσθη έτσι ο Ανθουλής να βάλει πάλι λουκέτον.

Δευτέρα, Ιανουαρίου 12, 2009

Διχασμένος, τριχασμένος...

Τον είδα πάλι εχθές, τριάντα δύο μήνες και κάτι μέρες μετά (για την προηγούμενη συνάντηση, εδώ). Η ευχάριστη έκπληξη είναι ότι ήταν πολύ καλύτερα, τα μάτια του ήταν πιο καθαρά, δεν είχαν εκείνη τη θολούρα, ακόμη και τα δόντια του ήταν καλύτερα. Ήταν πλέον σαφές ότι τότε έκανε κατάχρηση ουσιών. Με ρώτησε πάλι αν είχα επαφή με κανέναν από το στρατό, τόσα χρόνια μετά. Του απάντησα αρνητικά. Του είπα ότι φαίνεται καλύτερα, το παραδέχτηκε, τον ρώτησα αν υπάρχει κάποιος που τον βοηθά, μου είπε ότι έχει αδέλφια. Όπως ήταν αναμενόμενο, μου ζήτησε πάλι μια χάρη λίγο πριν να χωρίσουμε, δύο, τρία ευρώ, ένα τάλιρο, για να πάρει τσιγάρα. Του έδωσα πέντε ευρώ και χωρίσαμε αφού μου έδωσε ευχές. Του είπα πάλι να προσέχει και να βρει μια δουλειά. Χρήσιμο πράγμα τα μπλογκ για να παρακολουθείς την πορεία σου, διαβάζοντας την ανάρτησή μου πριν από τόσο καιρό βλέπω ότι του είχα πει πάνω-κάτω τα ίδια λόγια, τι φριχτά επαναλαμβανόμενος. Σκέφτηκα μήπως έπρεπε να του είχα δώσει περισσότερα, με έπιασαν προς στιγμήν ενοχές.

Περίεργο πράγμα να δίνεις βοήθεια, ιδίως ελεημοσύνη, πάντα πίστευα ότι αφήνει κάτι άσχημο και στον προσφέροντα και στον αποδέκτη, ό,τι και να γίνει. Λίγο αργότερα προσπέρασα βιαστικά μια άλλη γυναίκα που μου ζήτησε βοήθεια στο δρόμο. Αισθάνθηκα πάλι άσχημα. Δίνω ελεημοσύνη και αισθάνομαι άσχημα διότι μάλλον θα καταλήξει στην τσέπη κάποιου πρεζέμπορα ή προστάτη, δεν δίνω και αισθάνομαι πάλι άσχημα. Αρκετή ώρα μετά, έχοντας φτάσει από τα Πατήσια στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου, δίνω λίγα χρήματα σε κάποιον που μου τα ζήτησε διότι, όπως μου είπε, ήταν άστεγος. Του έδωσα λίγα ψιλά σχεδόν με ανακούφιση. Η μοίρα μου έδινε την ευκαιρία να εξαγοράσω τις προηγούμενες τύψεις, εξασφαλίζοντας ίσως και λίγη ικανοποίηση, και μόνο η συνειδητοποίηση αυτών των ανόητων σκέψεων με έκανε να αισθανθώ ακόμη πιο άσχημα. Τι πωλεί ένας επαίτης σε εκείνον που του δίνει ελεημοσύνη; Ανωτερότητα, ανακούφιση ότι δεν βρίσκεται στην ίδια μοίρα, ελπίδα για σωτηρία της ψυχής του, απόδειξη ψευτοκαλοσύνης σε ένα κατασκευασμένο, τρελό εγώ που πάντα κρίνει. Ίσως να μην είναι κακή η τιμή που πωλούν οι άνθρωποι αυτοί την πραμάτεια τους, το έργο τους είναι κοινωνικό. Τις περισσότερες φορές δεν δίνω τίποτα, όταν περπατά κάποιος τόσο είναι αδύνατον να μην τον σταματήσουν στην Αθήνα τουλάχιστον δύο ή τρεις φορές για να του ζητήσουν μισό ευρώ ή ό,τι προαιρείται, άτομα που προφανώς ψάχνουν τη δόση τους και επαγγελματίες επαίτες, χώρια οι «παθητικοί» ζητιάνοι που κάθονται στις γωνίες με απλωμένο το χέρι ή ένα πιατάκι. Δεν νοιώθω ποτέ καλά μετά από μια συνάντηση με έναν επαίτη, είτε έχω δώσει κάτι είτε όχι. Αν η επιστήμη ξεκλειδώσει όλα τα μυστικά του σύμπαντος, θα μου δώσει απάντηση στον αν θα πρέπει να δώσω βοήθεια στον επόμενο επαίτη που θα συναντήσω, θα με γλιτώσει από το δίλημμα;

«Καλές πράξεις», θα κλείσω με μια αφήγηση: Όταν ο Μποντιντάρμα, πρώτος πατριάρχης του Ζεν στην Κίνα, έφτασε εκεί από την Ινδία, έγινε δεκτός από τον αυτοκράτορα που είχε ασπαστεί τον Βουδισμό. Λέγεται ότι ο Αυτοκράτορας του ανέφερε όλο το μεγάλο έργο που είχε κάνει, οικοδομώντας ναούς, ενθαρρύνοντας το μοναχισμό, μεταφράζοντας τα κείμενα και τον ρώτησε στο τέλος πόσο καρμικό όφελος του απέφεραν όλα αυτά. Ο Μποντιντάρμα δεν δίστασε: «Απολύτως κανένα, μια πραγματική ενάρετη πράξη πηγάζει απευθείας από την καρδιά και δεν συνδέεται με επιτεύγματα και επιδιώξεις». «Σε τι αφορά τότε αυτή η άγια θρησκεία;» ρώτησε ο αυτοκράτορας. «Στο απέραντο κενό και δεν υπάρχει τίποτε το άγιο σε αυτήν» ήταν η απάντηση. Ενοχές, τύψεις, αυτοεπιβράβευση και ψευδευλάβεια, κρίσεις, σκουπίδια που κολλούν στην ψυχή μας σαν τις λάσπες στο τρίχωμα ενός σκύλου, σκουπίδια που νομίζεις πως είναι δικά σου, μα δεν είναι, είναι μόνο για να σε λερώνουν, μόνο για να σε βαραίνουν, μόνο για να σε κάνουν δούλο.

Παρασκευή, Ιανουαρίου 09, 2009

Τσεκουράτα


Προειδοποίησις: Κείμενον σκληρόν και μισανθρωπικόν, συνεχίζετε την ανάγνωσην με ιδική σας ευθύνην.

Στην προηγούμενη ανάρτηση, ο συνμπλόγκερ Resident ανέφερε ένα άρθρο, το οποίο μπορείτε να διαβάσετε εδώ. Αυτό μου έδωσε την αφορμή για μια απάντηση που αναδημοσιεύω εδώ ως ανεξάρτητη ανάρτηση, με κάποιες διορθώσεις και προσθήκες:

Με το άρθρο αυτό έχω ριζικές διαφορές. Το θεωρώ κραυγαλέο παράδειγμα λαϊκισμού (ο λαϊκισμός συναντάται σε όλες τις πολιτικές κατευθύνσεις ή και σε καμία πολιτική κατεύθυνση) και αγιογράφησης, αντάξιο μιας δακρύβρεκτης ταινίας του Νίκου Ξανθόπουλου («Το πιο πιθανό είναι ότι προέρχεται από λαϊκή οικογένεια» - εδώ γέλασα πολύ). Θα σας εξομολογηθώ κάτι. Ανεξαρτήτως της κακής τους τύχης, δεν τρέφω καμία ιδιαίτερη συμπάθεια ή εκτίμηση ούτε για τον μικρό Αλέξη ούτε για τον Διαμαντή. Αν τους συναντούσα, μάλλον θα τους αντιπαθούσα και θα τους απέβαλα από το περιβάλλον μου. Αντιλαμβάνομαι ότι ο μακαρίτης ήταν ο τύπος του νεαρού που θα χαρακτήριζα ενδεχομένως με τρόπο που αν ανέφερα θα συνιστούσε ίσως περιύβριση νεκρού, περίπου το ίδιο ισχύει και για τον τραυματία. Μου είναι αδύνατο να αντιληφθώ με ποιο εσωτερικό μηχανισμό ένας άνθρωπος επιλέγει να ενταχθεί στα ΜΑΤ, να ασκεί βία και να εξευτελίζει επ' αμοιβή και κατά διαταγή χωρίς να έχει μια σοβαρά διαταραγμένη προσωπικότητα, τουλάχιστον.
.
Δεν αντιλέγω ότι οι ματατζήδες και οι αστυνόμοι είναι απαραίτητοι όσο θα υπάρχουν ταραξίες και εγκληματίες, αλλά, κατά βάση, θεωρώ και τους μεν και τους δε τον χαμηλότερο παρονομαστή της ανθρωπότητας και εκφάνσεις της ίδιας σκοτεινής πλευράς της. Μάλιστα, δεν διστάζω να πω ότι αν κάποτε γινόμουν υπουργός εσωτερικών ίσως να μην είχα πρόβλημα να επαινώ τα όργανα της τάξης και να λέω τις γνωστές συμβατικότητες, ενώ από μέσα μου θα τους περιφρονούσα και θα κάγχαζα με τον κυνισμό μου. Πολλά μας είναι αναγκαία σε αυτή τη βρώμικη ζωή, χωρίς αυτό να τα κάνει λιγότερο απεχθή. Το γιατί δεν αντιδρά κανείς από την κοινωνία και δεν συμπαρίσταται στην αστυνομία, όπως διερωτάται ο αρθρογράφος, ας το αναζητήσουν οι ίδιοι αστυνομικοί στη συμπεριφορά τους. Η αυτοκριτική είναι ένα από τα πολλά αδύνατά τους σημεία κρίνοντας από τις δηλώσεις των εκπροσώπων τους. Δεν θεωρώ απαραιτήτως αρνητική την κοινωνική κατακραυγή εναντίον τους, καθώς αυτή δίνει μια ελπίδα για αλλαγή της συμπεριφοράς τους (ευσεβείς πόθοι). Δεν είναι οι δημοσιογράφοι και οι πολιτικοί που τρέφουν την απαξίωση και το μίσος εναντίον της αστυνομίας, αυτός είναι ένας από τους ελάχιστους τομείς στους οποίους η αστυνομία διαπρέπει από μόνη της (αντιθέτως με τη δίωξη του εγκλήματος ή της τρομοκρατίας - Τι; Ποιος εξάρθρωσε τη 17Ν; Άλλη αφορμή για γέλιο). Ορίστε άλλο ένα παράδειγμα του πώς η αστυνομία αδυνατεί να πάρει το παραμικρό μάθημα και σκάβει διαρκώς τον ίδιο της το λάκκο με μεγάλο κόστος για όλους μας, εδώ. Άλλο ένα παράδειγμα του πώς αυτογελοιοποιείται και παρενοχλεί εδώ. Όσο για την ατιμωρησία της αστυνομίας και τη συμπεριφορά της, ορίστε η πιο φρέσκια καταδίκη μας από το ΕΔΑΔ για αστυνομική βία, εδώ.
.
Δηλώνω επίσης ότι, όχι, δεν αισθάνομαι ένοχος για τις πράξεις οποιουδήποτε τρομοκράτη επειδή ασκώ το αναφαίρετο δικαίωμά μου στην ελεύθερη έκφραση και την κριτική.

Πέμπτη, Ιανουαρίου 08, 2009

Στην αγκαλιά της βίας

- Μαμά, σε παρακαλώ, δεν σου έχω πει ότι δεν φαίνεται ωραίο να με προσέχεις όταν έχω υπηρεσία;
.

Κάτω από τη στολή υπάρχει ένα κορμί, αλλά δεν μπορώ επίσης όποτε ακούω για ΜΑΤ να μην σκέφτομαι συνειρμικά τις εικόνες με τους πέντε ή έξι ρόμποκοπ που κλωτσούσαν και έβριζαν αναίτια μια κοπέλα ή κτυπούσαν και καθόντουσαν πάνω σε πεσμένα στο δρόμο παιδιά που είχαν ήδη συλληφθεί (;) ή εκείνον τον φωτογράφο που είδα ο ίδιος ένα βράδυ πριν από πολύ καιρό να τον σέρνουν σε μια κλούβα ενώ οι δικοί του προσπαθούσαν να τον γλιτώσουν, επειδή έκανε το έγκλημα να τους τραβήξει φωτογραφία. Σημειωτέον ότι στην τελευταία περίπτωση δεν είχαν προηγηθεί ταραχές για να είναι «εκτός εαυτού» τα όργανα, επρόκειτο για τη συγκέντρωση των μπλόγκερ για την καταστροφή της Πάρνηθας.

Η βία εξαπλώνεται πλέον σαν ιός, μπορεί κάποιος να την κολλήσει από παντού, από την τηλεόραση, από το δρόμο, από το σουπερμάρκετ (εχθές ήμουν μάρτυρας μιας παραλίγο συμπλοκής στο σουπερμάρκετ). Παραδιδόμαστε στην τρέλα. Λυπήθηκα από το σοβαρό τραυματισμό ενός νέου ανθρώπου που συνέβη να φορά στολή, ωστόσο, έγινε και αυτό το περιστατικό αφορμή για παράλογους συμψηφισμούς και συγκρίσεις σε μια λογική χουλιγκάνων ποδοσφαιρικών ομάδων, από όλες τις πλευρές. Είναι βασικός λογικός κανόνας ότι δύο άδικες πράξεις δεν συνιστούν μια δίκαιη πράξη, ότι δύο σφάλματα δεν συνιστούν ένα σωστό, το ένα έγκλημα δεν αναιρεί το άλλο. Κάποιοι επικαλέστηκαν το γεγονός ακόμη και για να ισχυριστούν ότι ευθύνη έχουν ως και αυτοί που ασκούν κριτική στην αστυνομία. Με άλλα λόγια, οι ανεγκέφαλοι και οι ακραίοι γίνονται επιχείρημα για να ασκούνται πιέσεις ώστε να υιοθετούνται ή να επιβάλλονται περιορισμοί στην ελεύθερη έκφραση, στην κριτική. Το ένα άκρο δίνει έρεισμα στο άλλο και εμείς στη μέση να συμπιεζόμαστε και να συνωστιζόμαστε. Πολλοί υποθέτω θα βγήκαν στα παράθυρα (δεν παρακολουθώ πολλή τηλεόραση) για να αναρωτηθούν γιατί όσοι διαμαρτύρονταν για το φόνο του μαθητή δεν διαδηλώνουν τώρα ή δεν διαμαρτύρονται εξίσου για το φόνο του αστυνομικού. Λησμονείται βέβαια σε αυτή την περίπτωση μια θεμελιώδης διαφορά η οποία βέβαια δεν αναιρεί το τραγικό γεγονός του σοβαρού τραυματισμού του νεαρού αστυνομικού.

Ένας πολίτης ο οποίος ασκεί βία εναντίον άλλου πολίτη ή αστυνομικού οργάνου βρίσκεται αυτόματα στην παρανομία, η σύλληψή του είναι καθαρά θέμα ικανοτήτων των διωκτικών αρχών και η δικαιοσύνη τον αντιμετωπίζει ως ύποπτο - μέχρι την καταδίκη του - εγκληματικής πράξης. Σε αντιδιαστολή, ο αστυνομικός είναι όργανο μέσω του οποίου το κράτος ασκεί το μονοπώλιό του στη βία. Αν ο αστυνομικός ασκήσει καταχρηστικά βία εναντίον ενός πολίτη, τίποτε δεν είναι αυτονόητο και το θέμα της αστυνομικής βίας είναι πέραν από θέμα του ποινικού δικαίου και πολιτικό θέμα. Ο μη έλεγχος και η ατιμωρησία της κατάχρησης της αστυνομικής βίας μεταβάλλει τη δημοκρατία σε τυραννία και την καταργεί, κάτι που δεν ισχύει για άλλες εγκληματικές πράξεις. Ας μην παριστάνουν λοιπόν κάποιοι τους αφελείς. Φυσικά, η πολιτική βία εναντίον του οποιουδήποτε και η απροκάλυπτη αποδοχή ή ανοχή της από πολιτικές ομάδες εγείρει επίσης ένα πολιτικό ζήτημα και δεν πρέπει να γίνεται αποδεκτή. Ωστόσο, ακόμη και σε αυτή την περίπτωση, επειδή λείπει η κατοχύρωση του δικαιώματός στην άσκηση βίας, επειδή λείπει η νομιμοποίηση, υπάρχει ποιοτική διαφορά. Επίσης, το να αναζητάς τα αίτια της τρομοκρατίας, της αναταραχής, του εγκλήματος, της βίας δεν μπορεί να ερμηνεύεται από κάποιους ως στήριξή τους και όσοι απευθύνουν τέτοιες κατηγορίες δεν μπορεί παρά να θεωρούνται βλάκες ή υστερόβουλοι, σε κάθε περίπτωση είναι επικίνδυνοι. Και, βέβαια, πάντα τίθεται το ψευτοδίλημμα, ή να έχουμε ανεξέλεγκτη αστυνομία ή να είμαστε ανυπεράσπιστοι. Υποθέτω ότι το να έχουμε σωστή και επαγγελματική αστυνομία είναι εκτός συζήτησης.

Όπως και να έχει, δεν μπορώ να μη λυπάμαι βλέποντας αυτή την ολίσθηση της κοινωνίας μας στη βία και στη βλακεία. Είναι βέβαια η τραγική μοίρα της ανθρωπότητας - βλέπουμε τι γίνεται και σε άλλα σημεία του κόσμου - η ιστορία της να καθορίζεται από τον πιο χαμηλό παρονομαστή της, από τα ταπεινότερα ένστικτά της που κρύβονται πίσω από στολές και ιδεολογίες. Ο ένας αχρείος επιτρέπει στον άλλο αχρείο να υπάρχει και μαζί μας συμπαρασύρουν στους φαύλους κύκλους τους, της βίας και της καταπίεσης. Αν δεν έχουμε αντιστάσεις στην κοινωνία μας, κάποια στιγμή εμφανίζεται κάποιος στην πόρτα και μας ζητά να διαλέξουμε πλευρά, να κάνουμε το «καθήκον μας» συμμετέχοντας στο γαϊτανάκι της σφαγής, να αποδείξουμε τη νομιμοφροσύνη μας ή την πίστη μας στον αγώνα. Στολές, ανώτεροι στόχοι και ιδέες, υψηλά ιδανικά αποτελούν προκάλυμμα για τα χειρότερα εγκλήματα και χρησιμεύουν για να κρύβονται από πίσω τους οι αχρειότεροι των ανθρώπων. Ας αντισταθούμε στη βία και στην καταπίεση και στους προαγωγούς τους, όποιοι και αν είναι αυτοί.

Τετάρτη, Ιανουαρίου 07, 2009

Το όνειρο με την αλήθεια για τη ζωή

Είδα αυτό το όνειρο πριν από μερικές εβδομάδες. Είχα μπει σε μια κινηματογραφική αίθουσα για να παρακολουθήσω ένα έργο που θα μου αποκάλυπτε την αλήθεια ή το νόημα της ζωής. Αφού προσπάθησα να αγνοήσω κάποιες σαχλές λεπτομέρειες, όπως την είσοδο μιας θεατού που φορούσε αντί για καπέλο ένα κρυστάλλινο πολυέλαιο, τα φώτα σκοτείνιασαν, το καμπανάκι σήμανε την έναρξη της ταινίας και στην οθόνη εμφανίστηκε... μια αίθουσα κινηματογράφου ακριβώς όπως αυτή που βρισκόμουν, με τους ίδιους θεατές, που παρακολουθούσαν στην οθόνη μια αίθουσα κινηματογράφου ακριβώς όπως αυτή που βρισκόμουν, με τους ίδιους θεατές, που παρακολουθούσαν στην οθόνη μια αίθουσα κινηματογράφου ακριβώς όπως αυτή που βρισκόμουν, με τους ίδιους θεατές, που παρακολουθούσαν στην οθόνη... Πέρα από τη διαπίστωση ότι μάλλον έχω διαβάσει αρκετά Μπόρχες, δεν μπορώ να πω ότι δεν βρήκα αρκετή αλήθεια σε αυτό το όνειρο.

Δευτέρα, Ιανουαρίου 05, 2009

Το ζωάκι του Ανθουλή

- Ανθουλήηηηηηη! Τι θόρυβος ήταν αυτός; Ελπίζω να μην έχεις κουβαλήσει πάλι κανένα αδέσποτο στο σπίτι!

Παρασκευή, Ιανουαρίου 02, 2009

Η καλύβα του μπάρμπα Θωμά στη σύγχρονη Ελλάδα


- Ο εργολάβος καθαρισμού είμαι, έφερα το συνεργείο που ζητήσατε.

Τι άλλο να σκεφθείς όταν μαθαίνεις ότι μετανάστρια συνδικαλίστρια - από τις ελάχιστες μάλλον περιπτώσεις που ο όρος «συνδικαλιστής» δεν δημιουργεί αρνητικούς συνειρμούς* - και μητέρα ενός παιδιού, που αγωνιζόταν για τα δικαιώματα των καθαριστριών στη χώρα μας, αλλοδαπών και μη, δέχθηκε επίθεση με ισχυρό οξύ έξω από το σπίτι της, με αποτέλεσμα να έχει χάσει τη όραση από το ένα της μάτι και να έχει υποστεί άλλες σοβαρές βλάβες; (Εδώ.) Τι άλλο να σκεφθείς όταν μαθαίνεις, με αφορμή αυτό το γεγονός, για γυναίκες που απασχολούνται από εταιρείες - εργολάβους καθαριότητας, ακόμη και κρατικών οργανισμών, που κατακρατούν μέρος της αμοιβής τους και που υποχρεώνουν τις υπαλλήλους τους να υπογράφουν ότι λαμβάνουν μεγαλύτερες αποδοχές από ό,τι στην πραγματικότητα, που δηλώνουν ψευδώς λιγότερες ώρες απασχόλησης για να μη θεμελιώνονται εργασιακά δικαιώματα, που δεν παρέχουν καμία ασφάλιση, που καταπατούν τα πιο στοιχειώδη δικαιώματα που ορίζει ο νόμος, που τρομοκρατούν και εκβιάζουν όποιον τολμάει να διεκδικήσει αυτά που δικαιούται; Τι άλλο να σκεφθείς όταν το θέμα σχεδόν περνάει στα ψιλά και αν δεν ήταν τα εναλλακτικά μέσα, και τα ιστολόγια, στο Διαδίκτυο (που τόσο κάνουν τους «σοβαρούς» δημοσιογράφους να στραβομουτσουνιάζουν) οι περισσότεροι δεν θα το παίρναμε είδηση; Τι άλλο να σκεφθείς όταν το κράτος, το αρμόδιο υπουργείο, δεν αισθάνεται την ανάγκη να προβεί σε κάποια τυπική έστω δήλωση, όχι σχετικά με την επίθεση, αλλά τα όσα έχουν καταγγελθεί για το χώρο και από την ίδια τη συνδικαλίστρια; Τι άλλο να σκεφθείς όταν οι μηχανισμοί δίωξης κινητοποιούνται τόσο αργά και σχεδόν με το ζόρι;

Άκουσα σήμερα το πρωί στον ραδιοφωνικό σταθμό του ΣΚΑΪ, από τις φωτεινές εξαιρέσεις που προέβαλαν το θέμα, ότι μόνο μετά από πολλές ημέρες ασχολήθηκαν και καταδέχτηκαν να πάνε οι αστυνομικές αρχές να πάρουν τα ενδύματα της γυναίκας για να τα εξετάσουν ώστε να διαπιστώσουν την ουσία που χρησιμοποιήθηκε στην επίθεση (μετά, πώς μπορούμε να μιλάμε για αστυνομικούς και όχι για απλούς μπάτσους/γενιτσάρους; Πώς μπορούμε να σεβόμαστε αυτή την αστυνομία και αυτή τη δικαιοσύνη;). Αξιοσημείωτο είναι ότι στην ίδια εκπομπή άκουσα ότι η γυναίκα πιθανόν να εξαναγκάσθηκε να καταπιεί και οξύ - μεγάλη βλάβη έχουν πάθει και οι φωνητικές χορδές της. Η συνδικαλίστρια είχε δεχθεί και απειλές και εξώδικα και φαίνεται ότι κάποιοι βρήκαν τον τρόπο να την κάνουν να σωπάσει. Θεωρώ στοιχειώδες να καταστήσουμε σαφές ότι σύγχρονες μορφές δουλείας και εκμετάλλευσης δεν γίνονται ανεκτές και ότι μέθοδοι μαφίας για την τρομοκράτηση μιας μερίδας εργαζομένων προκαλούν στους δράστες τους μεγαλύτερη ζημία παρά όφελος.

Ζούμε σε ένα ψευδοκράτος, σε ένα κράτος νονών της νύκτας, με μια ανίκανη και διεφθαρμένη αστυνομία, μια ανίκανη και διεφθαρμένη δικαιοσύνη, σε ένα πελατειακό κράτος που ευνοεί και καλύπτει τους πελάτες του. Αυτό, δεν είναι δημοκρατία!

Επισημαίνεται ότι έχει ανοιχθεί τραπεζικός λογαριασμός για την οικονομική στήριξη της γυναίκας, για όσους επιθυμούν να συνδράμουν, πληροφορίες, εδώ.

* Αλήθεια, ποιες είναι οι αντιδράσεις των εργατοπατέρων που «εργάζονται» στις ίδιες υπηρεσίες με αυτές τις καθαρίστριες; Αλλά, βέβαια, αυτές δεν είναι του «συναφιού», τα νομικά κατοχυρωμένα δικαιώματά τους που καταπατώνται δεν είναι κεκτημένα, αυτά δεν είναι θέματα ενδιαφέροντος, δεν αφορούν τους λίγους προνομιούχους, τους αριστεροτραμπούκους και τους Παμετραμπούκους που δρουν σαν στρατός κατοχής σε αυτή τη χώρα ή, ενδεχομένως, οι γυναίκες αυτές απλώς χρησιμεύουν σαν διαπραγματευτικό χαρτί που θυσιάζεται πολύ εύκολα.

Σχετικές συνδέσεις:

http://www.enet.gr/online/online_text/c=112,id=51535692
http://www.enet.gr/online/online_text/c=112,id=59417804

http://www.in.gr/news/article.asp?lngEntityID=970755&lngDtrID=251
http://www.in.gr/news/article.asp?lngEntityID=971043

http://www.skai.gr/master_story.php?id=105223
http://www.skai.gr/master_story.php?id=105602