... αν το έχει ακόμη. Εντύπωση μου προξένησε (με τόσα που έχω ακούσει τίποτε δεν με σοκάρει πια) αυτό που πληροφορήθηκα πριν από μερικές ημέρες, ότι πολλές φορές όσοι ψαρεύουν καρχαρίες σε ορισμένα μέρη του κόσμου κόβουν μόνο το πτερύγιο, από το οποίο γίνεται η περιζήτητη σούπα, ενώ το πλάσμα πετιέται ξανά ζωντανό στη θάλασσα, όπου ανίκανο να κολυμπήσει, βυθίζεται αβοήθητο βρίσκοντας φριχτό τέλος, είτε από ασφυξία είτε ως βορά άλλων καρχαριών. Η είδηση, εδώ , εδώ - προσοχή, τα βίντεο είναι σκληρά, θα βρείτε και χειρότερα ίσως στη λίστα - και ένα ενδιαφέρον σχετικό κείμενο, εδώ. Υποθέτω ότι το αντίστοιχο στη στεριά θα ήταν να ακρωτηριάζαμε τα άκρα ενός ζώου ή τα φτερά ενός πουλιού και μετά να το εγκαταλείπαμε για να πεθάνει υποφέροντας, από την αιμοραγία ή ως βορά άλλων αγριμιών. Σημειώνω το γεγονός εδώ ως υπενθύμιση της θηριωδίας του ανθρώπου απέναντι στους συγκατοίκους του σε αυτό τον πλανήτη. Δεν μπορώ να μην σκεφτώ ότι πρόκειται και για θέμα αισθητικής. Ένα μεγάλο πλάσμα, κυνηγός, να πετιέται αβοήθητο - λόγω του ακρωτηριασμού ενός μικρού μέρους του σώματός του - στη θάλασσα, για να απολαύσουν μερικοί γκουρμέδες την εκλεκτή σούπα τους. Η ανθρώπινη μαϊμού θα έπρεπε να δείχνει λίγο περισσότερο σεβασμό, δεν λέω συμπάθεια, σε ένα τόσο αξιοθαύμαστο πλάσμα που είναι αρχαιότερό μας κατά μερικές δεκάδες εκατομμύρια χρόνια, και που τώρα κινδυνεύει εξαιτίας της ανελέητης αλιείας του.Είναι τόσο δύσκολο μερικές φορές να βρω συμπάθεια μέσα μου για τον άνθρωπο. Γνώρισα τους ανθρώπους και συμπάθησα τα θηρία.
Συγγνώμη, παππού καρχαρία, ντρέπομαι για λογαριασμό όλων μας.
15 σχόλια:
καλό μου καρχαριακι, σε ειδα live σε ενυδρειο μεγάλο, είχες παρέα, εκανες κόλπα,δεν ξερω αν στερείσαι ελευθεριας,πάντως εισαι πιο τυχερό από τα άλλα π μένουν χωρις φτεράκι.
Το άκουσα και γω.Υπάρχει ένα τεράστιο ποσοστό ανθρώπων που δεν συνειδητοποιούν ότι και τα ζώα νιώθουν πόνο όπως και μεις.Αχρηστα ανθρώπινα τομάρια που επιβαρύνουν τον πλανήτη.
Τ Ρ Α Γ Ι Κ Ο
Περαστικέ μόνο η Τέχνη μου θυμίζει ότι το ανθρώπινο γένος ακόμη υπάρχει όλα τα άλλα όμως με κάνουν να ξεχνάω.
Δυστυχώς.
Καλό βράδυ
Κόκκινη Μαλέτα, αιχμαλωσία ή αφανισμός, η μοίρα που επιφυλάσσει ο άνθρωπος στα ζώα.
Resident, και είναι και πολλοί.
Sousou, φρικτό.
Librarian, καλύτερα θα ήταν για τα άλλα πλάσματα αν δεν υπήρχαμε.
...Αν ο καρχαρίας θεωρείται ένα επικίνδυνο πλάσμα του βυθού, ο άνθρωπος τι είναι;...
Είχα γράψει παλιότερα στο whispering planet.
http://whispering-planet.blogspot.com/search/label/%CE%BA%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%B5%CF%82
Πόσο πιά να αηδιάσει πιά κανείς με το κτήνος τον άνθρωπο;
Ασε γιατί συγχίστηκα που το θυμήθηκα πρωινιάτικα.
Καλημέρα.
Χα τώρα το είδα. Σοκολάτα με τζατζίκι! Μπλιάχχχχχ! Ασε που στην ζωή μου δεν έχω δοκιμάσει ποτέ τζατζίκι.:)))
Κυτταξε, ειναι απλα θεμα μαρκετιγκ.
Το δελφινι π.χ. τυχαινει να εχει τα ακρα του στοματος προς τα πανω. Στην ανθρωποκεντρικη μας αντιληψη το δελφινι μοιαζει να μας χαμογελαει. Υπαρχουν λοιπον εκατονταδες ιστοριες (και τραγουδια) για ναυαγους που τους εσωσαν δελφινια. Εκεινοι οι ναυαγοι τους οποιους τα δελφινια εσπρωξαν στον πατο της θαλασσας δεν μπορουν δυστυχως να μας διηγηθουν τις καταπληκτικες ιστοριες τους. Αν και ισαριθμοι με εκεινους που σωθηκαν.
Ο καρχαριας απο την αλλη, εχει πολυ αρνητικο ιματζ. Τα σαγονια του καρχαρια, τα φοβερα του δοντια, το τερας που τρωει παρθενες και τετοια.
Ετσι το να σκοτωνεις δελφινια θεωρειται σχεδον εγκλημα ενω το να σκοτωνεις καρχαριες θεωρειται θεαρεστο εργο (σκοτωνεις το τερας).
Γι' αυτο υπαρχουν καποιες (χλιαρες και αναποτελεσματικες) διαμαρτυριες για το σφαξιμο *χιλιαδων* δελφινιων καθε χρονο, ενω για τους καρχαριες δεν νοιαζεται κανεις. Με εξαιρεση εσενα, εμενα και μερικους αλλους "παραξενους".
Πρακτικα, ειναι θεμα ανωτεροτητας. Οσο ο ανθρωπος θεωρει τον εαυτο του ανωτερο, θα φερεται στα ζωα οπως ταιριαζει στα συμφεροντα του. Μονο αν ο ανθρωπος καταλαβει οτι μοιραζεται αυτον τον πλανητη ισοτιμα με τα αλλα ειδη, ισως δουν οι καρχαριες (και τα δελφινια και τα υπολοιπα ζωα) μια ασπρη μερα.
Ellinida, πράγματι, με έχεις προλάβει :) Γιατί δεν δοκιμάζεις σοκολάτα με τζατζίκι; Πώς ξέρεις ότι δεν θα σου αρέσει; :P
Yetanother, όλα τα ρημάζουμε. Είναι αλήθεια ότι τα δελφίνια έχουν γενικά φιλικές διαθέσεις απέναντί μας (αναρωτιέμαι γιατί) ενώ έχω ακούσει ότι όταν κητώδη πνίγουν ανθρώπους είναι ίσως διότι δεν καταλαβαίνουν κάποια ότι εμείς δεν μπορούμε να μένουμε κάτω από την επιφάνεια χωρίς να αναπνέουμε όπως αυτά :) Είναι μια θεωρία (εκτός αν μας έχουν πάρει χαμπάρι τι είμαστε). Βέβαια, αφού είμαστε "λογικά" όντα, πρέπει να σεβόμαστε όλα τα πλάσματα ανεξαρτήτως του πόσο συμπαθή μας είναι.
Κάποια ενδεικτικά στοιχεία από Βικιπαίδεια για το αν πρέπει να φοβάται ο Γιάννης το θεριό ή το θεριό τον Γιάννη:
Μέσος όρος θανάτων ανθρώπων παγκοσμίως από απρόκλητες επιθέσεις καρχαριών για τα έτη 2001-2006 = το ιλιγγιώδες νούμερο των... 4,3
Καρχαρίες που αλιεύονται ετησίως: οι εκτιμήσεις κυμαίνονται μεταξύ 26 και 73 ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΩΝ
Αναρωτιέμαι, αν οι καρχαρίες γύριζαν ντοκιμαντέρ για τους ανθρώπους, πώς θα μας παρουσίαζαν;
Ευτυχώς γιά εμάς τους ανθρώπους και δυστυχώς γιά τα τέρατα είμαστε το ισχυρότερο πλάσμα του πλανήτη.
Στη Φύση επιβιώνει ο ισχυρότερος.
Δεν μοιραζόμαστε ισότιμα τον πλανήτη. Είμαστε το κυρίαρχο είδος και η επιβίωση των υπολοίπων εξαρτάται μόνον από τις ανάγκες μας και την αισθητική μας.
Δυστυχώς για εμάς τους ανθρώπους, έχουμε δύναμη, αλλά δεν έχουμε σοφία/αγάπη, πράγμα που μας καθιστά το μεγαλύτερο τέρας, αλλά και μας καταδικάζει να ζούμε στη δυστυχία και στην αλληλοσφαγή. Ούτε τις ανάγκες μας υπηρετούμε, αφού είμαστε σε μια αυτοκαταστροφική πορεία στην οποία μας οδηγεί η πλεονεξία και η αφροσύνη. Όσο για την αισθητική μας, ας μην τη σχολιάσω, φαίνεται στα βίντεο στα οποία παραπέμπω και παντού γύρω μας. Από τη σοφία μας να μοιραζόμαστε πιο δίκαια τον πλανήτη εξαρτάται και η δική μας επιβίωση, αφού ο καρκίνος (ο άνθρωπος) πεθαίνει μαζί με τον ασθενή (τον πλανήτη και τα άλλα είδη). Δεν είμαστε ένα χωριστό και ξένο σώμα από τη φύση, δεν υπάρχει "εμείς και η φύση", είμαστε ένα όργανο του σώματός της, ένα άρρωστο όργανο που επιτίθεται στον υπόλοιπο οργανισμό. Ο καθένας επιλέγει το μονοπάτι του.
Η τερατοποίηση της φύσης στα μάτια του χόλιγουντ (βλέπε σαγόνια του καρχαρία και άλλα) είναι το ψυχολογικό μας άλλοθι για την καταστροφική μας μανία.
Επειδή εμείς αισθανόμαστε βίαια απέναντί της αντιστρέφουμε τα πράγματα και τα ρίχνουμε σε αυτήν. Αν δεν το κάναμε αυτό θα έπρεπε να δούμε τι γίναμε, τέρατα με τα χειρότερα σαγόνια της φύσης και καταστροφική μανία χωρίς κανένα νόημα. Φαίνεται δεν μπορούμε να το αντέξουμε αυτό και το εξωραΐζουμε.
Παρόλα αυτά αν γύριζαν και οι καρχαρίες ταινίες θα μας παρουσίαζαν όπως ακριβώς είμαστε.
Περαστικέ σου έχω πει ότι από τότε που είχες περιθάλψει εκείνα τα γατάκια στην κούτα στο διαμέρισμά σου δεν δυσανασχετώ κάθε πρωί που βλέπω ότι κάποια γάτα μου έχει λερώσει το βράδυ τη σέλα της μηχανής μου; Στο λέω τώρα. Επίσης δεν σιχαίνομαι πια τα περιστέρια! Και όποτε βλέπω τα CD σε θυμάμαι και σκέφτομαι πόσο έχουμε απομακρυνθεί από τη φύση.
Με τους καρχαρίες βέβαια δεν θα κάνω το ίδιο στις βόλτες διαρκείας στα βαθιά γιατί μπορεί να με δαγκώσει κανένας άσχημα... και με το δίκιο του αφού έχουμε εξαφανίσει όλα τα ψάρια.
Greek Rider, Μου έχει μείνει η μνήμη από ένα ντοκιμαντέρ που είχα δει παιδί στην ασπρόμαυρη, τότε, τηλεόραση, τη δεκαετία του 70. Ένας κολυμβητής είχε δαγκωθεί από καρχαρία και αφού θεραπεύτηκε επέστρεψε στη θάλασσα εξοντώνοντας καρχαρίες, κάνοντάς το αυτό έργο ζωής, αποδεικνύοντας υποθέτω την ανωτερότητα του ανθρώπινου είδους. Να εκδικείσαι τη φύση και τα ζώα για τη δική σου απροσεξία ή αμέλεια ή, έστω, ατυχία, να εκδικείσαι ένα είδος όπως εκδικείσαι κάποιον άνθρωπο που σου έκανε κάτι κακό! Πόσο λογικό είναι αυτό;
Σε ευχαριστώ για τα τόσο καλά σου λόγια. Είναι μόνο συγκεκριμένα είδη καρχαριών που επιτίθενται στον άνθρωπο, αλλά και αυτά που το κάνουν υπακούουν απλώς στη φύση τους. Κάποιοι καρχαρίες, αναπόφευκτα υπό ορισμένες συνθήκες, μας βλέπουν όπως εμείς βλέπουμε ένα ζεστό πιάτο φαγάκι, οπότε, εμείς, ως "ανώτερο" είδος, οφείλουμε να προσέχουμε και να λαμβάνουμε τα κατάλληλα μέτρα προστασίας ή αποφυγής, και για τη δική μας, αλλά και για τη δική τους ασφάλεια, αφού κάποιος ίσως να χρησιμοποιήσει το πάθημά μας για να κάνει ακόμη πιο αντιπαθή αυτά τα ζώα. Έτσι όπως πάμε, βλέπω όχι μόνο τους καρχαρίες, αλλά και όλα τα ζώα, να μας παίρνουν με τις πέτρες!
Ελπίζω αν κάποτε βρεθώ αντιμέτωπος με καρχαρία, να έχει διαβάσει αυτό το ποστ :D
ΧΑ! Δεν το'ξερες αυτό Περαστικέ? Πίστευες πως ο άνθρωπος (ναι αυτός) είναι τόσο μεγαλόψυχος ώστε να πιάσει ένα πλάσμα για να πάρει ένα κομμάτι από το σώμα του (βλ γούνες, δέρμα) και να σκοτώσει το εν λόγω πλάσμα??? Όχι βέβαια! Δεν πρόκειται να το κάνει γιατί είναι άνθρωπος, κατέχει το μοναδικό προνόμιο να περπατάει στα δυο του πόδια και να σκέφτεται (λέμε τώρα), οπότε θα κάνει ότι γουστάρει! Εξ'άλλου ζώα είναι ποιός νοιάστηκε? Πονάει ένα ζευγάρι σαγόνια? Όχι! Άρα μπορεί, άφοβα και χωρίς ηθικούς φραγμούς, να βγάλει τα σαδιστικά του ένστικτα πάνω τους γιατί πολύ απλά μπορεί! Τυχαίνει να είμαι μεγάλος θαυμαστής αυτού του υπέροχου πλάσματος από πιτσιρικάς και μου άρεσε πολύ που ανέφερες τα βασανιστήρια που υπομένουν αυτά τα ζώα. Ο καρχαρίας αν δεν κινείται πεθαίνει από πνιγμό, πέρα από την πείνα. Άρα το να τους κόβουν τα φτερά είναι σαν να δένουν μια πέτρα στο λαιμό ενός ανθρώπου και να τον πετάνε στην θάλασσα. Δυστυχώς δεν είναι τοσο ηλίθιοι ώστε να το δοκιμάσουν στους τιποτένιους εαυτούς τους για να απαλλαγούμε μια και καλή...
Εξαιρετικό κείμενο!
Μικρέ Ινδιάνε, ευχαριστώ. Μπα, δεν τρέφω αυταπάτες για τον άνθρωπο. Τώρα που το σκέφτομαι, οι καρχαρίες είναι τυχεροί. Έβλεπα κάπου ότι πολλά ζώα που τα σκοτώνουν για τη γούνα τους τα γδέρνουν ζωντανά, είδα απίστευτες σκηνές με ζώα να σπαρταρούν χωρίς το δέρμα τους!
Δημοσίευση σχολίου