Πέμπτη, Μαΐου 31, 2007

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΜΑΛΙΑ

Παράλληλα με πολλούς άλλους, αναδημοσιεύω το παρακάτω κείμενο, ας ελπίσουμε, έστω σε βάθος χρόνου, να βγει κάτι καλό από αυτή την προσπάθεια (περισσότερες πληροφορίες, συνδέσεις για λίστες με email και άλλο υλικό, εδώ):

«Ο ασθενής έχει το δικαίωμα του σεβασμού του προσώπου του και της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του»

(σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 του Ν. 2071/ 1992)

«Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας...»

(Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007)

Από την ηλικία των οκτώ ετών, η Αμαλία ξεκίνησε να πονάει. Παρά τις συνεχείς επισκέψεις της σε γιατρούς και νοσοκομεία, κανένας δεν κατάφερε να διαγνώσει εγκαίρως το καλόηθες νευρίνωμα στο πόδι της. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, η Αμαλία έμαθε ότι το νευρίνωμα είχε πια μεταλλαχθεί σε κακόηθες ινοσάρκωμα.

Για τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία είχε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο και τον ακρωτηριασμό, αλλά και με την παθογένεια ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας που επιλέγει να κλείνει τα μάτια στα φακελάκια και επιμένει να κωλυσιεργεί με παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Πέρα από τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία, η Αμαλία είχε να αντιμετωπίσει την οικονομική εκμετάλλευση από γιατρούς που στάθηκαν απέναντί της και όχι δίπλα της. Πέρα από τον πόνο, είχε να υπομείνει την απληστία των ιδιωτικών κλινικών και την ταλαιπωρία στις ουρές των ασφαλιστικών ταμείων για μία σφραγίδα.

Η Αμαλία άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαϊου 2007. Ήταν μόλις 30 ετών.

Πριν φύγει, πρόλαβε να καταγράψει την εμπειρία της και να τη μοιραστεί μαζί μας μέσα από το διαδικτυακό της ημερολόγιο. Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://fakellaki.blogspot.com/, η νεαρή φιλόλογος κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον όρκο που έδωσαν στον Ιπποκράτη. Η μαρτυρία της συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους, που της στάθηκαν συμπαραστάτες στον άνισο αγώνα της μέχρι το τέλος.

«Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ' αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας.»

(Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου - μητέρα και αδελφή της Αμαλίας)

Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 77 του Ν. 2071/1992, θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα για τους γιατρούς του Ε.Σ.Υ:

«Η δωροληψία και ιδίως η λήψη αμοιβής και η αποδοχή οποιασδήποτε άλλης περιουσιακής παροχής, για την προσφορά οποιασδήποτε ιατρικής υπηρεσίας»

Η Αμαλία Καλυβίνου αγωνίστηκε για πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα. Συνεχίζοντας την προσπάθεια που ξεκίνησε η Αμαλία, διαμαρτυρόμαστε δημόσια και απαιτούμε:

* ΝΑ ΠΑΡΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ

* ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΕΥΕΛΙΚΤΟΣ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΘΥΜΑΤΑ ΕΞΑΙΤΙΑΣ ΧΡΟΝΟΒΟΡΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ

* ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ

* ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΡΤΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ.

* ΝΑ ΚΑΘΙΕΡΩΘΕΙ Η ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΦΑΚΕΛΟΥ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΠΕΥΔΕΤΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ

ΑΣ ΠΑΨΕΙ ΠΛΕΟΝ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ, ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΛΑΔΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.

* ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ

* ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ

* ΟΧΙ ΑΛΛΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ

ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.


Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να δώσετε φακελάκι, μην το κάνετε. Προτιμήστε καλύτερα να κάνετε μια δωρεά. Η τελευταία επιθυμία της Αμαλίας ήταν η ενίσχυση της υπό ανέγερση Ογκολογικής Μονάδας Παίδων.

(Σύλλογος Ελπίδα, τηλ: 210-7757153, e-mail: infο@elpida.org, λογαριασμός Εθνικής Τράπεζας: 080/480898-36, λογαριασμός Alphabank: 152-002-002-000-515. Θυμηθείτε να αναφέρετε ότι η δωρεά σας είναι "για την Αμαλία").



ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΦΙΛΩΝ ΤΗΣ ΑΜΑΛΙΑΣ

Τρίτη, Μαΐου 29, 2007

malpractice

«Οι γιατροί είναι ανεύθυνοι, ανίκανοι και άρπαγες στη συντριπτική τους πλειοψηφία.Η μόνη τους έννοια είναι η "κονόμα".Οι φαρμακευτικές κάνουν κουμάντο,η δικαιοσύνη τους αφήνει ατιμώρητους και ανθρώπινες ευτυχίες εξακολουθούν να χάνονται ΑΔΙΚΑ.»


Αυτή τη τη μεγάλη αλήθεια την άκουσα απόψε στο δελτίο ειδήσεων του κρατικού καναλιού της ΝΕΤ. Κάτι τέτοιο δεν θα μπορούσα να το φανταστώ ποτέ. Το ότι συνέβη το οφείλουμε σε ένα ιστολόγιο που έκανε τη διαφορά, στο ιστολόγιο malpractice. Η δημιουργός του, η Αμαλία, υπέφερε πολύ και εδώ και λίγες μέρες δεν είναι πια μαζί μας. Όσο ζούσε, η δύναμη της αλήθειας της και του πόνου της είχε κάνει πολλούς να ασχοληθούν μαζί της, τώρα που έφυγε, έγινε θέμα σε όλα σχεδόν τα κανάλια και τα άλλα ΜΜΕ (ενδεικτικά, δείτε εδώ). Κανένας δεν τολμά να αμφισβητήσει φανερά τα όσα αφηγήθηκε. Αν θέλετε την άποψή μου, με τη δημοσιότητα και την αποδοχή της μαρτυρίας της κάποιοι προσπαθούν να ξορκίσουν τα φαντάσματα που μπορεί να τους καταδιώξουν.

Δεν ξέρω αν αρκεί το θάρρος της Αμαλίας για να αλλάξει κάτι ουσιαστικό, αλλά αυτό πια θα είναι δικό μας πρόβλημα και δική μας αποτυχία, όχι της Αμαλίας, που πέτυχε πολλά και άφησε βαθύ το χνάρι της.

Κοντά ή την ίδια ημέρα που έφυγε η Αμαλία, πληροφορήθηκα ότι άνθρωποι του περιβάλλοντός μου έδωσαν «φακελάκι» χίλια ευρώ σε έναν γιατρό για μια εγχείριση. Κακώς, αλλά ποτέ δεν κατηγορώ τον ασθενή, που βρίσκεται σε μια θέση μεγάλης αδυναμίας, το ηθικό βάρος πέφτει στους ώμους του ισχυρού μέρους της συναλλαγής, του γιατρού. Πάντως, για να συμπληρώσω αυτήν τη μικρή ιστορία, η απόκριση του γιατρού ήταν «και άλλα 200 ευρώ για τον αναισθησιολόγο».
-

Καληνύχτα Αμαλία, αυτή η χώρα δεν θ' αλλάξει ποτέ (;)

Τετάρτη, Μαΐου 23, 2007

Βραδινός περίπατος στην Αθήνα

I'll be back.
Βγήκα απόψε να στείλω μια επείγουσα επιστολή από το ταχυδρομικό γραφείο στην Ομόνοια. Επωφελούμενος της ευκαιρίας, είπα να περπατήσω λίγο. Φρίκη, οι δρόμοι είχαν γεμίσει με κάτι ανεκδιήγητους τύπους ντυμένους ως επί το πλείστον στα κόκκινα, οι οποίοι θορυβούσαν, φωνασκούσαν και εν γένει συμπεριφέρονταν με τρόπο ανάρμοστο για πολιτισμένα, έλλογα όντα.

Δεν μας έφτανα οι εγχώριοι υπάνθρωποι, έπρεπε να κάνουμε και εισαγωγή.

Αηδιασμένος από τα εισαγόμενα «φρούτα», έκανα μεταβολή λίγο πριν από την πλατεία Συντάγματος για να επιστρέψω από Πανεπιστημίου (είχα ανέβει από Σταδίου), όταν έπεσα σε ακόμη χειρότερα «φρούτα», ντόπια αυτή τη φορά. Αν χαρακτηρίζει λοιπόν κάτι τους ανθρώπους που συνηθίζω να καλώ ανυπόστατους είναι σίγουρα η παραγωγή θορύβου, σε κάθε εκδήλωση, είτε αυτή είναι ψυχαγωγική είτε άλλου είδους. Μπροστά από το Πανεπιστήμιο, κάτι ανεκδιήγητοι τύποι με συνθήματα του τύπου «Ορθοδοξία ή Θάνατος» έσκουζαν σαν χοιρίδια που τα έσφαζαν και οι στριγκλιές τους, των οποίων η ένταση ήταν αντιστρόφως ανάλογη του πλήθους των συγκεντρωμένων (εκτός αν συνυπολογίσουμε και τους εισαγόμενους ανοήτους που έκαναν χάζι), ακούγονταν από τα μεγάφωνα σε όλο το κέντρο. Τώρα που το σκέφτομαι, η φωνή του ομιλητή μου θύμιζε τον τρόπο ομιλίας του Αρειανού στην ταινία του Τιμ Μπάρτον «Mars Attacks», θυμάστε; «ΤΑΤ---ΤΑΤΑΤΑΤΑΤ--ΤΑΤ---ΤΑΤΑΤΑΤΑΑΤΑΤΑΤ--ΤΑΑΑΑΤ--ΤΑΤΑΤΑΤΑΤΑΑΤΑΤ».

Οικτίροντας τη μοίρα μου που δεν ήμουν ο Terminator, το Alien ή έστω ο Predator, για να εκφραστώ ακριβώς όπως αισθανόμουν, επέστρεψα εις την, σχετική, ηρεμία της οικίας μου (υπάρχουν και κάτι άλλα ελεεινά όντα που ονομάζονται γείτονες, αλλά που θα μου πάνε... χεχεχε, χιχιχιχιχι, χαχαχαχα).

Υπογραφές

Στην υπόθεση του blogme.gr και της μήνυσης που δέχθηκε ο κάτοχός του Αντώνης Τσιπρόπουλος έχω αναφερθεί και άλλες φορές. Εάν κάποιος δεν γνωρίζει περί τίνος πρόκειται, μπορεί να βρει πληροφορίες εδώ και σε πολλές δημοσιεύσεις σε ιστολόγια. Αυτή την περίοδο γίνεται μια προσπάθεια συγκέντρωσης υπογραφών για ένα κείμενο συμπαράστασης στο blogme.gr, με αρκετή επιτυχία. Εάν θέλετε να δείτε το κείμενο και ενδεχομένως να υπογράψετε και εσείς, πατήστε εδώ.

Δευτέρα, Μαΐου 21, 2007

Διάλογος σε εικονικό κόσμο

Ο κυρ Αντώνης, ο ηλεκτρολόγος, Ιππότης του Ναού και στρατηγός της φατρίας του Λευκού Δράκου, νικά τον κακό Νάστιμπονγκ.

Παίκτης Α: Γεια σε όλους, είναι η τελευταία μου φορά στο παιχνίδι.
Παίκτης Β: LOL, γιατί; Βρήκες κάποιο που σου αρέσει περισσότερο; Παίξε το Third Life που παίζω και εγώ.
Παίκτης Α: Όχι, θέλω να παίξω ξανά το Real Life, θέλω ξανά αυτά που άφησα πίσω.
Παίκτης Β: Είναι θέμα εβδομάδων να κυκλοφορήσει το νέο expansion.
Παίκτης Α: Όχι, είναι θέμα λεπτών να διαγράψω το λογαριασμό μου. Γεια σας.
Παίκτης Γ: Μπορώ να έχω τον βασικό χαρακτήρα σου;
Παίκτης Δ: Μπορώ να έχω τα πράγματά σου;

Τετάρτη, Μαΐου 16, 2007

Ονειρική πομπή

Βρισκόμουν σε κάτι σαν αλάνα ή πλατεία ενός χωριού. Από κάπου άκουσα καμπάνες και μετά είδα να πλησιάζει προς τη γενική κατεύθυνσή μου μια παράξενη πομπή ανθρώπων. Μπροστά βάδιζε κάνοντας αδέξια ακροβατικά και ανοησίες κάποιος τρελός ή παλιάτσος που κρατούσε ένα ραβδί, χασκογελώντας, και πίσω ακολουθούσε ένα πλήθος ανθρώπων. Σε αντιδιαστολή με τα ζωηρά χρώματα και τη συμπεριφορά του «τρελού» που ακολουθούσαν, αυτοί οι άνθρωποι ήταν μουντοί, σαν να περιβάλλονταν από ένα γκρι νέφος, όχι τόσο μελαγχολικοί όσο χαμένοι στις σκέψεις τους, σε μια δική τους πραγματικότητα, απομονωμένοι εντελώς ο ένας από τον άλλο. Αμφιβάλλω αν καθένας από αυτούς ήταν σε θέση να αντιληφθεί την ύπαρξη του διπλανού του. Συνέχισαν να βαδίζουν μέχρι που άρχισαν να με προσπερνούν σε κάποια απόσταση, όταν άκουσα μια φωνή εντός μου: «Είναι το εκκλησίασμα που σχόλασε». Και άλλα πολλά είδα σε εκείνο το όνειρο, αλλά ίσως να μην είναι σωστό να γράψω για αυτά.

Δευτέρα, Μαΐου 14, 2007

Καλά τρέξαμε, αλλά...

...γιατί αυτή η κακοφωνία στον τερματισμό, στο Ζάππειο;
Δρομέας του ιστολογίου, λίγο πριν από τον τερματισμό.

Συνέχεια για τον Γύρο της Αθήνας

Ο καιρός ήταν ζεστός και ο ήλιος κτυπούσε σαν σιδεράς, αλλά ευτυχώς είχα πάρει μαζί μου το έμπιστο καπελάκι μου που με συνόδευσε και στον Μαραθώνιο (με γείσο που δεν επιτρέπει και τη διέλευση της υπεριώδους ακτινοβολίας παρακαλώ). Ο κόσμος ήταν πολύς και η ατμόσφαιρα χαρούμενη. Δυστυχώς, στην αρχή κυρίως της διαδρομής, τα κακομαθημένα βλαστάρια ορισμένων έδειχναν τη διαγωγή τους παίζοντας και μπουγελώνοντας το ένα το άλλο με το δωρεάν διανεμόμενο εμφιαλωμένο νερό. Έβγαλα μάλλον εύκολα τη διαδρομή των 8 χιλιομέτρων, παρά τις ανηφόρες κατά το δεύτερο ήμισυ και τη ζέστη. Φτάνοντας στο Ζάππειο, δυστυχώς, μας υποδέχθηκε από τα ηχεία μια απίστευτη κακοφωνία που υποτίθεται ότι ήταν μουσική. Βέβαια, η ένταση και η παραμόρφωση με την οποία ακουγόταν αμφιβάλλω αν την έκανε ευχάριστη ακόμη και σε όσους αρέσκονται σε τέτοια ακούσματα. Πολλές φορές νόμιζα ότι άκουγα μόνο ένα βουητό και στο μυαλό μου ερχόντουσαν αυτά τα οποία έχω ακούσει για τον βασανισμό των κρατουμένων στο Γκουαντάναμο διά της μεθόδου της υποχρεωτικής ακρόασης μουσικής σε μεγάλη ένταση.

Πήρα ένα φιαλίδιο νερού και, αφού έμεινα για να ξεκουραστώ μόνο λίγα λεπτά, σηκώθηκα και έφυγα άρον - άρον για να γλιτώσω το μαρτύριο. Κάπου εδώ είχα και μια ευχάριστη έκπληξη, καθώς παρακάτω στον Βασιλικό Κήπο, στην είσοδο με τους φοίνικες, κοντά στο σταθμό του μετρό, άκουσα επιτέλους μουσική. Επρόκειτο για ευχάριστες, ανάλαφρες μελωδίες της παλιάς Αθήνας από μια μπάντα πνευστών. Νομίζω ότι έπαιζαν κυρίως θέματα από οπερέτες . Είχε εκδήλωση το Δημοτικό Βρεφοκομείο Αθηνών για την Παγκόσμια Ημέρα της Μητέρας (δεύτερη Κυριακή του Μαΐου γαρ). Αφού έμεινα και χαλάρωσα λίγο εκεί, πήρα το δρόμο της επιστροφής, φυσικά με τα πόδια.

Πέμπτη, Μαΐου 10, 2007

Ο Γύρος της Αθήνας

Εμ, δεν εννοούσα ακριβώς αυτό.

Λοιπόν, την Κυριακή, 13 Μαΐου, ώρα 10 το πρωί, θα δοθεί η εκκίνηση για τον Γύρο της Αθήνας. Σας προτρέπω, ακόμη και εάν είστε παντελώς αγύμναστοι, να βγάλετε κανένα ξεχασμένο σορτάκι ή βερμούδα από το συρτάρι, να φορέσετε ένα φανελάκι και να συμμετάσχετε και εσείς. Αξίζει μόνο και μόνο για την αίσθηση να τρέχεις στη μέση της Πανεπιστημίου χωρίς να βλέπεις κανένα αυτοκίνητο γύρω σου. Τρέξτε όσο μπορείτε και μετά περπατήστε. Διαδρομές υπάρχουν για όλα τα γούστα. Υπάρχει η μεγάλη διαδρομή των 8 χιλιομέτρων, όπου θα τρέξω και εγώ (μια πολύ ωραία διαδρομή, κάποιοι από τους δρόμους από τους οποίους θα περάσουμε, μετά την αφετηρία από το Παναθηναϊκό Στάδιο, είναι Βασ. Κωνσταντίνου, Πανεπιστημίου, Πειραιώς, Ασωμάτων, Αποστόλου Παύλου, Βασ. Αμαλίας και τερματισμός στο Ζάπειο - φέτος δυστυχώς δεν θα περάσουμε από ό,τι είδα από τη Δ. Αρεοπαγίτου, υποθέτω λόγω της έκθεσης βιβλίου), υπάρχει η διαδρομή των 3, 5 χιλιομέτρων (τρέχουν και οικογένειες με μωρά σε καροτσάκια λέμε) και η διαδρομή των 700 μέτρων (για τα άτομα με ειδικές ανάγκες).

Ρωτάτε που θα εγγραφείτε και θα πάρετε αριθμό συμμετοχής; Αυτό το σημείο είναι μια έλλειψη του Δήμου Αθηναίων, καθώς στην ιστοσελίδα δεν αναφέρονται (τουλάχιστον εγώ δεν εντόπισα) σαφείς πληροφορίες για αυτό. Εγώ εγγράφηκα σε ένα κιόσκι στην Πλατεία Συντάγματος. Στο φυλλάδιο που μου δόθηκε, αφού είχα ήδη εγγραφεί, αναφέρονται αναλυτικά όλα τα σημεία, τα οποία αναφέρω παρακάτω (το ιστολόγιο Περαστικός πρωτοπορεί στην ενημέρωση για άλλη μια φορά).
-

Σε όλους τους χώρους του ΟΝΑ
Πολιτιστικά κέντρα
Κλειστά γυμναστήρια
Αθλητικά κέντρα
Κολυμβητήρια

Στα ειδικά για την εκδήλωση περίπτερα (κιόσκια) του ΟΝΑ, στα εξής σημεία:


Πλ. Ομονοίας
Πλ. Συντάγματος
Πλ. Κλαυθμώνος
Ερμού
Ακαδημίας, στο πολιτιστικό κέντρο
Πανεπιστημίου, έξοδος μετρό
Αλεξάνδρας, έξοδος μετρό
Μοναστηράκι, έξοδος μετρό
Παγκράτι, Υμηττού και Φρύνης
Πλ. Κυψέλης
Πλ. Καλογήρων (Δάφνη)
Λ. Συγγρού, έξοδος μετρό
Πλ. Βικτωρίας

Στα γραφεία του ΟΝΑ, Σατοβριάνδου 20, τηλ. 210 5284816-7
Σε όλα τα ΚΕΠ του Δήμου Αθηναίων

-
Ο Δήμος Αθηναίων και ο ΟΝΑ (ο Οργανισμός Νεολαίας και Άθλησης του δήμου) θα πρέπει να προσέξουν την επόμενη φορά λίγο περισσότερο το θέμα της προβολής και ενημέρωσης για την εκδήλωση. Ενδεικτικό είναι ότι μέχρι εχθές δεν υπήρχε καν αναφορά για την εκδήλωση στην κεντρική σελίδα του δικτυακού τόπου του δήμου.

Συμβουλή προς όσους τρέξουν, αποφύγετε τα πράσινα αθλητικά παπούτσια. Επίσης, συνιστάται καπελάκι για τον ήλιο.

Είναι ωραία εμπειρία, δοκιμάστε τη για ένα διαφορετικό πρωινό Κυριακής.

Τετάρτη, Μαΐου 09, 2007

Το ξανασμίξιμο

Όταν ήταν μικρός, ένα καλοκαίρι, ζωγράφισε με απλές και αδέξιες γραμμές τον εαυτό του σε ένα καταπράσινο λιβάδι, με λουλούδια, πεταλούδες και έναν μεγάλο ήλιο να χαμογελά ψηλά, παρέα με μερικά σύννεφα. Λίγο αργότερα, ο σάρκινος και ο χάρτινος εαυτός του χώρισαν. Ο χάρτινος εαυτός του συνέχισε να περιφέρεται ανέμελα στο πράσινο λιβάδι, πάντα ζεστός από τον πελώριο χαμογελαστό ήλιο, παρέα με τα άλλα πλάσματα που είχε ζωγραφίσει σε εκείνο το φύλλο χαρτί. Ο σάρκινος εαυτός του πήγε στο σχολείο, σπούδασε, πήγε στο στρατό, σοβάρεψε, παντρεύτηκε, έκανε κάποια περιουσία, παιδιά και όλοι τον σέβονταν. Κάποια στιγμή, σε μια μετακόμιση, το έφερε η μοίρα ο σάρκινος και ο χάρτινος εαυτός του να ξανασμίξουν. Άπλωσε τα χέρια του, με αυτό το μίγμα δέους, συγκίνησης και μελαγχολίας που δημιουργείται όταν οι αναμνήσεις αποκτούν υλική υπόσταση, και έπιασε προσεκτικά το σκίτσο, σαν αυτό να ήταν έτοιμο να σκορπίσει στον αέρα. Ο σάρκινος εαυτός του είχε αλλάξει πολύ από την τελευταία φορά που ήταν μαζί, ήταν πλέον αρκετά ψηλότερος, βαρύτερος και τα μαλλιά του ήταν γκρίζα. Ο χάρτινος εαυτός του ήταν αλήθεια πως είχε κιτρινίσει και ξεθωριάσει λίγο, αλλά είχε ακόμη το ίδιο πλατύ χαμόγελο, την ίδια ανέμελη και ασκίαστη χαρά, στο ίδιο λιβάδι, όπου όλα τα πλάσματα, και ο ήλιος μαζί τους, χαμογελούσαν. Θυμήθηκε ότι κάποτε ο σάρκινος και αυτός ο χάρτινος εαυτός του ήταν ένα. Σήκωσε το κεφάλι του, κοίταξε γύρω για να βεβαιωθεί ότι ήταν μόνος και άφησε να του ξεφύγει ένας λυγμός.

Τρίτη, Μαΐου 08, 2007

Χρυσάφι από την Κίνα

ή εκεί όπου ο εικονικός κόσμος συναντά τον πραγματικό

Σήμερα, τίποτε δεν είναι αθώο, ούτε καν τα παιχνίδια.

Για να καταλάβετε όμως για ποιο πράγμα μιλάω, ξεκινώ από μια εξομολόγηση. Κάποιες φορές, μου αρέσει να παίζω ηλεκτρονικά παιχνίδια. Τους τελευταίους μήνες ασχολούμαι με το WoW (World of Worldcraft). Για όσους δεν έχουν επαφή με το αντικείμενο, πρόκειται για ένα παιχνίδι ρόλων, όπου ο παίκτης ελέγχει κάποιο χαρακτήρα (πολεμιστή, μάγο κ.λπ.) σε ένα κόσμο «φάνταζι», αλληλεπιδρώντας μέσω του Διαδικτύου με άλλους παίκτες, με πολλούς διαφορετικούς τρόπους (σχηματίζοντας ομάδες, φατρίες, μονομαχώντας, πολεμώντας σε διαφορετικές παρατάξεις, κάνοντας συναλλαγές κ.λπ.). Πρόκειται δηλαδή για ένα MMORPG (massive multiplayer online role-playing game).

Το παιχνίδι αυτό διαθέτει ένα εσωτερικό σύστημα αλληλογραφίας, ακόμη και spam. Κατά καιρούς λάμβανα και εξακολουθώ να λαμβάνω μηνύματα από διαφόρους που πωλούν εικονικά χρυσά νομίσματα, τα οποία χρησιμοποιούνται στο παιχνίδι για την αγορά διαφόρων τύπων εξοπλισμού, υλικών και αντικειμένων που βοηθούν τον παίκτη στην εξέλιξη του χαρακτήρα του. Με άλλα λόγια, ο παίκτης προτρέπεται να αγοράσει από κάποια τοποθεσία εικονικό χρήμα, έναντι αληθινού χρήματος (π.χ. 10 ευρώ για 100 εικονικά χρυσά νομίσματα), με την πιστωτική του κάρτα, το οποίο κανονικά θα αποκτούσε παίζοντας. Αφού γίνει η συναλλαγή, ο πωλητής στέλνει, μέσω του συστήματος αλληλογραφίας του παιχνιδιού, τα εικονικά χρήματα στον χαρακτήρα του παίκτη, ο οποίος με αυτό τον τρόπο εξοικονομεί χρόνο που θα δαπανούσε για να μαζέψει ο ίδιος το ποσό παίζοντας.

Ποτέ δεν κατάλαβα το νόημα αυτού του πράγματος και δεν μπήκα στον πειρασμό να κάνω κάτι τέτοιο. Ωστόσο, υπάρχει ένας σημαντικός αριθμός παικτών από ανεπτυγμένες χώρες οι οποίοι είναι διατεθειμένοι να πληρώσουν χρήματα σε τέτοιου είδους επιχειρήσεις που απασχολούν παίκτες σε πιο φτωχές χώρες (βλέπε κυρίως Κίνα) για να γλιτώσουν από τα πιο «βαρετά» σημεία του παιχνιδιού και να αποκτήσουν γρηγορότερα τον καλύτερο εξοπλισμό. Με άλλα λόγια, άνθρωποι που ζουν σε χώρες όπου ο χρόνος είναι ακριβός, αγοράζουν χρόνο πληρώνοντας ανθρώπους για να παίζουν ουσιαστικά για λογαριασμό τους σε χώρες όπου ο χρόνος είναι φθηνός. Ο όρος που χρησιμοποιείται στην αργκό των MMORPG για τους παίκτες που μαζεύουν εικονικά χρήματα ή άλλα αντικείμενα με σκοπό να τα μεταπωλήσουν, έναντι αληθινών χρημάτων, είναι (Chinese) gold farmers (σε ελεύθερη απόδοση, κινέζοι χρυσωρύχοι).

Στην πλειονότητά τους, όπως προανέφερα, αυτοί οι πωλητές χρυσού είναι επιχειρήσεις και όχι μεμονωμένοι παίκτες που κάνουν το κέφι τους βγάζοντας και μερικά χρήματα στην άκρη, αν και υπάρχει σε περιορισμένη κλίμακα και αυτό το είδος στον χώρο των MMORPG. Πρόκειται για επιχειρήσεις έντασης εργασίας (sweatshops), που απασχολούν εφήβους και νέους ανθρώπους, παρέχοντάς τους υπολογιστή και σύνδεση στο Διαδίκτυο, σε δωδεκάωρες βάρδιες, με χαμηλή αμοιβή, οι οποίοι, όχι σπάνια, σιτίζονται, ακόμη και κοιμούνται στο χώρο, με αυστηρές απαιτήσεις για ελάχιστη παραγωγικότητα (η οποία μετράται σε εικονικό χρυσό ή εικονικά αντικείμενα αξίας που μπορούν να πωληθούν κατευθείαν σε παίκτες ή μέσω του eBay κ.λπ.). Δεν ξέρω αν υπό αυτές της συνθήκες μπορεί ακόμη και κάποιος φανατικός των ηλεκτρονικών παιχνιδιών να εξακολουθεί να αντλεί κάποια ευχαρίστηση από ένα τέτοιο επάγγελμα. Βεβαίως, από την άλλη πλευρά, δεν μπορώ να μην σκεφθώ και κάτι άλλο που διάβασα, ότι, δηλαδή, εάν αυτοί οι άνθρωποι δεν έβγαζαν χρήματα με αυτό τον τρόπο, θα έκαναν κάτι άλλο, ίσως ακόμη πιο δυσάρεστο, σε ίδιες ή χειρότερες συνθήκες.

Η όλη υπόθεση γεννά αρκετούς ηθικούς προβληματισμούς. Προσωπικά, δεν θα αγόραζα ποτέ «χρυσάφι από την Κίνα» καθώς, πέραν των ηθικών λόγων και του ερωτήματος του πόσο ασφαλείς είναι αυτές οι συναλλαγές, θεωρώ ότι αυτό καταργεί την ουσία του παιχνιδιού και, κατ’ εμένα, το θέτει εκτός θεμιτού επιπέδου κόστους και εμπλοκής. Ωστόσο, βάζοντας στην άκρη όλα τα άλλα θέματα και αφήνοντας μόνο τα ηθικά ζητήματα, δεν μπορώ να μην αναρωτηθώ για ποιο λόγο η αγορά από έναν Δυτικό ενός οποιουδήποτε «πραγματικού» προϊόντος (π.χ. ρούχου ή ηλεκτρικής συσκευής) που κατασκευάζεται στην Κίνα σε συνθήκες εργασίας που εμείς θεωρούμε απαράδεκτες διαφέρει ηθικά από την αγορά αυτού του εικονικού προϊόντος. Σίγουρα, βαραίνει σε αυτή την αξιολόγηση το γεγονός ότι ένα ρούχο είναι περισσότερο απαραίτητο για τη ζωή μας από μερικά εικονικά νομίσματα σε ένα παιχνίδι (αν και υπάρχουν αρκετά «πραγματικά» προϊόντα τα οποία επίσης δεν είναι απαραίτητα και κατασκευάζονται με παιδική εργασία ή σε άλλες απαράδεκτες για τους εργαζομένους συνθήκες).

Εν κατακλείδι, θα έλεγα, όσοι αρεσκόμεθα κάποιες φορές στα «μπλιμπλίκια», να παίζουμε με μέτρο και να αφήνουμε κατά μέρος τις υπερβολές. Επίσης, ας σκεφτόμαστε ότι ο τύπος που παίζει δίπλα μας και συμπεριφέρεται κάπως περίεργα μπορεί να μην περνάει τόσο καλά όσο εμείς. Ένα πάντως είναι βέβαιο, όσο περνάει ο καιρός, ο εικονικός κόσμος θα μας «αγγίζει» όλο και περισσότερο με όλο και πιο πραγματικούς τρόπους.

Αν θέλετε, δείτε και αυτό το ενδιαφέρον βιντεάκι, αν και νομίζω ότι παρουσιάζει τα πράγματα κάπως ωραιοποιημένα.

Εδώ τελειώνει η ανταπόκρισή μου από τον εικονικό κόσμο, ίσως να ακολουθήσουν και άλλες.

Παρασκευή, Μαΐου 04, 2007

Μελισσάκιον, επίστρεψον, πού υπάγεις;!

Και ενώ φιλοσοφούμε και πολιτικολογούμε και φιλοκαλούμεν μετά πλείστης μαλακίας, ασχολούμενοι με την επίλυσιν μεγάλων και σημαντικών ζητημάτων, όπως το ενεργειακό, διάφοροι πόλεμοι και το ενδεχόμενο να πληγεί ο πλανήτης υπό αστεροειδούς, και ενώ κλέβομεν και υποκλέπτομεν ο εις τον έτερον, διογκούται έτερον πρόβλημα, πλέον σοβαρόν και σημαντικόν, του οποίου ελάχιστοι έχουσι γνώσιν. Αι μέλισσαι εγκαταλείπουσι μαζικώς τας κυψέλας, άγνωστον διατί ή δια πού, με αποτέλεσμα να απειλείται ουχί μόνον η επάρκεια εις μέλιν, αλλά το σύνολον της τροφικής αλυσίδος, ζωτικός κρίκος της οποίας διατελεί το πλέον ίσως συμπαθές των εντόμων. Την είδησιν δια τα τεκταινόμενα εις τας κυψέλας δύνασθε να αναγνώσετε εδώ, περισσότερα στοιχεία και πιθανά αίτια εδώ, αναλυτικό υλικόν, εδώ.

Αντιλαμβάνεσθε λοιπόν καλοί αναγνώσται ότι εάν το πρόβλημα επιδεινωθεί, έτερα σημαντικά ζητήματα, όπως οι γάμοι και αι ρομαντικαί σχέσεις λαϊκών αοιδών και αστέρων της τηλεοράσεως, διάφοραι πολιτικαί αντιπαραθέσεις, υπεξαιρέσεις, πόλεμοι, τηλεπραγματικά θεάματα, ο τηλεοπτικός δίαυλος εις τον οποίον μετεκινήθη ο κ. Χατζηνικολάου και τα παρόμοια θα ωχριούν έμπροσθεν των συνεπειών του φαινομένου (καλούμενον και σύνδρομον καταρρεύσεως αποικίας). Ας ευχηθώμεν λοιπόν άπαντες, οι πιστεύοντες εις διάφορα θρησκεύματα ας προσευχηθώσιν εις τας αντιστοίχους θεότητας, όπως το συμπαθές έντομον συνεχίσει να επιτελεί κανονικώς το έργον του, άλλως, το μόνο το οποίο θα μας μείνει δια να τρεφόμεθα θα είναι τα σιτηρά, αφού όχι μόνο δια σχεδόν πάσαν άλλην γεωργικήν παραγωγήν, αλλά ακόμη και δια την κτηνοτροφίαν (μέσω της παραγωγής ζωοτροφών) είναι απαραίτητος η συνδρομή του εντόμου. Η ανθρωπότης επεβίωσε δια χιλιετίας άνευ πετρελαίου, ωστόσο, άνευ μελισσών είναι απίθανον να αντεπεξέλθει.

Εις την βικιπαίδειαν, στον προαναφερθέντα σύνδεσμον, αναφέρεται ένα ρητόν το οποίο αποδίδεται, δίχως αυτό να είναι βέβαιον, εις τον Αλβέρτον Άινσταϊν και μεταφράζεται ελευθέρως ούτως: «Ει η μέλισσαν εξέλιπεν από προσώπου γης, εις τον άνθρωπον δεν θα απέμενον πλέον των τεσσάρων ετών υπάρξεως. Άνευ μελισσών, δεν θα υπήρχε επικονίασις, δεν θα υπήρχον φυτά, δεν θα υπήρχον ζώα, δεν θα υπήρχε άνθρωπος (If the bee disappears from the surface of the earth, man would have no more than four years to live. No more bees, no more pollination, no more plants, no more animals, no more man.) Ακόμη και εάν το ρητόν δεν ανήκει εις τον σοφόν άνδραν, ούτο δεν παύει να εκφράζει μιαν πραγματικότηταν.

Μελισσάκιον, επίστρεψον, πού υπάγεις;!

Υ.Γ. Έχω την αίσθησιν ότι τα πλάσματα αυτού του πλανήτου, όσα δεν έχωμεν ήδη εξαλείψει, έχουν αρχίσει σταδιακώς, ας μου συγχωρεθεί η λαϊκή έκφρασις, να «την κάμνουν».