Καλά τρέξαμε, αλλά...

...γιατί αυτή η κακοφωνία στον τερματισμό, στο Ζάππειο;

Δρομέας του ιστολογίου, λίγο πριν από τον τερματισμό.

Συνέχεια για τον Γύρο της Αθήνας

Ο καιρός ήταν ζεστός και ο ήλιος κτυπούσε σαν σιδεράς, αλλά ευτυχώς είχα πάρει μαζί μου το έμπιστο καπελάκι μου που με συνόδευσε και στον Μαραθώνιο (με γείσο που δεν επιτρέπει και τη διέλευση της υπεριώδους ακτινοβολίας παρακαλώ). Ο κόσμος ήταν πολύς και η ατμόσφαιρα χαρούμενη. Δυστυχώς, στην αρχή κυρίως της διαδρομής, τα κακομαθημένα βλαστάρια ορισμένων έδειχναν τη διαγωγή τους παίζοντας και μπουγελώνοντας το ένα το άλλο με το δωρεάν διανεμόμενο εμφιαλωμένο νερό. Έβγαλα μάλλον εύκολα τη διαδρομή των 8 χιλιομέτρων, παρά τις ανηφόρες κατά το δεύτερο ήμισυ και τη ζέστη. Φτάνοντας στο Ζάππειο, δυστυχώς, μας υποδέχθηκε από τα ηχεία μια απίστευτη κακοφωνία που υποτίθεται ότι ήταν μουσική. Βέβαια, η ένταση και η παραμόρφωση με την οποία ακουγόταν αμφιβάλλω αν την έκανε ευχάριστη ακόμη και σε όσους αρέσκονται σε τέτοια ακούσματα. Πολλές φορές νόμιζα ότι άκουγα μόνο ένα βουητό και στο μυαλό μου ερχόντουσαν αυτά τα οποία έχω ακούσει για τον βασανισμό των κρατουμένων στο Γκουαντάναμο διά της μεθόδου της υποχρεωτικής ακρόασης μουσικής σε μεγάλη ένταση.

Πήρα ένα φιαλίδιο νερού και, αφού έμεινα για να ξεκουραστώ μόνο λίγα λεπτά, σηκώθηκα και έφυγα άρον - άρον για να γλιτώσω το μαρτύριο. Κάπου εδώ είχα και μια ευχάριστη έκπληξη, καθώς παρακάτω στον Βασιλικό Κήπο, στην είσοδο με τους φοίνικες, κοντά στο σταθμό του μετρό, άκουσα επιτέλους μουσική. Επρόκειτο για ευχάριστες, ανάλαφρες μελωδίες της παλιάς Αθήνας από μια μπάντα πνευστών. Νομίζω ότι έπαιζαν κυρίως θέματα από οπερέτες . Είχε εκδήλωση το Δημοτικό Βρεφοκομείο Αθηνών για την Παγκόσμια Ημέρα της Μητέρας (δεύτερη Κυριακή του Μαΐου γαρ). Αφού έμεινα και χαλάρωσα λίγο εκεί, πήρα το δρόμο της επιστροφής, φυσικά με τα πόδια.