Κυριακή, Ιανουαρίου 31, 2010

Πολλαπλή χρεοκοπία


Βλέπουν τη χρεοκοπία μιας οικονομίας, βλέπω τη χρεοκοπία ενός κοινωνικού μοντέλου. Εστιάζουν σε αυτό που καταλαβαίνουν, στην οικονομική χρεοκοπία, στο πορτοφόλι. Πιστεύω ότι αυτό είναι μόνο το κερασάκι στην τούρτα. Ο θάνατος ήταν προαναγγελθείς. Πολύ πριν να χρεοκοπήσουμε ως οικονομία, είχαμε χρεοκοπήσει ως κοινωνία. Είχαμε χρεοκοπήσει ηθικά, κοινωνικά, δημιουργικά, ίσως ακόμη και πολιτισμικά. Πριν να χάσουμε σε αξία, είχαμε απολέσει τις αξίες - ή δεν είχαμε καταφέρει να τις αποκτήσουμε ποτέ.

.

Καυχόμαστε για την αρχαία δημοκρατία και τις πόλεις κράτη, αλλά στη νεότερη Ελλάδα δεν αποκτήσαμε ποτέ συνείδηση πολίτη, κοινωνική συνείδηση και αίσθηση ηθικής υποχρέωσης απέναντι στο σύνολο και κατ’ επέκταση στο κράτος. Το κράτος, ως θεσμική και λειτουργική έκφραση της κοινωνίας, της κοινωνικής αλληλεγγύης και των κοινών αξιών, ποτέ δεν απέκτησε υπόσταση στη συνείδηση των Ελλήνων ανάλογη αυτής σε χώρες βορειότερα και δυτικότερα από εμάς. Ο Έλληνας δεν κατάλαβε ποτέ τι ακριβώς σημαίνει κράτος. Οι Έλληνες δεν έχουν κράτος, έχουν έθνος, από αυτό πηγάζουν και πολλά μπερδέματα της εποχής.

.

Το κράτος ήταν πάντα κάτι έξωθεν, κάτι όχι συλλογικό, αλλά απρόσωπο, κάτι που δεν το θέλουμε όταν μας φορολογεί, αλλά το βρίζουμε όταν δεν έχει πυροσβεστικά να σβήσουν τη φωτιά, κάτι που οφείλει να μας προστατεύει, αλλά που δεν είναι άξιο προστασίας (και με αυτό δεν εννοώ την πεποίθηση ότι πρέπει να διογκώνεται έτσι, ώστε να βολέψει και εμάς), το βρίζουμε όταν πάει να εφαρμόσει κανόνες στη δική μας συμπεριφορά, το βρίζουμε και όταν δεν εφαρμόζει τους κανόνες σε αυτούς που μας ενοχλούν. Το κράτος δεν είναι δικό μας, συνεπώς, κανένας σχεδόν δεν αισθάνεται ότι βλάπτει κάποιον όταν το κλέβει και κανένας δεν θίγεται όταν τον κλέβουν εμμέσως κλέβοντας το κράτος. Έτσι, το κράτος εξελίχθηκε σε ένα διογκωμένο, αλλά αναποτελεσματικό καρκίνωμα πελατειακών σχέσεων που λειτουργεί σπασμωδικά, αδικεί και αδικείται. Σε μια χώρα πειρατών, το κράτος θα είναι πειρατικό.

.

Σε αυτό το πλαίσιο, έννοιες όπως αξιοκρατία δεν έχουν καμία απήχηση. Σάμπως του αλλουνού το παιδί αξιοκρατικά διορίστηκε; Εξάλλου, κανένας δεν τρώει ποτέ το ψωμί του άλλου και όλοι οι καλοί χωράνε. Με τέτοια μυαλά οικοδομήσαμε ένα κράτος βλακείας, ανικανότητας και αρπαγής. Όταν ακούς υπουργό να δηλώνει ότι είναι κρίμα που η λέξη «κρίση» δεν έχει υπερθετικό βαθμό, καταλαβαίνεις το επίπεδο των στελεχών της ηγεσίας. Όχι, αυτό δεν ήταν απλό λεκτικό ολίσθημα ή λάθος, αλλά έλλειψη ικανότητας συγκροτημένης σκέψης. Οι ικανότητες των ανθρώπων που αναδεικνύονται μέσα από τους κομματικούς μηχανισμούς δεν έχουν καμία σχέση με τις ικανότητες που απαιτεί μια χρηστή και ικανή διακυβέρνηση. Με άλλα λόγια, τι ελπίδες έχουμε όταν το ίδιο το σύστημα αλγοριθμικά απορρίπτει αυτούς που θα μπορούσαν να προσφέρουν κάτι ουσιαστικό; Μόνο από σπόντα, από ανάγκη και από υπερεθνικά κέντρα εξουσίας μπορούμε να ελπίζουμε σε κάτι. Οι δικοί μας είναι τζούφιοι μπεμπέδες ή πονηροί μπακάληδες που κλέβουν στο ζύγι.

.

Ποιος μπορεί να μας σώσει από αυτό που είμαστε; Ένα άτομο αλλάζει όταν διαπιστώνει ότι οι συμπεριφορές του δεν μπορούν πλέον να του εξασφαλίσουν την επιβίωση ή τη συνέχιση του τρόπου ζωής του. Είναι μια διαδικασία επίπονη, αλλά με μια μεγάλη ανταμοιβή για όσους τα καταφέρνουν: την ωρίμανση, την ενηλικίωση. Είμαστε πλάσματα της συνήθειας και δεν αλλάζουμε επειδή θεωρητικώς κατανοούμε ότι έτσι πρέπει, αλλά μόνο όταν βλέπουμε άδειο το τσουκάλι. Το ίδιο ισχύει και για τις κοινωνίες. Όταν το τραπέζι είναι στρωμένο, δεν αλλάζουν. Αυτό που βιώνουμε σήμερα μπορεί να είναι και ευκαιρία για ριζικές αλλαγές. Η αποτυχία και η πτώση είναι επίσης ενδεχόμενα. Οψόμεθα.


Τετάρτη, Ιανουαρίου 27, 2010

Μαθήματα οικονομίας με εικόνες

Το spread*:
.
Κοινώς, γινήκαμε αλοιφή.
.
* Σημαίνει και την επάλειψη του ψωμιού ή το τρόφιμο που χρησιμοποιείται με αυτό τον τρόπο.

Σάββατο, Ιανουαρίου 23, 2010

ΦΠΑ

Πήγα τις προάλλες το πρωί να πληρώσω το ΦΠΑ και στην τράπεζα η νόστιμη υπάλληλος μού ‘πιασε την κουβέντα. Ήταν η κουβέντα μας ζεστή και είχε μια Φωνή* Πολύ Αισθησιακή.

.

Το ευρώ με τον αετό, που είχα αναφέρει εδώ, το έδωσα σε κάτι πλανόδιους μουσικούς που παίζανε Μότσαρτ.

.

*Για το «Φωνή», ευχαριστούμε την Ou Ming.

Πέμπτη, Ιανουαρίου 21, 2010

Γκιούλιβερ

Με πήραν σήμερα τηλέφωνο, ένας μεγάλος πελάτης, γνωστή πολυεθνική, ζήτησε τα στοιχεία μου, έχουν δει μεταφραστική δουλειά μου και θέλουν να συνεργαστούν μαζί μου απευθείας γιατί το ύφος μου είναι πολύ «εκζέκιουτιβ». Άλλος στη θέση μου μπορεί να πετούσε από τη χαρά του, εγώ, όχι, καθόλου. Ένας ακόμη πελάτης σημαίνει ένας ακόμη μπελάς. Άντε να μάθω τα δικά τους τερτίπια, τις διαδικασίες τιμολόγησής τους, τις παραξενιές τους. Μου αρκούν 4-5 πελάτες και όσα βγάζω. Πρώτη μου προτεραιότητα δεν είναι ο πλούτος, αλλά η ησυχία μου. Ίσως να είμαι περισσότερο επικούρειος από ο,τιδήποτε άλλο, θεωρώ καλή αρχή το «λάθε βιώσας».

.

Είμαι αντικαταναλωτικός και δεν με ενδιαφέρει να βγάλω περισσότερα κέρδη για να ενισχύσω το λαμπρό κράτος μας, όλους αυτούς τους θεσμούς που με δυσκολία ανέχομαι και αναγκαστικά υπηρέτησα - νοιώθοντας τη συνεχή πίεση για να με βρωμίσουν και να με κάνουν να ξεχάσω το ποιος είμαι - και χρηματοδοτώ. Θα προτιμούσα να τους αφήσω να χαθούν και ας έχω και εγώ τις συνέπειες. Το συφερτό αυτό, τη χωματερή που λέγεται ελληνική κοινωνία, την είδα καλά σε κάθε της έκφανση και μόνο περιφρόνηση τρέφω για αυτήν. Οι άρχοντές της και οι λειτουργοί της; Ιδεοληψίες, ανοησίες, σαχλαμάρα, στόμφος, χρυσά σιρίτια σε αποκτηνωμένους, κουτοπόνηρους, αυταρχικούς βλάκες.

.

Το κράτος έχει προβλήματα και τι κάνει; Θεσπίζει νέα γραφειοκρατία! Η γνωστή συνταγή. Θάψτε τα όλα κάτω από χαρτιά! Το «Simplify! Simplify!» του Θορώ δεν τους αγγίζει. Θέσπισε νέα χαρτιά σήμερα, συλλογή αποδείξεων, βεβαιώσεις, πιστοποιητικά, βεβαιώσεις, ένσημα, χαρτόσημα, κωλλόσημα, τα προβλήματα που θα προκύψουν τα βλέπουμε αύριο. Απορούν μετά γιατί δεν υπάρχει επιχειρηματικότητα και όλοι ονειρεύονται το βόλεμα. Ας καταλάβουν ότι ένα από τα πιο θεμελιώδη προβλήματα της χώρας είναι η απροθυμία των ατόμων να δραστηριοποιηθούν σε αυτή την κοινωνία και οικονομία με τους προσφερόμενους όρους. Όλοι ψάχνουν για την τρύπα τους. Οι πιο αξιοπρεπείς, φτιάχνουν τη δική τους.

.

Παραπάνω φόροι; Κίνημα συνειδητής άρνησης καταβολής φόρων οραματιζόμουν. Μήπως να σηκώσω και εγώ τα λεφτά μου να τα πάω σε κάποια άλλη χώρα να τελειώνω; Θα μπορούσα να τα ακολουθήσω αργότερα. Αλλά όχι, το εθνικό καθήκον, η χώρα απειλείται, πρέπει να αγοράζει εξοπλισμούς, για να τρώνε πολλαπλάσια οι μιζαδόροι και οι άρπαγες και να λαδώνονται τα γρανάζια του συστήματος, ο Κωστάκης, ο Γιωργάκης, η Ντορούλα, ο Αντωνάκης, ο δημόσιος λειτουργός που δεν πατάει στη δουλειά του, ο αδιάφορος ή τυραννικός δημόσιος υπάλληλος, ο αγρότης που απαιτεί να τον κάνει βιώσιμο ο φορολογούμενος. Πρέπει το κράτος να εισπράττει για την υγεία ώστε μετά να πληρώνουμε φανερά ή μαύρα για ιδιωτικές υπηρεσίες ή να πεθαίνουμε αβοήθητοι. Τα ίδια για την παιδεία, τα ίδια παντού. Οι υποδομές σαπίζουν, αλλά νέες βιλίτζες φυτρώνουν στα πέριξ. Αποθανέτω μετά των αλλοφύλων! Δεν ψάχνω τρόπους συμμετοχής, αλλά απεμπλοκής και αποχώρησης. Να συμβάλω για την αξιοπιστία της χώρας; Ας καγχάσω! Για να είμαστε μετά business as usual;

.

Όλα μοιάζουν να καταρρέουν. Μερικές φορές αισθάνομαι σαν να είμαι ο τελευταίος που έχει κάποιο ενδιαφέρον για να λειτουργούν σωστά τα πράγματα. Τον τελευταίο καιρό βαρέθηκα να περιμαζεύω και να επισημαίνω τα λάθη των άλλων. Ο λογιστής μου έκανε δύο φορές λάθος ετοιμάζοντάς μου την εξαιρετικά απλή δήλωση ΦΠΑ που υποβάλλω. Αν δεν είχα τη μανία να τα ελέγχω όλα ο ίδιος θα πάθαινα ζημιά. Οι πελάτες, και αυτοί λάθη. Άρχισα να είμαι απότομος μαζί τους. Δεν με ενδιαφέρει καθόλου τι θα κάνουν. Για αυτό έμεινα εργένης και αντί να δανείζομαι αποταμιεύω, για να συμβιβάζομαι όσο λιγότερο γίνεται και να ικανοποιώ τις παραξενιές μου.

.

Έδωσα την άδεια στη συνεργάτιδα που με πήρε να δώσει τα στοιχεία μου στον ενδιαφερόμενο πελάτη, αλλά μπορεί κάλλιστα να τους στείλω στο διάολο όταν επικοινωνήσουν μαζί μου… ή να τους ζητήσω και υπέρογκη αμοιβή.

.

Φαντάζομαι μερικές φορές ότι είμαι σαν τον Γκιούλιβερ όταν τον είχαν δέσει με όλες αυτές τις αναρίθμητες κλωστούλες οι Λίλιπουτ πάνω στην άμμο. Φαντασιώνομαι ότι σε μια στιγμή σηκώνομαι και τα ξηλώνω όλα τινάζοντάς τα πέρα, όλα τα σπαγκάκια του κόσμου, όλες τις έγνοιες μικρές και λύπες.


Περαστικός μαινόμενος και εναντίον όλων.

Σάββατο, Ιανουαρίου 16, 2010

Οι άθλιοι των Εξαρχείων

Σάββατο απόγευμα, Πλατεία Κάνιγγος, γυρνούσαμε το απόγευμα από τον σαββατιάτικο καφέ με τον Αερόστατο. Ο Αερόστατος θα επέστρεφε στο σπίτι του με τρόλεϊ και έτσι, σταματήσαμε σε ένα περίπτερο για να πάρει εισιτήριο. Μπροστά ήταν κάποιος άλλος που κρατούσε ένα κρουασάν. Ξαφνικά, ξέσπασε λογομαχία μεταξύ αυτού του άνδρα και του περιπτερά. Ο περιπτεράς του έλεγε να αφήσει το κρουασάν (ήταν ίδιο με άλλα κρουασάν που βρίσκονταν στο σημείο), ενώ ο άνδρας υποστήριζε με πάθος ότι το είχε αγοράσει από τι προηγούμενο περίπτερο. Πολύ γρήγορα τη λογομαχία ακολούθησαν οι χαριτωμένοι χαρακτηρισμοί και ο περιπτεράς εξήλθε του περιπτέρου με άγριες διαθέσεις, για να ακολουθήσουν σπρωξίματα, τραβήγματα και ατελέσφορες απόπειρες για κλωτσιές και άλλα πλήγματα και από τις δύο πλευρές. Ομολογώ ότι περισσότερο μου έκανε εντύπωση η επιθετικότητα του περιπτερά που άρχισε τη «σωματική επαφή» χωρίς χρονοτριβή και χωρίς, κατά τη γνώμη μου, να έχει εξαντλήσει άλλα μέσα.

.

Στο τέλος, το κρουασάν πετάχτηκε στο πεζοδρόμιο χωρίς να το διεκδικήσει κάποιος και, καθώς ο άνδρας έφευγε, φρόντισε να σωριάσει δύο σταντ με περιοδικά και να τραβήξει μερικές εφημερίδες από τα μανταλάκια τους πετώντας τις στο βρεγμένο από τη βροχή πεζοδρόμιο. Ο περιπτεράς βγήκε, κάνοντας αρχικά να τον καταδιώξει, υπό τις επευφημίες ενός καλοντυμένου διερχόμενου ηλικιωμένου - που δεν είχε δει καν από την αρχή τη σκηνή, αλλά μάλλον διψούσε για συγκινήσεις - και, μετά, για να μαζέψει την πραμάτεια του.

.

Με τον Αερόστατο, και άλλους παρισταμένους, περιοριστήκαμε να παρακολουθούμε. Η αίσθηση που είχα και που αργότερα μου είπε και ο φίλος μου ότι είχε κατά τη διάρκεια του επεισοδίου, ήταν ότι δεν άξιζε να επέμβει κάποιος. Η όλη σκηνή έμοιαζε με καυγά ανάμεσα σε σχολιαρόπαιδα, σε εξίσου αντιπαθητικά σχολιαρόπαιδα. Η συμπεριφορά και η μάγκικη επιθετικότητα του περιπτερά τον έκανε αντιπαθητικό σε εμένα, καθώς κατέφυγε με μεγάλη ευκολία στη βία. Εν τέλει, ας έχανε και ένα κρουασάν λόγω αμφιβολιών, δεν μπορώ ούτε να φανταστώ τους τζίρους που κάνει αυτό το περίπτερο-σουπερμάρκετ στο συγκεκριμένο σημείο (καταλαμβάνοντας και νομίμως ή παρανόμως δημόσιο χώρο με την αφθονία των εμπορευμάτων του). Οφείλω βέβαια να ομολογήσω ότι μόνο να φανταστώ μπορώ τι θα τραβάνε οι περιπτεράδες του κέντρου από τους διάφορους εθισμένους συνανθρώπους μας.

.

Ο Αερόστατος αποφάσισε να μην αγοράσει από εκεί εισιτήριο και φύγαμε αναζητώντας άλλο περίπτερο, σχολιάζοντας την απουσία της αστυνομίας από ένα τόσο κεντρικό σημείο. «Κάπου θα την έχουν αράξει για να μη βρέχονται» απήντησα στη σχετική ρητορική ερώτηση του φίλου και, λίγα μέτρα πιο πέρα, βρήκαμε την απάντηση. Στο επόμενο περίπτερο, γύρω από τη γωνία, καμιά εικοσαριά μέτρα από το σημείο του επεισοδίου, δύο ογκώδη όργανα της τάξης έκρυβαν την πρόσοψη του περιπτέρου και χαριεντίζονταν αμέριμνα με την όμορφη περιπτερού, απερίσπαστοι από τον κόσμο. Προστασία του πολίτη, αρκεί ο πολίτης να έχει καμπύλες. Η διολίσθηση στη βία συνεχίζεται. Χαίρομαι που δεν έχω παιδιά να εκτίθενται σε τέτοια ωραία δρώμενα.

Πέμπτη, Ιανουαρίου 14, 2010

Όταν «σε θέλει»

Προχθές βγήκα περίπατο στο κέντρο, κάποια στιγμή είχα την παρόρμηση να δω την ταινία Άβαταρ, ίσως επηρεασμένος από το κείμενο του φίλου Jolly Roger. Δεν είχα πολύ χρόνο και ήξερα ότι δεν προλάβαινα να πάω περπατώντας στην αίθουσα όπου παιζόταν η ταινία. Μπήκα στο μετρό του Συντάγματος, έβγαλα ένα κέρμα του ενός ευρώ, είμαι όσο σίγουρος μπορώ να είμαι ότι ήταν κέρμα του ενός ευρώ, είχα προσέξει και τον γερμανικό αετό στην πίσω πλευρά. Το έριξα στη μηχανή έκδοσης εισιτηρίων και η καλή μηχανή μου έδωσε το εισιτήριο… συν το ευρώ μου, με τον αετό στην πίσω πλευρά.

.

Όταν ήμουν στο συρμό, κατάλαβα ότι θα δυσκολευόμουν να προλάβω την ώρα έναρξης του έργου. Έφτασα στον σταθμό λίγο μετά την ώρα έναρξης και είχα και μερικά λεπτά περπάτημα. «Τουλάχιστον δεν μου κόστισε η διαδρομή», σκέφτηκα. Φτάνοντας όμως στον κινηματογράφο, παρά το ότι κόντευα τα δέκα λεπτά καθυστέρησης, διαπίστωσα ότι όχι μόνο δεν είχε αρχίσει το έργο, αλλά ούτε καν οι διαφημίσεις. Απήλαυσα το έργο από την αρχή (πολύ ενδιαφέρον, αρκετή τροφή για σκέψη). Στο τέλος, αν και η αίθουσα είχε αρκετό κόσμο και καθόμουν σχετικά μακριά από την έξοδο, δεν δυσκολεύθηκα να βγω έξω. Ήμουν σχεδόν ο πρώτος στην έξοδο, αν και βγήκα με το πάσο μου, με παραξένεψε λίγο αυτό. Τελικά, πέρασα ένα ωραίο βράδυ και μου έμεινε ένα παραπανίσιο ευρώ, με έναν αετό, που το νοιώθω λίγο σαν να μη μου ανήκει και θα διαθέσω μάλλον σε κάποιο κουτάκι δωρεών με την πρώτη ευκαιρία.

Κυριακή, Ιανουαρίου 10, 2010

Συγκάτοικοι

Τα είδα για πρώτη φορά το καλοκαίρι. Ένα μικρό σημαδάκι στον τοίχο. Πλησιάζεις και βλέπεις ένα μικρό σκουλήκι, το μισό μέσα σε ένα σακουλάκι που το σέρνει πίσω του πασχίζοντας να σκαρφαλώσει στον τοίχο. Όταν φτάσει σε κάποιο ύψος που βρίσκει ικανοποιητικό ή, αν είναι αρκετά εργατικό, στο ταβάνι, κλείνεται μέσα στο σακουλάκι που έχει υφάνει το ίδιο, από σκόνη, χνούδια και λίγο μετάξι που παράγει μόνο του, και μένει εκεί μέχρι να ξαναβγεί στον κόσμο σε μερικές εβδομάδες μεταμορφωμένο σε μια μικρή πεταλούδα/σκόρο.

.

Στην αρχή δεν ήξερα τι είναι, αλλά κατάφερα να εντοπίσω τον κύκλο τους και να βρω και τη λατινική ονομασία τους, Tinea pellionella (αν είναι κάτι παραπλήσιο και κάνω λάθος, οι ειδικοί διορθώστε). Καταλαβαίνω ότι τα θηλυκά δεν πετάνε, αλλά μένουν κρυμμένα σε ρούχα, κάτω από χαλιά και γωνίες και περιμένουν τους ιπτάμενους εραστάς τους.

.

Στην αρχή αδιαφόρησα, αλλά όταν είδα ότι ήταν σχετικά ευάριθμα, για να αποφύγω πληθυσμιακή έκρηξη, βρήκα μια αποδεκτή και για τα δύο μέρη (ελπίζω) λύση. Σε ένα μπαλκόνι στον ακάλυπτο έχω πάντα κλειστό ένα πατζούρι. Τα απομάκρυνα λοιπόν τα σκουληκάκια με τα σακουλάκια τοποθετώντας τα προσεκτικά έξω (καθώς είναι ντροπαλά, τραβιούνται μέσα στη θήκη τους όταν ενοχληθούν), στον προστατευμένο χώρο ανάμεσα στο τζάμι και στο πατζούρι, όπου είδα με ικανοποίηση ότι συνέχιζαν εκεί το έργο τους. Με τους μικρούς σκόρους τα πράγματα ήταν πιο απλά, ακολουθούσα τη γνωστή μέθοδο.

.

Οι αριθμοί τους έχουν μειωθεί πλέον, αλλά πού και πού βλέπω πάλι κανένα. Λόγω του χειμώνα, τα σκουληκάκια (προνύμφες) δεν τα βγάζω πλέον έξω, αν ο καιρός είναι καλός, μπορεί να βγάλω αν εντοπίσω κάποιο σκόρο (δεν ξέρω τι είναι αυτό το διαρκές καλοκαίρι που βιώνουμε φέτος). Όπως και να έχει, τα συγκεκριμένα έντομα δεν αποτελούν απειλή για τα ρούχα και, εδώ που τα λέμε, τα βρίσκω συμπαθητικά. Έχουν και αυτά δικαιώματα στο χώρο που μοιραζόμαστε και ας μην έχουν πολυσέλιδα συμβόλαια με υπογραφές και σφραγίδες.

.

Τις φωτογραφίες που ακολουθούν τις τράβηξα ο ίδιος και δείχνουν τις ικανότητές μου ως φωτογράφου της άγριας φύσης. Μην τρομάζετε, τα πλασματάκια είναι πολύ μικρά.

.
. .

Τελικώς, υπάρχουν πολλά ενδιαφέροντα που μπορεί να βρει κάποιος ακόμη και μέσα στους τοίχους του σπιτιού του. Ποιος ξέρει, με επιμονή μπορεί να ανακαλύψεις και κάποιο σπάνιο ή νέο είδος και να σου ανακηρύξουν το σπίτι σε προστατευμένο βιότοπο.

Τετάρτη, Ιανουαρίου 06, 2010

Ψιχάλες περιπάτου

Περπατούσα εχθές το βράδυ στο κέντρο της πόλης. Στην Ερμού, μέσα στην πολυκοσμία, αισθάνθηκα κάτι υγρό. Ετοιμάστηκα να χειροδικήσω εναντίον εκείνου που με έφτυσε, αλλά δεν τον εντόπισα και σκέφτηκα μήπως ήταν κλιματιστικό. Μετά από αρκετά μέτρα, με τη δεύτερη σταγόνα, κατάλαβα ότι ψιλόβρεχε. Τελικώς, όταν βρέχεσαι, δεν σημαίνει ότι σε φτύνουν, μπορεί και να ψιχαλίζει.

.

Η εύθυμη πλευρά των πραγμάτων, μετά από λίγο, τα παπούτσια μου αρχίζουν να βγάζουν τσιριχτούς ήχους πάνω στο βρεγμένο πεζοδρόμιο.

.

Μπροστά στην παλιά εκκλησία ένας μαύρος ξελαρυγκιάζεται γρατζουνώντας μια κιθάρα «You took my heart!». «You took my ears» σκέπτομαι. Αν και κατά του παραεμπορίου και της πειρατείας, δεν αντιστέκομαι στον πειρασμό να σκεφθώ «δεν πα να πουλήσεις και συ κάνα σιντί ρε μεγάλε!».

.

Πανεπιστημίου και Βουκουρεστίου, στην κάτω πλευρά, ένα τεράστιο τζιπ έχει κάνει προκλητικά στάση στον λεωφορειόδρομο, αυτόν που πάει ανάποδα στο ρεύμα κυκλοφορίας και δεν μπορεί και να παρακαμφθεί. Το λεωφορείο πλησιάζει, ο οδηγός, ευσυνείδητος, ανεβαίνει στο πεζοδρόμιο κυνηγώντας με το τανκ τους πεζούς.

.

Μυρίζω μια ζεστή, γλυκιά μυρωδιά, ένας καστανάς! Θυμάμαι τα παιδικά μου χρόνια, σκέφτομαι να αγοράσω δυο-τρία καστανάκια που τα 'ρέχτηκα, αλλά τελικά συνεχίζω το δρόμο μου.

.
Περνώντας από την πιάτζα ντε λα πρεζόνε, ακούω μια φωνή από πίσω να εύχεται για τις γιορτές και να με πλησιάζει, «κύριε, κύριε», δεν είμαι σίγουρος ότι είναι για εμένα, όπως και να έχει, απλώς ταχύνω το βήμα μου.
..

Κυριακή, Ιανουαρίου 03, 2010

Συνοπτικά

- Μα, φυσικά και θα πληρώσουμε μεσιέ! Δώστε το λογαριασμό σε αυτόν τον περαστικό και πείτε του ότι είναι για την αξιοπιστία της χώρας.

Ένα κράτος τραμπούκος/κλέφτης/νταβατζής/τύραννος ετοιμάζεται να μου στείλει το λογαριασμό για ένα τραπέζι στο οποίο ποτέ δεν παρακάθισα. Καλούμαστε πάντα να διασώσουμε την πέτρα που είναι δεμένη στο λαιμό μας και μας παρασέρνει στον πνιγμό και που κανένας δεν τολμάει να πετάξει πέρα.

Το ότι δεν ξεσηκώνονται και οι πέτρες με δύο τρόπους ερμηνεύεται: α) ραγιαδισμός, β) συνενοχή.

.Φαντασίωση: Απόσχιση, να μαζευτούμε λίγοι ομοφρονούντες, να αγοράσουμε/ελέγξουμε μια έκταση, να συστήσουμε δικά μας εναλλακτικό/οικολογικό κράτος, οικονομία και νόμισμα… και να προμηθευτούμε και βαρύ οπλισμό... αν και η απέχθειά μου προς τους ανθρώπους με οδηγεί μάλλον στον ασκητισμό. Αισθάνομαι κάθε μέρα να ξεμακραίνω όλο και περισσότερο από τους ανθρώπους, σαν μια πολική αρκούδα που ξέμεινε σε ένα κομμάτι πάγου που αποκολλήθηκε από τον παγετώνα και το παρασέρνουν μακριά τα κύματα. Το προτιμώ.