Όσα εντυπωσιακά παιχνίδια
και αν έπαιξα σε υπολογιστές και παιχνιδομηχανές, με τα τελειότερα γραφικά,
κανένα δεν μου προσέφερε τη συγκίνηση που μου προσφέρει το σκάκι. Πλέον, αυτό
είναι το μόνο παιχνίδι με το οποίο ασχολούμαι. Ευτυχώς που υπάρχει το chess.com, διότι συμπαίκτη για δια ζώσης αναμετρήσεις δεν
έχω. Ναι, το ομολογώ, μου αρέσει αυτό το βίαιο άθλημα. Μην γελάτε, έτσι το έχει χαρακτηρίσει ο πρώην παγκόσμιος πρωταθλητής στο σκάκι και νυν αντίπαλος του Πούτιν, Κασπάροφ.
Αν το καλοσκεφτείς, είναι ένας ανελέητος πνευματικός αγώνας επικράτησης που δεν
μετριάζεται από το φόβο για τα αποτελέσματα της φυσικής βίας, σε εμάς ή στον
αντίπαλο. Είναι η απόλυτη διανοητική σύγκρουση δύο βουλήσεων για επικράτηση.
Από, την άλλη, ιστορικά,
δεν έχουν λείψει περιπτώσεις που συνδέουν άμεσα το παιχνίδι με βίαια γεγονότα.
Ίσως διότι είναι ένα παιχνίδι που ενισχύει και πληγώνει εύκολα τον εγωισμό
κάποιου, καθώς δεν εμπλέκει καθόλου την τύχη, τουλάχιστον άμεσα (έμμεσα, η
τύχη πάντα είναι παρούσα, είτε μέσω του πώς κοιμήθηκες το βράδυ, αν είσαι
ταραγμένος ή ήρεμος ή γενικά με όλους εκείνους του αστάθμητους παράγοντες που
καθορίζουν το αν βρίσκεσαι σε καλή μέρα). Έτσι, ήταν ο βασιλιά Κανούτ της
Αγγλίας (995-1035) που έβαλε να δολοφονήσουν τον κουνιάδο του, κόμη Γκούντγουιν
Ούλφναντσον επειδή, μια κακή κίνηση που έκανε ο βασιλιάς και θέλησε να πάρει
πίσω οδήγησε σε άγριο καβγά. Τον επόμενο αιώνα, τα βασίλεια Αγγλίας και Γαλλίας
οδηγήθηκαν σε δωδεκαετή πόλεμό, όπως λέγεται μετά από τις γροθιές που
αντάλλαξαν ο Ερίκος Ι της Αγγλίας και ο Λουδοβίκος ΙV της
Γαλλίας με αφορμή μια παρτίδα σκάκι στο Παρίσι. Αυτές και πολλές άλλες ενδιαφέρουσες
ιστορίες από τις σελίδες της ιστορίας και του εγκλήματος θα βρείτε εδώ.
Μην νομίζετε βέβαια ότι με
το να αφήνετε τους ισχυρούς ή γενικά αυτούς με τα παραφουσκωμένα εγώ να
κερδίζουν είστε ασφαλείς. Αλίμονο αν το κάνετε άγαρμπα και σας υποψιαστούν. Όπως
αναφέρεται στον παραπάνω σύνδεσμο, ένας αυλικός του Ουμαγιάδα χαλίφη Ουαλίντ Ι
το πλήρωσε με τη ζωή του όταν ο χαλίφης κατάλαβε ότι ο αυλικός του έπαιζε πολύ καλό
σκάκι και ότι έχανε επίτηδες στα μεταξύ τους παιχνίδια. Ο χαλίφης του έσπασε το
κεφάλι με ένα κομμάτι του παιχνιδιού.
Τουλάχιστον με τα on-lineπαιχνίδια αποφεύγεις τέτοιους κινδύνους.
Όπως θα καταλάβατε, είναι
ένα παιχνίδι που μπορεί να σας αποκαλύψει και πράγματα για τον εαυτό σας που
ίσως να θέλατε να αποφύγετε.
Ελπίζω να μη σας
αποθάρρυναν αυτά. Στο κάτω-κάτω, είναι μόνο ένα παιχνίδι και κάποιος γίνεται
καλύτερος σε αυτό με την πείρα ή/και με τη μελέτη, ανάλογα με το πόσο θα
ασχοληθεί μαζί του, όπως συμβαίνει με όλα τα αθλήματα και τα τεχνικά παίγνια.
Αν πάλι θέλετε απλώς να παίζετε περιστασιακά μια παρτιδούλα, χωρίς να το κάνετε
επιστήμη, καλή σας διασκέδαση!
Ρουά!
Σημείωση για την εικόνα: Στο
σκάκι, όταν ένα πιόνι φτάσει στην τελευταία σειρά, στην αντίθετη πλευρά στης
σκακιέρας, προάγεται σε όποιο κομμάτι θέλει ο παίκτης, συνήθως σε βασίλισσα,
που είναι το ισχυρότερο κομμάτι. Ακόμη και ο πιο αρχάριος παίκτης μπορεί να
καταλάβει, αν υποθέσουμε ότι τα εικονιζόμενα κομμάτια είναι τα μόνα στην
σκακιέρα, αν υπάρχει τρόπος ο λευκός εμποδίσει το μαύρο
πιόνι να προαχθεί.
Και ένα σχετικό μουσικό βιντεάκι που μου υπέδειξε η
καλή κ.κ. στα σχόλια της προηγούμενες ανάρτησης.
Στις 6 Αυγούστου, ήταν ο δευτερεύων στόχος, σε περίπτωση που οι συνθήκες
δεν θα ήταν ευνοϊκές πάνω από τη Χιροσίμα. Στις 9 Αυγούστου, ήταν ο πρωτεύων
στόχος. Σώθηκε από τη συννεφιά και την κάπνα από έναν εμπρηστικό βομβαρδισμό σε
κοντινή περιοχή και την πλήρωσε το Ναγκασάκι, που ήταν ο δευτερεύων στόχος.
Στην Ιαπωνία υπάρχει η φράση «η τύχη της Κοκούρα» για όποιον, από τύχη, ίσως
και ανεπίγνωστα, αποφεύγει μια μεγάλη καταστροφή.
Ποιος ξέρει, μπορεί εκείνο το πρωινό κάποιος κάτοικος της Κοκούρα,
πηγαίνοντας στη δουλειά του, να γκρίνιαζε για τον μουντό ουρανό.
Η ανάρτηση θα έπρεπε να τελειώνει εδώ, αλλά λέω να εκτροχιαστώ, κόντρα και
στη συμβουλή του Βίτγκενσταϊν*, καλύτερα να μη συνεχίσετε:
Υπάρχει μια ωραία Ζεν/Ταοϊστική ιστοριούλα:
Ήταν ένας γέρος αγρότης που είχε ένα άλογο να τον βοηθά στις αγροτικές
δουλειές. Μια μέρα, το άλογο το έσκασε. Οι γείτονές του τον επισκέφθηκαν για να
του συμπαρασταθούν, «Τι κακοτυχία», του έλεγαν. «Ίσως», απαντούσε ο αγρότης.
Την επόμενη μέρα το άλογο που το είχε σκάσει επέστρεψε φέρνοντας μαζί του τρία
άλλα άγρια άλογα. «Τι καλοτυχία!» έλεγαν εκστασιασμένοι οι γείτονες. «Ίσως»,
απαντούσε ο αγρότης. Την επόμενη μέρα, ο γιος του αγρότη, στην προσπάθειά του
να δαμάσει τα άγρια άλογα, έπεσε και έσπασε το πόδι του. Πάλι έσπευσαν οι
γείτονες για να δηλώσουν τη συμπαράστασή τους για αυτή την κακή τύχη. «Ίσως»,
απαντούσε πάλι ο αγρότης. Την επομένη, ήλθαν στο χωριό στρατολόγοι να
στρατολογήσουν τους νέους για τον πόλεμο που είχε ξεσπάσει. Καθώς ο γιος του
αγρότη είχε σπασμένο πόδι, τον προσπέρασαν. Ξανά έτρεξαν οι γείτονες να
συγχαρούν τον αγρότη για την καλή του τύχη...
Η άμπωτη και η πλημμυρίδα του κόσμου δεν σταματούν ποτέ. Όλα τα καλά και
όλα τα κακά είναι παροδικά, τα ακριβή αίτια και τα αποτελέσματά τους άγνωστα.
Αυτή είναι η φύση των φαινομένων, του Γίγνεσθαι. Όλα συμβαίνουν, όμως, στη
μεγάλη αίθουσα που τα περιέχει, στο Είναι, στο μεγάλο Κενό. Η προσπάθεια
αποκρυπτογράφησης της αλυσίδας των γεγονότων είναι μάταιη, και ας καθορίζεται
αυτή από την αιτιότητα. Αυτό που νομίζουμε ότι ξέρουμε για το παρελθόν είναι μια
σύμβαση που ονομάζουμε ιστορία ή μια αυταπάτη, μια απατηλή, ακρωτηριασμένη
ανάμνηση που καθορίζεται από την υποκειμενικότητά μας. Ο κρίκος του παρόντος
ενσωματώνει όλους τους κρίκους του παρελθόντος και του μέλλοντος. Η αλυσίδα αυτή,
ακόμη και για το πιο ασήμαντο γεγονός, φτάνει στις απαρχές του σύμπαντος και
συνδέεται άρρηκτα με το Όλο του κόσμου, με το κάθε επιμέρους να μην είναι απλή
ψηφίδα, αλλά να περιέχει το Όλο.
Για αυτό, μην αντιστέκεσαι, μη ζεις στις προτιμήσεις σου, είναι μάταιο και
επώδυνο. Μάθε μόνο να στέκεσαι. Να πράττεις, σαν να είσαι αδρανής, εκδηλώνοντας
απευθείας και αμεσολάβητα το Είναι, και να είσαι αδρανής με ορμή, γεμίζοντας το
χώρο. Αυτή είναι η υψηλότερη τέχνη. Είναι η έκσταση. Ταυτόχρονα το πιο απλό και
το πιο δύσκολο πράγμα του κόσμου.
(Δεν κάνω τον σοφό. Εις εαυτόν, αυτά).
*Για όσα δεν μπορεί να
μιλά κανείς θα πρέπει να σωπαίνει.
*Ελληνίδες, μη μου το κρατήσετε εναντίον μου αυτό, και εσάς σας αγαπώ.
Έξι εκατομμύρια είναι τα κατοικίδια ζώα στο Σάο Πάολο, όπου άνοιξε το
δημόσιο κτηνιατρείο, με ανθρώπινο πληθυσμό ένδεκα εκατομμυρίων περίπου. Εμείς,
για να φερθούμε λίγο καλύτερα στα ζώα περιμένουμε πρώτα να μας ξεφτιλίσουν
διεθνώς (και) για αυτό το λόγο. Αν δεν μας ενδιαφέρει η ζωή των ζώων, ίσως να
μας ενδιαφέρουν τα έσοδα από τους τουρίστες που φρίττουν με όσα βλέπουν στο
«λίκνο του πολιτισμού».
Θυμήθηκα
με την παραπάνω είδηση τον Ινδό αυτοκράτορα Ασόκα, που επίσης είχε ιδρύσει
νοσοκομεία για ζώα, μεταξύ άλλων μέτρων και πρωτοβουλιών του για την προστασία
του φυσικού περιβάλλοντος και των ανθρώπων, τον τρίτο αιώνα π.Χ. παρακαλώ. Ενδιαφέρουσα περίπτωση ο Ασόκα, διαβάστε για αυτόν.
Υπενθυμίζω ότι ο Γκάντι είχε πει ότι το μεγαλείο του πολιτισμού ενός
έθνους και η πνευματική του εξέλιξη μπορούν να κριθούν από τον τρόπο που
αντιμετωπίζονται τα ζώα σε αυτό. Μάλλον δεν μας συμφέρει να κριθούμε με αυτό το
μέτρο.