Σάββατο, Φεβρουαρίου 26, 2011

Σταματημένος χρόνος

Πέρασα αυτές τις μέρες από το ξενοδοχείο που έκλεισε στη Σταδίου. Το λόμπι φωτισμένο. Ρίχνοντας μια κλεφτή ματιά από την κεντρική είσοδο με το λουκέτο, είδα το χριστουγεννιάτικο δέντρο να στέκει ακόμη στολισμένο, περιμένοντας μάταια τα απολυμένα χέρια που το στόλισαν για να το ξεστολίσουν. Στο νου μου ήλθαν εικόνες από σταματημένα ρολόγια, ερημωμένες πόλεις που εγκαταλείφθηκαν βιαστικά από τους κατοίκους τους, αφήνοντας μισοτελειωμένα γεύματα και άλλες παρόμοιες εικόνες που προβάλλονται σε ντοκιμαντέρ για καταστροφές.

.

Δίπλα η μεγάλη σκάλα. Τώρα, λες, θα εμφανιστεί να την κατεβαίνει ένα καλοντυμένο ζευγάρι γελώντας. Εκείνος με κοστούμι, εκείνη με βραδινή τουαλέτα, θα πάρουν το ταξί που θα τους πάει στο ρεβεγιόν.

.

Έλεγα πως είναι θλιβερές οι σκοτεινές βιτρίνες, όπως εκείνη του ζαχαροπλαστείου στη γειτονιά που γράφει υπερήφανα «Από το 192…» (παραλίγο να τα εκατοστίσει), αλλά πού να δείτε αυτό το φωτισμένο και χριστουγεννιάτικα στολισμένο άδειο λόμπι, λίγες μέρες πριν να μπει η άνοιξη.

.

Μήπως ο χρόνος έχει σταματήσει για τη χώρα και μένει μόνο να το ανακοινώσουν; Τι φοβούνται και δεν το έχουν κάνει ακόμη; Ίσως ότι μερικές φορές ο χρόνος σταματάει και για τους ηγέτες και τα καθεστώτα που οδηγούν στην εξαθλίωση τους λαούς τους.

.

Κυριακή, Φεβρουαρίου 20, 2011

Το μπέρδεμα

Του είχαν πει ότι έπρεπε να προσέχει πού βάζει την υπογραφή του και το πουλί του. Ατυχώς, παρέλειψαν να του διευκρινίσουν πού έπρεπε να βάζει τι.

Πέμπτη, Φεβρουαρίου 17, 2011

Η βασική διαφορά Αθήνας-Καΐρου

.

Στο Κάιρο οι διαδηλωτές ήθελαν να αλλάξουν τα πάντα και να γκρεμίσουν το κατεστημένο, στην Αθήνα οι διαδηλωτές θέλουν να μην αλλάξει τίποτα και να διατηρηθεί το κατεστημένο ως έχει.

. .

Είναι άλλο να πεινάς κυριολεκτικά και άλλο να πεινάς μεταφορικά. Σίγουρα υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που πλήττονται βαριά από την κρίση, άνθρωποι που εξαθλιώνονται, αλλά αυτοί ακόμη σιωπούν και επανάσταση δεν γίνεται από μαφιόζους συνδικαλιστές και συντεχνιάρχες, από αυτούς που εξακολουθούν να κάνουν τον μεγαλύτερο θόρυβο σήμερα, παίζοντας όμως με τους κανόνες των τελετουργικών αντιπαραθέσεων. Αυτοί ΕΙΝΑΙ το σύστημα και μάλιστα στη χειρότερη μορφή του.

.

Υπάρχουν βέβαια οι αυθόρμητοι και απελπισμένοι που μόλις κάνουν κάτι ευρηματικό και διαφορετικό πέφτουν όλοι πάνω τους να τους φάνε, υπάρχουν οι λούμπεν και οι παράνομοι, αλλά ίσως πάλι να έχει κάποιο δίκιο ο Γιώργος Γραμματικάκης για την επανάσταση των σιωπηλών.

.

Ένας επαναστάτης, νιαουριστός: .
.

Κυριακή, Φεβρουαρίου 13, 2011

Σκηνή δρόμου

Περπατούσα την Παρασκευή το βράδυ στην Αθήνα, στην Αιόλου, κοντά στην Ομόνοια. Ένας ρακένδυτος γέρος ψάχνει σε ένα καλάθι απορριμμάτων, πετώντας έξω τα σκουπίδια. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος, είναι ένα από αυτά τα στενά, για να πετούν τα σκουπίδια οι διαβάτες. Ένα απορριμματοφόρο σταματά δίπλα και το πλήρωμα πετάγεται με επιθετικές διαθέσεις, φωνάζοντας στον γέρο και απωθώντας τον. «Γιατί πετάς έξω τα σκουπίδια;!» Δυσκολεύει τη δουλειά τους υποθέτω. Αυτός μένει αμίλητος.

.

Αλήθεια, γιατί πετάς έξω τα σκουπίδια, γέρο; Θα μας πεις;

Πέμπτη, Φεβρουαρίου 10, 2011

Η σιωπή των ΜΜΕ

Δεν θα αναφερθώ στο αν οι κάτοικοι τη Κερατέας έχουν δίκιο και δεν είναι αυτό το θέμα μου. Το θέμα είναι ότι όταν πέφτει μια μολότοφ στα Εξάρχεια και αυτό γίνεται είδηση, πώς είναι δυνατόν να αποσιωπείται από το σύνολο σχεδόν των ΜΜΕ μια ολόκληρη σύρραξη και ένα καθεστώς σχεδόν εμπόλεμης κατάστασης στην Κερατέα (και εδώ); Είναι όλα τα ΜΜΕ τόσο ευαίσθητα στο να μην εξάπτουν κοινωνικά πάθη ή μήπως είναι απλώς κατευθυνόμενα, διαπλεκόμενα και ένας ξεδιάντροπος μηχανισμός προπαγάνδας;

.

Κάποτε, όταν η τηλεόραση δεν έδειχνε κάτι αυτό ήταν σαν να μην είχε συμβεί. Σήμερα, οι καιροί έχουν αλλάξει, κάτι τα μπλογκ, κάτι τα site εναλλακτικής ενημέρωσης, κάτι το youtube και η δυνατότητα κάθε πολίτη με ένα κινητό να μετατραπεί σε καμεραμάν και φωτορεπόρτερ έχουν πλέον αλλάξει άρδην αυτή την κατάσταση, με αποτέλεσμα, όπως έχει συμβεί τόσες και τόσες φορές, να αναγκαστούν και τα παραδοσιακά ΜΜΕ να αναφερθούν με βαριά καρδιά στα γεγονότα.

.

Η μείωση της αξιοπιστίας και του κοινού των συμβατικών ΜΜΕ τα έχει κάνει ακόμη πιο εξαρτώμενα από τα κυρίαρχα συμφέροντα και την εξουσία, με τον ενδοτισμό τους όμως αυτόν να τα οδηγεί σε ένα φαύλο κύκλο ακόμη μεγαλύτερης απαξίωσης και εξάρτησης. Κάποιες φορείς οι ιδιωτικοί τηλεοπτικοί σταθμοί μοιάζουν να λειτουργούν σαν εντολοδόχοι και φερέφωνα υπουργείων, ιδίως αυτού της προστασίας του πολίτη, με αποτέλεσμα ακόμη και γκάφες ολκής, όπως αυτή σχετικά με τη μητέρα της γερμανίδας που συνελήφθη πρόσφατα (το προστασία το εννοούν άραγε όπως νταβατζιλίκι;) Δεν είναι μόνο ότι τα κανάλια παίρνουν εντολές από υπουργούς και πολιτικά στελέχη, αλλά ότι χειραγωγούνται ακόμη και από τον τελευταίο χωροφύλακα.

.

Πώς το έλεγε εκείνος ο εκφωνητής του ραδιοφώνου καθώς ξεκινούσε η κατοχή;

.

Προσοχή! Ο Ραδιοφωνικός Σταθμός Αθηνών, ύστερα από λίγο, δεν θα είναι Ελληνικός! Θα είναι γερμανικός και θα μεταδίδει ΨΕΜΜΑΤΑ!

Παρασκευή, Φεβρουαρίου 04, 2011

Υστερία για την ιστορία

Με έκπληξη διαβάζω, βλέπω, ακούω τις αντιδράσεις για τη σειρά του ΣΚΑΪ σχετικά την επανάσταση του ‘21. Φυσικά, δεν αναφέρομαι στις αντιδράσεις εθνικιστών, εθναμυντόρων και εθνολάγνων, που ήταν λίγο πολύ αναμενόμενες, αλλά κυρίως σε αντιδράσεις από εκεί που δεν τις περίμενα. Τα δύο πρώτα επεισόδια της σειράς που είδα τα θεώρησα αρκετά συγκροτημένα, συγκρατημένα, ακόμη και συντηρητικά. Τίποτα άγνωστο σε οποιονδήποτε που κάποια στιγμή μπήκε στον κόπο να ασχοληθεί με την ιστορία πέρα από το σχολικό βιβλίο, χωρίς να έχει κάποια ιδεολογική ατζέντα (υπάρχουν πάντα αυτοί που αντιμετωπίζουν την ιστορία όχι ως ανθρωπιστική επιστήμη, αλλά ως όπλο, χρησιμοποιώντας την επιλεκτικά και στρεβλά).

.

Ειλικρινά, δεν διέκρινα κάποια απειλή για την ταυτότητά μας πέραν της περιγραφής της με ορθολογικούς, αντικειμενικούς ίσως, όρους. Ίσως βέβαια για ορισμένους αυτά να είναι ιερά και όσια που η επιστημονική έρευνα δεν πρέπει να αγγίζει και να ανήκουν στη σφαίρα της θρησκείας και της μεταφυσικής. Αντιρρήσεις και ενστάσεις είναι φυσικό να υπάρχουν, η ιστορία, όπως και κάθε άλλη ανθρωπιστική επιστήμη, δεν είναι μαθηματικά και χημεία και είναι ανοικτή σε διαφορετικές ερμηνείες και εξορισμού περικλείει τόσες αφηγήσεις όσοι είναι και οι συμμετέχοντες, αλλά ορισμένοι δεν το δέχονται ούτε αυτό, επιλέγοντας να υπερασπιστούν τη δική τους ιερή και απόλυτη αλήθεια μέχρι τέλους.

.

Έχω αναφερθεί σε παρόμοια θέματα και παλαιότερα και δεν έχω ιδιαίτερη όρεξη να επεκταθώ, καθώς φτιάχνω και κάτι ωραιότατα κουλουράκια. Ωστόσο, όλες αυτές οι αντιδράσεις μου δημιούργησαν μια ιδιαίτερη αίσθηση την οποία επιτέλους μπόρεσα να καθορίσω και θα ήθελα να την καταγράψω εδώ. Νομίζω λοιπόν ότι μοιάζουν αυτές οι αντιδράσεις με τις αντιδράσεις ενός ανθρώπου που έρχεται για πρώτη φορά σε επαφή με την ψυχανάλυση. Η πρώτη αντίδραση είναι πάντα η άρνηση και η κινητοποίηση εσωτερικών μηχανισμών άμυνας και εκλογίκευσης. Κάτι σαν «Εγώ οιδιπόδειο ρε; Εγώ που τη μάνα μου την έχω Παναγία;» Οι περισσότεροι άνθρωποι, ακόμη και αφού φτάσουν σε κάποιο είδος αδιεξόδου, δεν θέλουν να σκαλίζουν την ατομική, αλλά τελικά ούτε και την ιστορική τους ταυτότητα, σίγουρα όχι τα τραύματά τους.

.

Αυτή είναι μια διαδικασία που αρχικά είναι επώδυνη, αλλά μετά φέρνει πολλές ανταμοιβές. Φέρνει την ωρίμανση, απελευθερώνει τη σκέψη και τη δημιουργικότητα. Αντίθετα με ό,τι νομίζουν ή υποστηρίζουν ορισμένοι, σε κάνει πιο δυνατό και όχι πιο αδύναμο. Αν δεν εξετάσεις τον εαυτό σου και δεν αμφισβητήσεις αυτά που νομίζεις αυτονόητα δεν πρόκειται να φτάσεις ποτέ στην αυτογνωσία. Αυτό ισχύει και για τις συλλογικές ταυτότητες (που στο κάτω-κάτω είναι μέρος της ατομικής ταυτότητας) και για τα έθνη και, ας μην το παραβλέπουμε, το δικό μας έθνος είναι ένα έθνος που σήμερα έχει φτάσει σε ένα είδος αδιεξόδου και έχει ανάγκη να επανεξετάσει κάποια αυτονόητα και να εξερευνήσει κάποια απωθημένα, παρόμοια όπως και ένας άνθρωπος που απηυδισμένος από τα αδιέξοδά του κτυπάει την πόρτα του ψυχαναλυτή.

.

Βέβαια, θα μου πεις ότι ένας άνθρωπος που κάθεται να παρακολουθήσει μια τηλεοπτική σειρά που προσδοκά να τονώσει τους μύθους με τους οποίους έμαθε να ζει, που περιμένει να τον κολακεύσουν, που ενδόμυχα πιστεύει ακόμη στον Θεό της Ελλάδος και περιμένει να δει κάτι σαν από εκείνες τις ταινίες του Τζέιμς Πάρις που γυρίζονταν κατά την επταετία, δεν έχει φτάσει στη συνειδητοποίηση που θα τον έκανε ώριμο για κάτι τέτοιο. Ίσως όμως και αυτό το πρώτο ράγισμα του γυαλιού να είναι ένα κάποιο όφελος.

.

Τα κουλουράκια:

.