Πέμπτη, Ιουλίου 29, 2010

Η ζωγραφική της μπύρας

Απολάμβανα τη βραδινή μου μπυρίτσα όταν στο τέλος πρόσεξα τι είχε μείνει στο ποτήρι μου, μου φάνηκε πολύ όμορφο και, πριν να χαθεί για πάντα από το άπονο σφουγγάρι και το φάρμακο των πιάτων, το αποθανάτισα:
.

Κυριακή, Ιουλίου 25, 2010

Καραγκιοζιλίκια

Τα παρακάτω τα γράφω με αφορμή άρθρο που διάβασα στο in.gr, εδώ, και το οποίο πραγματικά με άφησε άναυδο με το επίπεδο της επιχειρηματολογίας του (προς τα κάτω).

.

Μπορεί για πολλούς από εμάς το όνομά του να είναι απλώς μια βρισιά, πολλοί τον περιφρονούν θεωρώντας ότι ενσωματώνει όλα τα αρνητικά της φυλής, πολλοί μπορεί να θυμούνται νοσταλγικά κάποιες παραστάσεις του που είχαν δει μικροί, ζωντανά ή στην τηλεόραση (ποιος συνομήλικός μου δεν θυμάται τις παραστάσεις του Σπαθάρη που πρόβαλε η κρατική τηλεόραση;), κάποιοι τον εκτιμούν ως τέχνη και ως μέρος της παράδοσής μας, όταν όμως η UNESCO του αναγνωρίζει την τουρκική υπηκοότητα/καταγωγή του (εδώ), ακόμη και οι πιο σφοδροί επικριτές και αντίπαλοί του γίνονται… Τούρκοι! Είμαστε Έλληνες και εμείς δημιουργήσαμε το σύνολο του ανθρώπινου πολιτισμού. Πώς είναι δυνατόν να αναγνωρίσουμε ότι, οι φωτοδότες των πάντων, πήραμε ένα πολιτιστικό αγαθό από κάποιον άλλο, και μάλιστα όχι οποιονδήποτε άλλο, αλλά από τον Τούρκο; Από εμάς οι άλλοι λαοί μόνο παίρνουν, μόνο «κλέβουν», είναι δυνατόν να πήραμε εμείς κάτι που ανήκει σε άλλο λαό;

.

Δυστυχώς για τους υπέρμαχους της φυλετικής του καθαρότητας, η ιστορία του Καραγκιόζη είναι πολύ πρόσφατη για να επιδέχεται αμφισβητήσεις, ταχυδακτυλουργίες και ακροβατικά. Ο Καραγκιόζης εμφανίζεται στην Ελλάδα μόλις τον 19ο αιώνα. Το θέατρο σκιών γεννήθηκε, σύμφωνα με όλα τα στοιχεία που υπάρχουν, στην Άπω Ανατολή. Στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, αναφορές σε παραστάσεις Καραγκιόζη και Χατζηαβάτη, των ηρώων που έφεραν αυτά τα ονόματα και όχι απλώς οποιουδήποτε θεάτρου σκιών, υπάρχουν από τον 16ο αιώνα, ενώ πηγές τοποθετούν τις πρώτες παραστάσεις στα τέλη του μεσαίωνα (14ο – 15ο αιώνα). Ως πρότυπα των ηρώων αναφέρονται δύο ομώνυμοι εργάτες του 14ου αιώνα που εκτελέστηκαν επειδή καθυστερούσαν με τα καλαμπούρια τους την ανέγερση ενός τζαμιού. Όπως και να έχει, ο Καραγκιόζης περνάει στην Αίγυπτο μετά την κατάκτησή της από τους Οθωμανούς και αργότερα διαδίδεται και στην Ελλάδα και σε άλλες βαλκανικές χώρες.

.

Είναι ντροπή να το παραδεχτούμε αυτό; Μας μειώνει αυτό; Κάνει αυτή η παραδοχή τον Καραγκιόζη, όπως τον υιοθετήσαμε και τον προσαρμόσαμε στο δικό μας χώρο και από δικούς μας δημιουργούς, λιγότερο «δικό μας»;

.

Ο πολιτισμός δεν έχει σύνορα, οι ιδέες και τα πολιτιστικά αγαθά δεν έχουν διαβατήριο. Σήμερα κάτι γεννιέται εκεί, αύριο εξάγεται κάπου αλλού όπου εμπλουτίζεται και ενδεχομένως επηρεάζει και ανατροφοδοτεί την αρχική ιδέα πίσω στον τόπο καταγωγής του και εξαπλώνεται περαιτέρω. Ο πολιτισμένος άνθρωπος αναγνωρίζει τα στοιχεία που υπάρχουν για την καταγωγή και την ιστορική διαδρομή ενός πολιτιστικού αγαθού με επίγνωση των ορίων που έχει αυτή η μελέτη και του γεγονότος ότι αυτή δεν μειώνει τα δικαιώματα οποιουδήποτε έχει γίνει κάτοχος/συνεχιστής/υπηρέτης του πολιτιστικού αγαθού, σε όποιο μέρος του κόσμου και αν βρίσκεται. Από εκεί και πέρα, το πάθος για τα εθνικά τρέιντμαρκ και κοπιράιτ άλλες σκοπιμότητες υπηρετεί που δεν έχουν και πολλά να κάνουν με τον πολιτισμό, κάθε άλλο μάλλον.

.

Γιατί λοιπόν τόσες στρεβλώσεις, τόσα λογικά σφάλματα και άλματα σε αυτό το άρθρο; Για όσους έχουν υπομονή, θα κάνω τώρα μια σημείο προς σημείο κριτική της επιχειρηματολογίας που παρατίθεται σε αυτό και που θεωρώ ότι δεν έχει πολλά να ζηλέψει από επιχειρηματολογίες ορισμένων ζηλωτών κατοίκων γειτονικών λαών που προσπαθούν, π.χ. να αποδείξουν με το στανιό ότι ο Όμηρος ήταν ο μεγάλος αρχαιότουρκος συγγραφέας Ομάρ!

.

Στην πρώτη παράγραφο, αφού ο συγγραφέας ξεκινάει παραδεχόμενος ότι το θέατρο σκιών εμφανίστηκε στον ελλαδικό χώρο τον 19ο αιώνα, ότι ο Καραγκιόζης και ο Χατζηαβάτης είναι υπήκοοι της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας (και επειδή υπήκοοι της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας ήταν και οι Έλληνες και άλλοι λαοί, καλό θα ήταν να μην ξεχνάμε ότι ήταν μουσουλμάνοι και κομμάτι του τουρκικού φολκλόρ), αναρωτιέται αν η τουρκική υπηκοότητα του Καραγκιόζη δικαιολογεί την απόφαση της UNESCO. Η δική μου άποψη είναι ότι την δικαιολογεί στο βαθμό που εμείς ζητάμε κατοχύρωση δικών μας πολιτιστικών αγαθών, ελληνικής υπηκοότητας, και στον όποιο βαθμό έχει κάποια λογική το να αποδίδουμε υπηκοότητα ή να εκδίδουμε διαβατήριο στα πολιτιστικά αγαθά.

.

Στη δεύτερη παράγραφο ο συγγραφέας αναγνωρίζει ως καταγωγή του θεάτρου σκιών την Άπω Ανατολή και αναφέρει ότι, έτσι, «θα μπορούσε να υποστηρίξει κανείς ότι το θέατρο σκιών ανήκει στην Ταϊλάνδη ή την Ινδονησία.» Ωπ! Κίτρινη κάρτα! Η απόφαση της UNESCO δεν αφορά στο θέατρο σκιών γενικά, αλλά στον Καραγκιόζη. Το θέατρο σκιών ήλθε από την Άπω Ανατολή, ο Καραγκιόζης όχι. Είναι γνωστή ρητορική τακτική η μετατόπιση του θέματος μιας συζήτησης παραδίπλα, εκεί που μπορεί να μας βολεύει, αλλά σίγουρα δεν υπηρετεί την αλήθεια.

.

Ωστόσο, μετά ακολουθεί νέο άλμα που πραγματικά εντυπωσιάζει, όταν γίνεται από υποψήφιο διδάκτορα: «Τότε όμως το θέατρο γενικότερα είναι ελληνικό, αφού πρωτοξεκίνησε στην αρχαία Ελλάδα και επηρέασε μετέπειτα όλους τους δυτικούς συγγραφείς όπως τον Ρακίνα (Φαίδρα), τον Κορνέιγ (Οιδίποδας) ή τον Ανουίγ (Αντιγόνη). Με την ίδια σκεπτική ο κινηματογράφος είναι γαλλικός αφού οι αδελφοί Lumière υπήρξαν οι εφευρέτες της 7ης Τέχνης. Τέτοια συμπεράσματα υπεργενικεύουν και προκαλούν σύγχυση.» Εδώ πρέπει ο διαιτητής να αρχίσει να μετράει κάρτες. Αρχίζουμε επισημαίνοντας τη σύγχυση του περιεχομένου των όρων θέατρο και θέατρο σκιών. Το θέατρο σκιών, παρά το γεγονός ότι περιέχει τον όρο «θέατρο» δεν αποτελεί απλό υποσύνολο της έννοιας. Πρόκειται για μια εξολοκλήρου διαφορετική τέχνη που ο συντάκτης του άρθρου παραδέχεται ότι έλκει την καταγωγή της από την Άπω Ανατολή, εκτός αν θεωρεί ότι ο Ευριπίδης ή έστω ο Αριστοφάνης είναι η πηγή της έμπνευση του θεάτρου σκιών της Άπω Ανατολής ή ακόμη, του Καμπούκι ή του Νο. Εγώ θα το πάρω στα σοβαρά αυτό και θα πω ότι τότε θα πρέπει να τεκμηριώσει τη διαδρομή και τα στάδια που ακολούθησε το αρχαίο θέατρο για να γίνει θέατρο σκιών στην Ινδονησία και τελικά να επιστρέψει ως Καραγκιόζης… Όσο για τον Ρακίνα, τον Κορνέιγ, τον Ανουίγ ή τον οποιοδήποτε άλλο μεγάλο συγγραφέα, δεν θεωρώ εύστοχο το παράδειγμα και εξηγούμαι με μια αναλογία που θεωρώ σχετικότερη: Αν ζωγραφίσω ένα κόμικ με ανθρωπόμορφα ζωάκια που έχουν διάφορες περιπέτειες, μπορεί κάποιος να πει ότι επηρεάστηκα από τον Ντίσνεϊ, αλλά ίσως όχι ότι τον αντέγραψα ή τον μιμήθηκα, αν είμαι αρκετά δημιουργικός, αλλά αν σκιτσάρω ένα ανθρωπόμορφο ποντίκι που μοιάζει με τον Μίκυ Μάους και το ονομάσω Μίκη Μαουσίδη και πω ότι έχει και μια φίλη που τη λένε Μίνη, δεν νομίζω ότι έχω το δικαίωμα μετά από κάποιες δεκαετίες να αρνούμαι την επιρροή» και πολύ περισσότερο να απαιτήσω ο Μίκυ Μάους να μην αναγνωριστεί ως μέρος της πολιτιστικής κληρονομιάς των ΗΠΑ – το πιθανότερο βέβαια είναι ότι στην εποχή μας αν τολμήσεις να κάνεις κάτι τέτοιο θα φας μια μηνυσάρα από εδώ ίσαμε εκεί και θα σε κυνηγάνε για αποζημιώσεις πρόστιμα και τα σχετικά. Το σκεπτικό με τους Λουμιέρ δεν μπορώ να το κατανοήσω, με ξεπερνά και σαν επιχειρηματολογία μου φαίνεται κάπως έτσι: Αν είναι να λες ότι ο Μίκυ Μάους είναι αμερικανικό πολιτιστικό προϊόν, πες καλύτερα ότι είναι γαλλικό, επειδή ένας Γάλλος εφηύρε τον τρόπο κινηματογραφικής προβολής. Κάπως μακριά δεν πάει αυτό; Ούτε υπεργενίκευση λοιπόν, ούτε σύγχυση υφίσταται. Υπεργενίκευση κάνει η συντάκτης του άρθρου, ο οποίος ποντάρει στη σύγχυση του αναγνώστη, αν ο ίδιος δεν βρίσκεται σε σύγχυση, χαμένος στο χάος της επιχειρηματολογίας του.

.

Συνεχίζει μετά ο συντάκτης με μια μεγαλόψυχη παραδοχή «το ελληνικό θέατρο σκιών επηρεάστηκε από τον Τούρκο Karagoz, (Karagioz ή Karageuz). Με την είσοδό του όμως στην Ελλάδα πήρε τη δική του μορφή και ένα πρωτότυπο χρώμα που δεν μοιάζει με τίποτα με τον τουρκικό Καραγκιόζη που κρατάει έναν καθαρά θρησκευτικό χαρακτήρα μιας και το θέαμα αυτό παρουσιαζόταν πριν ή μετά την προσευχή του μουεζίνη στο τζαμί.» Εδώ ο συντάκτης δεν ξέρω αν παραπλανά ηθελημένα, αλλά δεν μεταφέρει την πραγματικότητα, ιδίως μιλώντας για «καθαρά θρησκευτικό χαρακτήρα».

.

Ξεκινάμε:

1. Δεν επηρεάστηκε απλώς, προήλθε από τον Τουρκικό Καραγκιόζη και δεν διαφοροποιήθηκε και τόσο πολύ, έχει σαφή ιστορική πορεία, έχει το ίδιο όνομα, περίπου την ίδια εμφάνιση, την ίδια συμπεριφορά και χαρακτήρα, την ίδια αλληλεπίδραση με τον φίλο του τον Χατζηαβάτη (αντίθεση λαϊκού/ καταφερτζή τύπου με πιο μορφωμένο, αλλά και πιο αφελή χαρακτήρα). Το ότι κατά τη μεταφορά του στην Ελλάδα άλλαξε, προσαρμόστηκε κ.λπ. δεν το αμφισβητεί κάποιος, αλλά δεν νομίζω ότι εξελίχθηκε σε βαθμό που να καταργεί τη άμεση σχέση με τον Τούρκο συνονόματό του. Διάβολε, από τη μικρή έρευνά μου διαπιστώνω κάποιες αντιστοιχίες ακόμη και σε δευτερεύοντες χαρακτήρες! Για παράδειγμα, ο εκκεντρικός νάνος (μήπως Μορφονιός;), ο Εβραίος, διάφοροι άλλοι στερεοτυπικοί εθνικοί χαρακτήρες, όπως και στον δικό μας Καραγκιόζη (στον Τούρκο Καραγκιόζη υπάρχει και ένας γιατρός Έλληνας). Ακόμη και η δομή κάθε παράστασης, όπως βλέπω να περιγράφεται, είναι ίδια. Διάλογος Καραγκιόζη Χατζηαβάτη – πλοκή – κατάληξη.

2. Στον Τούρκο Καραγκιόζη μπορεί να γίνονται κάποιες θρησκευτικές αναφορές (μια μικρή προσευχή από τον Χατζηαβάτη στην αρχή), αλλά αυτές είναι ενταγμένες στο γενικό πλαίσιο της εποχή και με άκρα βεβαιότητα δεν καθιστούν τον Τούρκο Καραγκιόζη θρησκευτικό θέαμα, εκτός αν θρησκευτικό θέαμα είναι και μια παράσταση Καραγκιόζη σε ένα πανηγύρι θρησκευτικής εορτής στην Ελλάδα. Κάθε άλλο. Παραστάσεις παίζονταν κατά το Ραμαζάνι, αλλά επρόκειτο για ενήλικη διασκέδαση και όχι για θρησκευτικό δρώμενο (προσπαθώ να συλλάβω τον «θρησκευτικό χαρακτήρα» του εθισμένου στο όπιο Kanbur ή του μπεκρή Tuzsuz Deli Bekir, δύο από τις φιγούρες). Όταν αργότερα ο Καραγκιόζης στην Τουρκία άρχισε να παρουσιάζεται σε παιδικό κοινό, χρειάστηκε να αποστειρωθεί από διάφορα στοιχεία και βωμολοχίες. Προφανώς ήταν μια θρησκευτική κοινωνία, προφανώς δεν θα μπορούσε να υπάρχει δημόσιο θέαμα που να ανταγωνίζεται την προσευχή, αυτό δεν σημαίνει ότι μπορούμε να μιλάμε για θέαμα θρησκευτικού χαρακτήρα. Οι βωμολοχίες του Τούρκου Καραγκιόζη τον διαφοροποιούν πολύ περισσότερο από τον Έλληνα Καραγκιόζη, παρά ο θρησκευτικός του χαρακτήρας, αν ο συντάκτης ήθελε να εντοπίσει διαφορές.

.

Συνεχίζει ο Συντάκτης: «Αν ο Καραγκιόζης είναι Τούρκος, τότε και ο Αιγύπτιος Aragoz είναι Τούρκος όπως επίσης ο Σέρβος και ο Βούλγαρος συγγενής του.» Σαφέστατα έχουν τουρκική καταγωγή. Η πρώτη παράσταση στην Αίγυπτο μαρτυρείται μετά την κατάκτησή της από τους Οθωμανούς! Στον ελλαδικό χώρο, βλέπω να μαρτυρείται ότι η πρώτη παράσταση Καραγκιόζη ή Karagöz έγινε στα Ιωάννινα το 1809 στα Τουρκικά (παρακολούθησε και ο Λόρδος Βύρων) και αργότερα, στα μέσα περίπου του 19ου αιώνα εμφανίζεται η ελληνική εκδοχή, ανάλογη διαδρομή φαντάζομαι για όλα τα Βαλκάνια.

.

«Ο Καραγκιόζης δεν είναι σε καμία περίπτωση τουρκικός. Άλλωστε όταν εμφανίστηκε στον ελλαδικό χώρο, η Ελλάδα ήταν ήδη κράτος ανεξάρτητο.» Για αυτό τώρα τι να πούμε; Όταν ο Μίκυ Μάους εμφανίστηκε στην Ελλάδα, η Ελλάδα ήταν ήδη κράτος ανεξάρτητο… Σημαίνει τίποτα αυτή η φράση; Ανεξάρτητα κράτη δεν δέχονται πολιτιστικές επιδράσεις; Δεν εισάγουν πολιτιστικές δημιουργίες άλλων λαών; Θα δεχόμασταν να υποστηρίξουν κάτι αντίστοιχο λαοί που δέχονται τις δικές μας πολιτιστικές επιδράσεις, για δικά μας στοιχεία πολιτιστικής κληρονομιάς ή σύμβολα; Από πού προκύπτει ότι «Ο Καραγκιόζης δεν είναι σε καμία περίπτωση τουρκικός»; Εμφανίστηκε από το μηδέν ο Καραγκιόζης στην Ελλάδα; Δεν προϋπήρχε τίποτα; Απλώς εμφανίστηκε από το μηδέν ένας Καραγκιόζης και ένας Χατζηαβάτης στον Ελλαδικό χώρο και δέχτηκε κάποιες «επιρροές» από έναν τυχαίο Καραγκιόζη και Χατζηαβάτη που υπήρχαν εδώ και μερικούς αιώνες στην Οθωμανική επικράτεια; Είναι αυτό ορθό επιστημονικό συμπέρασμα με βάση τα υπάρχοντα στοιχεία;

.

Σε αυτό το σημείο, λίγο πριν από τέλος, το πράγμα ξεφεύγει τελείως:

«Μην ξεχνάμε επίσης ότι Καραγκιόζης σημαίνει Μαυρομάτης, υποκοριστικό που είχαν δώσει στο μεγάλο Αίσωπο. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι το θέατρο σκιών έχει επηρεαστεί επίσης από τις αρχαίες ελληνικές κωμωδίες, συγκρίνοντας τον Καραγκιόζη με τους αριστοφανικούς σκλάβους.»

Καραγκιόζης ήταν το υποκοριστικό του Αισώπου; Μήπως δηλαδή έχουν δίκιο κάποιοι Τούρκοι γραφικοί που περιμένουν τους δικούς τους αντίστοιχους Ελ να λένε ότι οι μεγάλοι αρχαίοι συγγραφείς, φιλόσοφοι κ.λπ. ήταν δικοί τους; Η συνέχεια είναι χειρότερη διότι φανερώνει αδυναμία λογικής σκέψης. Το να λες ότι βρίσκεις αναλογίες μεταξύ δύο πραγμάτων είναι ένα πράγμα, το να λες όμως ότι κάτι έχει επηρεαστεί από κάτι άλλο σημαίνει ότι υπάρχει ιστορική σχέση και επαφή μεταξύ αυτών. Και επαναλαμβάνω το ερώτημα, επηρεάστηκε το θέατρο σκιών της Ινδονησίας και της Άπω Ανατολής από την αρχαία ελληνική κωμωδία; Ποια είναι η τεκμηρίωση; Πώς δηλαδή θα μπορούσε να το πει κάποιος αυτό; Αλλά ας πούμε ότι το δεχόμαστε αυτό, έστω ότι το θέατρο σκιών με κάποιο τρόπο πρέπει να θεωρήσουμε ότι συνδέεται με τις αρχαίες ελληνικές κωμωδίες (σκοντάφτουν τα δάχτυλά μου να το πληκτρολογήσουν αυτό), σημαίνει αυτό ότι ο Karagöz, στην αρχική, αδιαμφισβήτητη τουρκική του μορφή, δεν είναι πολιτιστικό προϊόν των Οθωμανών, αλλά είναι προϊόν της αρχαίας Ελλάδας; Με αυτό το σκεπτικό μήπως η OUNESCO δεν έχει δικαίωμα να πει ούτε ότι τα έργα του Σαίξπηρ αποτελούν μέρος της αγγλικής πολιτιστικής κληρονομιάς επειδή το θέατρο προέρχεται από την Αρχαία Ελλάδα;

.

Καθόλου δύσκολο δεν είναι να προσδιοριστεί η καταγωγή του Καραγκιόζη, όπως δηλώνει ο συντάκτης του άρθρου παρακάτω. Ούτε για απλή επιρροή πρόκειται. Μπορούμε ίσως να πούμε ότι ο Έλληνας Καραγκιόζης ξεφεύγει από την απλή μίμηση και αντιγραφή, αλλά διατηρεί ξεκάθαρη την καταγωγή του, είναι ελληνική εκδοχή ενός τουρκικού χαρακτήρα, είτε αρέσει είτε δεν αρέσει.

.

Επαναλαμβάνω: Ο πολιτισμός και οι ιδέες δεν έχουν διαβατήριο και ανήκουν σε όλη την ανθρωπότητα, αλλά όταν εμείς έχουμε τη μανία να κολλάμε σημαιάκια σε όλα, επειδή θεωρούμε ότι αυτό είναι υπέρ μας, έχουμε το δικαίωμα να το αρνούμαστε αυτό στους άλλους όταν έχουν κάθε δικαίωμα να το κάνουν και όταν έχουν όλο αυτό το βάρος των αποδείξεων; Ο Καραγκιόζης είναι δικός τους και δικός μας, αλλά εμείς τον πήραμε από τους Οθωμανούς Τούρκους και αυτό δεν αλλάζει, όπως δεν αλλάζει το γεγονός ότι η περίοδος της Οθωμανικής κυριαρχίας είναι μια από τις επιδράσεις που διαμόρφωσαν αυτό που είμαστε σήμερα.

.

Α, και να μην το ξεχάσω, οι πρώτοι καραγκιοζοπαίχτες στον ελλαδικό χώρο διαβάζω ότι ήταν Αθίγγανοι και Εβραίοι. Δεν ξέρω αν αυτό θα αναχαιτίσει λίγο τον ενθουσιασμό και το πάθος ορισμένων υπερασπιστών της εθνικής καθαρότητας του Καραγκιόζη.

.

Θα σας αποκαλύψω όμως κλείνοντας ένα μυστικό. Θέλετε να ξέρετε πού είναι ο Καραγκιόζης σήμερα; Στη Βραζιλία βρίσκεται κορόιδα και λιάζεται σε μια μεγάλη παραλία με τα Κολλητήρια και την γυναίκα του την Αγλαΐα! Βραζιλιάνος είναι ο Καραγκιόζης! Karagozwk! Δείτε εδώ! Βραζιλιάνος βέρος, αφού κατά το σκεπτικό του λαμπρού επιστήμονα: «Άλλωστε, όταν εμφανίστηκε στον βραζιλιάνικο χώρο, η Βραζιλία ήταν ήδη κράτος ανεξάρτητο.» Βγάλτε τώρα από το συρτάρι ένα καρτ ποστάλ του Παρθενώνα και αυνανιστείτε με υπόκρουση τη Μυθωδία, αφήστε τον Καραγκιοζάκο εκεί που βρίσκεται, στην αληθινή του πατρίδα, στις καρδιές των παιδιών και όσων των καταλαβαίνουν και ας μην είμαι ένας από αυτούς. Τελικά, πραγματικά δικό σου είναι αυτό που αγαπάς. Αν αγαπάτε τον Καραγκιόζη, κανένας δεν θα σας τον πάρει, θα είναι πάντα Έλληνας και ας αποδεικνύουν χίλιοι ιστορικοί με αδιάσειστα στοιχεία ότι είναι Κινέζος.

.

Είναι ενοχλητικό που η ευρύτερη απήχηση αυτού του κατεργαράκου σε διαφορετικούς λαούς δεν βρήκε καλύτερη υπεράσπιση από αυτή τη μικρόψυχη επιχειρηματολογία.

.

Δεν θα ήταν ενδιαφέρον αν Έλληνας και Τούρκος Καραγκιόζης συναντιόνταν; Σε μια σύνοδο καραγκιόζηδων κορυφής ας πούμε.

.

Κείνο που με τρώει, κείνο που με σώζει είναι π' ονειρεύομαι σαν τον καραγκιόζη ...

.

Γεια σας κυρίες και κύριοι, η ανάρτησή μας έλαβε (επιτέλους) τέλος. Τώρα, θα φάμε, θα πιούμε και νηστικοί θα κοιμηθούμε!

.

Σχετικές πηγές (μη φοβηθείτε να ψάξετε, θα βρείτε πολλές άλλες αν ενδιαφέρεστε και στις συνδέσεις στο τέλος των σχετικών άρθρων στη Wikipedia):

.

Για τον Τούρκο Καραγκιόζη

Για τον Έλληνα Καραγκιόζη

Αποτελέσματα αναζήτησης σε UNESCO

Παρασκευή, Ιουλίου 23, 2010

Ο δήμαρχος Σάρουμαν και η δικαίωση των «ταραξιών»

Τελικά, ο δήμαρχος Σάρουμαν δεν ήταν μόνο εκτός περιβαλλοντικής ηθικής, ήταν και εκτός νόμου (η είδηση εδώ). Εκτός ηθικής και νόμου ήταν και η πολεοδομία που έδωσε την άδεια, τα ΜΑΤ που έδερναν τον κόσμο, οι τραμπούκοι, οι εργολάβοι, το κράτος όλο. Ηθικοί και δικαιωμένοι είναι οι κάτοικοι και όλοι όσοι αντιστάθηκαν και που ο δήμαρχος Σάρουμαν χαρακτήριζε περίπου τρομοκράτες και με μύρια άλλα κοσμητικά. Δεν θα ξεχάσω τις πολλές εμφανίσεις που έκανε τότε στα κανάλια για να επιτεθεί εναντίον όσων αντιδρούσαν. Δεν άκουσα όμως ο λαλίστατος να κάνει κάποια δήλωση σχετικά με την απόφαση του Διοικητικού Εφετείου που ακυρώνει την πολεοδομική άδεια για την κατασκευή πάρκινγκ. Δεν θα τα ξεχάσουμε αυτά τώρα, που δεν αργούν και οι δημοτικές εκλογές.

.

Δυστυχώς, είναι πολύ αργά για τα αιωνόβια δέντρα, για τους δεντροπρίγκηπες, που έκοψαν τα ξημερώματα στα μουλωχτά οι πριονάδες δήμιοι του κακού δημοτικού άρχοντα. Για μερικούς, φύση και περιβάλλον είναι μερικά τσιμεντένια παρτέρια και καλοκουρεμένο γκαζόν δίπλα σε τραπεζοκαθίσματα.

.

Πολύ θα ήθελα να δω να περνάει ο δήμος Αθηναίων σε κάποιον πιο οικολόγο, πιο εναλλακτικό δήμαρχο. Νομίζω πως οι συνθήκες είναι ώριμες. Δεν είναι μόνο τα ειδικά θέματα για τα οποία είναι αρμόδιος ο δήμαρχος που επιβάλλουν μια άλλη επιλογή, είναι και η γενική πολιτική και οικονομική κατάσταση. Ένα ηχηρό χαστούκι στα δύο μεγάλα κόμματα νομίζω ότι χρειάζεται.

.

«Να καεί, να καεί, το μπουρ**λο το μαντρί!»

Κυριακή, Ιουλίου 18, 2010

Οι τοπ σκόρερ είναι πάντα χίπηδες

Αν τον έβλεπες στον δρόμο, κάπου στην Πλάκα ή το Μοναστηράκι, τώρα το καλοκαιράκι, θα τον περνούσες για τυπικό λετσοτουρίστα. Τον φαντάζομαι να απολαμβάνει μια μεγάλη φέτα καρπούζι γελώντας ανοιχτόκαρδα και ακομπλεξάριστα, έτσι όπως ξέρουν να κάνουν μερικά παιδιά του βορά. Το μαλλί μακρύ, εμφάνιση ατημέλητη, ξεκούμπωτος, με υπογένειο. Ήταν επίσης ο μεγαλύτερος άσος αρματιστής του Β΄Παγκοσμίου Πολέμου με 168 επιβεβαιωμένα αντίπαλα κατεστραμμένα άρματα μάχης, που στην πραγματικότητα ήταν μάλλον πολύ, πολύ περισσότερα. Βλέπετε, ο Κουρτ Κνίσπελ δεν έδινε δεκάρα τσακιστή για παράσημα, για τη δόξα και για σκορ. Όποτε κάποιος άλλος διεκδικούσε ένα κατεστραμμένο άρμα, πολύ απλά ο Κνίσπελ χαμογελούσε και του παραχωρούσε ευγενικά τη θέση του.

.

Έλαβε σχεδόν όλα τα παράσημα του Γερμανικού στρατού, εκτός από τον σταυρό των ιπποτών, παρά το γεγονός ότι είχε προταθεί πολλές φορές για αυτόν. Ο λόγος ίσως να ήταν ότι δεν μπορούσε να θεωρηθεί υπόδειγμα, όχι μόνο Ναζί-ήρωα, αλλά ούτε καν στρατικοποίησης. Οι ανώτεροί του τον ανέχονταν μάλλον μόνο και μόνο για την ικανότητά του. Πολλά λέγονται για τη συμπεριφορά του, για τις ερωτικές του επιδόσεις, για τον αντικομφορμισμό του, αλλά θα σημειώσω ένα περιστατικό που δείχνει την ποιότητα του ανδρός:

.

Όταν η μονάδα του μεταφερόταν με τρένο, σε μια στάση, στην Κρακοβία, ενώ καθόταν πάνω σε ένα φορτωμένο άρμα και συζητούσε με ένα φίλο του, είδε με τα γερακίσια μάτια του σε απόσταση ένα φρουρό να κτυπάει με το όπλο του και να κλωτσά έναν κατάδικο. «Κάποιος πρέπει να του δώσει ένα μάθημα αυτουνού!» φώναξε και πήδηξε από το άρμα. Οι παραινέσεις του φίλου του δεν ήταν αρκετές για να τον σταματήσουν. Τραβώντας το πιστόλι του πλησίασε τον φρουρό βρίζοντάς τον. Όταν ο φρουρός αντέδρασε, ο Κνίσπελ, του έριξε μια ωραιότατη σφαλιάρα. Ο φρουρός σήκωσε το τουφέκι του, αλλά ο Κουρτ με μια γρήγορη κίνηση του το άρπαξε μέσα από τα χέρια, το κοπάνησε στις γραμμές του τρένου σπάζοντας το κοντάκι του και μετά αφοσιώθηκε στο να δώσει στον φρουρό μια καλή γεύση κλωτσοπατινάδας, μετά από την οποία η συμπεριφορά του άλλαξε άρδην. Όταν, αργότερα, μια ομάδα στρατονόμων επιβιβάστηκε στο τρένο αναζητώντας τον εγκληματία, ο διοικητής και οι συμπολεμιστές του τους είπαν ότι θα τον παρέδιδαν αν άφηναν έναν δικό τους στη θέση του και τους έδωσαν να καταλάβουν ότι το καλύτερο που είχαν να κάνουν θα ήταν να ξεχάσουν το περιστατικό (πηγές: εδώ, εδώ).

.

Το περιστατικό πρέπει να ήταν η πηγή της έμπνευσης για της σκηνή μιας πολεμικής ταινίας, που όταν είχα δει με είχε κάνει να σαρκάσω για την «αμερικανιά» του Χόλυγουντ, του πονόψυχου Γερμανού μάχιμου στρατιωτικού που βάζει σε μπελάδες τον εαυτό του για έναν κατάδικο.

.

Ο θαρραλέος, θα κάνει πάντα αυτό που θεωρεί σωστό, όποια στολή και αν φοράει, και θα φωτίζει και την πιο σκοτεινή ώρα με ένα πλατύ χαμόγελο. Το φοβισμένο ανθρωπάκι θα ζαρώνει πάντα στη γωνία, κάνοντας τους υπολογισμούς του και ψελλίζοντας δικαιολογίες, οπισθοχωρώντας μπροστά στα φαντάσματα του νου του.

.

Ο Κνίσπελ έπεσε στη μάχη το 1945.

.

Κυκλοφορούσε ατημέλητος και, κάποιοι έλεγαν, άπλυτος. Αντισυμβατικός, αντικομφορμιστής, αναζητώντας πάντα τη διαφορετική λύση που ποτέ δεν σκέπτονται οι άλλοι, με ελάχιστο σεβασμό για το πρωτόκολλο, το αντίθετο της τυπικής εικόνας που έχουμε για ένα σαμουράι. Ήταν όμως ο καλύτερος όλων τους, κάποιοι λένε όλων των εποχών, αήττητος, αφήνοντας πίσω του μια σειρά από σπασμένους «καθώς πρέπει» πολεμιστές. Ήταν ο Μιγιαμότο Μουσάσι, που άλλοτε πήγαινε αργοπορημένος στις μονομαχίες, εξοργίζοντας του αντιπάλους του, που άλλοτε πήγαινε ώρες νωρίτερα, στήνοντας ενέδρες σε ομάδες πολεμιστών, που δεν δίσταζε να πετάξει το σπαθί του προκειμένου να νικήσει και που κάποτε έφτιαξε ένα όπλο σκαλίζοντας ένα κουπί για να κατατροπώσει ένα αντίπαλο που ήταν ειδικός στο μακρύ σπαθί που κρατούσαν με τα δύο χέρια (νοντάτσι). Λέγεται, σύμφωνα με μια εκδοχή, ότι στη συγκεκριμένη μονομαχία είχε προγραμματίσει το χρόνο που θα έκανε την εμφάνισή του σύμφωνα με την παλίρροια, έτσι ώστε αμέσως μετά τη λήξη της μονομαχίας να πηδήξει σε μια βαρκούλα και να «την κάνει», πριν να αντιδράσουν οι οπαδοί του ξυλοκοπημένου μέχρι θανάτου αντιπάλου του.

.

Ο Μιγιαμότο Μουσάσι, μετά από αναρίθμητες μονομαχίες και περιπέτειες και μάχες, πέθανε ειρηνικά, 61 ετών, ολοκληρώνοντας το σύγγραμμά του, το «Ντοκόντο» ή «Το μονοπάτι του να περπατάς μόνος».

.

Για αυτό σας λέω, αυτοί που ξεχωρίζουν στην κορυφή της κορυφής, οι καλύτεροι των καλύτερων, είναι πάντα χίπηδες. Είναι αυτοί που σκέπτονται πάντα έξω από το κουτί, που χαλάνε την ίσια γραμμή, που ακολουθούν πρώτα και πάνω από όλα τον δρόμο της καρδιά τους περιφρονώντας πρωτόκολλα και διακρίσεις και τη δόξα των ανθρώπων. Οι κορυφαίοι είναι αυτοί που ζουν με το δικό τους νόμο και είναι σε επαφή με τον πυρήνα της ύπαρξης τους ή, για να το πούμε με ένα τραγούδι… I dit it my way. There is no other way για να ζήσουμε καλά και χωρίς αυτόν τον κόμπο, το σφίξιμο που είμαι σίγουρος ότι λίγο-πολύ όλοι γνωρίζετε.

.

Να μας εμπνέετε πάντα, Κουρτ Κνίσπελ και Μιγιαμότο Μουσάσι και όλοι οι άλλοι σαν και εσάς, όχι γιατί ήσασταν άγιοι, αλλά γιατί ζήσατε με τον δικό σας τρόπο.

Παρασκευή, Ιουλίου 16, 2010

Πένθιμη θερινή ομοηχία

.
Κάπου εδώ θα μένει:
.
.
Κάπου εδώ θαμμένη:
.

Δευτέρα, Ιουλίου 12, 2010

Ο μισαλλόδοξος

Μισούσε τους πάντες, του έφταιγαν οι πάντες, εκτός αν ήταν γνήσιοι Έλληνες, απευθείας απόγονοι του Λεωνίδα, όπως έλεγε. Έβριζε κάθε έναν που για αυτόν ήταν «άλλος», δηλαδή μετανάστης, μαύρος, Εβραίος, ομοφυλόφιλος, αριστερός, φιλελεύθερος, μη χριστιανός(όχι ότι και ο ίδιος πήγαινε τόσο συχνά στην εκκλησία), Ιεχωβάς, χορτοφάγος, φιλόζωος και γενικά οποιονδήποτε μπορούσε να κατηγοριοποιηθεί σε μια ομάδα που δεν ανήκε στους «εμείς». Περιφρονούσε γυναίκες, αναπήρους, καθυστερημένους, φτωχούς. Θαύμαζε κρυφά τους Ναζί - ή και φανερά όταν ήταν με ομοϊδεάτες ή με όσους τον ανέχονταν. «Έπρεπε να ζούσα στη Γερμανία την εποχή της ανόδου των εθνικοσοσιαλιστών!» Έλεγε με στόμφο «τότε ήξερε ο καθένας τη θέση του! Πρεζόνια... πφφφ στο θάλαμο αερίων κατευθείαν!».

.

Ένα πρωί αναδύθηκε από τα έγκατα του μετρό για να πάει στη δουλειά του, όπως έκανε κάθε πρωί. Γύρω του μέγα πλήθος, σχεδόν δεν μπορούσε να κινηθεί. Πρόσεξε αμέσως τα ρούχα τους, ήταν παλιομοδίτικα και μιλούσαν σε μια γλώσσα που του ήταν άγνωστη, αλλά της οποίας τους ήχους καταλάβαινε. «Γερμανικά» σκέφτηκε, «Περίεργο, τουρίστες είναι ντυμένοι έτσι; Ταινία γυρίζουν;». Παρατήρησε ότι δεν ήταν μόνο οι φωνές και τα ρούχα που διέφεραν. Όλα ήταν διαφορετικά. Αυτή δεν ήταν η Πλατεία Συντάγματος, αυτή δεν ήταν η Αθήνα, ήταν μια πόλη του Βορά μιας άλλης εποχής. Ξαφνικά, οι σκόρπιες φωνές και η οχλοβοή μπήκαν σε τάξη και ενώθηκαν σε ζητωκραυγές όπως «Χάιλ Χίτλερ», «Μάιν Φύρερ!». Παιδάκια σηκώνονταν στους ώμους των γονιών τους για να δουν τον μεγάλο ηγέτη που εκείνη την ώρα περνούσε από μπροστά τους σε ένα ανοικτό θηριώδες αυτοκίνητο.

.

Κάποια στιγμή το πλήθος του άφησε λίγο χώρο και μπόρεσε να δει τον μεγάλο ηγέτη να περνάει κοιτώντας με ονειροπόλα μάτια το κενό, σχεδόν αδιάφορος για το πλήθος, σαν να ζούσε μέσα στα οράματά του. Δεν μπόρεσε να συγκρατήσει τον ενθουσιασμό του. Σήκωσε το χέρι του σε ναζιστικό χαιρετισμό και κραύγασε με όση δύναμη είχε μέσα του «Χάιλ Χίτλερ!» Ξαφνικά, όλοι γύρω του πάγωσαν. Ένοιωσε δεκάδες εχθρικά βλέμματα να καρφώνονται πάνω του σαν καρφίτσες. Κάποιοι αστυνομικοί άνοιγαν δρόμο βρίζοντας μέσα από το πλήθος ερχόμενοι προς το μέρος του. Δεν μπορούσε να καταλάβει τι συνέβαινε, έσκυψε να κοιτάξει τον εαυτό του και τότε αντίκρισε εκείνο το μεγάλο κίτρινο άστρο ραμμένο στο στήθος του. Ένοιωσε ένα τρόμο που δεν είχε ξανααισθανθεί ποτέ στη ζωή του, ένα αίσθημα τρόμου που παρέλυσε όλη του την ύπαρξη. Ήταν ο απόλυτος «άλλος», εντελώς ανίσχυρος, σε ένα απόλυτα εχθρικό περιβάλλον. Γιούντε έγραφε το αστέρι στο στήθος του, γιούντε γρύλιζαν και όσοι ήταν γύρω του, μέσα από δόντια που έτριζαν, σαν μια αγέλη λύκων που ετοιμαζόταν να κατασπαράξει το θήραμά της.

.

Ξύπνησε με μια πελώρια ανακούφιση προσπαθώντας να ανασάνει. Για πολλή ώρα είχε την αίσθηση ότι ξυπνώντας γλίτωσε πράγματι από ένα μεγάλο κίνδυνο. Ίσως και να ήταν έτσι, σκέφτηκε, αναλογιζόμενος πόσο γρήγορα κτυπούσε η καρδιά του. Μια σκέψη έμεινε καρφωμένη όλη τη μέρα στο μυαλό του: «η ταυτότητά σου είναι ένα όνειρο, είσαι πάντα ο άλλος και όλοι οι άλλοι».

Πέμπτη, Ιουλίου 08, 2010

Δύο αθηναϊκά στιγμιότυπα

Στιγμιότυπο 1.

Περιμένω στην ουρά για το ταμείο σε μια τράπεζα. Σε ένα από τα δύο διαθέσιμα ταμεία μια υπέρβαρη κυρία απασχολεί για αρκετή ώρα την υπάλληλο. Ζητάει κάτι να της εξηγήσει, ίσως να μην ξέρει καλά, ίσως αυτά που ζητάει να είναι αυτονόητα, υπερβολικά, παράλογα, δεν έχει σημασία. Τη βλέπω με συμπάθεια αυτή την υπέρβαρη κυρία, και ας έχω δουλειά να με περιμένει. Δυσκολεύεται στις κινήσεις της και μάλλον υποφέρει με τη ζέστη. Από πίσω μου ακούγεται η φωνή ενός από τους ανθρώπους που ανήκουν σε αυτή τη φυλή των λαϊκών, γνήσιων ανθρώπων που αισθάνονται την ακατανίκητη παρόρμηση να κάνουν ένα μεγαλόφωνο σχόλιο σε τέτοιες περιστάσεις απευθυνόμενοι στο περιστασιακό κοινό τους. «Τέλειωνε κυρά μου! Κοίτα, κοίτα τώρα, με το πάσο της, σημασία δεν δίνει, πού νομίζει ότι βρίσκεται, έχουμε δουλειές» ή κάτι τέτοιο. Επικρίνω, άρα υπάρχω- βρίζω, άρα υπάρχω - κοροϊδεύω, άρα υπάρχω - χλευάζω, άρα υπάρχω – γκρινιάζω, άρα υπάρχω - προσβάλλω, άρα υπάρχω. Αν δεν πληγώσεις, αν δεν υποβιβάσεις κάποιον άλλο, πώς θα αισθανθείς καλύτερα για τον εαυτό σου;

.

Η ταμίας αισθανόμενη την πίεση γίνεται και αυτή κάπως ανυπόμονη. Η υπέρβαρη κυρία απομακρύνεται με αργές κινήσεις κατευθυνόμενη σε μια κοντινή καρέκλα, ενώ της πέφτει και το πλαστικό κάλυμμα του βιβλιαρίου. Σκέφτομαι να πάω να το σηκώσω, με προλαβαίνει ένας υπάλληλος. Αυτή έχει μάλλον εξαντλήσει τα αποθέματα δύναμης που διέθετε, κάθεται σε μια καρέκλα μαζεύοντας ανάσες.

.

Στιγμιότυπο 2.

Περπατώ στην Πανεπιστημίου, κοντά στην Πλατεία Συντάγματος. Ένα ζευγάρι, κάπως αταίριαστο. Ο άνδρας ψηλός, νευρώδης, εκείνη αρκετά πιο κοντή και παχουλή. Καθώς τους προσπερνώ τον ακούω να τη βρίζει και να την απειλεί με σωματική βία. Κόβω αμέσως ταχύτητα ακούγοντας προσεκτικά για να αξιολογήσω την κατάσταση. Αν κάνει το παραμικρό έχω αποφασίσει να επέμβω. Ακούω φράσεις όπως «Είμαι άντρας εγώ…» και τα παρόμοια. Αυτή δικαιολογείται με παιδική, παραπονιάρικη φωνή «δεν το ήθελα, σκόνταψα και πήγα να κρατηθώ, δεν σε έσπρωξα». Αυτός δέχεται τις εξηγήσεις της. Γυρίζω και τους βλέπω να χαμογελούν. Δεν έχει σημασία, πάω στοίχημα ότι κάτω από τα ρούχα της θα έχει αρκετές μελανιές, σε αυτό το μαλακό σαν ζυμάρι σώμα και σε αυτό το ίσως παιδικό μυαλό. The horror! Τhe horror! Ντρέπομαι πολλές φορές για το φύλο μου, ντρέπομαι πολλές φορές για το είδος μου. Θυμήθηκα αυτά που είχα γράψει πρόσφατα.

.

Αναρίθμητα τα περιστατικά καθημερινής βίας που θα μπορούσα να αναφέρω, όπως είμαι σίγουρος και εσείς. Φοβάμαι ότι όσο θα δαγκώνει η κρίση τόσο θα δαγκώνουν και οι άνθρωποι ο ένας τον άλλο, αλλά δεν είναι η κρίση η αρρώστια. Άρρωστο είναι όλο αυτό που έχουμε δημιουργήσει σε αυτό τον υπέροχο πλανήτη. Μερικές φορές σκέφτομαι ότι το να βλέπουμε όλα αυτά και να τα θεωρούμε φυσιολογικά, το να θεωρούμε φυσιολογικό και αυτονόητο το είδος του πολιτισμού και της κοινωνίας που έχουμε δημιουργήσει είναι σαν να είμαστε Ίνκας και να θεωρούμε φυσιολογικές τις ανθρωποθυσίες. Υπάρχει ίαση; Δεν ξέρω. Και όμως, υπάρχει τόση χαρά σε μια στιγμή, όση σε μια αιωνιότητα και ακόμη περισσότερη.

.

Υ.Γ. Τι σκοτεινό καλοκαίρι, τόσες μουντές ημέρες όσες τις τελευταίες εβδομάδες δεν έχουμε συνηθίσει ακόμη και το χειμώνα. Προσπαθεί κάποιος να μας πει κάτι;

Τετάρτη, Ιουλίου 07, 2010

Καλό συναπάντημα

Βγήκα προχθές να πάω στο σουπερμάρκετ και στο δρόμο μου είδα μια κυρία με δύο σχετικά μεγαλόσωμα σκυλιά. Τίποτα το ασυνήθιστο. Καθώς προσπερνούσα, κρατώντας, όπως πάντα, απόσταση από τα σκυλιά, όχι επειδή τα φοβάμαι, αλλά για να τους δίνω χώρο, το ένα από τα δύο, ξαφνικά, πήδηξε πάνω μου και άρχισε τις χαρές και τις γλυψιές. Πανικοβλήθηκε η ιδιοκτήτρια, που ποιος ξέρει πόσα έχει ακούσει, όπως εξάλλου σχεδόν κάθε ιδιοκτήτης σκύλου στην Ελλαδάρα, και άρχισε τις συγγνώμες, τραβώντας το από το λουρί. «Παρακαλώ» της είπα, χαϊδεύοντας τη συμπαθέστατη σκυλίτσα, «αγαπώ τα ζώα, δεν χρειάζεται να ζητάτε συγγνώμη.». Ανακουφίστηκε η καημένη η ιδιοκτήτρια και μου έλεγε τι καλός χαρακτήρας είναι η σκυλίτσα της και πώς την προστατεύει..


Δεν έμεινα πολύ και παρέλειψα να της πω ότι όχι μόνο δεν με πείραξαν τα αυθόρμητα χάδια της σκυλίτσας, αλλά μου έφτιαξαν απίστευτα τη διάθεση. Δίνω βαρύτητα στη γνώμη που έχουν τα ζώα για εμένα, ιδίως μάλιστα όταν αυτά δεν με γνωρίζουν από πριν, ενώ αντιθέτως η γνώμη των ανθρώπων, ιδίως αυτών που δεν γνωρίζω, ελάχιστα έως καθόλου με ενδιαφέρει. Είναι ανακούφιση να σε εγκρίνουν τα ζώα, αυτά δεν ξέρουν από ψέματα και κολακείες… εμ… συνήθως..


Υ.Γ. Ελπίζω να συναντήσω και άλλα τέτοια πρόσχαρα σκυλάκια συνοδευόμενα από νεαρότερες υπάρξεις…

Σάββατο, Ιουλίου 03, 2010

Πήγε για καφέ…

…και βγήκε γατωμένη μια φίλη μου. Πήγε για καφεδάκι και έφυγε με γατάκι. Αναδημοσιεύω λοιπόν την ιστορία-αγγελία της για όποιον/α θα ήθελε να μοιραστεί τη ζωή του με μια απίθανη μαύρη γατούλα. Πρόκειται για μεγάλη ευκαιρία, όπως βλέπετε από τις φωτογραφίες :)

Εξάλλου, όπως λέει και το τραγούδι, κάλιο με ένα γάτο...

(Περισσότερες φωτογραφίες και η αγγελία, εδώ.)

.

H Μπλανς είναι μια ιδιαίτερα χαριτωμένη και παιχνιδιάρα γατούλα, που βρέθηκε στον προαύλιο χώρο του Μουσείου.

Ένα τσούρμο παιδιά την έφεραν και την άφησαν τρομαγμένη σε ένα παρτέρι. Η παρουσία της ήταν ανεπιθύμητη από τον καταστηματάρχη, ο οποίος ζήτησε από τον υπάλληλό του να φροντίσει διακριτικά να την "ξεφορτωθεί".

Ο υπάλληλος όμως ήταν φιλόζωος και δεν μπόρεσε να εγκαταλείψει το μικρό στον πολυσύχναστο δρόμο έξω από το Μουσείο. Σαστισμένος το κρατούσε στα χέρια και ρωτούσε δεξιά και αριστερά αν κάποιος γνώριζε πού ήταν η μαμά του.
Όλα αυτά παρουσία φιλόζωων που αρχικά προσπάθησαν να τον βοηθήσουν να μάθει από πού προήλθε το γατάκι και μήπως είχε σκόπιμα εγκαταλειφθεί. Δυστυχώς, η ώρα περνούσε χωρίς καμία απάντηση και το γατάκι κινδύνευε να μείνει μόνο κι απροστάτευτο στο δρόμο με τα αυτοκίνητα. Η μικρούλα κατέληξε υπό την προστασία μέλους του σωματείου μας και έχει κερδίσει τους πάντες με τα παιχνίδια και τα νάζια της. Είναι περίπου 1,5-2 μηνών
Θα δοθεί πλήρως εμβολιασμένη και αποπαρασιτωμένη.

Πληροφορίες: aioannidou@stray.gr





Πέμπτη, Ιουλίου 01, 2010

Σεξ και βία


- Αχιλλέα μου, ας κάνουμε σεξ, όχι πόλεμο!
- Ναι, Πενθεσίλειά μου!
.

Πάντα με προβλημάτιζε η σχέση που υπάρχει μεταξύ σεξ και βίας. Κάποιοι την θεωρούν περίπου αυτονόητη. Τείνω να πιστεύω ότι δεν είναι καθόλου έτσι, ότι τουλάχιστον σε πολύ μεγάλο βαθμό αυτή είναι προϊόν των συγκεκριμένων δομών και αρχετύπων της κοινωνίας μας. Ιδιαίτερα δε, αυτή η σχέση βασίζεται στο διαχωρισμό των φύλων σε κυρίαρχο και υποταγμένο.

.

Σε μια κοινωνία όπου οι αρσενικές ποιότητες προβάλλονται ως θετικές και οι θηλυκές ποιότητες υποβαθμίζονται και υποτιμώνται, δεν είναι παράξενο που η αρσενική, ενεργητική στάση χρησιμοποιείται για να υποδηλώσει κυριαρχία, νίκη, υπεροχή και η θηλυκή στάση υποταγή, ήττα. Για παράδειγμα, «θα σε γα#@&*ω», «άντε γα$@#%ου». Είναι αυτονόητο; Δεν ξέρω.

.

Προσπαθώ να φανταστώ μια μητριαρχική κοινωνία, μια κοινωνία όπου οι θηλυκές ποιότητες και ενέργειες, όπως η δεκτικότητα, η παροχή φροντίδας, η ευαισθησία, η πλάγια ενέργεια, η περικύκλωση, η άντληση και άλλα, θα εξυμνούνταν και οι αρσενικές ποιότητες θα αντιμετωπίζονταν ως κατώτερες και ως έχουσες αποκλειστικό στόχο την εξυπηρέτηση του θηλυκού. Θα μπορούσαν κάλλιστα να υπάρχουν αντίστοιχες εκφράσεις ή ακόμη και οι ίδιες εκφράσεις υποδήλωσης κυριαρχίας, με τη διαφορά ότι θα υποδήλωναν την υπεροχή του κυρίαρχου θηλυκού στοιχείου πάνω στο αρσενικό. Δεν θα ήταν η διείσδυση που θα προβάλλονταν, αλλά η περικύκλωση, η σύνθλιψη, η απορρόφηση, η χειραγώγηση της τυφλής αρσενικής ορμής…

.

Αυτονόητο δεν είναι τίποτα παρά μόνο τo ότι θεωρούμε αυτονόητο αυτό το οποίο μαθαίνουμε και προσλαμβάνουμε ως παράσταση από το περιβάλλον μας πριν καν να αρχίσουμε να αρθρώνουμε λόγο.

.

Ας μην ξεχνάμε ότι σύμφωνα με πολλές θεωρίες οι πρώτες κοινωνίες ήταν μητριαρχικές. Θυμηθείτε ότι οι κυρίαρχη θεότητα στις παλαιότερες θρησκείες ήταν θηλυκή. Κάποια στιγμή, από την αρχαιότητα, η πρωτοκαθεδρία πέρασε σε αρσενικό θεό, χωρίς να πάψουν να υπάρχουν θηλυκές θεότητες, και η διαδικασία ολοκληρώθηκε σε κάποιες περιοχές του κόσμου, όπως η δική μας, με τον πλήρη εξοβελισμό του θηλυκού στοιχείου από το θείο, με την απόλυτη κυριαρχία μιας αρσενικής θεότητας… φυσικά, η επί γης τάξης πρέπει να συμφωνεί με την ουράνια ή μάλλον το αντίστροφο. Φαντάζομαι ότι η μετάβαση δεν έγινε για κάποιους μεταφυσικούς λόγους ή επειδή το αρσενικό είναι «ανώτερο» γενικώς και αορίστως από το θηλυκό, αλλά όταν οι πληθυσμοί αυξήθηκαν και άρχισαν να έρχονται σε συχνότερη επαφή μεταξύ τους, η οποία δεν ήταν πάντα ειρηνική, οπότε κυρίαρχη αρετή για την προστασία και τη διασφάλιση της κοινότητας έγινε η πολεμική ικανότητα. Η φυσική ρώμη και ο πόλεμος, στοιχεία κυρίως ανδρικά, αναβαθμίστηκαν έναντι θηλυκών αρετών και οι πολεμιστές άνδρες πήραν την πρωτοκαθεδρία και κατ’ επέκταση αναβάθμισαν τους άρρενες θεούς (γνωρίζω ότι οι περισσότεροι πιστεύουν ότι η αιτία ήταν η γεωργία που κρατούσε πλέον τους άνδρες-κυνηγούς στο σπίτι).

.

Όλη η κοινωνία οργανώθηκε έτσι ώστε οι γυναίκες να μένουν υποταγμένες και οι άνδρες να κυριαρχούν. Οι γυναίκες στερήθηκαν όλα ή κάποια από τα δικαιώματα ιδιοκτησίας, μόρφωσης, συμμετοχής στη λήψη αποφάσεων και στα κοινά. Η κοινωνία τούς θύμιζε πάντα τη θέση τους και διαμόρφωσε αντίστοιχα αρχέτυπα και κυρίαρχες αντιλήψεις. Φυσικά, έλεγχος του θηλυκού στοιχείου σήμαινε και έλεγχο της σεξουαλικότητάς του. Ο άνδρας-πατέρας-αφέντης έπρεπε να είναι σίγουρος ότι μεταβιβάζει την περιουσία του και την κοινωνική του θέση στους δικούς του απογόνους, αλλά κοίτα κακό που του έκανε η άτιμη η φύση, εκ των πραγμάτων είναι μόνο η γυναίκα αυτή που πρακτικά και εύκολα μπορεί να ελέγξει και να γνωρίζει… τίνος είναι το παιδί. Χωρίς έλεγχο της γυναικείας σεξουαλικότητας μέσω μιας ειδικά διαμορφωμένης ηθικής η γυναίκα θα είχε το πάνω χέρι στον σημαντικότερο ίσως τομέα, αυτόν της επιλογής του ποιος θα αναπαραχθεί ή, με σύγχρονους όρους, της επιλογής των γονιδίων.

.

Με αυτούς τους όρους, η μητριαρχία είναι πολύ πιο «φυσική» και αυτονόητη από την πατριαρχία. Η συμμετοχή του άνδρα στην αναπαραγωγή και τη διαιώνιση είναι μια περιστασιακή υπόθεση λίγων λεπτών… ή και λιγότερο. Η γυναίκα ξέρει, η γυναίκα κυοφορεί, η γυναίκα θηλάζει, η γυναίκα ανατρέφει… η γυναίκα αποφασίζει για τα του οίκου. Ο άνδρας σήμερα είναι εδώ αύριο εκεί. Σκέπτομαι τις αρχαίες οργιαστικές τελετές γονιμότητας, όπου οι γυναίκες έβαζαν τους άνδρες να ξαπλώνουν στα χωράφια και μετά τους επέλεγαν και τους βάτευαν από πάνω για να καρπίσει η γη, να καρπίσουν και αυτές. Ποιος λέει ότι αυτό είναι «ανήθικο» και «αποτροπιαστικό»; Φυσικά, η σημερινή θρησκευτική ηθική και σεμνοτυφία και ο λόγος για τον οποίο έχουμε τη συγκεκριμένη ηθική είναι ότι ζούμε σε ένα πατριαρχικό κόσμο όπου η γυναίκα δεν πρέπει να έχει κανένα λόγο στην αναπαραγωγή και στο σεξ (φυσικά αναφέρομαι στα αρχέτυπα και στην παράδοση). Δεν είμαι σίγουρος αν είναι στο Κοράνι εκείνος ο αφορισμός που καταριέται αυτόν που θα κάνει «τη γυναίκα ουρανό και τον άνδρα γη» (η αγαπημένη μου στάση), με προφανή αναφορά στο ποιος είναι από πάνω.

.

Πολύ θα ήθελα να κατηγορήσω μόνο τον χριστιανισμό και τις άλλες θρησκείες της ερήμου, αλλά αυτές ολοκλήρωσαν μόνο αυτό που είχε ξεκινήσει νωρίτερα. Θυμηθείτε τον περιορισμό των «τίμιων» γυναικών στο γυναικωνίτη στις αρχαίες κοινωνίες και την κατώτερη θέση τους, σε επίπεδο ίσως μόλις πάνω από αυτό του δούλου. Η γυναίκα κατέστη εμπορεύσιμο αγαθό που δινόταν με την καταβολή προίκας, είτε για να την πάρει… είτε για να την ξεφορτωθεί κάποιος, ανάλογα με τις συμβάσεις κάθε κοινωνίας.

.

Βέβαια, τίποτα δεν γίνεται τζάμπα και χωρίς συνέπειες σε αυτό τον κόσμο. Η υποτίμηση, ο περιορισμός, η στέρηση δυνατοτήτων ανάπτυξης από τις γυναίκες, ο ακρωτηριασμός, η καταπίεση, η υποδούλωση του μισού μέρους του κόσμου δημιουργεί ανισορροπίες, συμπλέγματα, διαστροφές, έλλειψη ικανοποίησης στο σύνολο. Κάποια από τα αποτελέσματα ήταν η πορνεία (για να υπάρχουν κάποιες γυναίκες με τις οποίες ο νέος ή ανύπαντρος άνδρας θα είναι ανεκτό να δίνει διέξοδο στις ορμές του) και ίσως η εξάπλωση των ομοφυλοφιλικών σχέσεων στον αρχαίο κόσμο και επίτηδες δεν χρησιμοποιώ τον όρο ομοφυλοφιλία. (Ξεκαθαρίζω ότι η οποιαδήποτε επιλογή και σεξουαλικός προσανατολισμός είναι εξίσου αποδεκτά, εδώ απλώς προσπαθώ να βάλω σε τάξη κάποιες σκέψεις για τις δυνάμεις που επιδρούν στη διαμόρφωση ορισμένων πραγμάτων στην κοινωνία.)

.

Όταν, λοιπόν, η γυναίκα θεωρείται κατώτερο ον, περισσότερο πράγμα, όταν δεν λαμβάνει καμία μόρφωση και καλλιέργεια, ιδίως μάλιστα αν αυτή είναι «τίμια» και ανήκει στην ανώτερη κοινωνική τάξη από την οποία επιτρέπεται να επιλέξει για σύζυγο ένας μορφωμένος, πλούσιος και ισχυρός άντρας – αποκλειστικά για σκοπούς τεκνοποίησης και για να ασχολείται εκείνη με τα του οίκου μένοντας φυλακισμένη σε αυτόν - πώς μπορεί αυτή να αποτελέσει αντικείμενο έρωτα της ποιότητας που πραγματεύεται ο Πλάτωνας; Ας μην απορούμε λοιπόν που ο Πλάτωνας «παιδικό» και «παιδικό» ανεβοκατεβάζει τον έρωτα, νοώντας τον ως σχέση μεταξύ ισότιμων αρένων που ενδεχομένως διαφέρουν σε ηλικία και έχουν σχέση μαθητή-δασκάλου ή είναι συνομήλικοι φίλοι; Πώς θα μπορούσε να διαδραματίσει αυτό το ρόλο η γυναίκα-μήτρα με σκοπό την τεκνοποιία ή η –εταίρα-ιερόδουλος-αυλητρίδα-φτηνή πόρνη; Πώς θα μπορούσε να μετάσχει σε μια ερωτική σχέση με την ύψιστη έννοια; Είδατε την ενδιαφέρουσα έκθεση για τον έρωτα στην αρχαιότητα; Εκεί γινόταν σε ένα έκθεμα και μια ενδιαφέρουσα διάκριση για το είδος των ομοφυλοφιλικών σχέσεων, κάτι που μου έλυσε αρκετές απορίες. Σε μια ομότιμη σχέση, φαίνεται ότι δεν υπήρχε διείσδυση, αλλά ότι ο ένας νέος χρησιμοποιούσε τους μηρούς του άλλου για να εκτονωθεί σεξουαλικά, με την τριβή, κάτι σαν αμοιβαίος αυνανισμός, αντίθετα με τις σχέσεις υποταγής, π.χ. με δούλους, με κίναιδους, όπου μπορεί να υπήρχε διείσδυση.

.

Ο χριστιανισμός, ακόμη πιο απαιτητικός και με μεγαλύτερες απαιτήσεις ελέγχου πάνω στα άτομα, απαγόρευσε κάθε ελευθερία στο σεξ το οποίο περιόρισε αποκλειστικά για αναπαραγωγικούς σκοπούς. Το γυναικείο στοιχείο εξοβελίστηκε πλήρως και από το θεϊκό στοιχείο, για να επιστρέψει βέβαια «από το παράθυρο» με την Παναγία – θεομήτορα, καθώς έχει και η στρέβλωση του κόσμου τα όριά της και τις αντοχές της. Η γυναίκα, παρά τα θεωρητικά περί απελευθέρωσής της έγινε φορέας του κακού, συνένοχη με το διάβολο της πτώσης ως συνεργάτιδα και όργανό του που ξεγέλασε και έβαλε σε πειρασμό τον καημένο, τον αγαθό τον άνδρα. Σε πολλές περιπτώσεις έφτασαν στο σημείο να της αρνούνται και το ότι έχει ψυχή. Η γυναίκα έπρεπε να είναι λιγότερο άνθρωπος. Οι ομοφυλοφιλικές σχέσεις απαγορεύτηκαν εντελώς και ο ομοφυλόφιλος παρέμεινε στιγματισμένος. Ο παθητικός έγινε αντικείμενο γελοιοποίησης, άξιος κάθε περιφρόνησης, καθώς απαρνείται την ανώτερη θέση του άντρα για να γίνει κάτι κατώτερο και όμοιο στη γυναίκα, κάτι σαν να έχει ένας αφέντης το βίτσιο να του αρέσει να γίνεται δούλος. Ο ενεργητικός έγινε αληταράς, επικίνδυνος, κρυφό πρότυπο σε εξάρσεις θυμού, αυτός που στερεί τον ανδρισμό από άλλους και τους κάνει «γυναίκες». Από εκεί και η επιθετική γλώσσα με σεξουαλικούς όρους «θα σε…». Είμαι βέβαιος ότι σε μια κοινωνία ισορροπίας του ανδρικού με το θηλυκό στοιχείο, όπου το αρσενικό και το θηλυκό θα ήταν το ίδιο σεβαστά, οι κάθε είδους βιασμοί, ίσως ακόμη και οι ψυχολογικοί και κοινωνικοί, θα ήταν από πολύ λιγότεροι έως, ίσως, σχεδόν ανύπαρκτοι.

.

Κάθε άντρας «πρέπει» να υπερασπίζεται και να διακηρύσσει τον ανδρισμό του, υποτιμώντας και συμπεριφερόμενος στις γυναίκες σαν να είναι αντικείμενα, προβάλλοντας την ικανότητά του να «γα*εί και να δέρνει», σε μια κοινωνία συμπλεγμάτων και απροκάλυπτης ή συγκεκαλυμμένης βίας.

.

Το κόστος, πάντα καταβάλλεται, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Συμπλεγματικοί άνδρες, καταπιεσμένες, υστερικές γυναίκες, άρρωστες, ανισόρροπες κοινωνίες που θεωρούν αυτονόητο το αφύσικο. Η γυναίκα τρεις τρόπους απόκτησης κοινωνικής θέσης είχε, πάντα μέσω του άνδρα, είτε από την καταγωγή της, μέσω του πατέρα, είτε μέσω του γάμου, από τον σύζυγο, είτε, το καλύτερο, το πιο βολικό, το πιο κυριαρχικό, το πιο ασφαλές, το καλύτερο από πλευράς δύναμης που της προσέφερε πάνω στο ανδρικό στοιχείο, μέσω του γιου της, μέσω των αρρένων απογόνων της! Μέσω του γιου, η γυναίκα μπορούσε να γίνει και αυτή μια Παναγία. ο γιος φορτωνόταν με ενοχές για την κακομοίρα τη μάνα-θύμα-ηρωίδα που πάλευε να κρατήσει το σπιτικό και την οικογένεια. Ο γιος, ένας οιωνοί Χριστός, ως προς τις σχέσεις του με τη μητέρα του, έχοντας ως πρότυπο εκείνο τον πρώτο αρχετυπικό μαμάκια, όπως φαίνεται και από πλήθος αγιογραφιών, όπου ευλογεί από την αγκάλη της μαμάς του και από το γεγονός ότι ποτέ δεν παντρεύτηκε, μένοντας πιστός σε εκείνη, μένοντας στην αγκαλιά της, είτε ως βρέφος είτε ως αποκαθηλωμένος, στην αρχή και στο τέλος του βίου του, δεχόμενος ενδιάμεσα περιποιήσεις από (μεταμελημένες) πόρνες.

.

Η νύφη, δούλα της πεθεράς, πάντα υπόλογη απέναντί της, υποταγμένη στο γιο και μέσω αυτού στη μητέρα του, ελπίζοντας με τη σειρά της να αποκτήσει άρρενες απογόνους , σε τραγική διαιώνιση της δουλείας του γυναικείου φύλου. Η γυναίκα, μέσω της ανατροφής των παιδιών, έγινε η ίδια τραγικό όργανο διαιώνισης της δουλείας του φύλου της, η ίδια φορέας αυτών των πεποιθήσεων και θεματοφύλακας αυτής της άθλιας τάξης. Η ικανή γυναίκα ήξερε να μανιπιουλάρει τον άνδρα «με τον τρόπο της», ώστε να αποσπά αυτό που ήθελε ή και να κατευθύνει τον πατέρα, το σύζυγο, τον γιο, τον εραστή. Ποιος να την κατηγορήσει; Είχε άλλο τρόπο; Αυτό ήταν το μεγάλο πτυχίο μιας γυναίκας. Η γυναίκα που δεν ήταν διατεθειμένη να υποταχτεί, που ήθελε να σταθεί στα δικά της πόδια, με όσες λίγες μισο-αποδεκτές διεξόδους είχε, γινόταν ύποπτη και, αν στοχοποιούνταν, βρώμα, που*άνα, δακτυλοδεικτούμενη. Και ο άντρας βέβαια δεν περνούσε ζαχαρένια. Είχε τη δύναμη, αλλά έπρεπε να αγωνίζεται για αυτή, για να «κυκλοφορεί με το κεφάλι ψηλά» στην κοινωνία. Αλίμονο αν γινόταν «κερατάς». Αλίμονο αν έχανε τον έλεγχο, αλίμονο αν ο περίγυρος άρχιζε να υποψιάζεται ότι «του τα φορούσε», αλίμονο, θα έπρεπε να ζει συνεχώς με τον ενδόμυχο φόβο, όσο ενάρετη και χαμηλοβλεπούσα και αν ήταν η γυναίκα του, ότι μπορεί ο κανακάρης του, που μεγάλωνε για να κληρονομήσει τα πλούτη του και τη δύναμή του, να ήταν στη πραγματικότητα γιόκας κάποιου άλλου, ίσως κανενός μορφονιού ή, ακόμη χειρότερα, και του υποτακτικού του.

.

Κοινωνίες ανισόρροπες, άρρωστες. Πού οδεύουμε όμως σήμερα; Τα πράγματα έχουν βέβαια αλλάξει αρκετά και συνεχίζουν να αλλάζουν στον καιρό μας, ακολουθώντας όλες τις άλλες ευρύτερες εξελίξεις, αλλά οι αρχετυπικές πεποιθήσεις θα αργήσουν να αλλάξουν ριζικά. Οι νόμοι αλλάζουν εύκολα, οι αντιλήψεις όχι και τόσο. Εξάλλου, φορείς όπως η εκκλησία εξακολουθούν να προβάλλουν αντίσταση και η επιρροή τους δεν είναι αμελητέα. Ο σημερινός άνθρωπος είναι με το ένα πόδι εδώ και το άλλο εκεί, άλλος περισσότερο εδώ, άλλος περισσότερο εκεί. Κάποιοι εξαρτούν τις πεποιθήσεις του καθενός από τα πολιτικά του πιστεύω, αλλά αυτό δεν είναι απόλυτο. Στην εμφυλιακή και μετεμφυλιακή Ελλάδα ο πατέρας αντάρτης/αριστερός απειλούσε την κόρη του ότι θα τη σφάξει αν έχανε την παρθενιά της ή αν «ακουγότανε» το ίδιο όπως και ο φασίστας/δεξιός. Ο προοδευτικός φοιτητής τα χρόνια της χούντας, της γενιάς του πολυτεχνείου, μπορεί να γοητευόταν από τον ελεύθερο έρωτα και να αναζητούσε τον έρωτα στις συμφοιτήτριές του και στις συντρόφισσες, αλλά ήθελε και να επιβεβαιώσει τον ανδρισμό του κυνηγώντας «γκόμενες», σιχαινόταν τον «ντιγκιντάγκες» και σίγουρα δεν θα ενθουσιαζόταν αν η συμφοιτήτριά του έδειχνε την ίδια ελευθερία με εκείνον στις ερωτικές σχέσεις της.

.

Μερικές φορές χαμογελώ σαρκαστικά με το φεμινιστικό κίνημα διότι παρά το όσα προσέφερε έπεσε σε μια μεγάλη παγίδα. Επιζήτησε να απελευθερώσει τη γυναίκα, αλλά, όπως και οι πιο σκληροί πατριάρχες, καταδικάζοντας και υποτιμώντας τις θηλυκές ιδιότητες, ποιότητες και ουσίες με τον πιο σκληρό τρόπο! Η γυναίκα έπρεπε να απελευθερωθεί αρνούμενη τη γυναίκα και γενόμενη άνδρας! Αντί να αναβαθμιστούν οι γυναικείες αξίες και αρετές, αντί να υμνηθεί η μητρότητα, η φροντίδα, η ευαισθησία, η εγκόλπωση, η έμμεση προσέγγιση, η αποφυγή της βίας, η ροπή προς τη συνεργασία, η παράκαμψη, η αποφυγή της σύγκρουσης, η ανεύρεση μιας θηλυκής λύσης και πρότασης για τον κόσμο που θα παντρευόταν την ανδρική σε απόλυτη ισοτιμία, η γυναίκα έπρεπε να γίνει άνδρας με βυζιά και αιδοίο. Αντί να επιτραπεί σε κάθε γυναίκα να επιδιώξει ελεύθερα να ακολουθήσει το δρόμο που είναι πλησιέστερα στις κλίσεις της, έπρεπε ντε και καλά να γίνει εργάτρια, στέλεχος, να απορρίψει το θηλασμό, να δει τη μητρότητα σαν εμπόδιο στη σταδιοδρομία της, να μπει στο ανδρικό καλούπι. Όποια θα επέλεγε να αναθρέψει η ίδια τα παιδιά της ήταν κατά κάποιο τρόπο αντιδραστική, προδότρια του φύλου της. Με κάποιο μυστηριώδη τρόπο, το έργο μιας μητέρας που ετοιμάζει την κοινωνία του αύριο εξακολούθησε να θεωρείται από τις φεμινίστριες παρακατιανό σε σχέση με το βλακώδες και ασήμαντο έργο του τελευταίου εργάτη σε γραμμή συναρμολόγησης, χειρώνακτα ή τραπεζικού κλητήρα. Νέα συμπλέγματα, νέες συγκρούσεις. Μια γυναίκα που εγκαταλείπει με επιλογή της, έστω προσωρινά, τη δουλειά της, τη σταδιοδρομία της, για να αναθρέψει με στοργή και φροντίδα έναν αυριανό ενήλικο έφτασε στο σημείο να απολογείται και να κατεβάζει το κεφάλι. Ξεκαθαρίζω πάλι ότι μια χαρά επιλογή είναι για μια γυναίκα να μην κάνει παιδιά και να κάνει ό,τι άλλο θέλει στη ζωή της, καθώς και εγώ απέρριψα την ιδέα του να κάνω οικογένεια, αλλά μιλάμε τώρα πάλι για αντιλήψεις και όχι για ατομικές επιλογές.

.

Άνδρες συμπλεγματικοί και γυναίκες υστερικές που αναπαράγουν μια συμπλεγματική και υστερική κοινωνία φορτώνοντας με σκουπίδια τα παιδιά τους. Νέοι ρόλοι, παλιοί ρόλοι, εξελιγμένα και οπισθοδρομικά κομμάτια της κοινωνίας, παλιές αντιλήψεις, νέες αντιλήψεις, συνθέτουν το σημερινό πεδίο της μάχης των φύλων, μιας μάχης περιττής και άγονης τουλάχιστον σε επίπεδο κοινωνίας (οι διαπροσωπικές σχέσεις είναι πάντα υπό διαπραγμάτευση), με ανθρώπους μπερδεμένους που ψάχνουν για ένα πλαίσιο διότι αδυνατούν να αντιληφθούν ότι άνδρες και γυναίκες το μόνο πλαίσιο που έχουν ανάγκη είναι αυτό της καρδιάς τους.

.

All you need is love

.

Υ.Γ. Το σεξ δεν πρέπει να είναι ποτέ ούτε απαγορευμένο, ούτε καταναγκασμός και εξάρτηση, πρέπει απλώς να είναι… ελεύθερο.