Δευτέρα, Νοεμβρίου 27, 2006

Φόρτος εργασίας

Έπεσε πολλή δουλειά στην οικοδομή, το εργατικό δυναμικό του blog θα προσπαθήσει να επανέλθει σύντομα με νέα ποστ.

Τετάρτη, Νοεμβρίου 22, 2006

Ιδιορρυθμίες

Διέδιδε ότι ήτο πτωχεύσας ευπατρίδης, αλλά διάφοροι κακοπροαίρετοι έλεγον ότι ήτο απλώς ιδιόρρυθμος. Μιαν φοράν, εις το ταχυφαγείον όπου ηργάζετο, αποκληθείς «μαλ*κας» υπό συναδέλφου, ούτος εθίγη, ερράπισε τον αχρείον ούτον συνάδελφον και τον εκάλεσε εις μονομαχίαν, ζητώντας του να επιλέξη μεταξύ ξίφους και σπάθης.

Δευτέρα, Νοεμβρίου 20, 2006

Μαινόμενες ζαρντινιέρες

Αγανακτισμένες ζαρντινιέρες ξυλοκοπούν ταραξία. Το ιστολόγιον Περαστικός αποκαλύπτει τι πραγματικά έγινε και απαλλάσσει κάθε μομφής τα εμπλεκόμενα αστυνομικά όργανα.
-
Για λεπτομέρειες της είδησης, εδώ.

Δεν ξέρω αν πραγματικά είναι τόσο δύσκολο να γίνει αντιληπτή η διαφορά μεταξύ επιβολής της τάξη, με αποτελεσματικό και επαγγελματικό τρόπο, και της πέραν κάθε ορίου αγριότητας και βαναυσότητας. «Γιατί βάλλετε κατά της αστυνομίας; Προτιμάτε να σας αφήσουμε στο έλεος των γνωστών αγνώστων και των εγκληματιών;» είναι νομίζω η ουσία της επιχειρηματολογίας όσων εναντιώνονται σε κάθε φωνή διαμαρτυρίας για τις αυθαιρεσίες των οργάνων της τάξης που καταγγέλλονται κατά καιρούς – και δεν τιμωρούνται ποτέ - ξέρετε αυτές τις προκαταρκτικές έρευνες που τους βγάζουν όλους λάδι, που όλο ξεκινούν και ποτέ δεν τελειώνουν. Φυσικά, κάθε άνθρωπος με στοιχειώδη λογική μπορεί να αντιληφθεί ότι αυτό το δίλημμα είναι ανυπόστατο και εκ του πονηρού. Νόμος και τάξη δεν σημαίνουν τυραννία και αυταρχικότητα, όπως ελευθερία και σεβασμός των ατομικών δικαιωμάτων δεν σημαίνει ασυδοσία και εγκληματικότητα. Βέβαια, αν αφεθώ για λίγο σε θεωρίες συνομωσίας και βλέποντας πόσο αδρανούν πολλές φορές τα όργανα της τάξης όταν αντιμετωπίζουν ταραξίες σε δράση και καταστρέφονται περιουσίες πολιτών - για να ξεχυθούν μετά στην πέριξ περιοχή ξεσπώντας σε όποιον φαίνεται ύποπτος (ξέρετε, λάθος ρούχα, λάθος χτένισμα κ.λπ.) - ίσως κάποιοι να θέλουν πράγματι να μας πείσουν ότι πρέπει να επιλέξουμε μεταξύ του να μετατραπούμε σε φοβισμένο κοπάδι που θα το κατευθύνουν τα τσοπανόσκυλα της εξουσίας, έτοιμα να μπουν στο μαντρί, και του να δεχθούμε να ζούμε υπό καθεστώς φόβου μπροστά στο έγκλημα και την αλητεία. Κάπως έτσι δεν λειτουργούν και οι λογής - λογής μαφίες που πωλούν προστασία;

Θυμάμαι πριν από πολλά χρόνια, αρχές της δεκαετίας του 90 νομίζω ήταν, που ένας φίλος μου μού διηγιόταν την εμπειρία της ολιγόλεπτης παραμονής του σε μια κλούβα, όταν σε περίοδο εορτασμού του Πολυτεχνείου πάλι τον είχαν «μαζέψει» από κάποιο στενό, ενώ προσπαθούσε να αποφύγει την περιοχή που γινόντουσαν οι φασαρίες για να πάει στο σπίτι του. Ο άνθρωπος σίγουρα δεν είχε καμία σχέση με ταραχές, δεν ανήκει καν σε κάποιο αναρχικό/ αντιεξουσιαστικό χώρο και είναι ο πιο φιλήσυχος άνθρωπος που υπάρχει, είχε όμως τη λάθος εμφάνιση και βρέθηκε σε λάθος τόπο και χρόνο. Μάζεψε λοιπόν μερικές «ψιλές» και με μια-δυο κλωτσιές τον ξεπροβόδισαν να συνεχίσει το δρόμο του. Ωραία πράγματα και νοικοκυρεμένα, για να αποκτήσει «φόβον Θεού».

Βλέπετε, η ιστορία της τρομοκράτησης, της εμφύτευσης του φόβου για την εξώθηση σε αυτοπεριορισμό και την απόκτηση του ελέγχου προϋπήρχε των ιστολογίων.

Είμαι ένας συντηρητικός άνθρωπος που απαιτεί από την αστυνομία προστασία την έννομης τάξης, αποτελεσματικότητα, επαγγελματισμό και, πάνω από όλα, σεβασμό προς τους νόμους που η ίδια καλείται να προστατέψει και σεβασμό προς τον πολίτη. Δυστυχώς, αυτά είναι δυσεύρετα σε μια χώρα όπου ο όρος λειτούργημα είναι κενός περιεχομένου, όπου ο κάθε υπάλληλος ή αξιωματούχος θεωρεί τη θέση του προσωπικό του μαγαζί προς εκμετάλλευση για ίδιο όφελος και όπου κόρακας κοράκου μάτι δεν βγάζει ποτέ.

On my corns too long you’ve tread…

Παρασκευή, Νοεμβρίου 17, 2006

Σάββατο, Νοεμβρίου 11, 2006

Βράχος

Ο Ανσέλμο ήτο βράχος ηθικής και εγκρατείας, αλλά και υπόδειγμα φιλομαθείας. Το σύνθημά του ήτο "Καλύτερα ένα βιβλίο".

Μια προσφορά του συλλόγου Πνεύμα και Ηθική, με την ευγενική χορηγία του ιστολογίου Περαστικός.

Πέμπτη, Νοεμβρίου 09, 2006

Judge Ed

Where's your blogging licence you scum?!
-
Ο E-Lawyer, νομικός, είναι υπέρ της άποψης της αυτορρύθμισης των ιστολογίων για να προληφθεί η θέσπιση κάποιου τύπου νομοθεσίας που θα ρυθμίζει έξωθεν τη λειτουργία τους. Η άποψη αυτή με βρίσκει κάθετα αντίθετο, καθώς πιστεύω ότι το ιστολογείν, ως εκδήλωση του δικαιώματος της ελευθερίας του λόγου δεν πρέπει να υπόκειται σε εκ των προτέρων ρύθμιση, αλλά οι όποιες καταχρήσεις/παραβιάσεις (π.χ. συκοφαντία) να διώκονται εκ των υστέρων, στο πλαίσιο των γενικών διατάξεων για παρόμοιες περιπτώσεις. Η άσκηση ενός δικαιώματος δεν είναι δυνατόν να υπόκειται σε προηγούμενο έλεγχο και αδειοδότηση, καθώς τότε το δικαίωμα καθίσταται προνόμιο. Σε πρόσφατο post του, με τίτλο "Συντηρητικός δικαστής κατά της αυτορρύθμισης στα blogs", ο E-Lawyer παραπέμπει σε ένα άρθρο το οποίο αναφέρεται στις απόψεις ενός αμερικανού συνταξιούχου δικαστικού (Judge Edward Fadeley) ο οποίος είναι υπέρ της θέσπισης νομοθετικού πλαισίου για τα ιστολόγια. Το άρθρο εδώ. Παρακάτω, εκφράζω μερικούς προβληματισμούς και απορίες και για την αυτορρύθμιση και για τη θέσπιση νομοθεσίας (hard law). Απόψεις μου έχω παραθέσει αναλυτικά και σε δύο εκτενή σχόλια στο post του E-Lawyer με τίτλο «Επειγόντως αυτορρύθμιση».

Διάβασα το συγκεκριμένο άρθρο και θα μπορούσα να πω ότι ο δικαστής μάλλον ενισχύει την άποψή μου ότι η όποια αυτορρύθμιση δεν είναι αποτελεσματική για να προλάβει όσους επιθυμούν «hard» νομοθετικές ρυθμίσεις, αλλά ούτε είναι και αποτελεσματική επί της ουσίας, στο να εμποδίσει την ύπαρξη «κακόβουλων» ιστολογίων, πολύ δε περισσότερο όταν αναφερόμαστε σε παιχνίδια μεταξύ ανταγωνιστικών εταιρειών (η περίπτωση που αναφέρεται στο άρθρο).

Η αυτορρύθμιση είναι αποτελεσματική όταν το πεδίο εφαρμογής της είναι καθορισμένο και σχετικά ελεγχόμενο, έχει κάποια δομή, οι συμμετέχοντες είναι γνωστοί, έχουν συγκεκριμένη παρουσία, προσφέρουν καθορισμένες υπηρεσίες, η επιτυχία ή η αποτυχία τους έχει κάποιο κόστος και, ίσως το σημαντικότερο, υπάρχουν de jure ή de facto εμπόδια, κόστος και καθυστερήσεις εισόδου-εξόδου. Για παράδειγμα, ένας κερδοσκοπικός ή μη κερδοσκοπικός οργανισμός ο οποίος δεν εφαρμόζει κάποιο εθελοντικό πρότυπο προστασίας του ιδιωτικού απορρήτου θα υποστεί το κόστος της μειωμένης εμπιστοσύνης των χρηστών του ή των πιθανών χρηστών του και δεν μπορεί να αποφύγει εύκολα τον αντίκτυπο παραβιάσεων της όποιας δεοντολογίας προβαίνοντας σε κατάργησή της τρέχουσας παρουσίας του και ξανανοίγοντάς με άλλο όνομα μέσα σε λίγα λεπτά. Ελπίζω να γίνομαι κατανοητός. Αυτό δεν ισχύει στα ιστολόγια όπου υπάρχει μηδενικός κόστος εισόδου-εξόδου, μηδενικός σχεδόν χρόνος εισόδου-εξόδου, δυνατότητα δημιουργίας πολλαπλής παρουσίας με διαφορετικά ιστολόγια που εξυπηρετούν διαφορετικούς σκοπούς (π.χ. θα μπορούσε κάποιος να έχει ένα ισοτολόγιο που θα λειτουργεί υπό τη σκέπη μιας πιστοποίησης και ένα άλλο ιστολόγιο που θα χρησιμοποιεί εκτός του εθελοντικού ρυθμιστικού πλαισίου για να εξαπολύσει μια επίθεση).

Επίσης, αδυνατώ να συλλάβω την πιθανή μορφή που θα έχει μια “hard” και ιδιαίτερα εθνική ρύθμιση για τα ιστολόγια. Αναρωτιέμαι τι μπορεί να προβλέπει πέραν των όσων καθορίζει το ήδη ισχύον δίκαιο για αδικήματα όπως η συκοφαντία; Ειδικές ποινές για ιστολόγους; Κατάργηση της ανωνυμίας (αλήθεια ποιος θα είναι ο ορισμός της επωνυμίας, ένα ονοματεπώνυμο;); Δήλωση του ιστολογίου από το πρόσωπο που το ανοίγει; Ας υποθέσουμε ότι ένα κράτος θεσπίζει κάποιους νόμους περί ιστολογίων των υπηκόων του (για όλα τα ιστολόγια και όχι για ιστολόγια που κατηγορούνται για συγκεκριμένες παραβιάσεις), στη συνέχεια με ποιον τρόπο θα ελέγχεται ότι όλα τα ιστολόγια που ανοίγουν υπήκοοι της χώρας ή άτομα που κατοικούν στην επικράτειά της τηρούν αυτούς τους νόμους; Θα ανιχνεύονται τα IP όλων όσων ενημερώνουν ιστολόγια διεθνώς (επίσης, αν δεν κάνω λάθος, εάν η μόνη δραστηριότητά ενός ιστολόγου - όταν συνδέεται στο λογαριασμό του - είναι να ενημερώνει το ιστολόγιό του που βρίσκεται σε διακομιστή στις ΗΠΑ, ο μόνος τρόπος με τον οποίο οι αρχές της χώρας του μπορούν να έχουν πρόσβαση σε αυτό το IP είναι να το ζητήσουν από τον πάροχο της υπηρεσίας – διορθώστε με εάν κάνω λάθος σε αυτό); Θα προβλέπεται η απασχόληση προσωπικού ανάγνωσης των εκατομμυρίων ιστολογίων για να εντοπίζονται ιστολόγια κατοίκων ή υπηκόων της χώρας; Ας πει κάποιος εάν έχει κάποια ιδέα.

Μια εθνική νομοθεσία θα μπορούσε ίσως να είναι σε κάποιο βαθμό αποτελεσματική εάν αφορούσε όχι σε ιστολόγους αλλά σε παρόχους, δηλ. εάν επέβαλε κανόνες στις εταιρείες που λειτουργούν ως πάροχοι επί ελληνικού εδάφους (οπότε και ελάχιστοι θα προτιμούσαν τις υπηρεσίες αυτών των παρόχων) – αλλά ακόμη και σε αυτή την περίπτωση δυσκολεύομαι να φανταστώ τη μορφή της νομοθεσίας. Φυσικά, εάν επρόκειτο για επιθέσεις στο πλαίσιο ανταγωνιστικών παιχνιδιών μεταξύ μεγάλων εταιρειών, όπως στο δημοσίευμα, φαντάζομαι ότι οι επιθέσεις αυτές θα εξαπολύονταν από τις χώρες με τη χαλαρότερη νομοθεσία. Να φανταστούμε λοιπόν διεθνείς συνθήκες και περιορισμούς; Ποιες θα μπορούσαν να ήταν αυτές;

Με όλα τα παραπάνω θέλω να καταδείξω ότι γενικόλογες διαμαρτυρίες περί της υποτιθέμενης ασυδοσίας των ιστολογίων (εν αντιθέσει με την τάξη που επικρατεί σε όλες τις μορφές των καθιερωμένων ΜΜΕ – ειρωνικό σχόλιο) απέχουν πολύ από το να μετουσιωθούν σε νομοθεσία. Επίσης, δεν βλέπω ποια τέτοια νομοθεσία ειδικά για τα ιστολόγια θα διαφύλασσε και την ελευθερία του λόγου και τον έλεγχο των παρανομιών πέραν της ήδη υπάρχουσας νομοθεσίας, κακή και υπερβολική εφαρμογή της οποίας είχαμε στην περίπτωση blogme (απόδειξη ότι όχι μόνο είναι υπεραρκετή η υπάρχουσα νομοθεσία, αλλά αφήνει και περιθώρια κατάχρησης και κατατρεγμού και μάλλον αποσαφήνισης προς το πλέον φιλελεύθερο χρήζει, τουλάχιστον στην Ελλάδα όπου υπό τη σκέπη των νόμων περί εξύβρισης φιμώνεται και η, αιχμηρή έστω, κριτική).

Δεν ξέρω αν κάποια από τα επιχειρήματα και τις υποθετικές καταστάσεις που αναφέρω μερικές φορές μοιάζουν υπερβολικά ή τραβηγμένα, αλλά ως οικονομολόγος έχω μάθει ότι τίποτε που α) έχει χαμηλό κόστος και β) εξυπηρετεί μια σκοπιμότητα δεν είναι υπερβολικό, αντιθέτως, είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι θα το βρούμε μπροστά μας και θα ήταν καλό οι νομοθέτες να είχαν και αυτό το κριτήριο όταν σχεδιάζουν νομοθετήματα ώστε να μην πέφτουν μέσα σε παγίδες και να δημιουργούν περισσότερα προβλήματα από όσα επιχειρούν να λύσουν.

Πάντως, για να μην μένουμε σε μια στενή οπτική που περιορίζεται σε 10 ή 20 ιστολόγια ελληνικού περιεχομένου, ρίξτε μια ματιά εδώ, για να πάρετε μια ιδέα της κλίμακας του φαινομένου «ιστολόγια» και του κατά πόσο είναι εύκολο να ελεγχθεί αυτός ο χώρος.

Παραμένω δύσπιστος ως προς τις δυνατότητες εφαρμογής και αντίθετος απέναντι και στην αυτορρύθμιση και στη θέσπιση νομοθεσίας ειδικά για τα ιστολόγια. Εξακολουθώ να πιστεύω ότι είναι φυσικό να διώκονται ιστολόγοι που εξαπολύουν σαφώς συκοφαντικές επιθέσεις και δεν ασκούν απλώς αιχμηρή κριτική, αρνητική αξιολόγηση ή σάτιρα. Ακόμη, πιστεύω ότι η νομοθεσία της χώρας μας παρέχει υπερβολική προστασία σε ορισμένες περιπτώσεις (θεσμών, θρησκειών κ.λπ.) και εκεί μάλλον χρειάζεται περισσότερη φιλελευθεροποίηση. Φυσικά, σε κάθε τέτοια περίπτωση θα πρέπει πριν από την κίνηση οιωνδήποτε διαδικασιών να καθορίζεται εάν υφίσταται βάση της όποιας καταγγελίας, διαφορετικά, το αποτέλεσμα θα είναι η τρομοκράτηση και η φίμωση.

Υ.Γ. Mια μελέτη του λεξικού του Μπαμπινιώτη με έπεισε ότι η λέξη «αυτορρύθμιση» γράφεται με δύο «ρ». Λάθος μου η χρήση της λέξης στα ποαναφερθέντα σχόλια με ένα «ρ».

Τετάρτη, Νοεμβρίου 08, 2006

Για μισό μέτρο

Ναι, ξέρω, έχω γίνει κουραστικός με τον Μαραθώνιο, αλλά έχω ακόμη φλάσμπακ από τον αγώνα. Δεν άντεξα στον πειρασμό να αναφερθώ στον αγώνα και σε αυτό το κείμενο καθώς περιπλανώμενος στο Διαδίκτυο ανακάλυψα κάποιες αναφορές στον «λεγεωνάριο» στον οποίο είχα αναφερθεί στην προηγούμενη καταχώριση.

Γεια όσους δεν θυμούνται, ανέφερα στο προηγούμενο ποστ ότι καθώς έτρεχα συνάντησα έναν απίθανο δρομέα, ο οποίος ήταν ντυμένος με μεταλλική πανοπλία και κράνος Ρωμαίου λεγεωνάριου και ο οποίος κρατούσε κάτι σαν δόρυ και τετράγωνη ασπίδα. Τον δρομέα αυτόν ανέφερα ότι τον είδα να «τερματίζει» στο στάδιο μετά από μένα. Λοιπόν, στην πραγματικότητα, πιο ορθό θα ήταν να γράψω ότι τον είδα να εισέρχεται στο στάδιο και όχι να τερματίζει. Διάβασα με λύπη σε φόρουμ του Runningnews.gr (Forum > Οι Αγώνες μας > ΚΛΑΣΙΚΟΣ ΜΑΡΑΘΩΝΙΟΣ, σελ.20, σχόλιο από Elina) ότι ο άνθρωπος αυτός κατέρρευσε στην αψίδα τερματισμού, έχοντας πατήσει στον πρώτο τάπητα χρονομέτρησης (νομίζω ότι για να μετρήσει ο τερματισμός πρέπει κάποιος να πατήσει και στους δύο τάπητες, που βέβαια απέχουν ελάχιστα μεταξύ τους). Οι εθελοντές αρχικά νόμισαν ότι επρόκειτο για κάποιο «θέατρο», για μια αναπαράσταση της κατάρρευσης του αρχαίου δρομέα που έσπευσε να φέρει τα χαρμόσυνα νέα της νίκης στους Αθηναίους, αφήνοντας την τελευταία του πνοή αμέσως μετά. Η ώρα όμως περνούσε και ο δρομέας δεν σηκωνόταν. Οι εθελοντές έσπευσαν να τον βοηθήσουν και αφαιρώντας την πανοπλία και το κράνος αντίκρισαν ένα καταματωμένο από τα σιδερικά κεφάλι και κορμί.

Όταν διάβασα αυτή την είδηση λυπήθηκα πολύ. Ελπίζω οι εθελοντές να «φρόντισαν» να μετρήσει ο χρόνος αυτού του ανθρώπου, μεταφέροντας τον ίδιο ή το τσιπ χρονομέτρησης που έφερε πάνω και από τον δεύτερο τάπητα. Η φωτογραφία του δρομέα και το όνομά του εδώ (μερικές φορές η φωτογραφία δεν εμφανίζεται, δείτε και εδώ, στη δεύτερη σειρά). Ήταν από τις ΗΠΑ.

Μεγάλο μέρος της χαράς και της συγκίνησης του Μαραθωνίου είναι όλες αυτές οι μικρές ιστορίες, οι μικρές περιπέτειες, τα μικρά δράματα και οι κωμωδίες που διεξάγονται δίπλα σου και μερικές φορές τα αντιλαμβάνεσαι ή τα ψυχανεμίζεσαι με μια ματιά, ένα βλέμμα. Είναι όλα αυτά τα «τάματα» για τερματισμό που δεν υπόκεινται σε καμία θρησκοληψία, είναι ο δρομέας που σταματά και επιστρέφει πίσω για να βοηθήσει να τερματίσει και ο φίλος του ή ο άγνωστος που παραπαίει ή που απλώς περιμένει την παρέα του για να τερματίσουν όλοι μαζί πιασμένοι χέρι-χέρι, είναι ο πατέρας που θέλει να τερματίσει και ας έχει πάθει κράμπα γιατί τον περιμένει ο μικρός γιος του, είναι ο ευσυνείδητος εθελοντής που τρέχει πίσω από ένα δρομέα για να του δώσει το μπουκαλάκι που δεν κατάφερε να πιάσει και… και… και...

Τον Νοέμβριο διεξάγονται πολλοί μαραθώνιοι σε όλο τον κόσμο. Την ίδια μέρα που διεξαγόταν ο Κλασικός Μαραθώνιος της Αθήνας διεξαγόταν και ο Μαραθώνιος της Νέας Υόρκης. Κάποια συγκριτικά στοιχεία: σε εμάς έτρεξαν 3000 δρομείς περίπου, οι περισσότεροι από αυτούς ξένοι (περιμένω και τη δημοσίευση των επίσημων στατιστικών στοιχείων), στη Νέα Υόρκη έτρεξαν περισσότεροι από 38.000 δρομείς. Όταν εμείς εισήλθαμε στην Αθήνα, βρεθήκαμε σε μια πόλη - φάντασμα, στη Νέα Υόρκη οι θεατές υπολογίζονται σε περισσότερα από δύο εκατομμύρια (ουσιαστικά γιορτάζει όλη η πόλη και βγαίνει σους δρόμους) ενώ πολλοί θεατές βγαίνουν από τα σπίτια τους και προσφέρουν φρούτα στους δρομείς, εδώ είσαι τυχερός αν δεν ακούσεις τα βρισίδια των οδηγών. Ρίξτε μια ματιά εδώ.
-
Υ.Γ. Ο πόνος έχει σχεδόν φύγει, σήμερα βγήκα και από το σπίτι :)

Κυριακή, Νοεμβρίου 05, 2006

Νενικήκαμεν! – Β΄ μέρος (συνεχίζεται από το προηγούμενο)

Η άλλη όψη του αναμνηστικού μεταλλίου τερματισμού.

Το καλό με τη σημερινή ημέρα ήταν ότι παρά το κρύο ο ήλιος έλαμπε (καλή η σκέψη μου να τρέξω φορώντας καπελάκι). Σε κλίμα ευφορίας ξεχυνόμαστε όλοι μέσα από την αψίδα εκκίνησης ενώ από πάνω αιωρούνται ελικόπτερα και μας παρακολουθούν οι κάμερες του σούπερ σπορτ. Περνάμε από τους διαδρόμους που «διαβάζουν» τα τσιπ χρονομέτρησης και ξεκινάμε τη μεγάλη διαδρομή των 42 χιλιομέτρων και 195 μέτρων. Το πρώτο κομμάτι της διαδρομής είναι σε ίσιο δρόμο ή σε ομαλές κατηφόρες. Πραγματικά, δεν καταλαβαίνω πότε περνάνε τα πρώτα 10 χιλιόμετρα. Στον τύμβο του Μαραθώνα, όπου ακολουθούμε κυκλική διαδρομή, γίνεται ένα μπέρδεμα καθώς κάποια στιγμή οι αθλητές που έχουν περάσει ήδη των Τύμβο βρίσκονται αντιμέτωποι με τους αθλητές που τον προσεγγίζουν. Ευτυχώς, δεν υπάρχει κάποιο «τρακάρισμα» και στην επιστροφή μας βλέπω ότι το πρόβλημα έχει αντιμετωπιστεί. Περνάω ποδήλατα που πίσω έχουν παράξενα σημαιάκια με ενδείξεις ωρών. Περνάω το ποδήλατο με το σημαιάκι «4h 30» και ξαφνικά καταλαβαίνω τι σημαίνει, αν δεν αφήσω αυτό το ποδηλατάκι να με προσπεράσει, θα φτάσω στον τερματισμό σε χρόνο κάτω των τεσσερισήμισι ωρών. Πού και πού άνθρωποι στο πλάι του δρόμου χειροκροτούν, ζητωκραυγάζουν και επευφημούν, πολλές φορές τους χαιρετάμε και εμείς και τους ευχαριστούμε για την υποστήριξή τους.

Πριν από το 15ο χιλιόμετρο η πρώτη ανηφόρα με κάνει να καταλάβω ότι τρέχω. Έχω μελετήσει το χάρτη, ξέρω ότι το δυσκολότερο κομμάτι της διαδρομής είναι από το 20ο μέχρι το 32ο. Εκεί πρέπει να έχω μεγάλα αποθέματα δυνάμεων. Από το 32ο χιλιόμετρο και μετά η διαδρομή σε πάει μόνη της, καθώς είναι κατηφορική. Σταματώ σχεδόν σε όλους τους σταθμούς νερού (ανά 2,5 χιλιόμετρα) και «ενεργειακών» ποτών (ανά 5 χιλιόμετρα). Μερικοί αθλητές σταματούν εδώ και κει και πηγαίνουν προς νερού τους. Εγώ μερίμνησα για αυτό στο στάδιο. Στις διασταυρώσεις υπάρχουν περιπολικά και αστυνομικοί που κρατούν τους ενοχλητικούς οδηγούς σε απόσταση (η εκδίκηση του πεζού). Υπάρχουν ταμπέλες σε όλο τη μήκος της διαδρομής για όλα τα χιλιόμετρα. Αυτό βοηθάει πολύ στο να ξέρεις με τι ρυθμό πηγαίνεις. Κοιτάζω το ρολόι μου, είμαι ικανοποιημένος. Προσπερνώ πολλούς αθλητές. Για μια στιγμή σκέπτομαι να κόψω ρυθμό για να εξοικονομήσω δυνάμεις για το δύσκολο τμήμα που προανέφερα. Επικρατεί όμως η σκέψη ότι αν προσπαθήσω να συγκρατήσω τον εαυτό μου κάτω από τον φυσικό ρυθμό του θα χάσω όχι μόνο χρόνο, αλλά ίσως τελικά αυτό να με κουράσει και περισσότερο. Συνεχίζω. Μερικοί τρέχουν σε παρέες και αστειεύονται μεταξύ τους. Ακόμη έχουμε πολλές δυνάμεις. Μερικές φορές συναντώ αιθέριες υπάρξεις, πόσο όμορφα σμιλεύει το τρέξιμο το γυναικείο σώμα… γκουχ, γκουχ. Πάντως, μη φανταστείτε ότι όλοι όσοι έτρεχαν ήταν αθλητικοί τύποι με γυμνασμένα σώματα. Ήταν άνθρωποι όλων των ηλικιών (το εννοώ, ακόμη και γέροντες) και σωματότυπων, οι οποίοι βέβαια ασχολούνται κάποιο καιρό με το τρέξιμο (ο Μαραθώνιος προϋποθέτει μακροχρόνια άθληση στο δρόμο και, πέραν αυτής, εντατική προπόνηση κάποιες εβδομάδες νωρίτερα).

20ο χιλιόμετρο, αρχίζουν τα πιο δύσκολα. Έχω δυνάμεις, συνεχίζω. Ατυχία, αισθάνομαι ενόχληση στο δεξιό πόδι, καταλαβαίνω ότι έχω φουσκάλα στο μικρό δάκτυλο. Αγνοώ τον πόνο. Οι σταθμοί νερού είναι μια καλή αφορμή για να επιβραδύνω, καθώς πίνω νερό, και να ανακτήσω κάποιες δυνάμεις. Ξαφνικά, αισθάνομαι ξυράφια στο σημείο που έβγαλα τη φουσκάλα, πρέπει να έσπασε. Ο πόνος είναι οξύς, αλλά τον αγνοώ (πονούν μωρέ τα παλικάρια; :P), όταν μετά τον τερματισμό έβγαλα το παπούτσι μου, είδα ότι είχε γεμίσει με αίμα και από το δάκτυλο κρέμονταν κομμάτια δέρματος. Κάποια στιγμή βλέπω ένα απίστευτο θέαμα. Ένας τύπος ντυμένος με στολή Ρωμαίου λεγεωνάριου, κράνος, θώρακα, (μεταλλικά παρακαλώ) ακόντιο, τετράγωνη ασπίδα τρέχει λίγο μπροστά μου. Οι άλλοι δρομείς τον κοιτούν και όσοι έχουν μαζί τους κινητά με φωτογραφικές μηχανές τον αποθανατίζουν. Δεν ξέρω αν είναι Ιταλός ή Έλληνας που θέλει να παραστήσει τον ημεροδρόμο (οι στρατιωτικοί αγγελιοφόροι στην αρχαία Ελλάδα έτρεχαν με όλο τον οπλισμό τους) αλλά βρήκε μόνο στολή ρωμαίου. Τον αριθμό του τον έχει κολλήσει στην τετράγωνη ρωμαϊκή ασπίδα.

Προσεγγίζω το 30ο χιλιόμετρο. Προσπαθώ να βρω μέσα μου αποθέματα δύναμης. «Ντοπάρομαι» κάνοντας διάφορες σκέψεις ή παίζοντας στο mp3 του μυαλού μου διάφορους εμψυχωτικούς σκοπούς, π.χ. τους «Δρόμους της φωτιάς». Άλλες φορές προσπαθώ να αδειάσω το μυαλό μου και να συγκεντρωθώ μόνο στο δρόμο. Έχουν αρχίσει μικροενοχλήσεις στους μύες και στις αρθρώσεις. Κάποια σημεία πριν και μετά το 30ο χιλιόμετρο είναι πραγματικά κολασμένα. Η ανισόπεδη διάβαση του Σταυρού είναι το χειρότερο σημείο ή εγώ είμαι καταπονημένος. Επικαλούμαι τα Θεία. Λίγο αργότερα, δοκιμάζω τους αρχαίους θεούς. Πολλοί σταματούν, υποθέτω προσωρινά οι περισσότεροι, ή συνεχίζουν βαδίζοντας. Σε ένα ή δύο σημεία κάνω μερικά βήματα βαδίζοντας, αλλά μόνο για κάποια δευτερόλεπτα. Προσέχω για τους δείκτες των χιλιομέτρων, πόσο αργά και βασανιστικά διαδέχονται ο ένας τον άλλο… Περιμένω το 32, το τέλος ουσιαστικά της ανάβασης και αρχή της κατάβασης. Επιτέλους.

Η κατηφόρα διευκολύνει πολύ τα πράγματα, αλλά το καταπονημένο σώμα μου υποφέρει με κάθε βήμα. Πρέπει να συνεχίσω, τώρα που έφαγα τον γάιδαρο δεν θα σταματήσω στην ουρά. Θα τερματίσω πάση θυσία. Βρίσκομαι πλέον στην Αγία Παρασκευή. Οι λιγοστοί θεατές εξακολουθούν να μας επευφημούν, ανταποδίδω με έναν κουρασμένο χαιρετισμό. Μπαίνει ιδρώτας στα μάτια μου και αυτά τσούζουν. Η διαφορά θερμοκρασίας από τα σημεία με σκιά σε αυτά που είναι εκτεθειμένα στον ήλιο είναι μεγάλη. Προσπαθώ να μένω στον ήλιο, θέλω να διατηρώ το σώμα μου ζεστό.

Χαλάνδρι, Χολαργός, πλησιάζω όλο και περισσότερο. Ο κραδασμοί με τσακίζουν με κάθε βήμα, αλλά δεν κάνω πίσω, θα δείξω στον πόνο ποιος είναι το αφεντικό! Ξαφνικά συνειδητοποιώ ότι ο αριθμός των χιλιομέτρων που απομένουν μέχρι τον τερματισμό είναι μονοψήφιος. Δεν υπάρχει περίπτωση να μην τερματίσω. Κοιτάζω το ρολόι, πηγαίνω καλύτερα από όσο περίμενα! Μπαίνω στην Κηφισίας, πόσες φορές έχω βρεθεί εδώ, πόσο αλλιώτικα μοιάζουν όλα τώρα. Βασιλέως Κωνσταντίνου, μένουν 2 χιλιόμετρα, μα μοιάζουν τόσο πολλά! Εδώ υπάρχουν πολλοί θεατές, περιμένουν τους δικούς τους και χειροκροτούν. Προσπερνώ λίγο το Παναθηναϊκό Στάδιο (έτσι είναι η διαδρομή), μια στροφή και να, η είσοδος του σταδίου, μένουν 195 μέτρα, η αψίδα τερματισμού είναι στο βάθος, τα μάτια μου βουρκώνουν, μα ακόμη και αυτά τα 195 μέτρα μοιάζουν τόσο πολλά. Είναι απορίας άξιο να σου φαίνονται πολλά 195 μέτρα όταν έχεις τρέξει ήδη για 42 χιλιόμετρα.

Κοιτάζω το χρονόμετρο του σταδίου, είναι ακόμη κάτω από τις τεσσερισήμισι ώρες, τέλεια. Διασχίζω την αψίδα και σταματώ, η σκέψη που κάνω: «τώρα δεν χρειάζεται να τρέχω άλλο. Τώρα, μπορώ να σταματήσω». «Συγχαρητήρια. Είστε καλά;» με ρωτά ένα εθελοντής. «Μια χαρά» απαντώ χαμογελώντας κουρασμένα. Περνώ από τη διαδικασία τερματισμού, παραλαμβάνω τα ρούχα μου που έχουν ήδη φτάσει στο στάδιο και περπατώντας σαν νευρόσπαστο (σχεδόν δεν μπορώ να λυγίσω τα γόνατα) περιφέρομαι περιμένοντας τους δικούς μου.

Στο λαιμό μου κρέμεται το αναμνηστικό μετάλλιο. Δύο θεσπέσιες, λιμπιστές αμερικανιδούλες μου ζητούν να τις φωτογραφίσω με δύο διαφορετικές μηχανές, το κάνω ευχαρίστως. Μετά, τρέχω στο κιγκλίδωμα και αρχίζω να χειροκροτώ αυτούς που τερματίζουν μετά από μένα. Δεν είμαι εγκάρδιος, εκδηλωτικός τύπος, αλλά ξέρω τι έχουν τραβήξει, στα πρόσωπά τους βλέπω τον δικό μου πόνο. Μετά από ώρα, τερματίζει και ο «λεγεωνάριός» μας, μπράβο του το θηρίο. Δεν το περίμενα. Ένας Ιάπωνας τερματίζει βιντεοσκοπώντας τους θεατές. Κάποια στιγμή με παίρνουν και φεύγουμε. Στο σπίτι των γονιών μου, όπου με περιμένει ένα πλούσιο τραπέζι, κάνω ντουζ και αποκαλύπτονται όλες οι «ζημιές».Οι θηλές στο στήθος μου έχουν ματώσει από την τριβή, όλο το σώμα μου έχει ερεθιστεί, μασχάλες, βουβωνική χώρα, το μικρό μου δάκτυλο είναι σε άθλια κατάσταση, όπου και να πέσει το νερό, πονάω. Στο σπίτι μου με έφερε ο πατέρας μου με το αυτοκίνητό του. Σχεδόν δεν μπορώ να περπατήσω, κάθομαι λοιπόν εδώ στον υπολογιστή και μπλογκάρω. Μετάνιωσα; Όχι! Άξιζε όσα έδωσα και ακόμη περισσότερα. Είναι από τις πιο δυνατές εμπειρίες της ζωής μου και δεν θα την άλλαζα με τίποτα. Πιστεύω ότι αποκόμισα πολλά πράγματα, πράγματα που δεν μπορώ να προσδιορίσω ίσως τώρα σε όλη τους την έκταση.

Θα είμαι του χρόνου εκεί; Είναι νωρίς ακόμη για να πω με σιγουριά. Δεν το αποκλείω και, αν το αποφασίσω, θα είμαι καλύτερα προπονημένος.

ΝΕΝΙΚΗΚΑΜΕΝ!
Ευχαριστίες:
Θα ήταν παράλειψή μου αν δεν εξέφραζα τις ευχαριστίες μου στους εθελοντές που ήταν πάντα πρόθυμοι να βοηθήσουν και πάντα έδειχναν ειλικρινές ενδιαφέρον για τους δρομείς.

Σημειώσεις:
Οι ακριβείς χρόνοι θα μας σταλούν ταχυδρομικά και θα ανακοινωθούν και στο Διαδίκτυο, διστάζω να αναφέρω το χρόνο μου, καθώς αυτό θα αποκάλυπτε ουσιαστικά την ταυτότητά μου σε οποιονδήποτε θα ήθελε να την αναζητήσει. Έχω επιλέξει να ιστολογώ ανώνυμα έστω και αν θεωρώ ότι δεν έχω τίποτα να φοβάμαι (ελπίζω).

Νενικήκαμεν! – Α΄ μέρος

Το μήνυμα έφτασε στον προορισμό του και ο δρομέας είναι ζωντανός…. ή σχεδόν ζωντανός. - Εικονίζεται η μία όψη του μεταλλίου τερματισμού.


Θα ήθελα να σκιτσάρω κάτι, αλλά δεν είμαι σε θέση να το κάνω αυτή τη στιγμή. Παρά τον κόπο και τον πόνο, η εμπειρία του Μαραθωνίου ήταν για μένα κάτι ξεχωριστό, κάτι το οποίο άξιζε τον ιδρώτα και το αίμα που έχυσα. Ήταν μια εμπειρία ζωής, για αυτά τα οποία χρειάστηκε να υπερβώ για να φτάσω από το σημείο Α (Μαραθώνας), στο σημείο Β (Καλλιμάρμαρο Παναθηναϊκό Στάδιο).

Παρακάτω περιγράφω τα γεγονότα των δύο τελευταίων ημερών (Σάββατο 4/11 και Κυριακή 5/11) με τη σειρά τους.

Το πρωί του Σαββάτου πήγα στο κλειστό γήπεδο ξιφασκίας στο Ελληνικό και παρέλαβα τον αριθμό μου, το τσιπ χρονομέτρησης, οδηγίες και κάποιο άλλο υλικό (διαφημιστικά κ.λπ.). Το απόγευμα πήρα την απόφαση να πάω και στο Pasta Party, απόφαση που μάλλον ήταν λανθασμένη, καθώς η μετάβαση ξανά στο Ελληνικό και η επιστροφή με το τραμ ήταν χρονοβόρες και τελικά κοιμήθηκα αργότερα από όσο υπολόγιζα (είχα προγραμματίσει να σηκωθώ στις 04:30, για να είμαι στο σημείο αναχώρησης των πούλμαν για τον Μαραθώνα, έξω από το Καλλιμάρμαρο, στις 6 (τα πούλμαν αναχωρούσαν από τις 06:00 μέχρι τις 06:30). Όπως και να έχει, ένας μόνος άνθρωπος δεν έχει και πολλά να κάνει σε τέτοιες συγκεντρώσεις, θα μπορούσα να είχα φάει τη μακαρονάδα μου στο σπίτι ή σε κάποιο εστιατόριο του κέντρου εξοικονομώντας χρόνο ανάπαυσης.

Επιστρέφοντας το βράδυ έκανα όλες τις ετοιμασίες μου και έπεσα στο κρεβάτι μου κατά τις 11. Γράφω «έπεσα στο κρεβάτι μου» και όχι «κοιμήθηκα» διότι τελικά είναι ζήτημα αν κοιμήθηκα 2 ώρες από την υπερένταση, τις σκέψεις και το φόβο μου για το αν θα κατόρθωνα να τερματίσω. Μήπως τελικά είχα κάνει μια μεγάλη ανοησία; Δεν θα ήταν καλύτερα αν είχα δηλώσει συμμετοχή στη διαδρομή των 10 χιλιομέτρων; Τι ήθελα να αποδείξω;

Ξυπνάω από το ξυπνητήρι στις 04:30. Νοιώθω πανικό, η διάθεσή μου είναι χάλια «Τι έκανα ο ηλίθιος; Τι τους ήθελα τους Μαραθωνίους στα γεράματα;» Παίρνω το μετρό και φτάνω στο Καλλιμάρμαρο, η επιβίβαση γίνεται γρήγορα. Γενικά, η οργάνωση ήταν πολύ καλή, με μοναδική εξαίρεση ένα μπέρδεμα στη διαδρομή καθώς τρέχαμε στον Τύμβο των Μαραθωνομάχων. Στο πούλμαν ακούω διάφορες γλώσσες και καθόλου Ελληνικά, οι ξένοι δρομείς ήταν έτσι και αλλιώς πολύ περισσότεροι. Είναι δυνατόν από μια ολόκληρη Ελλάδα να μην υπάρχουν ούτε 1.500 δρομείς; Δυστυχώς, και στις μικρότερες διαδρομές, που δεν ενδιαφέρουν τους ξένους, η συμμετοχή ήταν μικρή. Για 5 και 10 χιλιόμετρα μιλάμε, ειδικά την πρώτη διαδρομή την κάνει μια οικογένεια μεταφέροντας και το μωρό με το καροτσάκι. Δεν θέλω να συνεχίσω, θα βγάλω πάλι πίκρα. Προσπαθώ να δυναμώσω τη θέλησή μου, «θα τα καταφέρω» λέω από μέσα μου.

Μαραθώνας, Η θερμοκρασία, σύμφωνα με το θερμόμετρο του Σταδίου στους 2οC. Είμαι ντυμένος όχι πολύ βαριά και τρέμω στη σκέψη (κυριολεκτικά και μεταφορικά) του τι έχει να γίνει όταν μισή ώρα πριν από την εκκίνηση θα πρέπει να βγάλουμε τα ρούχα και τις φόρμες για να μείνουμε με τα ρούχα που θα τρέξουμε (σορτάκι και αθλητικό φανελάκι για τους περισσότερους από τους δρομείς, εμού συμπεριλαμβανομένου - μπρρρρρρρρρρρρ). Μια ευχάριστη έκπληξη που δείχνει την καλύτερη οργάνωση αυτή τη χρονιά, εθελοντές μοιράζουν νάιλον σακούλες, για όσους ξέρουν, η συνήθης προσωρινή λύση για έναν αθλητή που περιμένει να τρέξει όταν κάνει κρύο. Ευτυχώς υπάρχουν αρκετές τουαλέτες, αλλά και πάλι σχηματίζουμε ουρές. Προσπαθώ να ζεσταθώ με ασκήσεις προθέρμανσης. Ο χρόνος προχωράει, παραδίδουμε τα ρούχα στα όρια του χρονικού ορίου (8 π.μ.), ευτυχώς, εντωμεταξύ η θερμοκρασία έχει ανέβει 2-3 βαθμούς. Φάγαμε πολύ κρύο.

Παίρνω τη θέση μου στο 4ο μπλοκ εκκίνησης – Υπάρχουν 4 μπλοκ, ανάλογα με την κατηγορία των αθλητών. Στο 1ο, μπροστινό μπλοκ, οι αθλητές Elite, διεθνείς, μεγάλες συμμετοχές. Στο 2ο μπλοκ διακεκριμένοι αθλητές, αθλητές με καλές επιδόσεις και αθλητές του Πανελλήνιου Πρωταθλήματος. Στο 3ο μπλοκ, αθλητές με επιδόσεις όχι τόσο καλές με αυτών του 2ου μπλοκ (δεν θέλω να σας ζαλίσω με λεπτομέρειες). Στο 4ο μπλοκ οι ασιγκαρού*, δηλαδή, όλοι οι άλλοι. Παρά το κρύο, χαμογελαστά πρόσωπα παντού, κέφι και ανυπομονησία. Δίνεται η εκκίνηση.

--- Συνεχίζεται ---

* Ασιγκαρού, η κατώτερη κατηγορία πολεμιστών στην Ιαπωνία την εποχή που κυριαρχούσαν οι Σαμουράι. Παρεμπιπτόντως, οι Ιάπωνες είχαν πολύ μεγάλη συμμετοχή.

Τετάρτη, Νοεμβρίου 01, 2006

I've got you under my skin

Βασισμένο σε σχέδιο του Vesalius. Η επιγραφή στα λατινικά (VIVITUR INGENIO CAETERA MORTIS ERUNT) σημαίνει "η διάνοια ζει, όλα τα άλλα είναι θνητά".
-
Πάντοτε με συνέπαιρναν και με βύθιζαν σε σκέψεις τα σχέδια ανατομίας προηγούμενων αιώνων. Θυμάμαι παιδί να χαζεύω μαγεμένος σχέδια του Leonardo Da Vinci και του Andrea Vesalius από το De humani corporis fabrica, που είχα βρει σε μια ιατρική εγκυκλοπαίδεια που υπήρχε στο σπίτι. Θυμάμαι ιδιαίτερα εκείνον τον σκελετό του Vesalius σκυμμένο πάνω από ένα κρανίο σε ένα βάθρο να σκέπτεται πάνω στη θνητότητα. Τι σκέψεις να είχα κάνει παιδί τότε, σκέψεις που έχω ξεχάσει, κοιτώντας με προσήλωση αυτό τον σκεπτόμενο σκελετό. Εκείνους τους αιώνες τα σχέδια ανατομίας δεν ήταν κάτι ψυχρό και λειτουργικό. Σκελετοί που τρέχουν και ασχολούνται με καθημερινές εργασίες, πτώματα που ανοίγουν πρόθυμα το θώρακά τους επιδεικνύοντας τα εσωτερικά τους όργανα σε ένα ιδιότυπο στριπτίζ ή μελαγχολικές ορχήστρες σκελετών βρεφών και εμβρύων σε τοπία και δάση από ανθρώπινα όργανα και αρτηρίες (Ryusch) είναι κάποια δείγματα που μπορείτε να βρείτε. Ήταν σαν να προσπαθούσαν να τονίσουν ότι αυτές οι απεικονίσεις δείχνουν τα οικοδομήματα της ζωής και όχι του θανάτου ή σαν να προσπαθούσαν να ξορκίσουν σκοτεινές σκέψεις. Καλλιτέχνες και γιατροί μοιραζόντουσαν εξίσου το ενδιαφέρον για την ανατομία και είχαν στην κατοχή τους αυτά τα σχέδια. Πριν από λίγες μέρες δεν μπόρεσα για άλλη μια φορά να αντισταθώ στον πειρασμό αυτών των εικόνων όταν στον Ελευθερουδάκη είδα ένα εξαιρετικό βιβλίο με μια μεγάλη συλλογή τέτοιων σχεδίων, από τα πρώτα δείγματα του 15ου αιώνα μέχρι και σύγχρονες ψηφιακές απεικονίσεις. Πρόκειται για το Human Anatomy των εκδόσεων Thames & Hudson (Benjamin A.Rifkin, Michael J.Ackerman και Judith Folkenberg).

Τίποτα καλύτερο από το να χαζεύεις μερικά τέτοια σχέδια ανατομίας, με εξαιρετικά συνοδευτικά κείμενα, συνοδεία ενός καλού ποτού λίγο πριν πέσεις για ύπνο.
Δείγματα από πολλές πηγές εδώ.

Είχε τη φήμη ότι έκανε το καλύτερο στριπτίζ.
...
Ενημέρωση Μαραθωνίου:
Σήμερα έκανα μια ήπια προπόνηση (μόνο 45 λεπτά, 8,5 χιλιόμετρα), ίσως να ακολουθήσει άλλη μια παρόμοια πριν από τη μεγάλη ημέρα. Είμαι σε καλή κατάσταση, ελπίζω να τερματίσω. Έχω αγωνία, είμαι λίγο νευρικός και ανυπομονώ. Αυτές τις ημέρες πρέπει να πάω να πάρω τον αριθμό μου, το τσιπ χρονομέτρησης και άλλα αντικείμενα που θα διανεμηθούν στους δρομείς.