...
Η υπόθεση του blogme.gr και του τρόπου που ενήργησαν οι αρχές μου θυμίζει μια άλλη περίπτωση, όχι παρόμοια, αλλά ενδεικτική του τρόπου λειτουργίας των ελληνικών αρχών. Θυμάστε την απαγόρευση όλων των ηλεκτρονικών παιγνίων σε καταστήματα (τα λεγόμενα ουφάδικα) το 2002 που λίγο έλειψε να συμπαρασύρει και τα Internet café; Είχε δημιουργηθεί τότε θόρυβος από γνωστό τηλε-εισαγγελέα δημοσιογράφο για τα παράνομα τυχερά ηλεκτρονικά παίγνια (τα λεγόμενα φρουτάκια) τα οποία παίζονταν υπό την κάλυψη επιχειρήσεων που παρείχαν τα τεχνικά παίγνια (τα βιντεοπαιχνίδια που έπαιζες με ένα κέρμα και η όλη ανταμοιβή σου ήταν η ψυχαγωγία που απολάμβανες). Το πρόβλημα είχε λάβει μεγάλες διαστάσεις αφενός μεν λόγω άγνοιας των αρχών που δεν μπορούσαν να κάνουν το διαχωρισμό και αφετέρου λόγω της διαφθοράς των αστυνομικών οργάνων (παίρνανε το κάτι τις τους και όλα καλά). Τι κάνει λοιπόν ο μεγάλος υπουργάρας; Τι κάνει το κράτος της μπαλαφάρας; Το πιο απλό από όλα. «Είμαι ανίκανος; Είμαι διεφθαρμένος; Ας την πληρώσουν οι άλλοι, εξάλλου τι πα να πει ηλεκτρονικά παιχνίδια; Μόνο αληταράδες τα παίζουν αυτά. Οι αξιοσέβαστοι άνθρωποι παίζουν τα παιχνίδια της δικής μας γενιάς, τάβλι, μπιλιάρδα και τα συναφή.» Με τη γνωστή τρίγωνη και αυταρχική λογική τους, με τρόμο μπροστά στην επίθεση που δεχόντουσαν από τα ασόβαρα ΜΜΕ, οι πολιτικοί μας απαγόρεψαν ΟΛΑ τα ηλεκτρονικά παίγνια σε δημόσιους χώρους.
Την περίοδο εκείνη είχαμε γίνει ανέκδοτο σε όλο τον κόσμο. Πολλοί αναρωτιόντουσαν αν παίζοντας με μια φορητή κονσόλα σε δημόσιο χώρο κινδύνευαν να συλληφθούν ή αν θα μπορούσε ένα κατάστημα να επιδεικνύει δημόσια κονσόλες όπως το Play Station. Ζήτημα είχε δημιουργηθεί και με τα Internet Café, αφού σε κάποιες επαρχιακές πόλεις είχαν γίνει συλλήψεις ιδιοκτητών τους και κατασχέσεις υπολογιστών. Όλα αυτά σε μια εποχή όπου ο καθένας με ένα υπολογιστή και μια σύνδεση στο Διαδίκτυο μπορεί να στοιχηματίσει σε όλο τον κόσμο, για τα πάντα. Αφήνω στην άκρη το θέμα της υποκρισίας ενός κράτους που ουσιαστικά δεν επιδιώκει να προστατέψει τους πολίτες του από το τζόγο, αλλά το μονοπώλιο το δικό του και των επιχειρηματιών-πελατών του (πολλοί έλεγαν ότι οι πιέσεις των διαφόρων καζίνων και τζογο-επιχειρηματιών οδήγησαν σε αυτή την απαγόρευση).
Αυτά, παρά το γεγονός ότι:
α) τα βιντεοπαιχνίδια, δεν θα διστάσω να το πω, είναι ένα σύγχρονο πολιτιστικό προϊόν και αναπόσπαστο μέρος της σύγχρονης κουλτούρας. Είναι κάτι αντίστοιχο του κινηματογράφου τις πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα.
β) τα βιντεοπαιχνίδια είναι μοχλός ανάπτυξης της τεχνολογίας, καθώς πολλά ταλέντα του κλάδου της ανάπτυξης λογισμικού κάνουν την εμφάνισή τους, ωριμάζουν και δραστηριοποιούνται στο χώρο.
γ) τα παιχνίδια που παίζονται στους υπολογιστές ή στις κονσόλες δεν φτάνουν σε τεχνικό επίπεδο ούτε υποκαθιστούν εξελιγμένα παιχνίδια εικονικής πραγματικότητας που παρέχονται στους χώρους ψυχαγωγικών ηλεκτρονικών παιχνιδιών και που μπορεί να απολαύσει και ο λιγότερο προνομιούχος νέος με ένα μικρό μέρος από το χαρτζιλίκι του (που ο μπαμπάς και η μαμά του δεν μπορούν να του πάρουν Play Station ή Xbox για το σπίτι).
δ) τα ψυχαγωγικά ηλεκτρονικά παιχνίδια είναι για πολλούς νέους (ιδίως για τους λιγότερο προνομιούχους όπως αναφέρω και παραπάνω) η πρώτη επαφή με την τεχνολογία των υπολογιστών και το έναυσμα, για όσους έχουν την κλίση, να ασχοληθούν περισσότερο.
Η τεχνοφοβική και κρατικίστικη κοινωνία μας φυσικά δεν σκαμπάζει από αυτά και έτσι με ελάχιστες αντιδράσεις πέρασε το νομοσχέδιο για τα «φρουτάκια». Εντύπωση μου είχε κάνει εκείνη την εποχή (για πριν από 3-4 χρόνια μιλάμε) η άγνοια και η τεχνοφοβία που επεδείκνυαν και οι δημοσιογράφοι. Για άλλη μια φορά ήταν οι άλλοι που «δεν μας καταλάβαιναν».
Πώς και θυμήθηκα όμως το θέμα; Γιατί ευτυχώς «Έστι Ευρωπαϊκής Ένωσης οφθαλμός, oς τα πανθ’ ορά». Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο απεφάνθη τελικά ότι η νομοθεσία αυτή είναι ασύμβατη με το κοινοτικό δίκαιο. Διάβασα μάλιστα και στο in.gr, δυστυχώς δεν μπορώ να εντοπίσω τώρα την είδηση, ότι για να αποφύγουμε την «καμπάνα» πρόκειται σύντομα να ετοιμαστεί νομοσχέδιο που θα καθορίζει το πλαίσιο για τη λειτουργία δημόσιων χώρων ψυχαγωγίας ηλεκτρονικών παιγνίων. Δείτε τη σχετική είδηση στο Lawnet.
Την περίοδο εκείνη είχαμε γίνει ανέκδοτο σε όλο τον κόσμο. Πολλοί αναρωτιόντουσαν αν παίζοντας με μια φορητή κονσόλα σε δημόσιο χώρο κινδύνευαν να συλληφθούν ή αν θα μπορούσε ένα κατάστημα να επιδεικνύει δημόσια κονσόλες όπως το Play Station. Ζήτημα είχε δημιουργηθεί και με τα Internet Café, αφού σε κάποιες επαρχιακές πόλεις είχαν γίνει συλλήψεις ιδιοκτητών τους και κατασχέσεις υπολογιστών. Όλα αυτά σε μια εποχή όπου ο καθένας με ένα υπολογιστή και μια σύνδεση στο Διαδίκτυο μπορεί να στοιχηματίσει σε όλο τον κόσμο, για τα πάντα. Αφήνω στην άκρη το θέμα της υποκρισίας ενός κράτους που ουσιαστικά δεν επιδιώκει να προστατέψει τους πολίτες του από το τζόγο, αλλά το μονοπώλιο το δικό του και των επιχειρηματιών-πελατών του (πολλοί έλεγαν ότι οι πιέσεις των διαφόρων καζίνων και τζογο-επιχειρηματιών οδήγησαν σε αυτή την απαγόρευση).
Αυτά, παρά το γεγονός ότι:
α) τα βιντεοπαιχνίδια, δεν θα διστάσω να το πω, είναι ένα σύγχρονο πολιτιστικό προϊόν και αναπόσπαστο μέρος της σύγχρονης κουλτούρας. Είναι κάτι αντίστοιχο του κινηματογράφου τις πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα.
β) τα βιντεοπαιχνίδια είναι μοχλός ανάπτυξης της τεχνολογίας, καθώς πολλά ταλέντα του κλάδου της ανάπτυξης λογισμικού κάνουν την εμφάνισή τους, ωριμάζουν και δραστηριοποιούνται στο χώρο.
γ) τα παιχνίδια που παίζονται στους υπολογιστές ή στις κονσόλες δεν φτάνουν σε τεχνικό επίπεδο ούτε υποκαθιστούν εξελιγμένα παιχνίδια εικονικής πραγματικότητας που παρέχονται στους χώρους ψυχαγωγικών ηλεκτρονικών παιχνιδιών και που μπορεί να απολαύσει και ο λιγότερο προνομιούχος νέος με ένα μικρό μέρος από το χαρτζιλίκι του (που ο μπαμπάς και η μαμά του δεν μπορούν να του πάρουν Play Station ή Xbox για το σπίτι).
δ) τα ψυχαγωγικά ηλεκτρονικά παιχνίδια είναι για πολλούς νέους (ιδίως για τους λιγότερο προνομιούχους όπως αναφέρω και παραπάνω) η πρώτη επαφή με την τεχνολογία των υπολογιστών και το έναυσμα, για όσους έχουν την κλίση, να ασχοληθούν περισσότερο.
Η τεχνοφοβική και κρατικίστικη κοινωνία μας φυσικά δεν σκαμπάζει από αυτά και έτσι με ελάχιστες αντιδράσεις πέρασε το νομοσχέδιο για τα «φρουτάκια». Εντύπωση μου είχε κάνει εκείνη την εποχή (για πριν από 3-4 χρόνια μιλάμε) η άγνοια και η τεχνοφοβία που επεδείκνυαν και οι δημοσιογράφοι. Για άλλη μια φορά ήταν οι άλλοι που «δεν μας καταλάβαιναν».
Πώς και θυμήθηκα όμως το θέμα; Γιατί ευτυχώς «Έστι Ευρωπαϊκής Ένωσης οφθαλμός, oς τα πανθ’ ορά». Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο απεφάνθη τελικά ότι η νομοθεσία αυτή είναι ασύμβατη με το κοινοτικό δίκαιο. Διάβασα μάλιστα και στο in.gr, δυστυχώς δεν μπορώ να εντοπίσω τώρα την είδηση, ότι για να αποφύγουμε την «καμπάνα» πρόκειται σύντομα να ετοιμαστεί νομοσχέδιο που θα καθορίζει το πλαίσιο για τη λειτουργία δημόσιων χώρων ψυχαγωγίας ηλεκτρονικών παιγνίων. Δείτε τη σχετική είδηση στο Lawnet.
Φοβάμαι πως και σήμερα, όπως και τότε, νέες στιγμές δόξας και μεγαλείου μας περιμένουν εξ’ αφορμής της υπόθεσης blogme.gr. Δείτε τι αναφέρουν στο ArxediaMEDIA, στο κείμενο με τίτλο "Παρακολούθησε live το Internet Governance Forum # UPDATE". Γιατί ρε βρωμομπλόγκερ παραποιείτε την αλήθεια και εκθέτετε την κυβέρνηση (κατά δήλωση του κυβερνητικού εκπροσώπου Ρουσόπουλου); Ε!; Σύντομα όμως το ΚΡΑΤΟΣ ΘΑ ΠΑΡΕΜΒΕΙ ΑΣΥΔΟΤΑ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΑ! Έλεος! Οι άνθρωποι έχουν τόση άγνοια ώστε καταντούν επικίνδυνοι.