Τρίτη, Οκτωβρίου 31, 2006

Τα φρουτάκια και τα φρούτα

Put the mouse down slowly!
...
Η υπόθεση του blogme.gr και του τρόπου που ενήργησαν οι αρχές μου θυμίζει μια άλλη περίπτωση, όχι παρόμοια, αλλά ενδεικτική του τρόπου λειτουργίας των ελληνικών αρχών. Θυμάστε την απαγόρευση όλων των ηλεκτρονικών παιγνίων σε καταστήματα (τα λεγόμενα ουφάδικα) το 2002 που λίγο έλειψε να συμπαρασύρει και τα Internet café; Είχε δημιουργηθεί τότε θόρυβος από γνωστό τηλε-εισαγγελέα δημοσιογράφο για τα παράνομα τυχερά ηλεκτρονικά παίγνια (τα λεγόμενα φρουτάκια) τα οποία παίζονταν υπό την κάλυψη επιχειρήσεων που παρείχαν τα τεχνικά παίγνια (τα βιντεοπαιχνίδια που έπαιζες με ένα κέρμα και η όλη ανταμοιβή σου ήταν η ψυχαγωγία που απολάμβανες). Το πρόβλημα είχε λάβει μεγάλες διαστάσεις αφενός μεν λόγω άγνοιας των αρχών που δεν μπορούσαν να κάνουν το διαχωρισμό και αφετέρου λόγω της διαφθοράς των αστυνομικών οργάνων (παίρνανε το κάτι τις τους και όλα καλά). Τι κάνει λοιπόν ο μεγάλος υπουργάρας; Τι κάνει το κράτος της μπαλαφάρας; Το πιο απλό από όλα. «Είμαι ανίκανος; Είμαι διεφθαρμένος; Ας την πληρώσουν οι άλλοι, εξάλλου τι πα να πει ηλεκτρονικά παιχνίδια; Μόνο αληταράδες τα παίζουν αυτά. Οι αξιοσέβαστοι άνθρωποι παίζουν τα παιχνίδια της δικής μας γενιάς, τάβλι, μπιλιάρδα και τα συναφή.» Με τη γνωστή τρίγωνη και αυταρχική λογική τους, με τρόμο μπροστά στην επίθεση που δεχόντουσαν από τα ασόβαρα ΜΜΕ, οι πολιτικοί μας απαγόρεψαν ΟΛΑ τα ηλεκτρονικά παίγνια σε δημόσιους χώρους.

Την περίοδο εκείνη είχαμε γίνει ανέκδοτο σε όλο τον κόσμο. Πολλοί αναρωτιόντουσαν αν παίζοντας με μια φορητή κονσόλα σε δημόσιο χώρο κινδύνευαν να συλληφθούν ή αν θα μπορούσε ένα κατάστημα να επιδεικνύει δημόσια κονσόλες όπως το Play Station. Ζήτημα είχε δημιουργηθεί και με τα Internet Café, αφού σε κάποιες επαρχιακές πόλεις είχαν γίνει συλλήψεις ιδιοκτητών τους και κατασχέσεις υπολογιστών. Όλα αυτά σε μια εποχή όπου ο καθένας με ένα υπολογιστή και μια σύνδεση στο Διαδίκτυο μπορεί να στοιχηματίσει σε όλο τον κόσμο, για τα πάντα. Αφήνω στην άκρη το θέμα της υποκρισίας ενός κράτους που ουσιαστικά δεν επιδιώκει να προστατέψει τους πολίτες του από το τζόγο, αλλά το μονοπώλιο το δικό του και των επιχειρηματιών-πελατών του (πολλοί έλεγαν ότι οι πιέσεις των διαφόρων καζίνων και τζογο-επιχειρηματιών οδήγησαν σε αυτή την απαγόρευση).

Αυτά, παρά το γεγονός ότι:

α) τα βιντεοπαιχνίδια, δεν θα διστάσω να το πω, είναι ένα σύγχρονο πολιτιστικό προϊόν και αναπόσπαστο μέρος της σύγχρονης κουλτούρας. Είναι κάτι αντίστοιχο του κινηματογράφου τις πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα.

β) τα βιντεοπαιχνίδια είναι μοχλός ανάπτυξης της τεχνολογίας, καθώς πολλά ταλέντα του κλάδου της ανάπτυξης λογισμικού κάνουν την εμφάνισή τους, ωριμάζουν και δραστηριοποιούνται στο χώρο.

γ) τα παιχνίδια που παίζονται στους υπολογιστές ή στις κονσόλες δεν φτάνουν σε τεχνικό επίπεδο ούτε υποκαθιστούν εξελιγμένα παιχνίδια εικονικής πραγματικότητας που παρέχονται στους χώρους ψυχαγωγικών ηλεκτρονικών παιχνιδιών και που μπορεί να απολαύσει και ο λιγότερο προνομιούχος νέος με ένα μικρό μέρος από το χαρτζιλίκι του (που ο μπαμπάς και η μαμά του δεν μπορούν να του πάρουν Play Station ή Xbox για το σπίτι).

δ) τα ψυχαγωγικά ηλεκτρονικά παιχνίδια είναι για πολλούς νέους (ιδίως για τους λιγότερο προνομιούχους όπως αναφέρω και παραπάνω) η πρώτη επαφή με την τεχνολογία των υπολογιστών και το έναυσμα, για όσους έχουν την κλίση, να ασχοληθούν περισσότερο.

Η τεχνοφοβική και κρατικίστικη κοινωνία μας φυσικά δεν σκαμπάζει από αυτά και έτσι με ελάχιστες αντιδράσεις πέρασε το νομοσχέδιο για τα «φρουτάκια». Εντύπωση μου είχε κάνει εκείνη την εποχή (για πριν από 3-4 χρόνια μιλάμε) η άγνοια και η τεχνοφοβία που επεδείκνυαν και οι δημοσιογράφοι. Για άλλη μια φορά ήταν οι άλλοι που «δεν μας καταλάβαιναν».

Πώς και θυμήθηκα όμως το θέμα; Γιατί ευτυχώς «Έστι Ευρωπαϊκής Ένωσης οφθαλμός, oς τα πανθ’ ορά». Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο απεφάνθη τελικά ότι η νομοθεσία αυτή είναι ασύμβατη με το κοινοτικό δίκαιο. Διάβασα μάλιστα και στο in.gr, δυστυχώς δεν μπορώ να εντοπίσω τώρα την είδηση, ότι για να αποφύγουμε την «καμπάνα» πρόκειται σύντομα να ετοιμαστεί νομοσχέδιο που θα καθορίζει το πλαίσιο για τη λειτουργία δημόσιων χώρων ψυχαγωγίας ηλεκτρονικών παιγνίων. Δείτε τη σχετική είδηση στο Lawnet.

Φοβάμαι πως και σήμερα, όπως και τότε, νέες στιγμές δόξας και μεγαλείου μας περιμένουν εξ’ αφορμής της υπόθεσης blogme.gr. Δείτε τι αναφέρουν στο ArxediaMEDIA, στο κείμενο με τίτλο "Παρακολούθησε live το Internet Governance Forum # UPDATE". Γιατί ρε βρωμομπλόγκερ παραποιείτε την αλήθεια και εκθέτετε την κυβέρνηση (κατά δήλωση του κυβερνητικού εκπροσώπου Ρουσόπουλου); Ε!; Σύντομα όμως το ΚΡΑΤΟΣ ΘΑ ΠΑΡΕΜΒΕΙ ΑΣΥΔΟΤΑ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΑ! Έλεος! Οι άνθρωποι έχουν τόση άγνοια ώστε καταντούν επικίνδυνοι.

Δευτέρα, Οκτωβρίου 30, 2006

...on my corns too long you've tread... - Ενημερώθηκε

"I've labored long and hard for bread,
For honor and for riches
But on my corns too long you've tread,
You fine-haired sons-of-bitches.
Black Bart, the P o 8"

Σε ελεύθερη απόδοση:

Μόχθησα πολύ καιρό για το ψωμί,
Για την τιμή και για τα πλούτη
Μα εσείς τσαλαπατούσατε συνέχεια τα σπαρτά μου,
Ομορφόπαιδα του κώλου.
Black Bart, ο P o 8

Περισσότερες πληροφορίες εδώ: http://www.blackbart.com/legend.html

Ιστολόγε, ενθυμού το blogme.gr

O Teacher Dude έχει ετοιμάσει ένα καλό μήνυμα το οποίο μπορείτε να αποστείλετε στο Παγκόσμιο Φόρουμ για τη Διακυβέρνηση του Διαδικτύου. Φυσικά, μπορείτε να συντάξετε το δικό σας μήνυμα. Τα στοιχεία επικοινωνίας θα τα βρείτε επίσης στο ιστολόγιο του Teacher Dude.

Εγώ έστειλα ήδη μήνυμα, νομίζω ότι πρέπει να στείλουμε όλοι, διαδώστε το.
...
Ενημέρωση
Το θέμα του blogme.gr ήδη παίρνει διαστάσεις, δείτε εδώ.

Κυριακή, Οκτωβρίου 29, 2006

ΟΥ ΓΑΡ ΠΥΓΜΑΧΟΙ ΕΙΜΕΝ ΑΜΥΜΟΝΕΣ ΟΥΔΕ ΠΑΛΑΙΣΤΑΙ, ΑΛΛΑ ΠΟΣΙ ΚΡΑΙΠΝΩΣ ΘΕΟΜΕΝ ΚΑΙ ΝΗΥΣΙΝ ΑΡΙΣΤΟΙ (Οδύσσεια θ, 245)

Θραύσμα από ερυθρόμορφο αγγείο, ιδιωτική συλλογή Περαστικού. (Ελπίζω να μην το πάρει κανένας στα σοβαρά αυτό και με τρέχουνε για αρχαιοκαπηλία.)
...
Το κείμενο που ακολουθεί είναι παραλλαγή προηγούμενης καταχώρισης που έχασα.
...
Τη φράση του τίτλου απευθύνει ο Αλκίνοος, βασιλιάς των Φαιάκων στον Οδυσσέα αναφερόμενος στον ευγενικό λαό του. Σε ελεύθερη απόδοση σημαίνει «Μπορεί να μην είμαστε πρώτοι στην πάλη ή στην πυγμαχία, αλλά είμαστε άφταστοι στο δρόμο και άριστοι στα πλοία».

Ο δρόμος, το τρέξιμο είναι και η δική μου αγάπη. Μη φανταστείτε ότι είμαι κανένας αθλητικός τύπος που γυμνάζεται από τα γεννοφάσκια του. Καμία σχέση. Ξεκίνησα να τρέχω συστηματικά πριν από δυόμισι περίπου χρόνια, σε ηλικία 37 ετών, με αρχικό στόχο να προστατεύσω την υγεία μου και να αποκτήσω κάποια αποδεκτή φυσική κατάσταση, καθώς κάνω μια καθιστική εργασία. Σύντομα όμως ανακάλυψα και τα άλλα οφέλη που προσφέρει η άσκηση, στο πνεύμα και στην ψυχή. Πολλές ιδέες μου, ακόμη και για αυτά τα κείμενα και σκίτσα, τις κατεβάζω όταν τρέχω.

Ήταν πριν από μερικές εβδομάδες που μου γεννήθηκε η επιθυμία να τρέξω στον Κλασικό Μαραθώνιο που διοργανώνεται κάθε χρόνο. Άρχισα να εντατικοποιώ τις προπονήσεις μου, διανύοντας όλο και μεγαλύτερες αποστάσεις, και όταν πλέον κατάφερα να τρέξω 30 χιλιόμετρα σε 3 ώρες θεώρησα ότι θα ήμουν ικανός να τερματίσω και έλαβα τη μεγάλη απόφαση. Πριν από λίγες ημέρες δήλωσα συμμετοχή καταβάλλοντας το αντίτιμο των 25 ευρώ και την επόμενη Κυριακή, στις 5 Νοεμβρίου, θα βρεθώ στην εκκίνηση, στον Μαραθώνα, και ελπίζω και στον τερματισμό, στο Καλλιμάρμαρο Παναθηναϊκό Στάδιο. Λένε ότι ο τρόπος που αισθάνεται ένας μαραθωνοδρόμου καθώς τερματίζει είναι απερίγραπτος. Θα σας μεταφέρω τις εντυπώσεις μου.

Κάποιος μπορεί να αναρωτηθεί, κάποιοι με ρώτησαν, γιατί το κάνω αυτό. Δεν είναι απαραίτητο για την υγεία μου, κάθε άλλο μάλιστα, είναι μια μεγάλη καταπόνηση. Δεν έχω να κερδίσω κάτι από αυτή την υπόθεση και δεν με αναγκάζει κανένας να υποβληθώ σε μια τέτοια δοκιμασία. Η απάντηση ίσως να είναι ότι το κάνω ακριβώς για αυτό. Το κάνω διότι είναι κάτι εντελώς περιττό. Το κάνω διότι είναι κάτι πέραν του ελεεινού ζυγού της αναγκαιότητας που καθορίζει άλλες πτυχές της ζωής μου. Θα τρέξω 42,195 χιλιόμετρα διότι έτσι μου αρέσει και για κανέναν άλλο λόγο και σκοπεύω να το ευχαριστηθώ στο έπακρο, για κάθε σταγόνα ιδρώτα που θα χύσω!

Παράλληλα με τον Μαραθώνιο, δρομείς θα τρέξουν και σε άλλες δύο μικρότερες διαδρομές, των 5 και 10 χιλιομέτρων. Αν και οι κανονικές προθεσμίες δήλωσης συμμετοχής έχουν κλείσει, παρέχεται νομίζω η δυνατότητα εγγραφής με μια επιπλέον χρέωση 5 ευρώ. Πληροφορίες θα βρείτε στον επίσημο δικτυακό τόπο της διοργάνωσης, εδώ.

ΥΠΕΝΘΥΜΙΣΗ

Δεν ξεχνάμε το ζήτημα του blogme.gr και την απαράδεκτη συμπεριφορά των αρχών. Σε άλλη περίπτωση, όταν μια ιστολόγος είχε δεχθεί μια εξαιρετικά χυδαία επίθεση, με στήσιμο ιστολογίου που έφερε στον τίτλο του το όνομά της και περιείχε ξεκάθαρα υβριστικά και συκοφαντικά σχόλια, την είχα προτρέψει να απευθυνθεί στη δίωξη ηλεκτρονικού εγκλήματος. Εδώ όμως πρόκειται για κάτι ολότελα διαφορετικό. Με βάση όσα γνωρίζω, ο ιδιοκτήτης ενός ιστολογίου/blog aggregator (καταλόγου άλλων ιστολογίων) συνελήφθη με τη διαδικασία του αυτοφώρου διότι παρείχε RSS feed από άλλο ιστολόγιο, σατιρικού περιεχομένου, κατόπιν της υποβολής μήνυσης από «δημόσιο πρόσωπο» που θεώρησε ότι θιγόταν. Περίπου, κάτι σαν να συλλαμβάνεις τους υπευθύνους του Google για σατιρικούς δικτυακούς τόπους π.χ. για τον πρόεδρο Μπους που ενδέχεται να εμφανιστούν στα αποτελέσματά του. Σκεφθείτε για παράδειγμα πόσοι δικτυακοί τόποι υπάρχουν που σατιρίζουν πολιτικά πρόσωπα, του πλανητάρχη μη εξαιρουμένου. Η σπουδή των αρχών εικάζω ότι έχει να κάνει και με κάποια επιρροή του ατόμου. Ισονομία στην Ελλάδα είπατε; Το άλλο με τον Τοτό το ξέρετε;

Νομίζω ότι θα ήταν καλό αν ο διαχειριστής του blogme.gr συνέτασσε μια αναλυτική παρουσίαση της υπόθεσης στα Ελληνικά και στα Αγγλικά ώστε να αναδημοσιευτεί σε ιστολόγια, ελληνικά και του εξωτερικού και η υπόθεση να προβληθεί από τα ΜΜΕ και σε διάφορα fora. Φαίνεται ότι κάποιοι συνεχίζουν να λειτουργούν με νοοτροπία πασά και με άτεγκτο αυταρχικό πνεύμα, αμφιβάλω δε και για τη νομιμότητα των ενεργειών τους (δείτε το νομικό επιχείρημα στο προηγούμενο κείμενο). Με δική τους ευθύνη υπάρχει το ενδεχόμενο διασυρμού και γελοιοποιήσεις της χώρας. Ζούμε και σήμερα σε ένα είδος κατοχής, υπό τον βαρύ ζυγό της βλακείας.

Αυτό δεν θα περάσει έτσι.

Παρασκευή, Οκτωβρίου 27, 2006

Χάλια μαύρα, ιστορίες για αγρίους και τριτοκοσμικά

Η παραπάνω εικόνα από το magicasland. Διαβάστε παρακάτω και θα καταλάβετε. Η πρώτη σύλληψη Έλληνα ιστολόγου με τη διαδικασία του αυτοφώρου για την παραπομπή σε δικτυακό τόπο που κάποιος θεώρησε συκοφαντικό. Η Δημοκρατία μας μπορεί πλέον να ανταγωνιστεί αυτήν της Κίνας.


Πρέπει να διανύουμε δύσκολες μέρες, χμμμ λέτε να συμβαίνει τίποτα με τα άστρα και τους πλανήτες; Καλά, καλά, μην πετάτε αντικείμενα.

Όπως είχα γράψει, πρόσφατα αντιμετώπισα πρόβλημα με τον υπολογιστή μου και, μιας και είχε τα χρονάκια του, αποφάσισα να τον αντικαταστήσω. Δυστυχώς, ο καινούριος υπολογιστής άντεξε για πέντε (5) μερούλες μετά την παρέλευση των οποίων κατέβηκε σε απεργία συμπαράστασης προς του εκπαιδευτικούς. Περιττό να πω ότι παραλίγο να πάθω εγκεφαλικό. Τέλος καλό όμως όλα καλά. Σήμερα ήλθε ο τεχνικός και άλλαξε το τροφοδοτικό σε 5 λεπτά και αυτό ήταν όλο (και να σκεφθείτε ότι χρησιμοποιώ και UPS για την προστασία του συστήματος).

Συνδέομαι λοιπόν στο Διαδίκτυο πριν από λίγο και με υπόδειξη της Artanis μαθαίνω για αυτή την απίστευτη ιστορία σχετικά με το blogme.gr. Νομικός δεν είμαι, αλλά δεν καταλαβαίνω με ποιον τρόπο μπορεί να συλληφθεί κάποιος για απλή παραπομπή σε ένα άλλο blog (μέσω σύνδεσης, RSS feed κ.λπ.) εφόσον (αντιγράφω από το blogme):

ΠΡΟΕΔΡΙΚΟ ΔΙΑΤΑΓΜΑ ΥΠ' ΑΡΙΘ. 131 (ΦΕΚ Α´ 116/16.05.2003)Προσαρμογή στην Οδηγία 2000/31 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου σχετικά με ορισμένες νομικές πτυχές των υπηρεσιών της κοινωνίας της πληροφορίας, ιδίως του ηλεκτρονικού εμπορίου, στην εσωτερική αγορά.

4. Ευθύνη των μεσαζόντων παροχής υπηρεσιών.

Αρθρο 11

Απλή μετάδοση

1. Σε περίπτωση παροχής μιας υπηρεσίας της κοινωνίας της πληροφορίας συνισταμένης στη μετάδοση πληροφοριών που παρέχει ο αποδέκτης της υπηρεσίας σε ένα δίκτυο επικοινωνιών ή στην παροχή πρόσβασης στο δίκτυο επικοινωνιών, δεν υφίσταται ευθύνη του φορέα παροχής υπηρεσιών όσον αφορά τις μεταδιδόμενες πληροφορίες, υπό τους όρους ότι ο φορέας παροχής υπηρεσιών:

α) δεν αποτελεί την αφετηρία της μετάδοσης των πληροφοριών,

β) δεν επιλέγει τον αποδέκτη της μετάδοσης και

γ) δεν επιλέγει και δεν τροποποιεί τις μεταδιδόμενες πληροφορίες.

2. Οι δραστηριότητες μετάδοσης και παροχής πρόσβασης που αναφέρονται στην παράγραφο 1 περιλαμβάνουν την αυτόματη, ενδιάμεση και προσωρινή αποθήκευση των μεταδιδομένων πληροφοριών, στο βαθμό που η αποθήκευση εξυπηρετεί αποκλειστικά την πραγματοποίηση της μετάδοσης στο δίκτυο επικοινωνιών και η διάρκειά της δεν υπερβαίνει το χρόνο που είναι ευλόγως απαραίτητος για τη μετάδοση.


Όσοι μεθοδεύουν την αστυνόμευση της πληροφορίας, τον περιορισμό της ελευθερίας του λόγου και τον μετασχηματισμό της σε αποκλειστικό προνόμιο των επαγγελματιών των ΜΜΕ και των πολιτικών, πρέπει να μας βρουν όλους ενωμένους εναντίον τους.

Η ΥΠΟΘΕΣΗ ΘΑ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΕΙΤΑΙ ΚΑΙ ΣΤΟ ΘΕΜΑ ΘΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΕΙΑ. ΕΝΔΕΧΟΜΕΝΩΣ ΘΑ ΣΥΝΕΧΙΣΩ ΜΕ ΑΓΓΛΟΦΩΝΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΘΑΙΝΟΥΝ ΟΛΟΙ ΤΑ ΡΕΖΙΛΙΚΙΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΗ ΜΠΑΛΑΦΑΡΑ ΠΟΥ ΚΥΡΙΑΡΧΕΙ ΣΤΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΩΝ ΘΕΣΜΩΝ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ

Τη δίωξη που υφίσταται το blogme τη θεωρώ επίθεση εναντίον μου και εναντίον κάθε άλλου ιστολόγου, αλλά και κάθε ανθρώπου που υπερασπίζεται και διεκδικεί την ελευθερία στο Διαδίκτυο.

Δευτέρα, Οκτωβρίου 23, 2006

Προγεννητική εμπειρία

Για αυτόν η ζωή δεν ήταν παρά ένα βάρος, την ένοιωθε σαν ένα σακί τσιμέντο που κουβαλούσε στους ώμους του. Ήταν ένα βράδυ που πήγε στο λουτρό για να ξυριστεί όταν, χωρίς να το σκεφτεί πολύ, πήρε ένα ακονισμένο ξυράφι και το έσυρε από τη μία άκρη του λαιμού του στην άλλη. Αντίκρισε με κενό βλέμμα το αίμα του να πιτσιλάει τον καθρέπτη του μπάνιου σχηματίζοντας μοτίβα που θύμιζαν έργο του Πόλοκ και λίγο μετά σωριάστηκε στο πάτωμα.

Ένοιωσε το σώμα του να δονείται και λίγο μετά τυλίχτηκε στο σκοτάδι, εκτός από ένα φως που φαινόταν κάπου στο βάθος. Ήταν σαν να βρισκόταν μέσα σε ένα τούνελ ή ένα πηγάδι. «Λες να υπάρχει πράγματι ζωή μετά θάνατον;» αναρωτήθηκε, «τι μου συμβαίνει τώρα;». Ένοιωσε μια δύναμη να τον σπρώχνει προς το φως που όλο και μεγάλωνε, καταλαμβάνοντας μεγαλύτερο μέρος του οπτικού του πεδίου. «Σίγουρα κάτι καλύτερο θα ακολουθεί, σκέφτηκε, αλλά μετά ένοιωσε φόβο, καθώς θυμήθηκε ότι στα περισσότερα θρησκευτικά/μεταφυσικά συστήματα η αυτοκτονία είναι κάτι που επισύρει μεταθανάτια τιμωρία… αν είχαν δίκιο…».

Το φως τώρα είχε μεγαλώσει πολύ, μια τελευταία ώθηση και βρέθηκε να κοιτάζει ένα τεράστιο πρόσωπο που φορούσε μια ιατρική μάσκα. Πίσω του είχε αφήσει τον κόλπο μιας γυναίκας. Όταν κατάλαβε τι είχε συμβεί έκανε να αφήσει μια κραυγή απελπισίας «Όχι πάλι!!!», αλλά την επόμενη στιγμή ξέχασε τα πάντα και από το στόμα του βγήκε το πρώτο κλάμα ενός μωρού.

Τετάρτη, Οκτωβρίου 18, 2006

Μικρές καταστροφές

Μερικές φορές, οι πιο μικρές καταστροφές μας φέρνουν στην πιο δεινή θέση.

Κυριακή, Οκτωβρίου 15, 2006

Κάτι εκλογές αλλιώτικες

Ήταν Οκτώβριος πάλι, του 1993, που οι εκλογές, βουλευτικές τότε, με βρήκαν να υπηρετώ την πατρίδα. Στον στρατό είχα καταταγεί το καλοκαίρι και εκείνη την περίοδο ήμουν "αλφάς"* στη σχολή εφέδρων αξιωματικών της Λαμίας. Τον καιρό εκείνον τα εκλογικά τμήματα τα φρουρούσε ακόμη ο στρατός. Μετά λοιπόν από την επιφυλακή για τις εκλογές (κομμένες οι άδειες) είχαμε και αυτό το καθήκον. Μας ανακοινώθηκε ότι θα φυλούσαμε εκλογικά τμήματα στην Ευρυτανία, θα μας μοίραζαν εκεί με τα ΡΕΟ στα διάφορα εκλογικά τμήματα και θα μέναμε εκεί για 2 ή 3 ημέρες.

Όταν έφτασε η καθορισμένη μέρα αναχώρησης, Παρασκευή μάλλον, καθώς οι εκλογές γίνονται πάντα Κυριακή, μας μοιράστηκαν στρατιωτικές μερίδες, φορτωθήκαμε στα ΡΕΟ και αναχωρήσαμε, όχι χωρίς διάθεση για χαβαλέ και με τον ενθουσιασμό μιας εκδρομής, μετά από την κλεισούρα τόσων εβδομάδων στο στρατόπεδο "...εσύ κοιμάσαι μ' άλλονε και εγώ με τον λοχία..." έλεγε το γνωστό σε όλους τους στρατευμένους τραγουδάκι. Ξεκινήσαμε χαρούμενοι μέσα στο ΡΕΟ, με πλάκες και πειράγματα, μέχρι που μετά από κάποια ώρα, αφού από το νομό Φθιώτιδας φτάσαμε στο νομό Ευρυτανίας, αρχίσαμε να αραιώνουμε, καθώς άρχισε η διανομή μας στα εκλογικά τμήματα. Στην αρχή ξεκινήσαμε από κωμοπόλεις, συνεχίσαμε σε μεγάλα χωριά, σε μικρότερα χωριά, σε χωριουδάκια, με το τοπίο να γίνεται όλο και πιο όμορφο, όλο και πιο ορεινό, όλο και πιο άγριο και ατιθάσευτο, μέχρι που στο όχημα, στην καρότσα, μείναμε μόνο εγώ και ένας "βητάς"*, ο Χ, καλό παιδί θυμάμαι, από την Κρήτη, τον τόπο και των γονιών μου.

Είχαμε πλέον αρχίσει να αναρωτιόμαστε σοβαρά πού μας πήγαιναν. Πραγματικά, είχαν περάσει ώρες που το όχημα αγκομαχούσε σε κακοτράχαλους δρόμους, ανεβοκατεβαίνοντας σε βουνά, έχοντας αφήσει πίσω και τους τελευταίους από τους υπόλοιπους συντρόφους μας. Το όχημα άρχισε κάποια στιγμή να κινείται κατηφορικά, αυτή τη φορά σε δύσβατο μονοπάτι, όλο βράχια. Οι κραδασμοί ήταν μεγάλοι και στις στροφές οι κλυδωνισμοί έντονοι. Με δυσκολία μέναμε στις θέσεις μας και κάποια στιγμή, το όχημα κτύπησε σε ένα μεγάλο κλαδί μα αποτέλεσμα να σπάσει κάποιο ξύλο και να παραμορφωθεί η κουκούλα. "Γάμα τα με κεφαλαία γράμματα!" ξέσπασε ο Ξ "μα πού μας πάνε;". Εγώ παρά το "κοπάνισμα" είχα μια περίεργη διάθεση, κουρασμένος ίσως και από το πολύωρο ταξίδι, παρατηρώντας αυτή την οργιώδη φύση που όμοιά της νομίζω ότι πρώτη φορά αντίκριζα, άρχισα να προσέχω από την πίσω, ανοικτή πλευρά του οχήματος, μέσα στη βλάστηση, μήπως διακρίνω κάποια νύμφη ή κανέναν σάτυρο με το σουραύλι του να μας κοιτάζουν περιπαιχτικά.

Μετά από μακρά κατάβαση, διάρκειας περίπου 2 ωρών, φτάσαμε επιτέλους στον προορισμό μας. Ήμαστε πλέον πολύ χαμηλά μέσα στην κοιλάδα, σε ένα μικρό οικισμό - δύο ή τρεις κατοικίες και μία εκκλησία με νεκροταφείο, η οποία βρισκόταν σε μια προεξοχή πάνω από ένα ποτάμι που βοούσε και το οποίο ήταν αόρατο μέσα στη βλάστηση και μόνο από τον υπόκωφο ήχο του γινόταν αντιληπτό σε εμάς, καθώς ξεχυνόταν από τα σπλάχνα της γης. Μας υποδέχθηκαν εκεί ένας γέρος και μια γραία, ανδρόγυνο, που κάτι μας φίλεψαν από τα δικά τους πενιχρά, κατάλαβα, αποθέματα και μας απήντησαν στην εύλογη απορία μας περί του ποιος θα ερχόταν να ψηφίσει εδώ λέγοντάς μας ότι την ημέρα των εκλογών θα κατέφθανε ικανό πλήθος από άλλα χωριά, αλλά και πόλεις από όλη την επικράτεια.

Μας έδειξαν το χώρο όπου θα μέναμε. Ήταν ένα δωμάτιο πρόχειρης κατασκευής, πιο πέρα, που, όπως μας είπαν, κάποτε ήταν αποθήκη για το σχολείο (άλλο ένα δωμάτιο σε μικρή απόσταση, πιο καλά κτισμένο), όπως μαρτυρούσαν και τα διάφορα υλικά που βρίσκονταν μέσα σε αυτό, ένας μαυροπίνακας, μια υδρόγειος, τρία ή τέσσερα θρανία. Το καλό ήταν ότι υπήρχαν και δύο ντιβανάκια που θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε. Τον ρόλο της τουαλέτας θα ανελάμβαναν οι παρακείμενοι θάμνοι και όσο για νερό... αυτό πήγαζε σιγά, σιγά, όχι από κάποια βρύση, αλλά κατευθείαν από το βράχο. Αυτό ήταν κάτι που πρώτη φορά έβλεπα, καθώς ακόμη και στις εκδρομές είχα συνηθίσει να θεωρώ ως "πηγή" διάφορες κατασκευές με κρουνούς για την καλύτερη εξυπηρέτηση των τουριστών. Αυτό που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση ήταν ένα τεράστιο δέντρο έξω από την είσοδο του δωματίου μας. Ένα πλατάνι που θα χρειάζονταν πολλοί άνθρωποι για να το αγκαλιάσουν. Από την αρχή αυτό το δέντρο μου φάνηκε συμπαθής τύπος, καθώς μοιραζόταν πρόθυμα την αρχαία σοφία του με κάθε θρόισμα των φύλλων του.

Το μέρος αυτό πρέπει σκέφτηκα ότι ήταν ιδανικό κρησφύγετο για ανταρτοπόλεμο, καθώς μετά από μία ώρα και περισσότερο ακούγαμε ακόμη το ΡΕΟ, που αυτή τη φορά αγκομαχούσε στην ανηφόρα εκατοντάδες μέτρα ψηλότερα. Καμία περίπτωση αιφνιδιασμού, τουλάχιστον από μηχανοκίνητες δυνάμεις. Αφού βολευτήκαμε, όπως - όπως, μείναμε εμείς και η γαλήνη, ή μάλλον οι ήχοι, της φύσης. Ανοίξαμε τις μερίδες μας, φάγαμε, συζητήσαμε και ξεκουραστήκαμε, χαλαρώνοντας σωματικά και ψυχικά, τόσο μακριά πλέον, έτσι έμοιαζε, από κάθε δομή εξουσίας και την ίδια την ανθρώπινη κοινωνία και τους θεσμούς της. Δεν θυμάμαι αν είχα κάποιο βιβλίο, αλλά και αν είχα ελάχιστα ή καθόλου θα ασχολήθηκα μαζί του. Υπήρχαν τόσα πολλά να δω εκεί, το περιβάλλον με είχε συνεπάρει, όπως και οι μυστικοί διάλογοι με το μεγάλο δέντρο. Αισθάνθηκα κάτω από το φυλλωσιά αυτού του δέντρου πραγματικά μέχρι τα βάθη της ύπαρξής μου το θαύμα της μετατροπής του χώματος σε ζωή, αρκεί να υπάρχει ο Λόγος, το σπέρμα με τις περιελισσόμενες αλυσίδες του DNA που, κάτω από τη ζέστη και το φως του ήλιου, με λίγο νερό, θα πάρει το χώμα για να κτίσει το σώμα αυτού του υπεραιωνόβιου δεντροβασιλιά. Η ζωή ως πληροφορία και αλγόριθμος που δομεί την ύλη. Από ένα τόσο δα σποράκι και πολύ χώμα... από αυτό που είμαστε φτιαγμένοι και όλοι μας δηλαδή. Αυτά και άλλα συζητούσα με το φίλο μου το δέντρο.

Τη νύχτα, ξαπλώσαμε για να κοιμηθούμε ακούγοντας τα νυχτερινά τραγούδια των αγριμιών που είχανε πιάσει το χορό της ζωής και του θανάτου. Ειδικός στην πανίδα της Ευρυτανίας δεν είμαι, αλλά από τους σκοτεινούς όγκους που μας περιέβαλλαν ακουγόντουσαν μακρόσυρτα ουρλιαχτά, σαν αυτά που ακούγονται σε θρίλερ και περιπέτειες στην Άγρια Δύση. Ο Χ δυσανασχετούσε (αγροτόπαιδο μάλιστα) και τον άκουγα να μουρμουράει και να μισο-κλαψουρίζει για το πότε θα μας πάρουνε επιτέλους από αυτή την ερημιά (φυσικά, ηλεκτρικό δεν είχαμε). Αντιθέτως, εγώ είχα μαγευτεί τόσο από εκείνο το περιβάλλον που δεν έδινα καμία σημασία - ίσως να μου πέρασε και μια-δυο φορές η σκέψη να βγω έξω και να τρέξω να συναντήσω αυτά τα άγρια-άγια αδέλφια μου - μειδιώ τώρα, ίσως να υπερβάλλω κάπως, είναι και αυτό το κονιακάκι που έχω δίπλα μου. Πάντως, θα ήταν δύσκολο να μη γίνει παγανιστής κάποιος σε ένα τέτοιο μέρος.

Η επόμενη ημέρα ήταν υπέροχη, ξεκίνησα με ξύρισμα με το νερό που έτρεχε από το βράχο, χωρίς σαπουνάδα, και κύλησε με ευχάριστες μικροασχολίες, χαλάρωση, μικρές βόλτες και τους αγαπημένους μου διαλογισμούς. Το απόγευμα, έφτασε ο δικαστικός αντιπρόσωπος, μεσήλικας δικηγόρος που ήξερε την περιοχή, ευχάριστος τύπος. Τα είπαμε λίγο και εκείνος βολεύτηκε κάπου αλλού για να διανυκτερεύσει. Ίσως να τον φιλοξένησε το ζευγάρι τον ηλικιωμένων.

Την ημέρα των εκλογών συμφωνήσαμε με τον Χ για το πώς θα φυλάξουμε το τμήμα, σε βάρδιες. Με τη σειρά μου, ντύθηκα, "στολίστηκα" με το κράνος, την εξάρτυση και το όπλο μου (σωστός θεός του πολέμου) και εμφανίστηκα καμαρωτός στην είσοδο του εκλογικού τμήματος (αφού πρώτα είχαμε αντιληφθεί ότι κατέφθαναν οι εκλογείς με τα οχήματά τους). Ο δικαστικός αντιπρόσωπος βέβαια και οι εκλογείς παραλίγο να πέσουν κάτω από τα γέλια μόλις μας είδαν με τα όπλα παρά πόδα. Μας είπαν να αφήσουμε τα όπλα στην άκρη και απλώς την "αράξαμε" στις καρέκλες εκεί, βοηθώντας και όπου χρειαζόταν στη διαδικασία. Κάποια στιγμή ψηφίσαμε και εμείς και το βράδυ βοηθήσαμε και στην καταμέτρηση. Αν θυμάμαι καλά, πρέπει να υπήρχε τηλέφωνο και τα αποτελέσματα μεταδόθηκαν με αυτό τον τρόπο.

Το επόμενο πρωί έκανε την εμφάνισή του το ΡΕΟ. "Οι τελευταίοι έσονται πρώτοι", ήμαστε οι πρώτοι που θα παραλάμβανε, όπως ήμαστε και οι τελευταίοι που άφησε. Αποχαιρέτισα το φίλο μου το δέντρο ακουμπώντας τον κορμό του και επιβιβάστηκα μαζί με τον Χ, ο οποίος έδειχνε αρκετά ανακουφισμένος. Πήραμε το δρόμο της επιστροφής στον πολιτισμό, μαζεύοντας και τους άλλους στη διαδρομή μας, αφήνοντας πίσω τα όμορφα βουνά της Ευρυτανίας και τις πλέον αξιομνημόνευτες εκλογές της ζωής μου, τουλάχιστον μέχρι σήμερα.

* "άλφα/αλφάδες", "βήτα/βητάδες", ο πρώτος όρος αναφέρεται σε όσους βρίσκονται στους δύο πρώτους μήνες φοίτησης στη σχολή εφέδρων αξιωματικών και ο δεύτερος όρος αναφέρεται σε όσους βρίσκονται στους επόμενους δύο - και τελευταίους - μήνες. Οι άλφα και οι βήτα είναι δηλαδή δύο διαδοχικές σειρές. Οι βήτα υποτίθεται ότι εκπαιδεύουν, επιβλέπουν και, χμ, χμ, καψωνάρουν τους άλφα, προς σκληραγώγησιν και χαλύβδωσιν του χαρακτήρος των. Για κάθε άλφα καθορίζεται και ένας βήτα που τον επιβλέπει, αυτοί ονομάζονται "πατέρας" (ο βήτα) και "γιος" (ο άλφα). Τουλάχιστον αυτά ίσχυαν την εποχή μου.

Δευτέρα, Οκτωβρίου 09, 2006

Ο Μπόμπος στη δημαρχία!

Ψηφίστε Μπόμπο - Πάντα επί το έργον!

Οι εκλογές για την τοπική αυτοδιοίκηση πλησιάζουν. Πάντα θεωρούσα ότι τα ιδεολογικά κριτήρια θα έπρεπε να βαρύνουν λιγότερο στις εκλογές για την αυτοδιοίκηση, σε πείσμα της κυρίαρχης τάσης, καθώς το θέμα είναι κυρίως η επίλυση συγκεκριμένων, πρακτικών ζητημάτων. Γιατί πρέπει να με ενδιαφέρει η ιδεολογική τοποθέτηση ενός υποψηφίου εφόσον συμφωνώ με τις λύσεις που προτείνει για το πάρκο της γειτονιάς μου και την αντιμετώπιση των άλλων ζητημάτων της πόλης; Κάποιοι θεωρούν αφελή αυτή την άποψη, έστω. Πάντως, για άλλη μια φορά με βασανίζει η λήψη μιας απόφασης που γνωρίζω ότι, όποια και αν θα είναι τελικά, αποκλείεται να με αφήσει ικανοποιημένο.

Κάποια στιγμή, με αφέλεια που δεν προσήκει στα χρόνια μου, επισκέφθηκα τις ιστοσελίδες μερικών υποψηφίων για να ενημερωθώ σχετικά με τα προγράμματά τους. Δεν βγάζεις άκρη. Όλοι θα κάνουν τα πάντα. Πράσινο, ελεύθεροι χώροι, καθαριότητα, ανακύκλωση, κυκλοφοριακό και λοιπά προβλήματα που δεν έλυσαν επί σειρά δεκαετιών θα τα λύσουν όλα σε μια τετραετία, αρκεί να έχουν την ψήφο μας. Οι υποψήφιοι μικρότερων συνδυασμών δε περιφρονούν τέτοια μικροπροβλήματα. Αυτοί θα συντρίψουν τον παγκόσμιο ιμπεριαλισμό ή θα καταστήσουν ξανά την Ελλάδα αυτοκρατορία. Νομίζω μάλιστα ότι το μέγεθος των θεμάτων με τα οποία ασχολείται ένας συνδυασμός είναι αντιστρόφως ανάλογο της απήχησής του.

Μια λύση είναι να επικεντρωθείς στα πρόσωπα. Να δεις ποιος συνδυασμός έχει τους ικανότερους ανθρώπους για να παραγάγει κάποιο έργο ή τους λιγότερο διεφθαρμένους. Αν βρείτε τρόπο αξιολόγησης, να μου τον πείτε και εμένα. Προσπερνάμε ηθοποιούς, αθλητές, τηλεπαρουσιαστές και λοιπά "celebrities", προσπερνάμε διάφορα παιδιά, ανίψια και λοιπούς εφήβους που διεκδικούν πολιτικά αξιώματα κληρονομικώ δικαιώματι και τι μένει; Κάποια στελέχη που, ως επί το πλείστον, έχουν κάποιες σπουδές και έχουν αναδειχθεί μέσα από τα κόμματα ή έχοντας εξαργυρώσει συνδικαλιστικά ή άλλα αξιώματα - τώρα μάλιστα.

Με τρόμο συνειδητοποιώ ότι εάν κάποιος δεν έχει ειδικά συμφέροντα που συμβαίνει να προωθούνται από κάποια παράταξη, για να μην αναφέρω τίποτε χειρότερο, όπως πελατειακές σχέσεις κ.λπ., έχει ελάχιστα μέσα για να λάβει μια απόφαση. Αναρωτιέμαι τελικά, μήπως άνθρωποι όπως εγώ θα ήταν καλύτερα υπό αυτές τις συνθήκες να ψηφίζουν λευκό. Τι πιο έντιμο όταν δεν ξέρεις την απάντηση; Να πάρεις τη βοήθεια του κοινού, ας κάνουν τις επιλογές τους αυτοί που γνωρίζουν ή έχουν λόγους και επενδυμένα συμφέροντα ή όσοι πιστεύουν σε ιδεολογικές σκοπιμότητες ή θεωρούν ότι η ψήφος τους θα αλλάξει κάτι. Εξάλλου, πείτε μου με το χέρι στην καρδιά ότι δεν γνωρίζετε ήδη το αποτέλεσμα στην Αθήνα, όπου ψηφίζω εγώ. Ακόμη και αν γίνει κάποια μεγάλη έκπληξη, ποια θα είναι αυτή; Θα εκλεγεί ο έτερος Καπαδόκης - σπουδαία υπόθεσις δι όλους εμάς που δεν είμεθα πελάτες του συστήματος...

Για όσους πιστεύουν ότι αυτά είναι μηδενιστικά ή ότι με την ψήφο τους υπάρχει πιθανότητα να αλλάξει κάτι ή για όσους ανησυχούν ότι με αυτή την στάση υπάρχει το ενδεχόμενο αποσταθεροποίησης και ανάδειξης ακραίων στοιχείων, έχω να αναφέρω κάποιες παραμέτρους που ισχύουν για όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις και οι οποίες εμποδίζουν τη στάση μου, και άλλων που σκέπτονται όπως εγώ, από το να έχει ευρύτερη απήχηση επηρεάζοντας σοβαρά την έκβαση των εκλογών. Τα δύο μεγάλα κόμματα διατηρούν και μάλλον θα διατηρούν για αρκετό διάστημα ακόμη την κυρίαρχη θέση τους, όσο δεν συμβαίνουν μεγάλοι κλυδωνισμοί και μεταβολές στην κοινωνική και πολιτισμική σύσταση της κοινωνίας μας. Αυτό συμβαίνει:

α) διότι το κράτος και η κοινωνία μας λειτουργούν κυρίως πελατειακά! Το κριτήριο για ένα πολύ μεγάλο αριθμό ανθρώπων είναι η προάσπιση ή η διεκδίκηση κάποιων συμφερόντων τα οποία διαχειρίζονται τα μεγάλα κόμματα που με τη σειρά τους αντλούν την ισχύ τους από τη διαχείριση αυτών των συμφερόντων. Φυσικά, τα συμφέροντα αυτά διαφέρουν σε μέγεθος. Άλλος στηρίζει πολιτικούς για να καταστρέφει ατιμώρητος το περιβάλλον και άλλος ελπίζει στο διορισμό του κανακάρη ή της κόρης του κολλώντας αφίσες και κουνώντας σημαιάκια.

β) διότι χωρίς επαρκή προβολή από τα ΜΜΕ, ένας πολιτικός ή ένα κόμμα δεν υπάρχει. Αυτά διαμορφώνουν και καθορίζουν σε σημαντικό βαθμό το πλαίσιο των πιθανών επιλογών και, για να αφήνουμε στην άκρη τις ωραιοποιήσεις και τις μεγαλοστομίες περί υπεύθυνων πολιτών, ποιος άνθρωπος σήμερα έχει χρόνο για να ασχοληθεί, πέραν του καθημερινού αγώνα για επιβίωση κυριολεκτικά ή επαγγελματικά, με την πολιτική; Οι περισσότεροι από εμάς, όσο και αν προσπαθούμε να βλέπουμε παραπέρα, εγκλωβιζόμαστε σε ένα κατασκευασμένο πλαίσιο πολιτικής ζωής.

γ) διότι σε μεγάλη μερίδα του πληθυσμού υπάρχουν ακόμη, έστω και σε μικρότερο βαθμό από τα προηγούμενα χρόνια, τα παραταξιακά αντανακλαστικά και απωθημένα.

δ) διότι υπάρχει η φυσική αδράνεια, ο φόβος "μήπως εκλεγεί κάνας τρελός". Αφού δεν έχω χρόνο να ψάξω πολύ τα πράγματα, ας ψηφίσω το διάβολο που ξέρω ήδη (αγγλισμός) και ας ασχοληθώ με τη δουλίτσα μου.

Ας μην σας κουράσω άλλο. Τελικά έλαβα την απόφασή μου. Με βοήθησαν κάποιες ματιές σε τηλεοπτικές συζητήσεις με υποψηφίους. Λόγια, αλλά όχι λόγος, κραυγές και απουσία αρετής. Καμία θετική εντύπωση. Θα ψηφίσω τελικά Μπόμπο, για να μην έχω τύψεις.

Υ.Γ. 1. Αντιλαμβάνομαι ότι τα παραπάνω ενδέχεται να μην ισχύουν σε μικρότερες κοινότητες όπου οι άνθρωποι γνωρίζονται προσωπικά και συμβαίνει να έχουν υπερβεί τις κομματικές διαχωριστικές γραμμές.

Υ.Γ. 2. Τα παραπάνω δεν είναι επίθεση εναντίον των εκλογών, είναι προσπάθεια προσέγγισης της πραγματικότητας όπως έχει διαμορφωθεί. Πολλά θα μπορούσαν να γραφούν για το πώς θα μπορούσαν να βελτιωθούν τα πράγματα, αλλά αυτό μπορεί ενδεχομένως να είναι θέμα άλλου κειμένου.

Κυριακή, Οκτωβρίου 08, 2006

Μαύρο χρήμα

-Ψιτ, ψιτ, είσαι για κάνα *****, ένα ******, κάνα ******, ένα ******;

- Ψιτ, ψιτ, είσαι για κάνα ευχελαιάκι, κάνα αγιασμό, τίποτα εγκαίνια, κάνα γάμο, βαφτίσια, κάνα τρισαγιάκι;

Απορία: υπελόγισαν τις μαύρες αμοιβές όλων των "ιερών" επαγγελμάτων κατά την πρόσφατη αναθεώρηση του ΑΕΠ;

Πέμπτη, Οκτωβρίου 05, 2006

Το κορίτσι και το σκουλήκι

Έτρεχα στο πάρκο όταν είδα μια νέα κοπέλα, με αθλητική περιβολή, να κοιτάζει με προσήλωση προς τα κάτω, ίσως με κάποιο προβληματισμό. Κοιτούσε αρκετή ώρα και όταν πλησίασα τα βήματά μου την έκαναν να ξαφνιαστεί. Με κοίταξε για μια στιγμή και απομακρύνθηκε.

Φτάνοντας στο σημείο που στεκόταν θέλησα να διαπιστώσω ποιο ήταν το αντικείμενο της προσοχής της. Πάνω στην άσφαλτο απλωνόταν το σώμα ενός γαιοσκώληκα. Η άσφαλτος δεν είναι το ιδανικό περιβάλλον για αυτό το εξαιρετικά χρήσιμο πλάσμα (αερίζει το έδαφος και καταναλώνει σήπουσες οργανικές ύλες), καθώς αφυδατώνεται, είναι εξαιρετικά ευαίσθητο στο ηλιακό φως και αποτελεί μεζέν δια τα πτηνά, διά να μην αναφέρομε και τον κίνδυνο από τους περιπατητάς και τα οχήματα. Το έπιασα λοιπόν προσεκτικά με τα δάκτυλά μου, νοιώθοντας το κορμί του να συσπάται από ζωή, και το απίθωσα παραδίπλα, στο υγρό χώμα.

Συνέχισα το τρέξιμό μου αναλογιζόμενος τι θα μπορούσε να σκεπτόταν αυτή η κοπέλα όταν ατένιζε τον συμπαθή σκώληκα. Να σκεπτόταν άραγε εάν θα έπρεπε να βοηθήσει το πλάσμα, αλλά να την απωθούσε το άγγιγμα του κορμιού του; Υποθέτω πως δεν θα μάθω ποτέ. Μετά, σκέφθηκα τον σκώληκα και πόσο παράξενη θα ήταν για αυτόν (εάν είχε την απαιτούμενη νόηση) η εμπειρία του να ανυψωθεί από το έδαφος, για να βρεθεί ξανά στο οικείο χωμάτινο περιβάλλον του, γλιτώνοντας από τη δυσχερή θέση όπου βρισκόταν. Θα το θεωρούσε αυτό που του συνέβη θαύμα; Θα του άλλαζε τη ζωή στρέφοντάς τον σε πιο πνευματικά πράγματα; Θα αποφάσιζε να ιδρύσει κάποια νέα θρησκεία ή να γράψει ένα ιερό βιβλίο, καθώς θα θεωρούσε ότι ο θεός του έδειξε ιδιαίτερη εύνοια "βάζοντας το χέρι του"; Εξάλλου, εάν όντως πίστευε σε κάποιον θεό, δεν θα μπορούσε να θεωρήσει, ακόμη και αν έβρισκα τρόπο να του περιγράψω ακριβώς αυτό που του συνέβη, ότι το χέρι μου ήταν καθοδηγούμενο από εκείνον;

Με αυτές και άλλες σκέψεις συνέχισα την προπόνησίν μου.

Σημείωσις:
Να ζητήσω από του υποψηφίους των δημοτικών εκλογών να καταργήσουν τας ασφαλτωστρώσεις, αι οποίαι δημιουργούν προβλήματα εις πλείστα πλάσματα.

Τρίτη, Οκτωβρίου 03, 2006

Ασχημοσύνη στο πάρκο

Στο πάρκο, απόγευμα, μια νεαρή δρομέας μπαίνει σε μια στροφή του μονοπατιού, όταν ξαφνικά πετάγονται με ιλιγγιώδη ταχύτητα δύο ποδήλατα. Η κοπέλα τα αποφεύγει με δυσκολία. Εποχούμενοι είναι δύο μειράκια εφηβικής ηλικίας, με επιμελώς ατημέλητη εμφάνιση και περίσσεια θράσους και τεστοστερόνης. Καθώς απομακρύνονται, εκτοξεύουν θρασύδειλα, ως πάρθιο βέλος, τη βρισιά "Άντε μωρή μαλ*κω!". Στη συνέχεια, δικαιολογούν το χαρακτηρισμό μεταξύ τους "μα πετάχτηκε στη μέση!" Η κοπέλα κοιτάζει για λίγο απορημένη και συνεχίζει.

Προσπερνάω τη χυδαιότητα. Τρέμω στη σκέψη του τι θα μπορούσε να είχε συμβεί εάν πάνω στη στροφή υπήρχε κάποιο νήπιο από τα πολλά που φέρνουν για βόλτα οι γονείς τους ή κάποιο σκυλί ή αν έπαιζαν μπάλα τίποτε παιδιά, όπως συμβαίνει συχνά. Βλέπετε, για αυτούς τους μπούληδες όλοι οι άλλοι είναι απλά εμπόδια, όλοι οφείλουν να κάνουν στην άκρη για να περάσουν αυτοί, η διασκέδασή τους δεν πρέπει να καταστρέφεται από πράγματα όπως η αυτοσυγκράτηση και η υπευθυνότητα ή η απλή προσοχή για την ασφάλεια, των άλλων και τη δική τους. Είναι τυπικά δημιουργήματα μιας ανατροφής από την οποία απουσιάζει κάθε μάθηση κοινωνικής συνείδησης, κάθε ιδέα ευθύνης, κάθε έννοια σεβασμού προς τον "άλλο" που ενδεχομένως, όπως στη συγκεκριμένη περίπτωση, να έχει περισσότερα δικαιώματα στο χώρο (το πάρκο είναι πρωτίστως χώρος ψυχαγωγίας για περιπατητές και παιδιά, ακόμη και εγώ όταν τρέχω είμαι ιδιαίτερα προσεκτικός και αμυντικός). Μακράν από τους γονείς η σκέψη να διδάξουν κάποια στοιχειώδη υπευθυνότητα στα παιδιά τους, μόνο μαγκιά και κλανιά αρκούν, αυτά είναι τα αναγκαία εφόδια για την ανάδειξη στην ωραία αυτή κοινωνία.

Τρέμω επίσης στη σκέψη ότι μετά από λίγα χρόνια αυτοί οι μπούληδες, που θα μπορούσαν να είχαν γίνει κάτι καλύτερο, πιθανότατα να οδηγούν το ίδιο ανεύθυνα ένα αυτοκίνητο με αεροτομές και δυνατό στερεοφωνικό, επιστρέφοντας από τη νυκτερινή διασκέδασή τους με τις "γκόμενες", με κίνδυνο να πέσουν σε κάποιο δυστυχή πεζό, περίπτερο ή στάση λεωφορείου που θα έχει το θράσος να τους φράξει το δρόμο. Ίσως τότε να αντιληφθούν ότι η ζωή είναι κάτι άλλο από αυτό που νομίζουν και ότι αυτοί δεν είναι τα μόνα υποκείμενα σε έναν κόσμο αντικειμένων.

Πάντων κάκιστον η ευπετείη παιδεύσαι την νεότητα αύτη γαρ έστιν η τίκτει τας ηδονάς ταύτας, εξ ων η κακότης γίγνεται - Δημόκριτος (το βρήκα εδώ, αποδίδω όπως νομίζω ότι είναι σωστότερο: Η χειρότερη ανατροφή των νέων είναι να τους δίνονται όλες οι ευκολίες, καθώς αυτό εθίζει στις ηδονές που δημιουργούν την κακότητα)