Σάββατο, Δεκεμβρίου 29, 2012

CHRISTMAS ERROR 404



THIS BLOG OCCUPIED BY KALIKANTZAROI

Το ομολογώ ανερυθρίαστα, υπήρξα και εγώ καλικάντζαρος κάποτε. Ήταν στην πρώτη δημοτικού, σε καιρούς άνευ βουλής και εκλογών, που τα Χριστούγεννα μας είχαν ντύσει καλικαντζάρους μερικά παιδιά από την τάξη και είχαμε τραγουδήσει ένα τραγουδάκι στη χριστουγεννιάτικη σχολική παράσταση. Θυμάμαι κάπως το ρυθμό, μα όχι πια τα λόγια. Ξεκινούσε πάντως με το «Οι καλικάντζαροι, οι καλικάντζαροι…» και συνέχιζε κάπως. Θυμάμαι και την ολόσωμη, ολόμαυρη εφαρμοστή στολή, με κουκούλα και ουρά. Θυμάμαι μετά τους γονείς μου να με υποδέχονται χαμογελαστοί, καθώς κατέβαινα από τη σκηνή και να μου φορούν λίγο μετά, μάλλον αφού είχα αλλάξει, ένα παιδικό παλτό και ένα ζεστό καπέλο με κάλυμμα για τα αυτιά, διότι έκανε πολύ κρύο (ήταν η εποχή πριν από την υπερθέρμανση του πλανήτη). Κάθε χρονιά, αυτές τις μέρες, με πιάνω πού και πού να επαναλαμβάνω από μέσα μου με ρυθμό «Οι καλικάντζαροι, οι καλικάντζαροι…» και να χαμογελώ.

Καλή Πρωτοχρονιά εύχομαι σε όλους.

Κυριακή, Δεκεμβρίου 23, 2012

Οι τρομακτικές συνέπειες των τυπογραφικών λαθών

Η Λουσίντα είχε χρόνια να δει τον Ματέο, μα τώρα, να, στεκόταν μπροστά της, με σάκα και οστά.

Υ.Γ. παραλίγο να ξεχάσω να ευχαριστήσω τη φίλη μου που πριν από μερικούς μήνες μου έδωσε τη σάκα.

Σάββατο, Δεκεμβρίου 15, 2012

Εραστές της ταχύτητας



«Λάρυ μου, ετοιμάσου να ταξιδέψουμε με 1.404.000 χιλιόμετρα την ώρα!»* του είπα και την αράξαμε στον καναπέ.


* Η ταχύτητα με την οποία η Γη ταξιδεύει στο σύμπαν, με σύστημα αναφοράς την κοσμική ακτινοβολία υποβάθρου.

Σάββατο, Δεκεμβρίου 08, 2012

Παίζοντας ΜΕ ΤΟ σκάκι (και όχι μόνο)

 Ζευγάρι:
 Οικογένεια:
 Κέρατο:
 Διαφυλετικό ζευγάρι:
 Γκέι:
 Λεσβίες:
 Χρυσαυγίτες:
 Άσεμνο:

Παρασκευή, Νοεμβρίου 30, 2012

Αστυνομικές επιχειρήσεις



Συνέβη πριν από μερικές μέρες κάπου στο Κολωνάκι. Περνώντας από την περιοχή και βλέποντας μερικούς ανθρώπους συγκεντρωμένους γύρω από ένα αυτοκίνητο και ακούγοντας δυνατά νιαουρίσματα, σύντομα έμαθα ότι ένα γατάκι βρισκόταν παγιδευμένο στη μηχανή ενός σταθμευμένου αυτοκινήτου. Οι άνθρωποι σκόρπισαν σιγά, σιγά, αφού άφησαν ένα σημείωμα στο παρμπρίζ του οδηγού, για να μη βάλει μπροστά το αυτοκίνητο, με δυσάρεστα αποτελέσματα για το γατάκι. Αρκέστηκα όμως εγώ σε αυτό; Όχι. Έπρεπε ντε και καλά να κάνω και κάτι άλλο, πιο δραστικό, για να κατευνάσω τη φιλοζωική μου συνείδηση. Χωρίς να ελπίζω πολλά, κάλεσα λοιπόν το 100 αναφέροντας το περιστατικό και την πινακίδα του αυτοκινήτου, προκειμένου, αν μπορούσαν, να επικοινωνήσουν με τον κάτοχο του ΙΧ έτσι, ώστε αυτός να ανοίξει το καπό του αυτοκινήτου και να βγάλει το γατάκι. Καθώς κάποια στοιχεία τους τα έδωσα σχεδόν με το ζόρι, δεν περίμενα πολλά. Τουλάχιστον είχα κάνει κάτι, σκεπτόμουν.

Έμεινα να στέκομαι εκεί για λίγο, αναρωτώμενος αν υπήρχε κάτι άλλο που θα μπορούσα να κάνω ή μήπως, έστω χωρίς να υπάρχουν πολλές πιθανότητες για αυτό, εμφανιζόταν ο οδηγός του αυτοκινήτου. Κάποια στιγμή πρόσεξα μια κοπέλα που κοιτούσε το παρακάτω αυτοκίνητο από αυτό που ήξερα ότι βρισκόταν το γατάκι. Κατάλαβα ότι έψαχνε για αυτό και της υπέδειξα ότι το γατάκι βρισκόταν στο παραπάνω αυτοκίνητο. «Όχι, εδώ είναι,» μου είπε. Πράγματι, πλησιάζοντας είδα ότι το γατάκι βρισκόταν πλέον σε αυτό το αυτοκίνητο. Δεν επρόκειτο λοιπόν για παγιδευμένο γατάκι, αλλά για τρομαγμένο γατάκι που χωνόταν μέσα στις μηχανές των σταθμευμένων ΙΧ. Η κοπέλα άφησε και εκεί ένα σημείωμα, σαν αυτό του πρώτου αυτοκινήτου, αν και μετά από λίγο αντιλήφθηκα ότι το καλό σου είχε μεταφερθεί σε ένα τρίτο αυτοκίνητο.

Ετοιμάζομαι λοιπόν να φύγω, έχοντας αντιληφθεί το ανώφελο του πράγματος, αφού μετέφερα ένα από τα σημειώματα στο αυτοκίνητο όπου βρισκόταν τώρα το γατάκι, όταν τσουπ, σκάει στη γωνία ένα περιπολικό και κατεβαίνουν δύο αστυνομικοί περιεργαζόμενοι το πρώτο αυτοκίνητο που ανέφερα. Σαν καλός πολίτης, έσπευσα να ενημερώσω τα αστυνομικά όργανα, έτοιμος να ακούσω και τίποτα δυσάρεστες κουβέντες, περί άσκοπης κινητοποίησης της αστυνομίας και τα σχετικά. Δεν συνέβη έτσι. Οι αστυνομικοί, δύο νέα παιδιά, ευγενέστατοι, έδειξαν αμέσως ενδιαφέρον, παρά το ό,τι τους εξήγησα την κατάσταση, και έσπευσαν στο σημείο όπου βρισκόταν τώρα το γατάκι.

Για να μην μακρηγορώ, φανταστείτε τη σκηνή: Ένα πρόχειρα παρκαρισμένο περιπολικό, δύο αστυνομικοί με αλεξίσφαιρα γιλέκα και ο δικός σας, να κυλιούνται γύρω από ένα ΙΧ προσπαθώντας να εντοπίσουν ένα γατάκι, κόσμο να ρωτάει αν υπάρχει βόμβα ή αν πρόκειται για επιχείρηση της αντιτρομοκρατικής, έναν τρελαμένο κουστουμάτο με χαρτοφύλακα να βρίζει που γίνονται αυτά για ένα κωλόγατο ενώ ο κόσμος πεινάει (αυτός σίγουρα θα ήταν κάποιος μεγάλος φιλάνθρωπος), κόσμο να παρακολουθεί από τα γύρω κτήρια κ.λπ. κ.λπ. Βέβαια, με όλο αυτό το σαματά κατέφτασε τελικά ο ιδιοκτήτης του ΙΧ που άνοιξε το καπό. Ο ένας αστυνομικός σήκωσε το μανίκι του για να πιάσει το γατάκι, αλλά, φυσικά, αυτό έγινε πύραυλος και έτρεξε να χωθεί στη μηχανή του αυτοκινήτου όπου βρισκόταν προηγουμένως.

Ευχαρίστησα τους καλούς αστυνομικούς, του τμήματος Συντάγματος, μου είπαν, και κάπου εκεί έλαβε τέλος το επεισόδιο. Ας ελπίσουμε ότι το γατάκι θα έχει καλύτερη τύχη από ό,τι τα στερεότυπά μου για τους αστυνομικούς, τουλάχιστον στη συγκεκριμένη περίπτωση.

Για όσους συντάσσονται με τον τρελαμένο κουστουμάτο, υπενθυμίζω ότι η πλεονεξία, ο εγωισμός, η αρπακτικότητα, η τσιγκουνιά στο δόσιμο και η σπατάλη στον καταναλωτισμό μας έφτασαν σε αυτά τα χάλια και όχι ο αλτρουισμός, η γενναιοδωρία, η φιλανθρωπία ή η αγάπη προς τα ζώα. Υπενθυμίζω ακόμη ότι είναι πιο σημαντικό να δίνεις όταν δεν έχεις, παρά όταν έχεις και ότι αυτός είναι ο ασφαλέστερος τρόπος για να γίνεις πλουσιότερος εκεί που μετράει πραγματικά, αλλά και για να λέγεσαι, και να είσαι, πολιτισμένος. Για αυτό και θα πάτε στο μπαζάρ του Stray.gr (πληροφορίες στην παρακάτω αφίσα).

Υ.Γ. Τα παραπάνω δεν αναιρούν ορισμένα ανησυχητικά φαινόμενα και αντιλήψεις στην αστυνομία. Επειδή η τήρηση του νόμου είναι επιβεβλημένη ακόμη περισσότερο σε όσους τον προστατεύουν, όπως και ο σεβασμός της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και ασφάλειας, υπέγραψα εδώ.


Τρίτη, Νοεμβρίου 27, 2012

Η αναγκαιότητα του συμβιβασμού

Όσο και να χτυπιέσαι, η τελευταία σταγόνα θα μένει πάντα στην τσαγιέρα.

Πέμπτη, Νοεμβρίου 22, 2012

Καταραμένα λουλούδια




Πόσο ντρεπόταν ο καημένος ο νεκρός τους νεκρούς από τα διπλανά μνήματα. Δεν φτάνει που του είχαν φτιάξει ένα μνήμα πολυτελείας, με τόσα μάρμαρα που θύμιζε είσοδο πολυκατοικίας («μόνο το ασανσέρ και τα κουδούνια λείπουν,» σκεπτόταν μερικές φορές), λες και τον είχαν ρωτήσει αν ήθελε να ξεχωρίζει από τους άλλους νεκρούς στα διπλανά, φτωχικά μνήματα που τώρα δεν τον πλησίαζαν (και με τους οποίους πολύ θα ήθελε να έπαιζε κάνα ταβλάκι για να περνάει η ώρα), δεν φτάνει που τον στόλιζαν τακτικά με πλήθος λουλουδιών σαν επιτάφιο ή λατέρνα, μα, τώρα, με αφορμή μία ή δύο φορές που έλειπαν μερικές ανθοδέσμες, του είχαν κοτσάρει πίσω από το τζάμι της «εισόδου της πολυκατοικίας του» και μια κατάρα που θα τη ζήλευε και ο Τουταγχαμών:

Ο Π Ο Ι Ο Ν    Μ Ο Υ    Π Α Ρ Ε Ι    Τ Α    Λ Ο Υ Λ Ο Υ Δ Ι Α,
Θ Α     Τ Ο Ν     Π Α Ρ Ω    Μ Α Ζ Ι    Μ Ο Υ !

Πού να ήξερε όμως ο υπεύθυνος για αυτή την προειδοποίηση ότι ήταν ο ίδιος ο νεκρός ο ένοχος για τα λουλουδάκια που έλλειπαν. Ήταν μια βραδιά που με ειδική άδεια του είχαν επιτρέψει να ξεπορτίσει από τον Άδη για να το ρίξει λίγο έξω σε εκείνο το κέντρο της παραλιακής που σύχναζε και ζωντανός και, καθώς σουλουπωνόταν λίγο, φτιάχνοντας τη χωρίστρα του κοιτάζοντας την αντανάκλασή του στο τζάμι του τάφου, είχε αρπάξει στα βιαστικά και μερικά λουλούδια για να τα πετάξει στα πόδια της αγαπημένης του τραγουδίστρας.

«Το πιο λυπηρό, όμως,» σκέφτηκε ο νεκρός, «δεν είναι ότι είμαι νεκρός, δεν είναι ότι όλο αυτό το κείμενο είναι το αποκύημα της νοσηρής φαντασίας του Περαστικού, αλλά ότι η επιγραφή είναι αληθινή και αναρτημένη στο μνήμα μου. Ίσως όμως να βγαίνει και από αυτό κάποιο καλό, καθώς χαρίζω λίγο, έστω πικρό, γέλιο μέσα στο κλάμα σε αυτούς που θάβουν τους δικούς τους αγαπημένους νεκρούς περνώντας από μπροστά μου, κάνοντάς τους να ξεχάσουν για λίγες στιγμές τη δική τους δυσβάστακτη λύπη.»

Τρίτη, Νοεμβρίου 13, 2012

Στιγμές


Φεύγω βιαστικά από το σπίτι μετά από το τηλεφώνημα. Πρώτος άνθρωπος που συναντώ σήμερα, μια πανέμορφη γυναίκα που έχω συναντήσει μόνο άλλη μία φορά. Μου εύχεται καλημέρα και καλή εβδομάδα, αντεύχομαι σκεπτόμενος ότι μια τέτοια συνάντηση είναι καλός οιωνός. Την βλέπω να απομακρύνεται, ψηλή, με παράστημα αρχαίας θεάς. Ανοίγω το χέρι και αφήνω να φύγει κάθε επιθυμία κτήσης, κάθε προσκόλληση και παράλληλα κάθε αντίσταση και καταπίεση για αυτά που νοιώθω. Απλώς παραδίνομαι, αφήνω την ενέργεια να κινηθεί ανεμπόδιστα από χαμηλά ψηλά. Με πλημυρίζει ενέργεια και δύναμη, νοιώθω να ακτινοβολώ. Η ομορφιά σώζει, αρκεί να μην θες να την αιχμαλωτίζεις, αρκεί να της παραδίνεσαι άνευ επιφυλάξεως, άνευ σκοπιμότητας. Ο εγωισμός μικραίνει και σκοτώνει.


Λίγο αργότερα, στο μετρό. Σε ένα σταθμό μπαίνει ένας παχουλός άνθρωπος κρατώντας κάτι σαν απόκομμα εφημερίδας σε μια ζελατίνα και μερικά στυλό. Γνώριμο σκηνικό. Πρώτα η επίκληση στον αλτρουισμό και στον οίκτο «το κοριτσάκι μου… πρέπει να εγχειριστεί στην Αγγλία…». Ακολουθεί μια επίκληση στο συμφέρον «… δύο στυλό ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑΣ, μόνο πενήντα λεπτά». Λέει αλήθεια για το κοριτσάκι του; Δεν ξέρω. Όπως και να έχει, τον λυπάμαι. Δεν κάνω τίποτα. Στρέφω το βλέμμα στο σκοτεινό παράθυρο και κοιτάζω έξω, στις σκοτεινές μορφές της υπόγειας σήραγγας που περνούν με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Προσέχω τον ήχο του συρμού, ένα στρίγκλισμα σαν πληγωμένου δράκου.

Ο θάλαμος με τις αισθήσεις του, όλες ιερές, ακόμη και οι δυσάρεστες. Πίστευε, δεν χρειάζεται να πιστεύεις σε κάτι, απλώς πίστευε. Προσευχήσου, δεν χρειάζεται να προσεύχεσαι με λόγια, κάνε προσευχή τη σιωπή σου. Δεν υπάρχει ανώτερη πίστη από τη γυμνή πίστη, δεν υπάρχει δυνατότερη προσευχή από την άρρητη προσευχή. Η ειρωνεία είναι ότι με αυτό τον τρόπο, εσύ, ο πιστός-άπιστος, γίνεσαι πιο πιστός από τους πιστούς των μονοθεϊστικών θρησκειών των οποίων οι γραφές επιτάσσουν σαφώς να μην ονοματίζεις τον Θεό (τι άλλο είναι η λέξη «Θεός» από ένα όνομα του Θεού;) και να μην απεικονίζεις τον Θεό (και προφανώς δεν αναφέρονται σε κάποιες γραμμές χαραγμένες σε μια επιφάνεια που κάποιος μπορεί αυθαίρετα να ονομάσει «Θεό» και κάποιος άλλος γενειοφόρο γέροντα, αλλά στην φαντασία του καθενός που προσπαθεί να επικοινωνήσει με το θείο, με την ψυχή του κόσμου). Εγώ ημί ο Ον, με άλλα λόγια, εσύ, βλάκα, είσαι ο Θεός, όπως και κάθε άλλο συναισθανόμενο ον, με το οποίο είσαι ένας και αδιαίρετος! Σιωπή, το τελευταίο καταφύγιο και η μεγάλη οδός. Τα εμπόδια, τα αυθαίρετα κτίσματα που φράζουν το δρόμο, τα κατεδαφίζει ο πόνος.

Στο σουπερμάρκετ κάποιος με καθυστερεί στο ταμείο. Δεν με πειράζει, η ζωή στην ουρά ενός ταμείου δεν είναι λιγότερη από οπουδήποτε αλλού. Τον ακούω να μιλά στο κινητό με ενθουσιασμό για κάποιες στατιστικές που λένε πόσο ξεχώριζαν οι Έλληνες ως μετανάστες στις χώρες όπου πήγαιναν. Μάλλον δεν έχει ακούσει για το στερεότυπο του Έλληνα μαχαιροβγάλτη στις ΗΠΑ μέχρι τον Β΄ Π.Π. και για τα προγκρόμ εναντίον των Ελλήνων. Θυμάμαι τον θείο μου να μου λέει πως έκαναν βόλτα με μια παρέα Ελλήνων μεταναστών στο Βέλγιο τη δεκαετία του ‘60 και κάποια στιγμή θέλησαν να μπουν σε ένα εστιατόριο. Καθώς εκείνος ήταν ξανθός και γαλανομάτης, των άφησαν να μπει περνώντας τον για ντόπιο ή βορειο-Ευρωπαίο, αλλά τους άλλους της παρέας, όχι. Φυσικά, έφυγε και εκείνος. Ζήσε τους (εθνικούς) μύθους σου στην Ελλάδα.

Στο δρόμο δύο αδέσποτα σκυλιά τρέχουν το ένα πίσω από το άλλο. Σαν να κυνηγιούνται παίζοντας. Το ένα όμως κρατά το ένα από τα πίσω πόδια του στον αέρα. Μάλλον το έχει κτυπήσει ή έχει κάποιο πρόβλημα. Λίγες στιγμές μετά χαίρομαι όταν βλέπω να το πατάει για μερικά βήματα, αλλά μετά το ξανασηκώνει. Οι όμορφες τετράποδες ψυχές απομακρύνονται. Πονεμένο ποδαράκι, θέλω να γίνεις καλά. Θέλω όλα τα πονεμένα πλάσματα, από τη μία άκρη του σύμπαντος ως την άλλη, να γίνουν καλά. Θέλω να γιάνει ο κόσμος και να γίνει φως. Γιατί ντρεπόμαστε να λέμε τέτοια πράγματα, αλλά δεν ντρεπόμαστε να λέμε πράγματα όπως: θα τους κάνω, θα τους δείξω, θα τους σκίσω, δεν με ξέρουν καλά εμένα, θα τους συντρίψω και άλλα τέτοια;

Καμία θρησκεία, καμία ιδεολογία, κανένα οικονομικό σύστημα δεν μπορεί να κάνει τον κόσμο καλύτερο. Μόνο η αγάπη μπορεί, καλλιέργησέ την μέσα στη σιωπή, διότι μόνο η σιωπή σημαίνει αγάπη άνευ όρων και υποσημειώσεων. Κάθε λέξη, κάθε σκέψη, είναι φτήνια και ψέμα, πρόσχημα και άλλοθι. Όλα είναι ψέματα, αλλά όλα περιέχουν την αλήθεια. Η αλήθεια είναι αγάπη, μόνο αγάπη, η αγάπη είναι η αρχή της γέννησης και το τέλος της απελευθέρωσης.

Φυσικά, όπως λέει και στο τέλος του παρακάτω βίντεο …I don’t believe that just saying it is gonna do it…*


* …δεν πιστεύω ότι απλώς με το να το λες θα γίνει κιόλας…

Και μια σημαντική εκδήλωση του Stray.gr:
.