Τετάρτη, Φεβρουαρίου 29, 2012

1932

 
Είναι το παλαιότερο κάλυμμα φρεατίου που έχω εντοπίσει, τουλάχιστον από αυτά που αναγράφουν έτος, υποθέτω ότι πρόκειται για το έτος χύτευσης. Βρίσκεται κάπου στο Κολωνάκι. Άραγε να βρίσκεται εκεί από εκείνη την εποχή ή να έχει αλλάξει θέση; Μου αρέσει στις βόλτες μου να παρατηρώ λεπτομέρειες του αθηναϊκού αστικού τοπίου, όπως αυτή.


Εξακολουθώ να βολτάρω και ας με κυνηγούν επαίτες και, όλο και συχνότερα, εικόνες φτώχιας και μιζέριας, ακόμη και βίας. Κάποιοι φώναζαν και κτυπιόντουσαν πάλι γωνία Στουρνάρη και Πατησίων, μάλλον πρεζόνια ή βαποράκια. Έκλεισε και εκείνο το γωνιακό πολυβιβλιοπωλείο που στεγαζόταν στο όμορφο νεοκλασικό της Πανεπιστημίου. Ήταν ανοικτό και φωτεινό κάθε βράδυ και συχνά έμπαινα μέσα και χάζευα βιβλία και DVD. Tώρα, μένει σκοτεινό και ερμητικά κλειστό με βαριά μεταλλικά ρολά, μέσο προστασίας από διαρρήξεις, καταλήψεις, λεηλασίες και εμπρησμούς.

Μετά το φτιασίδωμα του 2004, η Αθήνα παρακμάζει, ήλθε και η κρίση και πήρε πραγματικά την κάτω βόλτα. Λεπτομέρειες βέβαια και πρόσκαιρα επεισόδια στην ιστορία μιας πόλης που υπάρχει εδώ και χιλιετίες, έχοντας γίνει από κέντρο του ευρωπαϊκού πολιτισμού ασήμαντο χωριουδάκι για να επανακάμψει ως μητρόπολη, και, ποιος ξέρει, μπορεί να υπάρχει και για χιλιετίες μετά από εμάς. Ποιος μπορεί να φανταστεί πώς θα είναι σε εκατό χρόνια, όταν από πολλού θα έχουμε συναντήσει σε ουράνια βουλεβάρτα και οι σημερινοί δημότες της τους δημότες εκείνους που, καμαρωτοί νεαροί και νεαρές, με τα ρούχα της εποχής, χαμένοι στις σκέψεις των ερώτων τους και των πολιτικών εξελίξεων, πατούσαν αδιάφορα αυτό το μόλις τοποθετημένο και ολοκαίνουριο κάλυμμα φρεατίου;

Υ.Γ. Μη διστάσετε να αφήσετε στα σχόλια πληροφορίες για καλύμματα φρεατίων ή για το κάλυμμα φρεατίου της προτίμησής σας.

Ενημέρωση: Την Παρασκευή, 2 Μαρτίου, αναμένεται να ξαναμπώ στο νοσοκομείο για λίγες μέρες. Δεν ξέρω αν θα είμαι έξω το ΣΚ.

Κυριακή, Φεβρουαρίου 26, 2012

Σκίτσο αποκριάτικο...

... και της γλώσσας εμμονικό.

Δευτέρα, Φεβρουαρίου 20, 2012

Ημερολόγιο νοσηλείας

 
Τα παρακάτω λίγα τα έγραψα σε ένα μικρό σημειωματάριο όσο νοσηλευόμουν, την πρώτη και τη δεύτερη φορά. Από εκεί και τα πρόχειρα σκιτσάκια που ακολουθούν.

Από το παράθυρό μου βλέπω τα αναμμένα φώτα ενός διαμερίσματος. Κοιτάζω προσπαθώντας να διακρίνω κάποια λεπτομέρεια. Ηδονοβλεπτική διάθεση για μια εικόνα υγιούς ανθρώπινης ζωής. Ο ορός τώρα στάζει κανονικά.

 
Νύχτα, ο ορός στάζει, οι σταγόνες αντανακλούν το φως του δρόμου.

***
Οι οροί στάζουν μέσα στο αίμα μου, στάζει και το χιονόνερο από τα σίδερα του μπαλκονιού έξω από το δωμάτιό μου.

 
Δεν κράτησα την τηλεόραση που είχε το δωμάτιό μου (την πρώτη φορά που νοσηλεύθηκα). Εχθές έβλεπα μια μαγευτική πανσέληνο, σήμερα, ένα ουράνιο τόξο. Παρακολουθώ την αέναη κίνηση των νεφών και τα πετάγματα των πουλιών. Περιστέρια, δεκαοχτούρες, καρακάξες, θαλασσοπούλια, είναι όλα παρηγοριά. Σήμερα είμαι σχεδόν σίγουρος ότι είδα ένα αρπακτικό, κουκουβάγια ή κάτι άλλο; Το είδα το πρωί να πετάει σε σχετικά μικρή απόσταση και ενθουσιάστηκα. Μου μοιάζει με γεράκι, είναι δυνατόν; Μπορεί να κάνω λάθος.
***

Ξάφνου, να, ένα σπουργίτι να πετά ψηλά, ψηλά.



Δευτέρα 6 Φεβρουαρίου

Ο άνεμος φυσάει με μεγάλη ένταση. Το κλαδί ενός δέντρου μοιάζει με χέρι που με χαιρετά καθώς σείεται. Σηκώνω του χέρι μου και ανταποδίδω. Συνεχίζουμε για λίγη ώρα αυτό το παιχνίδι με το δέντρο.

Το απόγευμα βλέπω με θλίψη τον αέρα να ξηλώνει κάτι πρόχειρες στέγες, απέναντι, στα «προσφυγικά». Απλωμένοι μουσαμάδες και άλλα πρόχειρα στερεωμένα υλικά για προστασία από τη βροχή γίνονται φτερό στον άνεμο. Κάποιοι ίσως να υποφέρουν απόψε. Κάθε αίσθηση ασφάλειας είναι αυταπάτη. Ο άνεμος έρχεται πάντα. Ίσως να πρέπει να μάθεις να αφήνεσαι και ο ίδιος στον άνεμο, όπως αυτά τα παρασυρμένα υλικά. Όσο πιο πολύ αντιστέκεσαι, τόσο πιο πολύ πονάς.

***

Νωρίς το πρωί νοιώθω τον Λάρι να με σπρώχνει με τα μπροστινά του πόδια για να ξυπνήσω, όπως συνηθίζει. Ενοχλητική, αλλά τόσο αγαπημένη αίσθηση. Ανοίγω τα μάτια και συνειδητοποιώ ότι βρίσκομαι στο νοσοκομείο.



Δευτέρα, Φεβρουαρίου 13, 2012

Επανάσταση;



Έβλεπα εχθές από το κρεβάτι μου στο νοσοκομείο, στη νοικιασμένη τηλεόραση, στιγμιότυπα από τις καταστροφές στην Αθήνα. Μπράβο στους ανθρώπους που κατέβηκαν να διαδηλώσουν και να διατρανώσουν τις απόψεις τους, ποτέ όμως δεν κατάλαβα σε τι ωφελούν οι τυφλές καταστροφές. Με την ταπεινή μου λογική, αδυνατώ να καταλάβω πώς ένας καμένος κινηματογράφος ή καφετέρια επιλύει ένα πρόβλημα ή μια κρίση όπως αυτή που αντιμετωπίζει τώρα η χώρα. Ήταν ο κινηματογράφος ΑΤΤΙΚΟΝ η έδρα της κομαντατούρ; Είναι αλήθεια ότι στην Κοραή υπήρχε κρατητήριο της Γκεστάπο, αλλά πριν από 68 και πάνω χρόνια. Τώρα είναι και εκεί κάτι κινηματογράφοι, καφετέριες και καταστήματα.

Από παραξενιά, θεωρούσα πάντα ότι η απάντηση στα προβλήματα, ιδίως αυτής της φύσης, δεν είναι η καταστροφή, αλλά η δημιουργία, να κρατάς και να διαφυλάσσεις αυτά που έχεις, να στηρίζεις και όχι να καταστρέφεις τον διπλανό σου, να αλλάζεις όσα είναι λάθος, όχι κάνοντάς τα γυαλιά-καρφιά, αλλά «βάζοντας τα γυαλιά» σε αυτούς που σε υποτιμούν.

Έβλεπα με ένα σφίξιμο να καίγονται αγαπημένες γωνιές και στέκια, όπου έχω αναμνήσεις από τα παιδικά μου χρόνια.

Μου θύμισαν όλα αυτά ταραχές σε γκέτο μαύρων από την Αμερική περασμένων δεκαετιών… σπουδαίες και αποτελεσματικές εξεγέρσεις, με τους δυστυχείς να καταστρέφουν τις ίδιες τους τις κοινότητες, τις υποδομές, τις περιουσίες τους, υπό τα απαθή βλέμματα των λευκών και των πλουσίων, που απολαμβάνοντας με τα μαρτίνι τους τις αναλαμπές των εστιών φωτιάς από τα προάστιά τους στους γύρω λόφους περίμεναν το τέλος του ξεσπάσματος για να ξημερώσει μια μέρα όπως όλες οι άλλες, χειρότερη μόνο για τους φτωχούς και όσους αγωνίζονταν να ξεφύγουν από τη φτώχεια.

Ζητώ εκ των προτέρων συγγνώμη αν το κείμενό μου μοιάζει αντεπαναστατικό και δεν είναι η πρόθεσή μου να αποσπάσω την προσοχή από άλλα σημαντικότερα ζητήματα ή από την στυγνή καταστολή. Απλώς τον πόνο μου γράφω, χωρίς ιεράρχηση και προτεραιότητες.

Υ.Γ. Σκεφτόμουν και πόσο υπέφεραν τα αδέσποτα ζώα, τα πουλιά και τα δέντρα της Αθήνας. Ξέρω, λεπτομέρειες και παράπλευρες απώλειες.

Σάββατο, Φεβρουαρίου 04, 2012

Αδειούχος ΠΣΚ*


Μετά από κάποιες εξετάσεις, εχθές μου δώσανε άδεια για το Σαββατοκύριακο καθώς δεν ξεκινάνε, μου είπαν, θεραπεία την Παρασκευή. Δεν παραπονιέμαι, αλλά κάτι μου ανέφεραν ακόμη ότι ίσως και τη Δευτέρα το πρωί που θα «ξαναπαρουσιαστώ» στη μονάδα, συγγνώμη, στο νοσοκομείο, μπορεί να μου ξαναδώσουν άδεια, καθώς η θεραπεία, για κάποιους ασαφείς λόγους, ενδέχεται να μην μπορεί να ξεκινήσει πριν από την Τρίτη ή την Τετάρτη.

Ομολογώ ότι προβληματίζομαι λίγο. Την Παρασκευή το πρωί το νοσηλευτικό προσωπικό είχε απεργία και μου πήρε αίμα γιατρός αντί για νοσοκόμα ή νοσοκόμος. Έκανα και πλάκα στον γιατρό, καθώς η κινήσεις του δεν είχαν τη σιγουριά και την ευκολία των νοσοκόμων που κάνουν συνέχεια αυτή τη δουλειά. Δεν ξέρω αν η αναβολή οφείλεται σε κάποιες ελλείψεις. Υπάρχει κλίμα αναβρασμού στο νοσοκομείο με όλες τις περικοπές που γίνονται και ακούω για νοσηλευτικό προσωπικό σε άλλα νοσοκομεία που, λόγω αναδρομικών περικοπών επιδομάτων, δεν πληρώθηκε σχεδόν καθόλου για το δεκαπενθήμερο. Πώς θα ζήσουν αυτοί οι άνθρωποι και οι οικογένειές τους; Ζητιανεύοντας από συγγενείς και φίλους; Ελλείψεις ακούω ότι υπάρχουν και σε αναλώσιμα και εξοπλισμό.

Πράγματι, έχω την αίσθηση ότι αρρώστησα σε λάθος χρόνο και λάθος τόπο.

Σε μια άλλη εξέλιξη, με κούρεψε εχθές μια φίλη γουλί. Είχαν μείνει ελάχιστες τρίχες. Μου φαίνεται ότι τώρα μοιάζω με βουδιστή μοναχό.

*ΠαρασκευοΣαββατοΚύριακο

Τετάρτη, Φεβρουαρίου 01, 2012

Round 2

 
Μου επιβεβαίωσαν σήμερα τηλεφωνικά ότι αύριο ξαναμπαίνω στο νοσοκομείο για τον δεύτερο γύρο, συγγνώμη, κύκλο χημειοθεραπείας, αν και περισσότερο σαν γύρο πυγμαχικού αγώνα τον νοιώθω. Σας το αναφέρω και για να ξέρετε ότι από το βράδυ και μετά δεν θα είμαι εδώ για να δημοσιεύω τα σχόλιά σας και να απαντάω σε αυτά (μην μου πείτε να αφαιρέσω το moderation, δεν το κάνω, ιδίως από τη στιγμή που θα λείπω από το μπλογκ - είναι θλιβερή η εικόνα των σχολίων σε πολλά ιστολόγια που είναι «ορφανά»). Αν δω ότι η νοσηλεία μου τραβάει πέραν των αναμενόμενων 5-6 ημερών, μπορεί να ζητήσω πάλι από την καλή φίλη Ou Ming να ανεβάσει τα σχόλιά σας.

Αν απορείτε για το σκίτσο, ναι, τα μαλλιά μου είναι πλέον περίπου έτσι. Μπορεί να γίνουν και χειρότερα. Συνέβη πολύ σύντομα, μέσα σε 4 μέρες. Όσο και να είσαι προετοιμασμένος είναι κάπως θλιβερό να «φυλλοροείς», να περνάς το χέρι σου από τα μαλλιά σου και να πέφτουν τούφες χωρίς καμία αντίσταση ή να κάνεις ντους και να βουλώνει το σιφόνι. Σκέφτεσαι βέβαια μετά πόσο δυσκολότερο είναι για μια γυναίκα και ότι εν πάση περιπτώσει τα δικά σου μαλλιά, σε αντίθεση με αρκετών άλλων, κάποια στιγμή θα ξαναβγούν.

Λιπαρά μαλλιά; Πιτυρίδα; Κάνε χημειοθεραπεία και θα δεις… Εμένα μου έκανε ένα μαλλί…
Τρίχες...

Είχα πάει και σήμερα στο νοσοκομείο για μια εξέταση αίματος. Οι εργαζόμενοι είχαν κινητοποιήσεις αντιδρώντας στα νέα μέτρα για την υγεία. Δεν δέχθηκαν τα τρία ευρώ που πληρώνω πάντα για την εξέταση αίματος (την έκανα δωρεάν) και μου έδωσαν μια ανακοίνωση που επισυνάπτω παρακάτω (αν δεν μπορείτε να τη διαβάσετε, δοκιμάστε να κάνετε αποθήκευση της εικόνας με δεξί κλικ). Δεν θα αναφερθώ λεπτομερώς σε όσα αναφέρει η ανακοίνωση, κάποιος μπορεί να διαφωνήσει σε ορισμένα σημεία, αλλά σίγουρα κάτι η βιασύνη και η φούρια να μαζευτούν οι δαπάνες, κάτι η γνωστή προχειρότητα και ανικανότητα, κάτι οι πιέσεις, δημιουργούνται μεγάλες αδικίες, παραλογισμοί και δυσκολίες για τους ασθενείς και το προσωπικό. Αν δεν τα ζήσεις από μέσα με τη μία ή την άλλη ιδιότητα δύσκολα καταλαβαίνεις. Με αυτά που ακούγονται, ελπίζω τουλάχιστον να ολοκληρώσω τη θεραπεία μου πριν να βάλουν λουκέτο τα νοσοκομεία και γενικώς η χώρα.

Ελπίζω να επιστρέψω στο εικονικό και, φυσικά, στο φυσικό μου σπίτι το συντομότερο δυνατόν.