Δευτέρα, Ιανουαρίου 29, 2007

Ατίθασα σκίτσα

Τι να τους κάνω; Δεν σέβονται ούτε τον δημιουργό τους. Να τους φλομώσω στα δακρυγόνα;

Σάββατο, Ιανουαρίου 27, 2007

Απόδρασις

Το εικονιζόμενο δύστροπο σκίτσο επρόκειτο να χρησιμοποιηθεί στο σημερινό post. Δυστυχώς, διέλαθε την προσοχή του ιστολόγου και απέδρασε, με αποτέλεσμα το post να ματαιωθεί. Πληροφορίες το φέρουν να περιφέρεται στο κέντρο των Αθηνών. Εθεάθη να χαζεύει στα καταστήματα και να πίνει καφέ στην πλατεία Εξαρχείων. Εάν το δείτε, μην το πλησιάσετε, υβρίζει και σκαιό τρόπο και ενδέχεται να είναι οπλισμένο με μελανοδοχείο που διαπίστωσα ότι λείπει από τα υλικά ζωγραφικής μου, ειδοποιείστε μέσω σχολίου και θα αποσταλούν οι δυνάμεις ασφαλείας του ιστολογίου, οπλισμένες με διορθωτικό υγρό, ινά επιληφθούν. Όσοι το βοηθήσουν, ενδέχεται να κατηγορηθούν δια υπόθαλψιν εγκληματίου.

Πέμπτη, Ιανουαρίου 25, 2007

Κάποια σημεία για την ανώτατη παιδεία

- Φυσικά και μπορούμε να του κάνουμε ό,τι θέλουμε, μας καλύπτει το άσυλό του!

> Το κράτος οφείλει να διασφαλίζει τη δυνατότητα πρόσβασης όλων στην ανώτατη παιδεία, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι πρέπει να τη μονοπωλεί! Το ένα απέχει έτη φωτός από το άλλο.

> Το κρατικό μονοπώλιο της ανώτατης παιδείας (γιατί μόνο αυτής αλήθεια, γιατί όχι των άλλων βαθμίδων;) συνιστά σύμπτωμα ολοκληρωτισμού. Αυτό το οποίο πάντοτε απαιτεί δικαιολόγηση και τεκμηρίωση είναι η απαγόρευση, όχι η ελευθερία να κάνεις κάτι.

> Η παιδεία είναι στόχος και όχι μέσο εξυπηρέτησης αλλότριων στόχων κρατικής πολιτικής. Αυτό για όσους υποκριτικά αναφέρονται σε δευτερογενή θέματα (μαρασμός περιφερειακών πανεπιστημίων, εάν θα ωφεληθούν ή όχι τα κρατικά πανεπιστήμια από τον ανταγωνισμό κ.λπ.). Ένα ιδιωτικό πανεπιστήμιο υπηρετεί το σκοπό της παροχής παιδείας, όπως και ένα κρατικό πανεπιστήμιο. Η εκπλήρωση αυτής της αποστολής είναι η μοναδική προϋπόθεση που χρειάζεται. Σε περίπτωση αναθεώρησης του άρθρου 16, είμαι αντίθετος στο να επιτραπεί η ίδρυση αποκλειστικά μη κρατικών πανεπιστημίων με τον περιορισμό αυτά να είναι "μη κερδοσκοπικά". Πρέπει να επιτραπεί και η ίδρυση ιδρυμάτων κερδοσκοπικού χαρακτήρα. Εάν είμαι διατεθειμένος να διαθέσω τα χρήματά μου για να αποκτήσω παιδεία και κάποιος ο οποίος πληροί τις προϋποθέσεις είναι διατεθειμένος να μου την παράσχει, δεν έχει κανένας δικαίωμα να απαγορέψει αυτή τη συναλλαγή. Η παιδεία είναι πλούτος, με όποιον τόπο και αν αποκτάται, και η κοινωνία έχει κάθε συμφέρον αναγνώρισης των προσόντων που αποκτά κάποιος με τις σπουδές του.

> Είναι μεγάλη υποκρισία να μιλάμε για δωρεάν δημόσια ανώτατη εκπαίδευση όταν το κόστος σπουδών, π.χ. σε μια άλλη πόλη, είναι τόσο δυσβάσταχτο, ώστε πολλές φορές να συμφέρουν οικονομικά οι σπουδές στο εξωτερικό. Πραγματικά, σε ένα πανεπιστήμιο της Αγγλίας (αναφέρομαι στη χώρα διότι φοίτησα εκεί) μπορεί να έχει κάποιος εξαιρετικά χαμηλό κόστος στέγασης και σίτισης, σε αξιοπρεπέστατες υποδομές (δεν θέλω να αναφερθώ στις αντίστοιχες υποδομές των ελληνικών πανεπιστημίων). Είναι ντροπή και κατάντια να αντιτείνουν κάποιοι ξεδιάντροπα ότι εάν ιδρυθούν ιδιωτικά πανεπιστήμια θα μαραζώσουν τα περιφερειακά κρατικά πανεπιστήμια με δυσμενείς οικονομικές συνέπειες για τις τοπικές κοινωνίες, αποδεχόμενοι ουσιαστικά την αφαίμαξη και τη στυγνή εκμετάλλευση που υφίστανται οι σπουδαστές και οι οικογένειές τους για σπουδές σε ανεπαρκή ιδρύματα. Με άλλα λόγια, το κράτος, αδυνατώντας να ενισχύσει με ορθολογικό τρόπο την περιφέρεια, παραδίδει βορά στα χέρια των τοπικών ιδιοκτητών παραπηγμάτων και σε άλλα τοπικά συμφέροντα τους φοιτητές και τους γονείς τους, και αυτό είναι αποδεκτό! Εύγε!

> Τις ανησυχίες πολλών, ιδίως ακαδημαϊκών, για το πώς θα διασφαλίζεται η ποιότητα της παρεχόμενης εκπαίδευσης από τα ιδιωτικά πανεπιστήμια μόνο ως φαιδρότητα μπορώ να την εκλάβω, με δεδομένο το επίπεδο δαπέδου πολλών ελληνικών πανεπιστημίων και της χαμηλής ποιότητας της ανώτατης εκπαίδευσης στην Ελλάδα εν γένει (με βάση και αξιολογήσεις διεθνών οργανισμών). Πέραν του όποιου πλαισίου μπορεί να ισχύει και των μηχανισμών αξιολόγησης (αλήθεια, αυτή την "αξιολόγηση" δεν είναι που πεισματικά αρνούνται οι πανεπιστημιακοί για τα κρατικά πανεπιστήμια όπου διδάσκουν;), η καλύτερη εξασφάλιση για το επίπεδο των σπουδών ενός ιδιωτικού πανεπιστημίου είναι ότι αυτός ο οποίος πληρώνει για τις σπουδές του, απαιτεί συνήθως αυτές να έχουν κάποιο αντίκρισμα στην αγορά εργασίας. Τελικά, οι αντιρρήσεις που εκφράζονται για τις όποιες μεταρρυθμίσεις φάσκουν και αντιφάσκουν. Πότε ανησυχούν για την ποιότητα των ιδιωτικών πανεπιστημίων που θα ιδρυθούν, πότε ανησυχούν για το πώς θα τα ανταγωνιστούν τα κρατικά πανεπιστήμια, συχνά οι ίδιοι άνθρωποι, στην ίδια συζήτηση. Η ουσία είναι να μη γίνει καμία αλλαγή και να μείνουν όλα ως έχουν.

> Τα χρήματα δεν είναι πανάκεια για τα προβλήματα της παιδείας μας όπως θέλουν να μας πείσουν μερικοί, καλοπροαίρετα ή υστερόβουλα. Η έλλειψή τους είναι πρόβλημα, αλλά μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ο τρόπος με τον οποίο λειτουργούν σήμερα τα πανεπιστήμια, η ασυδοσία, η απουσία ελέγχου η απουσία αξιολόγησης και το γεγονός ότι τα περισσότερα λειτουργούν σχεδόν αποκλειστικά ως εξεταστικά κέντρα όπου οι φοιτητές προσέρχονται περιοδικά για να υποβληθούν σε κάποιες εξετάσεις. Γιατί δεν μετατρέπονται σε ιδρύματα φοίτησης δι' αλληλογραφίας; Ακόμη καλύτερα, προτείνω την κατάργηση των εισαγωγικών εξετάσεων και όποιος πολίτης θέλει και έχει διάθεση για μελέτη, να διαβάζει μόνος του μερικά συγγράμματα, να προσέρχεται σε ένα πανεπιστήμιο, να γράφει εξετάσεις και όταν με το καλό μετά από χρόνια και καιρούς συμπληρώνει τα απαιτούμενα μαθήματα, να λαμβάνει ένα πτυχίο.

> Μεγάλο μέρος των αντιδράσεων οφείλεται στην εδραιωμένη στη χώρα μας αντίληψη του να θεωρείται ένα δημόσιο λειτούργημα/ίδρυμα/υπηρεσία/τομέας ιδιωτικό μαγαζάκι το οποίο πρέπει να ελέγχουν αποκλειστικά οι υποτιθέμενοι λειτουργοί του και το οποίο συχνότατα χρησιμοποιούν για να υπηρετούν τα δικά τους ιδιωτικά συμφέροντα, σκοπιμότητες (πολιτικές ή άλλες), ακόμη και για την υπεξαίρεση δημόσιου ή κοινοτικού χρήματος (πόσες τέτοιες υποθέσεις δεν έχουν δει το φως της δημοσιότητας;) Η διαφθορά και η αθέμιτη συναλλαγή ζει και βασιλεύσει και στο χώρο της εκπαίδευσης όπως και σε άλλους τομείς. Τα πανεπιστήμια δεν είναι υπόθεση των ακαδημαϊκών περισσότερο από όσο η αστυνομία είναι υπόθεση των αστυνομικών ή η δικαιοσύνη είναι υπόθεση των δικαστικών.

> Για όσους δεν το έχουν πάρει χαμπάρι, είτε αλλάξουμε είτε δεν αλλάξουμε το άρθρο 16, είτε θέσουμε είτε δεν θέσουμε τον περιορισμό περί μη κερδοσκοπικών μη κρατικών πανεπιστημίων, πολύ σύντομα η ΕΕ θα μας υποχρεώσει σε αναγνώριση των τίτλων σπουδών που έχουν χορηγηθεί από εργαστήρια ελευθέρων σπουδών στην Ελλάδα και τα οποία συνεργάζονται με ευρωπαϊκά πανεπιστήμια. Μόνο εγώ βλέπω το σχιζοφρενικό της κατάστασης σε ένα περιβάλλον όπου το σύνταγμα θα εξακολουθήσει να απαγορεύει την ίδρυση μη κρατικών πανεπιστημίων ή θα επιτρέπει την ίδρυση μόνο μη κερδοσκοπικών πανεπιστημίων, θα αναγνωρίζονται παράλληλα πλήρη δικαιώματα πανεπιστημιακών σπουδών σε αποφοίτους των εν λόγω ιδιωτικών και κερδοσκοπικών ιδρυμάτων; Επίσης, θα αναγνωρίζουμε τη δυνατότητα παροχής τέτοιων σπουδών σε κάθε ιδιώτη που θα έχει εξασφαλίσει τη σχετική συνεργασία με ένα εκπαιδευτικό ίδρυμα του εξωτερικού, ουσιαστικά ανεξαρτήτως κύρους, αρκεί να λειτουργεί νόμιμα σε κράτος της ΕΕ, αλλά θα την αρνούμαστε σε κάθε εγχώριο φορέα, ανεξαρτήτως δυνατότητας παροχής υψηλού επιπέδου σπουδών, εάν δεν έχει αυτή τη συνεργασία; Ησυχία παρακαλώ, η χώρα/η κυβέρνηση/οι εκπαιδευτικοί/οι φοιτητικές οργανώσεις κοιμούνται... ή κάνουν πως κοιμούνται.

> Κάποιοι φαίνεται ότι προτιμούν τη μετανάστευση φοιτητών και τη μεγάλη απώλεια χρημάτων στο εξωτερικό για την ενίσχυση των εκεί ιδρυμάτων, ακόμη και σε χώρες με πανεπιστήμια β' διαλογής, οι σπουδές στα οποία όμως αναγνωρίζονται από το ελληνικό κράτος, παρά την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων στο εσωτερικό, με τις συνεπαγόμενες επενδύσεις και την εξασφάλιση θέσεων εργασίας για έλληνες επιστήμονες, την αποδυνάμωση της παραπαιδείας στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση (αφού η το δίλημμα για πολλές οικογένειες δεν θα είναι αποκλειστικά επιτυχία στις εξετάσεις ή φυγή στο εξωτερικό) και τα όποια άλλα οφέλη και, σε τελική ανάλυση, με δυνατότητα ελέγχου της ποιότητας των σπουδών.

> Η αίσθηση που έχω είναι ότι όσοι αντιδρούν στις αλλαγές που συζητούνται σήμερα απλώς δεν θέλουν να συμβεί καμία αλλαγή - ποτέ!

Αναγνώστη, τα έγραφα όλα αυτά όταν σκέφθηκα το απόλυτο επιχείρημα για τη μη αναγνώριση των εργαστηρίων ελευθέρων σπουδών ως πανεπιστημίων. Σκέψου τι έχει να γίνει εάν τεθούν υπό κρατικό έλεγχο ή υποχρεωθούν να λειτουργούν με καθορισμένο από το κράτος τρόπο ή καπελωθούν και αυτά από το εκπαιδευτικό-πολιτικό κατεστημένο ή - φρίκη της φρίκης - θεωρηθούν και οι δικοί τους χώροι "άσυλο". ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΑΤΑΝΤΗΣΟΥΝ ΣΑΝ ΤΑ ΚΡΑΤΙΚΑ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑ!!! Και όλα αυτά γιατί; Για να μπορούν και οι δικοί τους απόφοιτοι να μπαίνουν στο λίμπο του Δημοσίου; Όχι, καλύτερα έτσι!

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Δεν νομίζω ότι έχει σχέση, αλλά δεν θέλω να στερήσω από πιθανούς συζητητές την ευκαιρία να μου καταλογίσουν μεροληψία, για αυτό θα αναφέρω ότι έκανα το πρώτο στάδιο των σπουδών μου σε εργαστήριο ελευθέρων σπουδών, σε κάποιο κολέγιο. Να μην ξεχάσω να συμπληρώσω ότι φοίτησα επί τέσσερα έτη εντελώς δωρεάν λόγω της υψηλής βαθμολογίας μου, όταν κάποιοι συνομήλικοί μου πλήρωναν ακριβά τις δικές τους σπουδές σε δημόσια πανεπιστήμια ή, ακόμη χειρότερα, σε ΤΕΙ τεχνολόγων μεγεθυντών πέους στο Στραβό Νερό, καταβάλλοντας αστρονομικά ποσά σε ενοίκιο για εκείνο τον μετασκευασμένο κοτέτσι και έχοντας εξασφαλίσει ένα πλούτο αμάθειας και πολλά χρόνια ανεργίας. Γράφω όλα τα παραπάνω επειδή συνήθως εκφράζω τις απόψεις μου για ορισμένα βασικά θέματα. Στην ηλικία μου, με χρόνια στην αγορά εργασίας και ήδη με μια επαγγελματική πορεία που απέχει πολύ από το στάδιο των σπουδών δεν έχω κανένα συμφέρον από τις όποιες εξελίξεις. Παιδιά δεν έχω ούτε επιθυμώ να αποκτήσω, καθώς είμαι φύσει απαισιόδοξος. Παρακολουθώ τις εξελίξεις ως παρατηρητής και χαμογελώ πού και πού με τις όποιες φαιδρότητες. Σε αυτή τη χώρα, όποιος παίρνει τα πράγματα στα σοβαρά υποφέρει, κάτι που ξεχνάω συχνά.

Να μην ξεχάσω και κάτι τελευταίο, τον ορισμό του πανεπιστημιακού ασύλου:

Να επιβάλλεις καθεστώς τρόμου και ανελευθερίας, να προβαίνεις σε κάθε παρανομία, να πλακώνεις στο ξύλο όποιον διαφωνεί μαζί σου και να απαγορεύεις στον συμφοιτητή σου να αποκτήσει παιδεία (εάν τύχει να είσαι και εσύ, ο καταληψίας-αριστεριστής-αναρχοαυτόνομος-κουκουλοφόρος-διακινητής ναρκωτικών φοιτητής) επικαλούμενος την ιερότητα του πανεπιστημίου ως χώρου παροχής παιδείας και ελεύθερης ανταλλαγής ιδεών - ενώ καταστρέφεις το ίδιο το πανεπιστήμιο και όσα αυτό εκπροσωπεί.

Τρίτη, Ιανουαρίου 23, 2007

Το κάλεσμα της Λίλιθ / Αφήγηση ενός ονείρου

Κατέβηκα από το πλοίο στο λιμάνι,
Ο ουρανός ήταν βαρύς,
Φωνές παντού παρακινούσαν
"Στου Γιόσεφ, στου Γιόσεφ τον τάφο πήγαινε!"

Βγήκα έξω από την πόλη,
Έτρεξα σε λόφους σκοτεινούς,
Και οι φωνές πάλι παρακινούσαν
"Στου Γιόσεφ, στου Γιόσεφ τον τάφο πήγαινε!"

Έφτασα σε γκρίζα μνήματα,
Από παντού μου ρίχνονταν σκιές,
Και οι φωνές ξανά παρακινούσαν
"Στου Γιόσεφ, στου Γιόσεφ τον τάφο πήγαινε!"

Και τότε σε μια κρύπτη βρέθηκα,
Και σκάλες που κατέβαιναν βαθιά,
Ένα σπαθί στα χέρια μου κρατούσα,
Και πολεμούσα τις σκιές.

Μα μέσα από τον ανεμοστρόβιλο της μάχης,
Με αυτούς που από παλιά ήταν νεκροί,
Είδα πελιδνό το πρόσωπό σου,
Τα χείλη σου σαν κόκκινο κρασί.

Και όλα σωπάσαν, και όλα ησυχάσαν,
Στον τάφο, του τάφου απλώθηκε σιωπή,
Εσύ σηκώθηκες, πλησίασες, ατάραχη, αγέρωχη, ψηλή,
Είχε η θωριά σου κάτι, από το θάνατο και απ' τη ζωή.

Τα χείλη σου στα χείλη μου ακούμπησες, με μέθυσες σε μια στιγμή,
Μου 'φυγε το σπαθί από το χέρι κι ήθελα να 'μενα παντοτινά εκεί,
Μα ρίγησε από το χάδι σου η ψυχή,
Τα μάτια ανοίγω στο κρεβάτι και βλαστημάω τη ζωή.
---

Δεν ξέρω τι έπαθα και γράφω σε στίχους, το όνειρό μου ήθελα να αφηγηθώ. Με το σκίτσο προσπάθησα να πειραματιστώ λίγο, αλλά μάλλον δεν πέτυχα ακριβώς αυτό που ήθελα, δεν πειράζει, γι αυτό είναι τα ιστολόγια.

Δευτέρα, Ιανουαρίου 22, 2007

Caveat Emptor* ή Οι τράπεζες είναι φίλοι μας

Θυμήθηκα, με αφορμή μια συζήτηση εχθές, Κυριακή, τη σύντομη παραμονή μου σε μια τράπεζα όπου είχα προσληφθεί πριν από πολλά χρόνια. Εφοδιασμένος με το μάστερ στη χρηματοοικονομία και τα οικονομικά επιχειρήσεων από πανεπιστήμιο της Γηραιάς Αλβιόνος, είδα κάποια στιγμή να μου ανοίγονται οι πύλες του παραδείσου. Πόσο κράτησε η σταδιοδρομία μου μέχρι να αποφασίσω ότι αυτά δεν είναι για μένα; Τρεις μήνες περίπου συν ή πλην κάποιες μέρες. Πολλά ήταν αυτά που με ενοχλούσαν, αλλά οφείλω να ομολογήσω ότι ακόμη και αν ήταν καλύτερες οι συνθήκες δεν νομίζω ότι το συγκεκριμένο είδος εργασίας μου ταίριαζε. Θυμάμαι ότι αρχικά είχα τοποθετηθεί στα κεντρικά της τράπεζας, εν είδει προσαρμογής, αλλά η αληθινή καταστροφή ήταν όταν τοποθετήθηκα, προαλειφόμενος χρηματοοικονομικός σύμβουλος, σε υποκατάστημα. Αναπολώ "νοσταλγικά" αυτή την περίοδο. Ποτέ άλλοτε δεν είχα ακούσει τόσο χέβι μέταλ, δεν είχα τόσα ξεσπάσματα νεύρων δεν φανταζόμουν τόσες σκηνές βίας και δεν μίσησα τόσο την κοινωνία (αυτό το τελευταίο συζητήσιμο).

Γιατί όμως αυτός ο πρόλογος; Θα ήθελα να αναφέρω ένα περιστατικό το οποίο μου είχε κάνει εντύπωση τότε και το οποίο θεωρώ ενδεικτικό του τρόπου με τον οποίο λειτουργούν, όχι μόνο οι τράπεζες, αλλά και πολλοί άλλοι οργανισμοί στην υπέροχη πατρίδα μας και του τρόπου με τον οποίο αντιμετωπίζουν τους πελάτες ή άλλους που συναλλάσσονται μαζί τους. Ήταν ένα πρωινό, στο πλαίσιο της ενημέρωσης πριν από το άνοιγμα του υποκαταστήματος που η διευθύντρια έδινε κάποιες οδηγίες, απευθυνόμενη στους ταμίες. Ένά τέλος που εισέπραττε η τράπεζα υπέρ του δημοσίου είχε καταργηθεί, ωστόσο, ήταν απόφαση της τράπεζας να εξακολουθήσει να το εισπράττει, μετατρέποντάς το αυτόματα σε αύξηση της δικής της αμοιβής. Φυσικά, οι πελάτες θα ήταν δύσκολο έως αδύνατον να αντιληφθούν αυτή την αύξηση, συνεχίζοντας να έχουν την εντύπωση ότι καταβάλλουν το συγκεκριμένο τέλος. Το καλύτερο όμως δεν είναι αυτό. Το καλύτερο είναι ότι η διευθύντρια συνέχισε λέγοντας ότι εάν κάποιος πελάτης (υποψιασμένος/ ενημερωμένος/ τσαμπουκαλεμένος) ήταν ενήμερος του θέματος και διαμαρτυρόταν/ άρχιζε τα μπινελίκια, τότε και μόνο τότε ο ταμίας θα έκανε όπισθεν ολοταχώς και θα αφαιρούσε το τέλος από τη συναλλαγή - ουσιαστικά αναλαμβάνοντας ο ίδιος την ευθύνη και παριστάνοντας τον άσχετο, καθώς, φυσικά, μια τράπεζα δεν είναι δυνατόν να χρεώνει επιλεκτικά τους πελάτες της ανάλογα με το πόσο ενημερωμένοι είναι ή δεν είναι αυτοί ή του πόσο έντονα διαμαρτύρονται και να υιοθετεί τέτοιες πρακτικές, εκτός εάν κάνω λάθος. Σε ερώτησή μου εάν αυτό ήταν δεοντολογικό, η απάντηση ήταν ότι η τράπεζα έχει το δικαίωμα να καθορίζει τις τιμές των υπηρεσιών της. Δεν επέμεινα, καταπίνοντας ακόμη λίγο σκοτάδι.

Καθώς δεν έχω διάθεση για κηρύγματα από άμβωνος, τις κρίσεις τις αφήνω σε εσάς. Αυτές είναι οι εντιμότατες τράπεζες στις οποίες έχουμε εναποθέσει τις τύχες της οικονομίας μας, που ελέγχουν τη ζωή - κυριολεκτικά- τόσων συμπολιτών μας (εγώ δεν δανείζομαι) και που μας χρεώνουν για το προνόμιο να καταθέτουμε τα χρήματά μας σε αυτές ώστε να τα εκμεταλλεύονται.

Να φυλάγεστε από τους ληστές με τα όπλα, να φυλάγεστε και από τους ληστές με τις γραβάτες. Μη δέχεστε τίποτα στην ονομαστική του αξία και ίσως εκεί που πρέπει να φωνάζετε πιο δυνατά δεν είναι στη λαϊκή αγορά, αλλά στο γραφείο με την επένδυση από ξύλο και την ακριβή μοκέτα και όπου κάτω από ένα επίχρισμα πολιτισμού βρίσκεται καμουφλαρισμένη η χειρότερη βαρβαρότητα. Από τη μία μας απειλεί το χάος και από την άλλη η τυραννία. Άκουσα πάλι πρόσφατα την ωραία φράση ότι η κοινωνία μας δεν είναι παρά μια οργανωμένη ζούγκλα (το "οργανωμένη" ίσως να είναι υπερβολή για το κράτος μας).

* Ας προσέχει ο αγοραστής (αρχή βάσει της οποίας ο αγοραστής/καταναλωτής οφείλει να ελέγχει αυτό που αγοράζει ενώ μετά την αγορά δεν αναγνωρίζεται καμία ευθύνη από πλευράς πωλητή) - Κοινώς, ας προσέχατε.

Σάββατο, Ιανουαρίου 20, 2007

Η φύσις βρίσκει διέξοδο

- Ανθουλή! Τι πράξατε;!
- Ω! Συγγνώμη Πετούνια! Έφταιγε λίγο ο αέρας... λίγο η ακαταμάχητη παρουσία σας...
-
Οι κάτοικοι του πλανήτη Χλώρεν, θεωρώντας τον κόσμο ως "κακό", ως κοσμικό ατύχημα, περίπου όπως και οι Γνωστικοί, κάποια στιγμή αποφάσισαν να βάλουν τέρμα στον κύκλο της ζωής και σταμάτησαν τη συνουσία. Δυστυχώς, η ύπουλη και πονηρή φύση βρήκε διέξοδο τροποποιώντας "ελαφρά" τον τρόπο αναπαραγωγής τους και δίνοντας νέο νόημα στη φράση "παιδιά των λουλουδιών" (θα μπορούσαν βέβαια να φορούν σακούλες, αλλά τέλος πάντων).
-
Αγόρασα πρόσφατα το καλό βιβλίο "ΑΠΑΝΤΑ ΠΕΖΑ" του Χόρχε Λουίς Μπόρχες, από τα Ελληνικά γράμματα, μετάφραση, επιμέλεια, σχόλια: Αχιλλέας Κυριακίδης. Ο Μπόρχες, στο κείμενο "TLÖN, UQBAR ORBIS TERTIUS", βάζει στο στόμα του φίλου του Μπιόι Κασάρες, επίσης συγγραφέα, τη φράση που υποτίθεται ότι ανήκει σε κάποιον φανταστικό αιρεσιάρχη της φανταστικής χώρας Uqbar "...οι καθρέφτες και η συνουσία είναι απεχθείς, γιατί πολλαπλασιάζουν τον αριθμό των ανθρώπων."
-
Με συγχωρείτε τώρα, αλλά έχω και περιμένει ένα καλό κονιακάκι και ένα καλό βιβλίο.

Τρίτη, Ιανουαρίου 16, 2007

Η υψηλή τέχνη του απαγχονισμού

Προειδοποίησις: Ακολουθεί νοσηρά δημοσίευσις, συνεχίζετε την ανάγνωση με δική σας ευθύνη.


Με αφορμή τους πρόσφατους απαγχονισμούς στο Ιράκ και τον, κατά λάθος, αποκεφαλισμό ενός εκ των καταδικασθέντων (όταν τις δουλειές των επαγγελματιών τις αναλαμβάνουν ερασιτέχνες, όλα μπορεί να συμβούν):

Συμβουλές επαγγελματικού προσανατολισμού προς υποψήφιους δημίους

Δεν είναι πράγμα εύκολο, κάποιον να κρεμάσεις,
Πρέπει παράγοντες πολλούς σωστά να συγκεράσεις,
Το βάρος του κατάδικου, το πάχος το λαιμού, της πτώσης την απόσταση, το μήκος του σχοινιού,
Οι αυχενικοί του σπόνδυλοι πρέπει ευθύς να σπάσουν,
δεν θέλεις άγαρμπους χορούς, κινήσεις και σπασμούς ή,
Κάποιες φορές, χειρότερα, αποκεφαλισμούς,
Γι' αυτό σας λέω εμφατικά, το κρέμασμα είναι τέχνη,
Θέλει μεράκι και μυαλό και, ας μην πιστεύετε, καρδιά σκέτο χρυσό,
Και αν έχετε και κλίση σε άλλα μυστικά,
Του μανδραγόρα πρώτοι θα έχετε σοδειά.

Και όσοι αυτά τα βλέπετε περιφρονητικά,
Και αν το ικρίωμα, η αγχόνη, μοιάζουν τρομακτικά,
Σκεφθείτε όσους κρεμάσατε σαν ήσασταν παιδιά,
Ποινή που ήταν η δέουσα για λάθος μαντεψιά.


Παραπομπές
http://en.wikipedia.org/wiki/Hanging
http://www.richard.clark32.btinternet.co.uk/hanging2.html#process
http://www.richard.clark32.btinternet.co.uk/hanging1.html#noose

Σάββατο, Ιανουαρίου 13, 2007

Πρεσβείες, ρουκέτες και καυτές κάμερες

Για άλλη μια φορά, το ιστολόγιο Περαστικός, το ιστολόγιο των αποκαλύψεων, ανεβάζει ένα ποστ που θα συζητηθεί!

Ιδού τι κατέγραψαν οι κάμερες ασφαλείας του ιστολογίου μας!

Όπως βλέπετε, εξηγείται και η κινεζική προέλευσις της ρουκέτας.

Σχετικαί αναφοραί:

Never in the field of window panes was so much said by so many for a single broken window pane. (Ουίνστον Περαστικός)

Ρίξε στο γυαλί ρουκέτα. (Λαϊκόν άσμα)

Όπου σπάνε τα τζάμια της πρεσβείας, μιλάει πολύ ο πρέσβης και οι πρωθυπουργοί ακούνε. (Παροιμία κινεζικής προελεύσεως)

Όποιος σπάει ένα τζάμι, κάνει χαρούμενο έναν τζαμά. (Βίκτορας)

Και εμάς μας έσπασε το τζάμι, αλλά δεν κάνανε έτσι. (Ανώνυμος τηλεθεατής)

Άμα ραγίσει το γυαλί...

Εντάξει, σταματάω.

Παρασκευή, Ιανουαρίου 12, 2007

Όταν ο Νεάντερταλ χαμογέλασε


Τα νέα διαδόθηκαν αστραπιαία, παρά το γεγονός ότι κάποιοι προσπάθησαν να ελέγξουν την πληροφορία. Ένας νέος άνθρωπος είχε γεννηθεί, ένας άνθρωπος που δεν ήταν Χόμο Σάπιενς, αλλά ανήκε σε ένα νέο, πιο εξελιγμένο είδος. Ένα είδος που απείχε από αυτό που σήμερα νοούμε ως άνθρωπο, περίπου, όσο το είδος μας από τον Νεάντερταλ. Σύντομα μαθεύτηκε ότι υπήρχαν ήδη 3-4 δείγματα του νέου είδους, άγνωστο πώς προέκυψαν, σε μια απομονωμένη κοινότητα. Για λίγο, όλη η ανθρωπότητα πάγωσε, σαν ένα αόρατο χέρι να είχε κλείσει με δύναμη γύρω από τον πιο αρχέγονο πυρήνα της ύπαρξης κάθε ανθρώπου.

Την έκπληξη διαδέχθηκε η οργή. Δεν ήμαστε λοιπόν εμείς οι εκλεκτοί της δημιουργίας; Δεν είμαστε το κορυφαίο δημιούργημά Του, πλασμένοι καθ' εικόνα και καθ' ομοίωση; Είμαστε απλώς λάσπη; Ένα ενδιάμεσο στάδιο, ένας ακόμη κρίκος στην αλυσίδα της εξέλιξης και όχι η κατάληξή του; Δεν είναι λοιπόν η θέση που μας ανήκει στο θρόνο του σύμπαντος, αλλά στο τμήμα ανθρωπολογίας κάποιου μουσείου, δίπλα από τα άλλα προπλάσματα; Θα μας δείχνουν και εμάς κάποτε σε κάποιο ντοκιμαντέρ και θα γελούν με εμάς τα παιδιά κάποιου άλλου είδους; Και τα δικά μας παιδιά; Ποιο θα είναι το δικό τους μέλλον, αν έχουν καθόλου μέλλον, αυτά που τα φανταζόμαστε θεούς; Μας πρόδωσε λοιπόν Εκείνος; Μας πρόδωσε η φύση;

Οι πιστοί είδαν την πίστη τους να καταρρέει, οι ρατσιστές είδαν την ανωτερότητά τους να χάνεται, οι μη ρατσιστές είδαν όλες τις φυλές να υποβιβάζονται κάτω από την ετικέτα του υπανθρώπου - ποιος είχε το δικαίωμα να καλείται τώρα άνθρωπος; - οι ορθολογιστές είδαν το μέλλον που οραματίζονταν να θρυμματίζεται αφήνοντας πίσω του το σκοτάδι και τη λήθη. Κατηγορίες εκτοξεύθηκαν από και προς όλες τις κατευθύνσεις. Πολλοί υιοθέτησαν θεωρίες συνομωσίες, μιλώντας για γενετικά πειράματα και άλλα πιο απίθανα σενάρια. Μια κραυγή αντήχησε σε όλο τον πλανήτη "Σκοτώστε!". "Βρείτε τα νήπια, σκοτώστε τα και εξαλείψτε όλη τη γενιά τους, όλους τους συγγενείς τους, όλη την κοινότητά τους, σκοτώστε και παραπάνω αν πρέπει, σκοτώστε όλα τα νήπια της περιοχής, φτάνει να είμαστε σίγουροι. Εξαφανίστε τα βδελύγματα και να μην αναφερθεί ποτέ πια κανένας στην ύπαρξή τους και σε αυτό που συνέβη!".

Μερικές χιλιάδες χρόνια αργότερα, σε ένα μουσείο, σε ένα διαφορετικό ηλιακό σύστημα, μια δασκάλα μιλούσε στην τάξη της για ένα από τα τελευταία δολοφονικά ξεσπάσματα του Χόμο Σάπιενς στον πλανήτη - κοιτίδα Γη, που καταγράφηκε ως η "μεγάλη σφαγή των νηπίων", γεγονός που μερικοί μελετητές πίστευαν ότι είχε το αρχέτυπό του κάπου ακόμη παλαιότερα. Στις πίσω σειρές των μαθητών, δύο πιτσιρίκια χασκογελούσαν. Το ένα, μασώντας ένα σνακ άγνωστο σε εμάς, στράφηκε και είπε στο άλλο κάτι που στη δική μας χοντροκομμένη γλώσσα (με τα κριτήρια του Νέου Ανθρώπου, όλες οι σύγχρονες γλώσσες μοιάζουν με μουγκρητά) θα μπορούσε να αποδοθεί ως "Τι ψωνάρες, ποιο σοβαρό είδος θα αυτοχαρακτηριζόταν ποτέ ως 'σοφό*'";

*Sapiens = σοφός στα λατινικά.

Τρίτη, Ιανουαρίου 09, 2007

Τεκμηρίωσις ή hammering the point home / Συνέχεια από το προηγούμενο

Δεν άντεξα στον πειρασμό να μην κάνω την έρευνά μου, λοιπόν, τι προβλέπει η Ελληνική νομοθεσία, σε εναρμόνιση με την ευρωπαϊκή νομοθεσία; Η φράση κλειδί είναι "ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΑΔΕΙΑ ΤΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥ". Ειλικρινά, χρειάζεται να γράψω κάτι άλλο πάνω στο θέμα;

Η πηγή είναι ο δικτυακός τόπος του Σωματείου Εργαζομένων στα Γενικά Αρχεία του Κράτους, όλη η νομοθεσία, για όποιον ενδιαφέρεται, εδώ.

Πνευματική ιδιοκτησία

ΝΟΜΟΣ 2121/1993
Πνευματική ιδιοκτησία, συγγενικά δικαιώματα και πολιτιστικά θέματα

'Αρθρο 19: Παράθεση αποσπασμάτων
Επιτρέπεται, χωρίς την άδεια του δημιουργού και χωρίς αμοιβή, η παράθεση σύντομων αποσπασμάτων από έργο άλλου νομίμως δημοσιευμένου για την υποστήριξη της γνώμης εκείνου που παραθέτει ή την κριτική της γνώμης του άλλου, εφόσον η παράθεση των αποσπασμάτων αυτών είναι σύμφωνη προς τα χρηστά ήθη και η έκταση των αποσπασμάτων δικαιολογείται από τον επιδιωκόμενο σκοπό. Η παράθεση του αποσπάσματος πρέπει να συνοδεύεται από την ένδειξη της πηγής και των ονομάτων του δημιουργού και του εκδότη, εφόσον τα ονόματα αυτά εμφανίζονται στην πηγή.

'Αρθρο 25: Χρήση για λόγους ενημέρωσης
1. Επιτρέπεται, χωρίς την άδεια του δημιουργού και χωρίς αμοιβή στο μέτρο που δικαιολογείται από τον επιδιώκομενο σκοπό: α) η αναπαραγωγή και η διάδοση στο κοινό, για λόγους περιγραφής επίκαιρων γεγονότων με μέσα μαζικής επικοινωνίας έργων, που βλέπονται ή ακούγονται κατά τη διάρκεια ενός τέτοιου γεγονότος, β) η αναπαραγωγή και η διάδοση στο κοινό με μεσα μαζικής επικοινωνίας προς το σκοπό της ενημέρωσης επί επίκαιρων γεγονότων πολιτικών λόγων, προσφωνήσεων, κυρηγμάτων, δικανικών αγορεύσεων ή άλλων έργων παρόμοιας φύσης, καθώς και περιλήψεων ή αποσπασμάτων από διαλέξεις, εφόσον τα έργα αυτά παρουσιάζονται δημόσια.
2. Η αναπαραγωγή και η διάδοση στο κοινό πρέπει, όταν αυτό είναι δυνατό, να συνοδεύονται από την ένδειξη της πηγής και του ονόματος του δημιουργού.

Υπάρχει νοήμων ζωή στην (αηδία) μπλογκόσφαιρα*;

- Με ποιο δικαίωμα με έχεις ρε κούτσικο στα link σου;

Με αφορμή αυτή την υπόθεση, στους πρωταγωνιστές τις οποίας ελάχιστα θα αναφερθώ, διαπίστωσα πάλι πόσο ελάχιστα "κοινή" είναι η κοινή λογική. Σημειωτέον, ότι ποτέ δεν ήμουν και δεν θέλησα να εντάξω το ιστολόγιό μου στο Monitor. Δεν θα αναφερθώ σε τεχνικά στοιχεία όπως άλλοι, ούτε και με ενδιαφέρουν. Οι παρατηρήσεις μου βασίζονται σε μερικά αυτονόητα πράγματα κι αρχές που κάποιοι ή θολά τα βλέπουν ή προσπαθούν να τα θολώσουν για τους άλλους. "Όταν αισθάνεσαι μπερδεμένος, επέστρεφε στα βασικά", κάτι τέτοιο έλεγε ο κ. Μιγιάγκι στο Καράτε Κιντ. Πάμε λοιπόν:

1. Το υλικό το οποίο ανεβάζει κάποιος σε ένα ιστολόγιο ή άλλο βήμα ελεύθερης πρόσβασης αποτελεί δημοσίευση και όχι ιδιωτική πληροφορία ή προσωπικά δεδομένα. Κάθε τρίτος μπορεί να αναφερθεί σε αυτό το υλικό, να παραπέμψει σε αυτό, να το χρησιμοποιήσει βιβλιογραφικά, ακόμη και να ασκήσει κριτική σε αυτό ή να δημοσιεύσει αποσπάσματα βάσει των όσων επιτρέπει η νομοθεσία και εφόσον δεν παραβιάζει κάποιο δικαίωμα πνευματικής ιδιοκτησίας ή δεν διαπράττει άλλο αδίκημα σε βάρος του ιστολόγου.

2. Κανένας δεν μπορεί να εμποδίσει τον οποιονδήποτε να κάνει μια απλή αναφορά στη δικτυακή του διεύθυνση ή σε οποιοδήποτε άλλο πνευματικό έργο του, είτε πρόκειται για κάποιο πορνοπεριοδικό ή φυλλάδα της χειρίστης ποιότητας είτε για την πιο έγκριτη διεθνή εφημερίδα, πάντα υπό την προϋπόθεση ότι αυτό γίνεται χωρίς να παραβιάζεται κάποιο δικαίωμα ή να διαπράττεται κάποιο αδίκημα, όπως αυτό της συκοφαντικής δυσφήμισης.

3. Το Monitor δεχόταν ιστολόγους που οι ίδιοι, συνήθως, είχαν επιλέξει να εγγραφούν σε αυτό, υποβάλλοντας αίτηση. Εγώ δεν έκανα ποτέ κάτι τέτοιο. Θα είχε το δικαίωμα ο διαχειριστής του να αποφασίσει μόνος του να συμπεριλάβει το ιστολόγιό μου; Απερίφραστα, βεβαίως! Θα είχα το δικαίωμα ακόμη και σε αυτή την περίπτωση να απαιτήσω τη διαγραφή του; Απερίφραστα, όχι! Από τη στιγμή που αποφασίζω να δημοσιοποιήσω απόψεις μου ή δημιουργίες μου, ο οποιοσδήποτε μπορεί να παραπέμπει σε αυτές, εφόσον δεν παραβιάζει άλλα δικαιώματά μου. Διάβασα σε σχέση με αυτό το ζήτημα τρελά σχόλια, του τύπου "...θα ήθελες να εμφανιστείς κάτω από μια λίστα με τον τίτλο: Άθλια ή Ναζιστικά ιστολόγια;", τα οποία με έκαναν να απορώ για το αν οι συντάκτες τους έχουν την ιδιότητα του έλλογου όντος. Προφανώς, ένας χαρακτηρισμός που προσάπτεται είτε σε ένα είτε σε περισσότερα πρόσωπα, συλλογικά, ξεφεύγει από αυτό που συνιστά απλή αναφορά ή παραπομπή και, ανάλογα με τις διατάξεις της νομοθεσίας, μπορεί να συνιστά ή δυσφήμιση ή εξύβριση ή απλή κριτική.

Άλλες υπηρεσίες καταλόγου μπορεί να παρέχουν τη δυνατότητα διαγραφής κάποιου από τον κατάλογό τους, αυτό δεν καθιστά τη διαγραφή δικαίωμα, αντί εξυπηρέτησης ή παροχής.

4. Εντύπωση μου κάνει η ευκολία με την οποία κάποιοι θεωρούν αυτονόητο και επικαλούνται κάποιο υποτιθέμενο δικαίωμα διαγραφής ενός ιστολογίου από μια υπηρεσία καταλόγου (δικαίωμά της να διαγραφεί από το Monitor). Πώς τεκμηριώνεται κυρίες και κύριοι αυτό το δικαίωμα; Δεν γνωρίζετε ότι, από τη στιγμή που δημοσιεύετε κάτι, κάποιος έχει κάθε δικαίωμα να παραπέμπει στις δημοσιεύσεις σας; Εάν κάποιος διαφωνούσε με μια άποψή σας και από το δικό του ιστολόγιο παρέπεμπε σε εσάς για να σας αντικρούσει με επιχειρήματα ή να σας επικρίνει, θα είχατε το δικαίωμα ή θα σκεπτόσασταν ποτέ να του ζητήσετε να αποσύρει την παραπομπή του επειδή δεν σας αρέσουν οι απόψεις του και διαφωνεί; Από πού προκύπτει λοιπόν ότι έχετε το δικαίωμα να απαιτήσετε τη διαγραφής μιας απλής, ουδέτερης αναφοράς; "Ου λήψει το όνομα Κυρίου του Ιστολόγου επί ματαίω";

Όποιος επιθυμεί να απευθύνεται μέσω ενός δικτυακού τόπου αποκλειστικά σε συγκεκριμένα πρόσωπα, έχει επιλογές για να το κάνει αυτό, συμπεριλαμβανομένου και ενός ιστολογίου ή τοποθεσίας με προστατευμένη πρόσβαση. "Θέλω τη δημοσιότητα, αλλά επιλεκτικά και αυτοί που αντιπαθώ να μην πιάνουν ούτε το όνομά μου στο στόμα τους" μπορεί να είναι ευσεβής πόθος, αλλά όχι δικαίωμα. "Επιλεκτική δημοσιότητα" δεν είναι μόνο παραλογισμός και οξύμωρο σχήμα, αλλά και αρνητικό δείγμα χαρακτήρα. Λοιπόν, λυπάμαι, αλλά δεν γίνεται. "Δημοσιεύω αλλά δεν επιτρέπω ειδικά σε εσένα να αναφέρεσαι σε εμένα και να παραπέμπεις σε εμένα" συνιστά, εάν ασκώ πίεση προς αυτή την κατεύθυνση, καταπάτηση νόμιμου και φυσικού δικαιώματος και, πρακτικά, συνιστά διεκδίκηση του να προστατεύονται οι απόψεις που προωθώ από πιθανό αντίλογο (είτε αυτός απευθύνεται προσωπικά σε εμένα είτε δημόσια) ή, απλώς, συνιστά προσπάθεια να εμποδίζεται όποια άλλη θεμιτή χρήση πληροφοριών.

5. Φυσικά, η απόφαση του διαχειριστή του Monitor να κλείσει την υπηρεσία είναι δική του ευθύνη, ανεξαρτήτως της αφορμής, και δεν πρέπει να αποδίδεται στην ιστολόγο με την οποία ήλθε σε διαφωνία. Κάποιοι μπορεί να θεωρήσουν ακόμη την απόφασή του υπερβολική ή να την αποδώσουν σε όποια άλλα κίνητρα. Δεν έχει καμία σημασία, είναι δικαίωμά του και νομίζω ότι αντιλαμβάνομαι την αγανάκτησή του και πολύ περισσότερο τους λόγους αρχής που επικαλείται. Κάποιες φορές, δεν αισθάνεσαι καλά με τον εαυτό σου όταν σου ζητείται να κάνεις άλλον ένα συμβιβασμό. Όταν πιστεύεις στην ελευθερία της πληροφόρησης, δεν μπορείς να αποδεχτείς να σου απαγορεύουν να αναφέρεσαι σε δημόσιες πληροφορίες και εάν για οποιονδήποτε λόγο δεν θέλεις απλώς να αρνηθείς ψυχρά ή να αγνοήσεις τον άλλο ή δεν έχεις πλέον άλλες ψυχικές αντοχές για συγκρούσεις, πολλές φορές επιλέγεις την πιο ηχηρή ίσως διαμαρτυρία, τη συνολική διαγραφή/σιωπή.

Το Monitor ήταν μια ατομική πρωτοβουλία ενός ανθρώπου ο οποίος είχε κάθε δικαίωμα να το κάνει ό,τι ήθελε, όπως και κάθε ιστολόγος το ιστολόγιό του. Παρά το γεγονός ότι ελάχιστα χρησιμοποίησα την συγκεκριμένη υπηρεσία και ποτέ δεν ανήκα σε αυτήν, νομίζω ότι καταλαβαίνω την αγανάκτησή του. Και γάιδαρο χάριζε και τα εξ αμάξης του έσουρναν.

Για όσους το χρησιμοποιούσαν, υπενθυμίζω ότι, όπως και αν το θεωρούσατε, ήταν δικό του και όχι δικό σας.

Τώρα που το σκέφτομαι, δεν μπορώ να ανακαλέσω καν κάποιο δικτάτορα που να απαγόρεψε την απλή αναφορά στο όνομά του.

Too long you've tread on his corns...

Υ.Γ. Πραγματικά, δεν θα έπρεπε να υπάρχει λόγος για τη δημοσίευση ενός τέτοιου ποστ. Ο κατάλογος των εξωφρενικών πραγμάτων που διάβασα είναι ατελείωτος και πηγή μεγάλης απογοήτευσης, από τα παραδείγματα που ανέφερα παραπάνω μέχρι το ότι πρόκειται απλώς για πείσματα. Ίσως να πρόκειται για πείσματα, αλλά όχι "απλώς".

* Ο όρος ποτέ δεν μου άρεσε, πέραν των άλλων, είναι κακόηχος. Επίσης, οι αναγνώστες εξαιρούνται του ερωτήματος.

Σάββατο, Ιανουαρίου 06, 2007

Συνέπεια

"Έζησα ως κλόουν", έλεγε, "δεν θα με κηδέψετε μεταμφιεσμένο σε τραπεζικό υπάλληλο".

Σημείωσις
Εμ... προσεπάθησα ειλικρινώς να ανεβάσω κάνα πιο χαρούμενο ποστ.