Πέμπτη, Μαρτίου 29, 2007

Burn mother f***er, burn!


Μοιάζουμε χαμένοι σε μια καθημερινότητα που χειροτερεύει συνεχώς και στην οποία η ζωή τελματώνεται σε γραφειοκρατικές διαδικασίες, σε ουρές αναμονής, σε κακοποιήσεις της αξιοπρέπειας και της ψυχικής υγείας.

Δεν έχω ανανεώσει ακόμη το βιβλιάριο ασθενείας μου στον ΟΑΕΕ (ΤΕΒΕ). Τουλάχιστον μέχρι πρόσφατα που ενημερώθηκα για τελευταία φορά, μετά την «αναδιοργάνωση» επικρατούσε ένα απίστευτο χάος, με τους ασφαλισμένους σε ατελείωτες ουρές, μες σε καπνούς και σε βρισιές. Δεν ξέρω αν έχει λυθεί το πρόβλημα, δεν σηκώνουν καθόλου τα τηλέφωνα. Ελπίζω να μην αρρωστήσω. Ευτυχώς δεν έχω χρειαστεί γιατρό εδώ και κάτι χρόνια, αλίμονο στους ηλικιωμένους και τους αρρώστους, αλίμονο σε όσους έχουν ανάγκη να λαμβάνουν φάρμακα, είναι αυτών η υγεία που πλήττεται περισσότερο από τις ουρές και τον εκνευρισμό στο φορέα που υποτίθεται ότι τους προστατεύει και όπου βεβαίως η ασφάλιση είναι υποχρεωτική (τα λεφτά μου πίσω να πάω σε μια ιδιωτική ασφαλιστική).

Ταυτότητες, διαβατήρια, ΟΑΕΕ, αργοί ρυθμοί υλοποίησης της ηλεκτρονικής διακυβέρνησης, γραφειοκρατία που ζει και βασιλεύει και σε ορισμένες περιπτώσεις αυξάνεται, αυθαιρεσία και διαφθορά σε δημόσιες υπηρεσίες και αρχές, ασφαλιστικά ταμεία, ΔΕΚΟ (να μην ξεχνάμε και τις πρόσφατες αυξήσεις άνω του πληθωρισμού από το μονοπώλιο της ΔΕΗ)... όλα θάβονται κάτω από μια ακατάσχετη αρλουμπολογία (το νέο θέμα στα δελτία ειδήσεων είναι νομίζω το πώς ανάβει το Άγιο Φως).

Το βέβαιο είναι ότι ο όρος «επανίδρυση του κράτους» τείνει να εξελιχθεί στο νέο πιο σύντομο ανέκδοτο.

Μήπως πρέπει να κάμωμεν επανάστασιν; Πότε μια ομάδα πολιτών, από αυτούς που περιμένουν στις ουρές, θα ξεσηκωθεί αυθόρμητα, επιτόπου, και θα καταλάβει μια δημόσια υπηρεσία, όχι για πολύ, για 10 λεπτά, αφήνοντας συνθήματα με στυλό και μαρκαδόρους στους τοίχους; Πότε μια μεγάλη ομάδα πολιτών θα αρνηθεί να καταβάλει φόρους γονατίζοντας αυτό τον άθλιο μηχανισμό με τον πιο αποτελεσματικό και μη βίαιο τρόπο αντίδρασης που υπάρχει; Πότε θα δούμε δημιουργικούς τρόπους αντίδρασης; Σκέφτομαι μια κίνηση, για παράδειγμα, όπου οι άνθρωποι θα αρχίσουν να κυκλοφορούν με περιβραχιόνια με κάποιο σύνθημα ή σύμβολο για καλύτερη ποιότητα ζωής και για σεβασμό της αξιοπρέπειας του πολίτη. Ακόμη και σκέτα λευκά να ήταν τα περιβραχιόνια, αυτό και μόνο θα έκανε το πολιτικό και κρατικό κατεστημένο να ανησυχήσει. Ονειρεύομαι ακόμη μια δραματική αύξηση του αριθμού των λευκών ή άκυρων ψήφων. Δεν έχει σημασία το πώς υπολογίζονται αυτά τα ψηφοδέλτια, η σημασία τους δεν αλλάζει.

Αλλά ποιοι θα τα κάνουν αυτά; Ο τύπος που παρκάρει παράνομα και ρυπαίνει την πόλη, ο γιατρός που παίρνει το φακελάκι, ο κρετίνος που ενοχλεί το γείτονά του που θέλει να διαβάσει βάζοντας δυνατά μουσική, ο θρασύδειλος που βρίζει τον αδύνατο και γίνεται «αρνάκι» εκεί που δεν τον παίρνει, αυτός που παρακαλάει το βουλευτή/βολευτή για διορισμό ή ο δημόσιος υπάλληλος που είναι μέρος αυτού του στρατού κατοχής κάτω από τον οποίο στενάζει η χώρα;

Αγανακτώ όταν βλέπω ταραξίες να πετάνε μολότοφ, να καίνε και να καταστρέφουν, γνωρίζω όμως ότι οι γνωστοί-άγνωστοι κουκουλοφόροι θα αργήσουν να φτάσουν σε καταστροφικότητα τους γνωστούς-άγνωστους γραβατοφόρους και, ορισμένες φορές, όταν σκέπτομαι το κράτος, τα ταμεία, τις αρχές, τα συνδικάτα, την πόλη που ζω, με συλλαμβάνω να τραγουδώ από μέσα μου «Burn mother f***er, burn...».

Τρίτη, Μαρτίου 27, 2007

Άδικη δίκη

Προεδρεύει ο εντιμότατος Χ Ψ, γνωστός και ως blogger Chucky

Δεν ξεχάσαμε την υπόθεση Blogme.gr (το σχετικό ποστ αυτού του ιστολογίου εδώ, για αναλυτική ενημέρωση εδώ). Μαθαίνουμε λοιπόν ότι ορίστηκε η δίκη για τις 21 Ιουνίου 2007, ώρα 9πμ ,στο Πρώτο Τριμελές Πλημμελειοδικείο Αθηνών, κτήριο 9 της πρώην σχολής Ευελπίδων.

Το θέμα γενικού ενδιαφέροντος δεν έγκειται τόσο στο ποια είναι τα όρια της σάτιρας και στο ποιόν του σατιριζόμενου προσώπου. Στη συγκεκριμένη υπόθεση δεν θα άλλαζε τίποτε εάν ο μηνυτής ήταν κάποιος άλλος «σοβαρότερος» και εάν το ιστολόγιο που αποτελεί τον έμμεσο στόχο περιείχε όντως συκοφαντικό και δυσφημιστικό περιεχόμενο. Το βασικό θέμα είναι ότι ο υπεύθυνος της τοποθεσίας (aggregator) ο οποίος μηνύεται (και ουσιαστικά έχει ήδη τιμωρηθεί και υποστεί ζημία λόγω των ενεργειών των οργάνων της τάξης και των λειτουργών της δικαιοσύνης) δεν είναι ο υποτιθέμενος υβριστής, αλλά μόνο παρείχε παραπομπές (με τη μορφή RSS Feed) σε άλλα site, μεταξύ αυτών και του επίμαχου ιστολογίου. Ένα άλλο βασικό θέμα είναι η διαδικασία της αυτόφωρης διαδικασίας, οι κατασχέσεις και ο γενικότερος τρόπος ενέργειας των αρχών.

Το πρόβλημα δεν είναι το τι μηνύσεις κάνει ο κάθε Λιακόπουλος ή εγώ ή ο Α ή ο Β, το πρόβλημα είναι πώς ενεργούν οι λειτουργοί της Ελληνικής Δικαιοσύνης. Πριν να προβούν σε συλλήψεις, κατασχέσεις κ.λπ. δεν ασχολήθηκαν με το τι σημαίνει RSS Feed; Γιατί τόση σπουδή και ζήλος σε αυτή την περίπτωση; Θα συνέβαινε το ίδιο π.χ. εάν εγώ μήνυα για παρόμοιους λόγους μια εφημερίδα; Ποιες είναι οι απόκρυφες ερμηνείες της ελληνικής και ευρωπαϊκής νομοθεσίας που δεν μπορούμε να αντιληφθούμε εμείς οι μη έχοντες ειδικές νομικές γνώσεις και οι οποίες σαφώς ορίζουν ότι:

ΠΡΟΕΔΡΙΚΟ ΔΙΑΤΑΓΜΑ ΥΠ' ΑΡΙΘ. 131 (ΦΕΚ Α´ 116/16.05.2003)Προσαρμογή στην Οδηγία 2000/31 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου σχετικά με ορισμένες νομικές πτυχές των υπηρεσιών της κοινωνίας της πληροφορίας, ιδίως του ηλεκτρονικού εμπορίου, στην εσωτερική αγορά.

4. Ευθύνη των μεσαζόντων παροχής υπηρεσιών.

Αρθρο 11

Απλή μετάδοση

1. Σε περίπτωση παροχής μιας υπηρεσίας της κοινωνίας της πληροφορίας συνισταμένης στη μετάδοση πληροφοριών που παρέχει ο αποδέκτης της υπηρεσίας σε ένα δίκτυο επικοινωνιών ή στην παροχή πρόσβασης στο δίκτυο επικοινωνιών, δεν υφίσταται ευθύνη του φορέα παροχής υπηρεσιών όσον αφορά τις μεταδιδόμενες πληροφορίες, υπό τους όρους ότι ο φορέας παροχής υπηρεσιών:

α) δεν αποτελεί την αφετηρία της μετάδοσης των πληροφοριών,

β) δεν επιλέγει τον αποδέκτη της μετάδοσης και

γ) δεν επιλέγει και δεν τροποποιεί τις μεταδιδόμενες πληροφορίες.

2. Οι δραστηριότητες μετάδοσης και παροχής πρόσβασης που αναφέρονται στην παράγραφο 1 περιλαμβάνουν την αυτόματη, ενδιάμεση και προσωρινή αποθήκευση των μεταδιδομένων πληροφοριών, στο βαθμό που η αποθήκευση εξυπηρετεί αποκλειστικά την πραγματοποίηση της μετάδοσης στο δίκτυο επικοινωνιών και η διάρκειά της δεν υπερβαίνει το χρόνο που είναι ευλόγως απαραίτητος για τη μετάδοση.

Να υποθέσουμε μήπως ότι οι αρχές αυτής της χώρας, με την τρωθείσα αξιοπιστία τους και το ήδη τραυματισμένο κύρος τους, είναι ευάλωτες σε πιέσεις ακόμη και από δημόσια πρόσωπα β διαλογής;

Όσα παρατηρώ σε αυτήν τη χώρα, όλο και περισσότερο με κάνουν να αναρωτιέμαι εάν όντως τελικά ζούμε σε μια δημοκρατία ή απλώς σε ένα καθεστώς όπου τα νήματα κινούνται από ορισμένα κέντρα, παράγοντες και παραγοντίσκους, κάτω από ένα φερετζέ κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Η χώρα διασύρεται για άλλη μια φορά και γίνεται περίγελως (και ας νομίζουν οι χαχόλοι ότι το πρόβλημα της ζωής τους ή της εβδομάδας είναι το 1-4 με την Τουρκία).

Εάν μου το επιτρέψουν οι επαγγελματικές μου υποχρεώσεις, θα παραστώ στη δίκη.

Δευτέρα, Μαρτίου 26, 2007

Ο τελευταίος δρόμος

Παλιός δρομέας, αν και σε προχωρημένη πλέον ηλικία, έμενε πιστός στη συνήθειά του να τρέχει στον Κλασσικό Μαραθώνιο της Αθήνας κάθε χρόνο. «Τι θέλετε; Νομίζετε ότι θα προτιμούσα να πεθάνω στο κρεβάτι αντί φορώντας το ιδρωμένο φανελάκι μου, ελεύθερος κάτω από τον ουρανό;» έλεγε όταν φίλοι και συγγενείς τον πίεζαν να σταματήσει να τρέχει σε μια τόσο μεγάλη και επίπονη διαδρομή. Αν και διάνυε την όγδοη δεκαετία της ζωής του, ήταν σε καλή φυσική κατάσταση, νευρώδης και έδειχνε μικρότερος. Έτρεχε σχεδόν καθημερινά και προκαλούσε την έκπληξη και τον θαυμασμό όσων των γνώριζαν. Το τρέξιμο, ο δρόμος, ήταν για αυτόν άσκηση ελευθερίας. «Όταν τρέχει το σώμα σου, τρέχει και η σκέψη σου, διαβάζεις μια διαδρομή βήμα - βήμα, όπως διαβάζεις ένα βιβλίο λέξη-λέξη» είχε πει μια φορά μετά από μερικά ποτήρια κρασί που τόσο του άρεσε.

Η μεγάλη μέρα έφτασε για άλλη μια φορά. Το προηγούμενο βράδυ είχε πάει και στο «πάστα πάρτι» όπου είχε συναντήσει παλιούς γνωστούς, έλληνες και ξένους, και είχε περάσει χαρούμενες στιγμές. Πήρε τηλέφωνο τα παιδιά του, γιο και κόρη, παντρεμένα πια με δικές τους οικογένειες, έκανε τις τελευταίες συνεννοήσεις και αστειεύτηκε με τα εγγόνια του. «Μην τυχόν και δεν μου τα φέρετε στο στάδιο» είπε. Παλιά καραβάνα, αφού ρύθμισε το ξυπνητήρι του και τακτοποίησε ήρεμος όσα θα χρειαζόταν το πρωί, δεν δυσκολεύθηκε να κοιμηθεί, όπως συμβαίνει συχνά στους άπειρους δρομείς λόγω της υπερέντασης.

Τα ξημερώματα ξύπνησε μερικά λεπτά πριν από την ώρα που είχε βάλει να κτυπήσει το ξυπνητήρι, έπρεπε να προλάβει τα λεωφορεία που θα μετέφεραν τους αθλητές στον Μαραθώνα. Ετοιμάστηκε και έφυγε από το σπίτι του ενώ ο ουρανός ήταν ακόμη σκοτεινός. Στον άδειο από κυκλοφορία δρόμο, πρόσεξε ένα τρωκτικό που σκάλιζε μια σακούλα δίπλα από έναν κάδο απορριμμάτων. Το κοίταξε με συμπάθεια. Η ατμόσφαιρα ήταν διαυγής. Η διαδρομή με τα πούλμαν ήταν ευχάριστη, με το συνηθισμένο κλίμα ενθουσιασμού μεταξύ των δρομέων.

Στις οκτώ και μισή ακούστηκε ο πυροβολισμός της έναρξης. Ο ουρανός ήταν καθαρός, αλλά η θερμοκρασία χαμηλή, καλύτερα που η μέρα δεν θα ήταν πολύ ζεστή. Στην αρχή, ο ήχος των ποδιών που κτυπούσαν στην άσφαλτο αντηχούσε παντού, πριν να αρχίσει να εξασθενεί καθώς η στήλη των αθλητών αραίωνε, απλώνοντας σε όλο και μεγαλύτερο μήκος. Στο πλάι του δρόμου, εδώ και εκεί, χαμογελαστά πρόσωπα, γονείς με τα παιδιά τους, μερικά άπλωναν το χέρι και οι δρομείς τα δικά τους και άγγιζαν τα δάκτυλα. Σκέφτηκε τα εγγόνια του που θα τον περίμεναν στον τερματισμό. Αισθανόταν σε περίφημη φόρμα, όχι ότι θα έκανε κανένα ρεκόρ, αλλά θα τερμάτιζε με αξιοπρεπέστατο χρόνο για την ηλικία του. Κατάφερε να ξεπεράσει τις δύσκολες ανηφόρες γύρω στο τριακοστό χιλιόμετρο και να μπει στο τελευταίο κομμάτι της διαδρομής διατηρώντας τον ρυθμό του.

Βασιλίσσης Σοφίας, Βασιλέως Κωνσταντίνου, προσπερνάει για λίγο το στάδιο και μετά κάνει αναστροφή. Το σημείο τερματισμού είναι μπροστά του για άλλη μια χρονιά. Νοιώθει κουρασμένος, αλλά και ικανοποιημένος, ίσως να έχουν δίκιο αυτοί που του λένε ότι δεν πρέπει να τρέχει άλλο σε μαραθωνίους, αλλά κατά βάθος ξέρει ότι και του χρόνου θα είναι πάλι δύσκολο να αντισταθεί στον πειρασμό. «Ποιος θέλει να πεθάνει στο κρεβάτι» σκέφτεται. Περνάει τη γραμμή του τερματισμού, μια όμορφη, μελαχρινή εθελόντρια του περνάει στο λαιμό το αναμνηστικό μετάλλιο, προσέχει ότι στον δικό της λαιμό φορά μια αλυσίδα από την οποία κρέμεται το ανκχ*. Στάζει ιδρώτα, αλλά νοιώθει ευτυχισμένος, σε λίγο θα συναντήσει σίγουρα και τους δικούς του, με τα εγγόνια του. Σηκώνει το βλέμμα στον καθαρό ουρανό και χάνεται στο γαλάζιο, η στιγμή παγώνει σε μια αιωνιότητα, σε μια ατελείωτη στιγμή τερματισμού και έκστασης.

Οι δικοί του μάταια περίμεναν στο στάδιο. Μιλώντας με τους υπεύθυνους έμαθαν ότι ούτε σε κάποιο σημείο της διαδρομής είχε εγκαταλείψει, μάλλον δεν είχε εμφανιστεί καν στην αφετηρία. Τον βρήκαν στο σπίτι του, στο κρεβάτι, με τα αθλητικά του ρούχα απλωμένα σε μια καρέκλα. Είχε αφήσει την τελευταία του πνοή τα ξημερώματα, μέσα στα όνειρά του.


* Σύμβολο των αρχαίων Αιγυπτίων, μεταξύ άλλων, σύμβολο και της μεταθανάτιας ζωής.

Παρασκευή, Μαρτίου 23, 2007

Φτάνει πια!

Μην τον δαιμονοποιείτε (περισσότερο από τους άλλους), δεν φταίει (μόνο) αυτός.


Όχι, δεν πιστεύω ότι είναι θέμα ενός προσώπου, για αίσχη όπως αυτά φταίει η νοοτροπία από την οποία διαπνέεται όλος ο κρατικός μηχανισμός, από τον πρωθυπουργό (τον εκάστοτε), μέχρι τον τελευταίο κλητήρα υπουργείου. Επίσης, δεν πιστεύω ότι είναι θέμα "λίγων αστυνομικών" ή ότι το Υπουργείο Δημόσιας Τάξης έχει τα πρωτεία στην ταλαιπωρία, το ανταγωνίζονται σκληρά και τα άλλα υπουργεία και υπηρεσίες.

Ωστόσο, είναι μια αντίδραση στη σωστή κατεύθυνση και αναδημοσιεύω το κείμενο, χωρίς τη φωτογραφία και το μήνυμά της με τα οποία διαφωνώ (λυπάμαι, αλλά παρά την επικόλληση, οι συνδέσεις των ιστολογίων στο τέλος δεν λειτουργούν, επισκεφθείτε την ιστοσελίδα της πρωτοβουλίας εδώ):

Φτάνει πια!


Εμείς οι Έλληνες πολίτες ζούμε, σε καθημερινή πλέον βάση, μια απαξίωση σε βάρος μας. Σε κανέναν άλλο τομέα της Διοίκησης της χώρας μας η απαξίωση αυτή δεν είναι πιο έντονη απ' ότι στο Υπουργείο Δημόσιας Τάξης. Διαμαρτυρόμαστε για την απαξίωση σε βάρος μας, που παίρνει τη μορφή τυφλής βίας εναντίον συμπολιτών μας. Διαμαρτυρόμαστε για την απαξίωση σε βάρος μας, όταν αυτή εκδηλώνεται με την συγκάλυψη της έκνομης δράσης λίγων αστυνομικών. Διαμαρτυρόμαστε για την απαξίωση σε βάρος μας, που αποτελεί η ανείπωτη ταλαιπωρία για την έκδοση διαβατηρίου και ταυτότητας. Φτάνει πιά! Ζητούμε τη λήψη συγκεκριμένων μέτρων για να σταματήσει η απαξίωση σε βάρος των Ελλήνων πολιτών. Ζητούμε:

  • Τον απόλυτο σεβασμό προς την προσωπικότητα και την αξιοπρέπεια των πολιτών.
  • Την αποκατάσταση, με έργα και πράξεις, της αξιοπιστίας της Ελληνικής Αστυνομίας στην οποία έχει ανατεθεί η τήρηση της έννομης τάξης.
  • Τον άμεσο εξορθολογισμό διαδικασιών για την έκδοση διαβατηρίων και ταυτοτήτων.


Ζητούμε αυτά που θα έπρεπε να είναι αυτονόητα σε μια δημοκρατική κοινωνία στον 21ο αιώνα.

Μια πρωτοβουλία των ιστολογίων: Αμπελοφιλοσοφίες, αναΜόρφωση-ιστολόγιο, ΔΕ ΜΑΣΑΜΕ ΡΕ, Ελεύθερος Σκοπευτής, Ιστολόγιον, ΚΑΙ βλέπω ΚΑΙ ακούω ΚΑΙ μιλάω, Καλτσόβρακο, Λαπούτα, Λευκός Θόρυβος, λ:ηρ, Μαργαριταρένια, Με Νταούλια και Ζουρνάδες, Στέφανος Ν. Παπανώτας, το χέρι, Ψιλικατζού, ANARRIMA, Digital Era, divaynne, doncat, eidisis-sxolia, Fairy Smoke, fastbackwards, Gravity & the Wind, GreekUniversityReform, Non-Linear Complexity, Nylon, oraelladas, RealityTape, taparaponasas stoMIXER, vrypannetweblog, We are not alone Πάρτε μέρος στην πρωτοβουλία μας. tags: polydoras meme: a6edf8bc8e7a7ed85215abe9b94bbc7a

Κυριακή, Μαρτίου 18, 2007

Τρομπετίστας πάνω στο δέντρο

Σούρουπο Σαββάτου, τρέχω στο πάρκο, ακούω τις νότες μιας τρομπέτας και αναζητώ με το βλέμμα μου την πηγή. Ένας ευτραφής κύριος, κουρνιασμένος ψηλά στα κλαδιά ενός δέντρου, μαθαίνει να παίζει τρομπέτα.

Παραπομπή: Επισκεφθείτε το ιστολόγιο του Ημίαιμου για να διαβάσετε μια πολύτιμη μαρτυρία, μια σειρά ποστ, από κάποιον που ήταν πάνω στο Α/Τ Βέλος την εποχή του κινήματος του Ναυτικού, το 1973. Θα καταλάβετε ποια είναι η αξία αυτού του μέσου που λέγεται blog.

Παρασκευή, Μαρτίου 16, 2007

Πέμπτη, Μαρτίου 15, 2007

Αντικοινωνικό σκίτσο

Τι κοιτά ρε μπαγλαμά;

Δευτέρα, Μαρτίου 12, 2007

Αλυσίδες

Ιστολόγε, ανιστάσου, δεν έχεις να χάσεις τίποτα παρά μόνο τις αλυσίδες σου!
*
Περαστικός - το μπλογκ που σπάει τις αλυσίδες.
*
Γράψε πέντε από αυτά, γράψε μια φράση με εκείνα και μετά ζήτα από άλλους 5/6/7 μπλόγκερ να κάνουν το ίδιο. Οι προσκλήσεις/προκλήσεις έχουν αρχίσει να πυνκώνουν και το φαινόμενο απειλεί να καταλάβει και να παραλύσει την μπλογκόσφαιρα (μπλιαχ - σιχαίνομαι τη λέξη).
*
Τις τελευταίες ημέρες υπήρξα αποδέκτης άλλων δύο (2) προσκλήσεων ενώ θυμίζω ότι έχω ανταποκριθεί και παλιότερα σε παρόμοια πρόσκληση. Τι θέλετε λοιπόν; Να γράψω 7 αγαπημένες μου ταινίες; (Αλήθεια, ποια είναι ακριβώς η πρόσκληση; Δεν μου στείλατε την ακριβή διατύπωσή της.) Τώρα θα σας δείξω εγώ, χε, χε:
...*
1. Η Αλίκη στο ναυτικό
2. Ο γυρισμός του ξενιτεμένου
3. Ο Παπασούζας Φαντομάς
4. Το όνομά μου είναι Τρινιτά
5. Ράμπο 3
6. Η Σεξογήινη
7. Scary Movie
.
Ικανοποιημένοι;
.
Πάμε παρακάτω, τι θέλετε; (Ούτε αυτή την πρόκληση την κατάλαβα ακριβώς και χρειάστηκε να ακολουθήσω προς τα πίσω αρκετά link για να βρω κάποια περιγραφή της.) Να γράψω ένα σύντομο κείμενο με πέντε προκαθορισμένες λέξεις; (διαπόμπευση, ονειροκρίτης, τρομολαγνεία, γλόμπος, δεινόσαυρος) Αρπάτε το και αυτό για να μάθετε:
.
Ονειρεύτηκε μια διαπόμπευση στην τηλεόραση, τη δική του. Το επόμενο πρωί πήγε στο γιατρό του που τον έστειλε για εξετάσεις. Ο υπεύθυνος του εργαστηρίου τον κοιτούσε βλοσυρός πίσω από το μεγάλο γραφείο του ενώ του ανακοίνωνε τα αποτελέσματα, «έχετε χαμηλό ονειροκρίτη». «Υπάρχει θεραπεία γιατρέ;» ρώτησε ενώ τον έλουζε κρύος ιδρώτας. «Μην ανησυχείτε αγαπητέ» είπε ο γιατρός, «η θεραπεία είναι απλή» και συμπλήρωσε κλείνοντας το μάτι με νόημα «δοκιμάστε λίγη τρομολαγνεία». «Έτσι λοιπόν» σκέφτηκε καθώς επέστρεφε στο σπίτι του προβληματισμένος. Το βράδυ, άνοιξε την τηλεόραση και ρούφηξε όλα τα δελτία ειδήσεων, είδε στιγμιότυπα βίας, είδε βλοσυρούς δημοσιογράφους και δημόσιες προσωπικότητες να τον προειδοποιούν για όλα τα δεινά και τις καταστροφές που τον περίμεναν. Αργότερα, κοιμήθηκε ήσυχα και είδε ένα ωραίο όνειρο, ήταν λέει ένας τεράστιος γλόμπος κρεμασμένος πάνω από μια βομβαρδισμένη πόλη, στο εσωτερικό του βρισκόταν αυτός και ένας δεινόσαυρος που λικνιζόταν με ηδυπάθεια και τραγουδούσε το «Yassou Maria».
.
Με απολύτως φιλικά αισθήματα για τη Seaina και τον Kosta που μου απηύθυναν αυτές τις προκλήσεις (τα παραπάνω να διαβαστούν με μια γερή δόση χιούμορ).
.
Αλυσίδες όμως ΤΕΡΜΑ! Αυτή ήταν η τελευταία φορά που ανταποκρίνομαι. Συνεννοηθήκαμε;

Το δίλημμα του υπερήρωα

Εσκιτσάρισα απόψε έναν υπερήρωαν, μήπως κάμει τίποτε χρήσιμον. Δυστυχώς, μου ανεκοίνωσε ότι πριν να αρχίσει το έργο του πρέπει να αποφασίσει εάν τα κατορθώματά του θα συνιστούσαν παρέμβαση στη διαλεκτική της ιστορίας και εάν τοιαύται παρεμβάσεις θα ήτο θεμιταί.

Πέμπτη, Μαρτίου 08, 2007

Ανησυχία

Είδα απόψε στιγμιότυπα από τα επεισόδια στην Πλατεία Συντάγματος και ανησύχησα για τα περιστέρια.

Τετάρτη, Μαρτίου 07, 2007

Το μήλο

- Μπράβο ρε Μίλτο μου, ωραία έστησες τη ζωή σου σε αυτό το άνετο μηλαράκι!

- Ευχαριστώ Τάκη μου, εργάστηκα σκληρά, αλλά τα κατάφερα.

- Μωρέ τι λιμπιστό μηλαράκι είναι αυτό!

Από τη μία πλευρά ο πόνος, από την άλλη πλευρά η ηδονή. Αποστρεφόμαστε το πρώτο και ποθούμε το δεύτερο, ξέρουμε όμως, άλλος περισσότερο και άλλος λιγότερο, ότι τα δύο συνδέονται με άλλοτε πιο φανερές και άλλοτε πιο κρυφές διαδρομές και ότι η αλόγιστη ορμή για να φτάσουμε στην ηδονή είναι βέβαιο ότι θα μας βυθίσει βαθιά στη θάλασσα του πόνου. Η προσπάθεια για την ηδονή που οδηγεί στον πόνο είναι ο πυρήνας της ανθρώπινης τραγωδίας. Στην πραγματικότητα, πόνος και ηδονή είναι αδιαχώριστα, η ζωή είναι μια ακροβασία μεταξύ των δύο, ωστόσο, όσο προσεκτικός και αν είναι κάποιος, όσο και αν αποφεύγει τις ηδονές, είναι αδύνατο να μη γευθεί τον πόνο, καθώς η πιο βασική ηδονή είναι η απουσία του πόνου και η ηδονή πάντοτε συνοδεύεται από τον πόνο, αυτός είναι ο πυρήνας της τραγικότητας της ζωής. Η κάθαρση της τραγωδίας είναι η εκμηδένιση της βούλησης για την επιδίωξη της ηδονής και η αποδοχή του πόνου, δηλαδή, η συντριβή. Η επίγνωση ότι κάθε ηδονή συνοδεύεται από τον πόνο, έστω και με κάποιο τρόπο που είναι αδύνατο να συλλάβουμε, είναι η απαρχή της σοφίας. Η πίστη ότι μπορεί κάποιος να διαχωρίσει την ηδονή από τον πόνο και να γευτεί μόνο την πρώτη, είναι ανοησία (ύβρις). Όποιος ισχυρίζεται ότι δεν υποφέρει, κρύβει τον πόνο του, εκφράζει μια ψυχική διάθεση της στιγμής ή η μοίρα τον προορίζει για να δεχθεί τον κεραυνό.

Με άλλα λόγια, το παιχνίδι είναι στημένο, ο παράδεισος δεν ήταν ποτέ για εμάς. Είναι στη φύση μας να απλώνουμε το χέρι στο υπέροχο εκείνο μήλο και να τιμωρούμαστε για αυτό.

Λέτε να κάνω λάθος;

Υ.Γ. Ναι, το ξέρω ότι αυτά τα έχουν πει και άλλοι καλύτερα από εμένα, απλώς έπρεπε να τα συνοψίσω και εγώ με τον δικό μου τρόπο.

Δευτέρα, Μαρτίου 05, 2007

Η υποκρισία πίσω από το στρινγκ

Όπως βλέπετε, ο ταξίαρχος του ιστολογίου φορεί το τιμημένο, ανδροπρεπές σώβρακον ή ζλιπ.

Ιδιαίτερα ασχολήθηκαν την περασμένη εβδομάδα τα ΜΜΕ με τον ταξίαρχο (σύμφωνα με τους ισχυρισμούς) ο οποίος είχε δημοσιεύσει προφίλ και φωτογραφία του φορώντας κόκκινο στρινγκ σε ιστοτόπο γνωριμιών ομοφυλοφίλων, δηλώνοντας και περιστασιακός χρήστης ναρκωτικών ουσιών. Διάφοροι απόστρατοι παρέλασαν από τα κανάλια δηλώνοντας την αγανάκτησή τους για τον ξεπεσμό των ηθών και την κατάντια της στρατιωτικής και της πολιτικής ηγεσίας του στρατεύματος που ανέχονται τέτοια φαινόμενα. Βρήκαν για άλλη μια φορά λόγο οι διάφοροι γνωστοί τηλετιμητές και τηλεδικαστές για να διαρρήξουν τα ιμάτιά τους (δήθεν όχι για το γεγονός ότι ο εν λόγω ταξίαρχος ήταν ομοφυλόφιλος, αλλά για τον τρόπο με τον οποίο αναζητούσε συντρόφους και επειδή δήλωνε χρήστης ουσιών). Αντίθετα, λόγος για να αγανακτήσουν δεν είναι η επί δεκαετίες κομματικοποίηση του στρατού, η απόλυτη διαφθορά στις προμήθειες, η σχετική με τη διαφθορά κατασπατάληση του δημόσιου χρήματος, η δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία, η εστίαση στο φαίνεσθαι αντί στην ουσία, η τυπολατρεία, η κατάχρηση εξουσιών και το απαράδεκτο και αναχρονιστικό καθεστώς που διέπει τους στρατευμένους και που περισσότερο τους εξομοιώνει με φυλακισμένους που εκτίουν ποινή και υπόκεινται στην απόλυτη εξουσία των δεσμοφυλάκων τους παρά σε ελεύθερους πολίτες που εκπληρώνουν το δικό τους μερίδιο από το καθήκον να υπερασπίζονται την ακεραιότητα και τα συμφέροντα της χώρας τους.

Τα παραπάνω όμως είναι γενικά σχόλια που μπορεί να μοιάζουν και λίγο «ξύλινα». Ένα πλεονέκτημα των ιστολογίων έναντι των ΜΜΕ είναι η δυνατότητα που παρέχουν για άμεση μεταφορά σε ένα ευρύτερο κύκλο ανθρώπων της πραγματικότητας που βιώνει κάποιος ατομικά και η οποία όσα μπορεί να στερείται σε γενικότητα κερδίζει σε αυθεντικότητα. Όταν μάλιστα αυτή η ατομική πραγματικότητα συντονίζεται με τις ατομικές πραγματικότητες των αποδεκτών της (με τον κοινό τόπο), μπορεί να εξελιχθεί σε χιονοστιβάδα που δεν αφήνει τίποτα όρθιο στο πέρασμά της. Ακολουθεί λοιπόν μια δική μου πραγματικότητα, όπως την έζησα.

Θυμάμαι κατά την εκλογική αναμέτρηση του 1993, όταν ήμουν στη σχολή εφέδρων αξιωματικών, έναν διοικητή να μας καλεί έναν-έναν τους υποψήφιους εφέδρους αξιωματικούς (ΥΕΑ) στο γραφείο του και να μας ρωτά αν είχαμε μπει στη σχολή με στρατιωτικό ή πολιτικό μέσο. Θυμάμαι την αποστολή μας να φυλάξουμε τα εκλογικά τμήματα (στα οποία και θα ψηφίζαμε φυσικά) σε συγκεκριμένο γειτονικό νομό όπου διακυβευόταν η βουλευτική έδρα υψηλόβαθμου στελέχους της σημερινής κυβέρνησης και όπου τα αποτέλεσμα κρίθηκε από λιγότερες από 200 ψήφους, με ευτυχή κατάληξη για το συγκεκριμένο στέλεχος, αν και η ΝΔ έχασε τις εκλογές (περίπου όσοι ήμαστε και η φρουρά από τη σχολή).

Θυμάμαι αργότερα κατά τη διάρκεια της θητείας μου κάτι ανώτερους αξιωματικούς που συμπλήρωναν το εισόδημά τους εργαζόμενοι ως ασφαλιστές να μου λένε όταν ήμουν αξιωματικός υπηρεσίας ότι περίμεναν στην πύλη πελάτες για να τους παραδώσουν συμβόλαια. Θυμάμαι το συνταγματάρχη - διευθυντή της υπηρεσίας μου να πωλεί δερμάτινα μπουφάν και να με στέλνει σε άλλες υπηρεσίες με «τζιπ» (τα ωραία, τα μερσεντές) της υπηρεσίας για να παραδώσω εμπόρευμα (σάρκαζα από μέσα μου για τις προσοχές κάποιων σκοπών όταν περνούσα με το τζιπ και τον οδηγό μου). Πολλές φορές επίσης έκανα ευχάριστες βόλτες στην Αθήνα επισκεπτόμενος χονδρεμπόρους ειδών ρουχισμού και διεκπεραιώνοντας διάφορες συναλλαγές. Θυμάμαι κατά την περίοδο των κρίσεων τα τραπεζώματα και τα γλειψίματα που έκαναν ο διευθυντής της υπηρεσίας μου και οι ανταγωνιστές του σε υφυπουργούς και βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, που ήταν τότε κυβέρνηση, για να προαχθούν από συνταγματάρχες σε ταξιάρχους. Θυμάμαι τα αλληλομαχαιρώματα, τα βρισίδια και τις αλληλοκατηγορίες (μα τον τάδε, το παιδί της χούντας θα κάνετε ταξίαρχο;). Θυμάμαι ακόμη τις φήμες που κυκλοφορούσαν για ροζ σχέσεις μεταξύ γυναικών υπαξιωματικών και ανδρών προϊσταμένων τους.

Θυμάμαι ακόμη το υψηλό ήθος ενός λοχαγού στο λεωφορειάκι που μας επέστρεφε το μεσημέρι στο σπίτι από τη «δουλειά». Ήταν ένα μεσημέρι που ο ανώτερος αξιωματικός που καθόταν μπροστά δέχθηκε μια απρόκλητη λεκτική επίθεση από τον οδηγό και το συνοδηγό κάποιου διπλανού ημιφορτηγού. Παρακάτω, ο αξιωματικός ειδοποίησε έναν τροχονόμο και σταμάτησε το άλλο όχημα (μέχρι εδώ κανένα πρόβλημα). Θυμάμαι όμως μετά τον λοχαγό που αναφέρω και καθόταν στο μέσο του οχήματος να στρέφεται προς τα πίσω και να λέει «δεν πιστεύω αν ρωτήσουν κάποιον εκεί πίσω να πει ότι κοιμόταν, ότι δεν άκουσε ή δεν πρόσεξε, ε;». Μάλιστα, η καλή μας, γνώριμη, αγελαία - μαφιόζικη συμπεριφορά, άκουσες δεν άκουσες τι έγινε, πρέπει να είσαι «μαζί μας». Αυτός ο ωραίος μαφιόζικος κώδικας συμπεριφοράς που διέπει το γίγνεσθαι του δημόσιου βίου στη χώρα μας και που πολλές φορές βαφτίζεται και «φιλότιμο».

Αφήστε λοιπόν κύριοι απόστρατοι με τα αστέρια σας και τις μεγάλες στολές σας τις κορώνες σας. Δεν απευθύνεστε σε εξωγήινους. Το φοράτε όλοι το κόκκινο στρινγκάκι σας κάτω από τις αστραφτερές στολές σας, έτσι ή αλλιώς, ή μήπως το κόκκινο είναι το φυσικό χρώμα των οπισθίων σας;

Θα έλεγα ότι οι προτιμήσεις του κάθε αξιωματικού στην ιδιωτική του ζωή δεν έχουν καμία σημασία εφόσον η υπηρεσιακή του συμπεριφορά είναι η αρμόζουσα και ασκεί με επάρκεια τα καθήκοντά του, αλλά πολύ φοβάμαι ότι, εφόσον ένας αξιωματικός δεν αντιδρά (με συνέπειες για τον ίδιο που δεν μπορώ να φανταστώ) σε όσα συμβαίνουν στον στρατό ή δεν αποχωρεί, ακόμη και αν δεν είναι συνένοχος, οπωσδήποτε ανέχεται και καταπίνει πάρα πολλά για να χαρακτηριστεί ηθικά καθαρός. Δεν είναι τυχαίο που πολλά άξια στελέχη με ίχνη αξιοπρέπειας φεύγουν από το στρατό τον καιρό ακριβώς που φτάνουν στο στάδιο όπου θα μπορούσαν να προσφέρουν πολλά, αφήνοντας πίσω τούς τενεκέδες και τα γλυφτρόνια. Δεν είναι λοιπόν καθόλου τυχαίο που οι τενεκέδες και τα γλυφτρόνια μετρούν την αξιοπρέπειά και την αξιοσύνη τους με τις προσοχές, τις χαιρετούρες και τον τύπο της σωβράκας τους. Τέλος, για να κάνω και λίγη αυτοκριτική, φέρω και εγώ το μερίδιο ντροπής που μου αναλογεί για εκείνους τους μήνες που υπηρέτησα ως έφεδρος αξιωματικός, για όσο άφησα να με αγγίξει αυτή η βρωμιά. Αλλά είπαμε, ο στρατός είναι το σχολείο που σε προετοιμάζει για την «πραγματική» ζωή.

Πέμπτη, Μαρτίου 01, 2007

Το κάλεσμα στην άβυσσο

Βρισκόταν μόνη και τρομαγμένη σε μια κάμαρα γεμάτη με φτηνά στολίδια και χαμηλό κόκκινο φωτισμό περιμένοντας τον πρώτο πελάτη της. Ήξερε ότι δεν υπήρχε τρόπος να φύγει από εκεί. Η κυρία του σπιτιού και ο προστάτης των κοριτσιών δεν ήταν ποτέ πολύ μακριά και εκείνη δεν είχε πουθενά να πάει. Εξάλλου, ήταν μόνο ένα παιδί δώδεκα χρονών. Από τότε που θυμόταν τον εαυτό της βοηθούσε την οικογένειά της στο να επιβιώνει, αρχικά βοηθώντας τη μητέρα της στις δουλειές του σπιτιού και, αργότερα, τον πατέρα της στο χωράφι. Θυμόταν πριν από λίγες μέρες τη στιγμή που της ανακοίνωσαν ότι ήταν πια πολύ μεγάλη, ότι έπρεπε να κάνει κάτι για την οικογένειά της, για τα αδέλφια της, και για αυτό το λόγο θα έπρεπε να ακολουθήσει την κυρία που τους είχε επισκεφτεί στο χωριό και έβλεπε για πρώτη φορά. Μάζεψε τα λιγοστά πράγματά της σε μια νάιλον τσάντα, δεν την άφησαν να πάρει μαζί της μια μικρή πλαστική κούκλα που είχε, «δεν θα άρεσε αυτό στους πελάτες» είπε η κυρία, και έφυγε συνοδευόμενη και τρομαγμένη για την πόλη.

Μια μεγαλύτερη κοπέλα, που είχε ξεκινήσει σαν και αυτήν λίγα χρόνια νωρίτερα την είχε μακιγιάρει, αρωματίσει και της είχε φορέσει κάτι μικροσκοπικά ρούχα που την έκαναν να αισθάνεται άβολα. «Χαμογέλασε», της είπε, «οι πελάτες θέλουν να πιστεύουν ότι περνάς καλά και ότι σου αρέσουν, δεν τους αρέσουν τα λυπημένα πρόσωπα, τους πέφτει, καταλαβαίνεις; Όπως και να έχει, θα το συνηθίσεις, θα δεις, θα είναι καλύτερα από ό,τι αν έμενες με την οικογένειά σου να δουλεύεις στα χωράφια για να σε παντρέψουν νωρίς - νωρίς με κάποιο βλάκα που θα σε δέρνει και θα σε βάλει να του κάνεις ένα τσούρμο μωρά». Μετά από λίγο, η πόρτα άνοιξε και στο δωμάτιο μπήκε ένας μεγαλόσωμος, μεσήλικος άνδρας. Είχε πληρώσει αρκετά της είπαν για να είναι εκείνος που θα έπαιρνε την παρθενιά της. Το δέρμα του είχε μια ροζ απόχρωση, ανίκανο να προσαρμοστεί στον ήλιο, και της φάνηκε εντελώς απωθητικός. Της χάιδεψε το πρόσωπο και τα μαλλιά κάνοντάς την να ανατριχιάσει, κάτι της είπε σε μια γλώσσα που δεν καταλάβαινε και έβγαλε τα ρούχα του.

Το κορίτσι πανικοβλήθηκε και της ξέφυγε ένας αργόσυρτος λυγμός, σαν νιαούρισμα. Ο άνδρας, που πιθανότατα σε αυτή την ηλικία είχε δικά του παιδιά, της έριξε ένα χαϊδευτικό σκαμπίλι και της κούνησε αυστηρά το δάκτυλο μπροστά στο πρόσωπο. Ήταν όμως ήδη αργά. Κάποιος παλαιός των ημερών, ο οποίος ζει στην άβυσσο και ξυπνάει κάθε μερικές δεκαετίες και μετά ξανακοιμάται, έτυχε να ξυπνήσει ακριβώς εκείνη τη στιγμή, άκουσε το λυγμό της απελπισίας όπως η γάτα ακούει το γατάκι της, τίναξε το πελώριο κορμί του και έκανε τη γη να σειστεί και τη θάλασσα να φουσκώσει. Το ίδιο βράδυ, ένα τεράστιο κύμα σάρωσε τον πόνο του κοριτσιού, τη λαγνεία του άνδρα και έσπειρε τον όλεθρο σε ολόκληρους λαούς στο πέρασμά του. Αυτοί που δεν ξέρουν είπαν για σεισμούς ή για υποθαλάσσιες πυρηνικές δοκιμές, μα εγώ ξέρω ότι υπάρχει ένας δαίμονας που σπέρνει το θάνατο και την καταστροφή για κάθε ανυπεράσπιστη, αθώα ψυχή που υποφέρει.

Σε ρωτώ αναγνώστη, είναι καλή η ζωή και, αν είσαι θρήσκος, είναι ευσπλαχνικός ο δημιουργός αυτού του κόσμου με τα πλάσματά του; Εάν η απάντησή σου είναι θετική, πες μου, πόσες χαρές, πόσες ευτυχισμένες στιγμές δικές σου ή όλων των ψυχών που κατοικούν αυτό το σύμπαν αντισταθμίζουν το μαρτύριο μίας μόνο ψυχής; Πες μου, διότι εγώ βάζω στη μια μεριά όλες τις χαρές όλων των πλασμάτων, όλων των αιώνων και στην άλλη την οδύνη ενός και μόνο αθώου και δεν μου βγαίνει το ζύγι. Λένε ότι είναι ευγενικό και πρέπον ο ένας να θυσιάζεται για τους πολλούς, εγώ αντιστρέφω την κατάσταση και την πολλαπλασιάζω, εάν έβλεπες το βιασμό ενός παιδιού και ο μόνος τρόπος να τον σταματήσεις ήταν να πατήσεις ένα κουμπί καταστρέφοντας όλο το σύμπαν, πόσο θα δίσταζες, πόσες είναι οι «πολλές» χαρούμενες ζωές που αντισταθμίζουν τη δυστυχία του ενός δικαιώνοντας αυτόν το γελοίο κόσμο; Κατ’ εμένα, όλα τα άστρα και οι κόσμοι δεν αντισταθμίζουν τον αργό και μαρτυρικό θάνατο από τις ακτίνες του ήλιου ενός γαιοσκώληκα που έχει ξεμείνει πάνω στην άσφαλτο.