Burn mother f***er, burn!

Μοιάζουμε χαμένοι σε μια καθημερινότητα που χειροτερεύει συνεχώς και στην οποία η ζωή τελματώνεται σε γραφειοκρατικές διαδικασίες, σε ουρές αναμονής, σε κακοποιήσεις της αξιοπρέπειας και της ψυχικής υγείας.

Δεν έχω ανανεώσει ακόμη το βιβλιάριο ασθενείας μου στον ΟΑΕΕ (ΤΕΒΕ). Τουλάχιστον μέχρι πρόσφατα που ενημερώθηκα για τελευταία φορά, μετά την «αναδιοργάνωση» επικρατούσε ένα απίστευτο χάος, με τους ασφαλισμένους σε ατελείωτες ουρές, μες σε καπνούς και σε βρισιές. Δεν ξέρω αν έχει λυθεί το πρόβλημα, δεν σηκώνουν καθόλου τα τηλέφωνα. Ελπίζω να μην αρρωστήσω. Ευτυχώς δεν έχω χρειαστεί γιατρό εδώ και κάτι χρόνια, αλίμονο στους ηλικιωμένους και τους αρρώστους, αλίμονο σε όσους έχουν ανάγκη να λαμβάνουν φάρμακα, είναι αυτών η υγεία που πλήττεται περισσότερο από τις ουρές και τον εκνευρισμό στο φορέα που υποτίθεται ότι τους προστατεύει και όπου βεβαίως η ασφάλιση είναι υποχρεωτική (τα λεφτά μου πίσω να πάω σε μια ιδιωτική ασφαλιστική).

Ταυτότητες, διαβατήρια, ΟΑΕΕ, αργοί ρυθμοί υλοποίησης της ηλεκτρονικής διακυβέρνησης, γραφειοκρατία που ζει και βασιλεύει και σε ορισμένες περιπτώσεις αυξάνεται, αυθαιρεσία και διαφθορά σε δημόσιες υπηρεσίες και αρχές, ασφαλιστικά ταμεία, ΔΕΚΟ (να μην ξεχνάμε και τις πρόσφατες αυξήσεις άνω του πληθωρισμού από το μονοπώλιο της ΔΕΗ)... όλα θάβονται κάτω από μια ακατάσχετη αρλουμπολογία (το νέο θέμα στα δελτία ειδήσεων είναι νομίζω το πώς ανάβει το Άγιο Φως).

Το βέβαιο είναι ότι ο όρος «επανίδρυση του κράτους» τείνει να εξελιχθεί στο νέο πιο σύντομο ανέκδοτο.

Μήπως πρέπει να κάμωμεν επανάστασιν; Πότε μια ομάδα πολιτών, από αυτούς που περιμένουν στις ουρές, θα ξεσηκωθεί αυθόρμητα, επιτόπου, και θα καταλάβει μια δημόσια υπηρεσία, όχι για πολύ, για 10 λεπτά, αφήνοντας συνθήματα με στυλό και μαρκαδόρους στους τοίχους; Πότε μια μεγάλη ομάδα πολιτών θα αρνηθεί να καταβάλει φόρους γονατίζοντας αυτό τον άθλιο μηχανισμό με τον πιο αποτελεσματικό και μη βίαιο τρόπο αντίδρασης που υπάρχει; Πότε θα δούμε δημιουργικούς τρόπους αντίδρασης; Σκέφτομαι μια κίνηση, για παράδειγμα, όπου οι άνθρωποι θα αρχίσουν να κυκλοφορούν με περιβραχιόνια με κάποιο σύνθημα ή σύμβολο για καλύτερη ποιότητα ζωής και για σεβασμό της αξιοπρέπειας του πολίτη. Ακόμη και σκέτα λευκά να ήταν τα περιβραχιόνια, αυτό και μόνο θα έκανε το πολιτικό και κρατικό κατεστημένο να ανησυχήσει. Ονειρεύομαι ακόμη μια δραματική αύξηση του αριθμού των λευκών ή άκυρων ψήφων. Δεν έχει σημασία το πώς υπολογίζονται αυτά τα ψηφοδέλτια, η σημασία τους δεν αλλάζει.

Αλλά ποιοι θα τα κάνουν αυτά; Ο τύπος που παρκάρει παράνομα και ρυπαίνει την πόλη, ο γιατρός που παίρνει το φακελάκι, ο κρετίνος που ενοχλεί το γείτονά του που θέλει να διαβάσει βάζοντας δυνατά μουσική, ο θρασύδειλος που βρίζει τον αδύνατο και γίνεται «αρνάκι» εκεί που δεν τον παίρνει, αυτός που παρακαλάει το βουλευτή/βολευτή για διορισμό ή ο δημόσιος υπάλληλος που είναι μέρος αυτού του στρατού κατοχής κάτω από τον οποίο στενάζει η χώρα;

Αγανακτώ όταν βλέπω ταραξίες να πετάνε μολότοφ, να καίνε και να καταστρέφουν, γνωρίζω όμως ότι οι γνωστοί-άγνωστοι κουκουλοφόροι θα αργήσουν να φτάσουν σε καταστροφικότητα τους γνωστούς-άγνωστους γραβατοφόρους και, ορισμένες φορές, όταν σκέπτομαι το κράτος, τα ταμεία, τις αρχές, τα συνδικάτα, την πόλη που ζω, με συλλαμβάνω να τραγουδώ από μέσα μου «Burn mother f***er, burn...».