Πέμπτη, Δεκεμβρίου 31, 2009

Ρεβεγιόν στη βιτρίνα

Δεν έχω ιδιαίτερη διάθεση να γράφω τελευταιοχρονιάτικα ή πρωτοχρονιάτικα κείμενα. Απαραίτητες, αλλά ανούσιες ημερολογιακές συμβάσεις… Προτιμώ, με αφορμή άλλη μία υπόθεση παράνομου εκτροφείου κατοικιδίων ή πάπι-μιλ, αυτή τη φορά στο Αλεποχώρι (λεπτομέρειες εδώ), να υπενθυμίσω αυτή τη θλιβερή ιστορία. Η προηγούμενη σχετική ανάρτησή μου, με αφορμή άλλο παράνομο εκτροφείο, εδώ.

.

Όπως αποδείχθηκε, εκτός από την κακομεταχείριση των ζώων, τέτοιες «επιχειρήσεις» εμπλέκονται ακόμη και σε κλοπές καθαρόαιμων ζώων, όπως μπορείτε να δείτε σε αυτό το βίντεο του «παρά τρίχα».

.

Είναι σημαντικό να κατανοήσουμε ότι:

.

ΠΕΤ ΣΟΠ ΜΕ ΖΩΑ ΣΤΗ ΒΙΤΡΙΝΑ = ΖΩΑ ΑΠΟ ΚΟΛΛΑΣΤΗΡΙΑ ΤΥΠΟΥ ΠΑΠΙ ΜΙΛ Ή ΑΜΦΙΒΟΛΗΣ, ΜΗ ΕΛΕΓΧΟΜΕΝΗΣ ΠΡΟΕΛΕΥΣΗΣ ΚΑΙ ΣΥΝΘΗΚΩΝ ΔΙΑΒΙΩΣΗΣ ΓΙΑ ΤΑ ΖΩΑ (εκφράζομαι εξαιρετικά ήπια)

.

Θα ήθελα λοιπόν να σας προτρέψω, όσους θέλετε να αποκτήσετε ζώο ή ακόμη και όσους έχετε ζώα, για το νέο έτος:

.

ΚΑΜΙΑ ΑΓΟΡΑ ΑΠΟ ΠΕΤ ΣΟΠ ΠΟΥ ΠΩΛΟΥΝ ΖΩΑ, ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΖΩΟΤΡΟΦΩΝ Ή ΑΛΛΩΝ ΕΙΔΩΝ! Προτιμήστε για τα είδη που αγοράζετε πετ σοπ που δεν επιδίδονται σε αυτό το εμπόριο του πόνου και των ψυχών.

.

Εάν ενδιαφέρεστε να αποκτήσετε ζώο, αν αυτό πρέπει να είναι καθαρόαιμο, αγοράστε από τους νόμιμους/πιστοποιημένους εκτροφείς, οι οποίοι δεν λειτουργούν ποτέ μέσω πετ σοπ. Με αυτό τον τρόπο μπορείτε να είστε και πιο σίγουροι ότι το ζωάκι σας δεν θα εμφανίσει κάποιο πρόβλημα υγείας και, το σημαντικότερο, ότι για να φτάσει στα χέρια σας δεν υπέφεραν οι γονείς του και τα πιο άτυχα αδέλφια του.

.

Ακόμη και αν λυπάστε το ζωάκι που βλέπετε στη βιτρίνα, μην το αγοράσετε, εκτός αν είστε διατεθειμένοι να αγοράσετε και αυτό που θα το αντικαταστήσει σχεδόν αμέσως, και τα επόμενο, και το επόμενο…

.

Δεν μπορώ να μεμφθώ τους ακτιβιστές που ανήμερα των Χριστουγέννων γέμισαν με αφίσες τις βιτρίνες των εν λόγω καταστημάτων για να ενημερωθούν όσοι σταματούν ανυποψίαστοι σε αυτές για να χαζέψουν τα αξιαγάπητα, αλλά άτυχα πλάσματα (δείτε εδώ)!

Δευτέρα, Δεκεμβρίου 28, 2009

Διαστημικό λεωφορείο

Περίμενε υπομονετικά στη στάση το λεωφορείο του για να πάει στη δουλειά, όπως κάθε μέρα. Όταν αυτό σταμάτησε επιτέλους μπροστά του, ανέβηκε αφηρημένα, διάλεξε μια θέση πίσω και αφέθηκε σαν σακί. Όταν το όχημα άρχισε να κινείται πάλι, ένοιωσε μια τεράστια δύναμη να τον ακινητοποιεί, όπως εκείνες τις φορές που είχε ταξιδέψει με το αεροπλάνο, αλλά ακόμη μεγαλύτερη. Έστρεψε με δυσκολία το κεφάλι και κοίταξε έξω πανικόβλητος. Το λεωφορείο απογειωνόταν σχεδόν κάθετα και βρισκόταν ήδη σε ύψος εκατοντάδων μέτρων πάνω από τη Γη. Ήθελε να σηκωθεί, να τρέξει μπροστά, στον οδηγό, και να ρωτήσει τι συμβαίνει, αλλά δεν μπορούσε ούτε να μιλήσει. Πέρασαν μερικά λεπτά και ένοιωσε σιγά - σιγά τη δύναμη που τον κρατούσε ακινητοποιημένο να μειώνεται. Μπόρεσε να ανασάνει και να σηκωθεί αρπάζοντας μια χειρολαβή. Γύρω ο ουρανός ήταν σκοτεινός και μπορούσε να δει αστέρια. Στο πίσω παράθυρο, η Γη είχε απομακρυνθεί τόσο ώστε να φαίνεται σφαιρική και συνέχιζε να απομακρύνεται και άλλο. .

Το λεωφορείο συνέχιζε να τραντάζεται σαν να ανέβαινε κάποια ανηφόρα σε χωματόδρομο και αυτός, πιάνοντας τη μια χειρολαβή μετά την άλλη, κατάφερε να φτάσει μπροστά, παρατηρώντας ταυτόχρονα ότι μόνο πέντε ή έξι άλλοι επιβάτες υπήρχαν, κάπως περίεργοι, κλεισμένοι στον κόσμο τους, με ένα ή δύο να κρύβουν τα πρόσωπά τους, σκυμμένοι, κάτω από κουκούλες. Ο οδηγός έμοιαζε συνηθισμένος, ένας σαραντάρης, λαϊκός τύπος, με μουστάκι. «Συγγνώμη, αυτό δεν είναι το Α2, Ακαδημία – Βούλα;» ψέλλισε, συνειδητοποιώντας ταυτόχρονα το εξωφρενικό και γελοίο της φράσης του, δεδομένων των συνθηκών. Ο οδηγός απήντησε απαθής «Όχι, κύριε, αυτό είναι το Α-Α-2, Άλφα Κενταύρου – Άλφα Κασσιόπειας, δεν περνάμε πολύ συχνά και μερικοί αφηρημένοι μας μπερδεύουν… τώρα που το σκέπτομαι, εκείνος ο Πελασγός την τελευταία φορά είχε ταραχτεί πολύ.»

Ο αφηρημένος επιβάτης έμεινε να χάσκει με ανοικτό το στόμα. Ο οδηγός τον περιεργάστηκε για λίγο, κάπως υποτιμητικά, κάπως με συμπάθεια, και συνέχισε «Ακούστε, είναι αντίθετο στους κανονισμούς, αλλά όσο είμαστε ακόμη κοντά στη στάση, μπορώ να σας γυρίσω πίσω, αλλά πρέπει να το κάνουμε τώρα, όσο δεν έχουμε απομακρυνθεί, σε λίγο θα εισέλθουμε στη χωροχρονική δίοδο και θα είναι αργά». Για μια στιγμή ανακουφίστηκε, μετά δίστασε, μετά κοίταξε πίσω, το μπλε μπαλάκι που απομακρυνόταν..

Μία ώρα αργότερα έμπαινε στο γραφείο του. «Πρώτη φορά αργείς εσύ» του είπε περιπαιχτικά ένας συνάδελφος. Άνοιξε τον υπολογιστή του και σηκώθηκε να ετοιμάσει καφέ, όπως κάθε μέρα.

Σάββατο, Δεκεμβρίου 26, 2009

Κάλαντα

Επερίμενα την παραμονή ότι όλο και κάποιος θα κτυπούσε για τα κάλαντα, αλλά τελικώς δεν εφάνη κανείς, τουλάχιστον όσο ευρισκόμην εντός της οικίας μου.

Υ.Γ. Έτσι και αλλιώς δεν θα άνοιγα.

Δευτέρα, Δεκεμβρίου 21, 2009

Παρασκευή, Δεκεμβρίου 18, 2009

Μην ανησυχείς...

...θα είναι ήπια προσαρμογή!

Τρίτη, Δεκεμβρίου 15, 2009

Αθηναϊκά χριστουγεννιάτικα έθιμα και παραδόσεις

Ο εορταστικός σκουπιδοστολισμός! Επαναλαμβάνεται με συνέπεια τα τελευταία έτη.

.

Ω, σκουπίδι μου, σκουπίδι μου,

μ’ αρέσεις πώς μ’ αρέσεις…

.

Αν και η απεργία έχει λήξει, οι συσσωρευμένες οροσειρές δεν έχουν μειωθεί ακόμη στο δρόμο μου.
.
Ενημέρωση: Βιάστηκα να μιλήσω για λήξη της απεργίας. Έμαθα για νέα απεργία στον ΧΥΤΑ. Καλοφάγωτα (τα σκουπίδια).

Παρασκευή, Δεκεμβρίου 11, 2009

Στοιχειώματα

Ξύπνησα τη νύχτα και περιπλανιόμουν μέσα στο σπίτι με σβησμένα τα φώτα. Μία σκέψη κυριαρχούσε στο νου μου: στοιχειώνουμε πολύ πριν να πεθάνουμε, ο θάνατος απλώς επιβεβαιώνει το γεγονός. Λέγεται προσκόλληση.

Δευτέρα, Δεκεμβρίου 07, 2009

Λα πιάτσα ντε λα πρεζόνε

Έχω μάθει να τους εντοπίζω εγκαίρως πια και να τους αποφεύγω. Κάποτε σύχναζαν μπουλούκι στην Τοσίτσα, ανάμεσα στο Πολυτεχνείο και το μουσείο. Τους βλέπανε και οι τουρίστες και κάποια στιγμή φαίνεται ότι τους διώξανε. Έκτοτε, περιπλανώνται, κάπου μεταξύ Πατησίων και Πανεπιστημίου, και κάποιες φορές επιστρέφουν στο αρχικό τους λημέρι. Μερικές φορές συχνάζουν μπροστά από το Πολυτεχνείο, άλλες φορές απέναντι, άλλοτε πάλι συχνάζουν λίγο παρακάτω σε κάποια από τις σκεπαστές διόδους. Σπάνια φτάνουν και μέχρι τις αρχές της Πανεπιστημίου. Ο κόσμος τους αντιμετωπίζει με τρόμο και αποστροφή και προτιμά το απέναντι πεζοδρόμιο. Όταν η αστυνομία αποφασίζει να τους δώσει σημασία και να τους διώξει από το ένα στέκι, πάνε στο άλλο στέκι και όταν τους διώξουν από το άλλο στέκι επιστρέφουν ξανά στο πρώτο στέκι και συνέχεια το ίδιο, σισύφειο έργο. Μία-δύο φορές από απροσεξία βρέθηκα να περπατάω ανάμεσά τους.

Ήταν σαν να βρέθηκα στην κόλαση, περιτριγυρισμένος από χαμένες ψυχές. Πρόσωπα παραμορφωμένα, αλλοιωμένα, άλλα απαθή, άλλα με την ένταση του ανεκπλήρωτου πάθους. Κορμιά, το ίδιο. Άνθρωποι που λύγιζαν τα γόνατα και ακουμπούσαν τα χέρα στο πεζοδρόμιο με κρεμασμένο το κεφάλι, σε αφύσικες στάσεις, σε απόλυτη ακινησία ή που ταλαντεύονταν αργά, μερικοί πεσμένοι κάτω, σαν πεθαμένοι. Άλλοι με επιδέσμους, άλλοι σε γωνίες έκαναν την περίεργη ιεροτελεστία τους κατά μόνας, άλλοι σε πηγαδάκια έκαναν τις συναλλαγές τους.

Βρώμικοι οι περισσότεροι, ίσως και άστεγοι, με σκισμένα ρούχα, όλων των ηλικιών, αρτιμελείς και ανάπηροι, ξεδοντιάρηδες, άλλοι σε καλύτερη κατάσταση, πιο φρέσκοι στη συνήθεια. Μια αδιόρατη απειλή στον αέρα, σαν να είσαι στο κλουβί μαζί με πεινασμένα ζώα που σε ζυγιάζουν. Κάποιες φορές διαπληκτισμοί και φωνές ακατανόητες, βρισιές, σπρωξίματα. Πλάσματα εκτός ελέγχου που τα περισσότερα δεν μπορείς πια να τα πεις ανθρώπους. Ένας άνθρωπος είναι κάτι πιο σύνθετο, αυτοί υπάρχουν μόνο για την επόμενη δόση τους, ζεμένοι σε ένα ζυγό που υποτάσσει όλη τους την ύπαρξη. Μιλούν, αλλά δεν έχουν λόγο. Δεν μπορείς να τους εμπιστευθείς, δεν μπορείς να τους πιστέψεις, ξέρεις ότι όλες τους οι ενέργειες, όλες τους οι πράξεις μόνο ένα σκοπό υπηρετούν, τα πράγματα είναι πολύ απλά και ξεκάθαρα, όλα τα άλλα και όλοι οι άλλοι είναι απλά μέσα για την επίτευξη αυτού του σκοπού. Ζουν για τη σκόνη που θα τους ανοίξει λίγο την πόρτα του παραδείσου και θα τους αφήσει να κλέψουν μια ματιά από τις χαρές του, μα πριν προλάβουν να βάλουν μέσα το πόδι τους, η πόρτα κλείνει και γκρεμοτσακίζονται πίσω σε μια όλο και πιο άσχημη πραγματικότητα, αφού η σκόνη καίει κάθε άλλη χαρά, και το μόνο που μένει ο αγώνας για να εξασφαλιστούν τα είκοσι - τριάντα (;) ευρώ για να τους ανοίξει ξανά λίγο την πύλη ο κλειδοκράτορας Άγιος Πέτρος ο πρεζέμπορος. Ο παράδεισος βέβαια ξεθωριάζει σιγά-σιγά και μένει μόνο η δόση και ο πόνος από τη στέρησή της.

Νοιώθεις τα βλέμματά τους πάνω σου, προσπαθούν να καταλάβουν πώς θα μπορούσες να τους χρησιμεύσεις για τον υπέρτατο σκοπό τους. Η ψυχή γεμίζει με αηδία, κάπου νοιώθεις ενοχές που δεν μπορείς να αισθανθείς οίκτο ή λες ψέματα στον εαυτό σου ότι λυπάσαι κιόλας. Πώς να λυπηθείς αυτόν που δεν λυπάται ο ίδιος τον εαυτό του, αυτόν που είναι ανίκανος να λυπηθεί οτιδήποτε;! Ταχύνεις το βήμα, μα όχι πολύ, μη δείξεις στην αγέλη ότι φοβάσαι και ξυπνήσεις το ένστικτο του κυνηγιού, και απομακρύνεσαι.

Λίγο πιο πέρα, από μια τράπεζα ξεχύνονται κάτι γραβατωμένοι και γυναίκες με εμφάνιση μπίζνες, χωρίς να το καταλάβω βρέθηκα περικυκλωμένος, κοίταξα γύρω μου με φρίκη και...

Παρασκευή, Δεκεμβρίου 04, 2009

Άλλη μια ιστορία δρόμου

Με πλησίασε στον πεζόδρομο της Ερμού. Ήταν μικροκαμωμένη και αδύνατη, αλλά όχι χωρίς κάποια σπιρτάδα. Είχε έλθει από την επαρχία, μου είπε, αντιμετώπιζε προβλήματα στέγασης και έμενε στο δρόμο και να μην την περάσω για «πρεζάκι». Είχε, λέει, δεκαέξι (16) ευρώ και της λείπανε τέσσερα, διότι είχε κάνει συμφωνία με ένα ξενοδόχο να της παραχωρήσει ένα δωμάτιο έναντι 20 ευρώ για να πλυθεί και να φρεσκαριστεί λίγο. Τη διέκοψε κάποια στιγμή ένας νεαρός που μας ζήτησε μερικά λεπτά, τον έδιωξε, λέγοντάς του ότι την ίδια δουλειά κάνει, «πώς φαίνεται το πρεζάκι» μου είπε γελώντας πονηρά και συνωμοτικά μόλις απομακρύνθηκε ο νεαρός. Της αντιπρότεινα αντί να της δώσω χρήματα να πάμε μαζί στο ξενοδοχείο και να πληρώσω εγώ το δωμάτιο στη ρεσεψιόν και, εννοείται, να φύγω αμέσως. Αιφνιδιάστηκε, αλλά δεν τα έχασε. Είναι, λέει, κάθαρμα ο ξενοδόχος και σε μια κυρία που είχε κάνει το ίδιο της ζήτησε μετά σαράντα (40) ευρώ, διότι αυτή είναι η κανονική τιμή του δωματίου και η κυρία είχε τσατιστεί και είχε φύγει και ότι για είκοσι (20) ευρώ το άφηνε μόνο στην ίδια.

«Εγώ πάντως ήμουν ειλικρινής!» φώναξε καθώς απομακρυνόμουν.
.
Υ.Γ. Μου κάνει εντύπωση που, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, κανένας από αυτούς τους δυστυχισμένους δεν παραδέχεται την κατάστασή του, προσπαθώντας, μάταια, να σε ξεγελάσουν, με τα παραμορφωμένα κορμιά, τα παραμορφωμένα πρόσωπα, τα χαλασμένα δόντια, το ακόρεστο πάθος στα μάτια.