Σάββατο, Ιουνίου 25, 2011

Φόρος αναπνοής


- Φόρος αναπνοής, μάλιστα, κύριέ μου, και όχι, δεν αντιλαμβάνομαι την έκπληξή σας. Δεν εισπνέετε οξυγόνο και εκπνέετε διοξείδιο του άνθρακα, το κατεξοχήν αέριο του θερμοκηπίου; Δηλαδή εσείς δεν πρέπει να πληρώνετε για δικαιώματα εκπομπής ρύπων; Ένα πράσινο φόρο είπαμε να βάλουμε για το φουκαριάρικο το περιβάλλον, αλλά ο νεοέλληνας, ο τυπικός ο τζαμπατζής, ο καραμπουζουκλής, θέλει να την σκαπουλάρει. Θα έπρεπε να ντρέπεστε που διαμαρτύρεστε.

Παρασκευή, Ιουνίου 24, 2011

Ωραία λόγια

Κάντε κλικ στην εικόνα.

Ευχαριστίες στην καλή φίλη που μου το υπέδειξε.

Δευτέρα, Ιουνίου 20, 2011

Τι να την κάνω την αγανάκτησή σας ρε παιδιά...


…όταν είστε με τον Φωτόπουλο και τη ΓΕΝΟΠ και τα άλλα τα καλά παιδιά; Εγώ που είμαι αγανακτισμένος δεκαετίες τώρα και πιστεύω ότι αυτοί που μουντζώνετε στο Σύνταγμα είναι η άλλη πλευρά του νομίσματος αυτών που υπερασπίζεστε, εγώ που πιστεύω ότι έπρεπε να είχαμε πουλήσει εδώ και καιρό - όταν μπορούσαμε να το κάνουμε με όρους και επιλεκτικά, σε ποια πλατεία να πάω;

Όπως και να έχει, καλή και άγια η αγανάκτηση, αλλά προέχει να μπούμε σε ένα δρόμο, να συμφωνήσουμε σε ένα πρακτέο και προς αυτό το μεγάλο ζητούμενο δεν βλέπω απάντηση. Εκεί που τελειώνουν οι μούντζες αρχίζουν τα δύσκολα. Δεν μπορούμε να μένουμε μετέωροι σε ένα λίμπο, σε ένα διαρκές κώμα. Πρέπει να παρθούν αποφάσεις για την κατεύθυνση προς την οποία θα βαδίσουμε εδώ και τώρα. Θα πουλήσουμε ή δεν θα πουλήσουμε; Τα θέλουμε τα δανεικά που μας δίνουν; Έχουμε ως στόχο να μείνουμε στο ευρώ και να βαδίσουμε σε μια παράλληλη πορεία με τους άλλους Ευρωπαίους ή όχι; Θα συνεχίσουμε να βασιζόμαστε στο φόβο του διεθνούς και ευρωπαϊκού συστήματος για τις συνέπειες μιας κατάρρευσής μας, με την πίστη ότι μπορούμε να εκβιάζουμε με αυτό τον τρόπο την στήριξη και την ανοχή των άλλων επ’ αόριστο και χωρίς συνέπειες για την εθνική μας κυριαρχία, για τη διεθνή μας θέση ή χωρίς φόβο ότι με την πρώτη ευκαιρία θα μας βάλουν σε κάποιο είδος περιθωρίου; Θα γίνουμε οι τρακαδόροι της υφηλίου, διεκδικώντας τη χρηματοδότηση των κεκτημένων μας από τον Γάλλο και τον Γερμανό φορολογούμενο, ενώ εμείς θα διαδηλώνουμε με τσίγκινες περικεφαλαίες και πλαστικές σημαίες στις πλατείες, καθυβριζόμενοι ανά την υφήλιο; Είναι και αυτό μια άποψη.

Εξάλλου, το φέσι είναι ένα από τα εθνικά σύμβολά μας.

Και ένα κοινωνικό μήνυμα: Μακριά από τα ασανσέρ.

Παρασκευή, Ιουνίου 17, 2011

Μην κάνεις πολλή ηλιοθεραπεία αυτό το καλοκαίρι…


…για να μη σε περάσουν για μετανάστη τα καλόπαιδα που διοργανώνουν τα σαφάρι μεταναστών στις γειτονιές της Αθήνας. Φίλη μου έλεγε ότι εχθές το βράδυ στη γειτονιά της, κάπου στις νότιες συνοικίες, μια μεγάλη ομάδα ατόμων εποχούμενοι σε 30 μηχανές, επιτέθηκαν σε δύο σπίτια μεταναστών. Αφού έβαλαν φωτιά στα σπίτια, έσπασαν στο ξύλο τους ενοίκους καθώς προσπαθούσαν να ξεφύγουν από τις φλόγες. Επενέβη η πυροσβεστική και η αστυνομία. Συλλήψεις, οποία έκπληξις, δεν έγιναν και αυτή τη φορά. Φυσικό είναι, αφού στην Ελλάδα «δεν είμαστε ρατσιστές» και τέτοια πράγματα δεν γίνονται. Μπορεί να ήταν και αυτό «εσωτερικό ξεκαθάρισμα λογαριασμών»…

Δεν την είδα πουθενά αυτή την είδηση ακόμη, όπως δεν προβάλλονται και τα άλλα πολυάριθμα περιστατικά επιθέσεων σε μετανάστες σε όλη τη χώρα, πολλές φορές σε ανυπεράσπιστους και ενταγμένους στην κοινωνία ανθρώπους, σε γυναίκες και παιδιά, πολλές φορές όχι μόνο με την ανοχή, αλλά και τη συμμετοχή μελών της ΕΛΑΣ, σάπια Ελλάς. Ένα αποκαλυπτικό άρθρο, εδώ.

Όσο για τον μέσο φιλήσυχο πολίτη, είμαι βέβαιος ότι κάπου βαθιά μέσα του εύχεται όλα να γίνονταν όπως ήταν είκοσι χρόνια πριν, να επέστρεφε σε έναν κήπο της Εδέμ του πρελθόντος, όπου όλα ήταν όπως έπρεπε, πριν από την Πτώση, όπως συμβαίνει με όλους τους φιλήσυχους πολίτες ανά τους αιώνες. Ο φόβος για την αλλαγή είναι βασικό ανθρώπινο χαρακτηριστικό. Ίσως κάποιοι άνθρωποι στις γειτονιές να νομίζουν ότι οι ηρωικές ομάδες των αλητών αφού δείρουν και διώξουν εντελώς από τη χώρα τα πλήθη των μεταναστών (κάτι αδύνατον χωρίς να γίνουμε κάτι άλλο), μετά θα επιστρέψουν στις συνήθεις ασχολίες τους, πουλώντας προστασία στα μαγαζιά, στη σωματεμπορία, στα επεισόδια των γηπέδων, ακόμη και στο σχολείο τους, και τέλος πάντων σε ό,τι συνήθως κάνουν οι άνθρωποι αυτών των ομάδων, αφήνοντας τη φιλήσυχη κοινωνία να επανέλθει στη μακαριότητά της, κάτι σαν το Μικρό Σπίτι στο Λιβάδι (αν είστε της ηλικίας μου και θυμάστε). Ποτέ, βέβαια, δεν γίνεται έτσι. Όταν πολεμάς την αλλαγή δημιουργείς μια διαφορετική αλλαγή. Ποτέ δεν επιστρέφεις στο παρελθόν. Κρίμα που το μόνο που μαθαίνει ο φιλήσυχος πολίτης της γειτονιάς από την ιστορία είναι τα παραμύθια για την ανωτερότητα του έθνους και της φυλής.

Ίσως να αξίζει σε ορισμένους ότι ο Έλληνας μοιάζει να αντιμετωπίζεται πλέον από τους Ευρωπαίους, με τους οποίους φιλοδοξούσε να συγκλίνει, περίπου όπως εκείνος αντιμετώπιζε και αντιμετωπίζει τον Αλβανό, συν κάποιες επιπλέον δόσεις περιφρόνησης και μίσους, καθώς ο κομπιναδόρος Έλληνας τρώει τα λεφτά από τους φόρους μας και απειλεί όλο το Ευρωπαϊκό μας οικοδόμημα και την ευημερία μας. Ναι… ξέρω, τρώγανε βελανίδια και ο Περικλής και τα φώτα του πολιτισμού. Εις υγείαν στην Άγγελα, όπως λέει και η διαφήμιση.

Ίσως το τελευταίο πρόβλημά μας να είναι η οικονομία. Κάπου είμαστε σάπιοι πολύ βαθιά.

Από έναν αγανακτισμένο που δεν πάει πλατεία.

Κυριακή, Ιουνίου 12, 2011

Εκ των Γραφών


  1. Ιησούς δε επορεύθη εις το όρος των ελαιών
  2. όρθρου δεν πάλιν παρεγένετο εις το ιερόν, και πας ο λαός ήρχετο προς αυτόν και καθίσας εδίδασκεν αυτούς.
  3. άγουσι δε οι αγανακτισμένοι πολιτικόν επί μίζαν κατειλημμένον, και στήσαντες αυτόν εν μέσω λέγουσιν αυτώ
  4. διδάσκαλε, αυτός ο πολιτικός κατείληπται επ' αυτοφόρω μίζαν εισπράττων
  5. και ιερά οργή λαού ενετείλατο τους τοιούτους λιθάζειν.
  6. συ ουν τι λέγεις; ο δε Ιησούς κάτω κύψας τω δακτύλω έγραφεν εις την γην.
  7. ως δε επέμενον ερωτώντες αυτόν, ανέκυψε και είπεν αυτοίς: ο μηδέ ρουσφέτιον ζητήσας υμών, ο μηδέν εις πολιτικού γραφείον προσήλθας δια παντοειδήν εξυπηρέτησιν υμών, ο μηδέ λαμογιάν επιδιώξας υμών, ο μηδέ αργομισθίαν ζητήσας ή ποθήσας εις τας αγκάλας του Δημοσίου υμών πρώτος βαλέτω λίθον επ’ αυτού.
  8.  και πάλιν κάτω κύψας έγραφεν εις την γην.
  9. οι δε ηκούσας εξήρχοντο εις καθ’εις, αρξάμενοι από των πρεσβυτέρων, ότε ηκούσθη φωνήν από το πλήθος: Μικρέ Μιχαλάκη, ρίψε πρώτος εσύ το λιαθαράκιόν σου, και μετά το κανονίζουμε ημείς το καθήκιον.

Τετάρτη, Ιουνίου 01, 2011

Σύννεφα


Στις παρέες υπάρχει ένα σφίξιμο. Οι του ιδιωτικού τομέα ανησυχούν για τις επιχειρήσεις που εργάζονται και δεν πάνε καλά, για τις θέσεις τους που δεν τις νοιώθουν ασφαλείς. Οι του δημόσιου τομέα ανησυχούν για τις επερχόμενες ιδιωτικοποιήσεις, την απώλεια των κεκτημένων, τις περικοπές, τις γενικές προοπτικές. Σε χειρότερη θέση όλων, όσοι χρωστούν, όσοι έχουν υποχρεώσεις και φοβούνται την απόλυση. Στη χώρα κυριαρχεί ο φόβος, σκεπάζει τα πάντα, σαν τα γκρι σύννεφα που δεν λένε να φύγουν από πάνω μας και μοιάζουν με κακό οιωνό. Ηλιόλουστη μέρα δεν είδαμε και μπήκε καλοκαίρι. 1η Ιουνίου σήμερα και καθώς γράφω αυτές τις γραμμές, νωρίς το μεσημέρι, ακούω τη βροχή που πέφτει καταρρακτωδώς.

Εχθές οι ειρηνικοί αγανακτισμένοι έπαψαν να είναι τόσο ειρηνικοί. Βουλευτές φυγαδεύτηκαν μέσα από τον Εθνικό Κήπο. Γιατί αγανακτούν οι πολιτικοί που μπαίνουν όλοι στο ίδιο σακί; Οι ίδιοι έχουν επιλέξει τη συλλογική ατιμωρησία, να αλληλοπροστατεύονται σαν συνένοχοι. Διαβάζω ότι στην Αγγλία βουλευτήςκαταδικάστηκε σε 12 μήνες φυλάκισης για ατασθαλία αξίας 12.600 ευρώ, όσο κάνει ένα μικρό αμαξάκι. Στην Ελλάδα, πολιτικός δεν πάει κανένας φυλακή ούτε για βίλα, ούτε για εκατομμύρια ευρώ, τις πολεοδομικές διατάξεις να μην πούμε πού τις έχουν γραμμένες. Γιατί παραπονούνται λοιπόν; Σαν μια ολιγαρχία συμπεριφέρονται, σαν μια ολιγαρχία αντιμετωπίζονται. Τι έκαναν για να δείξουν ότι δεν είναι «όλοι ίδιοι»;

Μη με παρεξηγείτε. Δεν με έχει καταπιεί το γενικό κλίμα του φόβου και της απελπισίας. Προσωπικά, αν και ο όγκος της εργασίας έχει μειωθεί κατακόρυφα, νοιώθω μια χαρά. Εχθές, στα κλαδιά των δέντρων μπροστά από το σπίτι, έβλεπα από το παράθυρο ένα ζευγαράκι κοτσύφια να φλερτάρουν και να κυνηγιούνται, αδιάφορα για χρέη, ελλείμματα και σπρεντ, για τις παράξενες συμβάσεις των ανθρώπων. Στο κάτω-κάτω, ας μην ξεχνάμε ότι τα γκρίζα σύννεφα δεν είναι κακός οιωνός, αλλά υπόσχεση και το νερό χαρά και ζωή και ο ήλιος πάντα βγαίνει τελικά.
 

Υ.Γ.

Αν και τα κοτσύφια δεν είναι πολύ συνεργάσιμα για φωτογράφηση, κατάφερα να έχω αυτή τη χαμηλής ποιότητας φωτογραφία του αρσενικού.