Τρίτη, Ιουνίου 26, 2012

Στη γωνία της πλατείας


Σε περιμένω για καφέ, στον ήλιο και στη ζέστη
Στη γωνία, στη γνωστή μας πλατεία
Ο μαύρος με τα σιντί με πλησιάζει, τον κοιτώ με απαξία
Η πειρατεία σκοτώνει τη μουσική και την κινηματογραφία
Κάνε άλλη δουλειά, πλύνε καμία τζαμαρία

Το πρεζόνι μου ζητά ψιλά, και καλά, πεινά
Ή μια τυρόπιτα, ένα γάλα και άλλα τινά
Κάνω πως δεν ακούω, κοιτάζω ψηλά
Μάλλον για τη δόση του κάνει οικονομία
Έχω δει πολλά, δεν πιάνει σε εμάς η κοροϊδία

Η ΧΑ μοιράζει φυλλάδια
Καθάρματα, τους λέω, φευγάτε από δω
Μα είναι από μέσα μου, μου φτάνει αυτό
Κανέλλη δεν θέλω να γενώ
Καλύτερα Παυλόπουλος, ας μην παρασυρθώ

Ήλθανε αναρχικοί και τους ΧΑυγίτες κυνηγάνε
Πάω λίγο πιο πέρα
Πέτρες εδώ και εκεί πετάνε
Ώρα είναι να με φάνε
Τώρα που κορμάρες με μπικίνι τριγυρνάνε

Ήλθαν και τα ΜΑΤ την τάξη να επαναφέρουν
Με τούτες τις στολές τη ζέστη πως αντέχουν;
Θυμάμαι τα φανταριλίκια
Τι κάνει ο άνθρωπος για λίγα χαρτζιλίκια
Κάτσε γιατί νομίζω πως περίεργα κοιτάνε

Τι θα γίνει; Ακόμα να φανείς
Σε λίγο θα με φάνε λάχανο οι εχθροί
Σε μια γωνία στην πλατεία κρύβομαι από την ιστορία
Μα νά ‘σαι, άργησες, από τη Δάφνη έρχεσαι ή από τα Λονδίνα;
Φέρτε μας δύο φρεντουτσίνα.

Listen all of y’ all,
This is ΣΑΜΠΟΤΑΖ!

Πέμπτη, Ιουνίου 21, 2012

Ένας γλυκύς άνθρωπος


«Λυπήσου με, κοπελιά, λυπήσου με, κάτι να φάω κοπελιά, είμαι νηστικός κοπελιά,» ωρυόταν και παρακαλούσε κραυγαλέα ο εθισμένος νεαρός με τρόπο ιδιαίτερα φορτικό ακολουθώντας την κοπέλα στο δρόμο. Όταν κατάλαβε ότι οι προσπάθειές του ήταν μάταιες, το τροπάριο άλλαξε «Κοπελιά, να πας να γα@*&είς κοπελιά» και άλλα παρόμοια «γαλλικά».

Καθώς η κοπελιά απομακρυνόταν, στράφηκε σε εμένα, που ερχόμουν από την αντίθετη κατεύθυνση. «Κάτι να φάω ρε φίλε, είμαι νηστικός ρε φίλε, πάρε μου ένα γάλα ρε φίλε, γιατί δεν σταματάει κανένας;» Απορούσε ο άνθρωπος γιατί δεν σταματάει κανένας, γιατί δεν σταμάτησα εγώ, αφού πρώτα είχε λούσει με το πιο χυδαίο υβρεολόγιο μια άγνωστή του κοπέλα στο δρόμο διότι δεν ανταποκρίθηκε στα παρακάλια του.

Σκέφτηκα να του πω κάτι, ότι δεν μπορείς τη μια να παρακαλάς και την άλλη να βρίζεις αυτούς που δεν ανταποκρίνονται στα παρακάλια σου όταν επαιτείς και ότι δεν υπήρχε περίπτωση να του δώσω ο,τιδήποτε μετά από την απαράδεκτη συμπεριφορά του στην κοπέλα, αλλά μετά σκέφτηκα ότι μπορεί να μου γινόταν τσιμπούρι και, σε κάθε περίπτωση, φοβήθηκα τυχόν απρόβλεπτες αντιδράσεις.

Ίσως να αναρωτιέται ακόμη γιατί δεν τον λυπούνται οι άλλοι και να κατηγορεί την ασπλαχνιά του κόσμου και την κακούργα κοινωνία.

Παρασκευή, Ιουνίου 15, 2012

Επιθυμίες που γίνονται πραγματικότητα

Ανατρέχω σε προηγούμενες αναρτήσεις μου, όπως αυτή και αυτή και άλλες.

Πολλά έχουν αλλάξει από τότε. Την περασμένη Τρίτη έφαγα, επιτέλους, ένα μεγάλο μπολ με αφράτους σπιτικούς λουκουμάδες, την Τετάρτη απαλλάχθηκα από τη γαστροστομία. Σωληνάκι τέλος (ήταν μια ενδιαφέρουσα εμπειρία, καθώς είχα την ευκαιρία να βλέπω στην οθόνη το στομάχι μου από μέσα, αν και η εισαγωγή του πλαστικού σωλήνα της ενδοσκόπησης από το στόμα μου δεν ήταν καθόλου ευχάριστη). Για άλλη μια φορά, ναι, χτενίζω τα μαλλιά μου. Ακόμη είναι κοντά για να κάνω τη χαρακτηριστική χωρίστρα μου, αλλά θα γίνει και αυτό. Άρχισα ξανά να εργάζομαι και, ευτυχώς, διαπίστωσα ότι οι υπηρεσίες μου έχουν ακόμη ζήτηση.

Όσο περνούν οι ημέρες, τόσο πιο παράξενα μοιάζουν όσα πέρασα τους προηγούμενους μήνες. Το μόνο που έμεινε είναι μια μαγνητική τομογραφία που θα κάνω προς το τέλος του μήνα. Νοιώθω δυνατός και υγιής και σχεδόν έφτασα το κανονικό μου βάρος.

Κάποια «αναμνηστικά» μάλλον θα με συνοδεύουν για όλη μου τη ζωή. Τα αποτελέσματα της χημειοθεραπείας είναι αναστρέψιμα, αλλά της ακτινοβολίας όχι. Τα περισσότερα γένια μου δεν θα ξαναβγούν, καθώς τα «έκαψε» η ακτινοβολία, μου έμεινε το μουστάκι (μεταξύ μας, γλίτωσα τον μπελά και κάνω και οικονομία στα ξυριστικά). Αν και τρώω τα πάντα, δεν μου είναι πλέον ευχάριστο να τρώω πολύ στεγνές τροφές, όπως πατατάκια ή σκέτο ψωμί, καθώς δεν έχω τις ίδιες ποσότητες σάλιου, άλλο ένα αποτέλεσμα της ακτινοβολίας. Ομοίως, το δέρμα κάτω από το σαγόνι μου έχει κάπως χαλαρώσει ή πρηστεί, κάτι που φαίνεται περισσότερο τις πρωινές ώρες. Μου είπαν ότι αυτό ονομάζεται «λειρί του κόκορα». Ειλικρινά, όλα αυτά δεν με απασχολούν ιδιαίτερα, καθώς νοιώθω υγιής, διατηρώ όλες τις λειτουργίες μου και η εμφάνισή μου δεν έχει αλλάξει αισθητά (δεν εργάσθηκα ποτέ ως φωτομοντέλο).

Παρά την αρχική απαγόρευση, οι γιατροί μου είπαν ότι μπορώ να κάνω τελικά αυτό το καλοκαίρι ακόμη και μπάνια στη θάλασσα, αλλά απλώς όχι τις ώρες μεγάλη ηλιοφάνειας. Θα περιοριστώ στις πολύ πρωινές και απογευματινές ώρες. Παρά την περιρρέουσα μαυρίλα, τις εκλογές και τους φόβους περί τέλους του κόσμου, είμαι αποφασισμένος να περάσω καλά αυτό το καλοκαίρι. Κάθε απλή αίσθηση της ζωής αρκεί για να μου προσφέρει μεγάλη χαρά. Ακόμη και το να περπατώ μόνο τα βράδια στους δρόμους της πόλης μου προσφέρει μεγάλη ηδονή. Περπατώ χαμογελώντας πλατιά ανάμεσα σε ένα πλήθος κατσούφηδες. Ακόμη και τον ζεστό αέρα της πόλης τον νιώθω σαν σεσουάρ στα πρόσφατα ανακτηθέντα μαλλιά μου.

Δώρο ο κύριος Διευθυντής σε προχθεσινή φωτογραφία (κάθεται πάνω σε/μελετά σοβαρά έγγραφα):
.

Τρίτη, Ιουνίου 12, 2012

Αυτός που κοροϊδεύει, κοροϊδεύει τα μούτρα του


Πηγαίνοντας για τη δουλειά του, περνούσε κάθε μέρα από το νεκροταφείο
και τους νεκρούς κορόιδευε με θράσος από την πύλη, (τη γλώσσα βγάζοντας,)
περιπαιχτικά, πλην κάπως διακριτικά, να μην τον κυνηγήσουνε πρόσωπα συγγενικά.
Μια μέρα την πύλη πλησιάζει, τη γλώσσα πάει να βγάλει,
μα αντί για τάφους και σταυρούς, αντικρίζει πολυκατοικίες, οχήματα και περαστικούς.
Για μια στιγμή χλομιάζει, βλέποντας πως το έξω έγινε μέσα και το μέσα έξω,
μα την ψυχραιμία του ταχέως ανακτά.
Ε, το λοιπόν, σκέφτηκε, θα κοροϊδεύω τώρα αυτούς, τους ζωντανούς!

Τετάρτη, Ιουνίου 06, 2012

Γήρας


Είδα πάλι το γεροντάκι (εδώ και εδώ) ένα απόγευμα που γυρνούσα στο σπίτι. Έκανε τον μικρό περίπατό του. Χαιρετηθήκαμε, μου παραπονέθηκε για την κατάστασή του - πράγματι, φαινόταν ακόμη πιο αδυνατισμένος και ταλαιπωρημένος, τα μάτια του με δυσκολία έμεναν μισάνοιχτα - μα πιο πολύ για τη μοναξιά του. Με ρώτησε τι να κάνει, λες και στην απελπισία του να ήλπιζε ότι θα μπορούσα να έχω απάντηση στα προβλήματα του γήρατος. Προσπάθησα να είμαι ειλικρινής, αλλά συμπονετικός. Του είπα ότι δεν νομίζω ότι υπάρχουν λόγια τέτοιας σοφίας που να δίνουν λύση στην ανθρώπινη κατάσταση. Του είπα για την περιπέτεια της δικής μου υγείας (πρέπει έτσι και αλλιώς να την ξέρει όλη η πολυκατοικία) και ότι είδα ανθρώπους μικρότερους και από εμένα να είναι καταδικασμένοι και ότι το μόνο που μπορεί να κάνεις ένας άνθρωπος, ανεξαρτήτως ηλικίας, είναι να ζει τη ζωή του μέρα με την ημέρα, στιγμή με τη στιγμή.

Δεν ξέρω αν βοήθησαν αυτά που είπα, ελπίζω τουλάχιστον να μην χειροτέρεψα την κατάσταση. Ένοιωσα μια μικρή αγωνία που δεν το βρήκα μέσα μου, όσο και αν τον συμπαθώ και αν τον λυπάμαι τον άνθρωπο, να απαλύνω με κάποιο τρόπο τη μοναξιά του

Δευτέρα, Ιουνίου 04, 2012

Σκόρπιες εντυπώσεις


Δύο φορές είδα άτομα νεαρής ηλικίας να περπατούν στο δρόμο και να επιχειρούν να κλωτσήσουν περιστέρια που έτυχε να βρίσκονται στο διάβα τους. Έχω ένα πρόβλημα, ξεσπάω σε κάποιον αδύναμο. Επιθετικότητα και σαδισμός εξαπλώνονται σε κάθε πτυχή της καθημερινότητας. Αυτή η συμπλεγματική κοινωνία σίγουρα δεν αξίζει να σωθεί, ίσως η κρίση να τη μετατρέψει σε κάτι άλλο. Θα είναι όμως κάτι καλύτερο;

Τέτοιες στιγμές θα ήθελα να είχα σώμα γορίλα, να τους πλάκωνα στο ξύλο όλους αυτούς χωρίς κουβέντα και μετά να απομακρυνόμουν χωρίς εξήγηση, καθώς θα με κοιτούσαν σαν χαμένοι και αιμόφυρτοι, μέσα στον πόνο και στην απορία.

Σημειωτέο ότι τελευταία συχνά παρατηρώ και πολλά περιστέρια θύματα τροχαίων. Δεν ξέρω κατά πόσο πρόκειται αποκλειστικά για τυχαία περιστατικά.

Μαζικοί δηλητηριασμοί, τροχαία, κλωτσιές, κλωστές που μπλέκονται στα πόδια τους και τα ακρωτηριάζουν. Στην Ελλάδα είναι δύσκολο να είσαι ακόμη και περιστέρι.

Άθλιο πλάσμα ο άνθρωπος. Αλίμονο σε ότι βρίσκεται μπροστά του, κινδυνεύει να πέσει θύμα, αν όχι της επιθετικότητας και της αδηφαγίας του, της αδιαφορίας του.

Εχθές, Κυριακή, νωρίς το βράδυα, κατέβαινα τη Φωκίωνος Νέγρη. Πολυκοσμία, παιδιά, σκυλάκια. Βλέπω ένα γαιοσκώληκα να έχει μείνει αβοήθητος στο πλακόστρωτο. Κινείται αβοήθητος πάνω στην σκληρή, αδιαπέραστη επιφάνεια. Τον πιάνω και τον βάζω δίπλα, στο παρτέρι. Παρακάτω, σε ένα άλλο φρεσκοσκαμμένο παρτέρι (η Φωκίωνος Νέγρη, για όσους δεν ξέρουν, είναι ένας μεγάλος και πλατύς πεζόδρομος με μεγάλα παρτέρια στη μέση, σαν μια τεράστια πλατεία), βλέπω ανάμεσα στην πολυκοσμία μια χαρούμενη ομάδα κοτσυφιών. Ένα από αυτά κρατά υπερήφανο έναν γαιοσκώληκα στο ράμφος του. Κοντοστέκομαι και τα παρατηρώ για λίγο χαμογελώντας, καθώς χοροπηδούν εδώ και εκεί, αναζητώντας μάλλον και άλλους μεζέδες στο σκαμμένο χώμα.