Πέμπτη, Ιουλίου 31, 2008

Οι σιντάκηδες

Αφορμή για αυτή την ανάρτηση ήταν το σχόλιο του καλού μας Doctor, στην προηγούμενη ανάρτηση, για τα γεννητούρια που περιμένει στο μπαλκόνι του καθώς εκεί επέλεξε να κάνει τα αβγά της μια δεκαοχτούρα. Κοιτάζω έξω από το παράθυρο, στον ακάλυπτο της πολυκατοικίας, και όλα τα μπαλκόνια είναι γεμάτα με σιντί που αιωρούνται, δημιουργώντας ένα κακόγουστο και ενοχλητικό θέαμα, για να φοβούνται τα περιστέρια και να μη μαγαρίσουν το βρωμισμένο τσιμέντο. Τον τελευταίο καιρό έχουν πολλαπλασιαστεί τα κρεμασμένα σιντί, σε τέτοιο βαθμό, ώστε κάποιες ώρες οι αντανακλάσεις τους να εισχωρούν και στο δωμάτιο όπου εργάζομαι, ενοχλώντας με, για να μην αναφέρω και τον ήχο από τα CD των από πάνω όταν κτυπούν στα κάγκελα από τον άερα. Είναι τόσο γελοίο και κακόγουστο το θέαμα και προδίδει αδιάψευστα τη μικροψυχία και ευτέλεια αυτών των ανθρώπων.

Από την περιπέτεια με τα γατάκια που περιέγραψα στις δύο προηγούμενες αναρτήσεις, θυμάμαι τη στάση και τις φράσεις κάποιων ανθρώπων. Καθώς γυρνούσα από το κουτί με τα γατάκια, θυμάμαι μια γριά του ισογείου, που συνήθως βάζει την τηλεόραση στη διαπασών, να μου απευθύνεται σαν να άφησα εγώ τα γατάκια στο δρόμο και να μου παραπονιέται ότι την ενοχλούν τα νιαουρίσματα. Κλασική αντίδραση, κανένας από αυτούς τους υποτιθέμενους απογόνους του Σωκράτη δεν παραπονιέται για ένα αδέσποτο και δεν κάνει κάτι για αυτό μέχρι να δει κάποιον να ασχολείται μαζί του, οπότε θεωρεί ότι αυτός πλέον είναι ο υπεύθυνος και έχει το δικαίωμα να εκτονώσει πάνω του τη δυσαρέσκεια και τα κόμπλεξ του. Την κοίταξα άγρια και της είπα αυστηρά ότι όσο είναι δικά της είναι και δικά μου, εγώ απλώς κάνω κάτι για αυτά. Θυμάμαι «φιλόζωους», πρώην ιδιοκτήτες ζώων ράτσας, να παραπονιούνται για εκείνους που ταΐζουν τα ζώα στο δρόμο και πετάνε ψωμιά και λερώνουν χωρίς να «αναλαμβάνουν τις ευθύνες». Μιλάμε για τον ίδιο αυτό πεζόδρομο που έχουν διαλύσει και καταβρομίσει παρκάροντας παράνομα τα «αμάξια» τους.

Οι άνθρωποι αυτοί θα έλεγες ότι δεν ανέχονται καμία παρουσία της φύσης στο περιβάλλον τους, ενώ θεωρούν φυσική, αποδεκτή και δικαιολογημένη κάθε ανθρωπογενή ασχήμια, ενδεχομένως στο πνεύμα κάποιας συνενοχής. Απορώ πώς δεν παραπονιούνται για τον ακατάπαυστο θόρυβο των τζιτζικιών και δεν ζητούν ψεκασμούς για την εξόντωσή τους, για τα φύλλα των δέντρων, που λερώνουν το δρόμο το φθινόπωρο, για το ενοχλητικό φύσημα του αέρα. Ό,τι δεν είναι τσιμέντο, άσφαλτος, τενεκές ή πλαστικό, ό,τι έχει ζωή, είναι απεχθές και ανεπιθύμητο στην πόλη-φυλακή. Τη φύση, οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι είναι πρόθυμοι, αφού την εξορίσουν όσο πιο μακριά τους γίνεται, να την ακριβοπληρώσουν για τη μία ή δύο εβδομάδες των καλοκαιρινών διακοπών τους, αυτής της ανθρώπινης διαστροφής. Τις υπόλοιπες ημέρες του χρόνου, δεν τους ενοχλούν οι ανθρωποφωλιές-οικονομικές συσκευασίες εργατικού δυναμικού στις οποίες κατοικούν και τρελαίνονται, δεν τους ενοχλεί ο βρώμικος αέρας που αναπνέουν, δεν τους ενοχλεί η έλλειψη αισθητικής, η αγένεια, ο θόρυβος που δημιουργούν οι ίδιοι, ο συνωστισμός που τρελαίνει, η έλλειψη πρασίνου, η σκληρότητα και η συγκαλυμμένη - ή μη - βία παντού, τους ενοχλεί το πουλί που θα καθίσει λίγο στο μπαλκόνι τους και θα αφήσει μια μικρή κουτσουλιά. Δεν θα αναφέρω καν τι γίνεται αν φανεί κοντά τους κανένα δύστυχο αδέσποτο, η ύπαρξη του οποίου οφείλεται πάλι σε ανθρώπους μικρόνοες και εγωιστές, ομοίους τους.

Πριν από καιρό πέρασα ένα απόγευμα από τη Φωκίωνος Νέγρη, από ένα συγκεκριμένο σημείο. Κάποια στιγμή κοντοστάθηκα εκστασιασμένος. Από όλα τα δέντρα μια τεράστια χορωδία, αποτελούμενη από ένα αμέτρητο πλήθος πουλάκια, ποιος ξέρει πόσα από αυτά σε κάθε κλαδί, έδινε τα ρέστα της επισκιάζοντας την κακοφωνία από τα «μαγαζά», με ένα ήχο βάλσαμο για την ψυχή, ένα ήχο γλυκό και πηχτό σαν μέλι, τόσο γήινο όσο και ουράνιο. Ο μόνος ανθρωπογενής ήχος που θα μπορούσε να πλησιάσει θα ήταν κάποιο κονσέρτο του Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ. Με πληροφόρησε εχθές μια καλή μου φίλη ότι εκεί περίπου κάποιος αρρωστημένος έριξε κάποιο ισχυρό χημικό το οποίο παραλύει το νευρικό σύστημα με την εισπνοή, πιθανός στόχος, τα αδέσποτα ή μη σκυλιά. Η είδηση εδώ. Γέμισε το χορτάρι και το πλακόστρωτο από πτώματα ζώων και πουλιών. Συνεργεία του δήμου ψέκαζαν επανειλημμένα μην τυχόν και εισπνεύσει το δηλητήριο και κανένα παιδί ή και ενήλικος. Σκέπτομαι ότι μερικές φορές οι δηλητηριαστές επικαλούνται τη δημόσια υγεία που υποτίθεται ότι απειλείται από τα αδέσποτα. Σκέφτομαι το ενδεχόμενο να έπεφτε θύμα του δηλητηρίου το παιδί ή το εγγόνι ή το ανίψι του δηλητηριαστή, Θεία Δίκη.

Σπουδαία φυλή οι σιντάκηδες. Πιστεύω ότι ο καθένας σε αυτό τον κόσμο επιλέγει τι είναι αυτό το οποίο θα τον ενοχλεί και τι είναι αυτό που θα καλοδέχεται ή θα ανέχεται, αναλόγως με την αισθητική του, δηλαδή, αναλόγως με την ποιότητά του. Ξεχνούν οι ανόητοι ότι είναι και οι ίδιοι κομμάτι αυτής της φύσης που απεχθάνονται, ίσως ένα από τα πιο ρυπαρά και ελεεινά πλάσματά της. Την ύβρη ακολουθεί πάντα η κάθαρση.

Ένας τρόφιμος των φυλακών Αθηνών, στα πρόθυρα(;) της παράνοιας.

Άλλη σχετική ανάρτηση, εδώ.

Τρίτη, Ιουλίου 29, 2008

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!

Βρέθηκαν φίλοι, άνθρωποι, από τους λίγους, από αυτούς που ξεριζώνουν τον πόνο και σπέρνουν την αγάπη, που προσέφεραν στέγη στα τρία γατάκια. Για ευνόητους λόγους, με παρακάλεσαν να μην πω ποιοι είναι και δεν θα δώσω καμία σχετική πληροφορία σε όποιον μου ζητήσει.

Τα γατάκια δεν επρόκειτο να τα αφήσω στο δρόμο. Αφού τα κατέβασα, τα ανέβασα πάλι στο σπίτι και έτρεχα αλλόφρων στους δρόμους για να βρω κτηνιάτρους και να πάρω συμβουλές, κατάλληλες τροφές και σπρέι για ψύλλους. Οι υψηλοί φιλοξενούμενοί μου όμως δεν έμειναν τελικά για πολύ στο σπίτι, μερικές ώρες μόνο. Αυτή τη στιγμή βρίσκονται στα καλύτερα χέρια και σε καλύτερα χέρια από τα δικά μου.

Ευχαριστώ από τα βάθη της ψυχής μου όλους όσους ενεπλάκησαν (και μετά σου λέει ότι τίποτε καλό δεν βγαίνει από τα ιστολόγια), δεν θα το ξεχάσω.

Το να μη στειρώνεις το κατοικίδιό σου όταν δεν έχεις βρει αποδέκτες για τα ζώα που θα γεννηθούν είναι έγκλημα! Δεν μπορείς να τα εγκαταλείπεις στο δρόμο καταδικάζοντας τα ίδια και δημιουργώντας προβλήματα σε ανθρώπους που δεν έχουν πετσί τόσο χοντρό όσο εσύ, αλλά, βέβαια, τέτοιος άνθρωπος που είσαι, σε αυτό υπολογίζεις, έτσι δεν είναι;

Happy end + Happy beginning (για τις τρεις ψυχές)

SOS!!! + Ενημέρωση

Προχθές, κοιτώντας κάτω από το παράθυρο είδα για πρώτη φορά το κουτί. Μέσα, ξεπρόβαλαν κάτι κεφαλάκια. Ήταν τρία γατάκια. Αρχικά υπέθεσα ότι κάποια από τις γάτες που ζουν στον πεζόδρομο είχε πάει μέσα εκεί τα παιδιά της. Αποκλείεται να τα είχε γεννήσει εκεί, καθώς είναι μεν μικρά και με μπλε μάτια, αλλά είναι αρκετά μεγάλα. Το ένα μάλιστα, το μαύρο, το πιο ζωηρό, μπορεί να βγαίνει και να ξαναμπαίνει στην κούτα, όπως διαπίστωσα σήμερα. Το πρόβλημα είναι ότι δεν ξέρω αν μπορούν να επιβιώσουν και παρά τις πολλές φορές που κοίταξα, δεν εντόπισα κάποια μεγάλη γάτα να τα προσέχει ή να τα ταΐζει. Δεν ξέρω πώς βρέθηκαν εκεί. Φοβάμαι μήπως κάποιος ασυνείδητος αποφάσισε ότι αυτό ήταν το κατάλληλο μέρος για να τα εγκαταλείψει. Αν συμβαίνει αυτό, ελπίζω να πεθάνει να επώδυνο τρόπο. Άλλος ένας από τους ανθρώπους που σπέρνουν πόνο στο χωράφι της Γης.

Αγόρασα τροφή τζελ σε φακελάκια από το σουπερμάρκετ, αλλά καθώς μετά αμφέβαλα για την ικανότητά τους να το φάνε, τους έβαλα εχθές ένα μπωλ γάλα και βούτηξα μέσα ένα κομμάτι ψωμί που είδα να υπάρχει στο κουτί τους. Τους έβαλα σήμερα και άλλο γάλα, αλλά αμφιβάλλω αν έχουν αγγίξει τίποτα. Στο κουτί τους δεν βρίσκω περιττώματα, σκέφτηκα ότι ίσως αυτό είναι ένδειξη ότι τα φροντίζει κάποια γάτα, αλλά μπορεί επίσης να σημαίνει ότι υπάρχει πρόβλημα. Νομίζω ότι τα μικρά γατάκια θέλουν βοήθεια από τη μητέρα τους για να ενεργηθούν κανονικά. Σήμερα, είδα μια γάτα να πηγαίνει προς τη μεριά τους και αναθάρρησα, αλλά μετά άλλαξε δρόμο. Σκεφτόμουν να πάρω τηλέφωνο κάποια φιλοζωική οργάνωση ή το δήμο, αλλά με απέτρεψε η φιλόζωη κυρία της γειτονιάς που φροντίζει τις άλλες γάτες, λέγοντάς μου ότι δεν θα έχουν καλή τύχη. Ναι, εγώ, ο αντικοινωνικός, βγήκα στο δρόμο και κτυπούσα κουδούνια αγνώστων. Μου είπε ότι δεν χρειάζεται να ανησυχώ και υπάρχει μητέρα κάπου, αλλά πού είναι; Όταν της είπα ότι δεν έχω δει, έδειξε να ανησυχεί, αλλά δεν νομίζω ότι θα κάνει τίποτε. Ένα άλλο ενδεχόμενο που σκέφτομαι είναι μήπως τα φροντίζει κάποιος άλλος και για αυτό είναι στην κούτα.

Από εχθές το βράδυ, νοιώθω ότι πραγματικά ο κόσμος είναι διάπυρος και οι φλόγες γλύφουν την ψυχή μου. Κοιμήθηκα λίγο το βράδυ. Είναι όλες αυτές οι αβεβαιότητες και τα αν. Δεν έχω ιδέα τι πρέπει να κάνω, φοβάμαι μήπως πηγαίνοντας να κάνω κάτι που θα θεωρήσω καλό κάνω τελικά κακό. Τα γατάκια είναι υπέροχα και μοιάζουν υγιή εκτός από ένα που είναι πιο μικροκαμωμένο και του λείπει ένα από τα πίσω ποδαράκια, αλλά έχω δει γάτες σε παρόμοια κατάσταση να τα καταφέρνουν μια χαρά, μου φαίνεται κατά τα άλλα εντάξει. Αν κάποιος μπορεί να βοηθήσει, έστω δίνοντάς μου κάποιο τηλέφωνο ή έχοντας πείρα και γνώσεις, ας το κάνει.

Θέλω να αποσαφηνίσω κάτι. Είναι απόφασή μου να ζω μόνος, χωρίς καμία άλλη ζωντανή ψυχή κοντά μου, ανθρώπινη ή ζώου. Αυτή είναι μια επιλογή ζωής. Ακόμη όμως και αν αποφάσιζα να υιοθετήσω κάποια γάτα, σίγουρα δεν είμαι σε θέση να υιοθετήσω τρεις γάτες και το μείζον πρόβλημα δεν είναι τις θα γίνει σε μία ή δύο εβδομάδες, αλλά τι πρέπει να γίνει για να επιβιώσουν και τα τρία σήμερα και αύριο, μέχρι να είναι ικανά να συντηρηθούν μόνα τους. Στη γειτονιά, υπάρχει κόσμος που τα ταΐζει, το πρόβλημα είναι η ηλικία τους.

Μια φορά, πριν από αρκετά χρόνια, όταν έμενα με τους δικούς μου, είχα μαζέψει από το δρόμο τρία γατάκια, ακόμη μικρότερα, νεογέννητα, που, όπως μου είπε μια καταστηματάρχης, είχαν πετάξει στο δρόμο από ένα αυτοκίνητο. Αν δεν τα μάζευσα δεν θα είχαν καμία ελπίδα. Παρά τις προσπάθειες όλης της οικογένειας και κυρίως της μητέρας μου που τα τάιζε με ειδικό γάλα και με σύριγγα ακόμη και μέσα στη νύχτα, έφυγαν, ένα, ένα. Η κτηνίατρος είχε πει ότι ήταν αναμενόμενο σε τόσο μικρή ηλικία. Ήταν άλλο ένα καλοκαίρι στην κόλαση. Αυτό είναι το έργο των καθαρμάτων που δεν στειρώνουν τα ζώα τους και θεωρούν φιλοζωική στάση το να πετούν τα νεογέννητα σαν γόπες τσιγάρων στο δρόμο. Μισώ τον άνθρωπο, μισώ τον άνθρωπο, μισώ τον άνθρωπο και τη ζωή που μου επέβαλε κάποιος να εκτίσω σε αυτή τη φυλακή, ίσως ο εαυτός μου.

Από τα βάθη της κόλασης, Περαστικός.

Υ.Γ. Αν τα πράγματα πάρουν άσχημη τροπή, αυτό θα είναι από τα τελευταία, αν όχι το τελευταίο σκιτσοκείμενο που δημοσιεύω. Αυτό διότι έχω αρχίσει ήδη και νοιώθω πολύ ψεύτικος, πολύ διαλυμένος. Δεν έχω νοιώσει ποτέ για δικά μου πάθη ή για πάθη άλλων ανθρώπων την οδύνη και την οργή που αισθάνομαι για τα πάθη των ανυπεράσπιστων και αδικαίωτων μικρών αδελφών.

Θα σας δω στην κόλαση άνθρωποι, ελεεινή σάρκα, εκεί είναι η θέση όλων μας.


Υ.Γ.2. Απίστευτο! Πριν να πατήσω το κουμπί της δημοσίευσης, κοίταξα ξανά έξω. Τα γατάκια και το κουτί τους είναι άφαντα. Κάποιος τα πήρε. Ελπίζω να είναι η φιλόζωη κυρία ή κάποιος άλλος που θα τα φροντίσει. Δεν ξέρω τι συμβαίνει. Ελπίζω να μην τους συμβεί κάτι κακό. Σε προειδοποιώ, Κύριε του κόσμου, αν τους συμβεί τίποτε κακό, θα σε δω στο πεδίο του Αρμαγεδώνα, θα σε λογχίσω περνώντας μέσα από τις τάξεις των αγγέλων σου, ό,τι και να γίνει, και θα στρίψω στη λόγχη μου μέσα στα σωθικά σου με όλο το μίσος που έχει περάσει από το πρόσωπο της Γης ανά τους αιώνες και θα ξέρεις καλά ότι θα είναι για έξι μικρά γατάκια που πέφτεις από αυτόν τον τρισάθλιο και τιποτένιο δαίμονα και χάνεις τη μάχη του κόσμου. Φέροντα το φως, μόνο εσύ σπλαχνίζεσαι.

Υ.Γ.3. Η απορία μου λύθηκε, βγήκα έξω, τα είχαν πάει δίπλα στα σκουπίδια. Τα πήρα στο σπίτι. SOS


Ενημέρωση: Πελάγωσα, δεν ήξερα τι να κάνω, τα έβαλα ξανά στη θέση τους, κάτω, στο παρκάκι. Μίλησα με τους γονείς μου, θα έλθουν την άλλη εβδομάδα από το εξοχικό και μπορούν να τα πάρουν. Το πρόβλημα είναι τι θα γίνει μέχρι τότε. Μίλησα με τη διαχειρίστρια και μια φιλόζωη κυρία της πολυκατοικίας. Τελικά, η διαχειρίστρια τα είχε πάει κοντά στα σκουπίδια, που είναι η γωνία του δρόμου, με την ελπίδα να τα πάρει κάποιος. Είναι και αυτή φιλόζωη και έχει γάτες, αλλά το σπίτι της κόρης της, μου είπε, έχει «φουλάρει». Τελικά, μήπως παίρνοντάς το από εκεί που τα είχαν πάει και φέρνοντάς τα πάλι πίσω έκανα ζημιά; Κατάρα, κατάρα!

Μεσημέρι και δεν δούλεψα ούτε πέντε λεπτά. Αυτό είναι το μικρότερο κακό.

Σάββατο, Ιουλίου 26, 2008

Δικαίωσις + Ενημέρωσις

Η ελληνική δικαιοσύνη δικαιώνει τον αθώο και τον αποδίδει ακηλίδωτο στο κόμμα του.
.
ὁ δὲ Πιλᾶτος εἶπε πρὸς τοὺς ἀρχιερεῖς καὶ τοὺς ὄχλους ὅτι οὐδὲν εὑρίσκω αἴτιον ἐν τῷ ἀνθρώπῳ τούτῳ.

Η δικαιοσύνη απεφάνθη, ο αθώος εδικαιώθη, η κυβέρνησις ανηκουφίσθη. Όλα καλώς καμωμένα.
.
Για όσους δεν κατάλαβαν, εδώ.

Υλικά σκίτσου: Μολύβι και αηδία.

Ενημέρωσις:

Διαβάζω σε διάφορα ιστολόγια ότι η υγεία του Λήο, στην περίπτωση του οποίου είχα αναφερθεί εδώ, βελτιώνεται σταθερά. Φαίνεται ότι δεν θα χάσει ούτε την όραση ούτε την ακοή του, αν και τα αυτιά του θα πρέπει να ακρωτηριαστούν. Η ιστολόγος topatsiouri τον επισκέφθηκε και εδώ θα βρείτε ένα βίντεο του Λήο και του κτηνιάτρου που τον φροντίζει. Την ύπαρξη αυτού του βίντεο την πληροφορήθηκα από το ιστολόγιο του Αθήναιου.

Τρίτη, Ιουλίου 22, 2008

Κατακλυσμός

Πότισμα, στο σπίτι των γονιών μου που λείπουν. Τα φυτά περιμένουν ανυπόμονα το νερό μέσα στον καύσωνα. Πηγαίνω με το λάστιχο από γλάστρα σε γλάστρα, από παρτέρι σε παρτέρι και, ξαφνικά, τους βλέπω να ξεχύνονται από παντού. Τρέχουν πανικόβλητοι σκαρφαλώνοντας όσο πιο ψηλά μπορούν. Τρέχουν και περνούν σε διπλανές γλάστρες από κλαδάκια και φύλλα. Προσπαθώ να τους αποφύγω, κάνω ό,τι μπορώ, αλλά τα φυτά πρέπει να ποτιστούν. Καημένα μυρμήγκια, περνάτε αυτό τον πανικό κάθε δύο ή τρεις μέρες. Ελπίζω να μην έχετε πολλές απώλειες. Ευτυχώς, δεν έχουν ιερείς, θα τους τριβέλιζαν τα μυαλά ότι τιμωρούνται για τις αμαρτίες τους. Αν μπορούσα να επικοινωνήσω μαζί τους, θα τους έλεγα ότι αυτό είναι κάτι που απλώς πρέπει να γίνει. Στο μυαλό μου έρχονται σκηνές από πλήθη ανθρώπων που τρέχουν να σωθούν από θεομηνίες, πλημμύρες και τσουνάμι. Σκαρφαλώνουν και αυτοί όπου βρουν, ακριβώς σαν τα μυρμήγκια, τους παρασύρει το νερό, ακριβώς σαν τα μυρμήγκια. Ένα απλό ξέσπασα της φύσης και λίγο νερό ξεπλένει την ανθρώπινη αλαζονεία, δυστυχώς, με άσχημο τρόπο, δυστυχώς, προσωρινά.


Ακούστε το νερό, ακούστε τη βροχή:

On and on the rain will fall
Like tears from a star like tears from a star
On and on the rain will say
How fragile we are how fragile we are

(Ξανά και ξανά πέφτει η βροχή
Σαν δάκρυα από ένα αστέρι, σαν δάκρυα από ένα αστέρι
Ξανά και ξανά λέει η βροχή
Πόσο εύθραυστοι είμαστε, πόσο εύθραυστοι είμαστε)

Εδώ, προειδοποίηση, το βίντεο που συνοδεύει το τραγούδι είναι σκληρό.

Σάββατο, Ιουλίου 19, 2008

Ιόν αμείλικτον

Ο Πυθαγόρας πίστευε ότι όσο ο άνθρωπος συμπεριφέρεται άσπλαχνα στα ζώα δεν θα γνωρίσει ποτέ υγεία και ειρήνη, διότι από τους σπόρους του φόνου και του πόνου δεν φυτρώνει το φυτό της χαράς και της αγάπης. Μόνο κοινοτοπίες και ύβρεις θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω για να χαρακτηρίσω τον υπάνθρωπο (ελπίζω να μην είναι περισσότεροι από ένας) που έλουσε με κάποιο καυστικό υγρό ένα αδέσποτο σκύλο στον Πόρο Τροιζηνίας. Μπορείτε να διαβάσετε για το συμβάν, εδώ. Είναι το κείμενο ενός από τους ανθρώπους που φροντίζουν το πλάσμα και διασώζουν ό,τι έχει απομείνει από αυτό που συνηθίζουμε να λέμε "ανθρωπιά", αλλά οφείλω να σας προειδοποιήσω ότι οι φωτογραφίες είναι πολύ σκληρές.

Κάθε πράξη σαδισμού, πληγώνει και σημαδεύει την ψυχή του ίδιου του θύτη, αλλά υποθέτω ότι κάτι τέτοια δεν γίνονται κατανοητά, τουλάχιστον όχι άμεσα, από ανθρώπους που ρίχνουν τους εαυτούς τους σε τέτοιες σκοτεινές αβύσσους. Ιόν αμείλικτον (τρομερό δηλητήριο) έριξε ο άνθρωπος αυτός στο ανυπεράσπιστο ζώο, που μπορεί να του έκανε και χαρές όταν τον αντίκρισε, καθώς διαβάζω ότι ήταν ένα χαρούμενο πλάσμα που άκουγε στο όνομα Λήο, αλλά με ιόν αμείλικτον περιέλουσε και την ψυχή του. Ωστόσο, επειδή κάποτε αυτές οι συμπεριφορές πρέπει να εξαλειφθούν και επειδή σε αυτό δεν συμβάλλει η ατιμωρησία από την κοινωνία των ανθρώπων, ζητείται από όσους γνωρίζουν κάτι σχετικό να το αναφέρουν στο κινητό τηλέφωνο που αναφέρεται στο ιστολόγιο όπου παραπέμπω (6983936194).

Οι αρχαίοι Έλληνες πολλές φορές έθαβαν τα αγαπημένα τους ζώα και τους αφιέρωναν και επιτύμβια επιγράμματα, όπως το θαυμάσιο επίγραμμα της Ανύτης από την Τεγέα, του θηλυκού Ομήρου, όπως την αποκάλεσαν κατά τα ελληνιστικά χρόνια, για το σκύλο της, που τον δάγκωσε φίδι.


Ώλεο δήποτε, Μαίρα πολύρριζον παρά θάμνον,
Λόκρι, φιλοφθόγγων ωκυτάτη σκυλάκων·
τοίον ελαφρίζοντι τεώ εγκάτθετο κώλω
ιόν αμείλικτον ποικιλόδειρις έχις.

Χάθηκες πια, Μαίρα μου, δίπλα σε θάμνο πολύρριζο,
συ, Λοκρίδας γέννα, το πιο γοργοπόδαρο από τα σκυλιά
που χαίρονται το γαύγισμά τους.
Τέτοιο φαρμάκι φοβερό στ’ ανάλαφρό σου πόδι
έριξε οχιά με δέρμα ποικιλόχρωμο.

(από εδώ)
.
Και για να κλείσουμε με χαρούμενα ζώα, δείτε εδώ, στο puppies park, όπου οι κύνες μπορούν να απολαμβάνουν ελεύθερα τα παιχνίδια τους, με τους ανθρώπους-συντρόφους τους, στον δικό τους χώρο. Ελπίζω ο Λήο να αναρρώσει και να έχει ξανά χαρούμενες στιγμές.
.
Επισήμανση: το σκίτσο να μην ερμηνευθεί ως προτροπή σε παράνομες ενέργειες, αυτό που έγινε είναι έγκλημα που τιμωρείται από το νόμο.

Παρασκευή, Ιουλίου 18, 2008

Της φυλακής τα σίδερα δεν είναι για τους μητροπολίτες

- Αδελφέ δεσμοφύλακα, βάλε μου λίγη ακόμη από αυτή τη «θεία μετάληψη».
- Αμέσως, κρατούμενε, σεβασμιότατε μητροπολίτη.


Μετά το χάρισμα των φόρων στην εκκλησία, μετά την ανωτατοποίηση των εκκλησιαστικών ακαδημιών (δεν ίσχυσε σε αυτή την περίπτωση το «Άρθρο 16»; Αλλά συγγνώμη, εκκλησία και κράτος είναι ένα πράγμα) έχουμε τώρα την προσπάθεια ίδρυσης και εκκλησιαστικών φυλακών σε μοναστήρια, καθώς δεν είναι δυνατόν ένα ιερέας ή μοναχός ο οποίος καταδικάζεται σε φυλάκιση για ποινικά αδικήματα να εκτίει την ποινή του με τους ίδιους όρους και μαζί με τους κοινούς θνητούς/εγκληματίες. Η είδηση, εδώ, μου φαίνεται εντελώς εξωφρενική, αλλά πλέον από αυτή την κυβέρνηση και αυτόν τον υπουργό δικαιοσύνης όλα μπορούμε να τα περιμένουμε.

Της φυλακής τα σίδερα δεν είναι για τους μητροπολίτες.

Τι ακολουθεί; Μήπως αστυνομία της εκκλησίας; Αντί να ακολουθούμε μια πορεία χωρισμού εκκλησίας και κράτους, έχουμε ένα όλο και στενότερο εναγκαλισμό, με ειδικά φορολογικά καθεστώτα και άλλα προνόμια και κοσμικές ξουσίες, τα οποία, να μην ξεχνάμε, παραχωρήθηκαν και παραχωρούνται με τη συναίνεση και των δύο μεγάλων κομμάτων τα οποία ενήργησαν και ενεργούν σε αυτή την περίπτωση (και όχι μόνο) όπως ο Σουλτάνος.

Νομίζω ότι το χειρότερο που έχει συμβεί στην εκκλησία ήταν η απελευθέρωση από τον οθωμανικό ζυγό και η σύσταση του ελληνικού κράτους που της αποστέρησε ένα σημαντικό μέρος των κοσμικών της εξουσιών. Υπενθυμίζω ότι η μίτρα των ανώτερων κληρικών (που αρχικά έφερε μόνο ο Πατριάρχης) δεν είναι τίποτε άλλο από τη μίτρα του Βυζαντινού Αυτοκράτορα την οποία ο Πατριάρχης έλαβε από τον Σουλτάνο ως σύμβολο κοσμικής εξουσίας. Μήπως, αφού πλέον υπάρχει κράτος στην Ελλάδα που ασκεί την κοσμική εξουσία, θα έπρεπε, τουλάχιστον οι ιερείς στην Ελλάδα, να πάψουν να φέρουν τη μίτρα; Τέτοιος υποβιβασμός όμως για την εκκλησία μας; Ευτυχώς, υπάρχουν τα δύο μεγάλα κόμματα που καταβάλλουν φιλότιμες προσπάθειες ώστε να επανορθώσουν την αδικία και να επιστρέψουν στην εκκλησία όσο πιο πολλές κοσμικές εξουσίες και προνόμια μπορούν, για να κερδίσουν την ψήφο των προβάτων, συγγνώμη, του ποιμνίου.

Σε λίγο καιρό, αυτή η χώρα θα ανήκει ολόκληρη στην εκκλησία και εμείς όλοι θα είμαστε ενοικιαστές της και υπήκοοί της. Σκύψτε το κεφάλι και ετοιμάστε το νοίκι, περνάει ο δεσπότης!

Πέρα από όλα αυτά, οι ελληνικές φυλακές έχουν εξελιχθεί σε ένα εξπρές του μεσονυκτίου και ο όρος «σωφρονιστικά ιδρύματα» για αυτά είναι ευφημισμός. Θα έπρεπε να είναι πρώτη προτεραιότητα η βελτίωση των συνθηκών κράτησης για όλους. Υποθέτω βέβαια ότι δεν υπάρχουν σημαντικά πολιτικά οφέλη από μια τέτοια πρωτοβουλία, άσε που θα ξεσηκωθούν και οι «νομοταγείς» πολίτες, «στους εγκληματίες θα πηγαίνουν τα λεφτά μας;»

Διαβάζω εδώ ότι η μονή που προτείνεται ως σωφρονιστήριο ιερωμένων και μοναχών είναι ένα «κολαστήριο» μέσα στα έλατα με υπέροχες τοιχογραφίες όπου υποτίθεται ότι λειτούργησε και κρυφό σχολειό. Όπου κλείνει ένα κρυφό σχολειό ανοίγει μια κρυφή φυλακή.

Τετάρτη, Ιουλίου 16, 2008

Βιβλίο, όπως πατρίδα

Στη διάλεξή του με τίτλο "Το Βιβλίο"*, ο Μπόρχες χρησιμοποιεί κάπου ως σημείο εκκίνησης την άποψη του Χάινε για τους Εβραίους, ότι είναι ο λαός που έχει ως πατρίδα του ένα βιβλίο (τη Βίβλο)**, για να συνεχίσει με την ιδέα ότι κάθε χώρα πρέπει να εκπροσωπείται από ένα βιβλίο ή ένα συγγραφέα. Για παράδειγμα, η Αγγλία έχει τον Σαίξπηρ, η Ισπανία τον Θερβάντες. Θα μπορούσαμε, υποθέτω, να προσθέσουμε, στο βιβλίο και τον συγγραφέα, τη γλώσσα. Τώρα που το σκέφτομαι, ποτέ δεν μπόρεσα να ταυτίσω τους σύγχρονους Αιγυπτίους με το λαό των Φαραώ. Τα ιερογλυφικά και η γλώσσα των γεννητόρων τους τους είναι τόσο άγνωστα όσο και σε εμάς. Η άποψη αυτή του Μπόρχες έχει ενδιαφέρουσες προεκτάσεις. Ο Αλέξανδρος, για παράδειγμα, είχε πατρίδα που το όνομά της είναι Ιλιάδα (με αυτή κοιμόταν στο προσκέφαλό του), που το όνομά της είναι Όμηρος, που το όνομά της, θα μπορούσαμε να προσθέσουμε, είναι τα Ελληνικά.

Κάποιος που σκέπτεται με όρους εθνικής καθαρότητας θα έλεγε ότι είμαι κατά τα τρία τέταρτα Δωριεύς-Κρης και κατά το ένα τέταρτο Δωριεύς από την Αλικαρνασσό της Δωρικής Εξάπολης. Ωστόσο, είναι πιθανό, όπως και για κάθε Κρητικό, κάποιος από τους παραποτάμους του αίματός μου να κυλάει με ιαχές Σαρακηνών πειρατών, σαν και αυτές που νομίζω ότι ακούω τις στιγμές της οργής μου. Ποιος ξέρει πόσοι άλλοι παραπόταμοι και ποιας προέλευσης κάνουν το ποτάμι που είμαι. Ωστόσο, δεν ξέρω τι σημασία έχει αυτό, αφού και εγώ, όταν διαβάζω τον Όμηρο στο πρωτότυπο, παρά το ότι η δική μου γλώσσα είναι κάπως γερασμένη, πλαδαρή και φαφούτα σε σχέση με τη δική του, αναγνωρίζω την πατρίδα μου, την ίδια πατρίδα με αυτή του Αλέξανδρου και της παρέας του. Κατά αυτή την έννοια, μοιράζομαι την ίδια πατρίδα με τον Αλέξανδρο, και ας μην έχω επισκεφθεί ποτέ τη Μακεδονία. Αναρωτιέμαι αν όταν οι Πουγουδουμίτες, ο κ. Γκρουέφσκι, πιάνουν την Ιλιάδα στα χέρια τους, στην αυθεντική της γλώσσα, υπάρχουν δέκα λέξεις που να μπορούν να καλέσουν «πατρίδα τους», ακόμη και αν τους τις μεταφέραμε ηχητικά. Ο Όμηρος δεν είναι η πατρίδα τους. Η γλώσσα της χαράς και της λύπης τους είναι διαφορετική, η πατρίδα τους είναι άλλη.

Αν είχαν γίνει και για μένα ξένα ο Όμηρος και η Ιλιάδα, αν δεν αποκαλούσα τη θάλασσα και τον θάνατο με αυτά τα ονόματα, μήπως θα ήταν εξίσου αυθαίρετο να λέω ότι είμαι Έλληνας ή Μακεδόνας όσο και ένας Κινέζος ή Ολλανδός, και ας αποδείκνυε η εξέταση του DNA μου ότι θα μπορούσα κάλλιστα να ζω στην αρχαία Πέλλα, Αθήνα ή Φαιστό; Φίλοι Πουγουδουμίτες, βρείτε τον δικό σας συγγραφέα, βρείτε το δικό σας βιβλίο, στη δική σας γλώσσα, και θα έχετε βρει τη γνήσια πατρίδα σας. Μέχρι τότε, όσο και αν ωρύεστε, με όσες αποφάσεις και αν αποκληθείτε «Μακεδονία», θα είστε αρίζωτοι, πλάνητες και πλανεμένοι.

* Χόρχε Λουίς Μπόρχες, Δοκίμια, Μετάφραση, Επιμέλεια, Σχόλια, Αχιλλέας Κυριακίδης, εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα.
** Φυσικά, τον καιρό εκείνο δεν υπήρχε κράτος του Ισραήλ.

Υ.Γ. Η αποστροφή μου για τον εθνικισμό δεν με καθιστά περισσότερο ανεκτικό στον εθνικισμό των άλλων. Δύο ομάδες ανθρώπων σε διαφορετικές χώρες αυτοπροσδιορίζονται ως Μακεδόνες (ας κρίνει ο καθένας με τα δικά του κριτήρια πόσο βάσιμο είναι αυτό για κάθε πλευρά). Η έντιμη και πρακτική για πολλούς λόγους λύση είναι η χώρα που επιθυμεί να προσδιορίζεται έτσι να προσθέσει τουλάχιστον ένα γεωγραφικό προσδιορισμό. Η άρνησή τους να το κάνουν αυτό εγείρει βάσιμες υποψίες (που ενισχύονται από τη συμπεριφορά τους) ότι επιθυμία τους είναι να έχουν μονοπώλιο του όρου, να διατηρήσουν τις όποιες εδαφικές και άλλες βλέψεις τους και να καλλιεργούν τον αλυτρωτισμό. Δεν έχω καμία ανοχή και καμία κατανόηση σε αυτή τη στάση. Ας αφεθούν να χτυπιούνται όσο θέλουν, μέχρι να δείξουν λίγη ψυχραιμία και πραγματισμό, εισπράττοντας ένα σταθερό και ήρεμο «Όχι».

Δευτέρα, Ιουλίου 14, 2008

Ο Κλημέντιος (ο VIII)


- Να μην πιω και εγώ έναν καφέ;
.
Κλημέντιος VIII, ένας ικανός περί τα πολιτικά και πραγματιστής πάπας.

Κλημέντιος VIII, ένας πάπας στιγματισμένος με εκτελέσεις, όπως αυτή του Τζιορντάνο Μπρούνο και της Βεατρίκης Τσέντσι.

Κλημέντιος VIII, ένας πάπας που λέγεται ότι συνέβαλε στη διάδοση του καφέ αρνούμενος να τον κηρύξει εφεύρεση του Σατανά, αφού τον δοκίμασε, και, αντί για αυτό, αποφάσισε να τον... βαπτίσει.

Κλημέντιος VIII, ένα καφέ στην οδό Βουκουρεστίου που κοίταζα εχθές, στην ήσυχη, κυριακάτικη, απογευματινή Αθήνα.


Εδώ

Εδώ

Επισήμανση: Με μεγάλη χαρά ενημερώθηκα από τον Doctor στα σχόλια της προηγούμενης ανάρτησης ότι άνοιξε νέο ιστολόγιο, τουλάχιστον μέχρι να επιλυθούν τα προβλήματα με το προηγούμενο. Μπορείτε να βρείτε το νέο του ιστολόγιο εδώ.

Κυριακή, Ιουλίου 13, 2008

Δικαιοσύνη

ΜΕ ΜΠΛΕ ΚΑΙ ΠΡΑΣΙΝΟΥΣ ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΙΣ ΓΙΑ ΑΚΟΜΗ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΚΟΥΚΟΥΛΩΜΑΤΑ!!!
.
ΤΑ ΓΡΑΦΕΙ ΟΛΑ ΣΤΑ ΑΡΧΕΙΑ ΤΗΣ!!!

Σάββατο, Ιουλίου 12, 2008

Όλη η αλήθεια για τα U.F.O.

Κάπου στη Γη, σήμερα.
- Μαζί μας, σήμερα, ο διακεκριμένος επιστήμονας και συγγραφέας του βιβλίου «ΕΛ, τα A.T.I.A. είναι δικά μας», κ. Παπάρλας. Κ. Παπάρλα, πείτε μας, αν υπάρχουν, γιατί δεν επικοινωνούν με την έγκριτη εκπομπή μας;

- Κ. Οφθαλμολουτρίδου, οι πιθανές απαντήσεις είναι πολλές, μπλα μπλα μπλα μπλα...

Μερικά έτη φωτός μακριά, σήμερα.

- Γιε μου, αφού πήρες το δίπλωμά σου, ορίστε το κλειδί για το οικογενειακό ούφο. Αλλά πρόσεξε, μην ακούσω ότι πας με τα ρεμάλια που κάνουν κόντρες, αγρογλυφικά και άλλες μαλ***ες σε εκείνον τον υπανάπτυκτο πλανήτη για να σπάνε πλάκα, συνεννοηθήκαμε;
.
- Ευχαριστώ, μπαμπά, μείνε ήσυχος.

Τετάρτη, Ιουλίου 09, 2008

Σαν βγω απ' αυτή τη φυλακή... + Kill-τίδης, ξανά

Ένα πουλί μπορεί να ελπίζει πάντα ότι κάποτε θα ξεχάσουν ανοικτή την πόρτα του κλουβιού του. Η ελευθερία του απέχει λίγα εκατοστά. Λυπάμαι ίσως ακόμη περισσότερο τα ψάρια στις γυάλες και τα ενυδρεία. Τι είναι περισσότερο απελπιστικό από το να είναι η ίδια η φυλακή σου ο μόνος τρόπος επιβίωσής σου σε ένα εχθρικό κόσμο, όταν τυχόν απόδρασή σου συνεπάγεται το χαμό σου;
.

. Λυπήθηκα όταν είδα αυτά τα μεγάλα ψάρια σε ένα μικρό ενυδρείο, να κάνουν συνέχεια κύκλους, μη πηγαίνοντας πουθενά, παρατηρώντας θλιμένα εμένα που τα φωτογράφιζα (χωρίς φλας). "Καημένε Περαστικέ," ίσως να σκέφτονταν "μας λυπάσαι, αλλά δεν διαφέρει πολύ η κατάστασή σου από τη δική μας".
.
Kill-τίδης, ξανά

Ένα άλλο θέμα για ζώα, έχει βουίξει ο κόσμος από τα νέα κατορθώματα του προστάτη αγίου των κυνηγών, Kill-τίδη. Για όποιον ενδιαφέρεται, ανάρτηση και σχετικές συνδέσεις στου Dralion. Μεταξύ άλλων φαιδρών και παραλόγων, γιατί τόσος ζήλος να απαγορέψουν την εξαγωγή αδέσποτων ζώων από την Ελλάδα, σε χώρες όπου θα έχουν φροντίδα και πραγματική προστασία; Είναι τόσο μεγάλη η αγάπη τους για αυτά ή τους πειράζει που βγάζουμε κακό όνομα στην Ευρώπη; Δεν είναι το πρόβλημά μας αυτοί που δημιουργούν τα αδέσποτα, οι φόλες, η κακομεταχείριση και η έλλειψη ουσιαστικής πρόνοιας και προστασίας για τα ζώα, αλλά ενοχλείται το περίφημο ελληνικό φιλότιμό μας (για το οποίο δεν έχουν αντίστοιχη λέξη οι ξένοι) όταν οι άλλοι βλέπουν τη χώρα μας σαν ένα στρατόπεδο εξόντωσης ζώων και μας βγάζουν κακό όνομα. «Όχι κύριε Άγγλε, δεν μπορείς να διασώζεις σκυλιά που εγκαταλείπονται χωρίς νερό σε βραχονησίδες για να ψοφήσουν (είδηση από την τηλεόραση) διασύροντάς μας, δικά μας είναι τα ζώα μας, ό,τι θέλουμε τα κάνουμε, άντε, που έτρωγες βελανίδια κ.λπ. κ.λπ.!»

Αφήστε άθλιοι τα ζώα να τα πάρουν αυτοί που τα θέλουν, διευκολύνετέ τους και απαλλαγείτε και εσείς από το πρόβλημα, αφού αν ήταν στο χέρι σας θα τα είχατε σκοτώσει όλα.

Ωραία και σχετική και η ανάρτηση της Ou Ming.

Κυριακή, Ιουλίου 06, 2008

Εικονικός θάνατος

Ο θάνατος ενός ιππότη σε έναν εικονικό κόσμο.

Γεννήθηκε στις αρχές του 2006 σε έναν εικονικό κόσμο. Χρειάστηκαν πάνω από δύο χρόνια για να φτάσει στο ανώτερο επίπεδο, αποκτώντας αξιοπρεπή εξοπλισμό και περιουσία. Παλαδίνος ιππότης, θεραπευτής, βοτανολόγος και αλχημιστής, ένας από τους στρατηγούς της γκίλντας των Αρχόντων της Γαλήνης, έλαβε μέρος σε αμέτρητες μάχες, ομαδικές και ατομικές αποστολές, επιδρομές και μονομαχίες, περιπέτειες. Γνώρισε τη νίκη και την ήττα, τη δόξα και την ταπείνωση, τις επευφημίες και τον εμπαιγμό, την εξιλέωση και την απελπισία. Κέρδισε συμπάθειες και αντιπάθειες. Σήμερα, στις 6 Ιουλίου του 2008, έκανε μια τελευταία πτήση πάνω στον ιππόγρυπά του, επισκέφθηκε ξανά μετά από πολύ καιρό το σημείο στο οποίο είχε γεννηθεί, κοντά στα υπερήφανα τείχη της αστραφτερής πόλης του Στόρμγουιντ, για να χαζέψει μερικούς άλλους παίκτες που εκείνη τη στιγμή έκαναν, όπως και εκείνος κάποτε, τα πρώτα τους δειλά βήματα στον κόσμο του Άζεροθ.

Μετά, έγραψε μια επιστολή στον επικεφαλής της γκίλντας. Του ήταν συμπαθής και δεν ήθελε να τον αφήσει χωρίς ένα «γεια». Ήταν ένας οικογενειάρχης από μια χώρα μερικές χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, είχαν συζητήσει αρκετά, έπαιζε και ο γιος του στο παιχνίδι. Μαζί με αυτή την επιστολή, του έστειλε και το χρυσό που είχε μαζέψει στο παιχνίδι «Διέθεσέ τον όπως θέλεις στα μέλη της γκίλντας, προτείνω να τον μοιράσεις σε νέους παίκτες που τον έχουν ανάγκη για να εξελιχθούν.» Ήταν μια διαθήκη, σκέφθηκε. Μετά από αυτό το τελευταίο «καθήκον», πήγε σε ένα ψηλό σημείο, κοίταξε μελαγχολικά γύρω τους άλλους παίκτες που έτρεχαν στις διάφορες ασχολίες τους και αποσυνδέθηκε για τελευταία φορά.

Η επιθυμία μου να αφιερώσω τον περιορισμένο ελεύθερο χρόνο μου σε πιο δημιουργικές ασχολίες, μεταξύ αυτών και στο παρόν ιστολόγιο, με οδήγησαν στην απόφαση να διακόψω οριστικά την ενασχόλησή μου με το World of Warcraft, ακυρώνοντας το λογαριασμό μου. Δεν περίμενα ότι θα ένοιωθα έτσι. Όταν φτάνει η στιγμή του χωρισμού, σε πονάει καθετί που έχεις αγαπήσει ή τουλάχιστον καθετί στο οποίο έχεις επενδύσει χρόνο και προσπάθεια, ακόμη και αν αυτό μοιάζει ανόητο στα μάτια των άλλων. Ήταν ένα καταφύγιο σε στιγμές όπου το μόνο που ήθελα ήταν να ξεφύγω από την οργή που ένοιωθα για πολλά γύρω μου. Ήταν μια φυγή σε έναν εικονικό κόσμο, με αληθινούς ανθρώπους. Είμαι της άποψης ότι δεν υπάρχει χαμένος χρόνος, κάθε εμπειρία κάτι αφήνει, έστω λίγο. Αυτός ο κύκλος έκλεισε.

.
Αντίο ιππότη, περάσαμε καλά μαζί, θα μου λείψεις.

Screenshot from WoW

Σάββατο, Ιουλίου 05, 2008

Χαρούμενος νεκρός

- Μωρέ τι λιμπιστό πτωματάκι είναι αυτό!
- Ναι, αν και το μπλογκ του δεν τρωγότανε.
.
Πάντα τα καλοκαίρια ο θάνατος μυρίζει πιο βαριά.

Τουλάχιστον ησύχασε, σκέφθηκα. Ξαφνικά, σεισμός, τα μνήματα σείονται. Οι γραμμές του ηλεκτρικού περνούν δίπλα, ακριβώς έξω από τον τοίχο δίπλα στον οποίο είναι το μνήμα, σε μια γωνίτσα του νεκροταφείου. Οι ψαλμωδίες και οι θρήνοι, πνίγονται από το θόρυβο. Όλα είναι τόσο στριμωγμένα, το πλήθος είναι αναγκασμένο σχεδόν να στέκεται πάνω σε άλλα μνήματα. Το νεκροταφείο έχει την ίδια απουσία αισθητικής με αυτήν της πόλης. Μου θυμίζουν αυτοί οι τάφοι εισόδους πολυκατοικιών του εξήντα και του εβδομήντα. Η Κυψέλη και η Πλατεία Αμερικής των νεκρών, υπάρχουν ακόμη και πολυκατοικίες, τα κουτιά με τα οστά και τις γυναικούλες που τις βλέπω από μακριά κάτι να κάνουν, να συνεχίζουν να φροντίζουν και τώρα αυτούς που φρόντιζαν ζωντανούς. Καθάριζαν τα ρούχα, καθαρίζουν τώρα τα κόκαλα, για να μην ντρέπονται τους άλλους σκελετούς, «Τον Αντώνη μου τον είχα πάντα στην τρίχα». Υπερπληθυσμός και συνωστισμός ζωντανών, υπερπληθυσμός και συνωστισμός νεκρών. Παντού η αίσθηση ότι το μακάβριο εμπόριο του θανάτου κάνει θραύση, μια νοσηρή ατμόσφαιρα, μια νοσηρή αίσθηση ότι και στο θάνατό σου θα είσαι ένας μίζερος μικροαστός, πάντα ποίμνιο, εμπόρευμα και παίγνιο παπάδων και καπάτσων εμπόρων.

Πώς τη θέλετε την κηδεία, πώς θα είναι το φέρετρο, πόσο θα κρατήσετε τον τάφο, θα φυλάξετε τα οστά; Αγορά ακινήτων για ακίνητους. Τόσο το νοίκι, τόσο η αγορά, κηδειοδάνειο, ταφοδάνειο, πρέπει να μαζέψουμε το νοίκι του τάφου μη μας κάνουνε έξωση, αγωνία, τα λεφτά που μοιράζονται οι ζωντανοί με τους νεκρούς. Παντού γύρω εμποράκοι και έμποροι του θανάτου. Το πιο φυσιολογικό και απλό πράγμα του κόσμου έχει γίνει από την ανθρώπινη κοινωνία το πιο αρρωστημένο και σιχαμένο, καθρέπτης της δικής της αρρώστιας.

Σκεφτόμουνα για τον ιδανικό τρόπο διάθεσης των νεκρών, τουλάχιστον πέραν των οργάνων που χρησιμοποιούνται για μεταμοσχεύσεις. Η καύση σίγουρα πρέπει να επιτραπεί άνευ των περιορισμών που προσπαθεί να επιβάλει η εκκλησία, αλλά ούτε αυτή μου αρέσει. Πάει πολύ χρήσιμο υλικό χαμένο. Επιστρέφουν στη βασική τους μορφή τόσα συστατικά που δέθηκαν και κτίστηκαν σε πιο σύνθετες δομές, με τόση ενέργεια και κόπο, και που θα μπορούσαν να χρησιμεύσουν σε πολύ περισσότερα πλάσματα της πυραμίδας της ζωής.

Μερικές φορές φαντάζομαι την ιδανική διάθεση της σορού μου, όταν έλθει η ώρα μου:

α) Εγκατάλειψη σε ερημικό τόπο, στη φύση, για να φάνε κάτι τα δυστυχισμένα τα αγρίμια, τα πετούμενα, το σκουλήκι, το σκαθάρι. Η ταχύτερη μέθοδος για επιστροφή στη ζωή, για να δώσεις πίσω τα δανικά, για να παραχωρήσεις τη θέση σου και τα υλικά σου στον επόμενο. Να ανοίξεις φτερά, να κουνήσεις ανέμελα τα φύλλα σου στον άνεμο, να απλώσεις φτερούγες, να τρέξεις σε βουνοκορφές να κυνηγήσεις εκείνη την όμορφη λύκαινα, να αφήσεις μικρά ίχνη στο χώμα με τα έξι ή περισσότερα ποδάρια σου, να γίνει ίσως πάλι, κάποια στιγμή, ξανά άνθρωπος.

β) Ταφή στον κήπο της μονοκατοικίας που θα έχω αποκτήσει (όλοι οι άνθρωποι πρέπει να ζουν σε ένα σπιτάκι με κήπο, έτσι όπως τα ζωγραφίζαμε με το ένστικτό μας παιδιά, και ας μέναμε σε διαμέρισμα, να έχουμε γείτονα από κάτω μας τη γη και από πάνω μας τον ουρανό). Ένα μαντηλάκι στο πρόσωπο φτάνει, περισσότερο για τις ευαισθησίες των ζωντανών. Να γίνεσαι σιγά-σιγά χώμα και από πάνω να μοσχοβολάει ένα γιασεμί, να σκορπίζει ομορφιά μια τριανταφυλλιά, να δίνει νόστιμους και δροσερούς καρπούς ένα δέντρο.

γ) Ταφή στον αέρα, πλησιάζει στην την πρώτη επιλογή. Σε κάποια μέρη του Θιβέτ, είχα ακούσει κάποτε, όπου το χώμα και το ξύλο είναι σπάνια αγαθά, έχουν οι άνθρωποι συμφωνία με τα όρνεα. Σε πάνε σε μια μεγάλη πέτρα και σε ανοίγουνε, γύρω μαζεύονται τα πετούμενα. Οι μεζέδες μοιράζονται τελετουργικά, τα πουλιά διαλέγουνε ανάλογα με την ιεραρχία τους, τίποτα δεν πάει χαμένο, και τα οστά στο τέλος σπάνε με πέτρες, γίνονται πολτός με το μεδούλι και τα άλλα υπολείμματα και μοιράζονται. Δεν μένει τίποτα.

Πώς να γλιτώσεις όμως από τη μοίρα που περιγράφω στη αρχή; Ο θάνατος είναι προς το παρόν ακόμη μονοπώλιο των μαυροφορεμένων τσαρλατάνων. Θες δεν θες θα σε βάλουν στο μαντρί τους των νεκρών ή, σε ακραία περίπτωση, θα σε τιμωρήσουν για την απείθεια σου, βάζοντάς σε τιμωρία σε κάποια γωνιά του ή απ’ έξω, για να ζηλεύεις υποτίθεται τους από μέσα. Εγώ όμως δεν θέλω να είμαι πένθιμο πτώμα, σίγουρα δεν είναι φιλοδοξία μου να γίνω μούμια όπως ένας φαραώ ή να αγιάσω «άλιωτος» και να με βάλουν στη βιτρίνα ενός μοναστηριού, εγγύηση γνησιότητας του θρησκευτικού εμπορεύματος, θέλω να γίνει το σώμα μου γιορτή της φύσης, τσιμπούσι και πανηγύρι, θέλω να είμαι ένας χαρούμενος νεκρός.

...Σκουλήκια! Ω σύντροφοι, χωρίς αυτιά και μάτια, εμπρός!
Να ένας λεύτερος για σας, χαρούμενος νεκρός...
(Από το ποίημα Ο Χαρούμενος Νεκρός του Μπωντλαιρ, από τη συλλογή ΤΑ ΑΝΘΗ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ, μετάφραση Γιώργη Σημηριώτη, εκδόσεις Γράμματα, 1991).

Παρασκευή, Ιουλίου 04, 2008

Υποθέσεις

Μια υπόθεση κάνω.

Τετάρτη, Ιουλίου 02, 2008

Κτηματολόγιο

Ερώτησις: Η εκκλησία και οι τράπεζες θα πληρώσουν τα 35 ευρώ του τέλους κτηματογράφησης για κάθε ακίνητο που τους ανήκει;