Σάββατο, Ιουνίου 26, 2010

Όμορφη που περπατάς στο δρόμο...

...πόσα βλέμματα να κρεμάστηκαν στην άκρη της φούστας σου σήμερα;

Βλέμματα θαυμασμού, βλέμματα πόθου, βλέμματα τρυφερά, βλέμματα φθόνου και, φοβάμαι τα περισσότερα, βλέμματα χυδαία, επίμονα, αδιάκριτα, αρπακτικά.

.

Πολλές φορές στους περιπάτους μου, ιδίως τώρα το καλοκαίρι, βλέπω πώς κοιτάζουν ορισμένοι άλλοι ομόφυλοί μου κάποιες ωραίες υπάρξεις. Ιδίως αν πρόκειται για ανδροπαρέες, το χυδαίο και επίμονο κοίταγμα, ευτυχώς συνήθως από γωνίες που δεν αντιλαμβάνεται το «θύμα», γίνεται ένα είδος κώδικα, μια δήλωση επαναβεβαίωσης του ανδρισμού κάποιου στην παρέα του. Τι πράγμα και αυτός ο ανδρισμός, όλο δηλώσεις φρονημάτων θέλει, ιδίως όταν πρόκειται για παρέες νεαρών ανδρών που σπεύδουν να ενταχθούν στην ομάδα των συμπλεγματικών. Ειλικρινά, πολλές φορές λυπάμαι τις γυναίκες και η αιτία είναι το φύλο μου.

.

Από την ομορφιά μιας γυναίκας βγαίνεις κερδισμένος όταν παραδίνεσαι άνευ όρων σε αυτήν. Όταν την αφήνεις να σε διαπεράσει χωρίς αντίσταση, όταν το τραύμα είναι διαμπερές. Τώρα που το σκέφτομαι, ισχύει αυτό για όλα όσα επιθυμούμε. Αν προσπαθήσεις να την κρατήσεις, να την κρατήσεις για τον εαυτούλη σου, δεν είναι μόνο ότι θα τη δεις να συντρίβεται από το άγαρμπο κράτημά σου, δεν είναι μόνο ότι μπορεί να γίνεις θύμα της, αλλά αυτή θα κακοφορμίσει μέσα σου. Θα αλλοιωθεί σε ασχήμια και μικρότητα. Πόσο προφανής είναι η κομπλεξική συμπεριφορά κάποιου άνδρα που επιτίθεται σε μια γυναίκα που προηγουμένως επιθυμούσε και έλουζε με υποσχέσεις και επαίνους, είτε στην ίδια είτε πίσω από την πλάτη της, στην παρέα του, επειδή «δεν του έκατσε». Αν ήξερε πόσο άσχημος και αποκρουστικός γίνεται ο ίδιος εκείνη τη στιγμή, πόσο εύκολα καταλαβαίνουν οι άλλοι τη συμπεριφορά του…

.

Όμορφη που περπατάς στο δρόμο, αν ψάξεις καλά, θα βρεις ίσως και μια δική μου κλεφτή ματιά και την ευχή να είσαι καλά που στόλισες τον περίπατό μου. Όμορφη που περπατάς στο δρόμο, σε αγαπώ όπως αγαπώ τα πουλιά και τα δέντρα, το φεγγάρι και τα άστρα, τον ήλιο που με ζεσταίνει και τη γη που πατώ και πατάς… και αν πάλι θέλει η καρδούλα σου γαμ*σι, εδώ είμαστε!

.

Η ομορφιά δεν είναι υπόσχεση, είναι η ίδια ανταμοιβή και τροφή της ψυχής.

Τετάρτη, Ιουνίου 23, 2010

Φασκόμηλο φραπέ

Βάζουμε τα φυλλαράκια σε ένα φλιτζάνι και βράζουμε νερό. Ρίχνουμε στο φλιτζάνι το βραστό νερό, όχι πάνω από το μισό του φλυτζανιού, για να μην αραιωθεί μετά πολύ το αφέψημα με τα παγάκια. Περιμένουμε για 10 λεπτά (αν βράζουμε με το νερό το φασκόμηλο χρειάζεται μόνο ένα λεπτό νομίζω). Βάζουμε μερικά παγάκια σε ένα σέικερ και με σουρωτήρι, για να μην πέσουν φυλλαράκια, ρίχνουμε μέσα το αφέψημα. Θα πρέπει τα παγάκια να είναι αρκετά για να μη λειώσουν όλα, αλλά όχι πάρα πολλά. 7-8 μικρά παγάκια συνήθως αρκούν. Κτυπάμε καλά και σερβίρουμε σε ποτήρι με καλαμάκι. Αν χρειάζεται, προσθέτουμε παγάκια.

.

Είναι εξαιρετικά αρωματικό και δροσιστικό! Ο κουλ τρόπος για να απολαμβάνετε το φασκόμηλό σας και το καλοκαίρι.

.

Αν θέλετε, μπορείτε να προσθέσετε ζάχαρη ή μέλι στο φλιτζάνι πριν να ρίξετε το αφέψημα στο σέικερ. Χρησιμοποιώ παρόμοια μέθοδο και για εκλεκτό παγωμένο τσάι, αποφεύγοντας τα αποκρουστικά σιρόπια ή μίγματα που κυκλοφορούν.

.

Εις υγείαν σας!

Κυριακή, Ιουνίου 20, 2010

Συλλογική ενοχή

Βλέπω εικόνες αυτής της μαζικής καταστροφής που συνέβη στον κόλπο του Μεξικού, κάτι σαν να έχουμε εξαπολύσει πυρηνικό πόλεμο εναντίον του ωκεανού, και δεν μπορώ να μην σκεφτώ ότι είμαστε όλοι ένοχοι. Είμαστε ένοχοι ως ανθρώπινο είδος απέναντι σε όλα τα πλάσματα που αργοπεθαίνουν αφήνοντας την τελευταία τους πνοή καλυμμένα από το φρικτό υγρό που ο πολιτισμός μας βυζαίνει αχόρταγα από τα σπλάχνα της Γης. Μοιραζόμαστε την ενοχή όταν γεμίζουμε το ντεπόζιτο του αυτοκινήτου μας, τον καυστήρα του καλοριφέρ, χωρίς να αναρωτιόμαστε, χωρίς να εξετάζουμε. Είμαστε πρεζόνια του πετρελαίου και οι πετρελαϊκές είναι οι ντίλερ μας.

.

Έχουμε εξαπολύσει πόλεμο εναντίον της ίδιας της ζωής. Πώς καταγράφεται στον ισολογισμό ένα θαλασσοπούλι που πεθαίνει καλυμμένο με πίσσα;

.

Αυτό που θέλουμε είναι ένας «πολιτισμός της φύσης», όχι «πολιτισμό εναντίον της φύσης», με τους όρους του Κορνήλιου Καστοριάδη.

.

Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εγώ νοιώθω λίγο ένοχος όταν κοιτάζω ένα ζώο στα μάτια.

Σάββατο, Ιουνίου 19, 2010

Χαρισμένο

Πήρα και εγώ ένα αποκωδικοποιητή ενόψει της έλευσης της ψηφιακής τηλεόρασης. Διαπίστωσα ότι η εσωτερική κεραιούλα που έχω λειτουργεί και με το παραπάνω με την ψηφιακή πλατφόρμα, καθώς έχω πλέον άριστη ποιότητα εικόνας, με την κεραία δίπλα στην μπαλκονόπορτα. Βέβαια, σε μια προσπάθεια να μας θυμίσουν τι σημαίνει κράτος, τα κρατικά κανάλια επιμένουν προς το παρόν αναλογικά και θα επιβιβαστούν στην ψηφιακή πλατφόρμα από τον Σεπτέμβριο. Υποθέτω ότι αδιαφορούν πλήρως για ταπεινά θέματα όπως η τηλεθέαση.

.

Όπως και να έχει, για να μην τα χάσω αυτά και για να μην βάζω-βγάζω βύσματα κάθε φορά που θέλω να ρίξω μια ματιά και σε αυτά και σε κάποια ομολογουμένως υψηλής ποιότητας προγράμματα που έχουν (και σε κανένα αγώνα του μουντιάλ), πήγα να πάρω ένα καλωδιάκι κεραίας με βύσματα για να συνδέσω την αναλογική έξοδο του αποκωδικοποιητή με την είσοδο κεραίας της τηλεόρασης. Στο κατάστημα από όπου είχα αγοράσει τον αποκωδικοποιητή το μόνο κατάλληλο καλώδιο που είχαν ήταν από τα ακριβά, πάνω από 12 ευρώ - τα πιο φθηνά είχαν εξαντληθεί. Πήγα λοιπόν σε ένα άλλο κατάστημα και τους περιέγραψα τι ήθελα. Ο υπάλληλος πήγε πίσω από κάτι τηλεοράσεις και τράβηξε ένα καλωδιάκι. «Σαν αυτό;» μου είπε. «Ναι, ακριβώς αυτό!» απάντησα. «Ορίστε» μου είπε. «Ευχαριστώ», είπα, «Τι οφείλω;» «Τίποτα». Ευχαρίστησα και έφυγα.

.

Μου έφτιαξε λίγο το κέφι ο άνθρωπος, να είναι καλά.

.

Κάποιος μπορεί να πει ότι το καλώδιο ήταν μεταχειρισμένο, ότι μπορεί να περίσσευε, ότι δεν ήταν κάτι σπουδαίο, αλλά τελικά η χειρονομία είναι που μετράει και οι μικρές υπερβάσεις ομορφαίνουν τη ζωή.

Πέμπτη, Ιουνίου 17, 2010

Η έμπνευση της καφετέριας

...ήταν να την πιεις στο ποτήρι.
.
... και κάποιες ανακοινώσεις:
1. Όχι στα αιχμάλωτα δελφίνια, εδώ και εδώ.
2. Μια πολύ ενδιαφέρουσα εκδήλωση, εδώ.

Κυριακή, Ιουνίου 13, 2010

Αναδυομένες της ασφάλτου

Περίμενα μέσα στη ζέστη να περάσω στο απέναντι πεζοδρόμιο, διασχίζοντας το ποτάμι της καυτής ασφάλτου – τις βόλτες μου τις συνεχίζω ακάθεκτος και το καλοκαίρι – όταν άκουσα και είδα μια νόστιμη ξανθούλα να μου απευθύνεται από το απέναντι πεζοδρόμιο «Συγγνώμη, μπορείτε να μου πείτε ποιος είναι ο πλησιέστερος σταθμός του μετρό;» Διέσχισε το δρόμο και ήλθε κοντά μου και εγώ οπισθοχώρησα λίγο για να της δώσω χώρο να ανέβει στη δική μου όχθη του πεζοδρομίου, μακριά από τον κίνδυνο των διερχόμενων κροκοδείλων, συγγνώμη, αυτοκινήτων. Της έδωσα τις οδηγίες της, έμεινε να με κοιτάζει χαμογελώντας για λίγο και απομακρύνθηκε, αφήνοντάς μου μια αίσθηση ότι κάτι άφησα ανολοκλήρωτο. Μάλλον θα είναι ιδέα μου.

.

Εκτός από τα πουλιά, τα δέντρα και όλες τις άλλες ομορφιές που υπάρχουν ακόμη σε αυτή την πόλη, είναι και όλες αυτές οι αναδυομένες Αφροδίτες της ασφάλτου που ομορφαίνουν τις βόλτες μου. Κάποιες ντυμένες με κοντά σορτ και φουστίστες και υπέροχα, μακριά πόδια που λατρεύω και μου αρέσει να λατρεύω (για όσους καταλαβαίνουν), άλλες με σώματα που ίσως δεν ανταποκρίνονται τόσο στα πρότυπα της ομορφιάς, αλλά με κάτι που με κάνει να τις προσέχω, πολλές με την τσαχπινιά στο βλέμμα και την ξέχειλη θηλυκότητά τους, όλες ομορφαίνουν τις βόλτες μου και πάντα τις αποχαιρετώ, όταν βγαίνουν από το οπτικό μου πεδίου, με νοερές ευχές, για όσα μου δίνει η παρουσία τους.

.

Το καλοκαίρι έφτασε.

Τετάρτη, Ιουνίου 09, 2010

Εσωτερική υποτίμηση = ανόητος και παραπλανητικός νεολογισμός

Μια νομισματική υποτίμηση είναι ένα στιγμιαίο, τετελεσμένο γεγονός που επιδρά ταυτόχρονα σε κάθε πτυχή, γωνία, χαραμάδα της οικονομικής ζωής χωρίς καμία προσπάθεια. Ο τρόπος, ο βαθμός και το αν θα αντιδράσει σε αυτό το γεγονός κάθε οικονομικός παράγοντας είναι θέμα υπολογισμών της επόμενης ημέρας και σε βάθος χρόνου. Το κράτος ανακουφίζεται άμεσα τουλάχιστον από εσωτερικά χρέη και υποχρεώσεις και αποκτά ρευστότητα.

.

Τα εργοστάσια μπορεί να έχουν αποθέματα πρώτων υλών και καύσιμα που έχουν ήδη αγοράσει στις αποθήκες και, αν κάνουν εξαγωγές είναι πολύ πιθανό να δουν τις παραγγελίες τους να αυξάνονται, καθώς οι τιμές τους γίνονται πιο ελκυστικές, υπερκαλύπτοντας το πλήγμα από την άνοδο του κόστους των εισαγόμενων υλών που χρησιμοποιούν και απορροφώντας το με οικονομίες κλίμακας. Οι εργαζόμενοι μπορεί να δουν τις τιμές για τα εισαγόμενα αγαθά να αυξάνονται σημαντικά, αλλά οι τιμές για τα εσωτερικά παραγόμενα αγαθά μπορεί να αυξηθούν σε πολύ μικρότερο βαθμό (φυσικά όλα αυτά τα αποτελέσματα εξαρτώνται από το ιστορικό πληθωρισμού και προηγούμενων υποτιμήσεων της χώρας).Παράλληλα, η αύξηση των εξαγωγών, η αύξηση των τουριστών (η χώρα γίνεται φθηνότερη) και η μείωση των εισαγόμενων καταναλωτικών αγαθών (που έχουν γίνει ακριβότερα) μπορεί να οδηγήσει σε σημαντική μείωση της ανεργίας. Τέλος, η νομισματική υποτίμηση δεν επιδρά στο μηχανισμό των τιμών, που συνεχίζει να κάνει κανονικά τη δουλειά του ρυθμίζοντας τις σχετικές και απόλυτες αξίες των αγαθών.

.

Εάν μια χώρα χειριστεί σωστά και με σχέδιο αυτό το μέσο, μπορεί να μπει σε ένα ενάρετο κύκλο ανόδου. Σε προηγούμενες δεκαετίες, οι ελληνικές κυβερνήσεις το χρησιμοποίησαν απλώς για να αποφύγουν το ναυάγιο που ζούμε σήμερα.

.

Τι είναι όμως αυτό το νέο φρούτο που ονομάζεται εσωτερική υποτίμηση και που κατά τη γνώμη μου είναι μια τεράστια μπαρούφα, μια χίμαιρα; Είναι περίπου το αντίθετο από ό,τι είναι η νομισματική υποτίμηση, θα έλεγα ότι περιλαμβάνει περίπου όλα τα αρνητικά της και ακόμη περισσότερα, με ελάχιστα από τα οφέλη της. Υποτίθεται, ότι σε μια κατάσταση όπως αυτή του ευρώ, το οποίο είναι ένα νόμισμα που δεν ελέγχουμε και δεν μπορούμε να υποτιμήσουμε, το κράτος για να ανακουφιστεί από τα ελλείμματά του και δευτερευόντως να κάνει πιο ανταγωνιστική την οικονομία προσπαθεί να μειώσει από την ανάποδη κάθε ένα παράγοντα κόστους.

.

Πρόκειται για μια μακρόσυρτη, «βρώμικη» διαδικασία που περιλαμβάνει μικρορυθμίσεις και αυθαίρετες παρεμβάσεις. Κόβουμε τους μισθούς εδώ, κόβουμε τις συντάξεις εκεί, μειώνουμε τις κρατικές δαπάνες, άντε και να βάλουμε και κανένα πλαφόν σε φάρμακα ή σε κάποιες υπηρεσίες. Ποιοι πλήττονται πρώτοι; Είναι προφανές, σχεδόν αποκλειστικά οι πιο αδύναμοι, οι μισθωτοί, οι συνταξιούχοι, αυτοί που χρειάζονται το κράτος. Οι επιχειρήσεις; Θεωρητικά, μπορεί να κάνουν κάποια μείωση τιμών, πρακτικά, αυτό μάλλον δεν συμβαίνει. Κάποιοι βλέπουν ευκαιρία για αύξηση της κερδοφορίας (εάν μειώνονται οι αμοιβές και στον ιδιωτικό τομέα) ή απλώς για επιβίωση. θυμηθείτε, στη νομισματική υποτίμηση ο επιχειρηματίας είναι που πρέπει να αποφασίσει αν θα αυξήσει τις τιμές, σε αντιδιαστολή, σε αυτή την περίπτωση θα πρέπει να αποφασίσει αν θα τις μειώσει. Ένας συνετός επιχειρηματίας, και όχι απλώς άπληστος, για να λάβει μια τέτοια απόφαση θα περιμένει πρώτα να δει πώς θα κινηθεί και η υπόλοιπη αγορά για να συντονιστεί μαζί της. Ακόμη και με όρους θεωρίας παιγνίων, η κατάσταση είναι εντελώς ανεστραμμένη. Η αδράνεια, στην οποία σε μεγάλο βαθμός βασίζεται η νομισματική υποτίμηση, λειτουργεί σε αυτή την περίπτωση εναντίον του ποθητού αποτελέσματος, όχι υπέρ του. Οι τιμές εισαγόμενων αγαθών για την παραγωγή και την κατανάλωση δεν αλλάζουν... αλλά έτσι και αλλιώς μειώνεται το μέγεθος της αγοράς και της οικονομίας. Περιττό να πούμε ότι με κάποια από τα μέσα της εσωτερικής υποτίμησης (πλαφόν, επιβαλλόμενες μειώσεις κ.λπ.) ο ρυθμιστικός μηχανισμός των τιμών ξεχαρβαλώνεται και δημιουργούνται ένα σωρό στρεβλώσεις.

.

Αν είχαμε ένα ιδανικό μοντέλο θεωρητικής εσωτερικής υποτίμησης, που να προσεγγίζει κάπως τη νομισματική υποτίμηση, αυτό θα ήταν κάπως έτσι: Μια ημέρα, ένα βράδυ Κυριακής, θα έπρεπε να ανοίξουμε τις τηλεοράσεις μας και να δούμε τον πρωθυπουργό να μας ανακοινώνει, με το ύφος που συνηθίζεται σε αυτές τις περιπτώσεις, ότι προβαίνει σε εσωτερική υποτίμηση. Δηλ. ότι από το πρωί της Δευτέρας κάθε αναγραφόμενη τιμή στα καταστήματα και στα σούπερμάρκετ, κάθε μισθός, κάθε αμοιβή, κάθε τιμή υπηρεσιών κοινής ωφελείας, κάθε ενοίκιο, κάθε εσωτερικό ιδιωτικό και δημόσιο χρέος, κάθε φόρος που έχει ήδη καταλογιστεί, κάθε επιταγή, τα κοινόχρηστα, ο καφές, εκείνα τα δανεικά που χρωστάς στον Μήτσο, όλα μα ΟΛΑ τα εσωτερικά μεγέθη, κάθε νόμιμη και μαύρη/παράνομη αμοιβή, κάθε κατάθεση σε τράπεζα μειώνονται κατά το ποσοστό της εσωτερικής υποτίμησης που αποφασίστηκε.

.

Με κάποιο μαγικό τρόπο το κράτος θα πρέπει να το επιβάλλει αυτό καθολικά. Αλλά και πάλι, θα πρέπει να μπορεί παρακολουθήσει ποιες από τις αυξήσεις που θα γίνουν τις αμέσως επόμενες ημέρες οφείλονται σε πραγματικούς παράγοντες της αγοράς και δεν είναι απλώς αυτόματη αντίδραση των συμμετεχόντων στην οικονομία για να ανακτήσουν τις απώλειές τους από την εσωτερική υποτίμηση. Ίσως, πάλι, ακόμη και αν υπήρχε μαγικός τρόπος να επιβληθεί η εσωτερική υποτίμηση το πρωί της Δευτέρας, για να αποφευχθούν οι αυτόματες αυξήσεις τιμών επαναφοράς στα προηγούμενα επίπεδα, να πρέπει να επιβληθεί μια «περίοδος ψυγείου» κατά την οποία δεν θα επιτρέπεται καμία αύξηση για μια περίοδο, ας πούμε κάποιων εβδομάδων, για να παγιωθούν οι νέες τιμές – κάτι επίσης ουτοπικό, στρεβλωτικό και ακραίο, αφού η οικονομία δεν παγώνει, συνεχίζει να υφίσταται τις συνέπειες της διεθνούς οικονομίας και τιμών, τις επιδράσεις απειράριθμών παραγόντων όπως οι καιρικές συνθήκες στη γεωργία, που είναι ιδιαίτεροι σε κάθε περίπτωση. Κάπου εδώ χανόμαστε στο άπειρο.

.

Όλα τα παραπάνω αρνητικά και πολύ περισσότερα ισχύουν στην περίπτωση της Ελλάδας. Αυτό που ονομάζεται εσωτερική υποτίμηση είναι μια κοροϊδία. Έχουμε μείωση δημόσιων δαπανών, μείωση μισθών, μείωση συντάξεων, εξαθλίωση και φτώχεια, με ανεργία, και παράλληλα, όχι μείωση, αλλά αύξηση φόρων, αύξηση της αφαίμαξης της υγιούς οικονομίας, συμπίεση της κατανάλωσης. Κάθε λογικός άνθρωπος ένα πράγμα φέρνει στο μυαλό του, στασιμοπληθωρισμό, ο οποίος περιορίζεται κάπως μόνο από το γεγονός ότι έχουμε ένα σκληρό νόμισμα, και αυτό δείχνουν όλα τα στοιχεία αυτή τη στιγμή. Εξαθλίωση, φτώχεια και εκρηκτικές κοινωνικές καταστάσεις με αμφίβολα έως ανύπαρκτα θετικά αποτελέσματα πέραν της αμφίβολης αποτροπής μιας ενδεχόμενης χρεοκοπίας (αν δεν έχει ήδη συντελεστεί και δεν περιμένουν απλώς τη στιγμή που θα μας την ανακοινώσουν). Δεν ξέρω αν θα γλιτώσει το κράτος, αλλά αμφιβάλλω αν θα γλιτώσει η οικονομία και η κοινωνία.

.

Αυτό το οποίο συμβαίνει στην Ελλάδα δεν λέγεται εσωτερική υποτίμηση, λέγεται ίσως υποτίμηση της νοημοσύνης μας, λέγεται ίσως καρκίνος που έχει ξεφύγει από κάθε έλεγχο και κατατρώει τα πάντα.

..

Καλή τύχη.

Κυριακή, Ιουνίου 06, 2010

Δηλητηριαστές

Είπα να περπατήσω και σήμερα μετά το μεσημεριανό φαγητό, όπως σχεδόν κάθε Κυριακή. Παρά τον μουντό καιρό, ήμουν σε καλή διάθεση. Είχα φτάσει στο αρχαίο νεκροταφείο της Πλατείας Κοτζιά, απέναντι το δημαρχείο, όπου σχεδόν πάντα κάνω μια στάση για να σκεφθώ κοιτώντας τις κενές σαρκοφάγους που είναι σαν να σε προσκαλούν στην αγκαλιά τους, όταν εκεί, ανάμεσα στα αρχαία, πρόσεξα ένα νεκρό περιστέρι. Δεν μου έκανε κάποια ιδιαίτερη εντύπωση αρχικά. Ζωή και θάνατος, οι δύο πλευρές του ίδιου νομίσματος, κοινή μοίρα κάθε ζωντανού πλάσματος. Αναρωτιόμουν από ποια αιτία να έφυγε το καημένο το πετούμενο, όταν πρόσεξα άλλο ένα νεκρό περιστέρι λίγο πιο πέρα. Άρχισαν να με ζώνουν τα φίδια.

.

Οι φόβοι μου δεν άργησαν να επιβεβαιωθούν. Λίγο πιο πέρα, η πλατεία ήταν γεμάτη από νεκρά πουλιά, διάσπαρτα κατά δεκάδες ανάμεσα στα ζωντανά αδέλφια τους. Κάποια ήταν στα τελευταία τους, άλλα είχαν αφήσει την τελευταία τους πνοή και κείτονταν νεκρά, μερικά με λίγο αίμα να κυλά από το ράμφος τους. Ήταν ένα αποκαρδιωτικό θέαμα που δεν έχω ξαναδεί. Αισθάνθηκα μεγάλη θλίψη, ανακατεμένη με οργή. Κάποιοι άνθρωποι στέκονταν και κοιτούσαν το θέαμα, κάποιοι φωτογράφιζαν, έβγαλα και εγώ το κινητό μου για να κρατήσω πειστήρια του εγκλήματος. Μερικοί εργαζόμενοι καθαριότητας του Δήμου μάζευαν με μεγάλα φαράσια τα μικρά πτώματα. Κατευθύνθηκα αποφασιστικά προς το μέρος τους. «Ποιος το έκανε αυτό;» ρώτησα επιτακτικά βάζοντας πολλά με το μυαλό μου. Οι καθαριστές μου απάντησαν και αυτοί με αγανάκτηση «αν τον ξέραμε θα τον σκίζαμε!», «θα ήθελε αυτός να τον ταΐσουν δηλητήριο;». Κάποιοι άλλοι παριστάμενοι κάνουν διάφορα λυπημένα σχόλια.

.

Απομακρύνομαι από τον τόπο του εγκλήματος. Δεν πιστεύω ότι αυτό έγινε από κάποιον τρελό που ήλθε από το πουθενά και ξαφνικά άρχισε να ταΐζει τα περιστέρια με δηλητηριασμένες τροφές. Αυτό ήταν κάτι προμελετημένο. Κάποιος μεγαλοσχήμονας από τα γύρω κτήρια ενδεχομένως ενοχλήθηκε, ίσως να μην του άρεσαν οι κουτσουλιές στη μερτσεντέ ή στο περβάζι του γραφείου του ή γενικώς και αποφάσισε ότι κάτι έπρεπε να γίνει. Το ανέθεσε λοιπόν σε κάποιον ή κάποιους από τους λακέδες και τα τσιράκια που μαζεύονται σε μικρά, πίσω γραφειάκια μεγάλων επιχειρήσεων ή υπηρεσιών λέγοντας χυδαία αστεία και περιμένοντας τον έπαινο κάποιου «από τους μεγάλους» για να αισθανθούν κάποιοι. Πότισαν με δηλητήριο τα πουλιά, πότισαν με δηλητήριο την πόλη, πότισαν με δηλητήριο τα παιδιά, την κοινωνία.

.

Δεν ένοιωθα πολλή «κοινωνική συνοχή» φεύγοντας, μάλλον το αντίθετο, «ας καταστραφεί αυτή η άθλια κοινωνία και αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων». Δεν με συμφέρει, αλλά έτσι αισθανόμουν. «Αλλόφυλους» νοιώθω τους περισσότερους συμπολίτες μου.

.

Φτάνοντας στην πλατεία Συντάγματος, βλέπω τα πανηγύρι που έχει στηθεί με το μπιτς βόλεϊ. Δυνατή μουσική, δυνατά μπάσα, τεράστιες διαφημίσεις, γιγαντοοθόνες, πλαστική διασκέδαση για τις μάζες, για να νοιώθουν ότι ανήκουν και αυτοί σε μια διαφήμιση όπου διάφοροι γελοίοι τύποι χοροπηδάνε και ουρλιάζουν εκστασιασμένοι επειδή έχουν μεγάλο ψυγείο με μπύρες. Γκόμενοι και γκόμενες ντυμένοι στη γκλαμουριά της Κυριακής σουλατσάρουν και, ανάμεσα σε όλο αυτό το κιτς, μερικά πρεζόνια διάσπαρτα, κάποια πεσμένα στην πλατεία. Μου θυμίζουν κάπως τα δηλητηριασμένα περιστέρια, με τη διαφορά ότι τα τελευταία δεν είχαν καμία ευθύνη για αυτό που τους συνέβη, ούτε καν σε επίπεδο είδους. Δηλητηριασμένα πουλιά, δηλητηριασμένοι άνθρωποι, δηλητηριασμένες ψυχές, δηλητηριασμένη κοινωνία. Φαντεζί περιτύλιγμα και μέσα κόπρανα. Είναι να απορείς που χρεοκοπήσαμε;

.

.
.
. . .

Μπροστά στην είσοδο του μετρό κάτι γραβατωμένοι πωλητές, αμερικανάκια από τις μεσοδυτικές πολιτείες ίσως, πωλούν σκοπό, «What is the purpose of life», γράφει ο πίνακας.

.

Παρασκευή, Ιουνίου 04, 2010

Ο αριθμός

Και πέρασα την πύλη και ο αριθμός μου εδόθη. Περίμενα και ο αριθμός εμφανίστηκε με κόκκινα φωτεινά γράμματα και ήτο ο αριθμός που είχα στο χέρι. Προχώρησε στο γκισέ και έδειξα τον αριθμό και απέστειλα την επιστολή και κράτησα το χαρτάκι, διότι ο αριθμός ήτο ο αριθμός του θηρίου και σκέφθηκα «σπουδαία, με αυτό θα κάνω ένα ποστ».

Τρίτη, Ιουνίου 01, 2010

Με αφορμή την επικαιρότητα


Όσο οι άνθρωποι θα αναζητούν το κακό στον άλλο για το εξορκίσουν από τους ίδιους, όσο θα ρέπουν στο να πιστεύουν ότι αυτό είναι ίδιον ορισμένων ανθρώπων/κρατών/φυλών/ιδεολογιών και όσο θα αρνούνται να δουν στον βασανιστή, στον καταπιεστή, στον άρπαγα το καθρέφτισμά τους και μέρος του εαυτού τους και τη δική τους δημιουργία, όσο θα έχουν την ανάγκη να χαρακτηρίζουν ο ένας τον άλλο «Χίτλερ», «ναζί», «φασίστα», «Τούρκο», «κομουνιστή», σαν να κάνουν κάποιο μαγικό ξόρκι που μεταφέρει το άδικο από τον ένα στον άλλο σαν μπαλάκι ή σαν εκείνο το παιχνίδι που παίζαμε μικροί, το «πάρ’ τον παπά», τόσο θα μένουν στάσιμοι και θα κάνουν μοίρα τους τη σφαγή.

.

Βασανιστές, σφαγείς, γενοκτόνοι μπορούν να γίνουν η πλειονότητα των ανθρώπων υπό ορισμένες συνθήκες και με την κατάλληλη χειραγώγηση (ένδειξη είναι και τα πειράματα του Μίλιγκραμ), πιστεύοντας τη δεδομένη στιγμή ότι κάνουν το καλό, το εθνικό ή άλλο καθήκον τους, διαβάζοντας παράλληλα με αποτροπιασμό για τα εγκλήματα άλλων ανθρώπων ακριβώς σαν αυτούς σαράντα η πενήντα χρόνια πριν και χαϊδεύοντας τρυφερά τα παιδιά τους με τα ίδια χέρια που στη διάρκεια της ημέρας έσπερναν τον πόνο και το θάνατο, όπως και οι φύλακες των στρατοπέδων συγκέντρωσης. Το σημερινό θύμα μπορεί κάλλιστα να γίνει ο θύτης του αύριο και ο Εβραίος (όπως και κάθε άλλος λαός, συμπεριλαμβανομένου του δικού μας) να γίνει ο δεσμοφύλακας και ο βασανιστής μιας άλλης φυλής που θεωρεί κατώτερη, όπως κατώτερη θεωρούσαν τη δική του φυλή και προσπάθησαν να εξοντώσουν κάποιοι άλλοι.

.

Οι περισσότεροι άνθρωποι δυσκολεύονται να συμφιλιωθούν με αυτή την αλήθεια, αρνούνται να κατανοήσουν ότι είμαστε όλοι τραυματισμένες ψυχές και ότι μόνο αν κατέβουμε από τους θρόνους και τα βάθρα μας και δεχθούμε ότι μυρμήγκια είμαστε και εμείς, στριμωγμένα σε μια μυρμηγκοφωλιά, που πιστεύουν τα αφελή ότι είναι το κέντρο του σύμπαντος και κοροϊδεύουν τα άστρα, τότε μόνο έχουμε ελπίδα για κάτι καλύτερο. Ο ταπεινών εαυτόν, υψωθήσεται (και δεν είμαι και χριστιανός).

.

Όσο για την ιστορία, ας μην ξεχνάμε ότι αυτή, όσο καλή και αν είναι, όσο και αν πασχίζει κάποιος για αντικειμενικότητα, αυτή δεν θα είναι ποτέ κάτι άλλο από μια ανάγνωση και ερμηνεία, μια παρηγοριά και αποκούμπι. Η πραγματικότητα θα μένει πάντα παγερά αδιάφορη, αδιαφοροποίητη και αδιαπέραστη για το νου, σαν τον Κθούλου. Η πραγματικότητα προσεγγίζεται μόνο με την καρδιά και το κάρο δεν μπορεί να πηγαίνει πριν από το άλογο.

.

Ποιος ξέρει, σε πενήντα ή εκατό χρόνια μπορεί ένας στολίσκος να ξεκινάει για να παράσχει βοήθεια στους αποκλεισμένους πίσω από τείχη Εβραίους και εάν ο φόβος οδηγεί στους στρατούς και στα τείχη, ας γίνεται κατανοητό ότι ο φόβος είναι και η καταδίκη. Όταν κάποιος δεν ενδιαφέρεται για Άραβες ή για Εβραίους, αλλά για ανθρώπους, τότε γίνεται μέρος της λύσης. Ουτοπία; Ο τόπος είναι εδώ για αυτόν που ακολουθεί την καρδιά και κάνει τη ζωή σπουδή θανάτου.

.

Δεν είμαστε ιστορικά γρανάζια ούτε παίζουμε σε ταινία Ράμπο του Χόλιγουντ περιμένοντας το χάπι εντ με τις εξιλεωτικές ριπές που θα θερίσουν τους κακούς σώζοντας τους καλούς για να ζήσουν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα. Είμαστε φως και σκοπός, ο καθένας από μόνος του και όλοι μαζί, έως και το πιο μικρό συνειδητό ον στην εσχατιά του σύμπαντος, αδελφό μας από τον μεγάλο τοκετό που γέννησε αυτό τον κόσμο και τους γαλαξίες από μια πρωταρχική μοναδικότητα. Αν κάποιος αισθάνεται ναυτία και αποστροφή σε αυτές τις σκέψεις, είναι διότι νοιώθει να χάνει τα ψεύτικα υπαρξιακά του στηρίγματα και τον πειράζει το ταρακούνημα.

.

Όταν ο Μίκης Θεοδωράκης λέει στην πρόσφατη επιστολή του ότι για να πολεμήσει τους Γερμανούς έπρεπε να θεωρεί ότι είναι ανώτερος από αυτούς («Γιατί; Γιατί ανήκαμε σε ένα Έθνος πολύ ανώτερο απʼ αυτούς»), εγώ ακούω τον δεσμοφύλακά του, διότι ο ένας κουβαλάει μέσα του τον άλλο και όλα τα όντα του σύμπαντος. Ό,τι καλό υπάρχει απανταχού είναι κτήμα όλων και ό,τι κακό υπάρχει απανταχού είναι όνειδος όλων. Το δέρμα δεν είναι σύνορο που χωρίζει τον κόσμο. Είναι σημαντικό για τον καθένα μας ακόμη και όταν ο ζυγός της ανάγκης τον κάνει χασάπη, να αναγνωρίζει ότι είναι ακριβώς αυτό και τίποτα λιγότερο ή περισσότερο, ούτε ήρωας, ούτε μαχητής της ελευθερίας, ούτε επαναστάτης, ούτε υπερασπιστής των αδυνάτων, αλλά απλώς χασάπης, όσα χρυσόχαρτα και να του κολλάνε στο στήθος. Αυτό τουλάχιστον είναι κοντύτερα στην αλήθεια και αληθινό πνευματικό θάρρος.

.

Υ.Γ. Όχι, δεν θα χαρακτήριζα τον εαυτό μου απόλυτα ειρηνιστή ή οπαδό της μη βίας.

.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Εκτός του Ισραήλ, κανένα άλλο κράτος του κόσμου δεν θα μπορούσε να κάνει τόσα πολλά με τόσο λίγες αντιδράσεις. Ούτε πληροφορίες δεν καταδέχονταν να δώσουν οι άθλιοι. Δεν παραβλέπω επίσης τα γεωπολιτικά παιχνίδια των Τούρκων και εκτιμώ ότι ίσως κάτι περισσότερο να συμβαίνει από όσα φαίνονται σε πρώτη ανάγνωση.