Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 30, 2009

Ο μανάβης του διαστήματος

Ο μπάρμπα-Ζόινκ ήταν από τον πλανήτη Γκούλκου, γνωστό για τις λαϊκές αγορές του. Γυρνούσε όλο τον γαλαξία με το τρίκυκλο-ούφο του φορτωμένο με τελάρα με όλα τα καλά και άμα έβρισκε κάνα κατοικημένο πλανήτη κατήρχετο στην ατμόσφαιρά του, έστηνε τον πάγκο του και άρχιζε να διαλαλεί την πραμάτεια του «ζουμερά μεγαπέπονα από τον Ντραλ-26 έχωωωωω, κεράσα-γίγαντες από την Υπέρνια έχωωωωωωω, γλυκές υπερντομάτες από τον Πρεν έχωωωωωω, μήλα Άλφα-Κενταύρου έχωωωωωω, σέληνα από τη σελήνη του Μούριν έχωωωωω, καρότα βιολογικής καλλιέργειας από τον πλανήτη Ζούνικ έχωωωωω, και κοκκινόχωμα από τον Άρη έχωωωωωω» και τέτοια. Φόρτωνε το σαραβαλάκι ούφο του με τα τελάρα με τα μαναβικά που αγόραζε από την κεντρική λαχαναγορά του Γκούλκου, τα έδενε καλά με σύρμα και άνοιγε και κάτι πεδία σαν αυτά που έχουνε στο στάρ-τρεκ και άλλες τέτοιες ταινίες και γυρνούσε από σύστημα σε σύστημα και από αστερισμό σε αστερισμό βιοποριζόμενος.
.
Κάποτε, σε μια απότομη στροφή που έκανε για να αποφύγει ένα αστεροειδή, του έφυγε ένα τελάρο με κάτι σάπια που δεν είχε δέσει καλά και έπεσε σε ένα πλανήτη. Έτσι, έγινε η ζωή στη Γη και κάθομαι εγώ τώρα και σας γράφω αυτά. Τι καλά να τα είχε δέσει καλύτερα τα βρωμοτελάρα...
.
Το έγραψα με αφορμή το ότι θυμήθηκα έναν περίεργο γέρο στη λαϊκή κάτω από το σπίτι μας, στις αρχές της δεκαετίας του 70, που είχε το πιο σαραβαλιασμένο τρίκυκλο που έχω δει ποτέ και το οποίο φόρτωνε με τελάρα σε απίθανο ύψος. Έφευγε τελευταίος από τη λαϊκή, καθώς έμενε ώρα πολύ να δένει το φορτίο του με αμέτρητα κομματάκια σύρματα και σπάγκους, μετατρέποντας το μηχανάκι του σε ένα ακανόνιστο και ασταθές σύνολο από σίδερα και τελάρα, ενώ εγώ τον χάζευα από ψηλά, με απορία για αυτή την τόσο διαφορετική από τη δική μου, παιδική, ύπαρξη.

Κυριακή, Σεπτεμβρίου 27, 2009

Διάφορα

1) Στις 11 Οκτωβρίου, στο πάρκο Νέας Φιλαδελφείας, μια ομάδα από φιλοζωικά σωματεία διοργανώνουν μια καταπληκτική εκδήλωση με τίτλο Wag-A-Thon. Δείτε εδώ. Μπορείτε στο πλαίσιο ενός αγώνα βαδίσματος ζώου-συνοδού να «στοιχηματίσετε» σε κάποια ομάδα. Μπορείτε να το κάνετε αυτό ακόμη και αν εμφανιστείτε εκεί την ημέρα της εκδήλωσης, στο πάρκο Νέας Φιλαδελφείας. Όλα τα έσοδα θα διατεθούν για την περίθαλψη αδέσποτων ζώων,
.
2) Γνωρίστε μια εξαιρετική κυρία, εδώ.
.

3) Δεν τιμά κανέναν αυτό που έγινε στην 113 Πτέρυγα Μάχης, με το σαφάρι αδέσποτων σκυλιών με καραμπίνα. Εδώ, και εδώ. Απαράδεκτο. Η κοινωνία πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες της απέναντι στα αδέσποτα και να αντιμετωπίσει το πρόβλημα με τρόπο ηθικό και φιλεύσπλαχνο. Με στειρώσεις, με περίθαλψη, με υιοθεσίες και με δημοτικά κυνοκομεία. Δύσκολο να πιστέψω ότι οι άνθρωποι της αεροπορίας δεν μπορούσαν να βρουν άλλη λύση για το πρόβλημα αν προσπαθούσαν ειλικρινά, αν επικοινωνούσαν με φιλοζωικά σωματεία ή αν διέθεταν κάποιους λίγους πόρους για να στειρώσουν αυτοί τα ζώα και να φροντίσουν για τη μεταφορά ή τον περιορισμό τους σε κάποιο χώρο ή, έστω, βγάζοντάς τα εκτός του αεροδρομίου (εκτός πια αν τα πολεμικά αεροδρόμιά μας δεν έχουν ούτε καν μια περίφραξη της προκοπής - καθόλου καθησυχαστικό). Κρίμα για τους ανθρώπους της αεροπορίας που δίνουν μάχες πάνω από το Αιγαίο να συνδέονται με τέτοιες υποθέσεις. Άλλος ένας λόγος για τον οποίο θέλω να δω τους Οικολόγους Πρασίνους στη βουλή είναι ότι το κόμμα αυτό έχει στην ατζέντα του το θέμα «δικαιώματα ζώων».
.
4) Βγήκα μια βόλτα μετά το κυριακάτικο γεύμα. Κάπου στην Κάνιγγος με σταματάει ένας τύπος. Θέλει, λέει, φαγητό, έχει σαράντα λεπτά και θέλει να μαζέψει και άλλα για να πάρει ένα σουβλάκι. Προσφέρομαι να πάμε να του το αγοράσω εγώ. Κομπιάζει, «Δεν με αφήνει αυτός στο μαγαζί του, με έβγαλε έξω», «Μην ανησυχείς, πες μου τι θες και θα πάω εγώ να το πάρω», του λέω. Ξανακομπιάζει «Δεν έχω δόντια, καλύτερα μια μπουγάτσα.» «Ωραία, πες μου σε ποιο μαγαζί έχει μπουγάτσα και πάμε εκεί» του λέω. «Είναι μακριά, εκεί κάτω. Θα σε ταλαιπωρήσω» «Δεν υπάρχει πρόβλημα, πάμε εκεί.» «Άσε, βλέπω ότι δυσκολεύεσαι.» «Καθόλου δεν δυσκολεύομαι, πάμε να σου την αγοράσω». Απομακρύνεται. Μάλλον τελικά δεν πεινούσε τόσο. Πιο πέρα, άλλος ένας κείτεται πάνω στο πεζοδρόμιο, σαν να αναπαύεται σε μεταξωτά σεντόνια. Βλέπω πλέον και από έναν τέτοιο σχεδόν κάθε φορά που περπατάω στο κέντρο. Δεν κοντοστέκομαι καν πια.

Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 23, 2009

Κλοπή ταυτότητας

Παρακαλούνται οι επισκέπται να μη δίδουν τα προσωπικά τους στοιχεία εάν τους τα ζητά κάποιο σκίτσο! Κανένα σκίτσο δεν είναι εξουσιοδοτημένο για τη συλλογή οποιωνδήποτε προσωπικών δεδομένων!

Κυριακή, Σεπτεμβρίου 20, 2009

Τι θα ψηφίσω

Δαγκωτό στα μικρά κόμματα!

Πολλοί άνθρωποι διστάζουν να ψηφίσουν μικρά, νέα κόμματα, καθώς τα θεωρούν αναξιόπιστα, άγνωστα, ύποπτα και, γενικά, μένουν εγκλωβισμένοι στα δύο μεγάλα κόμματα εξουσίας αποδεχόμενοι την άποψη που οι αγγλοσάξονες εκφράζουν με το ρητό «Better the devil you know» (καλύτερα ο διάβολος που γνωρίζεις). Διαφωνώ με αυτή τη λογική. Κατ΄ αρχάς, πρέπει να τοποθετούμε τις επιλογές που έχουμε κάτω από το φακό του πραγματισμού. Ψηφίζοντας ένα μικρό κόμμα, κάνεις μια πολιτική επιλογή, αλλά δεν ψηφίζεις κυβέρνηση. Τα κριτήρια είναι διαφορετικά, τα περιθώρια ανοχής σε διαφωνίες, σε ενστάσεις σε επιμέρους θέσεις άλλα. Το να συγκρίνει κάποιος ένα κόμμα του 1% ή του 2% με ένα κόμμα εξουσίας ως προς την ετοιμότητά του να πάρει υπεύθυνες πολιτικές αποφάσεις, να στελεχώσει θέσεις εξουσίας, να συνεισφέρει σε πείρα, να διαχειριστεί την καθημερινή πραγματικότητα της διακυβέρνησης είναι μεγάλο σφάλμα. Είναι περίπου σαν να συγκρίνεις ένα νήπιο με έναν ενήλικο.

Τα κόμματα δεν γίνονται σε μια στιγμή και μετά ψηφίζονται διεκδικώντας να κυβερνήσουν, σαν έτοιμα από καιρό, με έτοιμα στελέχη για να αναλάβουν υπουργεία, με κατασταλαγμένες απόψεις και συγκεκριμένες προτάσεις για όλα τα θέματα, από την εξωτερική πολιτική μέχρι το πού πρέπει να γίνει πάρκινγκ. Τα κόμματα, τουλάχιστον αυτά που ξεκινούν χωρίς κάποια προϊστορία ή κληρονομιά (αποσχίσεις από υπάρχοντα κόμματα και παρόμοια σχήματα), πρώτα ψηφίζονται και μετά γίνονται! Ένα νέο κόμμα συνήθως ξεκινάει από κάποιες βασικές αρχές, μια ιδεολογία, ένα κοινό όραμα όσων συμμετέχουν σε αυτό και, αν όλα πάνε καλά, αν αρχίσει να μαζεύει ψήφους, αν κερδίσει την είσοδό του στο κοινοβούλιο, αρχίζει να τρίβεται με την πραγματικότητα της πολιτικής, να διαμορφώνει περαιτέρω την ταυτότητά του, να μαζεύει ή και να αποβάλλει στελέχη. Ένα κόμμα ωριμάζει καθώς μεγαλώνει, όπως κάθε άλλος οργανισμός, ακόμη και μια επιχείρηση, που ξεκινάει από το όραμα κάποιου επιχειρηματία και μετά από κάποια χρόνια γίνεται κάτι που ίσως ούτε ο ιδρυτής του να μην είχε φανταστεί. Σκεφθείτε τις θέσεις και την ταυτότητα του ΠΑΣΟΚ, ενός κόμματος που σίγουρα δεν ξεκίνησε καν από το μηδέν, και πόσο αυτές άλλαξαν με το χρόνο. Πόσες φορές μας έβγαλε από την Ευρώπη, πόσα τουρκικά σκάφη βύθισε, πόσες από τις αρχικές εξαγγελίες του υλοποίησε όταν κυβέρνησε;

Η ψήφος σε ένα μικρό κόμμα είναι ψήφος διαμαρτυρίας, αλλά είναι ταυτόχρονα, εάν αυτή η ψήφος είναι συνειδητή και όχι τυχαία, θετική ψήφος για κάτι νέο, έκφραση μιας απαίτησης για να ωριμάσει και να υπάρξει μια νέα επιλογή. Ένα μικρό κόμμα χρειάζεται ψήφους όπως ένα βλαστάρι χρειάζεται πότισμα. Με τις ψήφους θα δείξει τι προοπτικές έχει, θα ωριμάσει, θα αποκτήσει συγκεκριμένη ταυτότητα πέρα από γενικές διακηρύξεις και θα δοκιμαστεί στην πράξη. Αν στην πορεία, νωρίτερα ή αργότερα, αποδειχτεί λίγο... πάμε για άλλα. Για κόμματα μιλάμε και όχι για ποδοσφαιρικές ομάδες στις οποίες μένει κάποιος πιστός ισοβίως.

Ίσως να μοιάζουν αυτονόητα αυτά, αλλά κουράστηκα να ακούω στα ΜΜΕ (όχι χωρίς σκοπιμότητα) ή και άλλους να επιτίθενται σε μικρά κόμματα προσπαθώντας να πείσουν ότι δεν είναι αξιόπιστες επιλογές διακυβέρνησης ή ότι είναι ανώριμα, ανέτοιμα, έχουν ασαφείς ή λανθασμένες απόψεις για το τάδε ή το δείνα ζήτημα. Μα, φυσικά ισχύουν αυτά, αλλά δεν είναι αυτοί οι λόγοι για τους οποίους δεν θα ψηφίσεις ένα μικρό κόμμα, ιδίως από τη στιγμή που, όπως εγώ, δεν μπορείς πλέον να ψηφίσεις κάποιο από τα μεγάλα κόμματα εξουσίας! Ψηφίζεις ένα μικρό κόμμα ακριβώς για να του επιτρέψεις να γίνει αξιόπιστη επιλογή, αλλιώς, μένεις με τους «αξιόπιστους», με τα τζάκια και τους «καταλληλότερους» που δεν έχουν δουλέψει ούτε μια μέρα στη ζωή τους.

'Οσο για το ερώτημα του τίτλου, θα ψηφίσω Οικολόγους Πρασίνους. Θα είναι πολύ κρίμα αν μείνουν έξω από τη βουλή μένοντας λίγο κάτω από το 3%. Έξάλλου είναι ένα κόμμα που έχει άποψη για συγκεκριμένα ζητήματα που μας αφορούν, που μπορεί να βάλει στην πολιτική ατζέντα το περιβάλλον, που υποθέτω ότι ενδιαφέρει πολλούς από εμάς, και που έχει διακηρύξει ότι μπορεί να συνεργαστεί σε μια κυβέρνηση εφόσον γίνει δεκτή η οικολογική του ατζέντα. Είναι ειρωνικό ότι για αυτή την τελευταία θέση τους κάποιοι τους κατηγορούν για καιροσκοπισμό, ενώ άλλοι ή ίσως και οι ίδιοι, σε άλλες περιπτώσεις, επιτίθενται στα μικρά κόμματα για αδιαλλαξία και στείρο αρνητισμό που μπορεί να οδηγήσει σε αδιέξοδα. Τελικά, γιατί δεν πρέπει να ψηφίσουμε μικρότερα κόμματα, γιατί συνεργάζονται ή γιατί δεν συνεργάζονται; Από την άλλη πλευρά, αν ο Κωστάκης και ο Γιωργάκης ζε σέλουν να μοιλάζονται την εξουσία που τους τάξανε όταν ήτανε μωλάκια και μας απειλούν με ακυβερνησία, ουδόλως με ενδιαφέρει, είμαι σίγουρος ότι υπάρχουν πολλοί άλλοι που μπορούν να αντικαταστήσουν αυτούς τους μεγάλους ηγέτες.

Μόνο στην Ελλάδα οι κυβερνήσεις συνεργασίας παρουσιάζονται σαν εθνική καταστροφή, όταν στην υπόλοιπη Ευρώπη είναι ο κανόνας. Το πολιτικό μας σύστημα είναι ή γίνεται αυτό που εμείς υπαγορεύουμε, για αυτό το λόγο λέγεται και δημοκρατία, διαφορετικά, ας πέσουν οι μάσκες και ας καθιερώσουν το εκλογικό σύστημα «ο νικητής έστω και με μία ψήφο παίρνει όσες έδρες του υπολείπονται για να φτάσεις τις 151» έτσι, ώστε να έχουμε πάντα την πολυπόθητη και τόσο καβλ*τική για εκκολαπτόμενους πρωθυπουργούς αυτοδυναμία.

Με την κατάσταση όπως έχει, μετά από τόσες διαψεύσεις εδώ και δεκαετίες, θα πίστευα ότι μια ανάρτηση όπως η παραπάνω θα ήταν περιττή. Στις εκλογές θα κατέβουν πάλι καμιά 35αριά - 40αριά κόμματα. Αν και εσείς έχετε απηυδήσει από αυτό το πελατειακό και σάπιο σύστημα που, δυστυχώς, φαίνεται ότι πρώτα θα οδηγήσει εμάς σε κατάρρευση και μετά θα καταρρεύσει το ίδιο, κάντε μια άλλη επιλογή. Οι Οικολόγοι Πράσινοι είναι ένα κόμμα που έχει κάποιες σοβαρές πιθανότητες να εισέλθει στη βουλή και να τους πάρει μερικές έδρες. Η άποψή μου είναι ότι καλό θα ήταν να τους δοθεί μια ευκαιρία. Το διακύβευμα δεν είναι αν θα γίνει ο Τρεμόπουλος πρωθυπουργός, αλλά αν θα υπάρχει κάποιος που θα προωθεί σοβαρά την οικολογική αντίληψη και θα ασκεί έλεγχο μέσα στο κοινοβούλιο για την υλοποίηση εξαγγελιών όπως η πράσινη ανάπτυξη, για να μη γίνει και αυτή, τουλάχιστον χωρίς αντίδραση, όπως τόσες άλλες υποσχέσεις, πράσινα άλογα και ψιλές ελιές.

Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 16, 2009

Μα,

... πάλι εσείς;

Ορίστε,

... τι θέλετε τέτοια ώρα;

Σάββατο, Σεπτεμβρίου 12, 2009

Από τις φωτιές στις πλημμύρες

Η Ελλάδα που κτίζει στα δάση και καίγεται και...

. ...η Ελλάδα που κτίζει στις κοίτες των ποταμών και πνίγεται*.

Άκουσα το πρωί ότι τα σπίτια που ήταν κτισμένα στις κοίτες των ποταμών και παρασύρθηκαν ήταν καθ' όλα νόμιμα. Προφανώς, η φύση αδιαφορεί για τα συμβόλαια, τα υποθηκοφυλακεία, τις πολεοδομίες, τις νομιμοποιήσεις και τα λαδώματά μας και αναγνωρίζει μόνο τους δικούς της νόμους. Όταν δεν την λαμβάνουμε υπόψη, πρέπει να είμαστε έτοιμοι για τις συνέπειες, αν όχι αμέσως, αργότερα.
.
Αυτό ισχύει και για όλους όσοι προβάλλουν το αφελές δίλημμα οικολογία ή οικονομία. Στην πραγματικότητα έχουμε μια κοντόφθαλμη, οικονομίστικη λογική που βρίσκεται σε ασυμφωνία με την ευρύτερη πραγματικότητα και μας οδηγεί στο να ζούμε με ένα θεμελιωδώς ανήθικο τρόπο, που σημαίνει σε δυσαρμονία με τον υπόλοιπο κόσμο που μας περιβάλλει και τα πλάσματά του.

* Βεβαίως, οι πλημμύρες και οι συνακόλουθες καταστροφές οφείλονται σε πολλές περιπτώσεις και στις φωτιές.

Τρίτη, Σεπτεμβρίου 08, 2009

Εκκρεμή

Εδώ, το εκκρεμές του Φουκώ.
Παρακάτω, το εκκρεμές του Έλληνα ψηφοφόρου, ο οποίος διετύπωσε τη λογική αρχή ότι η αέναος παλινδρόμηση μεταξύ δύο επιλογών που απορρίπτεις συνιστά μια ορθή επιλογή (έλα μωρέ και τι άλλο να ψηφίσω...).




Υ.Γ. Επιστρέφοντας απόψε από τον βραδινό περίπατο, με κουτσούλισε αλύπητα ένα πτηνό. Καθώς δεν είναι η πρώτη φορά, υποψιάζομαι ότι δεν πρόκειται για κάτι τυχαίο και ότι η συγκεκριμένη συμπεριφορά αποτελεί ψυχαγωγική δραστηριότητα στην οποία επιδίδονται με ενθουσιασμό ορισμένα από τα συμπαθή πετούμενα (ίσως να βάζουν και στοιχήματα μεταξύ τους).

Σάββατο, Σεπτεμβρίου 05, 2009

Να σε διατάζουν να σκοτώνεις χελιδόνια


- Όταν γυρίσω να μην είναι εδώ αυτή η βρωμιά!

Το Indymedia σίγουρα δεν διεκδικεί δάφνες αντικειμενικότητας ή αξιοπιστίας, ωστόσο, υπάρχουν φορές που βρίσκω εκεί ειδήσεις που τα άλλα μέσα θα δημοσιεύσουν μόνο όταν δεν μπορούν πλέον να τις αγνοούν, ενώ πάλι κάποια γεγονότα που μοιάζουν δυσεξήγητα, γίνονται περισσότερο κατανοητά όταν δεις και τον τρόπο που τα προσλαμβάνει ή τα περιγράφει η άλλη πλευρά. Διάβασα πριν από καιρό εκεί μια αναφορά για τις συνθήκες σε ένα φυλάκιο του στρατού και μου έκανε εντύπωση το παρακάτω απόσπασμα:

«Ένα ωραίο απόγευμα ο ΑΥΔΜ κατόπιν εντολής του λοχαγού πεζικού κ.ΧΧΧΧ, ο οποίος είναι υπεύθυνος για το φυλάκιο, διέταξε να γκρεμιστούν όλες οι χελιδονοφωλιές που είχαν δημιουργηθεί, ''για να μη γεμίσουμε κοριούς''. Όποιος αντέδρασε σ' αυτήν την κτηνωδία, απειλήθηκε πως θα περάσει από στρατοδικείο για άρνηση εκτέλεσης εντολής. Έτσι, την πλήρωσαν τα καημένα τα νεογέννητα χελιδόνια που είχαμε την ατυχία να τα δούμε να ψοφάνε στο χώμα από τα δικά μας χέρια. Τι είναι άραγε ποιο επικίνδυνο για την υγεία μας; Τα χελιδονάκια ή οι συνθήκες που περιέγραψα παραπάνω;»
Το πλήρες άρθρο εδώ.

Φυσικά δεν ξέρω αν τα γεγονότα είναι ακριβώς αυτά, αλλά, έχοντας υπηρετήσει στον στρατό, δεν δυσκολεύομαι να τα αποδεχτώ και, εξάλλου, για τον προβληματισμό μου ίσως περισσότερο σημαντικό από το αν το περιστατικό όντως συνέβη είναι ότι μπορεί να συμβεί. Το να δοθεί μια διαταγή που είναι αντίθετη στη συνείδηση κάποιου δεν είναι κάτι πρωτάκουστο... εγώ διαταγές εκτελούσα.

Τουλάχιστον, διαβάζω ότι κάποιοι αντέδρασαν αρχικά, έστω και αν κάμφθηκαν από τις απειλές. Είναι και αυτό κάτι. Ο άνθρωπος που θα αντιστεκόταν μέχρι το τέλος θα ήταν αξιοθαύμαστος και θα ξεχώριζε από την αγέλη ως πραγματικά ενάρετος και ελεύθερος. Ας μην κοροϊδευόμαστε, τέτοιοι άνθρωποι σπανίζουν περισσότερο και από τους πολύτιμους λίθους στην κοινωνία μας. Αναρωτιέμαι αν θα ήταν μάταιο να ελπίζει κάποιος να μην βρουν γόνιμο έδαφος σε αυτούς τους νέους οι σπόροι του φόβου, της ασπλαχνίας, της υποταγής, της αδιαφορίας και της παλιανθρωπιάς, που προσπαθούν να σπείρουν μέσα τους μέσω του μηχανισμού που λέγεται στρατιωτική θητεία;

Δεν μου αρέσει καθόλου που οι νέοι μαθαίνουν ότι η διαταγή και η συμμόρφωση υπερέχει της συνείδησης ενός ανθρώπου. Το να καθαρίζεις τουαλέτες ή να φυλάς σκοπιά γερμανικό νούμερο δεν είναι το χειρότερο στον στρατό. Το χειρότερο είναι αυτό που πάνε να σε κάνουν, οι ακαθαρσίες που αποθέτουν στην ψυχή σου, οι ακαθαρσίες της τυφλής υποταγής, της μετάθεσης της ευθύνης για τις δικές σου πράξεις στον ανώτερο που με τη σειρά του θα τις μεταθέσει σε κάποιον άλλο ανώτερο, σε ένα μηχανισμό οργανωμένης ανηθικότητας. Αυτό που πάνε να σε κάνουν είναι ένα εργαλειακό άνθρωπο. Ένα σώμα χωρίς ψυχή, ένα φοβισμένο, συμπλεγματικό ανθρωπάκι που όποτε καλείται να πάρει μια ηθική θέση θα ζαρώνει φοβισμένο για να μη δεχτεί την καμτσικιά και θα ζει με το δόγμα «κάνε τον μα*άκα» και «ου μπλέξεις». Δεν είναι τυχαίο που ο μεγάλος βάρδος έγραψε ότι ο δειλός πεθαίνει χίλιες φορές.

Δεν υπάρχει μεγαλύτερο δηλητήριο για την ψυχή από τη λογική του «θητεία είναι, θα περάσει, κάνε προς το παρόν ότι δεν καταλαβαίνεις, για να μην έχεις τραβήγματα, και κάποια στιγμή θα απολυθείς και θα ρίξεις μια μούντζα πίσω σου». Ψαρούκλα, το μυστικό είναι ότι από τη στιγμή που αποδέχεσαι αυτή τη λογική, κινδυνεύσεις να μην απολυθείς ποτέ! Πολύ δύσκολα θα πάψεις να είσαι φανταράκι και ας λέει το βιογραφικό σου ότι έχεις εκπληρώσει τις στρατιωτικές σου υποχρεώσεις. Η ζωή είναι μία, η ψυχή σου είναι μία, είτε φοράς σορτάκι και σαγιονάρα και λιάζεσαι είτε φοράς στολή και παρελαύνεις. Από τη στιγμή που δέχεσαι ότι επιτρέπεται να αναστείλεις και να καταστείλεις την ηθική σου κρίση για ένα διάστημα, έστω για μία ημέρα, έστω και για μια στιγμή, είναι πολύ εύκολο να εθιστείς, να το κάνεις αυτό κάθε φορά που καλείσαι να πεις το μεγάλο ναι ή το μεγάλο όχι, μπροστά στον προϊστάμενο, στον αστυνομικό, στους ισχυρούς, στους πολλούς. Σε πιάνουν για τα καλά στα βρόχια τους. Γιατί νομίζεις ότι φορά ο στρατηγός τα χρυσά κουμπιά και τα στολίδια του, γιατί έχει ο φύλαρχος τα φτερά του; Για να σε ζαλίζει, για να ξεχνάς ποιος είσαι. Για να σε βάζει να σκοτώνεις χελιδόνια σήμερα και τους «κακούς», τους χριστιανούς, τους μουσουλμάνους, τους εβραίους αύριο, όποιον σου υποδείξουν, χωρίς να σταματάς και να ρωτάς «γιατί;», χωρίς να αμφισβητείς τη διαταγή, για να σε χρησιμοποιούν όπως την τανάλια τους και το κατσαβίδι τους.

Σήμερα ο λοχαγός, αύριο ο εργοδότης. Το τίμημα της άρνησης πάντα θα είναι υψηλό και πάντα θα υπάρχουν δικαιολογίες για την αναστολή της ηθικής κρίσης. Σήμερα φοβάσαι την τιμωρία, αύριο την απώλεια του μισθού ή ακόμη το να χάσεις την προαγωγή. Μεγαλύτερος εχθρός αυτού του συστήματος ο συνειδητοποιημένος ηθικός άνθρωπος. Για αυτόν που σκύβει, όλα είναι εύκολα και ο στρατός ίσως να είναι το πιο εύκολο από όλα. Δεν είναι τυχαίο ότι σχεδόν όλα συγχωρούνται και κάπως βολεύονται. Ήξερα ανθρώπους που έκλεψαν και πιάστηκαν με ασήμαντες ή και ανύπαρκτες συνέπειες. Τα περιθώρια ανοχής είναι απεριόριστα. Αντιθέτως, αν τυχόν κάποιος συνειδητά αρνηθεί κάτι, αν υπερασπιστεί αυτό το οποίο είναι, θα δεχθεί όλο το μένος του μηχανισμού πάνω του. Η ασυναμία συγχωρείται, η δύναμη όχι.

Δεν φταίει βέβαια μόνο ο στρατός, όλα ξεκινούν από ένα σάπιο και ανήθικο σχολείο που προσπαθεί σκληρά να αυτοαναιρεθεί, να απαρνηθεί τον πρωταρχικό σκοπό του, της παραγωγής ελεύθερων και ηθικών ανθρώπων, και όχι απλών εργαλείων για την αγορά εργασίας.

Ο Θορώ γράφει ότι οι περισσότεροι άνθρωποι υπηρετούν το κράτος όχι σαν άνθρωποι, αλλά σαν μηχανές, με το σώμα τους. Εκχωρούν ουσιαστικά το σώμα τους στη βούληση άλλων, απεμπολώντας την άσκηση ελεύθερης ηθικής κρίσης. «Τέτοιοι άνθρωποι δεν εμπνέουν καθόλου περισσότερο σεβασμό απ' ό,τι οι αχυράνθρωποι και τα αποβράσματα... ...Και όμως, κάτι τέτοιοι θεωρούνται από τους άλλους καλοί πολίτες.» (ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΝΥΠΑΚΟΗ, Εκδόσεις ΕΡΑΤΩ)

Κλείνω με ένα άλλο απόσπασμα από το ίδιο βιβλίο:
«Η μόνη υποχρέωση που έχω το δικαίωμα να αναλαμβάνω είναι το να πράττω ανά πάσα στιγμή αυτό που θεωρώ σωστό.» Το βάζω απέναντι σε κάθε όρκο που καλείται να πάρει ένας άνθρωπος.
.
Τα γράφω και για τον εαυτό μου αυτά. Ευτυχώς, δεν αντιμετώπισα κάποιο δίλημμα όπως αυτό που αναφέρω στην αρχή, κάποιες φορές όμως σκέφτομαι όλα τα μικρότερα όχι που δεν είπα.

Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 03, 2009

Το ίδιο έργο σε επανάληψη

Ο Έλληνας ψηφοφόρος δεν θα καταλάβει ποτέ ότι το πρόβλημα δεν είναι η ΝΔ ή το ΠΑΣΟΚ από μόνα τους το καθένα, αλλά το πελατειακό πολιτικό μας σύστημα γενικά. Η υπερψήφιση και αυτοδυναμία ενός από αυτά τα δύο κόμματα εξουσίας δεν θα είναι ποτέ η λύση, αλλά η διαιώνιση του προβλήματος, η επιβεβαίωση ότι η «κομπίνα» εξακολουθεί να δουλεύει.

Θέλετε μια πρωτοβουλία των μπλόγκερζ που να αξίζει; Λάβετε θέση. Ενημερώστε μέσα από τα ιστολόγιά σας, διαδώστε αυτό το μήνυμα. Αν ήμουν πιο ρομαντικός θα έλεγα κάποιος ιστολόγος που θα ήταν πρόθυμος να απαρνηθεί την ψευδωνυμία του να κατέλθει στις εκλογές ως ανεξάρτητος βουλευτής σε μια περιφέρεια (π.χ. Α' Αθηνών) με τη στήριξη μιας ομάδας από εμάς, εννοείται χωρίς κανένα κόστος πέραν των 146,74 ευρώ της αίτησης, με όλη την εκστρατεία να διεξαχθεί διαδικτυακά. Φαντάζεστε μπροστά στην προοπτική μας αμφίβολης αυτοδυναμίας να καταφέρναμε να εκλέξουμε ένα βουλευτή; Έναν άνθρωπο με κάποιες αρχές που σεβόμαστε και ο οποίος θα δεσμευόταν για αγνωμοσύνη προς όσους τον στήριξαν και πίστη στη συνείδησή του; Δύσκολο, αλλά δεν θα άξιζε και μόνο η προσπάθεια; Δεν θα άξιζε να δώσουμε τη μάχη της εποχής;

Τουλάχιστον, προωθήστε τα μικρότερα κόμματα. Ένα οικολογικό κόμμα χρειάζεται στη βουλή και μόνο για την οικολογική ατζέντα του. Όχι μία από τα ίδια, όχι πάλι, όχι όπως φαίνεται ότι πάει το πράγμα.