Σάββατο, Αυγούστου 27, 2011

Φανταστικός λόγος απευθυνόμενος σε γέροντα

...και ο Κωστάκης Κονανίδης επιτέθηκε στα γερόντια που ετοιμάζονταν να θυσιάσουν την... εχμ... όχι και τόσο παρθένα στον θεό των νιάτων και τα κανόνισε.

Μένει ένας παππούλης μόνος του σε ένα διαμερισματάκι στο υπόγειο της πολυκατοικίας. Συμπαθέστατος, μικρόσωμος, λεπτοκαμωμένος άνθρωπος που παρά τη μεγάλη ηλικία του εξακολουθεί κάθε απόγευμα να ντύνεται κομψά και σύγχρονα, αλλά σύμφωνα με την ηλικία του, και να κάνει τον περίπατό του κάθε απόγευμα. Τον χαιρετάω όποτε τον συναντώ και τον θαυμάζω όπως κρατιέται.

Τον συνάντησα και εχθές στο δρόμο, με χαιρέτισε, αλλά δεν ήταν σε τόσο καλή διάθεση. Μου είπε για μια περιπέτειά του τον Δεκαπενταύγουστο. Από ό,τι κατάλαβα, εμφάνισε μια αιμορραγία στη μύτη που δεν σταματούσε και τον τρόμαξε πολύ. Έβαλε τις φωνές και βρέθηκαν ευτυχώς κάποιοι που είχαν ξεμείνει στο κλεινόν άστυ για να τον βοηθήσουν. Μου παραπονέθηκε μετά ότι δεν βρίσκεται άνθρωπος να του κτυπήσει το κουδούνι του να δει τι κάνει και ό,τι ανησυχεί για την επόμενη φορά που θα του συμβεί κάτι. Τον ρώτησα αν έχει συγγενείς και μου είπε πως δεν έχει κανέναν. Τον ρώτησα γιατί δεν κάλεσε βοήθεια τηλεφωνικά και μου είπε ότι δεν βλέπει καλά. Τον ρώτησα αν έχει ψάξει για συστήματα τηλεειδοποίησης για ηλικιωμένος, που παρέχουν ένα σύστημα «κόκκινου κουμπιού» με το οποίο καλείται αυτόματα βοήθεια σε περίπτωση ανάγκης. Μου δήλωσε, εσφαλμένα όπως διαπίστωσα αργότερα, ότι αυτά κοστίζουν. Μετά, η συζήτηση ελάφρυνε κάπως, του είπα ότι φαίνεται μια χαρά και μου δήλωσε όλο υπερηφάνεια ότι είναι, παρακαλώ, ενενήντα πέντε (95) ετών

Μετά από αυτή τη συνάντηση, ομολογώ ότι στην αρχή αισθάνθηκα κάποιες ενοχές. Ως ένοικος αυτής της πολυκατοικίας, δεν τον είχα ρωτήσει ποτέ αν χρειαζόταν κάτι. Μετά όμως, σαν από αντίδραση, αναδύθηκαν κάποιες άλλες σκέψεις στο μυαλό μου.

«Τι ολοφύρεσαι ούτως παππούλη;» σκέφτηκα ότι θα μπορούσα να του είχα πει, «Κάτθανε και Πάτροκλος, κάτθανε και Αχιλλέας, πεθαίνουν και υποφέρουν και ένα σωρό νέοι άνθρωποι κάθε μέρα πριν να γευθούν μια ολόκληρη μερίδα ζωής. Εσύ όχι μόνο έφαγες όλη τη μερίδα που σου αναλογεί, σφούγγισες λαίμαργα και το πιάτο και είσαι τώρα στο συμπλήρωμα. Ακόμα μια χαρά στέκεσαι, έχεις γίνει η Νέμεση του ασφαλιστικού συστήματος έχοντας συμπληρώσει ίσως περισσότερα χρόνια σε σύνταξη παρά σε δουλειά. Κάθεσαι όμως και κλαις τη μοίρα σου γιατί σου άνοιξε η μυτούλα και δεν ασχολούνται περισσότερο οι ξένοι μαζί σου, παίρνοντας ίσως χρόνο από τους δικούς τους γέροντες γονείς, τις οικογένειές τους, τις δουλειές τους, τις απολαύσεις των νιάτων τους και τις δικές τους ζωές, τις ίσως πολύ συντομότερες της δικής σου.

Έκανα και εγώ την επιλογή που έκανες και εσύ, να μην κάνω οικογένεια, και, ελπίζω, αν ποτέ φτάσω στην ηλικία σου να στέκομαι όπως εσύ, με τα δυο μου πόδια να μπορούν να με κουβαλάνε και το μυαλό μου ακμαίο, έστω και αν τα μάτια μου έχουν αδυνατίσει κάπως. Αν είναι όμως να κλαίγομαι όπως εσύ και να βυθιστώ στην αναξιοπρέπεια της αυτολύπησης, καλύτερα να φεύγω μια ώρα αρχύτερα πριν να φτάσω σε τέτοια κατάντια. Τα γηρατειά υποτίθεται ότι σε αντιστάθμισμα των άλλων απωλειών δίνουν σοφία και στωικότητα, αποδοχή της κατάστασης της ανθρώπινης ύπαρξης. Αν δεν τα έχεις ούτε αυτά και το μόνο που μένει είναι η κρεμασμένη πλαδαρή σάρκα, η αδυναμία και η κλαψομουνίαση, καλύτερα να μην είναι τόσο πολλά τα χρόνια.

Αλήθεια, παππούλη, όταν ήσουν νέος εσύ πήγες να φροντίσεις κάποιον άγνωστό σου γέροντα σκεφτόμενους ότι θα μπορούσες να είχες τη μοίρα του; Ήθελες να βλέπεις την αηδιαστική γέρικη σάρκα και να ακούς κλαψουρίσματα, βάσανα και αναμνήσεις αντί να τρέχεις πίσω από κοριτσίστικα κάλλη; Μήπως προσπαθούσες και εσύ, όπως οι περισσότεροι, να ελέγξεις το περιβάλλον σου, τους άλλους, μέσα από την εξουσία και τη δύναμη, όσο από αυτά είχες, χωρίς να σκέφτεσαι ότι κάποτε θα είσαι στο έλεος όλων και όπλο σου θα είναι πλέον ο οίκτος και η ενοχή; Κοινή μοίρα όλων είναι η αδυναμία και ο θάνατος και το μόνο που μπορεί να σε γλιτώσει από το πρώτο είναι ο πρόωρος ή έγκαιρος θάνατος. Γιατί κλαίγεσαι τώρα αντί να μακαρίζεις την τύχη σου; Γιατί όταν άνοιξε η μυτούλα σου έμπηξες τις στριγκλιές αντί να μπεις στην μπανιέρα σου και να αποδεχθείς έναν σχετικά ανώδυνο, όπως λέγουν για την αιμορραγία, θάνατο, απευθύνοντας στον κόσμο ένα μεγάλο ύστατο ευχαριστώ, ένα «So long and thanks for all the fish»; Προτιμάς μήπως να καταλήξεις (και με τις δύο έννοιες) λίγο αργότερα σε κάποιο νοσοκομείο ή άσυλο όπου νέοι άνθρωποι θα πληρώνονται για να συντηρούν αυτό το απομεινάρι ζωής, για να σε ξεχέζουν και να σε συνδέουν με καθετήρες; Προτιμάς έναν τέτοιο θάνατο ή μήπως έχεις την κρυφή ελπίδα ότι θα φτάσεις στη δευτέρα παρουσία ζωντανός; Τι προσδοκάς παππούλη; Γιατί δεν χαίρεσαι με αυτά που έχεις, με κάθε επιπλέον στιγμή που σου χαρίζεται πλέον χωρίς να τη δικαιούσαι και θέλεις να αρπάξεις και τις ενδεχομένως λιγότερες και πολυτιμότερες στιγμές των άλλων;

Πόσο φοβάσαι για αυτή τη γέρικη ζωούλα παππούλη και τρέμεις σαν κιτρινισμένο και ζαρωμένο πια φύλλο στον φθινοπωρινό άνεμο, που αρνείται πεισματικά να αφήσει τη θέση του στο κλαδάκι. Εσύ δεν έχεις σκοπό να κάνεις τόπο για κανέναν άλλο παππούλη; Στη θέση σου περιμένουν να βλαστήσουν φρέσκα, πράσινα φυλλαράκια να κάνουν και αυτά τον δικό σου κύκλο και, κρίνοντας από αυτό που βλέπω, μόνο τα πιο τυχερά θα φτάσουν να γίνουν σαν και εσένα. Και όμως, εσύ θες ακόμη να τρως με αυτά τα φθαρμένα από τη χρήση δόντια, να τρέχουν ζουμιά και φρέσκοι χυμοί στις χαλαρωμένες παρειές σου, στα σιχαμερά, ζαρωμένα χείλη σου. Θεωρείς πολύτιμη αυτή τη γεροντική σάρκα όταν στον κόσμο πεθαίνουν βρέφη. Δεν είναι ωραίο που όταν φύγεις δεν θα χυθεί δάκρυ παππού, αφού όσοι ήταν να σε θρηνήσουν έχουν φύγει πριν από σένα; Το έσπασες το κοντέρ, πέρασες τη γραμμή του τερματισμού, πόσους γύρους του θριάμβου θέλεις να κάνεις, τι άλλο θέλεις; Μίλα, τι με κοιτάς σαν χάνος; Τι άλλο περιμένεις από αυτή τη ζωή; Ποιο μέρος της ανθρώπινης εμπειρίας σου έχει ξεφύγει και ελπίζεις να το ζήσεις σε αυτή την προχωρημένη ηλικία;

Από τον κινηματογράφο και τα βιβλία ξέρουμε ότι κάποιοι γέροντες Ινδιάνοι της Αμερικής, όταν αισθάνονταν ότι είχαν εξαντλήσει τις μέρες τους, ότι η ύπαρξή τους δεν προσέφερε τίποτα άλλο στη φυλή, έπαιρναν την κουβερτούλα τους και απομακρύνονταν σε κάποια βουνοκορφή, να κάνουν την ειρήνη τους με το εδώ και το επέκεινα. Στην αρχαία Ελλάδα, σε ένα νησί, οι πολύ γέροντες έπαιρναν μόνοι τους κώνειο αφού συνέλεγαν οι ίδιοι τα άνθη. Δεν είμαι υπέρ της αυτοκτονίας, αλλά δεν πρέπει κάποια στιγμή να συμφιλιωθείς μέσα σου με το τέλος; Υπάρχει σοφία και τελική ωρίμανση χωρίς αυτή τη συμφιλίωση; Αυτό δεν είναι το ανώτερο και τελευταίο σκαλοπάτι; Μόνο αυτό δικαιώνει την γέρικη ύπαρξη. Ακόμη και τα άγρια ζώα όταν διαισθάνονται το τέλος συμπεριφέρονται με αξιοπρέπεια και απομακρύνονται από την αγέλη. «I never saw a wild thing sorry for itself…» Εσύ όμως θέλεις άλλους να τους βασανίζεις, να σε ανέχονται, να τους φορτώνεις τα γηρατειά σου, να τους βάζεις ενδεχομένως να μαζεύουν τα σκατά σου. Πιστεύεις ότι έχεις αυτό το δικαίωμα. Πιστεύεις ότι έχοντας φάει όλη τη δική σου μερίδα, μπορείς να απαιτείς να μαγαρίζεις με τα σάλια σου και τη μερίδα των άλλων.

Με ρωτάς, παππούλη, τι θα κάνω εγώ όταν φτάσω στην ηλικία σου… («αν φτάσω» να λες, τυχερέ παππούλη). Ελπίζω λοιπόν ότι αν φτάσω στην ηλικία σου θα έχω τη σοφία που λείπει από εσένα, αλλιώς θα είμαι άξιος της μοίρας μου. Όλοι βέβαια έχουμε τις στιγμές της αδυναμίας μας και ελπίζω αυτό να ήταν αυτά που μου είπες. Δεν είναι ότι σε περιφρονώ, παππούλη, είναι ότι με απογοητεύεις και με κάνεις πιο αποφασισμένο να μη γίνω σαν και εσένα, τόσο κλεισμένος σε ένα μικρούλι και κλεισμένο σε ένα καρυδότσουφλο εγώ, τόσο ανίκανο να δει τη μεγάλη εικόνα, να αντικρύσει το μεγάλο άπειρο.

Αν δεν μπορώ να ζήσω σαν ήρωας παππού, θέλω τουλάχιστον να αντικρύσω τον θάνατο με ένα μειδίαμα. Γεννιόμαστε κλαίγοντας, αλλά και με ελάχιστη επίγνωση, αν φεύγουμε και κλαίγοντας, σαν μωρά, τι αξία έχουν τα ενδιάμεσα;

Ίσως μωρά/μωροί να γεννιόμαστε, ξεμωραμένοι/μωροί να πεθαίνουμε, αλλά εσένα, όπως και σε κάποιους άλλους τυχερούς, βλέπω να σου έχει μείνει λίγο μυαλό σε αυτή την προχωρημένη ηλικία. Πού είναι όμως η σοφία; Θεωρείς λοιπόν σωστό να ξοδεύονται τα νιάτα για να συντηρούν τα γηρατειά; Ελάφρυνε λίγο, χαλάρωσε λίγο, σταμάτα να λυπάσαι τόσο το γερασμένο σαρκίο σου. Τραγούδα αυτοσαρκαζόμενος εκείνο το δημοτικό σκωπτικό τραγουδάκ «φύγε γέ φύγε γέρο από κοντά μου! φύγεγέ φύγε γέρο από κοντά μου σε σιχά σε σιχάθηκε η καρδιάμου

Δεν ξέρω, αν πράγματι του τα έλεγα αυτά, αν θα του έκανα καλό ή κακό. Δεν νομίζω ότι θα του τα πω. Όπως και να έχει, έκανα μια έρευνα και βρήκα αυτό (Γραμμή Ζωής). Την επόμενη φορά που θα τον δω θα του προτείνω. Ίσως πάλι να του πάρω ένα σύστημα ατομικού συναγερμού. Θα δούμε.

Σας λέω, από τότε που ανέβασα το all you need is love, κάποιος μου κάνει πλάκα, μου την έχουν στημένη εκεί έξω όλοι οι αναξιπαθούντες, μετανάστες, πρεζόνια, γέροι. Α στο διάλο λέμε μην τους πιάσω στις κλωτσές και δούνε πόσο love έχω!

Ελπίζω να μην παίρνετε αυτά που γράφω πολύ στα σοβαρά, ε; Ειλικρινά όμως, λίγα πράγματα μου δημιουργούν τόσο άσχημη εντύπωση όσο η κλάψα, η αυτολύπηση και η επίκληση του οίκτου των άλλων.

Πάντως, διαβάζω ότι σε 2-3 δεκαετίες το μισό του πληθυσμού μας θα είναι γέροντες, μεταξύ των οποίων, αν δεν με έχει πατήσει κανένα τρόλεϊ, και εγώ. Αναρωτιέμαι ποιος θα σηκώσει αυτό το μεγάλο βάρος το οποίο δεν είναι μόνο οικονομικό. Η μισή χώρα θα υπηρετεί την άλλη μισή; Θα γίνονται οι νέοι νοσοκόμοι ή θα εισάγουμε και τότε μετανάστες που αδιαμαρτύρητα  και αγόγγυστα θα παίζουν το ρόλο των σκλάβων μας χωρίς να μας κόψουν το λαρύγγι, των κωλόγερων, και να αρπάξουν τα υπάρχοντά μας. Αν είναι η ιατρική να μας χαρίζει διάρκεια χωρίς αντίστοιχη παράταση των νιάτων, αφήστε το καλύτερα, δεν έχω καμία διάθεση να έχω την τύχη του Τιθωνού, στον οποίο οι θεοί χάρισαν αιώνια ζωή, παραλείποντας όμως τα αιώνια νιάτα. Προτιμώ το τελευτήσαι καλώς.

Πέμπτη, Αυγούστου 25, 2011

Nobody will help us


Αυγουστιάτικο δειλινό στην ερημωμένη Σόλωνος, κοντά στη Νομική. Σκοτεινιασμένες βιτρίνες, άλλα μαγαζιά κλειστά λόγω διακοπών, άλλα μαγαζιά κλειστά λόγω κρίσης. Ένας Πακιστανός, από αυτούς που πωλούν λουλούδια, με μια ανθοδέσμη στην αγκαλιά, με ρωτάει αν μιλάω Αγγλικά. Το μωρό μου… παρακαλώ βοηθήστε μας… είκοσι εννέα ευρώ… και η φωνή του σπάει. Αλήθεια; Ψέματα; Θυμάμαι τους επαίτες και τις επαίτισσες-πρεζόνια που μου έχουν ζητήσει κατά καιρούς χρήματα «για τα μωρά τους», «για γάλα». Θυμάμαι τα ψιλά που έδωσα λίγο πριν σε εκείνη τη γριά με τα χαρτομάντιλα. Θυμάμαι την τηλεφωνοκάρτα που αγόρασα εχθές σε εκείνον τον Γερμανό τουρίστα που ήθελε να επικοινωνήσει με το σπίτι του για να του στείλουν λεφτά γιατί πεινούσε (ακούς Άγκελα;). Θυμάμαι εκείνες τις φορές που αγόρασα φαγητό για κάποιο πρεζόνι και εκείνες τις φορές που κάποιο πρεζόνι με έβρισε καθώς απομακρυνόμουν διότι δεν του έδωσα τίποτα. Θυμάμαι τις εμπειρίες μου με άλλους επαίτες/ανθωπόλες Πακιστανούς, που συχνά είναι εξαιρετικά φορτικοί και ικανοί να στέκονται εκεί και να παρακαλάνε ατελείωτα όπως και αν τους απαντάνε.

Να λέει άραγε αλήθεια; Κάνω το πιο εύκολο, τελικά του δίνω ένα ευρώ, επιμένει, «λυπάμαι, δεν έχω άλλα» του λέω και απομακρύνομαι, αγνοώντας τις εκκλήσεις του. Λίγο παρακάτω ξανασκέφτομαι το «nobody will help us.» Κάνω μεταβολή και πηγαίνω πίσω, κοιτάζω λίγο στα στενά, άφαντος. Θα μπορούσα να είχα ζητήσει διευκρινήσεις, ίσως να είχα καταλάβει αν έλεγε αλήθεια… Να ρωτήσω γιατί τα χρειαζόταν… Είκοσι εννέα ευρώ είναι ένα σεβαστό ποσό… Ίσως να του έδινα ένα μέρος, αν με έπειθε…

Μερικές φορές αναρωτιέμαι πού βρίσκω το κουράγιο να βγαίνω και να περπατάω ακόμη σε αυτούς τους δρόμους. Κάποτε με πείραζε πόσο βρώμικη είναι αυτή η πόλη. Τώρα είναι το τελευταίο που με απασχολεί. Πολύς πόνος και πολλή στέρηση περπατάνε ή κείτονται στους δρόμους, εξαθλίωση. Ίσως να χρειάζεται μια οργανωμένη και συστηματική προσπάθεια, εθελοντική ή/και σε συνεργασία με τον δήμο. Χρειάζονται Ανθρωπίστας. Οι Σαχλαμαρίστας περισσεύουν.

Με αυτό το κείμενο δεν παίρνω καμία θέση, δεν επιλέγω σωστό και λάθος, δεν λέω δώσε ή μη δώσεις (μην περιμένεις να αισθανθείς καλά είτε δώσεις είτε δεν δώσεις), λέω τα πράγματα όπως τα έζησα και όπως τα σκέφτηκα προχθές το βράδυ.

Παρασκευή, Αυγούστου 19, 2011

Προσεχώς



ΦΟΡΟΜΠΗΧΤΕΡΜΑΝ

Από τον Σεπτέμβριο κοντά σας! (Για άλλη μια φορά.)
 
Προσθήκη: Τελικά, κάτι άλλο που δεν γνωρίζει όρια στην Ελλάδα είναι η αυτογελοιοποίηση. Ενδεικτική αυτή η δίκη για το πώς θα ήθελαν να αντιμετωπίζουν τους μπλόγκερ, που δεν έχουν βέβαια στη διάθεσή τους το νομικό επιτελείο και τη στήριξη ενός γερμανικού εκδοτικού οίκου.

Σάββατο, Αυγούστου 13, 2011

All you need is love


Με αφορμή τα γεγονότα στο Λονδίνο χορτάσαμε αγγλοσαξονική/προτεσταντική ηθικολογία και άρνηση μπροστά στα προβλήματα και αδιέξοδα των σύγχρονων κοινωνιών και οικονομιών. Ποια πρέπει να είναι η απάντηση στις ταραχές, στην εγκληματικότητα, στην απείθεια; Καταστολή, περισσότερο φόρτωμα των νέων με ηθικολογία, θρησκεία, φόβο, αυστηρότητα, ντροπή, ενοχή… Όλο το σκουπιδαριό της χειραγώγησης της ανθρώπινης ύπαρξης.

Μην με παρεξηγήσετε, έχοντας ζήσει για ένα μικρό διάστημα στην Αγγλία, υπάρχουν πράγματα στην κουλτούρα τους που θεωρώ εξαιρετικά θετικά. Ένα παράδειγμα είναι η έννοια της ευθύνης που είναι τόσο αυτονόητη εκεί και απουσιάζει παντελώς από την ελληνική κουλτούρα. Θυμάμαι όμως επίσης τα ντυμένα με στολές στο σχολείο και με περισσή αυστηρότητα μεγαλωμένα παιδιά που με την πρώτη ευκαιρία και μόλις μεγαλώσουν λίγο ξεσαλώνουν, γίνονται λιώμα στις μπίρες και φοβάσαι όταν τα βλέπεις Σάββατο βράδυ να περιφέρονται στα κέντρα των πόλεων.

Έβλεπα μια δημοφιλή αμερικανική αστυνομική σειρά της προάλλες. Το επεισόδιο αφορούσε σε συμμορίες νέων. Ο πρωταγωνιστής, στο τέλος, έβγαζε την ετυμηγορία της κοινωνίας, το ηθικό δίδαγμα: αυτά συμβαίνουν διότι οι νέοι, έχοντας χάσει την αίσθηση της ντροπής και την ενοχής, δεν έχουν πλέον κανένα φραγμό στις πράξεις τους.

Δεν πιστεύω ούτε στην ενοχή ούτε στη ντροπή ούτε σε κανένα άλλο είδος προγραμματισμού της ανθρώπινης συμπεριφοράς. Από τη φύση τους αποτυγχάνουν και δεν παράγουν πραγματικά ενάρετους ανθρώπους.

Τι είναι λοιπόν αυτό που λείπει από τους ανθρώπους και τις κοινωνίες σήμερα, είτε πρόκειται για φτωχούς είτε για πλούσιους; Ποιο είναι το έλλειμμα που παράγει τόση βία, τόση διαστροφή; Η αγάπη θεωρώ ότι λείπει και δεν λείπει απλώς, αλλά συστηματικά ξεριζώνεται από όλη τη διαδικασία κοινωνικοποίησης, και από την οικογένεια και από θεσμούς όπως η εκπαίδευση, για να αντικατασταθεί από τον προγραμματισμό που θα παραγάγει τους χειραγωγούμενους εργαλειακούς, υποτελείς ανθρώπους, τους δούλους στο πνεύμα, ή, όταν τα πράγματα πάνε στραβά, ανθρώπους ανεξέλεγκτους, ανθρώπους που θυματοποιούν και τους εαυτούς τους και τους άλλους.

Ο άνθρωπος που αγαπά, όχι κάποιον ή κάτι συγκεκριμένα, αλλά την ύπαρξη, τον εαυτό του και τον κόσμο, δεν έχει ανάγκη από σωστό και λάθος, δεν έχει ανάγκη από ηθική, δεν έχει ανάγκη από θρησκεία. Η αγάπη παράγει φροντίδα, παράγει δημιουργικότητα, παράγει κατανόηση, παράγει αυτοσυγκράτηση, παράγει σεβασμό στις ανάγκες των άλλων, παράγει προσφορά, παράγει πολιτισμό, παράγει πνευματικότητα, γεννά τα πάντα. Το μειονέκτημά της είναι ότι παράγει και ελεύθερους ανθρώπους, ανθρώπους κυρίους στο πνεύμα, δηλαδή, ανθρώπους μη χειραγωγούμενους. Για το λόγο αυτό τα κοινωνικά συστήματα των ανθρώπων, αυτά που έχει γεννήσει η εξουσία μέχρι τώρα, μέσα από επίσημους και ανεπίσημους θεσμούς, βαπτίζουν ψευδεπίγραφα αγάπη τα ψέματά τους. «Αγαπάς την οικογένειά σου; Πάτα επί πτωμάτων», «Αγαπάς την πατρίδα σου; Πήγαινε στην άλλη άκρη του κόσμου και σκότωσε, βίασε».

Η πραγματική αγάπη όμως είναι καθολική και άπειρη. Δεν είναι κάτι εξωγενές, πηγάζει από μέσα μας, από την ίδια την καρδιά. Όταν μάθεις να ακούς πρώτα αυτήν και μετά τον νου, ως υπηρέτη της, τότε ξέρεις τι να κάνεις σε κάθε περίσταση. Διάβασα κάπου ότι ένα από τα προβλήματα του σύγχρονου κόσμου είναι ότι βάζει τον νου πριν από την καρδιά, σαν να βάζεις το κάρο μπροστά από τα άλογα ή, θα έλεγα, τον πλοηγό να δίνει εντολές στον καπετάνιο. Όχι, ο καπετάνιος αποφασίζει για τον προορισμό και ο πλοηγός χαράσσει τη διαδρομή. Καπετάνιος η καρδιά και πλοηγός ο νους. Η καρδιά μιλάει ακόμη και σωματικά αν δεν έχεις χάσει την ευαισθησία σου και δεν είσαι πωρωμένος. Είναι αυτό το σφίξιμο στο στομάχι ή το πλάκωμα στο στήθος όταν φωνάζει με όση δύναμη έχει ότι αυτό που κάνεις είναι λάθος.

Η ευαισθησία όχι μόνο δεν πρέπει να καταπιέζεται, αλλά πρέπει να καλλιεργείται ώστε να αναβαθμίζεται και πάνω από το επίπεδο του απλού συναισθηματισμού, να γίνεται ικανότητα να ακούς την καρδιά, να γίνεται αγάπη. Η ευαισθησία είναι δύναμη και ακόμη μεγαλύτερη δύναμη είναι να ενεργείς σύμφωνα με αυτήν. Σκεφθείτε όμως τι κάνει η κοινωνία μας, τι εντολές δίνει, οι άντρες πρέπει να γαμούνε και να δέρνουνε και οι γυναίκες να είναι γκόμενες (ή χαμηλοβλεπούσες μυξοπαρθένες και υποταγμένες, παλαιότερα).

Αν δεν έχεις αγάπη, ζεις σαν φάντασμα, …ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, γέγονα χαλκὸς ἠχῶν ἢ κύμβαλον ἀλαλάζον. (Αν έμενε σε αυτά ο Χριστιανισμός καλά θα ήταν, αλλά τα πλάκωσε στη χωματερή με τις αμαρτίες, τις ενοχές, τα προπατορικά, τις κολάσεις, τις αναστάσεις και τα λοιπά σκουπίδια).

All you need is love και δεν εννοώ απλώς να μας δείχνουν αγάπη, εννοώ ότι η αγάπη μέσα μας μπορεί να αντικαταστήσει τα πάντα, κάθε ιδεολογία, κάθε θρησκεία, κάθε ηθική, αποτινάσσοντας όλα τα δεσμά.

Αρκετά όμως, δεν μπορούσα να τους ακούω μόνο, και, ως «κουκουλοφόρος του Διαδικτύου», έγραψα αυτά.

Τετάρτη, Αυγούστου 10, 2011

Παραμιλητά

Κάποτε όσοι μιλούσαν στο δρόμο μοναχοί νομιζόντουσαν τρελοί
Μα την εποχή του χαντσφρί όλοι τη βγάζουν καθαρή
Και περνιούνται γνωστικοί
Στης τεχνολογίας τ’ αγαθά, κρύβεται η τρέλα μια χαρά
Όλοι παίζουν με κουμπιά και χαμογελούν χαζά
Και αν περνιέσαι γνωστικός
Στον καθρέπτη δες, να ο παλαβός!

Παρασκευή, Αυγούστου 05, 2011

Blogbusters!


Άμα είσαι εξουσία
Τα ‘χεις κάνει σκατά και σου βρίζουνε τα θεία
Who ya gonna call?
Blogbusters!!!

I ain't afraid a no blog…

Άντε πάλι με την ανωνυμία των blog. Η είδηση εδώ και εδώ, ενδεικτικά, αφού έχει βουίξει ο κόσμος. Το προσπάθησαν και οι προηγούμενοι, αλλά δεν το ολοκλήρωσαν. Είχα γράψει και τότε σχετικά, εδώ, εδώ, εδώ.

Τα προσχήματα περί εγκληματικότητας δεν περνάνε, καθώς, όπως αποδεικνύεται καθημερινά, όταν υπάρχει ζήτημα διάπραξης εγκλημάτων ή δημοσίευσης απειλών καθόλου δεν αποτελεί εμπόδιο η ανωνυμία για τον εντοπισμό των «διαχειριστών ιστολογίων» (τι όρος, μου θυμίζει διαχειριστή πολυκατοικίας). Μου αρέσει επίσης η χρήση του όρου «κουκουλοφόροι του διαδικτύου». Μαρτυρά την ποιότητα των επιχειρημάτων και την προσπάθεια να δημιουργηθεί κλίμα. Όσο για τα περί συκοφαντίας, στην Ελλάδα έχουμε πήξει στους λεβεντομαλάκες που δεν σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους. Κάποια από αυτά που θεωρούνται συκοφαντία εδώ θα έκαναν κάθε δικαστή πολιτισμένης χώρας να γελάει. Τεκμαίρεται αυτό και από αποφάσεις ευρωπαϊκών δικαστηρίων που ανατρέπουν σχετικές αποφάσεις των ελληνικών δικαστηρίων. Δεν μπορείς κύριε να είσαι δημόσιο πρόσωπο/οργανισμός/πατριωτικός σύλλογος/μητροπολίτης  και να μηνύεις όποιον σε επικρίνει, κατακρίνει ή σε λέει ανίκανο, χαζό ή ακόμη και μαλάκα σε κάποιο κείμενό του.

Δεν με πείθει επίσης ούτε η όποια αναφορά σε διάκριση μεταξύ «απλών» ιστολογίων και ειδησεογραφικών ιστολογίων που διαχειρίζονται δημοσιογράφοι. Εξ όσων γνωρίζω η ελευθερία του λόγου δεν επιδέχεται διακρίσεις μεταξύ απλών πολιτών και δημοσιογράφων. Και οι δημοσιογράφοι έχουν το δικαίωμα να έχουν ιστολόγια. Ίσως βέβαια να ενοχλούνται οι εργοδότες τους που βλέπουν κάποια κίτρινα ιστολόγια να ανταγωνίζονται τις ακόμη πιο κίτρινες φυλλάδες τους… αλλά ξύδι. Οι εισπράξεις τους δεν αποτελούν λόγο δημόσιου συμφέροντος και περιστολής των ελευθεριών. Όσο για τη διασπορά ψευδών ειδήσεων, διαπρέπουν κάτι αξιόπιστα έντυπα. Τουλάχιστον, όποιος διαβάζει ιστολόγια ξέρει ότι αυτά δεν έχουν κανένα τεκμήριο αξιοπιστίας πέραν του έντιμου πρότερου βίου τους και ότι πρέπει να διασταυρώνει όποια είδηση διαβάζει σε αυτά.

Όσο για την ανωνυμία (ψευδωνυμία ίσως να είναι πιο σωστό για τα μπλογκ και τις περισσότερες περιπτώσεις), γενικά, όχι μόνο δεν θεωρείται κάτι κακό, αλλά αναφέρεται συχνά και ως απαραίτητη δυνατότητα για την ελευθερία του λόγου. Για παράδειγμα, ο ανώνυμος λόγος προστατεύεται με βάση διατάξεις του αμερικανικού συντάγματος. Πολλές ιστορικές προσωπικότητες από την Ελλάδα και το εξωτερικό επέλεξαν κατά διαστήματα να αρθρογραφήσουν και γενικά να δημοσιεύσουν κείμενα ανωνύμως/ψευδωνύμως, όχι απαραιτήτως για να αποφύγουν διώξεις. Γιατί να επιλέξει κάποιος να διατηρεί ανωνύμως ένα ιστολόγιο; Το πιο απλό από όλα, για να γράφει πιο ελεύθερα, απαλλαγμένος από την αυτολογοκρισία που προκύπτει από την πιθανότητα να μάθει κάποιος άλλος ορισμένα πράγματα για αυτόν, όπως π.χ. ο εργοδότης του τις πολιτικές του ή άλλες πεποιθήσεις ή για να αποφύγει να πληγώσει κάποια άτομα ή να πληροφορηθεί ο περίγυρός του κάποια πράγματα που τον αφορούν και που θα μπορούσαν να έχουν αρνητικό αντίκτυπο για τον ίδιο ή άλλους.

Ας αφήσουμε όμως τη θεωρία. Θεωρώ προφανή τα κίνητρα και όλη αυτή την πρεμούρα να καταργηθεί η ανωνυμία των μπλογκ. Το θέμα δεν είναι να εντοπίζονται ευκολότερα οι παρανομούντες, αλλά να φιμώνονται οι δυσαρεστούντες και οι ενοχλούντες, ακόμη και όταν δεν υπάρχει ποινικό θέμα. Κάποιοι έχουν βαθιές τσέπες, δικηγόρους και νομικά τμήματα στη διάθεσή τους και άντε εσύ κακομοίρη να γράφεις ελεύθερα τις απόψεις σου όταν ξέρεις ότι υπάρχει κίνδυνος να σε τραβολογάνε στα δικαστήρια για χρόνια, αλλά και να εξουθενωθείς οικονομικά πριν καν να τελεσιδικήσει η υπόθεση. Ζούμε στη χώρα όπου οι μηνύσεις πάνε σύννεφο, όπου εταιρείες διανομής ταινιών μηνύουν κριτικούς κινηματογράφου επειδή δεν τους αρέσουν οι κριτικές τους και όπου λογής-λογής πατριωτικά δίκτυα και μητροπολιτάδες έχουν λυμένο το ζωνάρι τους για μηνύσεις (και ας έρχονται μετά τα ευρωπαϊκά δικαστήρια να αποκαθιστούν τις αδικίες και να επιβάλλουν αποζημιώσεις στο ελληνικό δημόσιο). Για τόλμα να πεις χαζό ή ανίκανο τον δείνα ή τον τάδε μεγαλόσχημο.

Δεν ξέρω πώς ελπίζουν να περάσουν τέτοια νομοθετήματα, που από όσο ξέρω δεν ισχύουν σε καμία πολιτισμένη, ελεύθερη και δημοκρατική χώρα, χωρίς να τους πέσει ο φερετζές της δημοκρατικότητας και να προκαλέσουν και τη διεθνή κατακραυγή. Ζήλεψαν φαίνεται το Ιράν και την Κίνα.

Στην πράξη, δεν μπορώ να φανταστώ πώς θα προχωρήσουν στην εφαρμογή τέτοιων μέτρων. Για ποιους θα ισχύουν οι ρυθμίσεις; Για όσους γράφουν από Ελλάδα; Για όσους γράφουν στα ελληνικά όπου και αν βρίσκονται στον πλανήτη; Τι γίνεται αν κάποιος Έλληνας αρθρογραφεί και τους βρίζει στα Αγγλικά ή αν κάποιος αλλοδαπός φιλέλληνας τους βρίζει στα Ελληνικά από το Λονδίνο; Τι είδους νομοθετικές ρυθμίσεις θα είναι αυτές; Θα ορίζουν γενικά και αόριστα ότι όποιος έχει μπλογκ πρέπει να δηλώσει την ταυτότητά του; Αν δεν το πράξει πώς θα εντοπίζεται και ποιες θα είναι οι κυρώσεις; Θα συνεργαστεί η Google και άλλες διεθνείς υπηρεσίες ιστολογίων σε αυτό; Μήπως πρόκειται να θέσουν κάποιο τεχνολογικό φραγμό πρόσβασης στις πλατφόρμες μπλογκ σε εθνικό επίπεδο και αν θες να έχεις δυνατότητα πρόσβασης θα πρέπει να δηλώνεις τα στοιχεία σου; Εδώ είναι που θα γελάσει κάθε παρδαλό κατσίκι και θα μπούμε στο κλαμπ των χωρών που λογοκρίνουν το Διαδίκτυο.

Επειδή δεν θεωρώ ότι οι ανερμάτιστοι που μας κυβερνούν έχουν τέτοια κότσια ή ότι αντιλαμβάνονται τις πρακτικές δυσκολίες, αποτελώντας απολιθώματα άλλων εποχών, νομίζω ότι τα όσα εξαγγέλλουν οφείλονται περισσότερο στην άγνοιά τους. Μάλλον μπερδεύουν την περίπτωση των μπλογκ με αυτή της ταυτοποίησης των καρτοκινητών τηλεφώνων χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι πρόκειται για κάτι ουσιωδώς διαφορετικό. Θέλω να πιστεύω ότι πρόκειται για κάτι που σκέφτηκε ο κύριος υπουργός μέσα στη ζέστη του Αυγούστου και θα ξεχάσει τον Σεπτέμβριο. Σε διαφορετική περίπτωση, προβλέπονται τραγελαφικές καταστάσεις. Το φιάσκο της καθολικής απαγόρευσης των ηλεκτρονικών παιχνιδιών που μας εξέθεσε ήδη μια φορά διεθνώς δεν θα είναι τίποτα μπροστά σε αυτό που θα ακολουθήσει. Ίσως ο Γιωργάκης και η νέα γενιά πασόκων που παίζουν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης στα δάχτυλα να παρέμβουν παρασκηνιακά και να αποσοβήσουν το ρεζιλίκι.

Οι προθέσεις αυτές ανακοινώθηκαν παράλληλα με τα πολύ σωστά μέτρα περί αποποινικοποίησης, σε κάποιο βαθμό, της χρήσης ναρκωτικών, ακόμη και της καλλιέργειας χασίς για προσωπική χρήση. Επιβεβαιώνεται ότι το ΠΑΣΟΚ είναι ασύγκριτο στο να αυτοπυροβολείται σκεπάζοντας ό,τι θετικό κάνει με δύο αρνητικά και κάνοντας δύο βήματα πίσω για κάθε βήμα εμπρός. Πρώτα πεθαίνει ο πασόκος και μετά του βγαίνει του χούι.

Πέρα από όλα αυτά, οι σαρωτικές διεθνείς και οι συνακόλουθες αναμενόμενες εγχώριες εξελίξεις φαίνεται ότι δύσκολα θα αφήσουν σε αυτές τις παλαιολιθικές πασοκικές αντουανέτες τα χρονικά περιθώρια να επιχειρήσουν να υλοποιήσουν τα οράματά τους, που θα μείνουν θλιβερές υποσημειώσεις της ιστορίας.

Με μπλογκ ή χωρίς μπλογκ, δεν προβλέπεται να το γλυτώσουν το βρωμόξυλο, μεταφορικά ή κυριολεκτικά (δεν απειλώ εγώ κανέναν, εκτιμήσεις κάνω, να το ξεκαθαρίσουμε, ε κύριε όργανο;).

Μια τελευταία σχετική είδηση που είδα μετά τη δημοσίευση της παραπάνω ανάρτησης, εδώ. Ελπίζω να καταλάβουν.
.