Αυγουστιάτικο δειλινό στην ερημωμένη Σόλωνος, κοντά στη Νομική. Σκοτεινιασμένες βιτρίνες, άλλα μαγαζιά κλειστά λόγω διακοπών, άλλα μαγαζιά κλειστά λόγω κρίσης. Ένας Πακιστανός, από αυτούς που πωλούν λουλούδια, με μια ανθοδέσμη στην αγκαλιά, με ρωτάει αν μιλάω Αγγλικά. Το μωρό μου… παρακαλώ βοηθήστε μας… είκοσι εννέα ευρώ… και η φωνή του σπάει. Αλήθεια; Ψέματα; Θυμάμαι τους επαίτες και τις επαίτισσες-πρεζόνια που μου έχουν ζητήσει κατά καιρούς χρήματα «για τα μωρά τους», «για γάλα». Θυμάμαι τα ψιλά που έδωσα λίγο πριν σε εκείνη τη γριά με τα χαρτομάντιλα. Θυμάμαι την τηλεφωνοκάρτα που αγόρασα εχθές σε εκείνον τον Γερμανό τουρίστα που ήθελε να επικοινωνήσει με το σπίτι του για να του στείλουν λεφτά γιατί πεινούσε (ακούς Άγκελα;). Θυμάμαι εκείνες τις φορές που αγόρασα φαγητό για κάποιο πρεζόνι και εκείνες τις φορές που κάποιο πρεζόνι με έβρισε καθώς απομακρυνόμουν διότι δεν του έδωσα τίποτα. Θυμάμαι τις εμπειρίες μου με άλλους επαίτες/ανθωπόλες Πακιστανούς, που συχνά είναι εξαιρετικά φορτικοί και ικανοί να στέκονται εκεί και να παρακαλάνε ατελείωτα όπως και αν τους απαντάνε.
Να λέει άραγε αλήθεια; Κάνω το πιο εύκολο, τελικά του δίνω ένα ευρώ, επιμένει, «λυπάμαι, δεν έχω άλλα» του λέω και απομακρύνομαι, αγνοώντας τις εκκλήσεις του. Λίγο παρακάτω ξανασκέφτομαι το «nobody will help us.» Κάνω μεταβολή και πηγαίνω πίσω, κοιτάζω λίγο στα στενά, άφαντος. Θα μπορούσα να είχα ζητήσει διευκρινήσεις, ίσως να είχα καταλάβει αν έλεγε αλήθεια… Να ρωτήσω γιατί τα χρειαζόταν… Είκοσι εννέα ευρώ είναι ένα σεβαστό ποσό… Ίσως να του έδινα ένα μέρος, αν με έπειθε…
Μερικές φορές αναρωτιέμαι πού βρίσκω το κουράγιο να βγαίνω και να περπατάω ακόμη σε αυτούς τους δρόμους. Κάποτε με πείραζε πόσο βρώμικη είναι αυτή η πόλη. Τώρα είναι το τελευταίο που με απασχολεί. Πολύς πόνος και πολλή στέρηση περπατάνε ή κείτονται στους δρόμους, εξαθλίωση. Ίσως να χρειάζεται μια οργανωμένη και συστηματική προσπάθεια, εθελοντική ή/και σε συνεργασία με τον δήμο. Χρειάζονται Ανθρωπίστας. Οι Σαχλαμαρίστας περισσεύουν.
Με αυτό το κείμενο δεν παίρνω καμία θέση, δεν επιλέγω σωστό και λάθος, δεν λέω δώσε ή μη δώσεις (μην περιμένεις να αισθανθείς καλά είτε δώσεις είτε δεν δώσεις), λέω τα πράγματα όπως τα έζησα και όπως τα σκέφτηκα προχθές το βράδυ.
5 σχόλια:
Τις ιδιες σκεψεις πανω κατω εχουμε κανει αρκετοι νομιζω. Αληθεια ή ψεμματα, ποτε δε θα το μαθουμε.
Μου ετυχε ενας Πακιστανος (μαλλον) ο οποιος για τον ιδιο λογο και με το ιδιο κλαμενο υφος μου ζητησε λεφτα σε χρονικο διαστημα αποστασης 6 μηνων. Συμπερασμα μηδεν.
Κανω διαδρομη 15 χιλιομετρων με το αμαξι μεσασ την πολη και πλήρωνω ατυπα διοδια (φαναρια). Ξερεις κατι? Στην αρχη το εκανα με χαρα, αλλά πια αναρρωτιεμαι για ποσο ακομα θα μπορω (ή θα θελω) να το κανω. Θα μενουν παντα απο την αλλη μερια του τζαμιου, να το καθαριζουν? Ως ποτε?
Έρχομαι αραιά και που πια στην Αθήνα.
Και σε κάθε βόλτα μου τα βλέπω όλα γκρι.
Θα συνήθισα το μπλε και τα υπόλοιπα χρώματα της Κέρκυρας, σκέφτομαι, μάλλον έτσι θα ήταν όλα και πριν απλά δεν το έβλεπα γιατί αγαπούσα τις γωνίες αυτής της πόλης, ίσως να φταίει η Κυψέλη, τα Εξάρχεια που έμενα πριν είχαν άλλη χάρη... όλο κάτι σκέφτομαι για να δικαιολογήσω... για να μην αποδεχτώ ότι αυτή η πόλη πια είναι αφιλόξενη και καλύτερα να μείνω μακριά της...
Και κάθε φορά η επόμενη επίσκεψη αργεί και όταν έρχεται γίνεται όλο και πιο σύντομη.
Μακριά αγαπητέ μου, μακριά.
Καλησπέρα, Morgana,ξυπνά τόσο διαφορετικά και αντιφατικά συναισθήματα η επαιτεία, είτε ενδίδεις είτε τους αγνοείς.
Γεια σου, libarian, τυχερή είσαι που ζεις αλλού. Γκρι είναι πια το χρώμα της Αθήνας, όχι μόνο λόγω τσιμέντου.
Παρόμοιο περιστατικό στο Ζάππειο. Στην αγκαλιά ανθοδέσμη και τα μάτια θαμπά έτοιμα να δακρύσουν. Στ΄αγγλικά ζήταγε χρήματα δίνοντας εξηγήσεις. Τύψεις. Επέστρεψα και του έδωσα 10ευρώ. Έγινε πιο φορτικός και μου ζήτησε άλλα 16 γιατί 26ευρώ έκανε το φάρμακο για τον αδερφό του. Του είπα να πάει στους γιατρούς της πλατείας Συντάγματος, πριν τα επεισόδια του Ιουνίου. Παράξενα αρνήθηκε χωρίς να δώσει εξηγήσεις, σα φοβισμένος. Είτε από την ερώτησή μου είτε από κάτι άλλο. Έφυγα ενώ με κοίταζε ικετευτικά.
Όταν ζεις στα όρια της εξαθλίωσης, παγιδευμένος σε μια γωνία χωρίς στον ήλιο μοίρα, καταφεύγεις σε υπερβολικές - για εμάς - μεθόδους για να μπορέσεις να ζήσεις. Η δική μας αίσθηση υπερηφάνιας, που έχουμε εξασφαλισμένη μια στέγη, μια δουλειά και μια στήριξη από οικογένεια και φίλους κι από εκείνης του μετανάστη είναι διαφορετικές.
Αναμφιβόλως σε οδηγούν σε ολότελα διαφορετικά ηθικά μονοπάτια.
Ναι, τελικά λένε τις ίδιες ιστοριούλες. Μπορεί να σε αιφνιδιάσουν την πρώτη φορά, τις επόμενες δεν δίνεις σημασία.
Δημοσίευση σχολίου