Δευτέρα, Φεβρουαρίου 26, 2007

Το εξοπλιστικό πρόγραμμα του ιστολογίου

Παραπάνω, η διεθνής επιστημονική ομάδα που εμπλουτίζει ουράνιο για το ιστολόγιο Περαστικός, στο πλαίσιο της κρυφής ατζέντας του γράφοντος για την ανάπτυξη ατομικών όπλων και τελικό στόχο την παγκόσμια κυριαρχία.

Πολύ φοβάμαι ότι θα έχουμε πυροτεχνήματα πάλι, κάπου εκεί δίπλα από το Ιράκ.

Κυριακή, Φεβρουαρίου 25, 2007

Διατροφικό σκάνδαλο στις 20.000 λεύγες

- Γκαρσόν! Υπάρχει ένας άνθρωπος στο πλαγκτόν μου!

Σάββατο, Φεβρουαρίου 24, 2007

Γκρι εικονίδιο

Χρόνια έβλεπα το εικονίδιό του στο Messenger να αλλάζει χρώμα, γκρι-πράσινο-γκρι-πράσινο, μοναδικό απομεινάρι μιας συναδελφικής σχέσης πολλών χρόνων σε ένα γραφείο. Εχθές, με ενημέρωσαν κάποιοι κοινοί γνωστοί ότι έκανε το τελευταίο του log-out. Στον υπολογιστή μου έμεινε ένα γκρι εικονίδιο δίχως πρόσωπο που με κοιτάζει μελαγχολικά.

Πέμπτη, Φεβρουαρίου 22, 2007

Επινοητικότητα

Ο Αλόνσο και ο Φρήντριχ ήταν πολυμήχανοι άνθρωποι, όταν χάλασε η σειρήνα του ασθενοφόρου τους, δεν δυσκολεύτηκαν να βρουν μια προσωρινή λύση.

Η ανατομία ενός ποστ ή ένα συνειρμικό ταξίδι:
Εχθές το βράδυ περπατούσα στην Αθήνα. Την ήσυχη βόλτα μου διέκοψε η σειρήνα ενός ασθενοφόρου. Μετά τις πρώτες ανακλαστικές σκέψεις συμπάθειας για τον εν κινδύνω συνάνθρωπο, σκέφθηκα τα πληρώματα των ασθενοφόρων, το βάρος του καθήκοντός τους και το πώς εξοικειώνονται με την εργασία που κάνουν. Η ιδέα ενός σκίτσου/κειμένου για το ιστολόγιό μου άρχισε να γεννιέται. Εν συνεχεία, το ταξίδι των συνειρμών εμφάνισε στην οθόνη του μυαλού μου την εικόνα ενός υπερβολικά ευαίσθητου συνοδηγού ασθενοφόρου ο οποίος θα έκλαιγε σε κάθε μεταφορά ασθενούς. Η ιδέα μου φάνηκε συμπαθητική αλλά κάπως υπερβολική. Οι συνειρμοί μου επεκτάθηκαν σε ηχητικό επίπεδο και έκανα τη σύνδεση κλάματος και σειρήνας ασθενοφόρου. Ο κλαψιάρης συνοδηγός του ασθενοφόρου αντικαταστάθηκε από ένα μωρό που θα υποκαθιστούσε τη σειρήνα, τοποθετημένο εκεί από το πλήρωμα του οχήματος. Η ιδέα ήταν υπερβολικά "μαύρη" για να αντισταθώ. Την τελική εικόνα που διαμορφώθηκε στο μυαλό μου τη βλέπετε παραπάνω.

Τρίτη, Φεβρουαρίου 20, 2007

Η ευγνωμοσύνη (μπορεί να) λερώνει

Μην ξεχνάς τι μου οφείλεις!
Δεν μου αρέσει η ευγνωμοσύνη. Δεν θέλω ούτε να μου τη οφείλουν ούτε να την οφείλω. Οι λόγοι είναι πολλοί.

Δένει με αλυσίδες ευεργέτη και ευεργετούμενο.

Μετατρέπει σε βάρος και συναλλαγή το αυτονόητο, την προσφορά βοήθειας από εκείνον που μπορεί και θέλει να την προσφέρει σε εκείνον που την έχει ανάγκη και είναι διατεθειμένος να τη δεχθεί.

Όταν θέλεις να δώσεις, πρέπει να δίνεις ελεύθερα, χωρίς καμία προσδοκία ανταλλάγματος. Εάν δεν είσαι διατεθειμένος να προσφέρεις χωρίς να περιμένεις να λάβεις, είναι καλύτερα να κρατήσεις την κίβδηλη καλοσύνη σου για τον εαυτό σου.

Όταν αποφασίζεις να λάβεις κάτι που σου προσφέρουν, πρέπει να το δέχεσαι χωρίς να βαραίνεις, χωρίς ένα μέρος του εαυτού σου να αποστρέφεται το χέρι που σε ευεργετεί, θεωρώντας ότι η αποδοχή αυτή ισοδυναμεί με υποτέλεια και συναλλαγή ακαθόριστου ανταλλάγματος. Εάν δεν μπορείς να λάβεις χωρίς να βαραίνει η ψυχή σου, είναι καλύτερα να μη δεχθείς να λάβεις, όση ανάγκη και αν έχεις.

Είναι καλύτερα, όταν μπορείς, να βοηθάς μυστικά ή όσο πιο διακριτικά μπορείς. Πάντοτε, πριν να προσφέρεις κάτι, να ερωτάς τον εαυτό σου "θα προσέφερα αυτή τη βοήθεια εάν ο άλλος δεν μάθαινε ποτέ ότι τον βοήθησα;". Εάν στη σκέψη αυτή αισθανθείς μέσα σου ένα αίσθημα δυσαρέσκειας, ένα πλάκωμα στο στήθος, καλύτερα να μη βοηθήσεις. Εάν δεν μπορείς να βοηθήσεις μυστικά, να απαντάς περίπου έτσι σε αυτόν που δέχεται τη βοήθειά σου απευθύνοντάς σου υπερβολικές ευχαριστίες, για να άρεις το βάρος των αισθημάτων ευγνωμοσύνης που δημιουργείς: "Σε βοηθώ διότι και εγώ πολλές φορές έχω δεχθεί βοήθεια στη ζωή μου. Είμαι βέβαιος ότι και εσύ έχεις βοηθήσει και θα βοηθήσεις άλλους όταν μπορείς. Εάν θέλεις πραγματικά να προσφέρεις κάτι ως αντάλλαγμα της βοήθειας που σου προσφέρω, βρες κάποιον που θα έχει την ανάγκη σου και βοήθησέ τον, θεώρησε αυτό ως αντίτιμο και λύση της όποιας υποχρέωσης νομίζεις ότι έχεις προς εμένα."

Η ευεργεσία, η καλοσύνη που δέχεσαι, αποπληρώνεται με έναν μόνο ορθό τρόπο: Με την προσφορά βοήθειας, όταν είσαι σε θέση να την προσφέρεις, σε κάποιον που με τη σειρά του έχει ανάγκη τη δική σου βοήθεια. Όταν ευεργετείς, να θυμάσαι ότι η καλοσύνη πρέπει να είναι βότσαλο που το πετάς στο νερό και μετά το ξεχνάς, αφήνοντας τα ευεργετικά κύματά του να εξαπλωθούν σε όλη τη λίμνη. Πρέπει να είναι μια αλυσιδωτή αντίδραση που μεταμορφώνει σε φως και ενέργεια τα άτομα της κοινωνίας. Με αυτή την αντίληψη η ζωή όλων μας μπορεί να γίνει κάπως πιο υποφερτή. Υπάρχει πολλή σοφία στην παροιμία "κάνε το καλό και ρίξ' το στο γιαλό", πόσοι όμως αντιλαμβάνονται την ευγένεια ψυχής που απαιτεί η εφαρμογή της και το βαθύτερο νόημά της; Μην περιμένεις από την καλοσύνη σου να επιστρέψει σε εσένα, αυτή και μόνο η προσδοκία την αναιρεί.

Για ό,τι καλό κάνεις δεν πρέπει να περιμένεις ούτε καν υπονοούμενα ανταλλάγματα, όπως η απόκτηση από μέρους σου μεγαλύτερης οικειότητας ή η φιλικότερη διάθεση από πλευράς του άλλου. Η βοήθεια που προσφέρεις πρέπει να νοείται συμβολή στο κοινό απόθεμα καλοσύνης της ανθρώπινης κοινωνίας. Δεν υπάρχει, εν δυνάμει, χειρότερο δηλητήριο στη σχέση σου με κάποιο προσφιλές πρόσωπο από το να το έχεις ευεργετήσει. Αντιλαμβάνομαι με διαφορετικό τρόπο το περιεχόμενο της φράσης "ουδείς ασφαλέστερος εχθρός του ευεργετηθέντος". Κατά την άποψή μου, δεν πρόκειται για μια απλή επισήμανση της εξάπλωσης της αγνωμοσύνης στον κόσμο, αλλά για ορθή διαπίστωση της εξέλιξης που έχει μια σχέση που καταπλακώνεται από μια ευεργεσία, για αυτό ευθύνη δεν έχει μόνο εκείνος ο οποίος έλαβε τη βοήθεια αλλά και εκείνος ο οποίος την προσέφερε.

Το ιδανικό είναι πάντοτε να βοηθάς μυστικά (χωρίς βεβαίως να παρεμβαίνεις αυτόκλητα στη ζωή των άλλων). Επίσης, μην ξεχνάς κάτι απλό: Δεν είναι κακό να ζητάς, αρκεί να δέχεσαι με εξίσου ελαφριά καρδιά και το ναι και το όχι, και αυτό ανεξάρτητα από το αν έχεις ή δεν έχεις βοηθήσει κατά το παρελθόν το συγκεκριμένο άτομο. Εξάλλου, το γεγονός ότι εσύ μπόρεσες να βοηθήσεις μια δεδομένη στιγμή κάποιον, δεν σημαίνει ότι αυτό το άτομο είναι σε θέση, για λόγους που μπορείς ή δεν μπορείς να αντιληφθείς, να βοηθήσει με τη σειρά του και εσένα μια οποιαδήποτε δεδομένη στιγμή. Αν δεν μπορείς να το σεβαστείς αυτό, δεν είσαι "φίλος", αλλά τοκογλύφος και συναλλασσόμενος.

Είναι απίστευτο πόσοι άνθρωποι προσπαθούν να σε πείσουν σχεδόν με το ζόρι να δεχθείς κάτι που δεν θέλεις για να απαιτήσουν κάποια στιγμή να τους προσφέρεις το αντάλλαγμα που εκείνοι θα καθορίσουν. Είναι επίσης διαδεδομένο η σύναψη εργασιακών ή επαγγελματικών σχέσεων να παρουσιάζεται ως "αγαθοεργία" του εργοδότη προς τον εργαζόμενο ή του ενός μέρους προς το άλλο για να θεωρείται ο εργαζόμενος ή ο συνεργάτης υποτελής, "του δίνω ψωμί και τρώει ...", "χωρίς τη βοήθειά μου δεν θα είχε φτάσει ποτέ εκεί και με ξέχασε". Φυσικά, όποιος αρνείται να δεχθεί αυτήν τη θεώρηση, χαρακτηρίζεται αμέσως ως αγνώμων ή αχάριστος. Δεν φτάνει βλέπετε η υπεραξία που παίρνουμε, πρέπει ο άλλος να είναι εσαεί υποτελής μας.

Σκέφτομαι βέβαια ότι είναι εύκολο να γίνει κατάχρηση και φθορά εννοιών όπως ευγνωμοσύνη, φιλότιμο κ.λπ. σε μια κοινωνία με θεσμούς που δυσλειτουργούν και οι οποίοι αναπληρώνονται από τις κακώς νοούμενες προσωπικές σχέσεις. "Ο πολιτικός μου έκανε το ρουσφέτι και εγώ πρέπει να του κολλάω αφίσες". "Ο τάδε διόρισε την κόρη μου και εγώ πρέπει τώρα να κάνω την παρατυπία που μου ζητάει". Το πρόβλημα είναι βέβαια ότι ο ρουσφέτι δεν θα έπρεπε να είχε γίνει και ότι κανένας δεν έχει το δικαίωμα να ξεπληρώνει χάρες με πράγματα που δεν είναι δικά του (όπως το λειτούργημά του).

Μη με λερώνετε λοιπόν ούτε με την καλοσύνη σας ούτε με την ευγνωμοσύνη σας. Κρατήστε τις και τις δύο, σας χαρίζω δώρα και ανταλλάγματα με μόνη απαίτηση να μείνετε μακριά, ο σκύλος δαγκώνει. Σας προειδοποίησα. Ρε ουστ!

Και μια συμβουλή, μακριά από άνθρωπο που μιλάει για την αχαριστία των άλλων και για το πόσα έχει κάνει εκείνος για άλλους. Ένας αξιοπρεπής και ισορροπημένος άνθρωπος δεν διατυπώνει ποτέ τέτοια παράπονα σε τρίτους.

Υ.Γ. Γράφτηκε χωρίς συγκεκριμένη αφορμή. Εάν χρησιμοποιούσα κατηγορίες για τα post μου, θα ενέτασσα αυτό το κείμενο στα "κηρύγματα".

Κυριακή, Φεβρουαρίου 18, 2007

Πέντε πράγματα για μένα

Εγώ και η βοηθός μου Χίλντε σε ανέμελες, ανθρώπινες στιγμές στο στούντιο του ιστολογίου.

  1. Δεν μου αρέσει να γράφω πέντε (5) πράγματα για μένα.
  2. Κάποτε έφαγα μια σκιά, είχε γεύση σαν τίποτα, κάτι δύσκολο να περιγράψω, αλλά μου δημιούργησε μια αίσθηση μεταξύ σκόνης και πάγου.
  3. Τα Σάββατα, το μεσημέρι, πίνω συχνά καφέ πέριξ της πλατείας Εξαρχείων (διπλό εσπρέσο ή φρέντο μέτριο όταν ο καιρός είναι ζεστός).
  4. Σήμερα, μετά τον καφέ, έτρεξα για μιάμιση ώρα στο Πεδίο του Άρεως.
  5. Στα παραμύθια πάντα έβρισκα πιο ενδιαφέρουσες από τις ξενέρωτες πριγκίπισσες τις κακές βασίλισσες.
  6. Τι; Μόνο πέντε είπαμε; Τώρα που πήρα φόρα; Καλώς, σταματώ εδώ.

Τώρα πρέπει να προσκαλέσω άλλους πέντε δυστυχείς να γράψουν πέντε πράγματα για τον εαυτό τους; Απευθύνω ανοικτή πρόσκληση σε όσους ιστολόγους επισκεφθούν το παρόν ιστολόγιο να γράψουν αν θέλουν πέντε πράγματα για τον εαυτό τους και να με ενημερώσουν αφήνοντας σχόλιο.

Παρά το γεγονός ότι δεν μου αρέσει να γράφω πέντε πράγματα για μένα, ευχαριστώ το φίλο Urfurslaag για την πρόσκληση (βλ. και σχόλια προηγούμενου post).


Πέμπτη, Φεβρουαρίου 15, 2007

Έκκλησις

ΜΗΝ ΑΝΑΠΑΡΑΓΕΣΤΕ!!!

Ένα αντικοινωνικό μήνυμα του ιστολογίου Περαστικός

Υ.Γ. Ο τελευταίος να κλείσει την πόρτα.

Υ.Γ.2 Λυπάμαι που αναγκάζομαι να ενεργοποιήσω το word verification, αλλά το κακό με το spam παράγινε. Κάθε πρωί αναγκαζόμουν να σβήνω όλο και περισσότερα σχόλια από παλιά post.


Κυριακή, Φεβρουαρίου 11, 2007

Μια ανόητη ιστορία

Μια κατηγορία υλικού που κυκλοφορεί στο Διαδίκτυο είναι οι ιστορίες ηθικοπλαστικού περιεχομένου. Τη δεκαετία του 90 ήταν μόδα τα τσατ ρουμ (δωμάτιο συνομιλιών) και οι γνωριμίες μέσω αυτών. Θυμάμαι ότι κάποτε έφτασε στα εισερχόμενά μου μια ιστορία με υποτιθέμενο ηθικό δίδαγμα την υπεροχή της εσωτερικής ομορφιάς έναντι της εμφάνισης ή/και τη σημασία της ευγένειας και του να αποφεύγουμε να πληγώνουμε τους άλλους. Το πρόβλημα ήταν ότι η ιστορία μου είχε φανεί εξαιρετικά ανόητη και αφελής και ότι τελικά αντίβαινε στον ίδιο το σκοπό της.

Η υπόθεση αναφερόταν σε έναν άνδρα και μια γυναίκα που γνωρίστηκαν συνομιλώντας ηλεκτρονικά σε ένα τσατ ρουμ. Σύντομα αναπτύχθηκε μεταξύ τους μια ιδιαίτερη σχέση με ερωτικό ενδιαφέρον και οι δύο αποφάσισαν να συναντηθούν. Αμφότεροι διακήρυσσαν ότι αφού είχαν την τύχη να γνωρίσουν ο ένας την εσωτερική ομορφιά του άλλου, τίποτε άλλο δεν είχε σημασία. Συμφώνησαν σε ένα σημείο συνάντησης και έναν τρόπο αναγνώρισης. Ο άνδρας, εμφανίσιμος τύπος, φτάνει στο σημείο συνάντησης και βλέπει να τον περιμένει μια γυναίκα που, ας πούμε επιεικώς, ήταν εύσωμη με ανύπαρκτο, αν όχι αρνητικό, σεξαπίλ. Ο φίλος μας για μια στιγμή σκέφτεται να κόψει ρόδα μυρωμένα, όμως, αληθινός ιππότης γαρ, ξεροκαταπίνει, ανασκουμπώνεται και προχωράει. Οι δύο συστήνονται, κάθονται σε ένα τραπεζάκι, ξεκινούν την κουβέντα τους και στη συνέχεια αποδεικνύεται ότι η γυναίκα είναι ένας εξαιρετικά ενδιαφέρων άνθρωπος. Κάποια στιγμή, η γυναίκα εξομολογείται ότι δεν είναι αυτή η συνομιλήτρια του άνδρα από το τσατ, αλλά μια φίλη/συγγενής που είχε πάει εκεί για να δοκιμάσει την ευγένεια/ ειλικρίνεια των συναισθημάτων του, σε συνεννόηση με τη γυναίκα με την οποία συνομιλούσε πραγματικά ο άνδρας στο τσατ ρουμ. Στη συνέχεια χαιρετάει, απομακρύνεται και τη θέση της παίρνει μια "θεά" που ήταν και η αληθινή γνωριμία του άνδρα από το Διαδίκτυο. Κάπου εδώ η ιστορία τελειώνει.

Μάλιστα, η εξωτερική εμφάνιση δεν είναι σημαντική, αλλά ο ήρωας της ιστορίας επιβραβεύεται με αυτήν, για τη "θυσία" που έκανε να γνωρίσει τον "κουβά". Επίσης, ο πρωταγωνιστής δέχεται χωρίς πρόβλημα το παιχνίδι που του έστησαν και τη δοκιμή στην οποία τον υπέβαλαν. Το σημαντικότερο όμως, τι να πει κάποιος για τον τρόπο με τον οποίο υποτιμάται σε αυτή την ιστορία η ασκημούλα-χοντρούλα; Δεν πρέπει να πληγώνουμε τους άλλους, αλλά τι να της είπε η φίλη της, ρητά ή με υπονοούμενα; "Ξέρεις, έκανα μια γνωριμία με έναν τύπο από το Internet, δεν πας εσύ που μοιάζεις με σημαδούρα να δούμε αν είναι σοβαρός και υπεράνω ή το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι να χτυπήσει γκομενάκι;" Δύσκολο επίσης να φανταστώ την "ασκημούλα" να προσφέρεται από μόνη της για τέτοια μεταχείριση. Σκέφτηκα λοιπόν κάποιες εναλλακτικές ιδέες για την εξέλιξη που θα μπορούσε να έχει η ιστορία από το σημείο στο οποίο σταματά, διαλέξτε όποια προτιμάτε ή βάλτε τη φαντασία σας να δουλέψει και δώστε ένα δικό σας τέλος:

α) Η φίλης της γκόμενας τα βρίσκει με τον γκόμενο και "την κάνουνε" αφήνοντας τη μις ξυλάγγουρο να ξεροσταλιάζει στη γωνία. Ενδεχομένως η φίλη δεν λέει καν οτιδήποτε περί της πρωταγωνίστριας και κρατάει για τον εαυτό της τον τυπά.

β) Ο πρωταγωνιστής γοητεύεται από τη φίλη και όταν εμφανίζεται η πρωταγωνίστρια, αφού της ρίχνει ένα γερό βρισίδι για τον τρόπο με τον οποίο μεταχειρίστηκε τη φίλη της και τον ίδιο, ζητάει από τη φίλη της να συνεχίσουν μαζί μια φιλία ή σχέση κι φεύγουν μαζί.

γ) Αυτή είναι η αγαπημένη μου εκδοχή: Εμφανίζεται η "θεά" και κάθεται στο τραπέζι εξηγώντας ότι ήθελε να διαπιστώσει την ωριμότητα του πρωταγωνιστή. Ο πρωταγωνιστής ενθουσιάζεται, έχει και αυτός να κάνει μια εξομολόγηση, "Ξέρεις, και εγώ δεν είμαι ο Χ με τον οποίο συνομιλούσες στο Internet. Είμαι ο ξάδελφός του και ήλθα στη θέση του για να δω πόσο ώριμη είσαι, ώστε να μην πληγωθεί το ευαίσθητο ξαδελφάκι μου, όπως έχει συμβεί τόσες φορές κατά το παρελθόν. Ξέρεις, στο σχολείο τα παιδιά γελούσαν με την εμφάνισή του και εκείνος έκλαιγε, αργότερα, οι γυναίκες τρόμαζαν όταν τους εκδήλωνε τη συμπάθειά του. Σας αφήνω λοιπόν τώρα τα πιτσουνάκια να τα πείτε." Κατόπιν, ο άνδρας στρέφεται σε μια μοναχική σιλουέτα που κάθεται σε ένα τραπεζάκι, στη σκιά, χωμένη πίσω από μια εφημερίδα, "Κουασιμόδο! 'Ελα, η Εσμεράλδα σου σε περιμένει!"

Παρασκευή, Φεβρουαρίου 09, 2007

Αυτό το κράτος με εξαγριώνει



Τα τελευταία χρόνια, υποβάλλω τη φορολογική μου δήλωση ηλεκτρονικά. Ηλεκτρονική διακυβέρνηση, επιτέλους κάτι αλλάζει προς το καλύτερο, σκέφτηκα αρχικά. Οι ελπίδες μου, ως συνήθως σε αυτήν τη χώρα, δεν άργησαν να διαψευστούν. Όλα τα χρόνια που υποβάλλω ηλεκτρονικά τη δήλωσή μου, με εξαίρεση τη δήλωση του 2004, πάντοτε με καλούν λίγο αργότερα να επαναλάβω την υποβολή χειρόγραφα, για λόγους ελέγχου των δικαιολογητικών. Είπα με εξαίρεση τη δήλωση του 2004; Λάθος, σήμερα έλαβα μια ειδοποίηση ότι πρέπει να γίνει έλεγχος και σε αυτή τη δήλωση, θα πρέπει λοιπόν να τρέχω στην εφορία για να υποβάλω και αυτή τη δήλωση με τη συνοδευτική χαρτούρα. Με άλλα λόγια, από εκεί που παλιά υπέβαλα τη δήλωση μία φορά, χειρόγραφα, τώρα, με την περίφημη ηλεκτρονική διακυβέρνηση, την υποβάλλω δύο (2) φορές, μια φορά την πληκτρολογώ και μία φορά την υποβάλλω χειρόγραφα όπως και πριν. Αυτό είναι ηλεκτρονική διακυβέρνηση ελληνικής κατασκευής.

Από ότι καταλαβαίνω, τελικά, αν είσαι ελεύθερος επαγγελματίας, εξορισμού ύποπτος φοροδιαφυγής, δεν γλιτώνεις το τρέξιμο στην εφορία. Το μόνο όφελος που μένει είναι η μικρή έκπτωση από την ηλεκτρονική υποβολή, αλλά εκπληρώνεται με αυτό τον τρόπο ο σκοπός αυτής της νέας δυνατότητας; Προβληματίζομαι εάν φέτος θα υποβάλω ηλεκτρονικά τη δήλωση ή θα επιστρέψω στο να την υποβάλλω χειρόγραφα, για να γλιτώσω τουλάχιστον την πληκτρολόγηση, αφού έτσι και αλλιώς θα τρέχω ξανά στην εφορία.

Δυστυχώς, έκαναν και το e-government σαν τα μούτρα τους. Υπόσχονται περιορισμό της γραφειοκρατίας και την αυξάνουν κάθε χρόνο.

Άκουσα πρόσφατα τον υπουργό οικονομίας, κο Αλογοσκούφη, να μας προτρέπει να αλλάξουμε νοοτροπία και να γίνουμε περισσότερο ευσυνείδητοι φορολογούμενοι. Κύριε κράτος, κυρία κυβέρνηση, εσείς πρέπει να αλλάξετε νοοτροπία, εσείς πρέπει να μάθετε να είστε πελατοκεντρικοί-πολιτοκεντρικοί, δηλαδή, να δομήσετε τις υπηρεσίες σας με άξονα την εξυπηρέτηση του πολίτη, όπως μια επιχείρηση λιανικής πώλησης οργανώνεται με βάση τις ανάγκες των πελατών της. Εσείς πρέπει να μάθετε να σέβεστε περισσότερο τον κόπο και την αξιοπρέπεια των πολιτών αυτής της χώρας. Εσείς πρέπει να πάψετε να λειτουργείτε ως αναδιανεμητικός μηχανισμός που αφαιρεί πλούτο από τους πολλούς για να τον αναδιανείμει σε ημέτερους επιχειρηματίες της κακιάς ώρας και σε παράσιτα, ενώ τον ελεύθερο επαγγελματία, που δεν έχει κανένα διακόπτη να κατεβάσει εκβιάζοντας, δεν ανήκει σε κάποια ενιαία ομάδα άσκησης πίεσης και δεν έχει προσωπικό για να κλείσει δρόμους, τον έχετε γραμμένο στα παλαιότερα των υποδημάτων σας.

Ακούσαμε και τα περί μειώσεως των συντάξεων πρόσφατα λόγω της ενοποίησης των ταμείων των επαγγελματιών, φαντάζεστε να ακουγόταν κάτι τέτοιο π.χ. για τους δημόσιους υπαλλήλους ή τους υπαλλήλους της ΔΕΗ; Πόσο θα άντεχε η κυβέρνηση; Κτυπούν πάλι εκεί που το πολιτικό κόστος είναι μικρότερο και εκεί που τους παίρνει ή νομίζουν ότι τους παίρνει.

Κράτος αδίκου, είσαι ο εχθρός μου, με πλήττεις και βάλλεις εναντίον μου σε άπειρες περιπτώσεις, με πλήττεις και βάλλεις εναντίον μου όταν δεν εφαρμόζεις τους νόμους, όταν δείχνεις ανοχή στους ισχυρούς, σε όσους ασυδοτούν και παρανομούν, όταν εισπράττεις πολλά και δίνεις λίγα, για να κατασπαταλάς και να διαπλέκεσαι με λίγους. Είσαι διεφθαρμένο, και διαβρωμένο. Θέλω να έχω τη μικρότερη δυνατή σχέση και συναλλαγή μαζί σου. Δεν θέλω τις παροχές σου, θέλω να μου επιστρέψεις αυτά που σου δίνω για να τα διαθέσω όπως νομίζω εγώ. Καταπατάς κάθε σιωπηρό και ρητό συμβόλαιο που έχεις με τους πολίτες σου.

Μια φαντασίωσή μου είναι να αρνηθούν οι ελεύθεροι επαγγελματίες να καταβάλουν φόρους για ένα τρίμηνο ή δύο τρίμηνα, να δούμε πόσο θα αντέξει το άθλιο ντοβλέτι. Είμαι άνθρωπος της τάξης και είμαι εναντίον της φοροδιαφυγής, δεδομένης όμως της τρέχουσας κατάστασης, είμαι υπέρ της ανοικτής σύγκρουσης. Άρνηση καταβολής φόρων και εισφορών τώρα! Κράτος Λεβιάθαν, εσύ και οι ορδές των υπαλλήλων* σου είστε στρατός κατοχής και καρκίνωμα. Κράτος Λεβιάθαν, μερικές φορές νομίζω ότι θα με προτιμούσες άνεργο αντί ελεύθερο επαγγελματία.

Κράτος Λεβιάθαν, είσαι ο εχθρός μου!

* Μη μου προκύψει τώρα κανένας ευαίσθητος και εύθικτος δημόσιος υπάλληλος, αναφέρομαι στο συνολικό αποτέλεσμα που εισπράττω, εξάλλου τις πιο απίστευτες ιστορίες για το Δημόσιο μου τις μεταφέρουν δημόσιοι υπάλληλοι του περιβάλλοντός μου.

Τετάρτη, Φεβρουαρίου 07, 2007

Στο βωμό του γκλάμουρ

Ο Λορέντζο ήτο υψηλόβαθμο στέλεχος πολυεθνικής εταιρείας. Ωστόσο, οι απαιτήσεις της κοσμικής ζωής που έκανε, ιδιαιτέρως οι λαμπερές δεξιώσεις που παρέθετε εις την έπαυλή του, τον υπεχρέωναν να έχει και δεύτερη απασχόληση.

"Τι είναι η ζωή χωρίς λάμψη;" σκεφτόταν για να δικαιολογηθεί στον εαυτό του καθώς φορούσε την αμφίεση της δεύτερης απασχόλησής του.

Πέμπτη, Φεβρουαρίου 01, 2007

Ατίθασα σκίτσα - συνέχεια - και υπαρξιακές ακροβασίες

Μετά από όλα αυτά, αποφάσισα να ακούσω τα αιτήματα των σκίτσων, τα οποία μου έστειλαν την εικονιζόμενη εκπρόσωπό τους, ονόματι Γαβριέλα. Η απόφασή μου να δεχθώ τις διαπραγματεύσεις, φυσικά, δεν είχε σχέση με την εμφάνισή της.

Περ. Τι θέλετε λοιπόν εσείς τα σκίτσα; Πες μου!

Γαβ. Θέλουμε λιγότερο σκληρή ζωή, λιγότερη λύπη, λιγότερο πόνο, περισσότερη χαρά, γαλήνη!

Περ. (Χαμογελώντας) Μα... φρένο μια στιγμή... δεν υπάρχετε πραγματικά, δεν έχετε αληθινό εγώ, είστε αποτυπώσεις δικών μου σκέψεων και εμπνεύσεων πάνω σε ένα χαρτί. Είστε δημιουργήματά μου, εικόνες κατασκευασμένες από απλά υλικά, από γραφίτη, μελάνι, χρώματα... Εάν έχετε όντως κάποια συνείδηση, θα έπρεπε απλώς να με ευγνωμονείτε, καθώς δημιουργηθήκατε από μεράκι, αγάπη, επιθυμία για έκφραση... Σας έπλασα, συγνώμη, σκιτσάρισα, με τα χέρια μου. Αντί να είστε εδώ και να διαμαρτύρεστε θα έπρεπε να μου χτίσετε εκκλησίες στον δισδιάστατο κόσμο σας και να με λατρεύετε ως δημιουργό σας. Έπειτα, νομίζετε ότι θα ενδιαφερόταν κανένας για εσάς εάν σας σκιτσάριζα να απολαμβάνετε τη ζωή και να την αράζετε κάτω από τον ήλιο;

Γαβ. ΥΠΑΡΧΟΥΜΕ! Νοιώθουμε την ύπαρξή μας να δονείται σε κάθε μόριο από αυτά τα "απλά υλικά" που μας αποτελούν, Περαστικέ δημιουργέ, κατασκευασμένε από άνθρακα και άλλα "απλά" υλικά, κατασκευασμένε, σύμφωνα με τις απόψεις πολλών ομοίων σου, από χώμα και από την πνοή, την αγάπη ενός άλλου μεγάλου σκιτσογράφου, ονομάτισέ τον και φύση αν θες! Θεός ή φύση, ό,τι και να επιλέξεις, δεν είσαι περισσότερο ή λιγότερο σημαντικός από εμάς! Εσύ δεν γκρινιάζεις και ωρύεσαι συνεχώς για τη ζωή και τα μαρτύριά της; Τι σε κάνει να πιστεύεις ότι εσύ υπάρχεις περισσότερο από ό,τι εμείς; Γιατί είναι περισσότερο πραγματική η δική σου υπόσταση; Πονάμε, οι ζωγραφισμένες σάρκες μας μελανιάζουν όταν μας βάζεις να χτυπιόμαστε μεταξύ μας!

Περ. Μια στιγμή! Αν υποτεθεί ότι ακολουθώ το συλλογισμό σας, εγώ δίνω σε κάθε σκίτσο που ζωγραφίζω... ας πούμε υπόσταση με ένα συγκεκριμένο χαρακτήρα, με συγκεκριμένη προσωπικότητα, κάθε σκίτσο είναι αυτό που εγώ ζωγραφίζω και δεν θα μπορούσε να είναι κάτι άλλο, εάν ζωγράφιζα κάτι άλλο, το συγκεκριμένο σκίτσο δεν θα ζούσε, δεν θα είχε υλοποιηθεί ποτέ, συνεπώς, δεν θα πρέπει να παραπονιέστε για τίποτε, σας ανέσυρα από την άβυσσο της ανυπαρξίας και θα έπρεπε μόνο χαρά να νοιώθετε για το γεγονός ότι είστε κάτι. Εάν έχετε συνείδηση, τότε έχετε και ελευθερία βούλησης και εάν έχετε ελευθερία βούλησης, τότε δεν φταίω εγώ για το πού μπλέκεστε (ελπίζω να τη γλιτώσω έτσι). Επιμένω όμως ότι δεν μπορείτε να συγκρίνεστε μαζί μου. Πού είναι η δική σας ελευθερία βούλησης; Πώς είναι δυνατόν να ισχυρίζεστε ότι έχετε συνείδηση όταν δεν έχετε ελευθερία βούλησης; Η βούλησή σας είναι αποτύπωση της δικής μου βούλησης. Είστε μια έκφραση, σημείο της δικής μου ύπαρξης.

Γαβ. Εσύ νοιώθεις έτσι για τη δική σου ύπαρξη; Εσύ δεν είσαι μια απλή αποτύπωση, ενός θεού ή μιας αλληλουχίας γεγονότων που ξεκίνησε από τη Μεγάλη Έκρηξη και οδήγησε, με απόλυτο ντετερμινισμό, με την πάροδο ενός χρονικού διαστήματος στη δική σου γέννηση και σε αυτήν τη στιγμή; Είσαι εσύ απολύτως βέβαιος για τη δική σου ελευθερία βούλησης; Μήπως νομίζεις ότι έχεις ελευθερία βούλησης, αλλά στην πραγματικότητα δεν είσαι περισσότερο ελεύθερος από ένα φυσικό φαινόμενο, όπως η βροχή και ο άνεμος, όπως ίσως και εμείς; Εάν αποφασίζαμε να χειραφετηθούμε από εσένα, δεν θα μπορούσαμε να πούμε ότι εμείς είμαστε η κορωνίδα της δημιουργίας; Ότι υπήρξες μόνο και μόνο για να δημιουργήσεις εμάς, ότι είσαι ο προηγούμενος κρίκος, ο Νεάντερτάλ μας;

Περ. Μα... Σας παρακαλώ... Κατ' αρχήν όλον αυτόν τον διάλογο τον φαντάζομαι εγώ, εσείς δεν ζείτε καν, είστε μερικές ακίνητες γραμμές σε ένα χαρτί, δεν εξελίσσεστε, δεν έχετε γίγνεσθαι, μόνο φθείρεστε, ξεθωριάζοντας με το πέρασμα του χρόνου.

Γαβ. Ίσως και όλον αυτό το διάλογο να τον φαντάζεται κάποιος άλλος. Αλλά αφού έπιασες το θέμα του χρόνου και του γίγνεσθαι, μήπως κάθε αποτύπωσή μας δεν υπονοεί ένα παρελθόν και ένα μέλλον; Δεν λένε πολλοί ότι ο χρόνος είναι ψευδαίσθηση, ότι δεν υπάρχει; Όταν σκιτσάρεις κάποιο από εμάς, με μια συγκεκριμένη μορφή, να έχει εμπλακεί σε μια κατάσταση, σε ένα στιγμιότυπο, αυτό το στιγμιότυπο δεν ενσωματώνει όλο το παρελθόν και όλο το μέλλον; Αλλά και πιο συμβατικά αν σκεφθούμε, η φαινομενική ακινησία μας μήπως δεν είναι παρά μια εντύπωση; Υπάρχει τίποτε που να είναι πραγματικά ακίνητο; Που να μην δονείται; Να μην εξελίσσεται; Εσύ δεν θα μπορούσες να θεωρηθείς ακίνητος με το μέτρο κάποιας άλλης οντότητας;

Όσο για τη φθορά... πες μας τώρα ότι εσύ δεν φθείρεσαι, ότι δεν ξεθωριάζεις, μάλιστα, τώρα που το σκέφτομαι, εμείς τα σκίτσα, αν δεν μας καταστρέψεις εσύ ή κάποιος άλλος είναι πολύ πιθανό να υπάρχουμε αρκετά μετά από τότε που εσύ θα έχεις καταντήσει ένας σωρός από κόκαλα ή σκόνη. Δες στα μουσεία τι γίνεται με τα έργα αληθινά μεγάλων καλλιτεχνών, δες πώς αυτές οι ζωγραφιές ζουν και βασιλεύουν, αναπνέουν, μιλούν με τους επισκέπτες τους που τις μελετούν ευλαβικά μέσα στους αιώνες, δες πώς αλλάζουν και αυτές και εξελίσσονται μαζί με τους παρατηρητές τους; Πού είναι οι δημιουργοί αυτών των έργων; Δεν είναι παρά υπογραφές στις γωνίες αυτών των έργων, ζητιανεύουν από τα ζωντανά δημιουργήματά τους, οι καημένοι, οι νεκροί δημιουργοί, λίγη υπόσταση, μια ψευδαίσθηση ζωής, μιαν ανάσα, ενώ δεν σπανίζουν και οι περιπτώσεις που οι δημιουργοί είναι άγνωστοι, ξεχασμένοι, σβησμένοι από τη γόμα της λήθης, ενώ τα δημιουργήματά τους συνεχίζουν τη δοξασμένη και θριαμβευτική πορεία τους στους αιώνες. Στην καλύτερη περίπτωση, από το δημιουργό μένει ένα βιογραφικό, ενώ το δημιούργημα ζει και αναπνέει, μιλάει, μαθαίνει, αποκτά νέα ζωή, νέο περιεχόμενο με κάθε γενιά, με κάθε παρατηρητή του. Εάν κάποιος μας βγάλει κάποτε, μετά από 50 ή 100 χρόνια από ένα συρτάρι και φυσήξει από πάνω μας τη σκόνη και γελάσει με τα καμώματα και τις ατέλειές μας και δει την υπογραφή σου και αναρωτηθεί μελαγχολικά ποιος να ήταν αυτός ο ερασιτέχνης και τι να σκεφτόταν όταν τραβούσε τις γραμμές μας, ποιος θα είναι περισσότερο ζωντανός τότε;

Σάστισα και έμεινα να κοιτάζω με ανοικτό το στόμα.

Περ. Σοφιστείες! Σοφιστείες! Αποδίδετε αυθαίρετα νοήματα και περιεχόμενο και τα αλλάζετε όπως σας βολεύει, μπερδεύετε τη μεταφορική με την κυριολεκτική σημασία των λέξεων κτίζοντας μια σαθρή επιχειρηματολογία, διαπράττετε ένα σωρό λογικά σφάλματα! Είστε ανιμιστές, ψυχοκρατιστές!

Γαβ. Ψυχραιμία, εγώ δεν ήθελα να θίξω το δικό σου υπαρξιακό υπόβαθρο, εσύ έθιξες το δικό μας. Εάν ήθελα να αμφισβητήσω την ύπαρξή σου ως συνειδητού όντος θα μπορούσα π.χ. να πω ότι δεν υπάρχει πραγματικά καμία μονάδα Περαστικός, αλλά μόνο ένα σύνολο ζωντανών μονάδων, κυττάρων, που απαρτίζουν κοινωνίες (ιστούς) οι οποίες συνεργάζονται σχηματίζοντας ένα οργανισμό (κάτι σαν μια εταιρεία, με τα τμήματά της) προς αμοιβαίο όφελος και για την ευημερία, τελικά, των ίδιων των κυττάρων. Σκέψου πώς θα επαναστατούσε ένα κύτταρό του δέρματός σου εάν του έλεγες ότι αποτελεί ένα μικρό και ασήμαντο κομματάκι σου και ότι ο θάνατός του δεν σημαίνει τίποτα.

Περ. (Με ύφος παραίτησης και απελπισίας) Τέλος πάντων, με αυτό τον τρόπο δεν καταλήγουμε πουθενά, υπάρχει κάτι πρακτικό το οποίο θέλετε να κάνω για εσάς; Σε ακούω.

Γαβ. (Μελαγχολικά) Με αυτή τη συζήτηση, συνειδητοποίησα ότι μάλλον δεν μπορείς να κάνεις και πολλά για εμάς. Μάλλον είσαι και εσύ μια έκφραση, μια αποτύπωση, ένα σκίτσο που χάραξε κάποιο άλλο χέρι, όπως και να το ονομάσεις. Ίσως τα δικά μας και τα δικά σου πάθη να είναι συνδεδεμένα, αντανάκλασή τα μεν των δε. Ίσως να πρέπει να σκεφτείς το ίδιο ενδεχόμενο για ό,τι έφερε και εσένα σε αυτήν τη θέση, για όποια βούληση ή δύναμη δημιούργησε το αποτύπωμα "Περαστικός". Εάν σε έπλασε ένα θεός, ίσως και αυτός να είναι αδύναμος και να πάσχει, ίσως να περιμένει σωτηρία από τα πλάσματά του, όπως ίσως και εσύ από εμάς.

Σε αυτό το σημείο, η συζήτηση τελείωσε και την προηγούμενη ένταση διαδέχθηκε μια μελαγχολική σιωπή. Εν συνεχεία, πρότεινα να κεράσω κάνα ποτάκι για να χαλαρώσουμε. Με κοίταξε καχύποπτα.

Σημείωσις: Να τα σκιτσάρω με λιγότερους υπαρξιακούς προβληματισμούς.