Κυριακή, Δεκεμβρίου 31, 2006

Η δις Ζωζώκα

Για κάποιο λόγο, σε μερικούς αρέσει, ορισμένοι μάλιστα δηλώνουν τρελά ερωτευμένοι μαζί της και άλλοι τρέμουν ακόμη και στη σκέψη ότι μπορεί να τη χάσουν. Εκείνη, πάντως, τους "φτύνει" όλους.
Πραγματικά, ακατανόητο.

ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΙΣ:
Εάν έχετε τάσεις αυτοκτονίας, ΚΛΕΙΣΤΕ ΠΑΡΑΥΤΑ ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ και απευθυνθείτε σε κάποια γραμμή βοήθειας, στον ψυχολόγο, στον πνευματικό σας ή στον Δρ. Kevorkian.

Υ.Γ. Πολλή δουλειά, πολύ βαριά η οικοδομή.

Κυριακή, Δεκεμβρίου 24, 2006

Κάτι κακομαθημένες

Στο πολυκατάστημα όπου φωτογραφιζόταν ντυμένος Άγιος Βασίλης, μερικές φοράς τον ταλαιπωρούσαν κάτι κακομαθημένες μικρές.

(Τον βασάνισα τον χοντρομπαλά άγιο της Κόκα Κόλα που μοιράζει δώρα στα πλουσιόπαιδα στα δύο τελευταία ποστ και είπα να τον βάλω να κάνει κάτι πιο ευχάριστο.)

Το συγκεκριμένο σκίτσο είναι παλαιό, εκ του αποθέματος.

Πέμπτη, Δεκεμβρίου 21, 2006

Φαινόταν ύποπτος

"He did look a bit suspicious..."
***
Το παρόν σκίτσο είχα σχεδιάσει στα τέλη του 2005, με αφορμή την εκτέλεση ενός Βραζιλιάνου στο μετρό του Λονδίνου από αστυνομικούς. Δεν θυμάμαι τις λεπτομέρειες του περιστατικού, αλλά είχε φανεί ύποπτος λόγω του σακιδίου που μετέφερε, στον απόηχο των τρομοκρατικών επιθέσεων στο μετρό.
*
1. Αφιερούται εις όλα τα όργανα της τάξης που καταχρώνται την εξουσία τους, είτε από πνεύμα αυταρχισμού και σαδισμού είτε απλώς για να διαπράττουν αδικήματα, μέχρι και κλοπές και ληστείες μεταναστών, υπό την κάλυψη και την εξουσία της στολής τους, και τους λειτουργούς της δικαιοσύνης που τους καλύπτουν πάντα. Στη χώρα που το ένα χέρι νίβει το άλλο και τα δυο το πρόσωπο.
*
2. Αφιερούται στο σωφρονιστικό μας σύστημα που επιτέλους βρέθηκε κάποιος διεθνής οργανισμός να μας τρίψει στη μούρη ότι είναι απαράδεκτο και αντίθετο σε κάθε έννοια σεβασμού της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.
*
3. Αφιερούται στους ελληνικούς δημόσιους κ**** που προσγειώνονται απότομα σε ξένα αεροδρόμια όταν διαπιστώνουν ότι υπάρχουν χώρες όπου το "ξέρεις ποιος είμαι εγώ" δεν περνάει.
*
4. Αφιερούται στους επαγγελματίες αριστερούς, στους κρατικοδίαιτους δεξιούς, στους συνδικαλιστές-προστάτες (με την κακή έννοια το "προστάτες"), στους δημόσιους υπαλλήλους που πιστεύουν σε έναν καλύτερο κόσμο όπου όλοι θα είναι δημόσιοι υπάλληλοι όπως αυτοί, στους κρατικιστές, σε όσους πιστεύουν ότι η παιδεία (όπως και κάθε άλλη ανθρώπινη δραστηριότητα εδώ που τα λέμε) πρέπει να αποτελεί μονοπώλιο του κράτους, το οποίο, βεβαίως, αποδεδειγμένα είναι η πηγή κάθε πνευματικής δημιουργίας, καινοτομίας, προόδου και οικονομικής-κοινωνικής ανάπτυξης.
*
5. Αφιερούται στους κρατικοδίαιτους ψευτοεπιχειρηματίες-μεγαλοαπατεώνες που ταυτίζουν την ανομία, την ασυδοσία, τη διαπλοκή και τη διαφθορά με την ελεύθερη οικονομία, με την οποία έχουν τόση σχέση όση η πειρατεία με την εμπορική ναυτιλία.
*
6. Αφιερούται στους κύναιδους που πιστεύουν ότι η διαστροφή τους πρέπει να αποτελεί πρότυπο ζωής και θέλουν να την προβάλλουν και να την επιβάλλουν με κάθε αφορμή, ανάγοντας τη σιχαμερή πράξη του πρωκτικού σεξ σε ιδεολογία και διεκδικώντας ακόμη και το δικαίωμα υιοθεσίας και ανατροφής παιδιών στο υγιές ομοφυλοφιλικό οικογενειακό τους περιβάλλον.
*
7. Αφιερούται σε όλους αυτούς που κάνουν τη διαφορά ή την απόκλιση ή την ασθένεια ή την υπεροχή του άλλου βρισιά και θεωρούν εαυτούς "φυσιολογικούς" ανθρώπους.
*
8. Αφιερούται στους ετερόφυλους επιβήτορες που δεν αφήνουν θηλυκό για θηλυκό στην ησυχία τους και στα θηλυκά που φρονούν ότι το αιδοίο τους αποτελεί το κέντρο του σύμπαντος. Αφιερούται και σε όλους αυτούς που πιστεύουν ότι όλα πρέπει να όζουν σπέρμα και κολπικά υγρά. Αφιερούται και στους σεμνότυφους που βράζουν και απολυμαίνουν τον κόσμο.
*
9. Αφιερούται σε όλους αυτούς που έχουν ανάγκη να κολλούν ετικέτες σε όλους και σε όλα, στερούμενοι προφανώς το χάρισμα της αυτόνομης λογικής σκέψης, για να αντιμετωπίσουν τον κόσμο.
*
10. Αφιερούται, αφιερούται, αφιερούται... γενικά σε όλους αυτούς που περιφρονούν ή βιάζουν τη λογική και πιστεύουν ότι η αλήθεια είναι ένα σακάκι κομμένο και ραμμένο στα μέτρα τους, στους φόβους, στις προκαταλήψεις τους, στις ανασφάλειές τους, στην αδηφαγία τους. Αφιερούται και στους ψευτοορθολογιστές που κάποτε μπορεί να ανακαλύψουν ότι όλα όσα θεωρούσαν βεβαιότητες δεν ήταν παρά η νερολακούβα στην οποία ζούσαν και που ξαφνικά έχει αρχίσει να στεγνώνει από τον ήλιο.
*
Θεέ, Σατανά ή Τίποτα ή όπως στο διάβολο σε λένε, πάρε αυτούς ή πάρε εμένα. Θα γλιτώσουν και οι δύο πλευρές, η μία από τα ελαττώματα της άλλης.
-
On my corns too long you've tread...

Δευτέρα, Δεκεμβρίου 18, 2006

Humbug 2006

Για να μη λέτε ότι δεν είμαι στο πνεύμα των ημερών.

Πέμπτη, Δεκεμβρίου 14, 2006

Δισταγμός

Ο Άνθιμος, σε στιγμήν απελπισίας, εσκέφθη ότι εάν είχε εν κομβίον το οποίον θα εξάλειφε την ανθρωπότητα, του ιδίου συμπεριλαμβανομένου, από προσώπου Γης, δεν θα εδίσταζε να το πιέσει. Ευθύς, ενεφανίσθη έμπροσθέν του η νεράιδά του, η Νεράιδα της Απελπισίας. "Άνθιμε, μη φοβού, είμαι η νεράιδά σου, η Νεράιδα της Απελπισίας με το όνομα! Ήκουσον την ευχήν σου, καίτοι αύτη ήτο σιωπηρά, και ιδού! Ίσταμαι έμπροσθέν σου ινά την πραγματοποιήσω! Ιδού το κομβίον περί ου ηυχήθης! Μη χάνεις όμως χρόνον, το κομβίον θα χαθεί ξανά εις τη χώραν των ανυπάρκτων πραγμάτων μετά παρέλευσιν 45 δευτερολέπτων". Ο Άνθιμος έμεινε δια λίγας στιγμάς εμβρόντητος. Κατόπιν, έθεσε το δάκτυλόν του επί του κομβίου, αλλά το εκράτησεν εκεί ακίνητον. Ο δισταγμός τον κατέλαβε. Έμεινε εις αυτήν την στάσιν, αδυνατών να λάβει απόφασιν, μέχρις ότου το κομβίον εχάθη, ομού της Νεράιδας της Απελπισίας. Ο Άνθιμος μετανοεί πολλάς φοράς δι΄αυτόν του το δισταγμόν. "Εδίστασα προσπαθών να συλλάβω εάν θα ήτο δυνατόν να υπάρχει κάποιο νόημα εις όλα αυτά, κάποια εντελέχεια..." εσκέφτετο λυπημένος αργότερα.

Τετάρτη, Δεκεμβρίου 06, 2006

Αποκάλυψις! + Δι' ασήμαντον αφορμή (;)

Η ομάδα έγκριτων ρεπόρτερ και συντακτών του ιστολογίου "Περαστικός" αποκαλύπτει πού διοχετεύεται η ληματολάσπη της Ψυττάλειας.

"Όπου ανοίγει ένα βιβλίο, κλείνει μια τηλεόραση."

Μια ακόμη κοινωνική προσφορά του ιστολογίου "Περαστικός".
*
Δι' ασήμαντον αφορμή (;)
*
Για άλλη μια φορά η τηλεόραση μετέτρεψε σε σήριαλ και πανήγυρη αγοραπωλησίας συναισθημάτων μια τραγική υπόθεση. Τη χαρακτηρίζω τραγική διότι πιστεύω ότι, με βάση όσα γνωρίζουμε, δεν υπάρχει ούτε φονιάς "τέρας" ούτε "αθώα" θύματα, ούτε "ασήμαντη αφορμή". Όμως, κατά τις επιταγές των ακριβοπληρωμένων τηλεπαρουσιαστών - μεγαλοδημοσιογράφων - μεγαλοκαναλοστελεχών, όλα πρέπει να απλουστευθούν, να χωρέσουν σε μια ωραία, ευπώλητη συσκευασία και να προσφερθούν στο διψασμένο για φτηνές συγκινήσεις κοινό.

Ας υποθέσουμε ότι είστε κτηνοτρόφος ή αγρότης. Ας υποθέσουμε ότι όλα τα μέσα σας βιοπορισμού είναι κάποιες εκτάσεις που καλλιεργείτε και κάποια ζώα. Ας υποθέσουμε ότι ζείτε σε ένα αγροτικό σπίτι.

Τώρα, ας υποθέσουμε ότι υπάρχουν κάτι καλόπαιδα, από χωριά ή πόλεις, ολόκληρος στρατός, που αρέσκονται να ντύνονται με στολές παραλλαγής, να αγοράζουν ωραία όπλα, να ζώνονται με πυρομαχικά, να επιβαίνουν σε θηριώδη 4x4 και να εκδράμουν εκεί όπου ζείτε για να κάνουν επίδειξη της σκοπευτικής τους δεινότητας στα πετούμενα του ουρανού ή τα πλάσματα της γης ή όποιον άλλο στόχο τους κα...πνίσει, συμπεριλαμβανομένων πάσης φύσεως πινακίδων και οδικής σήμανσης. Ας υποθέσουμε ότι σε μεγάλες περιόδους στη διάρκεια του έτους βρίσκεστε ουσιαστικά σε μια εμπόλεμη ζώνη, υπό ένα διαρκές πυρ, με σκάγια να προσγειώνονται ενίοτε στις στέγες των σπιτιών σας. Ας υποθέσουμε ότι υφίστασθε συχνά ζημία από καταπατήσεις της περιουσίας σας, των καλλιεργειών σας, των εγκαταστάσεών σας, του ίδιου σας του σπιτιού, από τα εν λόγω καλόπαιδα. Ας υποθέσουμε ότι συχνά διαπληκτίζεστε με αυτούς τους ανθρώπους, οι οποίοι ή σας αγνοούν ή σας αντιμετωπίζουν συγκαταβατικά ή σας απειλούν. Ας υποθέσουμε ότι τα ζώα σας υποφέρουν, ότι ο χώρος τους καταπατάται, ότι πολλές φορές όσα από αυτά εγκυμονούν αποβάλλουν από το τουφεκίδι με αποτέλεσμα, εκτός των άλλων, να υφίστασθε μια μεγάλη υλική ζημία (προσπαθώ να "δω" τα πράγματα κυρίως από τη σκοπιά του κτηνοτρόφου ή του αγρότη και για αυτό δεν επεκτείνομαι στα δεινά των ζώων). Ας υποθέσουμε ότι υποφέρουν και οι καλλιέργειές σας, που τσαλαπατιούνται και οι περιφράξεις τους καταστρέφονται. Ας υποθέσουμε ακόμη ότι ζείτε στη χώρα Μπαλαφαρία όπου επικρατεί η ασυδοσία και η ατιμωρησία και οι αρχές σάς αντιμετωπίζουν με πλήρη αδιαφορία (καλά μωρέ, και τι έγινε, πού να τους ψάχνουμε τώρα, σιγά μην περιπολούμε και στα χωράφια - τι έγινε αυτή η αγροφυλακή άραγε;) και ο όρος "κράτος δικαίου" αποτελεί ανέκδοτο.

Τώρα, ας υποθέσουμε ότι είστε γενικά ένας φιλήσυχος άνθρωπος αλλά ζείτε σε αυτή την κατάσταση για όλη σας τη ζωή. Ας υποθέσουμε ότι κάποια στιγμή βλέπετε 3,4,5,6 οπλισμένους νταγλαράδες να καταπατούν τα χωράφια σας και να έχουν αρχίσει το τουφεκίδι ανάμεσα στα ζώα σας (Κρίσιμο ερώτημα: μέχρι τώρα, ποιος βρίσκεται εν αδίκω;). Ας υποθέσουμε ότι τους παρατηρείτε ή τους φωνάζετε ή τους βρίζετε ή δεν ξέρω τι άλλο και αυτοί ή αδιαφορούν ή σας βρίζουν ή επιχειρούν να σας τρομοκρατήσουν. Εκείνη τη στιγμή κάτι σπάει μέσα σας. Το να γυρίσετε πίσω και να εγκαταλείψετε την περιουσία σας στο έλεός τους είναι αδιανόητο. Οι αρχές δεν πρόκειται να ασχοληθούν, οπότε τι απομένει; Τι απομένει όταν ξέρεις ότι δεν μπορείς να ζήσεις άλλο έτσι; Τι απομένει όταν σου στερούν τα προς το ζειν και την ίδια σου την αξιοπρέπεια;

Πού είδατε την ασήμαντη αφορμή ακριβοπληρωμένοι δημοσιογράφοι και αποβλακωμένοι τηλεθεατές που ο κόσμος σας περιστρέφεται γύρω από τον καναπέ σας και είστε ανίκανοι να αντιληφθείτε τα παθήματα του άλλου; Πώς τολμάτε να χαρακτηρίζετε έναν άνθρωπο που υπερασπίζεται το ψωμί του και τα δικαιώματά του "τέρας" όταν έχετε ηρωοποιήσει ανθρώπους που σφάζουν για μια παραγγελιά ή ληστές τραπεζών; Πώς τολμάτε να βαφτίζεται "αθώα" θύματα μέλη αυτών των ορδών που διαλύουν την ύπαιθρο, τις περιουσίες ανθρώπων και την πανίδα της χώρας; Πώς τολμάτε να βαφτίζεται "αθώα" θύματα αυτό το μηχανοκίνητο πεζικό που με τα 4x4 εξορμά σε όλη τη χώρα καταστρέφοντας, τρομοκρατώντας, σκοτώνοντας και σκορπίζοντας πλαστικούς κάλυκες και σκάγια σε όλη την επικράτεια με αποτέλεσμα την άνοιξη να βρίσκεις περισσότερους κάλυκες όπλων παρά παπαρούνες;

Τους συγγενείς των θυμάτων τους καταλαβαίνω να αισθάνονται έτσι (πέραν του πόνου τους και της απώλειάς τους, πιθανότατα να ενστερνίζονται και αυτοί τις ίδιες αρχές της ασυδοσίας, της καταστροφής και της μαγκιάς και μάλλον αυτοί τους έμαθαν τη συμπεριφορά που είχε αυτή την κατάληξη), αλλά οι υπόλοιποι γιατί υιοθετούμε έτσι άκριτα αυτή τη θέση; Απορώ εξάλλου για το τι είδους άνθρωποι χάνουν ένα γιο ή αδελφό ή ξάδελφο και μετά περιοδεύουν στα κανάλια πουλώντας τσάμπα μαγκιά ή φαντεζί ηθική ανωτερότητα. Πράγματι, ο θύτης της γνωστής υπόθεσης έφτασε σε άκρα, αλλά πρέπει να του αναγνωρίσουμε ότι δεν έκανε αυτό που θα μπορούσε να είχε γίνει σε άλλες εποχές, να γδάρει τα θύματά του και να κρεμάσει τα τομάρια τους στο φράκτη για παραδειγματισμό. Αντιλαμβάνομαι ότι εκφράζομαι ακραία, αλλά έχω εξοργισθεί με τα σκάγια που έχει δεχθεί η λογική σε αυτή την υπόθεση και από το πόσο ελαφρά αντιμετωπίζονται κάποια πράγματα απλώς και μόνο επειδή βρίσκονται λίγο πιο πέρα από τη δική μας καθημερινότητα.

Είμαι εναντίον της αυτοδικίας... αλλά πόσο εύκολο είναι να εξαλειφθεί όταν απουσιάζει το κράτος δικαίου; Πόσο εύκολο είναι να εξαλειφθεί όταν οι αρχές ασχολούνται μόνο με "μεγάλες υποθέσεις", διαπλέκονται και τα όργανά τους απελευθερώνουν τα πιο βάρβαρα ένστικτά τους σε συλληφθέντες και ακινητοποιημένους διαδηλωτές (ή μήπως αθώους περαστικούς;) ή σε κρατουμένους των αστυνομικών τμημάτων (που πάντα πεθαίνουν από φυσικά αίτια); Πόσα μικροπράγματα και μικροεπιθέσεις επαρκούν για να μετατρέψουν την καθημερινότητα ενός ανθρώπου σε μια κόλαση την οποία δεν μπορεί πλέον να ανεχθεί; Όταν απουσιάζει η δικαιοσύνη, επικρατεί ο πόλεμος και η βία.

"Νυν ύμιν και πάσιν ολέθρου πείρατ' εφήπται." Οδύσσεια, Χ, 40 (Τώρα και πάνω σας πέσανε τα δίκτυα του αφανισμού).

Υ.Γ. Δεν είμαι αγρότης ή κτηνοτρόφος, δεν ζω σε αγροτική περιοχή, δεν έχω οποιαδήποτε εμπλοκή με το θέμα ή παρόμοιες περιπτώσεις· απλώς, προσπαθώ να κοιτάζω και έξω από την τηλεόραση και λίγο πέραν του δικού μου μικρού αγροτεμαχίου πραγματικότητας. Εάν εξακολουθείτε να πιστεύετε ότι όλα έγιναν "δι ασήμαντον αφορμή", φανταστείτε πώς θα ήταν αν κάποιος πυροβολούσε διαρκώς έξω από το σπίτι σας, προκαλούσε φθορές στο αυτοκίνητό σας και με κάποιο τρόπο προκαλούσε φθορές στα μέσα με τα οποία εργάζεστε και εξασφαλίζετε τα προς το ζειν. Δεν υποστηρίζω το δράστη ή τους δράστες, δεν δέχομαι το φόνο τόσων ανθρώπων, αλλά δεν τους θεωρώ και τέρατα που έκαναν μια ανεξήγητη πράξη όπως και δεν θεωρώ τα θύματα εντελώς αθώα και άμοιρα ευθυνών.


Παρασκευή, Δεκεμβρίου 01, 2006

Εκ του ιδιοκτήτου

Παρακαλώ,

μην μπαίνετε στο ξένο χωράφι, μην πατάτε τα τριφύλλια, μην πυροβολείτε αθώα πουλάκια, μην τρομάζετε τα πρόβατα και μην αρνείσθε να συμμορφώνεσθε προς τας συστάσεις.

Γκέγκε;

Εκ του ιδιοκτήτου.

Δευτέρα, Νοεμβρίου 27, 2006

Φόρτος εργασίας

Έπεσε πολλή δουλειά στην οικοδομή, το εργατικό δυναμικό του blog θα προσπαθήσει να επανέλθει σύντομα με νέα ποστ.

Τετάρτη, Νοεμβρίου 22, 2006

Ιδιορρυθμίες

Διέδιδε ότι ήτο πτωχεύσας ευπατρίδης, αλλά διάφοροι κακοπροαίρετοι έλεγον ότι ήτο απλώς ιδιόρρυθμος. Μιαν φοράν, εις το ταχυφαγείον όπου ηργάζετο, αποκληθείς «μαλ*κας» υπό συναδέλφου, ούτος εθίγη, ερράπισε τον αχρείον ούτον συνάδελφον και τον εκάλεσε εις μονομαχίαν, ζητώντας του να επιλέξη μεταξύ ξίφους και σπάθης.

Δευτέρα, Νοεμβρίου 20, 2006

Μαινόμενες ζαρντινιέρες

Αγανακτισμένες ζαρντινιέρες ξυλοκοπούν ταραξία. Το ιστολόγιον Περαστικός αποκαλύπτει τι πραγματικά έγινε και απαλλάσσει κάθε μομφής τα εμπλεκόμενα αστυνομικά όργανα.
-
Για λεπτομέρειες της είδησης, εδώ.

Δεν ξέρω αν πραγματικά είναι τόσο δύσκολο να γίνει αντιληπτή η διαφορά μεταξύ επιβολής της τάξη, με αποτελεσματικό και επαγγελματικό τρόπο, και της πέραν κάθε ορίου αγριότητας και βαναυσότητας. «Γιατί βάλλετε κατά της αστυνομίας; Προτιμάτε να σας αφήσουμε στο έλεος των γνωστών αγνώστων και των εγκληματιών;» είναι νομίζω η ουσία της επιχειρηματολογίας όσων εναντιώνονται σε κάθε φωνή διαμαρτυρίας για τις αυθαιρεσίες των οργάνων της τάξης που καταγγέλλονται κατά καιρούς – και δεν τιμωρούνται ποτέ - ξέρετε αυτές τις προκαταρκτικές έρευνες που τους βγάζουν όλους λάδι, που όλο ξεκινούν και ποτέ δεν τελειώνουν. Φυσικά, κάθε άνθρωπος με στοιχειώδη λογική μπορεί να αντιληφθεί ότι αυτό το δίλημμα είναι ανυπόστατο και εκ του πονηρού. Νόμος και τάξη δεν σημαίνουν τυραννία και αυταρχικότητα, όπως ελευθερία και σεβασμός των ατομικών δικαιωμάτων δεν σημαίνει ασυδοσία και εγκληματικότητα. Βέβαια, αν αφεθώ για λίγο σε θεωρίες συνομωσίας και βλέποντας πόσο αδρανούν πολλές φορές τα όργανα της τάξης όταν αντιμετωπίζουν ταραξίες σε δράση και καταστρέφονται περιουσίες πολιτών - για να ξεχυθούν μετά στην πέριξ περιοχή ξεσπώντας σε όποιον φαίνεται ύποπτος (ξέρετε, λάθος ρούχα, λάθος χτένισμα κ.λπ.) - ίσως κάποιοι να θέλουν πράγματι να μας πείσουν ότι πρέπει να επιλέξουμε μεταξύ του να μετατραπούμε σε φοβισμένο κοπάδι που θα το κατευθύνουν τα τσοπανόσκυλα της εξουσίας, έτοιμα να μπουν στο μαντρί, και του να δεχθούμε να ζούμε υπό καθεστώς φόβου μπροστά στο έγκλημα και την αλητεία. Κάπως έτσι δεν λειτουργούν και οι λογής - λογής μαφίες που πωλούν προστασία;

Θυμάμαι πριν από πολλά χρόνια, αρχές της δεκαετίας του 90 νομίζω ήταν, που ένας φίλος μου μού διηγιόταν την εμπειρία της ολιγόλεπτης παραμονής του σε μια κλούβα, όταν σε περίοδο εορτασμού του Πολυτεχνείου πάλι τον είχαν «μαζέψει» από κάποιο στενό, ενώ προσπαθούσε να αποφύγει την περιοχή που γινόντουσαν οι φασαρίες για να πάει στο σπίτι του. Ο άνθρωπος σίγουρα δεν είχε καμία σχέση με ταραχές, δεν ανήκει καν σε κάποιο αναρχικό/ αντιεξουσιαστικό χώρο και είναι ο πιο φιλήσυχος άνθρωπος που υπάρχει, είχε όμως τη λάθος εμφάνιση και βρέθηκε σε λάθος τόπο και χρόνο. Μάζεψε λοιπόν μερικές «ψιλές» και με μια-δυο κλωτσιές τον ξεπροβόδισαν να συνεχίσει το δρόμο του. Ωραία πράγματα και νοικοκυρεμένα, για να αποκτήσει «φόβον Θεού».

Βλέπετε, η ιστορία της τρομοκράτησης, της εμφύτευσης του φόβου για την εξώθηση σε αυτοπεριορισμό και την απόκτηση του ελέγχου προϋπήρχε των ιστολογίων.

Είμαι ένας συντηρητικός άνθρωπος που απαιτεί από την αστυνομία προστασία την έννομης τάξης, αποτελεσματικότητα, επαγγελματισμό και, πάνω από όλα, σεβασμό προς τους νόμους που η ίδια καλείται να προστατέψει και σεβασμό προς τον πολίτη. Δυστυχώς, αυτά είναι δυσεύρετα σε μια χώρα όπου ο όρος λειτούργημα είναι κενός περιεχομένου, όπου ο κάθε υπάλληλος ή αξιωματούχος θεωρεί τη θέση του προσωπικό του μαγαζί προς εκμετάλλευση για ίδιο όφελος και όπου κόρακας κοράκου μάτι δεν βγάζει ποτέ.

On my corns too long you’ve tread…

Παρασκευή, Νοεμβρίου 17, 2006

Σάββατο, Νοεμβρίου 11, 2006

Βράχος

Ο Ανσέλμο ήτο βράχος ηθικής και εγκρατείας, αλλά και υπόδειγμα φιλομαθείας. Το σύνθημά του ήτο "Καλύτερα ένα βιβλίο".

Μια προσφορά του συλλόγου Πνεύμα και Ηθική, με την ευγενική χορηγία του ιστολογίου Περαστικός.

Πέμπτη, Νοεμβρίου 09, 2006

Judge Ed

Where's your blogging licence you scum?!
-
Ο E-Lawyer, νομικός, είναι υπέρ της άποψης της αυτορρύθμισης των ιστολογίων για να προληφθεί η θέσπιση κάποιου τύπου νομοθεσίας που θα ρυθμίζει έξωθεν τη λειτουργία τους. Η άποψη αυτή με βρίσκει κάθετα αντίθετο, καθώς πιστεύω ότι το ιστολογείν, ως εκδήλωση του δικαιώματος της ελευθερίας του λόγου δεν πρέπει να υπόκειται σε εκ των προτέρων ρύθμιση, αλλά οι όποιες καταχρήσεις/παραβιάσεις (π.χ. συκοφαντία) να διώκονται εκ των υστέρων, στο πλαίσιο των γενικών διατάξεων για παρόμοιες περιπτώσεις. Η άσκηση ενός δικαιώματος δεν είναι δυνατόν να υπόκειται σε προηγούμενο έλεγχο και αδειοδότηση, καθώς τότε το δικαίωμα καθίσταται προνόμιο. Σε πρόσφατο post του, με τίτλο "Συντηρητικός δικαστής κατά της αυτορρύθμισης στα blogs", ο E-Lawyer παραπέμπει σε ένα άρθρο το οποίο αναφέρεται στις απόψεις ενός αμερικανού συνταξιούχου δικαστικού (Judge Edward Fadeley) ο οποίος είναι υπέρ της θέσπισης νομοθετικού πλαισίου για τα ιστολόγια. Το άρθρο εδώ. Παρακάτω, εκφράζω μερικούς προβληματισμούς και απορίες και για την αυτορρύθμιση και για τη θέσπιση νομοθεσίας (hard law). Απόψεις μου έχω παραθέσει αναλυτικά και σε δύο εκτενή σχόλια στο post του E-Lawyer με τίτλο «Επειγόντως αυτορρύθμιση».

Διάβασα το συγκεκριμένο άρθρο και θα μπορούσα να πω ότι ο δικαστής μάλλον ενισχύει την άποψή μου ότι η όποια αυτορρύθμιση δεν είναι αποτελεσματική για να προλάβει όσους επιθυμούν «hard» νομοθετικές ρυθμίσεις, αλλά ούτε είναι και αποτελεσματική επί της ουσίας, στο να εμποδίσει την ύπαρξη «κακόβουλων» ιστολογίων, πολύ δε περισσότερο όταν αναφερόμαστε σε παιχνίδια μεταξύ ανταγωνιστικών εταιρειών (η περίπτωση που αναφέρεται στο άρθρο).

Η αυτορρύθμιση είναι αποτελεσματική όταν το πεδίο εφαρμογής της είναι καθορισμένο και σχετικά ελεγχόμενο, έχει κάποια δομή, οι συμμετέχοντες είναι γνωστοί, έχουν συγκεκριμένη παρουσία, προσφέρουν καθορισμένες υπηρεσίες, η επιτυχία ή η αποτυχία τους έχει κάποιο κόστος και, ίσως το σημαντικότερο, υπάρχουν de jure ή de facto εμπόδια, κόστος και καθυστερήσεις εισόδου-εξόδου. Για παράδειγμα, ένας κερδοσκοπικός ή μη κερδοσκοπικός οργανισμός ο οποίος δεν εφαρμόζει κάποιο εθελοντικό πρότυπο προστασίας του ιδιωτικού απορρήτου θα υποστεί το κόστος της μειωμένης εμπιστοσύνης των χρηστών του ή των πιθανών χρηστών του και δεν μπορεί να αποφύγει εύκολα τον αντίκτυπο παραβιάσεων της όποιας δεοντολογίας προβαίνοντας σε κατάργησή της τρέχουσας παρουσίας του και ξανανοίγοντάς με άλλο όνομα μέσα σε λίγα λεπτά. Ελπίζω να γίνομαι κατανοητός. Αυτό δεν ισχύει στα ιστολόγια όπου υπάρχει μηδενικός κόστος εισόδου-εξόδου, μηδενικός σχεδόν χρόνος εισόδου-εξόδου, δυνατότητα δημιουργίας πολλαπλής παρουσίας με διαφορετικά ιστολόγια που εξυπηρετούν διαφορετικούς σκοπούς (π.χ. θα μπορούσε κάποιος να έχει ένα ισοτολόγιο που θα λειτουργεί υπό τη σκέπη μιας πιστοποίησης και ένα άλλο ιστολόγιο που θα χρησιμοποιεί εκτός του εθελοντικού ρυθμιστικού πλαισίου για να εξαπολύσει μια επίθεση).

Επίσης, αδυνατώ να συλλάβω την πιθανή μορφή που θα έχει μια “hard” και ιδιαίτερα εθνική ρύθμιση για τα ιστολόγια. Αναρωτιέμαι τι μπορεί να προβλέπει πέραν των όσων καθορίζει το ήδη ισχύον δίκαιο για αδικήματα όπως η συκοφαντία; Ειδικές ποινές για ιστολόγους; Κατάργηση της ανωνυμίας (αλήθεια ποιος θα είναι ο ορισμός της επωνυμίας, ένα ονοματεπώνυμο;); Δήλωση του ιστολογίου από το πρόσωπο που το ανοίγει; Ας υποθέσουμε ότι ένα κράτος θεσπίζει κάποιους νόμους περί ιστολογίων των υπηκόων του (για όλα τα ιστολόγια και όχι για ιστολόγια που κατηγορούνται για συγκεκριμένες παραβιάσεις), στη συνέχεια με ποιον τρόπο θα ελέγχεται ότι όλα τα ιστολόγια που ανοίγουν υπήκοοι της χώρας ή άτομα που κατοικούν στην επικράτειά της τηρούν αυτούς τους νόμους; Θα ανιχνεύονται τα IP όλων όσων ενημερώνουν ιστολόγια διεθνώς (επίσης, αν δεν κάνω λάθος, εάν η μόνη δραστηριότητά ενός ιστολόγου - όταν συνδέεται στο λογαριασμό του - είναι να ενημερώνει το ιστολόγιό του που βρίσκεται σε διακομιστή στις ΗΠΑ, ο μόνος τρόπος με τον οποίο οι αρχές της χώρας του μπορούν να έχουν πρόσβαση σε αυτό το IP είναι να το ζητήσουν από τον πάροχο της υπηρεσίας – διορθώστε με εάν κάνω λάθος σε αυτό); Θα προβλέπεται η απασχόληση προσωπικού ανάγνωσης των εκατομμυρίων ιστολογίων για να εντοπίζονται ιστολόγια κατοίκων ή υπηκόων της χώρας; Ας πει κάποιος εάν έχει κάποια ιδέα.

Μια εθνική νομοθεσία θα μπορούσε ίσως να είναι σε κάποιο βαθμό αποτελεσματική εάν αφορούσε όχι σε ιστολόγους αλλά σε παρόχους, δηλ. εάν επέβαλε κανόνες στις εταιρείες που λειτουργούν ως πάροχοι επί ελληνικού εδάφους (οπότε και ελάχιστοι θα προτιμούσαν τις υπηρεσίες αυτών των παρόχων) – αλλά ακόμη και σε αυτή την περίπτωση δυσκολεύομαι να φανταστώ τη μορφή της νομοθεσίας. Φυσικά, εάν επρόκειτο για επιθέσεις στο πλαίσιο ανταγωνιστικών παιχνιδιών μεταξύ μεγάλων εταιρειών, όπως στο δημοσίευμα, φαντάζομαι ότι οι επιθέσεις αυτές θα εξαπολύονταν από τις χώρες με τη χαλαρότερη νομοθεσία. Να φανταστούμε λοιπόν διεθνείς συνθήκες και περιορισμούς; Ποιες θα μπορούσαν να ήταν αυτές;

Με όλα τα παραπάνω θέλω να καταδείξω ότι γενικόλογες διαμαρτυρίες περί της υποτιθέμενης ασυδοσίας των ιστολογίων (εν αντιθέσει με την τάξη που επικρατεί σε όλες τις μορφές των καθιερωμένων ΜΜΕ – ειρωνικό σχόλιο) απέχουν πολύ από το να μετουσιωθούν σε νομοθεσία. Επίσης, δεν βλέπω ποια τέτοια νομοθεσία ειδικά για τα ιστολόγια θα διαφύλασσε και την ελευθερία του λόγου και τον έλεγχο των παρανομιών πέραν της ήδη υπάρχουσας νομοθεσίας, κακή και υπερβολική εφαρμογή της οποίας είχαμε στην περίπτωση blogme (απόδειξη ότι όχι μόνο είναι υπεραρκετή η υπάρχουσα νομοθεσία, αλλά αφήνει και περιθώρια κατάχρησης και κατατρεγμού και μάλλον αποσαφήνισης προς το πλέον φιλελεύθερο χρήζει, τουλάχιστον στην Ελλάδα όπου υπό τη σκέπη των νόμων περί εξύβρισης φιμώνεται και η, αιχμηρή έστω, κριτική).

Δεν ξέρω αν κάποια από τα επιχειρήματα και τις υποθετικές καταστάσεις που αναφέρω μερικές φορές μοιάζουν υπερβολικά ή τραβηγμένα, αλλά ως οικονομολόγος έχω μάθει ότι τίποτε που α) έχει χαμηλό κόστος και β) εξυπηρετεί μια σκοπιμότητα δεν είναι υπερβολικό, αντιθέτως, είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι θα το βρούμε μπροστά μας και θα ήταν καλό οι νομοθέτες να είχαν και αυτό το κριτήριο όταν σχεδιάζουν νομοθετήματα ώστε να μην πέφτουν μέσα σε παγίδες και να δημιουργούν περισσότερα προβλήματα από όσα επιχειρούν να λύσουν.

Πάντως, για να μην μένουμε σε μια στενή οπτική που περιορίζεται σε 10 ή 20 ιστολόγια ελληνικού περιεχομένου, ρίξτε μια ματιά εδώ, για να πάρετε μια ιδέα της κλίμακας του φαινομένου «ιστολόγια» και του κατά πόσο είναι εύκολο να ελεγχθεί αυτός ο χώρος.

Παραμένω δύσπιστος ως προς τις δυνατότητες εφαρμογής και αντίθετος απέναντι και στην αυτορρύθμιση και στη θέσπιση νομοθεσίας ειδικά για τα ιστολόγια. Εξακολουθώ να πιστεύω ότι είναι φυσικό να διώκονται ιστολόγοι που εξαπολύουν σαφώς συκοφαντικές επιθέσεις και δεν ασκούν απλώς αιχμηρή κριτική, αρνητική αξιολόγηση ή σάτιρα. Ακόμη, πιστεύω ότι η νομοθεσία της χώρας μας παρέχει υπερβολική προστασία σε ορισμένες περιπτώσεις (θεσμών, θρησκειών κ.λπ.) και εκεί μάλλον χρειάζεται περισσότερη φιλελευθεροποίηση. Φυσικά, σε κάθε τέτοια περίπτωση θα πρέπει πριν από την κίνηση οιωνδήποτε διαδικασιών να καθορίζεται εάν υφίσταται βάση της όποιας καταγγελίας, διαφορετικά, το αποτέλεσμα θα είναι η τρομοκράτηση και η φίμωση.

Υ.Γ. Mια μελέτη του λεξικού του Μπαμπινιώτη με έπεισε ότι η λέξη «αυτορρύθμιση» γράφεται με δύο «ρ». Λάθος μου η χρήση της λέξης στα ποαναφερθέντα σχόλια με ένα «ρ».

Τετάρτη, Νοεμβρίου 08, 2006

Για μισό μέτρο

Ναι, ξέρω, έχω γίνει κουραστικός με τον Μαραθώνιο, αλλά έχω ακόμη φλάσμπακ από τον αγώνα. Δεν άντεξα στον πειρασμό να αναφερθώ στον αγώνα και σε αυτό το κείμενο καθώς περιπλανώμενος στο Διαδίκτυο ανακάλυψα κάποιες αναφορές στον «λεγεωνάριο» στον οποίο είχα αναφερθεί στην προηγούμενη καταχώριση.

Γεια όσους δεν θυμούνται, ανέφερα στο προηγούμενο ποστ ότι καθώς έτρεχα συνάντησα έναν απίθανο δρομέα, ο οποίος ήταν ντυμένος με μεταλλική πανοπλία και κράνος Ρωμαίου λεγεωνάριου και ο οποίος κρατούσε κάτι σαν δόρυ και τετράγωνη ασπίδα. Τον δρομέα αυτόν ανέφερα ότι τον είδα να «τερματίζει» στο στάδιο μετά από μένα. Λοιπόν, στην πραγματικότητα, πιο ορθό θα ήταν να γράψω ότι τον είδα να εισέρχεται στο στάδιο και όχι να τερματίζει. Διάβασα με λύπη σε φόρουμ του Runningnews.gr (Forum > Οι Αγώνες μας > ΚΛΑΣΙΚΟΣ ΜΑΡΑΘΩΝΙΟΣ, σελ.20, σχόλιο από Elina) ότι ο άνθρωπος αυτός κατέρρευσε στην αψίδα τερματισμού, έχοντας πατήσει στον πρώτο τάπητα χρονομέτρησης (νομίζω ότι για να μετρήσει ο τερματισμός πρέπει κάποιος να πατήσει και στους δύο τάπητες, που βέβαια απέχουν ελάχιστα μεταξύ τους). Οι εθελοντές αρχικά νόμισαν ότι επρόκειτο για κάποιο «θέατρο», για μια αναπαράσταση της κατάρρευσης του αρχαίου δρομέα που έσπευσε να φέρει τα χαρμόσυνα νέα της νίκης στους Αθηναίους, αφήνοντας την τελευταία του πνοή αμέσως μετά. Η ώρα όμως περνούσε και ο δρομέας δεν σηκωνόταν. Οι εθελοντές έσπευσαν να τον βοηθήσουν και αφαιρώντας την πανοπλία και το κράνος αντίκρισαν ένα καταματωμένο από τα σιδερικά κεφάλι και κορμί.

Όταν διάβασα αυτή την είδηση λυπήθηκα πολύ. Ελπίζω οι εθελοντές να «φρόντισαν» να μετρήσει ο χρόνος αυτού του ανθρώπου, μεταφέροντας τον ίδιο ή το τσιπ χρονομέτρησης που έφερε πάνω και από τον δεύτερο τάπητα. Η φωτογραφία του δρομέα και το όνομά του εδώ (μερικές φορές η φωτογραφία δεν εμφανίζεται, δείτε και εδώ, στη δεύτερη σειρά). Ήταν από τις ΗΠΑ.

Μεγάλο μέρος της χαράς και της συγκίνησης του Μαραθωνίου είναι όλες αυτές οι μικρές ιστορίες, οι μικρές περιπέτειες, τα μικρά δράματα και οι κωμωδίες που διεξάγονται δίπλα σου και μερικές φορές τα αντιλαμβάνεσαι ή τα ψυχανεμίζεσαι με μια ματιά, ένα βλέμμα. Είναι όλα αυτά τα «τάματα» για τερματισμό που δεν υπόκεινται σε καμία θρησκοληψία, είναι ο δρομέας που σταματά και επιστρέφει πίσω για να βοηθήσει να τερματίσει και ο φίλος του ή ο άγνωστος που παραπαίει ή που απλώς περιμένει την παρέα του για να τερματίσουν όλοι μαζί πιασμένοι χέρι-χέρι, είναι ο πατέρας που θέλει να τερματίσει και ας έχει πάθει κράμπα γιατί τον περιμένει ο μικρός γιος του, είναι ο ευσυνείδητος εθελοντής που τρέχει πίσω από ένα δρομέα για να του δώσει το μπουκαλάκι που δεν κατάφερε να πιάσει και… και… και...

Τον Νοέμβριο διεξάγονται πολλοί μαραθώνιοι σε όλο τον κόσμο. Την ίδια μέρα που διεξαγόταν ο Κλασικός Μαραθώνιος της Αθήνας διεξαγόταν και ο Μαραθώνιος της Νέας Υόρκης. Κάποια συγκριτικά στοιχεία: σε εμάς έτρεξαν 3000 δρομείς περίπου, οι περισσότεροι από αυτούς ξένοι (περιμένω και τη δημοσίευση των επίσημων στατιστικών στοιχείων), στη Νέα Υόρκη έτρεξαν περισσότεροι από 38.000 δρομείς. Όταν εμείς εισήλθαμε στην Αθήνα, βρεθήκαμε σε μια πόλη - φάντασμα, στη Νέα Υόρκη οι θεατές υπολογίζονται σε περισσότερα από δύο εκατομμύρια (ουσιαστικά γιορτάζει όλη η πόλη και βγαίνει σους δρόμους) ενώ πολλοί θεατές βγαίνουν από τα σπίτια τους και προσφέρουν φρούτα στους δρομείς, εδώ είσαι τυχερός αν δεν ακούσεις τα βρισίδια των οδηγών. Ρίξτε μια ματιά εδώ.
-
Υ.Γ. Ο πόνος έχει σχεδόν φύγει, σήμερα βγήκα και από το σπίτι :)

Κυριακή, Νοεμβρίου 05, 2006

Νενικήκαμεν! – Β΄ μέρος (συνεχίζεται από το προηγούμενο)

Η άλλη όψη του αναμνηστικού μεταλλίου τερματισμού.

Το καλό με τη σημερινή ημέρα ήταν ότι παρά το κρύο ο ήλιος έλαμπε (καλή η σκέψη μου να τρέξω φορώντας καπελάκι). Σε κλίμα ευφορίας ξεχυνόμαστε όλοι μέσα από την αψίδα εκκίνησης ενώ από πάνω αιωρούνται ελικόπτερα και μας παρακολουθούν οι κάμερες του σούπερ σπορτ. Περνάμε από τους διαδρόμους που «διαβάζουν» τα τσιπ χρονομέτρησης και ξεκινάμε τη μεγάλη διαδρομή των 42 χιλιομέτρων και 195 μέτρων. Το πρώτο κομμάτι της διαδρομής είναι σε ίσιο δρόμο ή σε ομαλές κατηφόρες. Πραγματικά, δεν καταλαβαίνω πότε περνάνε τα πρώτα 10 χιλιόμετρα. Στον τύμβο του Μαραθώνα, όπου ακολουθούμε κυκλική διαδρομή, γίνεται ένα μπέρδεμα καθώς κάποια στιγμή οι αθλητές που έχουν περάσει ήδη των Τύμβο βρίσκονται αντιμέτωποι με τους αθλητές που τον προσεγγίζουν. Ευτυχώς, δεν υπάρχει κάποιο «τρακάρισμα» και στην επιστροφή μας βλέπω ότι το πρόβλημα έχει αντιμετωπιστεί. Περνάω ποδήλατα που πίσω έχουν παράξενα σημαιάκια με ενδείξεις ωρών. Περνάω το ποδήλατο με το σημαιάκι «4h 30» και ξαφνικά καταλαβαίνω τι σημαίνει, αν δεν αφήσω αυτό το ποδηλατάκι να με προσπεράσει, θα φτάσω στον τερματισμό σε χρόνο κάτω των τεσσερισήμισι ωρών. Πού και πού άνθρωποι στο πλάι του δρόμου χειροκροτούν, ζητωκραυγάζουν και επευφημούν, πολλές φορές τους χαιρετάμε και εμείς και τους ευχαριστούμε για την υποστήριξή τους.

Πριν από το 15ο χιλιόμετρο η πρώτη ανηφόρα με κάνει να καταλάβω ότι τρέχω. Έχω μελετήσει το χάρτη, ξέρω ότι το δυσκολότερο κομμάτι της διαδρομής είναι από το 20ο μέχρι το 32ο. Εκεί πρέπει να έχω μεγάλα αποθέματα δυνάμεων. Από το 32ο χιλιόμετρο και μετά η διαδρομή σε πάει μόνη της, καθώς είναι κατηφορική. Σταματώ σχεδόν σε όλους τους σταθμούς νερού (ανά 2,5 χιλιόμετρα) και «ενεργειακών» ποτών (ανά 5 χιλιόμετρα). Μερικοί αθλητές σταματούν εδώ και κει και πηγαίνουν προς νερού τους. Εγώ μερίμνησα για αυτό στο στάδιο. Στις διασταυρώσεις υπάρχουν περιπολικά και αστυνομικοί που κρατούν τους ενοχλητικούς οδηγούς σε απόσταση (η εκδίκηση του πεζού). Υπάρχουν ταμπέλες σε όλο τη μήκος της διαδρομής για όλα τα χιλιόμετρα. Αυτό βοηθάει πολύ στο να ξέρεις με τι ρυθμό πηγαίνεις. Κοιτάζω το ρολόι μου, είμαι ικανοποιημένος. Προσπερνώ πολλούς αθλητές. Για μια στιγμή σκέπτομαι να κόψω ρυθμό για να εξοικονομήσω δυνάμεις για το δύσκολο τμήμα που προανέφερα. Επικρατεί όμως η σκέψη ότι αν προσπαθήσω να συγκρατήσω τον εαυτό μου κάτω από τον φυσικό ρυθμό του θα χάσω όχι μόνο χρόνο, αλλά ίσως τελικά αυτό να με κουράσει και περισσότερο. Συνεχίζω. Μερικοί τρέχουν σε παρέες και αστειεύονται μεταξύ τους. Ακόμη έχουμε πολλές δυνάμεις. Μερικές φορές συναντώ αιθέριες υπάρξεις, πόσο όμορφα σμιλεύει το τρέξιμο το γυναικείο σώμα… γκουχ, γκουχ. Πάντως, μη φανταστείτε ότι όλοι όσοι έτρεχαν ήταν αθλητικοί τύποι με γυμνασμένα σώματα. Ήταν άνθρωποι όλων των ηλικιών (το εννοώ, ακόμη και γέροντες) και σωματότυπων, οι οποίοι βέβαια ασχολούνται κάποιο καιρό με το τρέξιμο (ο Μαραθώνιος προϋποθέτει μακροχρόνια άθληση στο δρόμο και, πέραν αυτής, εντατική προπόνηση κάποιες εβδομάδες νωρίτερα).

20ο χιλιόμετρο, αρχίζουν τα πιο δύσκολα. Έχω δυνάμεις, συνεχίζω. Ατυχία, αισθάνομαι ενόχληση στο δεξιό πόδι, καταλαβαίνω ότι έχω φουσκάλα στο μικρό δάκτυλο. Αγνοώ τον πόνο. Οι σταθμοί νερού είναι μια καλή αφορμή για να επιβραδύνω, καθώς πίνω νερό, και να ανακτήσω κάποιες δυνάμεις. Ξαφνικά, αισθάνομαι ξυράφια στο σημείο που έβγαλα τη φουσκάλα, πρέπει να έσπασε. Ο πόνος είναι οξύς, αλλά τον αγνοώ (πονούν μωρέ τα παλικάρια; :P), όταν μετά τον τερματισμό έβγαλα το παπούτσι μου, είδα ότι είχε γεμίσει με αίμα και από το δάκτυλο κρέμονταν κομμάτια δέρματος. Κάποια στιγμή βλέπω ένα απίστευτο θέαμα. Ένας τύπος ντυμένος με στολή Ρωμαίου λεγεωνάριου, κράνος, θώρακα, (μεταλλικά παρακαλώ) ακόντιο, τετράγωνη ασπίδα τρέχει λίγο μπροστά μου. Οι άλλοι δρομείς τον κοιτούν και όσοι έχουν μαζί τους κινητά με φωτογραφικές μηχανές τον αποθανατίζουν. Δεν ξέρω αν είναι Ιταλός ή Έλληνας που θέλει να παραστήσει τον ημεροδρόμο (οι στρατιωτικοί αγγελιοφόροι στην αρχαία Ελλάδα έτρεχαν με όλο τον οπλισμό τους) αλλά βρήκε μόνο στολή ρωμαίου. Τον αριθμό του τον έχει κολλήσει στην τετράγωνη ρωμαϊκή ασπίδα.

Προσεγγίζω το 30ο χιλιόμετρο. Προσπαθώ να βρω μέσα μου αποθέματα δύναμης. «Ντοπάρομαι» κάνοντας διάφορες σκέψεις ή παίζοντας στο mp3 του μυαλού μου διάφορους εμψυχωτικούς σκοπούς, π.χ. τους «Δρόμους της φωτιάς». Άλλες φορές προσπαθώ να αδειάσω το μυαλό μου και να συγκεντρωθώ μόνο στο δρόμο. Έχουν αρχίσει μικροενοχλήσεις στους μύες και στις αρθρώσεις. Κάποια σημεία πριν και μετά το 30ο χιλιόμετρο είναι πραγματικά κολασμένα. Η ανισόπεδη διάβαση του Σταυρού είναι το χειρότερο σημείο ή εγώ είμαι καταπονημένος. Επικαλούμαι τα Θεία. Λίγο αργότερα, δοκιμάζω τους αρχαίους θεούς. Πολλοί σταματούν, υποθέτω προσωρινά οι περισσότεροι, ή συνεχίζουν βαδίζοντας. Σε ένα ή δύο σημεία κάνω μερικά βήματα βαδίζοντας, αλλά μόνο για κάποια δευτερόλεπτα. Προσέχω για τους δείκτες των χιλιομέτρων, πόσο αργά και βασανιστικά διαδέχονται ο ένας τον άλλο… Περιμένω το 32, το τέλος ουσιαστικά της ανάβασης και αρχή της κατάβασης. Επιτέλους.

Η κατηφόρα διευκολύνει πολύ τα πράγματα, αλλά το καταπονημένο σώμα μου υποφέρει με κάθε βήμα. Πρέπει να συνεχίσω, τώρα που έφαγα τον γάιδαρο δεν θα σταματήσω στην ουρά. Θα τερματίσω πάση θυσία. Βρίσκομαι πλέον στην Αγία Παρασκευή. Οι λιγοστοί θεατές εξακολουθούν να μας επευφημούν, ανταποδίδω με έναν κουρασμένο χαιρετισμό. Μπαίνει ιδρώτας στα μάτια μου και αυτά τσούζουν. Η διαφορά θερμοκρασίας από τα σημεία με σκιά σε αυτά που είναι εκτεθειμένα στον ήλιο είναι μεγάλη. Προσπαθώ να μένω στον ήλιο, θέλω να διατηρώ το σώμα μου ζεστό.

Χαλάνδρι, Χολαργός, πλησιάζω όλο και περισσότερο. Ο κραδασμοί με τσακίζουν με κάθε βήμα, αλλά δεν κάνω πίσω, θα δείξω στον πόνο ποιος είναι το αφεντικό! Ξαφνικά συνειδητοποιώ ότι ο αριθμός των χιλιομέτρων που απομένουν μέχρι τον τερματισμό είναι μονοψήφιος. Δεν υπάρχει περίπτωση να μην τερματίσω. Κοιτάζω το ρολόι, πηγαίνω καλύτερα από όσο περίμενα! Μπαίνω στην Κηφισίας, πόσες φορές έχω βρεθεί εδώ, πόσο αλλιώτικα μοιάζουν όλα τώρα. Βασιλέως Κωνσταντίνου, μένουν 2 χιλιόμετρα, μα μοιάζουν τόσο πολλά! Εδώ υπάρχουν πολλοί θεατές, περιμένουν τους δικούς τους και χειροκροτούν. Προσπερνώ λίγο το Παναθηναϊκό Στάδιο (έτσι είναι η διαδρομή), μια στροφή και να, η είσοδος του σταδίου, μένουν 195 μέτρα, η αψίδα τερματισμού είναι στο βάθος, τα μάτια μου βουρκώνουν, μα ακόμη και αυτά τα 195 μέτρα μοιάζουν τόσο πολλά. Είναι απορίας άξιο να σου φαίνονται πολλά 195 μέτρα όταν έχεις τρέξει ήδη για 42 χιλιόμετρα.

Κοιτάζω το χρονόμετρο του σταδίου, είναι ακόμη κάτω από τις τεσσερισήμισι ώρες, τέλεια. Διασχίζω την αψίδα και σταματώ, η σκέψη που κάνω: «τώρα δεν χρειάζεται να τρέχω άλλο. Τώρα, μπορώ να σταματήσω». «Συγχαρητήρια. Είστε καλά;» με ρωτά ένα εθελοντής. «Μια χαρά» απαντώ χαμογελώντας κουρασμένα. Περνώ από τη διαδικασία τερματισμού, παραλαμβάνω τα ρούχα μου που έχουν ήδη φτάσει στο στάδιο και περπατώντας σαν νευρόσπαστο (σχεδόν δεν μπορώ να λυγίσω τα γόνατα) περιφέρομαι περιμένοντας τους δικούς μου.

Στο λαιμό μου κρέμεται το αναμνηστικό μετάλλιο. Δύο θεσπέσιες, λιμπιστές αμερικανιδούλες μου ζητούν να τις φωτογραφίσω με δύο διαφορετικές μηχανές, το κάνω ευχαρίστως. Μετά, τρέχω στο κιγκλίδωμα και αρχίζω να χειροκροτώ αυτούς που τερματίζουν μετά από μένα. Δεν είμαι εγκάρδιος, εκδηλωτικός τύπος, αλλά ξέρω τι έχουν τραβήξει, στα πρόσωπά τους βλέπω τον δικό μου πόνο. Μετά από ώρα, τερματίζει και ο «λεγεωνάριός» μας, μπράβο του το θηρίο. Δεν το περίμενα. Ένας Ιάπωνας τερματίζει βιντεοσκοπώντας τους θεατές. Κάποια στιγμή με παίρνουν και φεύγουμε. Στο σπίτι των γονιών μου, όπου με περιμένει ένα πλούσιο τραπέζι, κάνω ντουζ και αποκαλύπτονται όλες οι «ζημιές».Οι θηλές στο στήθος μου έχουν ματώσει από την τριβή, όλο το σώμα μου έχει ερεθιστεί, μασχάλες, βουβωνική χώρα, το μικρό μου δάκτυλο είναι σε άθλια κατάσταση, όπου και να πέσει το νερό, πονάω. Στο σπίτι μου με έφερε ο πατέρας μου με το αυτοκίνητό του. Σχεδόν δεν μπορώ να περπατήσω, κάθομαι λοιπόν εδώ στον υπολογιστή και μπλογκάρω. Μετάνιωσα; Όχι! Άξιζε όσα έδωσα και ακόμη περισσότερα. Είναι από τις πιο δυνατές εμπειρίες της ζωής μου και δεν θα την άλλαζα με τίποτα. Πιστεύω ότι αποκόμισα πολλά πράγματα, πράγματα που δεν μπορώ να προσδιορίσω ίσως τώρα σε όλη τους την έκταση.

Θα είμαι του χρόνου εκεί; Είναι νωρίς ακόμη για να πω με σιγουριά. Δεν το αποκλείω και, αν το αποφασίσω, θα είμαι καλύτερα προπονημένος.

ΝΕΝΙΚΗΚΑΜΕΝ!
Ευχαριστίες:
Θα ήταν παράλειψή μου αν δεν εξέφραζα τις ευχαριστίες μου στους εθελοντές που ήταν πάντα πρόθυμοι να βοηθήσουν και πάντα έδειχναν ειλικρινές ενδιαφέρον για τους δρομείς.

Σημειώσεις:
Οι ακριβείς χρόνοι θα μας σταλούν ταχυδρομικά και θα ανακοινωθούν και στο Διαδίκτυο, διστάζω να αναφέρω το χρόνο μου, καθώς αυτό θα αποκάλυπτε ουσιαστικά την ταυτότητά μου σε οποιονδήποτε θα ήθελε να την αναζητήσει. Έχω επιλέξει να ιστολογώ ανώνυμα έστω και αν θεωρώ ότι δεν έχω τίποτα να φοβάμαι (ελπίζω).

Νενικήκαμεν! – Α΄ μέρος

Το μήνυμα έφτασε στον προορισμό του και ο δρομέας είναι ζωντανός…. ή σχεδόν ζωντανός. - Εικονίζεται η μία όψη του μεταλλίου τερματισμού.


Θα ήθελα να σκιτσάρω κάτι, αλλά δεν είμαι σε θέση να το κάνω αυτή τη στιγμή. Παρά τον κόπο και τον πόνο, η εμπειρία του Μαραθωνίου ήταν για μένα κάτι ξεχωριστό, κάτι το οποίο άξιζε τον ιδρώτα και το αίμα που έχυσα. Ήταν μια εμπειρία ζωής, για αυτά τα οποία χρειάστηκε να υπερβώ για να φτάσω από το σημείο Α (Μαραθώνας), στο σημείο Β (Καλλιμάρμαρο Παναθηναϊκό Στάδιο).

Παρακάτω περιγράφω τα γεγονότα των δύο τελευταίων ημερών (Σάββατο 4/11 και Κυριακή 5/11) με τη σειρά τους.

Το πρωί του Σαββάτου πήγα στο κλειστό γήπεδο ξιφασκίας στο Ελληνικό και παρέλαβα τον αριθμό μου, το τσιπ χρονομέτρησης, οδηγίες και κάποιο άλλο υλικό (διαφημιστικά κ.λπ.). Το απόγευμα πήρα την απόφαση να πάω και στο Pasta Party, απόφαση που μάλλον ήταν λανθασμένη, καθώς η μετάβαση ξανά στο Ελληνικό και η επιστροφή με το τραμ ήταν χρονοβόρες και τελικά κοιμήθηκα αργότερα από όσο υπολόγιζα (είχα προγραμματίσει να σηκωθώ στις 04:30, για να είμαι στο σημείο αναχώρησης των πούλμαν για τον Μαραθώνα, έξω από το Καλλιμάρμαρο, στις 6 (τα πούλμαν αναχωρούσαν από τις 06:00 μέχρι τις 06:30). Όπως και να έχει, ένας μόνος άνθρωπος δεν έχει και πολλά να κάνει σε τέτοιες συγκεντρώσεις, θα μπορούσα να είχα φάει τη μακαρονάδα μου στο σπίτι ή σε κάποιο εστιατόριο του κέντρου εξοικονομώντας χρόνο ανάπαυσης.

Επιστρέφοντας το βράδυ έκανα όλες τις ετοιμασίες μου και έπεσα στο κρεβάτι μου κατά τις 11. Γράφω «έπεσα στο κρεβάτι μου» και όχι «κοιμήθηκα» διότι τελικά είναι ζήτημα αν κοιμήθηκα 2 ώρες από την υπερένταση, τις σκέψεις και το φόβο μου για το αν θα κατόρθωνα να τερματίσω. Μήπως τελικά είχα κάνει μια μεγάλη ανοησία; Δεν θα ήταν καλύτερα αν είχα δηλώσει συμμετοχή στη διαδρομή των 10 χιλιομέτρων; Τι ήθελα να αποδείξω;

Ξυπνάω από το ξυπνητήρι στις 04:30. Νοιώθω πανικό, η διάθεσή μου είναι χάλια «Τι έκανα ο ηλίθιος; Τι τους ήθελα τους Μαραθωνίους στα γεράματα;» Παίρνω το μετρό και φτάνω στο Καλλιμάρμαρο, η επιβίβαση γίνεται γρήγορα. Γενικά, η οργάνωση ήταν πολύ καλή, με μοναδική εξαίρεση ένα μπέρδεμα στη διαδρομή καθώς τρέχαμε στον Τύμβο των Μαραθωνομάχων. Στο πούλμαν ακούω διάφορες γλώσσες και καθόλου Ελληνικά, οι ξένοι δρομείς ήταν έτσι και αλλιώς πολύ περισσότεροι. Είναι δυνατόν από μια ολόκληρη Ελλάδα να μην υπάρχουν ούτε 1.500 δρομείς; Δυστυχώς, και στις μικρότερες διαδρομές, που δεν ενδιαφέρουν τους ξένους, η συμμετοχή ήταν μικρή. Για 5 και 10 χιλιόμετρα μιλάμε, ειδικά την πρώτη διαδρομή την κάνει μια οικογένεια μεταφέροντας και το μωρό με το καροτσάκι. Δεν θέλω να συνεχίσω, θα βγάλω πάλι πίκρα. Προσπαθώ να δυναμώσω τη θέλησή μου, «θα τα καταφέρω» λέω από μέσα μου.

Μαραθώνας, Η θερμοκρασία, σύμφωνα με το θερμόμετρο του Σταδίου στους 2οC. Είμαι ντυμένος όχι πολύ βαριά και τρέμω στη σκέψη (κυριολεκτικά και μεταφορικά) του τι έχει να γίνει όταν μισή ώρα πριν από την εκκίνηση θα πρέπει να βγάλουμε τα ρούχα και τις φόρμες για να μείνουμε με τα ρούχα που θα τρέξουμε (σορτάκι και αθλητικό φανελάκι για τους περισσότερους από τους δρομείς, εμού συμπεριλαμβανομένου - μπρρρρρρρρρρρρ). Μια ευχάριστη έκπληξη που δείχνει την καλύτερη οργάνωση αυτή τη χρονιά, εθελοντές μοιράζουν νάιλον σακούλες, για όσους ξέρουν, η συνήθης προσωρινή λύση για έναν αθλητή που περιμένει να τρέξει όταν κάνει κρύο. Ευτυχώς υπάρχουν αρκετές τουαλέτες, αλλά και πάλι σχηματίζουμε ουρές. Προσπαθώ να ζεσταθώ με ασκήσεις προθέρμανσης. Ο χρόνος προχωράει, παραδίδουμε τα ρούχα στα όρια του χρονικού ορίου (8 π.μ.), ευτυχώς, εντωμεταξύ η θερμοκρασία έχει ανέβει 2-3 βαθμούς. Φάγαμε πολύ κρύο.

Παίρνω τη θέση μου στο 4ο μπλοκ εκκίνησης – Υπάρχουν 4 μπλοκ, ανάλογα με την κατηγορία των αθλητών. Στο 1ο, μπροστινό μπλοκ, οι αθλητές Elite, διεθνείς, μεγάλες συμμετοχές. Στο 2ο μπλοκ διακεκριμένοι αθλητές, αθλητές με καλές επιδόσεις και αθλητές του Πανελλήνιου Πρωταθλήματος. Στο 3ο μπλοκ, αθλητές με επιδόσεις όχι τόσο καλές με αυτών του 2ου μπλοκ (δεν θέλω να σας ζαλίσω με λεπτομέρειες). Στο 4ο μπλοκ οι ασιγκαρού*, δηλαδή, όλοι οι άλλοι. Παρά το κρύο, χαμογελαστά πρόσωπα παντού, κέφι και ανυπομονησία. Δίνεται η εκκίνηση.

--- Συνεχίζεται ---

* Ασιγκαρού, η κατώτερη κατηγορία πολεμιστών στην Ιαπωνία την εποχή που κυριαρχούσαν οι Σαμουράι. Παρεμπιπτόντως, οι Ιάπωνες είχαν πολύ μεγάλη συμμετοχή.

Τετάρτη, Νοεμβρίου 01, 2006

I've got you under my skin

Βασισμένο σε σχέδιο του Vesalius. Η επιγραφή στα λατινικά (VIVITUR INGENIO CAETERA MORTIS ERUNT) σημαίνει "η διάνοια ζει, όλα τα άλλα είναι θνητά".
-
Πάντοτε με συνέπαιρναν και με βύθιζαν σε σκέψεις τα σχέδια ανατομίας προηγούμενων αιώνων. Θυμάμαι παιδί να χαζεύω μαγεμένος σχέδια του Leonardo Da Vinci και του Andrea Vesalius από το De humani corporis fabrica, που είχα βρει σε μια ιατρική εγκυκλοπαίδεια που υπήρχε στο σπίτι. Θυμάμαι ιδιαίτερα εκείνον τον σκελετό του Vesalius σκυμμένο πάνω από ένα κρανίο σε ένα βάθρο να σκέπτεται πάνω στη θνητότητα. Τι σκέψεις να είχα κάνει παιδί τότε, σκέψεις που έχω ξεχάσει, κοιτώντας με προσήλωση αυτό τον σκεπτόμενο σκελετό. Εκείνους τους αιώνες τα σχέδια ανατομίας δεν ήταν κάτι ψυχρό και λειτουργικό. Σκελετοί που τρέχουν και ασχολούνται με καθημερινές εργασίες, πτώματα που ανοίγουν πρόθυμα το θώρακά τους επιδεικνύοντας τα εσωτερικά τους όργανα σε ένα ιδιότυπο στριπτίζ ή μελαγχολικές ορχήστρες σκελετών βρεφών και εμβρύων σε τοπία και δάση από ανθρώπινα όργανα και αρτηρίες (Ryusch) είναι κάποια δείγματα που μπορείτε να βρείτε. Ήταν σαν να προσπαθούσαν να τονίσουν ότι αυτές οι απεικονίσεις δείχνουν τα οικοδομήματα της ζωής και όχι του θανάτου ή σαν να προσπαθούσαν να ξορκίσουν σκοτεινές σκέψεις. Καλλιτέχνες και γιατροί μοιραζόντουσαν εξίσου το ενδιαφέρον για την ανατομία και είχαν στην κατοχή τους αυτά τα σχέδια. Πριν από λίγες μέρες δεν μπόρεσα για άλλη μια φορά να αντισταθώ στον πειρασμό αυτών των εικόνων όταν στον Ελευθερουδάκη είδα ένα εξαιρετικό βιβλίο με μια μεγάλη συλλογή τέτοιων σχεδίων, από τα πρώτα δείγματα του 15ου αιώνα μέχρι και σύγχρονες ψηφιακές απεικονίσεις. Πρόκειται για το Human Anatomy των εκδόσεων Thames & Hudson (Benjamin A.Rifkin, Michael J.Ackerman και Judith Folkenberg).

Τίποτα καλύτερο από το να χαζεύεις μερικά τέτοια σχέδια ανατομίας, με εξαιρετικά συνοδευτικά κείμενα, συνοδεία ενός καλού ποτού λίγο πριν πέσεις για ύπνο.
Δείγματα από πολλές πηγές εδώ.

Είχε τη φήμη ότι έκανε το καλύτερο στριπτίζ.
...
Ενημέρωση Μαραθωνίου:
Σήμερα έκανα μια ήπια προπόνηση (μόνο 45 λεπτά, 8,5 χιλιόμετρα), ίσως να ακολουθήσει άλλη μια παρόμοια πριν από τη μεγάλη ημέρα. Είμαι σε καλή κατάσταση, ελπίζω να τερματίσω. Έχω αγωνία, είμαι λίγο νευρικός και ανυπομονώ. Αυτές τις ημέρες πρέπει να πάω να πάρω τον αριθμό μου, το τσιπ χρονομέτρησης και άλλα αντικείμενα που θα διανεμηθούν στους δρομείς.

Τρίτη, Οκτωβρίου 31, 2006

Τα φρουτάκια και τα φρούτα

Put the mouse down slowly!
...
Η υπόθεση του blogme.gr και του τρόπου που ενήργησαν οι αρχές μου θυμίζει μια άλλη περίπτωση, όχι παρόμοια, αλλά ενδεικτική του τρόπου λειτουργίας των ελληνικών αρχών. Θυμάστε την απαγόρευση όλων των ηλεκτρονικών παιγνίων σε καταστήματα (τα λεγόμενα ουφάδικα) το 2002 που λίγο έλειψε να συμπαρασύρει και τα Internet café; Είχε δημιουργηθεί τότε θόρυβος από γνωστό τηλε-εισαγγελέα δημοσιογράφο για τα παράνομα τυχερά ηλεκτρονικά παίγνια (τα λεγόμενα φρουτάκια) τα οποία παίζονταν υπό την κάλυψη επιχειρήσεων που παρείχαν τα τεχνικά παίγνια (τα βιντεοπαιχνίδια που έπαιζες με ένα κέρμα και η όλη ανταμοιβή σου ήταν η ψυχαγωγία που απολάμβανες). Το πρόβλημα είχε λάβει μεγάλες διαστάσεις αφενός μεν λόγω άγνοιας των αρχών που δεν μπορούσαν να κάνουν το διαχωρισμό και αφετέρου λόγω της διαφθοράς των αστυνομικών οργάνων (παίρνανε το κάτι τις τους και όλα καλά). Τι κάνει λοιπόν ο μεγάλος υπουργάρας; Τι κάνει το κράτος της μπαλαφάρας; Το πιο απλό από όλα. «Είμαι ανίκανος; Είμαι διεφθαρμένος; Ας την πληρώσουν οι άλλοι, εξάλλου τι πα να πει ηλεκτρονικά παιχνίδια; Μόνο αληταράδες τα παίζουν αυτά. Οι αξιοσέβαστοι άνθρωποι παίζουν τα παιχνίδια της δικής μας γενιάς, τάβλι, μπιλιάρδα και τα συναφή.» Με τη γνωστή τρίγωνη και αυταρχική λογική τους, με τρόμο μπροστά στην επίθεση που δεχόντουσαν από τα ασόβαρα ΜΜΕ, οι πολιτικοί μας απαγόρεψαν ΟΛΑ τα ηλεκτρονικά παίγνια σε δημόσιους χώρους.

Την περίοδο εκείνη είχαμε γίνει ανέκδοτο σε όλο τον κόσμο. Πολλοί αναρωτιόντουσαν αν παίζοντας με μια φορητή κονσόλα σε δημόσιο χώρο κινδύνευαν να συλληφθούν ή αν θα μπορούσε ένα κατάστημα να επιδεικνύει δημόσια κονσόλες όπως το Play Station. Ζήτημα είχε δημιουργηθεί και με τα Internet Café, αφού σε κάποιες επαρχιακές πόλεις είχαν γίνει συλλήψεις ιδιοκτητών τους και κατασχέσεις υπολογιστών. Όλα αυτά σε μια εποχή όπου ο καθένας με ένα υπολογιστή και μια σύνδεση στο Διαδίκτυο μπορεί να στοιχηματίσει σε όλο τον κόσμο, για τα πάντα. Αφήνω στην άκρη το θέμα της υποκρισίας ενός κράτους που ουσιαστικά δεν επιδιώκει να προστατέψει τους πολίτες του από το τζόγο, αλλά το μονοπώλιο το δικό του και των επιχειρηματιών-πελατών του (πολλοί έλεγαν ότι οι πιέσεις των διαφόρων καζίνων και τζογο-επιχειρηματιών οδήγησαν σε αυτή την απαγόρευση).

Αυτά, παρά το γεγονός ότι:

α) τα βιντεοπαιχνίδια, δεν θα διστάσω να το πω, είναι ένα σύγχρονο πολιτιστικό προϊόν και αναπόσπαστο μέρος της σύγχρονης κουλτούρας. Είναι κάτι αντίστοιχο του κινηματογράφου τις πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα.

β) τα βιντεοπαιχνίδια είναι μοχλός ανάπτυξης της τεχνολογίας, καθώς πολλά ταλέντα του κλάδου της ανάπτυξης λογισμικού κάνουν την εμφάνισή τους, ωριμάζουν και δραστηριοποιούνται στο χώρο.

γ) τα παιχνίδια που παίζονται στους υπολογιστές ή στις κονσόλες δεν φτάνουν σε τεχνικό επίπεδο ούτε υποκαθιστούν εξελιγμένα παιχνίδια εικονικής πραγματικότητας που παρέχονται στους χώρους ψυχαγωγικών ηλεκτρονικών παιχνιδιών και που μπορεί να απολαύσει και ο λιγότερο προνομιούχος νέος με ένα μικρό μέρος από το χαρτζιλίκι του (που ο μπαμπάς και η μαμά του δεν μπορούν να του πάρουν Play Station ή Xbox για το σπίτι).

δ) τα ψυχαγωγικά ηλεκτρονικά παιχνίδια είναι για πολλούς νέους (ιδίως για τους λιγότερο προνομιούχους όπως αναφέρω και παραπάνω) η πρώτη επαφή με την τεχνολογία των υπολογιστών και το έναυσμα, για όσους έχουν την κλίση, να ασχοληθούν περισσότερο.

Η τεχνοφοβική και κρατικίστικη κοινωνία μας φυσικά δεν σκαμπάζει από αυτά και έτσι με ελάχιστες αντιδράσεις πέρασε το νομοσχέδιο για τα «φρουτάκια». Εντύπωση μου είχε κάνει εκείνη την εποχή (για πριν από 3-4 χρόνια μιλάμε) η άγνοια και η τεχνοφοβία που επεδείκνυαν και οι δημοσιογράφοι. Για άλλη μια φορά ήταν οι άλλοι που «δεν μας καταλάβαιναν».

Πώς και θυμήθηκα όμως το θέμα; Γιατί ευτυχώς «Έστι Ευρωπαϊκής Ένωσης οφθαλμός, oς τα πανθ’ ορά». Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο απεφάνθη τελικά ότι η νομοθεσία αυτή είναι ασύμβατη με το κοινοτικό δίκαιο. Διάβασα μάλιστα και στο in.gr, δυστυχώς δεν μπορώ να εντοπίσω τώρα την είδηση, ότι για να αποφύγουμε την «καμπάνα» πρόκειται σύντομα να ετοιμαστεί νομοσχέδιο που θα καθορίζει το πλαίσιο για τη λειτουργία δημόσιων χώρων ψυχαγωγίας ηλεκτρονικών παιγνίων. Δείτε τη σχετική είδηση στο Lawnet.

Φοβάμαι πως και σήμερα, όπως και τότε, νέες στιγμές δόξας και μεγαλείου μας περιμένουν εξ’ αφορμής της υπόθεσης blogme.gr. Δείτε τι αναφέρουν στο ArxediaMEDIA, στο κείμενο με τίτλο "Παρακολούθησε live το Internet Governance Forum # UPDATE". Γιατί ρε βρωμομπλόγκερ παραποιείτε την αλήθεια και εκθέτετε την κυβέρνηση (κατά δήλωση του κυβερνητικού εκπροσώπου Ρουσόπουλου); Ε!; Σύντομα όμως το ΚΡΑΤΟΣ ΘΑ ΠΑΡΕΜΒΕΙ ΑΣΥΔΟΤΑ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΑ! Έλεος! Οι άνθρωποι έχουν τόση άγνοια ώστε καταντούν επικίνδυνοι.

Δευτέρα, Οκτωβρίου 30, 2006

...on my corns too long you've tread... - Ενημερώθηκε

"I've labored long and hard for bread,
For honor and for riches
But on my corns too long you've tread,
You fine-haired sons-of-bitches.
Black Bart, the P o 8"

Σε ελεύθερη απόδοση:

Μόχθησα πολύ καιρό για το ψωμί,
Για την τιμή και για τα πλούτη
Μα εσείς τσαλαπατούσατε συνέχεια τα σπαρτά μου,
Ομορφόπαιδα του κώλου.
Black Bart, ο P o 8

Περισσότερες πληροφορίες εδώ: http://www.blackbart.com/legend.html

Ιστολόγε, ενθυμού το blogme.gr

O Teacher Dude έχει ετοιμάσει ένα καλό μήνυμα το οποίο μπορείτε να αποστείλετε στο Παγκόσμιο Φόρουμ για τη Διακυβέρνηση του Διαδικτύου. Φυσικά, μπορείτε να συντάξετε το δικό σας μήνυμα. Τα στοιχεία επικοινωνίας θα τα βρείτε επίσης στο ιστολόγιο του Teacher Dude.

Εγώ έστειλα ήδη μήνυμα, νομίζω ότι πρέπει να στείλουμε όλοι, διαδώστε το.
...
Ενημέρωση
Το θέμα του blogme.gr ήδη παίρνει διαστάσεις, δείτε εδώ.

Κυριακή, Οκτωβρίου 29, 2006

ΟΥ ΓΑΡ ΠΥΓΜΑΧΟΙ ΕΙΜΕΝ ΑΜΥΜΟΝΕΣ ΟΥΔΕ ΠΑΛΑΙΣΤΑΙ, ΑΛΛΑ ΠΟΣΙ ΚΡΑΙΠΝΩΣ ΘΕΟΜΕΝ ΚΑΙ ΝΗΥΣΙΝ ΑΡΙΣΤΟΙ (Οδύσσεια θ, 245)

Θραύσμα από ερυθρόμορφο αγγείο, ιδιωτική συλλογή Περαστικού. (Ελπίζω να μην το πάρει κανένας στα σοβαρά αυτό και με τρέχουνε για αρχαιοκαπηλία.)
...
Το κείμενο που ακολουθεί είναι παραλλαγή προηγούμενης καταχώρισης που έχασα.
...
Τη φράση του τίτλου απευθύνει ο Αλκίνοος, βασιλιάς των Φαιάκων στον Οδυσσέα αναφερόμενος στον ευγενικό λαό του. Σε ελεύθερη απόδοση σημαίνει «Μπορεί να μην είμαστε πρώτοι στην πάλη ή στην πυγμαχία, αλλά είμαστε άφταστοι στο δρόμο και άριστοι στα πλοία».

Ο δρόμος, το τρέξιμο είναι και η δική μου αγάπη. Μη φανταστείτε ότι είμαι κανένας αθλητικός τύπος που γυμνάζεται από τα γεννοφάσκια του. Καμία σχέση. Ξεκίνησα να τρέχω συστηματικά πριν από δυόμισι περίπου χρόνια, σε ηλικία 37 ετών, με αρχικό στόχο να προστατεύσω την υγεία μου και να αποκτήσω κάποια αποδεκτή φυσική κατάσταση, καθώς κάνω μια καθιστική εργασία. Σύντομα όμως ανακάλυψα και τα άλλα οφέλη που προσφέρει η άσκηση, στο πνεύμα και στην ψυχή. Πολλές ιδέες μου, ακόμη και για αυτά τα κείμενα και σκίτσα, τις κατεβάζω όταν τρέχω.

Ήταν πριν από μερικές εβδομάδες που μου γεννήθηκε η επιθυμία να τρέξω στον Κλασικό Μαραθώνιο που διοργανώνεται κάθε χρόνο. Άρχισα να εντατικοποιώ τις προπονήσεις μου, διανύοντας όλο και μεγαλύτερες αποστάσεις, και όταν πλέον κατάφερα να τρέξω 30 χιλιόμετρα σε 3 ώρες θεώρησα ότι θα ήμουν ικανός να τερματίσω και έλαβα τη μεγάλη απόφαση. Πριν από λίγες ημέρες δήλωσα συμμετοχή καταβάλλοντας το αντίτιμο των 25 ευρώ και την επόμενη Κυριακή, στις 5 Νοεμβρίου, θα βρεθώ στην εκκίνηση, στον Μαραθώνα, και ελπίζω και στον τερματισμό, στο Καλλιμάρμαρο Παναθηναϊκό Στάδιο. Λένε ότι ο τρόπος που αισθάνεται ένας μαραθωνοδρόμου καθώς τερματίζει είναι απερίγραπτος. Θα σας μεταφέρω τις εντυπώσεις μου.

Κάποιος μπορεί να αναρωτηθεί, κάποιοι με ρώτησαν, γιατί το κάνω αυτό. Δεν είναι απαραίτητο για την υγεία μου, κάθε άλλο μάλιστα, είναι μια μεγάλη καταπόνηση. Δεν έχω να κερδίσω κάτι από αυτή την υπόθεση και δεν με αναγκάζει κανένας να υποβληθώ σε μια τέτοια δοκιμασία. Η απάντηση ίσως να είναι ότι το κάνω ακριβώς για αυτό. Το κάνω διότι είναι κάτι εντελώς περιττό. Το κάνω διότι είναι κάτι πέραν του ελεεινού ζυγού της αναγκαιότητας που καθορίζει άλλες πτυχές της ζωής μου. Θα τρέξω 42,195 χιλιόμετρα διότι έτσι μου αρέσει και για κανέναν άλλο λόγο και σκοπεύω να το ευχαριστηθώ στο έπακρο, για κάθε σταγόνα ιδρώτα που θα χύσω!

Παράλληλα με τον Μαραθώνιο, δρομείς θα τρέξουν και σε άλλες δύο μικρότερες διαδρομές, των 5 και 10 χιλιομέτρων. Αν και οι κανονικές προθεσμίες δήλωσης συμμετοχής έχουν κλείσει, παρέχεται νομίζω η δυνατότητα εγγραφής με μια επιπλέον χρέωση 5 ευρώ. Πληροφορίες θα βρείτε στον επίσημο δικτυακό τόπο της διοργάνωσης, εδώ.

ΥΠΕΝΘΥΜΙΣΗ

Δεν ξεχνάμε το ζήτημα του blogme.gr και την απαράδεκτη συμπεριφορά των αρχών. Σε άλλη περίπτωση, όταν μια ιστολόγος είχε δεχθεί μια εξαιρετικά χυδαία επίθεση, με στήσιμο ιστολογίου που έφερε στον τίτλο του το όνομά της και περιείχε ξεκάθαρα υβριστικά και συκοφαντικά σχόλια, την είχα προτρέψει να απευθυνθεί στη δίωξη ηλεκτρονικού εγκλήματος. Εδώ όμως πρόκειται για κάτι ολότελα διαφορετικό. Με βάση όσα γνωρίζω, ο ιδιοκτήτης ενός ιστολογίου/blog aggregator (καταλόγου άλλων ιστολογίων) συνελήφθη με τη διαδικασία του αυτοφώρου διότι παρείχε RSS feed από άλλο ιστολόγιο, σατιρικού περιεχομένου, κατόπιν της υποβολής μήνυσης από «δημόσιο πρόσωπο» που θεώρησε ότι θιγόταν. Περίπου, κάτι σαν να συλλαμβάνεις τους υπευθύνους του Google για σατιρικούς δικτυακούς τόπους π.χ. για τον πρόεδρο Μπους που ενδέχεται να εμφανιστούν στα αποτελέσματά του. Σκεφθείτε για παράδειγμα πόσοι δικτυακοί τόποι υπάρχουν που σατιρίζουν πολιτικά πρόσωπα, του πλανητάρχη μη εξαιρουμένου. Η σπουδή των αρχών εικάζω ότι έχει να κάνει και με κάποια επιρροή του ατόμου. Ισονομία στην Ελλάδα είπατε; Το άλλο με τον Τοτό το ξέρετε;

Νομίζω ότι θα ήταν καλό αν ο διαχειριστής του blogme.gr συνέτασσε μια αναλυτική παρουσίαση της υπόθεσης στα Ελληνικά και στα Αγγλικά ώστε να αναδημοσιευτεί σε ιστολόγια, ελληνικά και του εξωτερικού και η υπόθεση να προβληθεί από τα ΜΜΕ και σε διάφορα fora. Φαίνεται ότι κάποιοι συνεχίζουν να λειτουργούν με νοοτροπία πασά και με άτεγκτο αυταρχικό πνεύμα, αμφιβάλω δε και για τη νομιμότητα των ενεργειών τους (δείτε το νομικό επιχείρημα στο προηγούμενο κείμενο). Με δική τους ευθύνη υπάρχει το ενδεχόμενο διασυρμού και γελοιοποιήσεις της χώρας. Ζούμε και σήμερα σε ένα είδος κατοχής, υπό τον βαρύ ζυγό της βλακείας.

Αυτό δεν θα περάσει έτσι.

Παρασκευή, Οκτωβρίου 27, 2006

Χάλια μαύρα, ιστορίες για αγρίους και τριτοκοσμικά

Η παραπάνω εικόνα από το magicasland. Διαβάστε παρακάτω και θα καταλάβετε. Η πρώτη σύλληψη Έλληνα ιστολόγου με τη διαδικασία του αυτοφώρου για την παραπομπή σε δικτυακό τόπο που κάποιος θεώρησε συκοφαντικό. Η Δημοκρατία μας μπορεί πλέον να ανταγωνιστεί αυτήν της Κίνας.


Πρέπει να διανύουμε δύσκολες μέρες, χμμμ λέτε να συμβαίνει τίποτα με τα άστρα και τους πλανήτες; Καλά, καλά, μην πετάτε αντικείμενα.

Όπως είχα γράψει, πρόσφατα αντιμετώπισα πρόβλημα με τον υπολογιστή μου και, μιας και είχε τα χρονάκια του, αποφάσισα να τον αντικαταστήσω. Δυστυχώς, ο καινούριος υπολογιστής άντεξε για πέντε (5) μερούλες μετά την παρέλευση των οποίων κατέβηκε σε απεργία συμπαράστασης προς του εκπαιδευτικούς. Περιττό να πω ότι παραλίγο να πάθω εγκεφαλικό. Τέλος καλό όμως όλα καλά. Σήμερα ήλθε ο τεχνικός και άλλαξε το τροφοδοτικό σε 5 λεπτά και αυτό ήταν όλο (και να σκεφθείτε ότι χρησιμοποιώ και UPS για την προστασία του συστήματος).

Συνδέομαι λοιπόν στο Διαδίκτυο πριν από λίγο και με υπόδειξη της Artanis μαθαίνω για αυτή την απίστευτη ιστορία σχετικά με το blogme.gr. Νομικός δεν είμαι, αλλά δεν καταλαβαίνω με ποιον τρόπο μπορεί να συλληφθεί κάποιος για απλή παραπομπή σε ένα άλλο blog (μέσω σύνδεσης, RSS feed κ.λπ.) εφόσον (αντιγράφω από το blogme):

ΠΡΟΕΔΡΙΚΟ ΔΙΑΤΑΓΜΑ ΥΠ' ΑΡΙΘ. 131 (ΦΕΚ Α´ 116/16.05.2003)Προσαρμογή στην Οδηγία 2000/31 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου σχετικά με ορισμένες νομικές πτυχές των υπηρεσιών της κοινωνίας της πληροφορίας, ιδίως του ηλεκτρονικού εμπορίου, στην εσωτερική αγορά.

4. Ευθύνη των μεσαζόντων παροχής υπηρεσιών.

Αρθρο 11

Απλή μετάδοση

1. Σε περίπτωση παροχής μιας υπηρεσίας της κοινωνίας της πληροφορίας συνισταμένης στη μετάδοση πληροφοριών που παρέχει ο αποδέκτης της υπηρεσίας σε ένα δίκτυο επικοινωνιών ή στην παροχή πρόσβασης στο δίκτυο επικοινωνιών, δεν υφίσταται ευθύνη του φορέα παροχής υπηρεσιών όσον αφορά τις μεταδιδόμενες πληροφορίες, υπό τους όρους ότι ο φορέας παροχής υπηρεσιών:

α) δεν αποτελεί την αφετηρία της μετάδοσης των πληροφοριών,

β) δεν επιλέγει τον αποδέκτη της μετάδοσης και

γ) δεν επιλέγει και δεν τροποποιεί τις μεταδιδόμενες πληροφορίες.

2. Οι δραστηριότητες μετάδοσης και παροχής πρόσβασης που αναφέρονται στην παράγραφο 1 περιλαμβάνουν την αυτόματη, ενδιάμεση και προσωρινή αποθήκευση των μεταδιδομένων πληροφοριών, στο βαθμό που η αποθήκευση εξυπηρετεί αποκλειστικά την πραγματοποίηση της μετάδοσης στο δίκτυο επικοινωνιών και η διάρκειά της δεν υπερβαίνει το χρόνο που είναι ευλόγως απαραίτητος για τη μετάδοση.


Όσοι μεθοδεύουν την αστυνόμευση της πληροφορίας, τον περιορισμό της ελευθερίας του λόγου και τον μετασχηματισμό της σε αποκλειστικό προνόμιο των επαγγελματιών των ΜΜΕ και των πολιτικών, πρέπει να μας βρουν όλους ενωμένους εναντίον τους.

Η ΥΠΟΘΕΣΗ ΘΑ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΕΙΤΑΙ ΚΑΙ ΣΤΟ ΘΕΜΑ ΘΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΕΙΑ. ΕΝΔΕΧΟΜΕΝΩΣ ΘΑ ΣΥΝΕΧΙΣΩ ΜΕ ΑΓΓΛΟΦΩΝΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΘΑΙΝΟΥΝ ΟΛΟΙ ΤΑ ΡΕΖΙΛΙΚΙΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΗ ΜΠΑΛΑΦΑΡΑ ΠΟΥ ΚΥΡΙΑΡΧΕΙ ΣΤΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΩΝ ΘΕΣΜΩΝ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ

Τη δίωξη που υφίσταται το blogme τη θεωρώ επίθεση εναντίον μου και εναντίον κάθε άλλου ιστολόγου, αλλά και κάθε ανθρώπου που υπερασπίζεται και διεκδικεί την ελευθερία στο Διαδίκτυο.

Δευτέρα, Οκτωβρίου 23, 2006

Προγεννητική εμπειρία

Για αυτόν η ζωή δεν ήταν παρά ένα βάρος, την ένοιωθε σαν ένα σακί τσιμέντο που κουβαλούσε στους ώμους του. Ήταν ένα βράδυ που πήγε στο λουτρό για να ξυριστεί όταν, χωρίς να το σκεφτεί πολύ, πήρε ένα ακονισμένο ξυράφι και το έσυρε από τη μία άκρη του λαιμού του στην άλλη. Αντίκρισε με κενό βλέμμα το αίμα του να πιτσιλάει τον καθρέπτη του μπάνιου σχηματίζοντας μοτίβα που θύμιζαν έργο του Πόλοκ και λίγο μετά σωριάστηκε στο πάτωμα.

Ένοιωσε το σώμα του να δονείται και λίγο μετά τυλίχτηκε στο σκοτάδι, εκτός από ένα φως που φαινόταν κάπου στο βάθος. Ήταν σαν να βρισκόταν μέσα σε ένα τούνελ ή ένα πηγάδι. «Λες να υπάρχει πράγματι ζωή μετά θάνατον;» αναρωτήθηκε, «τι μου συμβαίνει τώρα;». Ένοιωσε μια δύναμη να τον σπρώχνει προς το φως που όλο και μεγάλωνε, καταλαμβάνοντας μεγαλύτερο μέρος του οπτικού του πεδίου. «Σίγουρα κάτι καλύτερο θα ακολουθεί, σκέφτηκε, αλλά μετά ένοιωσε φόβο, καθώς θυμήθηκε ότι στα περισσότερα θρησκευτικά/μεταφυσικά συστήματα η αυτοκτονία είναι κάτι που επισύρει μεταθανάτια τιμωρία… αν είχαν δίκιο…».

Το φως τώρα είχε μεγαλώσει πολύ, μια τελευταία ώθηση και βρέθηκε να κοιτάζει ένα τεράστιο πρόσωπο που φορούσε μια ιατρική μάσκα. Πίσω του είχε αφήσει τον κόλπο μιας γυναίκας. Όταν κατάλαβε τι είχε συμβεί έκανε να αφήσει μια κραυγή απελπισίας «Όχι πάλι!!!», αλλά την επόμενη στιγμή ξέχασε τα πάντα και από το στόμα του βγήκε το πρώτο κλάμα ενός μωρού.

Τετάρτη, Οκτωβρίου 18, 2006

Μικρές καταστροφές

Μερικές φορές, οι πιο μικρές καταστροφές μας φέρνουν στην πιο δεινή θέση.

Κυριακή, Οκτωβρίου 15, 2006

Κάτι εκλογές αλλιώτικες

Ήταν Οκτώβριος πάλι, του 1993, που οι εκλογές, βουλευτικές τότε, με βρήκαν να υπηρετώ την πατρίδα. Στον στρατό είχα καταταγεί το καλοκαίρι και εκείνη την περίοδο ήμουν "αλφάς"* στη σχολή εφέδρων αξιωματικών της Λαμίας. Τον καιρό εκείνον τα εκλογικά τμήματα τα φρουρούσε ακόμη ο στρατός. Μετά λοιπόν από την επιφυλακή για τις εκλογές (κομμένες οι άδειες) είχαμε και αυτό το καθήκον. Μας ανακοινώθηκε ότι θα φυλούσαμε εκλογικά τμήματα στην Ευρυτανία, θα μας μοίραζαν εκεί με τα ΡΕΟ στα διάφορα εκλογικά τμήματα και θα μέναμε εκεί για 2 ή 3 ημέρες.

Όταν έφτασε η καθορισμένη μέρα αναχώρησης, Παρασκευή μάλλον, καθώς οι εκλογές γίνονται πάντα Κυριακή, μας μοιράστηκαν στρατιωτικές μερίδες, φορτωθήκαμε στα ΡΕΟ και αναχωρήσαμε, όχι χωρίς διάθεση για χαβαλέ και με τον ενθουσιασμό μιας εκδρομής, μετά από την κλεισούρα τόσων εβδομάδων στο στρατόπεδο "...εσύ κοιμάσαι μ' άλλονε και εγώ με τον λοχία..." έλεγε το γνωστό σε όλους τους στρατευμένους τραγουδάκι. Ξεκινήσαμε χαρούμενοι μέσα στο ΡΕΟ, με πλάκες και πειράγματα, μέχρι που μετά από κάποια ώρα, αφού από το νομό Φθιώτιδας φτάσαμε στο νομό Ευρυτανίας, αρχίσαμε να αραιώνουμε, καθώς άρχισε η διανομή μας στα εκλογικά τμήματα. Στην αρχή ξεκινήσαμε από κωμοπόλεις, συνεχίσαμε σε μεγάλα χωριά, σε μικρότερα χωριά, σε χωριουδάκια, με το τοπίο να γίνεται όλο και πιο όμορφο, όλο και πιο ορεινό, όλο και πιο άγριο και ατιθάσευτο, μέχρι που στο όχημα, στην καρότσα, μείναμε μόνο εγώ και ένας "βητάς"*, ο Χ, καλό παιδί θυμάμαι, από την Κρήτη, τον τόπο και των γονιών μου.

Είχαμε πλέον αρχίσει να αναρωτιόμαστε σοβαρά πού μας πήγαιναν. Πραγματικά, είχαν περάσει ώρες που το όχημα αγκομαχούσε σε κακοτράχαλους δρόμους, ανεβοκατεβαίνοντας σε βουνά, έχοντας αφήσει πίσω και τους τελευταίους από τους υπόλοιπους συντρόφους μας. Το όχημα άρχισε κάποια στιγμή να κινείται κατηφορικά, αυτή τη φορά σε δύσβατο μονοπάτι, όλο βράχια. Οι κραδασμοί ήταν μεγάλοι και στις στροφές οι κλυδωνισμοί έντονοι. Με δυσκολία μέναμε στις θέσεις μας και κάποια στιγμή, το όχημα κτύπησε σε ένα μεγάλο κλαδί μα αποτέλεσμα να σπάσει κάποιο ξύλο και να παραμορφωθεί η κουκούλα. "Γάμα τα με κεφαλαία γράμματα!" ξέσπασε ο Ξ "μα πού μας πάνε;". Εγώ παρά το "κοπάνισμα" είχα μια περίεργη διάθεση, κουρασμένος ίσως και από το πολύωρο ταξίδι, παρατηρώντας αυτή την οργιώδη φύση που όμοιά της νομίζω ότι πρώτη φορά αντίκριζα, άρχισα να προσέχω από την πίσω, ανοικτή πλευρά του οχήματος, μέσα στη βλάστηση, μήπως διακρίνω κάποια νύμφη ή κανέναν σάτυρο με το σουραύλι του να μας κοιτάζουν περιπαιχτικά.

Μετά από μακρά κατάβαση, διάρκειας περίπου 2 ωρών, φτάσαμε επιτέλους στον προορισμό μας. Ήμαστε πλέον πολύ χαμηλά μέσα στην κοιλάδα, σε ένα μικρό οικισμό - δύο ή τρεις κατοικίες και μία εκκλησία με νεκροταφείο, η οποία βρισκόταν σε μια προεξοχή πάνω από ένα ποτάμι που βοούσε και το οποίο ήταν αόρατο μέσα στη βλάστηση και μόνο από τον υπόκωφο ήχο του γινόταν αντιληπτό σε εμάς, καθώς ξεχυνόταν από τα σπλάχνα της γης. Μας υποδέχθηκαν εκεί ένας γέρος και μια γραία, ανδρόγυνο, που κάτι μας φίλεψαν από τα δικά τους πενιχρά, κατάλαβα, αποθέματα και μας απήντησαν στην εύλογη απορία μας περί του ποιος θα ερχόταν να ψηφίσει εδώ λέγοντάς μας ότι την ημέρα των εκλογών θα κατέφθανε ικανό πλήθος από άλλα χωριά, αλλά και πόλεις από όλη την επικράτεια.

Μας έδειξαν το χώρο όπου θα μέναμε. Ήταν ένα δωμάτιο πρόχειρης κατασκευής, πιο πέρα, που, όπως μας είπαν, κάποτε ήταν αποθήκη για το σχολείο (άλλο ένα δωμάτιο σε μικρή απόσταση, πιο καλά κτισμένο), όπως μαρτυρούσαν και τα διάφορα υλικά που βρίσκονταν μέσα σε αυτό, ένας μαυροπίνακας, μια υδρόγειος, τρία ή τέσσερα θρανία. Το καλό ήταν ότι υπήρχαν και δύο ντιβανάκια που θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε. Τον ρόλο της τουαλέτας θα ανελάμβαναν οι παρακείμενοι θάμνοι και όσο για νερό... αυτό πήγαζε σιγά, σιγά, όχι από κάποια βρύση, αλλά κατευθείαν από το βράχο. Αυτό ήταν κάτι που πρώτη φορά έβλεπα, καθώς ακόμη και στις εκδρομές είχα συνηθίσει να θεωρώ ως "πηγή" διάφορες κατασκευές με κρουνούς για την καλύτερη εξυπηρέτηση των τουριστών. Αυτό που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση ήταν ένα τεράστιο δέντρο έξω από την είσοδο του δωματίου μας. Ένα πλατάνι που θα χρειάζονταν πολλοί άνθρωποι για να το αγκαλιάσουν. Από την αρχή αυτό το δέντρο μου φάνηκε συμπαθής τύπος, καθώς μοιραζόταν πρόθυμα την αρχαία σοφία του με κάθε θρόισμα των φύλλων του.

Το μέρος αυτό πρέπει σκέφτηκα ότι ήταν ιδανικό κρησφύγετο για ανταρτοπόλεμο, καθώς μετά από μία ώρα και περισσότερο ακούγαμε ακόμη το ΡΕΟ, που αυτή τη φορά αγκομαχούσε στην ανηφόρα εκατοντάδες μέτρα ψηλότερα. Καμία περίπτωση αιφνιδιασμού, τουλάχιστον από μηχανοκίνητες δυνάμεις. Αφού βολευτήκαμε, όπως - όπως, μείναμε εμείς και η γαλήνη, ή μάλλον οι ήχοι, της φύσης. Ανοίξαμε τις μερίδες μας, φάγαμε, συζητήσαμε και ξεκουραστήκαμε, χαλαρώνοντας σωματικά και ψυχικά, τόσο μακριά πλέον, έτσι έμοιαζε, από κάθε δομή εξουσίας και την ίδια την ανθρώπινη κοινωνία και τους θεσμούς της. Δεν θυμάμαι αν είχα κάποιο βιβλίο, αλλά και αν είχα ελάχιστα ή καθόλου θα ασχολήθηκα μαζί του. Υπήρχαν τόσα πολλά να δω εκεί, το περιβάλλον με είχε συνεπάρει, όπως και οι μυστικοί διάλογοι με το μεγάλο δέντρο. Αισθάνθηκα κάτω από το φυλλωσιά αυτού του δέντρου πραγματικά μέχρι τα βάθη της ύπαρξής μου το θαύμα της μετατροπής του χώματος σε ζωή, αρκεί να υπάρχει ο Λόγος, το σπέρμα με τις περιελισσόμενες αλυσίδες του DNA που, κάτω από τη ζέστη και το φως του ήλιου, με λίγο νερό, θα πάρει το χώμα για να κτίσει το σώμα αυτού του υπεραιωνόβιου δεντροβασιλιά. Η ζωή ως πληροφορία και αλγόριθμος που δομεί την ύλη. Από ένα τόσο δα σποράκι και πολύ χώμα... από αυτό που είμαστε φτιαγμένοι και όλοι μας δηλαδή. Αυτά και άλλα συζητούσα με το φίλο μου το δέντρο.

Τη νύχτα, ξαπλώσαμε για να κοιμηθούμε ακούγοντας τα νυχτερινά τραγούδια των αγριμιών που είχανε πιάσει το χορό της ζωής και του θανάτου. Ειδικός στην πανίδα της Ευρυτανίας δεν είμαι, αλλά από τους σκοτεινούς όγκους που μας περιέβαλλαν ακουγόντουσαν μακρόσυρτα ουρλιαχτά, σαν αυτά που ακούγονται σε θρίλερ και περιπέτειες στην Άγρια Δύση. Ο Χ δυσανασχετούσε (αγροτόπαιδο μάλιστα) και τον άκουγα να μουρμουράει και να μισο-κλαψουρίζει για το πότε θα μας πάρουνε επιτέλους από αυτή την ερημιά (φυσικά, ηλεκτρικό δεν είχαμε). Αντιθέτως, εγώ είχα μαγευτεί τόσο από εκείνο το περιβάλλον που δεν έδινα καμία σημασία - ίσως να μου πέρασε και μια-δυο φορές η σκέψη να βγω έξω και να τρέξω να συναντήσω αυτά τα άγρια-άγια αδέλφια μου - μειδιώ τώρα, ίσως να υπερβάλλω κάπως, είναι και αυτό το κονιακάκι που έχω δίπλα μου. Πάντως, θα ήταν δύσκολο να μη γίνει παγανιστής κάποιος σε ένα τέτοιο μέρος.

Η επόμενη ημέρα ήταν υπέροχη, ξεκίνησα με ξύρισμα με το νερό που έτρεχε από το βράχο, χωρίς σαπουνάδα, και κύλησε με ευχάριστες μικροασχολίες, χαλάρωση, μικρές βόλτες και τους αγαπημένους μου διαλογισμούς. Το απόγευμα, έφτασε ο δικαστικός αντιπρόσωπος, μεσήλικας δικηγόρος που ήξερε την περιοχή, ευχάριστος τύπος. Τα είπαμε λίγο και εκείνος βολεύτηκε κάπου αλλού για να διανυκτερεύσει. Ίσως να τον φιλοξένησε το ζευγάρι τον ηλικιωμένων.

Την ημέρα των εκλογών συμφωνήσαμε με τον Χ για το πώς θα φυλάξουμε το τμήμα, σε βάρδιες. Με τη σειρά μου, ντύθηκα, "στολίστηκα" με το κράνος, την εξάρτυση και το όπλο μου (σωστός θεός του πολέμου) και εμφανίστηκα καμαρωτός στην είσοδο του εκλογικού τμήματος (αφού πρώτα είχαμε αντιληφθεί ότι κατέφθαναν οι εκλογείς με τα οχήματά τους). Ο δικαστικός αντιπρόσωπος βέβαια και οι εκλογείς παραλίγο να πέσουν κάτω από τα γέλια μόλις μας είδαν με τα όπλα παρά πόδα. Μας είπαν να αφήσουμε τα όπλα στην άκρη και απλώς την "αράξαμε" στις καρέκλες εκεί, βοηθώντας και όπου χρειαζόταν στη διαδικασία. Κάποια στιγμή ψηφίσαμε και εμείς και το βράδυ βοηθήσαμε και στην καταμέτρηση. Αν θυμάμαι καλά, πρέπει να υπήρχε τηλέφωνο και τα αποτελέσματα μεταδόθηκαν με αυτό τον τρόπο.

Το επόμενο πρωί έκανε την εμφάνισή του το ΡΕΟ. "Οι τελευταίοι έσονται πρώτοι", ήμαστε οι πρώτοι που θα παραλάμβανε, όπως ήμαστε και οι τελευταίοι που άφησε. Αποχαιρέτισα το φίλο μου το δέντρο ακουμπώντας τον κορμό του και επιβιβάστηκα μαζί με τον Χ, ο οποίος έδειχνε αρκετά ανακουφισμένος. Πήραμε το δρόμο της επιστροφής στον πολιτισμό, μαζεύοντας και τους άλλους στη διαδρομή μας, αφήνοντας πίσω τα όμορφα βουνά της Ευρυτανίας και τις πλέον αξιομνημόνευτες εκλογές της ζωής μου, τουλάχιστον μέχρι σήμερα.

* "άλφα/αλφάδες", "βήτα/βητάδες", ο πρώτος όρος αναφέρεται σε όσους βρίσκονται στους δύο πρώτους μήνες φοίτησης στη σχολή εφέδρων αξιωματικών και ο δεύτερος όρος αναφέρεται σε όσους βρίσκονται στους επόμενους δύο - και τελευταίους - μήνες. Οι άλφα και οι βήτα είναι δηλαδή δύο διαδοχικές σειρές. Οι βήτα υποτίθεται ότι εκπαιδεύουν, επιβλέπουν και, χμ, χμ, καψωνάρουν τους άλφα, προς σκληραγώγησιν και χαλύβδωσιν του χαρακτήρος των. Για κάθε άλφα καθορίζεται και ένας βήτα που τον επιβλέπει, αυτοί ονομάζονται "πατέρας" (ο βήτα) και "γιος" (ο άλφα). Τουλάχιστον αυτά ίσχυαν την εποχή μου.

Δευτέρα, Οκτωβρίου 09, 2006

Ο Μπόμπος στη δημαρχία!

Ψηφίστε Μπόμπο - Πάντα επί το έργον!

Οι εκλογές για την τοπική αυτοδιοίκηση πλησιάζουν. Πάντα θεωρούσα ότι τα ιδεολογικά κριτήρια θα έπρεπε να βαρύνουν λιγότερο στις εκλογές για την αυτοδιοίκηση, σε πείσμα της κυρίαρχης τάσης, καθώς το θέμα είναι κυρίως η επίλυση συγκεκριμένων, πρακτικών ζητημάτων. Γιατί πρέπει να με ενδιαφέρει η ιδεολογική τοποθέτηση ενός υποψηφίου εφόσον συμφωνώ με τις λύσεις που προτείνει για το πάρκο της γειτονιάς μου και την αντιμετώπιση των άλλων ζητημάτων της πόλης; Κάποιοι θεωρούν αφελή αυτή την άποψη, έστω. Πάντως, για άλλη μια φορά με βασανίζει η λήψη μιας απόφασης που γνωρίζω ότι, όποια και αν θα είναι τελικά, αποκλείεται να με αφήσει ικανοποιημένο.

Κάποια στιγμή, με αφέλεια που δεν προσήκει στα χρόνια μου, επισκέφθηκα τις ιστοσελίδες μερικών υποψηφίων για να ενημερωθώ σχετικά με τα προγράμματά τους. Δεν βγάζεις άκρη. Όλοι θα κάνουν τα πάντα. Πράσινο, ελεύθεροι χώροι, καθαριότητα, ανακύκλωση, κυκλοφοριακό και λοιπά προβλήματα που δεν έλυσαν επί σειρά δεκαετιών θα τα λύσουν όλα σε μια τετραετία, αρκεί να έχουν την ψήφο μας. Οι υποψήφιοι μικρότερων συνδυασμών δε περιφρονούν τέτοια μικροπροβλήματα. Αυτοί θα συντρίψουν τον παγκόσμιο ιμπεριαλισμό ή θα καταστήσουν ξανά την Ελλάδα αυτοκρατορία. Νομίζω μάλιστα ότι το μέγεθος των θεμάτων με τα οποία ασχολείται ένας συνδυασμός είναι αντιστρόφως ανάλογο της απήχησής του.

Μια λύση είναι να επικεντρωθείς στα πρόσωπα. Να δεις ποιος συνδυασμός έχει τους ικανότερους ανθρώπους για να παραγάγει κάποιο έργο ή τους λιγότερο διεφθαρμένους. Αν βρείτε τρόπο αξιολόγησης, να μου τον πείτε και εμένα. Προσπερνάμε ηθοποιούς, αθλητές, τηλεπαρουσιαστές και λοιπά "celebrities", προσπερνάμε διάφορα παιδιά, ανίψια και λοιπούς εφήβους που διεκδικούν πολιτικά αξιώματα κληρονομικώ δικαιώματι και τι μένει; Κάποια στελέχη που, ως επί το πλείστον, έχουν κάποιες σπουδές και έχουν αναδειχθεί μέσα από τα κόμματα ή έχοντας εξαργυρώσει συνδικαλιστικά ή άλλα αξιώματα - τώρα μάλιστα.

Με τρόμο συνειδητοποιώ ότι εάν κάποιος δεν έχει ειδικά συμφέροντα που συμβαίνει να προωθούνται από κάποια παράταξη, για να μην αναφέρω τίποτε χειρότερο, όπως πελατειακές σχέσεις κ.λπ., έχει ελάχιστα μέσα για να λάβει μια απόφαση. Αναρωτιέμαι τελικά, μήπως άνθρωποι όπως εγώ θα ήταν καλύτερα υπό αυτές τις συνθήκες να ψηφίζουν λευκό. Τι πιο έντιμο όταν δεν ξέρεις την απάντηση; Να πάρεις τη βοήθεια του κοινού, ας κάνουν τις επιλογές τους αυτοί που γνωρίζουν ή έχουν λόγους και επενδυμένα συμφέροντα ή όσοι πιστεύουν σε ιδεολογικές σκοπιμότητες ή θεωρούν ότι η ψήφος τους θα αλλάξει κάτι. Εξάλλου, πείτε μου με το χέρι στην καρδιά ότι δεν γνωρίζετε ήδη το αποτέλεσμα στην Αθήνα, όπου ψηφίζω εγώ. Ακόμη και αν γίνει κάποια μεγάλη έκπληξη, ποια θα είναι αυτή; Θα εκλεγεί ο έτερος Καπαδόκης - σπουδαία υπόθεσις δι όλους εμάς που δεν είμεθα πελάτες του συστήματος...

Για όσους πιστεύουν ότι αυτά είναι μηδενιστικά ή ότι με την ψήφο τους υπάρχει πιθανότητα να αλλάξει κάτι ή για όσους ανησυχούν ότι με αυτή την στάση υπάρχει το ενδεχόμενο αποσταθεροποίησης και ανάδειξης ακραίων στοιχείων, έχω να αναφέρω κάποιες παραμέτρους που ισχύουν για όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις και οι οποίες εμποδίζουν τη στάση μου, και άλλων που σκέπτονται όπως εγώ, από το να έχει ευρύτερη απήχηση επηρεάζοντας σοβαρά την έκβαση των εκλογών. Τα δύο μεγάλα κόμματα διατηρούν και μάλλον θα διατηρούν για αρκετό διάστημα ακόμη την κυρίαρχη θέση τους, όσο δεν συμβαίνουν μεγάλοι κλυδωνισμοί και μεταβολές στην κοινωνική και πολιτισμική σύσταση της κοινωνίας μας. Αυτό συμβαίνει:

α) διότι το κράτος και η κοινωνία μας λειτουργούν κυρίως πελατειακά! Το κριτήριο για ένα πολύ μεγάλο αριθμό ανθρώπων είναι η προάσπιση ή η διεκδίκηση κάποιων συμφερόντων τα οποία διαχειρίζονται τα μεγάλα κόμματα που με τη σειρά τους αντλούν την ισχύ τους από τη διαχείριση αυτών των συμφερόντων. Φυσικά, τα συμφέροντα αυτά διαφέρουν σε μέγεθος. Άλλος στηρίζει πολιτικούς για να καταστρέφει ατιμώρητος το περιβάλλον και άλλος ελπίζει στο διορισμό του κανακάρη ή της κόρης του κολλώντας αφίσες και κουνώντας σημαιάκια.

β) διότι χωρίς επαρκή προβολή από τα ΜΜΕ, ένας πολιτικός ή ένα κόμμα δεν υπάρχει. Αυτά διαμορφώνουν και καθορίζουν σε σημαντικό βαθμό το πλαίσιο των πιθανών επιλογών και, για να αφήνουμε στην άκρη τις ωραιοποιήσεις και τις μεγαλοστομίες περί υπεύθυνων πολιτών, ποιος άνθρωπος σήμερα έχει χρόνο για να ασχοληθεί, πέραν του καθημερινού αγώνα για επιβίωση κυριολεκτικά ή επαγγελματικά, με την πολιτική; Οι περισσότεροι από εμάς, όσο και αν προσπαθούμε να βλέπουμε παραπέρα, εγκλωβιζόμαστε σε ένα κατασκευασμένο πλαίσιο πολιτικής ζωής.

γ) διότι σε μεγάλη μερίδα του πληθυσμού υπάρχουν ακόμη, έστω και σε μικρότερο βαθμό από τα προηγούμενα χρόνια, τα παραταξιακά αντανακλαστικά και απωθημένα.

δ) διότι υπάρχει η φυσική αδράνεια, ο φόβος "μήπως εκλεγεί κάνας τρελός". Αφού δεν έχω χρόνο να ψάξω πολύ τα πράγματα, ας ψηφίσω το διάβολο που ξέρω ήδη (αγγλισμός) και ας ασχοληθώ με τη δουλίτσα μου.

Ας μην σας κουράσω άλλο. Τελικά έλαβα την απόφασή μου. Με βοήθησαν κάποιες ματιές σε τηλεοπτικές συζητήσεις με υποψηφίους. Λόγια, αλλά όχι λόγος, κραυγές και απουσία αρετής. Καμία θετική εντύπωση. Θα ψηφίσω τελικά Μπόμπο, για να μην έχω τύψεις.

Υ.Γ. 1. Αντιλαμβάνομαι ότι τα παραπάνω ενδέχεται να μην ισχύουν σε μικρότερες κοινότητες όπου οι άνθρωποι γνωρίζονται προσωπικά και συμβαίνει να έχουν υπερβεί τις κομματικές διαχωριστικές γραμμές.

Υ.Γ. 2. Τα παραπάνω δεν είναι επίθεση εναντίον των εκλογών, είναι προσπάθεια προσέγγισης της πραγματικότητας όπως έχει διαμορφωθεί. Πολλά θα μπορούσαν να γραφούν για το πώς θα μπορούσαν να βελτιωθούν τα πράγματα, αλλά αυτό μπορεί ενδεχομένως να είναι θέμα άλλου κειμένου.

Κυριακή, Οκτωβρίου 08, 2006

Μαύρο χρήμα

-Ψιτ, ψιτ, είσαι για κάνα *****, ένα ******, κάνα ******, ένα ******;

- Ψιτ, ψιτ, είσαι για κάνα ευχελαιάκι, κάνα αγιασμό, τίποτα εγκαίνια, κάνα γάμο, βαφτίσια, κάνα τρισαγιάκι;

Απορία: υπελόγισαν τις μαύρες αμοιβές όλων των "ιερών" επαγγελμάτων κατά την πρόσφατη αναθεώρηση του ΑΕΠ;

Πέμπτη, Οκτωβρίου 05, 2006

Το κορίτσι και το σκουλήκι

Έτρεχα στο πάρκο όταν είδα μια νέα κοπέλα, με αθλητική περιβολή, να κοιτάζει με προσήλωση προς τα κάτω, ίσως με κάποιο προβληματισμό. Κοιτούσε αρκετή ώρα και όταν πλησίασα τα βήματά μου την έκαναν να ξαφνιαστεί. Με κοίταξε για μια στιγμή και απομακρύνθηκε.

Φτάνοντας στο σημείο που στεκόταν θέλησα να διαπιστώσω ποιο ήταν το αντικείμενο της προσοχής της. Πάνω στην άσφαλτο απλωνόταν το σώμα ενός γαιοσκώληκα. Η άσφαλτος δεν είναι το ιδανικό περιβάλλον για αυτό το εξαιρετικά χρήσιμο πλάσμα (αερίζει το έδαφος και καταναλώνει σήπουσες οργανικές ύλες), καθώς αφυδατώνεται, είναι εξαιρετικά ευαίσθητο στο ηλιακό φως και αποτελεί μεζέν δια τα πτηνά, διά να μην αναφέρομε και τον κίνδυνο από τους περιπατητάς και τα οχήματα. Το έπιασα λοιπόν προσεκτικά με τα δάκτυλά μου, νοιώθοντας το κορμί του να συσπάται από ζωή, και το απίθωσα παραδίπλα, στο υγρό χώμα.

Συνέχισα το τρέξιμό μου αναλογιζόμενος τι θα μπορούσε να σκεπτόταν αυτή η κοπέλα όταν ατένιζε τον συμπαθή σκώληκα. Να σκεπτόταν άραγε εάν θα έπρεπε να βοηθήσει το πλάσμα, αλλά να την απωθούσε το άγγιγμα του κορμιού του; Υποθέτω πως δεν θα μάθω ποτέ. Μετά, σκέφθηκα τον σκώληκα και πόσο παράξενη θα ήταν για αυτόν (εάν είχε την απαιτούμενη νόηση) η εμπειρία του να ανυψωθεί από το έδαφος, για να βρεθεί ξανά στο οικείο χωμάτινο περιβάλλον του, γλιτώνοντας από τη δυσχερή θέση όπου βρισκόταν. Θα το θεωρούσε αυτό που του συνέβη θαύμα; Θα του άλλαζε τη ζωή στρέφοντάς τον σε πιο πνευματικά πράγματα; Θα αποφάσιζε να ιδρύσει κάποια νέα θρησκεία ή να γράψει ένα ιερό βιβλίο, καθώς θα θεωρούσε ότι ο θεός του έδειξε ιδιαίτερη εύνοια "βάζοντας το χέρι του"; Εξάλλου, εάν όντως πίστευε σε κάποιον θεό, δεν θα μπορούσε να θεωρήσει, ακόμη και αν έβρισκα τρόπο να του περιγράψω ακριβώς αυτό που του συνέβη, ότι το χέρι μου ήταν καθοδηγούμενο από εκείνον;

Με αυτές και άλλες σκέψεις συνέχισα την προπόνησίν μου.

Σημείωσις:
Να ζητήσω από του υποψηφίους των δημοτικών εκλογών να καταργήσουν τας ασφαλτωστρώσεις, αι οποίαι δημιουργούν προβλήματα εις πλείστα πλάσματα.

Τρίτη, Οκτωβρίου 03, 2006

Ασχημοσύνη στο πάρκο

Στο πάρκο, απόγευμα, μια νεαρή δρομέας μπαίνει σε μια στροφή του μονοπατιού, όταν ξαφνικά πετάγονται με ιλιγγιώδη ταχύτητα δύο ποδήλατα. Η κοπέλα τα αποφεύγει με δυσκολία. Εποχούμενοι είναι δύο μειράκια εφηβικής ηλικίας, με επιμελώς ατημέλητη εμφάνιση και περίσσεια θράσους και τεστοστερόνης. Καθώς απομακρύνονται, εκτοξεύουν θρασύδειλα, ως πάρθιο βέλος, τη βρισιά "Άντε μωρή μαλ*κω!". Στη συνέχεια, δικαιολογούν το χαρακτηρισμό μεταξύ τους "μα πετάχτηκε στη μέση!" Η κοπέλα κοιτάζει για λίγο απορημένη και συνεχίζει.

Προσπερνάω τη χυδαιότητα. Τρέμω στη σκέψη του τι θα μπορούσε να είχε συμβεί εάν πάνω στη στροφή υπήρχε κάποιο νήπιο από τα πολλά που φέρνουν για βόλτα οι γονείς τους ή κάποιο σκυλί ή αν έπαιζαν μπάλα τίποτε παιδιά, όπως συμβαίνει συχνά. Βλέπετε, για αυτούς τους μπούληδες όλοι οι άλλοι είναι απλά εμπόδια, όλοι οφείλουν να κάνουν στην άκρη για να περάσουν αυτοί, η διασκέδασή τους δεν πρέπει να καταστρέφεται από πράγματα όπως η αυτοσυγκράτηση και η υπευθυνότητα ή η απλή προσοχή για την ασφάλεια, των άλλων και τη δική τους. Είναι τυπικά δημιουργήματα μιας ανατροφής από την οποία απουσιάζει κάθε μάθηση κοινωνικής συνείδησης, κάθε ιδέα ευθύνης, κάθε έννοια σεβασμού προς τον "άλλο" που ενδεχομένως, όπως στη συγκεκριμένη περίπτωση, να έχει περισσότερα δικαιώματα στο χώρο (το πάρκο είναι πρωτίστως χώρος ψυχαγωγίας για περιπατητές και παιδιά, ακόμη και εγώ όταν τρέχω είμαι ιδιαίτερα προσεκτικός και αμυντικός). Μακράν από τους γονείς η σκέψη να διδάξουν κάποια στοιχειώδη υπευθυνότητα στα παιδιά τους, μόνο μαγκιά και κλανιά αρκούν, αυτά είναι τα αναγκαία εφόδια για την ανάδειξη στην ωραία αυτή κοινωνία.

Τρέμω επίσης στη σκέψη ότι μετά από λίγα χρόνια αυτοί οι μπούληδες, που θα μπορούσαν να είχαν γίνει κάτι καλύτερο, πιθανότατα να οδηγούν το ίδιο ανεύθυνα ένα αυτοκίνητο με αεροτομές και δυνατό στερεοφωνικό, επιστρέφοντας από τη νυκτερινή διασκέδασή τους με τις "γκόμενες", με κίνδυνο να πέσουν σε κάποιο δυστυχή πεζό, περίπτερο ή στάση λεωφορείου που θα έχει το θράσος να τους φράξει το δρόμο. Ίσως τότε να αντιληφθούν ότι η ζωή είναι κάτι άλλο από αυτό που νομίζουν και ότι αυτοί δεν είναι τα μόνα υποκείμενα σε έναν κόσμο αντικειμένων.

Πάντων κάκιστον η ευπετείη παιδεύσαι την νεότητα αύτη γαρ έστιν η τίκτει τας ηδονάς ταύτας, εξ ων η κακότης γίγνεται - Δημόκριτος (το βρήκα εδώ, αποδίδω όπως νομίζω ότι είναι σωστότερο: Η χειρότερη ανατροφή των νέων είναι να τους δίνονται όλες οι ευκολίες, καθώς αυτό εθίζει στις ηδονές που δημιουργούν την κακότητα)

Σάββατο, Σεπτεμβρίου 30, 2006

Ασχημοσύνη στον ακάλυπτο

Ένας ενοχλητικός ήχος καταφέρνει να διαπεράσει τα διπλά τζάμια. Κάτι τόσο άσχημο μόνο ανθρώπινη ομιλία μπορεί να είναι. Με μισή περιέργεια και μισή ενόχληση, το παράθυρο ανοίγει. Ένα από τα "αξιαγάπητα" πλάσματα αυτής της γης, φορώντας μια μαύρη φόρμα, ξυπόλητο, αποφάσισε για κάποιο ανεξήγητο λόγο ότι πρέπει να διεξαγάγει την τηλεφωνική επικοινωνία μέσω του κινητού του στο μπαλκόνι του. Με φωνή που επιτρέπει σε όλους τους ενοίκους του τετραγώνου να ακούσουν με κάθε λεπτομέρεια αυτά που λέει, αναπτύσσει τις απόψεις του και εκθέτει τα παράπονά του για τη ζωή. Μεταφέρω κάποια από τα λόγια του, όσο καλύτερα μου επιτρέπει η μνήμη μου:

"Ναι μωρέ, δεν την ξέρεις την Ελλάδα; Δεν υπάρχει ποιότητα ζωής, παντού βαρβαρότητα, όλοι κοιτάνε να σε γα**ουν."

Παύση

"Χάος παντού σου λέω. Για να εργαστεί ως ***** (αποκρύπτω το επάγγελμα) πρέπει να κάνει και εκείνο, να κάνεις και το άλλο, σου γα**νε τον Χρ****, σου γα**νε την Πα*****, πρέπει να τους παίρνεις και πί*ες."

Το παράθυρο κλείνει. Τα λόγια του ξαναγίνονται θόρυβος μέχρι που επιτέλους η κλήση φτάνει στο τέλος της.

Αναρωτιέμαι αν ο άνθρωπος αυτός, ο παραπονούμενος για τη "βαρβαρότητα" και τα στραβά του τόπου του θα ήταν ποτέ σε θέση να συνειδητοποιήσει τον τρόπο με τον οποίο αφόδευσε μέσα στη ζωή των γειτόνων του. Αναρωτιέμαι εάν ο άνθρωπος αυτός θα ήταν ποτέ σε θέση να αντιληφθεί τη δική του συνεισφορά στη βαρβαρότητα για την οποία παραπονιόταν. Φοβάμαι ότι αυτή η τύφλωση στα ίδια παραπτώματα είναι εξαιρετικά συνηθισμένη στη χώρα μας όπου ο αυτοέλεγχος και η κοινωνική συνείδηση (το να σκέπτεσαι αυτόματα τις επιπτώσεις της συμπεριφοράς σου στους γύρω σου) απουσιάζουν, εν αντιθέσει με τα παράπονα και τη γκρίνια, που συχνά εκπορεύονται από αυτούς που, λόγω της διαγωγής τους, δεν δικαιούνται δια να ομιλούν. Πόσο δύσκολα βλέπουν πολλοί τη δοκό στο μάτι τους.

Δεν μου αρέσει που βρίσκομαι εδώ.

Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 27, 2006

Το σφυρί και το αμόνι - ενημερωμένο

Είχε ζητήσει εκεχειρία με το πρόσχημα ότι θα διαβουλευόταν με την αυτοκράτειρα για την παράδοση του κάστρου στον σφετεριστή. Ως εγγύηση για αυτό, είχε παραδώσει τον εξάχρονο γιο του ως όμηρο. Αντί για αυτό, εκμεταλλεύθηκε την εκεχειρία για να ενισχύσει και να εφοδιάσει το κάστρο. Τώρα, απειλούσαν να κρεμάσουν το γιο του μπροστά στα τείχη. Δεν δίστασε πολύ να δώσει την απάντησή του "Εξακολουθώ να έχω το αμόνι και το σφυρί για να σφυρηλατήσω πολλούς και καλύτερους γιους".

Κατόπιν αυτού, κάποιος πρότεινε να στείλουν "συστημένο" τον μικρό στον πατέρα του εκσφενδονίζοντάς τον πάνω από τα τείχη του κάστρου με τον καταπέλτη, αλλά, τελικά, ο σφετεριστής λυπήθηκε το μικρό αγόρι. Τι να κρυβόταν πίσω από αυτή τη στάση του πατέρα, ο οποίος σε κάποιο βαθμό μπορεί να υπολόγιζε ότι οι απειλές ήταν μπλόφα; Ήταν ένας άνθρωπος που δεν έκανε συμβιβασμούς σε θέματα ηθικής ή μήπως ένας αδίστακτος συμφεροντολόγος που δεν υπολόγιζε ακόμη και τη ζωή του γιου του, σε εποχές που σίγουρα η ζωή δεν ήταν τόσο πολύτιμη; Εξάλλου, δεν ήταν καν ο πρωτότοκος. Ίσως κάποτε να κάνω περισσότερη έρευνα για αυτό το θέμα. Πάντως, ο μικρός μεγάλωσε και αποκλήθηκε "ο μεγαλύτερος ιππότης που έζησε ποτέ".

Το όνομα αυτού, William Marshall.

Άλλη βιβλιογραφία:
Andrea Hopkins, KNIGHTS, London 1990

Κυριακή, Σεπτεμβρίου 24, 2006

Από εκεί εδώ

Σήμερα το απόγευμα πήγα στην Κηφισιά για καφέ με φίλους. Όταν τελείωσε η συνάντηση, καθώς οι βροχές της εβδομάδας είχαν σαν αποτέλεσμα να κλειστώ μέσα, δεν άντεξα στον πειρασμό να επιστρέψω στο σπίτι μου (Πλατεία Αμερικής) με τα πόδια. Ακολούθησα μια διαδρομή που δεν είναι η συντομότερη, αλλά έχω ξανακάνει μία ή δύο φορές, πριν από χρόνια, μέσω Κηφισίας και Λεωφόρου Αλεξάνδρας.

Εντυπώσεις

Είναι μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα διαδρομή. Το να είσαι πεζός σου δίνει άλλη προοπτική και δυνατότητες παρατήρησης που δεν σου προσφέρει το αυτοκίνητο, έστω και αν είσαι επιβάτης. Σε όλο τον άξονα της Κηφισίας έχουν γίνει πολλά έργα και έχουν ανεγερθεί πολλά τερατουργήματα που εντυπωσιάζουν. Σε πολλά σημεία οι γυφτομπαρόκ επιρροές είναι εμφανείς. Τα οικολογικά, άριστα προσαρμοσμένα στο ελληνικό περιβάλλον γυάλινα κτήρια κυριαρχούν (ειρωνική αναφορά για όσους δεν το έπιασαν).

Η διαδρομή δεν είναι για λιπόψυχους, σε πολλά σημεία, κυρίως μεταξύ Κηφισίας και Αμαρουσίου, υπάρχουν δυσκολίες για τον πεζό, όπως σχεδόν ανύπαρκτα πεζοδρόμια, με αποτέλεσμα να αναγκάζεται κάποιος να περπατά δίπλα από τα ταχέως διερχόμενα οχήματα, ή πεζοδρόμια που είναι κατειλημμένα από παρκαρισμένα αυτοκίνητα αναγκάζοντας τον πεζό να κατέβει στο δρόμο. Σε κάποια σημεία, είναι αναγκαίες μικρές έξοδοι σε παράπλευρες ανισόπεδες διαδρομές. Σε ένα μεγάλο κόμβο, κοντά στο κτήριο του ΟΤΕ (η Αττική οδός δεν είναι εκεί;) παραλίγο να κάνω λάθος ακολουθώντας την Αττική οδό αντί την Κηφισίας (θα με ψάχνατε ακόμη). Ευτυχώς το αντιλήφθηκα σχεδόν αμέσως (δεν θυμόμουν την Κηφισίας να έχει ηχοπετάσματα). Από το Ψυχικό και μετά τα πράγματα γίνονται αρκετά ευκολότερα.

Γενικά, καθώς είμαι σκληροπυρηνικός πεζοπόρος, το ευχαριστήθηκα. Λυπήθηκα που δεν φορούσα φόρμα, θα μπορούσα να τρέξω - υπάρχει όμως το πρόβλημα της ποιότητας του αέρα, αρκετό καυσαέριο.

Χρόνος

Μου πήρε κάτι λιγότερο από τρεις ώρες, από την πλατεία της Κηφισιάς μέχρι την πόρτα του σπιτιού μου, με γρήγορο βήμα. Πάντως, δεν παρέλειψα να χαζέψω σε μερικές βιτρίνες. Έχετε υπόψη όμως ότι υπάρχουν συντομότερες διαδρομές, όπως για παράδειγμα μέσω Φιλαδέλφειας.

Μελλοντικά σχέδια

Να πάω στη Θεσσαλονίκη με πατίνι.

Dogs of War

Η μισθοφορική σταδιοδρομία τους ήτο σύντομος και, οι κακές γλώσσες έλεγον, ουχί ιδιαιτέρως επιτυχημένη. Όποτε γινόταν αναφορά στο τελευταίο συμβάν, ισχυρίζοντο ότι επρόκειτο για συντεταγμένη υποχώρηση. Εξάλλου, κάποιος πρέπει να είχε εξοπλίσει άρτια εκείνες τις καλόγριες.