Σάββατο, Μαΐου 28, 2011

Στον καταραμένο τόπο…


…τον Μάη μήνα βρέχει.

Έτσι έλεγαν οι παλιοί. Είχαμε ένα μουντό και βροχερό Μάιο. Προχθές, από τις βροντές έτριζαν τα τζάμια. Ανάξιοι για την πέμπτη δόση, ανάξιοι και για λίγο ήλιο.

Δώστε μας την πέμπτη δόση, κακό ΔΝΤ και κακή ΕΕ, να σωθούν τουλάχιστον τα μπάνια του λαού. Να κάνουμε ένα καλοκαιράκι από αυτά που ξέρουμε. Μετά, ας γίνει ό,τι θέλει.

Πώς το λέει και ο Όμηρος διά στόματος Αίαντα στην Ιλιάδα; Δία, πατέρα, σώσε μας από την καταχνιά, και στο φως σκότωσέ μας αν θέλεις… εν δε φάει και όλεσσον…

Πιστεύω ακράδαντα ότι ως κοινωνία, ως λαός, ως χώρα, μας αξίζουν όλα αυτά που περνάμε. Ζούσαμε μέσα στην ύβρη, καμωνόμαστε ότι θαυμάζαμε τον Καποδίστρια, μα ήμαστε πάντα δίπλα στους Μαυρομιχαλαίους, ζωσμένοι τα κουμπούρια μας. Η αλήθεια ήταν casus belli. Με αυτό δεν απαλλάσσω κανέναν πολιτικό από το παραμικρό, αλλά αν αυτοί είναι άχρηστοι, ληστές και κλέφτες, είναι διότι τέτοιους ηγέτες ήθελε ο «αγνός» λαός, του χεριού του ή αρχικλεφταράδες, να του δίνουνε από τη λεία. Για να αλλάξει κάτι ουσιαστικό, πρέπει να το κατανοήσουμε αυτό.

Τρίτη, Μαΐου 24, 2011

Η στολή


- Ελάτε εις τας αγκάλας μου, μην ντρέπεσθε ωραία μου περιστερά!

Για πολλούς λόγους θα μπορούσε να πει κάποιος ότι επέλεξα να γίνω έφεδρος αξιωματικός όταν υπηρετούσα τη θητεία μου. Θα μπορούσε να πει εν μέρει το πίστευα και εν μέρει κίνητρό μου ήταν ο μισθός και οι αδιαμφισβήτητα καλύτερες συνθήκες θητείας. Εγώ όμως ξέρω ότι αυτό που με ώθησε στο βάθος ήταν κάτι άλλο, εντελώς ανορθολογικό.

Ήταν μια οικογενειακή φίλη, παλιά αριστοκράτισσα μεγάλης ηλικίας, νονά της αδελφής μου. Έλεγαν ότι γνώριζε από κοντά τον Βενιζέλο, τον Λευτεράκη, και ότι σύχναζε στα σαλόνια της καλής κοινωνίας. Τη θυμάμαι καλοσυνάτη, πάντα καλοντυμένη και τόσο λεπτή και μικροκαμωμένη, και λόγω ηλικίας, που δεν ήταν πολύ πιο ψηλή από εμάς, τα παιδιά. Μου δημιουργούσε πάντα την εντύπωση μιας εύθραυστης κούκλας. Μιλούσε πάντα ευγενικά και χαμογελώντας εγκάρδια, αλλά και με αριστοκρατική επιτήδευση. «Η νονά η Λίζα», έτσι τη λέγαμε, και πάντα χαιρόμαστε όταν ερχόταν επίσκεψη στο σπίτι, καθώς ήταν τόσο καλή μαζί μας… και δεν έλειπαν και τα δωράκια.

Πλησίαζαν απόκριες και πήγαινα στην πρώτη δημοτικού, ή μήπως ήταν νηπιαγωγείο, όταν η νονά η Λίζα μου έκανε δώρο μια παιδική αποκριάτικη στολή, παλιά, αλλά καλοδιατηρημένη. Ποιος ξέρει πόσο παλιά ήταν και από ποιο σεντούκι την έβγαλε. Θυμάμαι ακόμη την ποιότητά της που δεν είχε καμία σχέση με τις σημερινές αποκριάτικες στολές της πλαστικούρας, του χαρτιού και των πρόχειρα ραμμένων ή μάλλον στερεωμένων υφασμάτων. Ήταν η στολή ενός Γάλλου αξιωματικού της Belle Époque ή τέλος πάντων κάτι παρόμοιο. Θυμάμαι το μετάξι και τις χρυσοκλωστές, τις μεταλλικές επωμίδες από όπου κρέμονταν χρυσά σιρίτια, το παντελόνι με τη λωρίδα στο πλάι. Αυτό βέβαια που το ξεπερνούσε όλα ήταν το πηλίκιο. Χωρίς φτερά και υπερβολές, αλλά πλούσια διακοσμημένο. Το σύνολο συμπλήρωνε ένα μεταλλικό σπαθί που είχε αγοράσει η οικογένειά μου και που δεν νομίζω ότι θα πληρούσε τα σημερινά πρότυπα ασφάλειας των παιδικών παιχνιδιών.

Καταλαβαίνετε, λοιπόν, ότι μου ήταν δύσκολο όταν μου έβαλαν τη φόρμα μπροστά μου για να δηλώσω αν ήθελα να γίνω αξιωματικός να απαντήσω αρνητικά και να δεχτώ να χάσω τα αποκριάτικα γαλόνια που κάποτε είχα.

Καθώς είμαι από τη φύση μου πειθαρχημένος και φέρω σε πέρας αυτά που αναλαμβάνω, όλοι στον στρατό με θεωρούσαν υπόδειγμα εφέδρου αξιωματικού, παρά το ότι ποτέ δεν συμπάθησα τον στρατό και τη λογική του.

Όταν απολύθηκα, περνώντας από την πύλη του στρατοπέδου, δεν σκεφτόμουν παρά ότι τέλειωσε άλλος ένας αποκριάτικος χορός.

Πάντα λειτουργούσα με λογιώ-λογιώ παράξενα κίνητρα.

Σάββατο, Μαΐου 21, 2011

Οι προϊστορικοί

Προϊστορικοί Λάρι και Περαστικός



Το λιοντάρι του βουνού:

 Και ο Terminator Λάρι:

Τετάρτη, Μαΐου 18, 2011

Ένα κοινωνικό μήνυμα

- Ναι, βέβαιααααα, η απογραφήηηηη, περάααααστε.

 Ανοίγουμε στους απογραφείς, απαντάμε στις ερωτήσεις τους.

Με απογράψανε εχθές. Ο Λάρι κρύφτηκε και δεν απογράφηκε.

Τετάρτη, Μαΐου 11, 2011

Αστική επιβίωση


Με αφορμή το τραγικό γεγονός της δολοφονίας ενός ανθρώπου που ετοιμαζόταν να μεταφέρει την έγκυο γυναίκα του στο μαιευτήριο για τη γέννηση του δεύτερου παιδιού του, από τρεις αγνώστους, για μια κάμερα. Η είδηση εδώ.

Το περιστατικό συνέβη λίγα μόλις τετράγωνα από το σπίτι μου. Από το σημείο περνάω σχεδόν καθημερινά, καθώς προτιμώ την Γ΄ Σεπτεμβρίου από την πολύβουη και σχεδόν αδιάβατη από τους παράνομους μικροπωλητές και τα πλήθη Πατησίων. Δεν είναι το μοναδικό συμβάν στην περιοχή. Πριν από λίγους μήνες είχε πέσει θύμα παρόμοιας ληστείας ένοικος της πολυκατοικίας μου. Του την είχαν στήσει κάποια άτομα στη γωνία του δρόμου. Ο ένας του ζήτησε οδηγίες για την Ομόνοια και οι συνεργοί του πλησίασαν από πίσω και τον ακινητοποίησαν αρπάζοντάς του το πορτοφόλι. Δεν υπέστη άλλη βλάβη. Ήταν τυχερός υποθέτω.

Δεν γνωρίζω τις ακριβείς συνθήκες του περιστατικού και αν ο άνθρωπος που έχασε τη ζωή του είχε περιθώρια επιλογής τρόπου αντίδρασης, αλλά έχω σκεφτεί εδώ και καιρό τι θα κάνω σε ανάλογη περίσταση. «Παιδιά, ΟΚ, σας δίνω τα χρήματα που έχω στο πορτοφόλι, κρατάω ταυτότητες και κάρτες για να μην τρέχω και δεν το καταγγέλλω ούτε στην αστυνομία. Κερασμένα - ξεχασμένα, σύμφωνοι;» Κυκλοφορώ μάλιστα συνήθως με τόσα χρήματα στο πορτοφόλι ώστε να μη μου λείψουν σε περίπτωση απώλειας.

Βέβαια, αυτά στην έσχατη περίπτωση. Για να μη βρεθώ σε αυτή τη θέση, προσέχω πώς, πού και πότε περπατάω. Στην πόλη κινούμαστε αμυντικά, η ρομαντική εποχή του «αυτός είναι ο τόπος μου και κανείς δεν θα με περιορίσει» έχει περάσει ανεπιστρεπτί, εκτός αν έχεις την κατάλληλη σωματική διάπλαση, κατέχεις πολεμική τέχνη ή συνοδεύεσαι από μερικούς φίλους (συνδυό δεν περπατούν, συντρείς δεν κουβεντιάζουν, παρά πενήντα και εκατό…). Είμαστε πάντα σε εγρήγορση. Δεν βάζουμε το κεφάλι κάτω και δεν βαδίζουμε με κλειστά μάτια, χαμένοι στην κοσμάρα μας, επειδή ξέρουμε μηχανικά τη διαδρομή για το σπίτι μας. Εξετάζουμε από απόσταση την πορεία που θα ακολουθήσουμε και αν δούμε ύποπτες κινήσεις ή «περίεργα» άτομα και συναθροίσεις ατόμων, δεν διστάζουμε να αλλάξουμε διαδρομή. Αν υπάρχουν τυφλά σημεία/γωνίες και η ώρα είναι προχωρημένη, περνάμε απέναντι και εξετάζουμε το χώρο. Έχουμε πάντα αυτό που οι πιλότοι ονομάζουν «situational awareness» (επίγνωση της κατάστασης, αντίληψη του χώρου στον οποίο κινούμαστε και των πιθανών απειλών).

Ιδανικά, δεν κυκλοφορούμε πολύ αργά ή τα ξημερώματα. Ξέρω, αυτό είναι δύσκολο για ένα λαό που ζει έντονα τη νύχτα και άθενς μπαϊ νάιτ και τέτοια. Ευτυχώς, προσωπικά δεν αρέσκομαι στα ξενύχτια. Πάντως η κυκλοφορία τη νύχτα θέλει την προσοχή της και αν και εγώ πάντα κυκλοφορώ με τα πόδια, ομολογώ ότι κάποιες ώρες δεν προσφέρονται για αυτό. Καλύτερα ταξί και στην πόρτα του σπιτιού μας.

Κάτι άλλο σημαντικό, περπατάμε χωρίς να καθυστερούμε πολύ και με αυτοπεποίθηση. Αν πάνε να μας πιάσουν την κουβέντα ή να μας ρωτήσουν κάτι, απαντάμε ευγενικά «συγγνώμη, αλλά βιάζομαι». Αν μας ζητούν επίμονα λεφτά, δεν γινόμαστε επιθετικοί και προκλητικοί, αλλά απαντάμε συγκαταβατικά και κάνουμε τους μισοκακόμοιρους «συγγνώμη ρε φίλε, αλλά και εγώ άνεργος/δεν έχω/μου τα πήραν άλλοι κ.λπ.» Ας μας περιμένει η πόρσε μας πίσω από τη γωνία, δείτε το σαν άσκηση ταπεινότητας. Δεν εκθέτουμε το πορτοφόλι μας ή πράγματα αξίας σε δημόσια θέα.

Περιττό να πω ότι κατά καιρούς έχω παραβιάσει όλους αυτούς τους κανόνες. Καλό είναι πάντως και όταν το κάνουμε αυτό να γνωρίζουμε τους κινδύνους και να είμαστε έτοιμοι (πού πα ρε καραμήτρο να αγοράσεις φαγητό στο πρεζόνι από το περίπτερο βγάζοντας στη φόρα την πορτοφόλα με τα πενηντάευρα μπροστά σε καμιά τριανταριά εξαρτημένους; Τα ζόμπι δεν είναι χορτοφάγα, αγόρι μου!».

Υπάρχει όμως και κάτι άλλο που θέλω να θίξω.

Με αφορμή το τραγικό γεγονός, αλλά και εκμεταλλευόμενοι τη γενική κατάσταση στην περιοχή, ξεμύτισαν πάλι εκείνα τα κατακάθια του υποκόσμου που σε άλλες εποχές απλώς πουλούσαν προστασία σε μαγαζιά της νύχτας ή επιδίδονταν σε άλλες παράνομες δραστηριότητες και τώρα επιχειρούν υπό ακροδεξιά ιδεολογική και πολιτική κάλυψη και ενισχυμένοι από ανερμάτιστα προσηλυτισμένα παιδαρέλια να πουλήσουν προστασία στην κοινωνία. Αυτό είναι κατάντια. Εχθές, σημειώθηκαν επιθέσεις σε ανθρώπους κατά τεκμήριο αθώους, εκτός αν κάποιος νομίζει ότι ένας αλλοδαπός οικογενειάρχης ιδιοκτήτης καταστήματος ληστεύει και μαχαιρώνει Έλληνες τα ξημερώματα για μια κάμερα. Τα ίδια κατακάθια επιτέθηκαν αδιάκριτα σε περαστικούς ξένους, και σε κατοικίες ακόμη μεταναστών, ενώ πήραν τα αυτιά μου ότι από τη μήνη τους δεν γλύτωσαν ούτε άνθρωποι του περιβάλλοντος ή γείτονες του θύματος που διαμαρτυρήθηκαν για τη χυδαία και βάναυση εκμετάλλευση του χαμού του και για το καπέλωμα της εκδήλωσης διαμαρτυρίας που ήθελαν να κάνουν. Οι άνθρωποι των κραυγών με τα γουρλωμένα μάτια και τις πεταμένες φλέβες που τυλίγονται στις σημαίες σαν ντολμάδες έκαναν πάλι τη γραφική εμφάνισή τους, αυτοί μας λείπανε για να συμπληρωθεί η εικόνα του τρελάδικου.

Αν θέλουμε να κάνουμε εικασίες με κάποια λογική, το πιθανότερο είναι ότι το έγκλημα διαπράχθηκε από εξαρτημένα άτομα που είναι και αυτά που δεν θα δίσταζαν να φορτωθούν με ένα φόνο για μια κάμερα που θα τους αποφέρει… πόσα; 20 ευρώ; 50 ευρώ; Συμμορίες ληστών, ελλήνων ή ξένων που δεν είναι χρήστες δύσκολα θα δρούσαν με τόσο βλακώδη και παράλογο τρόπο. Χρειάζεται να πω και ότι τα περισσότερα πρεζόνια είναι αγνά παιδιά της ενδόξου πατρίδας μας και ότι, προσωπικά, όσες φορές έχω αισθανθεί σοβαρή απειλή αυτή προερχόταν από πρεζονοέλληνες; (Τελικά, για το έγκλημα συνελήφθησαν δύο Αφγανοί, κατά τα άλλα η ουσία της ανάρτησης δεν αλλάζει) Το σίγουρο είναι ότι τα τυφλά αντίποινα εναντίον οποιασδήποτε ομάδας ανθρώπων δεν συνιστούν ούτε δικαιοσύνη ούτε καν εκδίκηση, είναι απλώς παλιανθρωπιά και έγκλημα γελοίων υπανθρωπαρίων.

Και μια ωραία, όχι άσχετη ανάρτηση από τη Νεφέλη.

Τετάρτη, Μαΐου 04, 2011

Δευτέρα, Μαΐου 02, 2011

Για να γελάς, Ελλάς

Εσωτερικό αθηναϊκής καφετέριας όπου απαγορεύεται αυστηρά το κάπνισμα. Η βελτίωση της ατμόσφαιρας είναι προφανής.

Βραβεύτηκε ο Yiorgo από τον ΠΟΥ (παγκόσμιος οργανισμός υγείας ή υποκρισίας;) για την απαγόρευση του καπνίσματος που δεν απαγόρευσε τίποτα με το σκεπτικό ότι ήταν: «μια σημαντική πράξη πολιτικού θάρρους η επιχειρηματολογία και η σταθερή υποστήριξη εν δυνάμει μη δημοφιλών μέτρων, παρά την αντίδραση οργανωμένων συμφερόντων και σε περίοδο που η ελληνική κυβέρνηση υιοθετούσε μέτρα αυστηρής λιτότητας με σκοπό τη μείωση του δημόσιο χρέους και την έξοδο της χώρας από την οικονομική κρίση.» Η είδηση εδώ

Ο Γεώργιος Παπανδρέου ο Συμφεροντοκτόνος. Έτσι θα μείνει στην ιστορία ο ΓΑΠ.

Ένα από τα πλεονεκτήματα του να ζεις στην Ελλάδα είναι ότι βρίσκεσαι σε προνομιακή θέση για να διαπιστώνεις την υποκρισία και τη σαπίλα, όχι μόνο των εγχώριων, αλλά και των διεθνών θεσμών.

Αυτός ο ΠΟΥς υποθέτω ότι δεν έχει πάει ποτέ σε καφετέρια στο κέντρο της Αθήνας. Μπορεί βέβαια να στείλουν τίποτα επιθεωρητές τώρα που καλοκαιριάζει, οπότε θα διαπιστώσουν οι άνθρωποι ότι όλοι οι καπνιστές κάθονται έξω... λόγω της απαγόρευσης.

Τι σκοπιμότητα υπηρετεί αυτό το βραβείο; Να ενισχύσει τον ΓΑΠ ή να τον γελοιοποιήσει εγχωρίως; Θα τολμήσουν τα κανάλια να μεταδώσουν τη βράβευση σε ένα κοινό που θα ξεκαρδίζεται στα γέλια; Μήπως τον προαλείφουν για καμιά θεσούλα στον ΟΗΕ, αφού κάνει τα θελήματα εδώ; Τώρα τι θεσούλα θα είναι αυτή δεν ξέρω. Γενικός Γραμματέας θα είναι; «Γόπινγκ»* θα κάνει στο γκαζόν κάτω από τις σημαίες; Δεν ξέρω. 

Δεν ξεχνάμε φυσικά ότι ο ΠΟΥ είναι ο οργανισμός του φιάσκου (ή μήπως του σκανδάλου;) της νέας γρίπης και των σχετικών εμβολίων που τόσες αντιδράσεις προκάλεσαν και από τον επιστημονικό κόσμο.

Πού πα ρε ΠΟΥ; Ε, δεν ήξερες, ε, δεν ρώταγες; Ανέκδοτο έγινες στο γκρίχελαντ. Από την άλλη, αν αναλογιστείς ότι το γέλιο κάνει καλό στην υγεία, δεν μπορείς να αρνηθείς ότι ο οργανισμός δικαιώνει, έστω με αυτό τον τρόπο, το ρόλο του και το όνομά του. Δεν μένει παρά να προσλάβουν και μερικούς κλόουν.

*Για τις γυναίκες και όσους δεν έχουν πάει στον στρατό, η ψυχαγωγική δραστηριότητα του να μαζεύεις τα αποτσίγαρα στους εξωτερικούς χώρους του στρατοπέδου.

Και μια ανακοίνωση:
Επίσης, μια εκδήλωση για βιβλιοφιλόζωους, εδώ.