Οι τοπ σκόρερ είναι πάντα χίπηδες

Αν τον έβλεπες στον δρόμο, κάπου στην Πλάκα ή το Μοναστηράκι, τώρα το καλοκαιράκι, θα τον περνούσες για τυπικό λετσοτουρίστα. Τον φαντάζομαι να απολαμβάνει μια μεγάλη φέτα καρπούζι γελώντας ανοιχτόκαρδα και ακομπλεξάριστα, έτσι όπως ξέρουν να κάνουν μερικά παιδιά του βορά. Το μαλλί μακρύ, εμφάνιση ατημέλητη, ξεκούμπωτος, με υπογένειο. Ήταν επίσης ο μεγαλύτερος άσος αρματιστής του Β΄Παγκοσμίου Πολέμου με 168 επιβεβαιωμένα αντίπαλα κατεστραμμένα άρματα μάχης, που στην πραγματικότητα ήταν μάλλον πολύ, πολύ περισσότερα. Βλέπετε, ο Κουρτ Κνίσπελ δεν έδινε δεκάρα τσακιστή για παράσημα, για τη δόξα και για σκορ. Όποτε κάποιος άλλος διεκδικούσε ένα κατεστραμμένο άρμα, πολύ απλά ο Κνίσπελ χαμογελούσε και του παραχωρούσε ευγενικά τη θέση του.

.

Έλαβε σχεδόν όλα τα παράσημα του Γερμανικού στρατού, εκτός από τον σταυρό των ιπποτών, παρά το γεγονός ότι είχε προταθεί πολλές φορές για αυτόν. Ο λόγος ίσως να ήταν ότι δεν μπορούσε να θεωρηθεί υπόδειγμα, όχι μόνο Ναζί-ήρωα, αλλά ούτε καν στρατικοποίησης. Οι ανώτεροί του τον ανέχονταν μάλλον μόνο και μόνο για την ικανότητά του. Πολλά λέγονται για τη συμπεριφορά του, για τις ερωτικές του επιδόσεις, για τον αντικομφορμισμό του, αλλά θα σημειώσω ένα περιστατικό που δείχνει την ποιότητα του ανδρός:

.

Όταν η μονάδα του μεταφερόταν με τρένο, σε μια στάση, στην Κρακοβία, ενώ καθόταν πάνω σε ένα φορτωμένο άρμα και συζητούσε με ένα φίλο του, είδε με τα γερακίσια μάτια του σε απόσταση ένα φρουρό να κτυπάει με το όπλο του και να κλωτσά έναν κατάδικο. «Κάποιος πρέπει να του δώσει ένα μάθημα αυτουνού!» φώναξε και πήδηξε από το άρμα. Οι παραινέσεις του φίλου του δεν ήταν αρκετές για να τον σταματήσουν. Τραβώντας το πιστόλι του πλησίασε τον φρουρό βρίζοντάς τον. Όταν ο φρουρός αντέδρασε, ο Κνίσπελ, του έριξε μια ωραιότατη σφαλιάρα. Ο φρουρός σήκωσε το τουφέκι του, αλλά ο Κουρτ με μια γρήγορη κίνηση του το άρπαξε μέσα από τα χέρια, το κοπάνησε στις γραμμές του τρένου σπάζοντας το κοντάκι του και μετά αφοσιώθηκε στο να δώσει στον φρουρό μια καλή γεύση κλωτσοπατινάδας, μετά από την οποία η συμπεριφορά του άλλαξε άρδην. Όταν, αργότερα, μια ομάδα στρατονόμων επιβιβάστηκε στο τρένο αναζητώντας τον εγκληματία, ο διοικητής και οι συμπολεμιστές του τους είπαν ότι θα τον παρέδιδαν αν άφηναν έναν δικό τους στη θέση του και τους έδωσαν να καταλάβουν ότι το καλύτερο που είχαν να κάνουν θα ήταν να ξεχάσουν το περιστατικό (πηγές: εδώ, εδώ).

.

Το περιστατικό πρέπει να ήταν η πηγή της έμπνευσης για της σκηνή μιας πολεμικής ταινίας, που όταν είχα δει με είχε κάνει να σαρκάσω για την «αμερικανιά» του Χόλυγουντ, του πονόψυχου Γερμανού μάχιμου στρατιωτικού που βάζει σε μπελάδες τον εαυτό του για έναν κατάδικο.

.

Ο θαρραλέος, θα κάνει πάντα αυτό που θεωρεί σωστό, όποια στολή και αν φοράει, και θα φωτίζει και την πιο σκοτεινή ώρα με ένα πλατύ χαμόγελο. Το φοβισμένο ανθρωπάκι θα ζαρώνει πάντα στη γωνία, κάνοντας τους υπολογισμούς του και ψελλίζοντας δικαιολογίες, οπισθοχωρώντας μπροστά στα φαντάσματα του νου του.

.

Ο Κνίσπελ έπεσε στη μάχη το 1945.

.

Κυκλοφορούσε ατημέλητος και, κάποιοι έλεγαν, άπλυτος. Αντισυμβατικός, αντικομφορμιστής, αναζητώντας πάντα τη διαφορετική λύση που ποτέ δεν σκέπτονται οι άλλοι, με ελάχιστο σεβασμό για το πρωτόκολλο, το αντίθετο της τυπικής εικόνας που έχουμε για ένα σαμουράι. Ήταν όμως ο καλύτερος όλων τους, κάποιοι λένε όλων των εποχών, αήττητος, αφήνοντας πίσω του μια σειρά από σπασμένους «καθώς πρέπει» πολεμιστές. Ήταν ο Μιγιαμότο Μουσάσι, που άλλοτε πήγαινε αργοπορημένος στις μονομαχίες, εξοργίζοντας του αντιπάλους του, που άλλοτε πήγαινε ώρες νωρίτερα, στήνοντας ενέδρες σε ομάδες πολεμιστών, που δεν δίσταζε να πετάξει το σπαθί του προκειμένου να νικήσει και που κάποτε έφτιαξε ένα όπλο σκαλίζοντας ένα κουπί για να κατατροπώσει ένα αντίπαλο που ήταν ειδικός στο μακρύ σπαθί που κρατούσαν με τα δύο χέρια (νοντάτσι). Λέγεται, σύμφωνα με μια εκδοχή, ότι στη συγκεκριμένη μονομαχία είχε προγραμματίσει το χρόνο που θα έκανε την εμφάνισή του σύμφωνα με την παλίρροια, έτσι ώστε αμέσως μετά τη λήξη της μονομαχίας να πηδήξει σε μια βαρκούλα και να «την κάνει», πριν να αντιδράσουν οι οπαδοί του ξυλοκοπημένου μέχρι θανάτου αντιπάλου του.

.

Ο Μιγιαμότο Μουσάσι, μετά από αναρίθμητες μονομαχίες και περιπέτειες και μάχες, πέθανε ειρηνικά, 61 ετών, ολοκληρώνοντας το σύγγραμμά του, το «Ντοκόντο» ή «Το μονοπάτι του να περπατάς μόνος».

.

Για αυτό σας λέω, αυτοί που ξεχωρίζουν στην κορυφή της κορυφής, οι καλύτεροι των καλύτερων, είναι πάντα χίπηδες. Είναι αυτοί που σκέπτονται πάντα έξω από το κουτί, που χαλάνε την ίσια γραμμή, που ακολουθούν πρώτα και πάνω από όλα τον δρόμο της καρδιά τους περιφρονώντας πρωτόκολλα και διακρίσεις και τη δόξα των ανθρώπων. Οι κορυφαίοι είναι αυτοί που ζουν με το δικό τους νόμο και είναι σε επαφή με τον πυρήνα της ύπαρξης τους ή, για να το πούμε με ένα τραγούδι… I dit it my way. There is no other way για να ζήσουμε καλά και χωρίς αυτόν τον κόμπο, το σφίξιμο που είμαι σίγουρος ότι λίγο-πολύ όλοι γνωρίζετε.

.

Να μας εμπνέετε πάντα, Κουρτ Κνίσπελ και Μιγιαμότο Μουσάσι και όλοι οι άλλοι σαν και εσάς, όχι γιατί ήσασταν άγιοι, αλλά γιατί ζήσατε με τον δικό σας τρόπο.