Όταν «σε θέλει»

Προχθές βγήκα περίπατο στο κέντρο, κάποια στιγμή είχα την παρόρμηση να δω την ταινία Άβαταρ, ίσως επηρεασμένος από το κείμενο του φίλου Jolly Roger. Δεν είχα πολύ χρόνο και ήξερα ότι δεν προλάβαινα να πάω περπατώντας στην αίθουσα όπου παιζόταν η ταινία. Μπήκα στο μετρό του Συντάγματος, έβγαλα ένα κέρμα του ενός ευρώ, είμαι όσο σίγουρος μπορώ να είμαι ότι ήταν κέρμα του ενός ευρώ, είχα προσέξει και τον γερμανικό αετό στην πίσω πλευρά. Το έριξα στη μηχανή έκδοσης εισιτηρίων και η καλή μηχανή μου έδωσε το εισιτήριο… συν το ευρώ μου, με τον αετό στην πίσω πλευρά.

.

Όταν ήμουν στο συρμό, κατάλαβα ότι θα δυσκολευόμουν να προλάβω την ώρα έναρξης του έργου. Έφτασα στον σταθμό λίγο μετά την ώρα έναρξης και είχα και μερικά λεπτά περπάτημα. «Τουλάχιστον δεν μου κόστισε η διαδρομή», σκέφτηκα. Φτάνοντας όμως στον κινηματογράφο, παρά το ότι κόντευα τα δέκα λεπτά καθυστέρησης, διαπίστωσα ότι όχι μόνο δεν είχε αρχίσει το έργο, αλλά ούτε καν οι διαφημίσεις. Απήλαυσα το έργο από την αρχή (πολύ ενδιαφέρον, αρκετή τροφή για σκέψη). Στο τέλος, αν και η αίθουσα είχε αρκετό κόσμο και καθόμουν σχετικά μακριά από την έξοδο, δεν δυσκολεύθηκα να βγω έξω. Ήμουν σχεδόν ο πρώτος στην έξοδο, αν και βγήκα με το πάσο μου, με παραξένεψε λίγο αυτό. Τελικά, πέρασα ένα ωραίο βράδυ και μου έμεινε ένα παραπανίσιο ευρώ, με έναν αετό, που το νοιώθω λίγο σαν να μη μου ανήκει και θα διαθέσω μάλλον σε κάποιο κουτάκι δωρεών με την πρώτη ευκαιρία.