Το ξανασμίξιμο

Όταν ήταν μικρός, ένα καλοκαίρι, ζωγράφισε με απλές και αδέξιες γραμμές τον εαυτό του σε ένα καταπράσινο λιβάδι, με λουλούδια, πεταλούδες και έναν μεγάλο ήλιο να χαμογελά ψηλά, παρέα με μερικά σύννεφα. Λίγο αργότερα, ο σάρκινος και ο χάρτινος εαυτός του χώρισαν. Ο χάρτινος εαυτός του συνέχισε να περιφέρεται ανέμελα στο πράσινο λιβάδι, πάντα ζεστός από τον πελώριο χαμογελαστό ήλιο, παρέα με τα άλλα πλάσματα που είχε ζωγραφίσει σε εκείνο το φύλλο χαρτί. Ο σάρκινος εαυτός του πήγε στο σχολείο, σπούδασε, πήγε στο στρατό, σοβάρεψε, παντρεύτηκε, έκανε κάποια περιουσία, παιδιά και όλοι τον σέβονταν. Κάποια στιγμή, σε μια μετακόμιση, το έφερε η μοίρα ο σάρκινος και ο χάρτινος εαυτός του να ξανασμίξουν. Άπλωσε τα χέρια του, με αυτό το μίγμα δέους, συγκίνησης και μελαγχολίας που δημιουργείται όταν οι αναμνήσεις αποκτούν υλική υπόσταση, και έπιασε προσεκτικά το σκίτσο, σαν αυτό να ήταν έτοιμο να σκορπίσει στον αέρα. Ο σάρκινος εαυτός του είχε αλλάξει πολύ από την τελευταία φορά που ήταν μαζί, ήταν πλέον αρκετά ψηλότερος, βαρύτερος και τα μαλλιά του ήταν γκρίζα. Ο χάρτινος εαυτός του ήταν αλήθεια πως είχε κιτρινίσει και ξεθωριάσει λίγο, αλλά είχε ακόμη το ίδιο πλατύ χαμόγελο, την ίδια ανέμελη και ασκίαστη χαρά, στο ίδιο λιβάδι, όπου όλα τα πλάσματα, και ο ήλιος μαζί τους, χαμογελούσαν. Θυμήθηκε ότι κάποτε ο σάρκινος και αυτός ο χάρτινος εαυτός του ήταν ένα. Σήκωσε το κεφάλι του, κοίταξε γύρω για να βεβαιωθεί ότι ήταν μόνος και άφησε να του ξεφύγει ένας λυγμός.