Τσεκουράτα

Προειδοποίησις: Κείμενον σκληρόν και μισανθρωπικόν, συνεχίζετε την ανάγνωσην με ιδική σας ευθύνην.

Στην προηγούμενη ανάρτηση, ο συνμπλόγκερ Resident ανέφερε ένα άρθρο, το οποίο μπορείτε να διαβάσετε εδώ. Αυτό μου έδωσε την αφορμή για μια απάντηση που αναδημοσιεύω εδώ ως ανεξάρτητη ανάρτηση, με κάποιες διορθώσεις και προσθήκες:

Με το άρθρο αυτό έχω ριζικές διαφορές. Το θεωρώ κραυγαλέο παράδειγμα λαϊκισμού (ο λαϊκισμός συναντάται σε όλες τις πολιτικές κατευθύνσεις ή και σε καμία πολιτική κατεύθυνση) και αγιογράφησης, αντάξιο μιας δακρύβρεκτης ταινίας του Νίκου Ξανθόπουλου («Το πιο πιθανό είναι ότι προέρχεται από λαϊκή οικογένεια» - εδώ γέλασα πολύ). Θα σας εξομολογηθώ κάτι. Ανεξαρτήτως της κακής τους τύχης, δεν τρέφω καμία ιδιαίτερη συμπάθεια ή εκτίμηση ούτε για τον μικρό Αλέξη ούτε για τον Διαμαντή. Αν τους συναντούσα, μάλλον θα τους αντιπαθούσα και θα τους απέβαλα από το περιβάλλον μου. Αντιλαμβάνομαι ότι ο μακαρίτης ήταν ο τύπος του νεαρού που θα χαρακτήριζα ενδεχομένως με τρόπο που αν ανέφερα θα συνιστούσε ίσως περιύβριση νεκρού, περίπου το ίδιο ισχύει και για τον τραυματία. Μου είναι αδύνατο να αντιληφθώ με ποιο εσωτερικό μηχανισμό ένας άνθρωπος επιλέγει να ενταχθεί στα ΜΑΤ, να ασκεί βία και να εξευτελίζει επ' αμοιβή και κατά διαταγή χωρίς να έχει μια σοβαρά διαταραγμένη προσωπικότητα, τουλάχιστον.
.
Δεν αντιλέγω ότι οι ματατζήδες και οι αστυνόμοι είναι απαραίτητοι όσο θα υπάρχουν ταραξίες και εγκληματίες, αλλά, κατά βάση, θεωρώ και τους μεν και τους δε τον χαμηλότερο παρονομαστή της ανθρωπότητας και εκφάνσεις της ίδιας σκοτεινής πλευράς της. Μάλιστα, δεν διστάζω να πω ότι αν κάποτε γινόμουν υπουργός εσωτερικών ίσως να μην είχα πρόβλημα να επαινώ τα όργανα της τάξης και να λέω τις γνωστές συμβατικότητες, ενώ από μέσα μου θα τους περιφρονούσα και θα κάγχαζα με τον κυνισμό μου. Πολλά μας είναι αναγκαία σε αυτή τη βρώμικη ζωή, χωρίς αυτό να τα κάνει λιγότερο απεχθή. Το γιατί δεν αντιδρά κανείς από την κοινωνία και δεν συμπαρίσταται στην αστυνομία, όπως διερωτάται ο αρθρογράφος, ας το αναζητήσουν οι ίδιοι αστυνομικοί στη συμπεριφορά τους. Η αυτοκριτική είναι ένα από τα πολλά αδύνατά τους σημεία κρίνοντας από τις δηλώσεις των εκπροσώπων τους. Δεν θεωρώ απαραιτήτως αρνητική την κοινωνική κατακραυγή εναντίον τους, καθώς αυτή δίνει μια ελπίδα για αλλαγή της συμπεριφοράς τους (ευσεβείς πόθοι). Δεν είναι οι δημοσιογράφοι και οι πολιτικοί που τρέφουν την απαξίωση και το μίσος εναντίον της αστυνομίας, αυτός είναι ένας από τους ελάχιστους τομείς στους οποίους η αστυνομία διαπρέπει από μόνη της (αντιθέτως με τη δίωξη του εγκλήματος ή της τρομοκρατίας - Τι; Ποιος εξάρθρωσε τη 17Ν; Άλλη αφορμή για γέλιο). Ορίστε άλλο ένα παράδειγμα του πώς η αστυνομία αδυνατεί να πάρει το παραμικρό μάθημα και σκάβει διαρκώς τον ίδιο της το λάκκο με μεγάλο κόστος για όλους μας, εδώ. Άλλο ένα παράδειγμα του πώς αυτογελοιοποιείται και παρενοχλεί εδώ. Όσο για την ατιμωρησία της αστυνομίας και τη συμπεριφορά της, ορίστε η πιο φρέσκια καταδίκη μας από το ΕΔΑΔ για αστυνομική βία, εδώ.
.
Δηλώνω επίσης ότι, όχι, δεν αισθάνομαι ένοχος για τις πράξεις οποιουδήποτε τρομοκράτη επειδή ασκώ το αναφαίρετο δικαίωμά μου στην ελεύθερη έκφραση και την κριτική.