Αντουανετισμού συνέχεια

Και το άκρον άωτον του αντουανετισμού - υποκρισίας. Κάποιος ο οποίος αγόρασε σπίτι σε «καλύτερη γειτονιά» για να γλιτώσει από την υποβάθμιση της γειτονιάς όπου έμενε εξαιτίας των μεταναστών και στέλνει το παιδί του σε ιδιωτικό σχολείο υψηλών προδιαγραφών, να εξανίσταται όταν ένας γονιός που δεν μπόρεσε να κάνει το ίδιο διαμαρτύρεται για την υποβάθμιση της εκπαίδευσης και τη βία στο δημόσιο σχολείο του παιδιού του, αναφέροντας ως μια από τις αιτίες, ορθά, το μεγάλο πλήθος των αλλοδαπών μαθητών*. Βέβαια, όπως ξαναείπα, τίποτε δεν είναι απολύτως αθώο, γιατί να θέλεις να λάβει και το παιδί του άλλου, που θα ανταγωνιστεί αύριο το δικό σου στην αγορά εργασίας, αξιοπρεπή εκπαίδευση;**

Η γειτονιά όπου γεννήθηκα, μέχρι πριν από δεκαπέντε χρόνια περίπου ήταν μια περιοχή μικρο-μεσοαστικής τάξης. Σήμερα, χάρις και στα υπογειάκια και τις λογής -λογής «τρύπες» που έκαναν για να μεγιστοποιήσουν τα έσοδά τους οι εργολάβοι και οι πρώην ιδιοκτήτες των νεοκλασικών τα οποία έπεσαν ηρωικά στη μάχη της αντιπαροχής, αυτή έχει υποστεί μια ραγδαία υποβάθμιση. Οι παλιοί κάτοικοι, επαγγελματίες, επιστήμονες ή κάθε άνθρωπος που κάπως έφτιαξε τη ζωή του, την εγκαταλείπουν άρον - άρον, αφήνοντας πίσω τους ένα λούμπεν προλεταριάτο προερχόμενο από κάθε γωνιά της γης, αλλά κυρίως από τα Βαλκάνια, και μερικούς δυστυχείς που ή δεν μπορούν να μετακινηθούν ή δεν θέλουν να χρεώσουν και τα εγγόνια τους για να αγοράσουν αλλού κάποιο σπίτι που ενδεχομένως έκτισε κάποιος εργολάβος χρησιμοποιώντας παράνομη εργασία ανασφάλιστων αλλοδαπών και αφού ενδεχομένως καταπάτησε κάποια πρώην δασική έκταση που έκαψε ο ίδιος ή κάποιος άλλος.

Ομολογώ, και εγώ ανήκω στην κατηγορία όσων αποταμιεύουν, για να μη χρεωθούν για τα επόμενα σαράντα χρόνια, με στόχο να αποκτήσω μια μονοκατοικία κάπου αλλού, όπου θα μπορώ να έχω λίγη ηρεμία και γαλήνη απολαμβάνοντας ένα καλό βιβλίο ή μια όπερα του Βάγκνερ με λίγο ουισκάκι, χωρίς να εισβάλλουν στην κατοικία μου χυδαίες κακοφωνίες και χωρίς να αναρωτιέμαι τι θα αντικρίσω την επόμενη φορά που θα βγω από το σπίτι μου. Δυστυχώς, δεν μπορώ όμως να πνίξω το συναίσθημα ότι εκδιώκομαι, ότι στέλνομαι στην προσφυγιά από μια βαρβαρική εισβολή και ότι εγκαταλείπω αμαχητί τα πατρώα τσιμέντα.

Αθάνατε, άγιε Σοπενχάουερ, που γκρεμοτσάκισες εκείνη την άθλια γραία που σε ενοχλούσε με τις στριγκλιές της και μετά αναγκάστηκες να την πληρώνεις για το υπόλοιπο του φυσικού βίου της. Καταραμένες εις τους αιώνας να είναι οι ψυχές των δικαστών που σε δίκασαν και το γύναιο εκείνο να γνωρίσει με τη σειρά όλα τα μαρτύρια του πύρινου και παγωμένου τόπου και το σκυλάκι Άτμα να ροκανίζει αργά τα κόκαλά της. Καταραμένοι οι ενοχλητικοί και να μη βρίσκουν αναπαμό οι ψυχές τους ώσπερ και εκείνοι ζώντες κατέστρεφαν τη γαλήνη των άλλων.

* Τονίζω πάλι, όχι όλων, όταν όμως κρίνω ένα κοινωνικό φαινόμενο όπως αυτό της ανεξέλεγκτης μετανάστευσης, δεν μπορώ να κλείνω τα μάτια μου στις γενικές συνέπειες που έχει αυτό, όπως ορισμένοι άλλοι που κόβουν και ράβουν την αλήθεια σύμφωνα με τα ιδεολογήματά τους. Επίσης, είμαι υπέρ της θέσης τη σημαία στις παρελάσεις (που πιστεύω ότι καλύτερα θα ήταν να καταργηθούν) να τη σηκώνει ο πρώτος μαθητής, είτε αυτός είναι Έλληνας είτε αλλοδαπός. Αν τα Ελληνάκια το θεωρούν ντροπή αυτό, να στρώσουν τα οπίσθιά τους για να βγουν εκείνα πρώτα.

** Είμαι φανατικά υπέρ της ιδιωτικής εκπαίδευσης σε όλες τις βαθμίδες. Τα καλά ιδιωτικά σχολεία, και ελπίζω αύριο τα πανεπιστήμια, αποτελούν πρότυπο μίμησης για τα δημόσια σχολεία. Το Δημόσιο οφείλει να εξασφαλίζει, αλλά ΟΧΙ να μονοπωλεί την εκπαίδευση ή και οποιαδήποτε άλλη δραστηριότητα που δεν αποτελεί φυσικό μονοπώλιο (ακόμη και για τα φυσικά μονοπώλια, αν υπάρχουν απολύτως τέτοια, δεν είμαι βέβαιος ότι αυτά πρέπει οπωσδήποτε να ελέγχονται σε κάθε περίσταση από το Δημόσιο). Η απαγόρευση της εκπαίδευσης σε κάθε φορέα πέραν του κράτους είναι ολοκληρωτισμός.