Αλλιώτικη Κυριακή

Πολύ δουλειά... αλλά αποφάσισα να μη δουλέψω σήμερα. Σήμερα, βίωσα παράξενα συναισθήματα.

Πέρυσι, την πρώτη Κυριακή του Νοεμβρίου, περνούσα τη γραμμή τερματισμού του Κλασικού Μαραθωνίου. Φέτος, δεν συμμετείχα, καθώς, λόγω, νομίζω, μερικών παραπανίσιων κιλών, λόγω της απρόσεκτης συμπεριφοράς μου να τρέχω σε μεγάλες κατηφόρες και λόγω της καθυστέρησής μου να αλλάξω αθλητικά παπούτσια (όταν τρέχουμε συστηματικά, καλό είναι όχι μόνο να διαλέγουμε προσεκτικά παπούτσια, αλλά και να τα αλλάζουμε κάθε έξι μήνες ή όποτε συμπληρώνουμε 600-700 χιλιόμετρα περίπου), κατάφερα να πληγώσω τα γόνατά μου. Τίποτα όμως δεν με είχε προετοιμάσει για τα συναισθήματά μου όταν βρέθηκα στη Βασιλίσσης Σοφίας και είδα τους αθλητές που πλησίαζαν στη γραμμή του τερματισμού, όταν είδα το βλέμμα τους, τους συσπώμενους, πονεμένους μύες τους, τα σχεδόν εξαϋλωμένα σώματά τους, σαν να μην ήταν πλέον σάρκα, αλλά φλόγα, όπως οι μορφές στους πίνακες του Ελ Γκρέκο.

Άνθρωποι κάθε ηλικίας, κάθε φύλου, κάθε σωματικής διάπλασης, που υπέτασσαν το χώρο στη βούλησή τους... Τι σημασία έχει αν τερμάτισαν σε τρεις ή τέσσερις ή έξι ώρες... Ποιος καταλαβαίνει σήμερα το νόημα του αθλητισμού, πόσο υψηλή είναι αυτή η έννοια και πόσο φτηνός είναι ο πρωταθλητισμός, η λατρεία των επιδόσεων, όλη αυτή η ζωοπανήγυρις και το σταριλίκι με τις ντόπες που έχει στηθεί σήμερα... Θες να δεις έναν αληθινό θρίαμβο; Τράβα και στήσου στη γραμμή του τερματισμού το απόγευμα και περίμενε τον τελευταίο αθλητή που θα τερματίσει εκτός χρονικού ορίου, με τσακισμένο σώμα και ακούγοντας κοροϊδίες ή τις βρισιές των οδηγών, έχοντας έλθει από την άλλη άκρη του κόσμου ή από τα Πατήσια για να διασχίσει αυτή τη γραμμή, μετά από 41 και κάτι χιλιόμετρα, και χειροκρότησε μέχρι να ματώσουν οι παλάμες σου, το αξίζει περισσότερο από τον πρώτο!

Πήρανε λέει ένα χρυσό μετάλλιο από μια αμερικανίδα αθλήτρια που παραδέχθηκε ότι ήταν ντοπέ και θα το δώσουν σε μια δική μας ντοπέ αθλήτρια που είχε την εξυπνάδα να μην παραδεχθεί ότι ήταν ντοπέ. Να μου το πείτε ρε παιδιά όταν γίνει για να βγω να πανηγυρίσω στην Ομόνοια τυλιγμένος με τη σημαία, σαν γύρος με σημαία. Αιδώς! Στον αγύριστο η κοινωνία σας με τις ανεστραμμένες αξίες της. Εχθροί σας θα ήταν και ο Αισχύλος και ο Κυναίγειρος και εσάς θα πολεμούσαν στα αγιασμένα πεδία του Μαραθώνα αν ζούσαν σήμερα. Είθε να έλθει ο Μεγάλος Πάνας να σας διώξει από τα χώματα που βεβηλώνετε. (Δεν απευθύνομαι σε εσένα αναγνώστη, για τους άλλους λέω.)

Κάτι παρήγορο, 3.500 αθλητές πέρυσι, για 7.500 άκουσα φέτος.

Τέλος πάντων, έχω να τρέξω από τον Αύγουστο, ίσως του χρόνου, ίσως.

Από την άλλη μεριά, δεν βρέθηκα τυχαία στη Βασιλίσσης Σοφίας, Για άλλη μια φορά πήγα να δω μια έκθεση με μέτριες προσδοκίες για να εκπλαγώ ευχάριστα. Κλιμτ, Σήλε, Κόκοσκα και η εποχή τους, η έκθεση στο Μέγαρο Μουσικής. Υπήρχαν έργα και άλλων ζωγράφων. Διαπίστωσα ότι είναι τελείως διαφορετική η αίσθηση που δημιουργούν αυτά τα έργα εκ του φυσικού σε σύγκριση με τις διάφορες εκτυπώσεις τους. Τον Κλιμτ τον συμπαθούσα, σήμερα τον λάτρεψα. Τον Σήλε τον έβλεπα με καχυποψία, σήμερα παραδόθηκα, τουλάχιστον στα περισσότερα έργα του. Εντάξει, ο Κόκοσκα ομολογώ δεν είναι πολύ του γούστου μου, αλλά και τα δικά του έργα τα είδα με ενδιαφέρον. Ωστόσο, και άλλοι που δεν γνώριζα με κέρδισαν. Η έκθεση αυτή δεν είναι πολύ μεγάλη σε έκταση, αλλά είναι μεγάλη σε αξία. Ονειρικές οι αφίσες, εκπληκτικά τα σκίτσα. Ωστόσο, η επίσκεψη θα άξιζε και μόνο για ένα έργο. Για τον τυφλό άνδρα του Κλιμτ.

.

Η εικόνα που ακολουθεί, από τον κατάλογο της έκθεσης, αδικεί το έργο που πρέπει να το δει κάποιος στο πρωτότυπο για να αντιληφθεί το μεγαλείο του. Δεν ξέρω γιατί μου έκανε τόση εντύπωση, εκτός του ότι είναι τόσο ζωντανό ώστε να μοιάζει τρισδιάστατο, ότι τώρα δα ετοιμάζεται να ανοίξει το στόμα του για να μιλήσει. Αργότερα, βοηθούντος του Διονύσου, κατάλαβα, είναι ο Όμηρος, είναι ο Μπόρχες, είναι ένας που θεωρεί ότι είναι «...ανάξιος για τα πουλιά και τ’ άστρα»*.

«Ο τυφλός», Γκούσταβ Κλιμτ, από τον κατάλογο της έκθεσης (μια καλή αγορά... ο κατάλογος).

.

Μέχρι 30 Δεκεμβρίου, ΣΠΕΥΣΑΤΕ! Μετά, θα πρέπει να ταξιδέψετε στην Αυστρία.

.

* Ο πρώτος στίχος από το ποίημα «On His Blindness» του Χόρχε Λουίς Μπόρχες, σε μετάφραση Δημήτρη Καλοκύρη.

.

Υ.Γ. Καθώς ήμουν έτοιμος να δημοσιεύσω αυτό το κείμενο, είδα στις ειδήσεις για τον τραυματισμό του Κενυάτη Αθλητή λίγο πριν από τον τερματισμό. Αν και σε τόσο μεγάλες διαδρομές δεν είναι δυνατόν να προβλέπεις τα πάντα, σε κάποιο βαθμό τουλάχιστον, φέρει ευθύνη η διοργάνωση. Θυμήθηκα το περυσινό αλαλούμ στο σημείο του Τύμβου όπου οι προπορευόμενοι αθλητές, επιστρέφοντας από τον τύμβο, μπλέχτηκαν με τους αθλητές που εκείνη τη στιγμή έμπαιναν στο βρόχο που σχηματιζόταν σε αυτό το σημείο. (Έκανα πιο ήπιο αυτό το υστερόγραφο, για όσους το διάβασαν πριν).