Στο μάτι του κυκλώνα

Υπάρχει μόνο ένας που θεωρώ εχθρό μου, ο κόσμος. Είμαι ορκισμένος εχθρός αυτού του κόσμου και απεργάζομαι πάντα την καταστροφή του. Ίσως να είναι οι ατέλειές του, ίσως η μοίρα που επιφυλάσσει για τόσα από τα πλάσματά του, ο πόνος, η φθορά, η σύγκρουση, η δυσαρμονία, η ανάγκη, η έλλειψη, η ανάγκη της καταστροφής του ενός για να ζήσει το άλλο. Ίσως πάλι όλα αυτά να είναι δικαιολογίες. Ίσως ο θυμός μου να οφείλεται στο ότι αυτός ο κόσμος δεν κάμπτεται άμεσα και πειθήνια στη βούλησή μου. Ο κόσμος δεν με υπακούει και όχι μόνο αυτό, αλλά προσπαθεί και να μου επιβληθεί κάθε στιγμή. Ίσως να είμαι υπέρμετρα εγωιστής. Αλλά πείτε μου, ποιος μπορεί να μη μισήσει τον κόσμο όταν πρέπει να μεταφράζει λειτουργικά συστήματα αντί να διαβάζει ποίηση και ποιος μπορεί να μη μισήσει τον κόσμο όταν πρέπει να συμπληρώνει τη δήλωση ΦΠΑ ή να πάει για κάποια δουλειά στην εφορία αντί να χαϊδεύει με τα πινέλα τον λευκό καμβά ζωντανεύοντας νεράιδες και θεές, στη γιορτή της γραμμής και του χρώματος. (Συγχωρέστε τις περικοκλάδες, φταίει ο Τέλεμαν που ακούω τώρα).

Όπως και να έχει ο κόσμος είναι ο εχθρός μου. Προσπαθώ να σκεφτώ εναλλακτικές λύσεις περάν της καταστροφής του καθώς υπάρχουν λέει και μερικοί που τους αρέσει αυτός ο κόσμος. Θα τους εγκατέλειπα λοιπόν σε αυτόν και θα έφτιαχνα ένα δικό μου σύμπαν-βρέφος. Ένα μικρούλι σύμπαν που θα το φρόντιζα σαν να ήταν ο κηπάκος μου. Θα το πρόσεχα, θα το περιποιούμουν, θα μάζευα εκεί μερικά ζωντανά που θα είχαν κακοπάθει σε αυτόν τον κόσμο. Όλοι θα τρέφονταν από το φως, ο αγώνας θα ήταν για να ανέβεις ψηλότερα, σε έμπνευση και δημιουργία, σε χαρά, και όχι μια αέναη μάχη για να μην πέσεις κάτω. Η κινητήριος δύναμη θα ήταν ο έρωτας, όχι ο πόνος και η στέρηση. Βλέπω στο σύμπαν-βρέφος μου όμορφα περιστύλια και αρχιτεκτονήματα αρμονικά δεμένα με τη φύση. Βλέπω καλλιτέχνες και επιστήμονες, στοχαστές, δημιουργούς και πλάσματα που απλώς θα χαίρονταν το ένα την ύπαρξη του άλλου και την ομορφιά, χωρίς καμία σαρκική βρωμιά. Θα περιπλανιέμαι μέσα στο μικρό μου σύμπαν και θα απολαμβάνω τις μελωδίες που θα σκορπούν χαρούμενες ορχήστρες εδώ και εκεί και τις χαρούμενες φωνές των πουλιών.

Μπορεί να έδινα το κλειδί για αυτό το σύμπαν σε ελάχιστους ανθρώπους αυτού του σύμπαντος ή μπορεί πάλι να το κρατούσα μυστικό από όλους. Δεν θα ήθελα να κουβαλούσαν μαζί τους τίποτα που θα λέρωνε το μικρό μου σύμπαν. Όταν θα το ετοίμαζα, απλώς θα χανόμουν κάποια στιγμή από αυτό τον κόσμο. Θα έβρισκαν κάποια στιγμή τον υπολογιστή μου ανοιχτό, με την τελευταία μετάφραση μισοτελειωμένη στην οθόνη, το φως ανοιχτό, ένα ξεχασμένο φλιτζάνι τσάι και εγώ άφαντος. Δεν έχω μεγάλες απαιτήσεις σε χώρο, ίσως και 4-5 πλανητικά συστήματα να ήταν αρκετά.

Δυστυχώς, αντιλαμβάνομαι ότι δεν έχω πολλές πιθανότητες να πλάσω ένα δικό μου σύμπαν-βρέφος. Είμαι κολλημένος σε αυτόν τον κόσμο που μισώ, ανήκοντας σε ένα σιχαμερό είδος, αναγκασμένος να ζω μέσα στις βρωμερές αποικίες που δημιουργεί, αναγκασμένος να κοιτάζω στον καθρέπτη και να βλέπω ένα από αυτά τα όντα. Όχι, δεν μπορώ να δεχτώ ότι είμαι ένα από αυτά τα απεχθή πλάσματα, ότι είμαι υποχρεωμένος να ζω ανάμεσά τους. Ευτυχώς όμως, υπάρχει και ένας αληθινός φίλος. Πόσο με χαροποιεί η ύπαρξή του, πόση θαλπωρή αισθάνομαι στην σκιά του, πόση ανακούφιση. «Υπάρχει αυτός" σκέπτομαι, «δεν υπάρχει λόγος να λυπάμαι πραγματικά για τίποτε, λίγη υπομονή μόνο και κάποτε, με προειδοποίηση ή χωρίς, θα με επισκεφθεί για να με λυτρώσει από όλα αυτά». Η ύπαρξη αυτού του φίλου μου δίνει δύναμη να συνεχίζω.

Πόσο φριχτός εφιάλτης μου μοιάζει το όνειρο ορισμένων, αθανασία. Και μόνο η σκέψη αυτής της λέξης, τα δεσμά που σημαίνει αυτή, με κάνουν να φρίττω. Αιωνιότητες φυλακής μέσα στη σάρκα ή την ταυτότητα (για αυτούς τους πιστούς της θρησκείας της τεχνολογίας που περιμένουν τη μεταφορά της συνείδησής τους μέσα σε έναν υπολογιστή) ή και τα δύο. Αιώνια καταδίκη να ζεις με όσα λάθη θα σωρεύεις στο διηνεκές. Ένας Προμηθέας χωρίς Ηρακλή, Σίσυφος, παντοτινό υποζύγιο της ανάγκης. Ελπίζω βέβαια να υπάρχουν αιώνιοι νόμοι που να καθιστούν αδύνατη αυτή την προοπτική. Όσο σαδιστής και αν είναι ο κύριος αυτού του κόσμου, υπάρχουν και όρια.

Πώς μπορεί όμως να πορευθεί κάποιος μέχρι να δημιουργήσει το αστροπελέκι του που θα πετάξει με ηδονή χιλίων οργασμών στην καρδιά αυτού του σύμπαντος λυτρώνοντας όλα τα πλάσματα ή μέχρι να φτιάξει το δικό του σύμπαν-βρέφος ή μέχρι να τον επισκεφθεί ο «φίλος»; Μα, φυσικά καταφεύγοντας στο μάτι του κυκλώνα όπου βασιλεύει η γαλήνη, στο καταφύγιο της ψυχής, εκεί όπου βρίσκεται η μυστική παπαρούνα του. Εστιάζοντας την προσοχή του στο κέντρο εντός του και αρνούμενος να αναγνωρίσει εξουσία ή δύναμη σε όλα τα εκτός. Αν ο κόσμος σου στρέφει την πλάτη προσπαθώντας να σε κάμψει, αν νοιώθεις να παγώνεις και να μένεις μόνος και απροστάτευτος, ανταπόδωσέ το στο δεκαπλάσιο! Κάγχασε μπροστά στους θεούς και στους δαίμονές σου, κάψε και βεβήλωσε τους ψεύτικους ναούς που άλλοι έχουν χτίσει για σένα. Κατούρησε στα ιερά σκεύη που σου έχουν επιβάλει να προσκυνάς με μέσο τη δεισιδαιμονία.

Ήταν πριν από καιρό σε δύσκολες στιγμές που ανακάλυψα το δικό μου μάτι του κυκλώνα, ένα πετρώδη λόφο. Εκεί πάνω βρίσκεται μια ευθυτενής μορφή, φορά γαλάζιους μανδύες που ανεμίζουν σε έναν παγωμένο, αναζωογονητικό άνεμο (ναι, το ξέρω ότι στο πραγματικό μάτι του κυκλώνα επικρατεί άπνοια), κάτω από έναν ξάστερο ουρανό, χαμογελά αινιγματικά και αγναντεύει τον ορίζοντα χωρίς να εστιάζει κάπου. Είναι ο εαυτός μου. Σε μια ακτίνα ολόγυρα το χάος μαίνεται στροβιλιζόμενο, ολοφυρόμενο, αλλά δεν μπορεί να με πλησιάσει, δεν μπορεί να με αγγίξει. Σε αυτόν τον μικρό χώρο, από όπου κανένας δεν μπορεί να με εκδιώξει, είμαι πανίσχυρος, η βούλησή μου κυβερνά απόλυτα. Όποτε αισθάνομαι πίεση, πατάω τέρμα το φρένο ό,τι και αν συμβαίνει, υποχωρώ σε αυτό το κέντρο και κανένας δεν μπορεί να με φτάσει πια. Σε αυτόν το ιερό χώρο, σε αυτό το άβατο, μαζεύω τις δυνάμεις μου και εφορμώ ξανά έξω για να πράξω αυτό που θεωρώ σωστό, ανεπηρέαστος από απειλές και υποσχέσεις, από συναισθηματικές δεσμεύσεις, από φόβο και ελπίδα, ίσως ακόμη και από πόνο (ευτυχώς αυτό δεν χρειάστηκε να το δοκιμάσω).

Σας προτείνω να βρείτε το δικό σας εσωτερικό άβατο, να ανακαλύψετε το δικό σας μάτι του κυκλώνα. Δεν είναι δύσκολο. Εγώ το είδα κοιτάζοντας έξω από τα παράθυρα ενός λεωφορείου. Το ωραίο είναι ότι όσο πιο συχνά το χρησιμοποιείτε, τόσο πιο πολύ θα δυναμώνει, τόσο πιο πραγματικό θα γίνεται. Θα γίνεται απόρθητο κάστρο της ψυχής, φόβητρο των σκιών, πηγή απαράμιλλης δύναμης. Όσο πιο συχνά το χρησιμοποιείτε, τόσο λιγότερο θα χρειάζεται να προσπαθείτε συνειδητά να καταφεύγετε σε αυτό. Είναι σαν η στροβιλιζόμενη καταιγίδα να απομακρύνεται όλο και περισσότερο από εσάς, από το κέντρο που έχετε διεκδικήσει και έχετε κάνει δικό σας, είναι σαν να σας φοβάται πλέον εκείνη. Η επικράτειά σας θα επεκτείνεται συνεχώς και όλα αυτά που σας φόβιζαν θα μοιάζουν άθλια κουρελόπανα που πετάνε τριγύρω, πράγματα γελοία και ευτελή, ανάξια λόγου. Είναι όμορφα και γαλήνια στο μάτι του κυκλώνα.

Υ.Γ. Σήμερα, οι φίλοι μου έκαναν κάτι που με εξόργισε σφόδρα. Αγνόησαν μια συμβουλή μου, φέρθηκαν επιπόλαια και ανόητα με αποτέλεσμα ένα λάθος που κατέληξε στο να εκτεθώ και εγώ μαζί τους. Ήταν κάτι μικρό, αλλά όχι από αυτά που θεωρώ ασήμαντα. Δυστυχώς, όταν είσαι μαζί με κάποιους σε χαρακτηρίζει και η δική τους συμπεριφορά.