Στην αγκαλιά της βίας

- Μαμά, σε παρακαλώ, δεν σου έχω πει ότι δεν φαίνεται ωραίο να με προσέχεις όταν έχω υπηρεσία;
.

Κάτω από τη στολή υπάρχει ένα κορμί, αλλά δεν μπορώ επίσης όποτε ακούω για ΜΑΤ να μην σκέφτομαι συνειρμικά τις εικόνες με τους πέντε ή έξι ρόμποκοπ που κλωτσούσαν και έβριζαν αναίτια μια κοπέλα ή κτυπούσαν και καθόντουσαν πάνω σε πεσμένα στο δρόμο παιδιά που είχαν ήδη συλληφθεί (;) ή εκείνον τον φωτογράφο που είδα ο ίδιος ένα βράδυ πριν από πολύ καιρό να τον σέρνουν σε μια κλούβα ενώ οι δικοί του προσπαθούσαν να τον γλιτώσουν, επειδή έκανε το έγκλημα να τους τραβήξει φωτογραφία. Σημειωτέον ότι στην τελευταία περίπτωση δεν είχαν προηγηθεί ταραχές για να είναι «εκτός εαυτού» τα όργανα, επρόκειτο για τη συγκέντρωση των μπλόγκερ για την καταστροφή της Πάρνηθας.

Η βία εξαπλώνεται πλέον σαν ιός, μπορεί κάποιος να την κολλήσει από παντού, από την τηλεόραση, από το δρόμο, από το σουπερμάρκετ (εχθές ήμουν μάρτυρας μιας παραλίγο συμπλοκής στο σουπερμάρκετ). Παραδιδόμαστε στην τρέλα. Λυπήθηκα από το σοβαρό τραυματισμό ενός νέου ανθρώπου που συνέβη να φορά στολή, ωστόσο, έγινε και αυτό το περιστατικό αφορμή για παράλογους συμψηφισμούς και συγκρίσεις σε μια λογική χουλιγκάνων ποδοσφαιρικών ομάδων, από όλες τις πλευρές. Είναι βασικός λογικός κανόνας ότι δύο άδικες πράξεις δεν συνιστούν μια δίκαιη πράξη, ότι δύο σφάλματα δεν συνιστούν ένα σωστό, το ένα έγκλημα δεν αναιρεί το άλλο. Κάποιοι επικαλέστηκαν το γεγονός ακόμη και για να ισχυριστούν ότι ευθύνη έχουν ως και αυτοί που ασκούν κριτική στην αστυνομία. Με άλλα λόγια, οι ανεγκέφαλοι και οι ακραίοι γίνονται επιχείρημα για να ασκούνται πιέσεις ώστε να υιοθετούνται ή να επιβάλλονται περιορισμοί στην ελεύθερη έκφραση, στην κριτική. Το ένα άκρο δίνει έρεισμα στο άλλο και εμείς στη μέση να συμπιεζόμαστε και να συνωστιζόμαστε. Πολλοί υποθέτω θα βγήκαν στα παράθυρα (δεν παρακολουθώ πολλή τηλεόραση) για να αναρωτηθούν γιατί όσοι διαμαρτύρονταν για το φόνο του μαθητή δεν διαδηλώνουν τώρα ή δεν διαμαρτύρονται εξίσου για το φόνο του αστυνομικού. Λησμονείται βέβαια σε αυτή την περίπτωση μια θεμελιώδης διαφορά η οποία βέβαια δεν αναιρεί το τραγικό γεγονός του σοβαρού τραυματισμού του νεαρού αστυνομικού.

Ένας πολίτης ο οποίος ασκεί βία εναντίον άλλου πολίτη ή αστυνομικού οργάνου βρίσκεται αυτόματα στην παρανομία, η σύλληψή του είναι καθαρά θέμα ικανοτήτων των διωκτικών αρχών και η δικαιοσύνη τον αντιμετωπίζει ως ύποπτο - μέχρι την καταδίκη του - εγκληματικής πράξης. Σε αντιδιαστολή, ο αστυνομικός είναι όργανο μέσω του οποίου το κράτος ασκεί το μονοπώλιό του στη βία. Αν ο αστυνομικός ασκήσει καταχρηστικά βία εναντίον ενός πολίτη, τίποτε δεν είναι αυτονόητο και το θέμα της αστυνομικής βίας είναι πέραν από θέμα του ποινικού δικαίου και πολιτικό θέμα. Ο μη έλεγχος και η ατιμωρησία της κατάχρησης της αστυνομικής βίας μεταβάλλει τη δημοκρατία σε τυραννία και την καταργεί, κάτι που δεν ισχύει για άλλες εγκληματικές πράξεις. Ας μην παριστάνουν λοιπόν κάποιοι τους αφελείς. Φυσικά, η πολιτική βία εναντίον του οποιουδήποτε και η απροκάλυπτη αποδοχή ή ανοχή της από πολιτικές ομάδες εγείρει επίσης ένα πολιτικό ζήτημα και δεν πρέπει να γίνεται αποδεκτή. Ωστόσο, ακόμη και σε αυτή την περίπτωση, επειδή λείπει η κατοχύρωση του δικαιώματός στην άσκηση βίας, επειδή λείπει η νομιμοποίηση, υπάρχει ποιοτική διαφορά. Επίσης, το να αναζητάς τα αίτια της τρομοκρατίας, της αναταραχής, του εγκλήματος, της βίας δεν μπορεί να ερμηνεύεται από κάποιους ως στήριξή τους και όσοι απευθύνουν τέτοιες κατηγορίες δεν μπορεί παρά να θεωρούνται βλάκες ή υστερόβουλοι, σε κάθε περίπτωση είναι επικίνδυνοι. Και, βέβαια, πάντα τίθεται το ψευτοδίλημμα, ή να έχουμε ανεξέλεγκτη αστυνομία ή να είμαστε ανυπεράσπιστοι. Υποθέτω ότι το να έχουμε σωστή και επαγγελματική αστυνομία είναι εκτός συζήτησης.

Όπως και να έχει, δεν μπορώ να μη λυπάμαι βλέποντας αυτή την ολίσθηση της κοινωνίας μας στη βία και στη βλακεία. Είναι βέβαια η τραγική μοίρα της ανθρωπότητας - βλέπουμε τι γίνεται και σε άλλα σημεία του κόσμου - η ιστορία της να καθορίζεται από τον πιο χαμηλό παρονομαστή της, από τα ταπεινότερα ένστικτά της που κρύβονται πίσω από στολές και ιδεολογίες. Ο ένας αχρείος επιτρέπει στον άλλο αχρείο να υπάρχει και μαζί μας συμπαρασύρουν στους φαύλους κύκλους τους, της βίας και της καταπίεσης. Αν δεν έχουμε αντιστάσεις στην κοινωνία μας, κάποια στιγμή εμφανίζεται κάποιος στην πόρτα και μας ζητά να διαλέξουμε πλευρά, να κάνουμε το «καθήκον μας» συμμετέχοντας στο γαϊτανάκι της σφαγής, να αποδείξουμε τη νομιμοφροσύνη μας ή την πίστη μας στον αγώνα. Στολές, ανώτεροι στόχοι και ιδέες, υψηλά ιδανικά αποτελούν προκάλυμμα για τα χειρότερα εγκλήματα και χρησιμεύουν για να κρύβονται από πίσω τους οι αχρειότεροι των ανθρώπων. Ας αντισταθούμε στη βία και στην καταπίεση και στους προαγωγούς τους, όποιοι και αν είναι αυτοί.