Σκοτεινός Περαστικός - II

Ευτυχώς, έχουμε τουλάχιστον σοβαρό πρωθυπουργό!

Δεν είναι τυχαίο που κάποιες φορές αποκαλώ τα όργανα της αταξίας «γενίτσαρους». Υπάρχουν σημαντικές ομοιότητες μεταξύ της αστυνομίας μας και του εν λόγω σώματος. Κατ' αρχήν, και οι γενίτσαροι εκτελούσαν σε καιρό ειρήνης αστυνομικά (και πυροσβεστικά) καθήκοντα. Και οι γενίτσαροι είχαν αλληλεγγύη μεταξύ τους και προέτασσαν το «συντεχνιακό» τους συμφέρον. Και οι γενίτσαροι ήταν εξωτερικό σώμα της κοινωνίας που δεν έδινε λογαριασμό σε κανέναν και είχαν ένα δικό τους, χωριστό πλαίσιο αναφοράς. Και οι γενίτσαροι φέρονταν ασύδοτα και με μεγάλη σκληρότητα και αλίμονό σου αν έπεφτες στα χέρια τους. Νομίζετε ότι υπερβάλλω; Δείτε αυτή την αφήγηση. Θα μπορούσε κάποιος να την αμφισβητήσει, αν σχεδόν όλοι μας δεν είχαμε ακούσει για κάποιο ανάλογο περιστατικό από το περιβάλλον μας, από κάποιο φίλο, από κάποιο συγγενή, αν δεν είχαμε δει τα γνωστά υπέροχα βιντεάκια με τη συμπεριφορά αστυνομικών οργάνων που δημοσιεύονται κάθε τόσο, αν δεν ήταν οι λίστες με τους «εξωστρακισμούς», αν δεν ήταν οι καταδίκες από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρώπινων Δικαιωμάτων, αν... Είναι όλα «μεμονωμένα» περιστατικά υποθέτω. Αυτή η αστυνομία, όσο λειτουργεί έτσι, δεν θα έχει ποτέ τη στήριξη της κοινωνίας και θα αντιμετωπίζεται με καχυποψία ή ακόμη και εχθρότητα ή μίσος.

Φυσικά, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα τη χρησιμοποιήσω όπου θεωρήσω ότι πρέπει να το κάνω αυτό, ελπίζοντας βέβαια στην ανταπόκρισή της, καθώς η εμπειρία μου είναι ότι αυτή δεν είναι δεδομένη (μοιάζει η προστασία του πολίτη να είναι το τελευταίο μέλημά της). Καμία συμπάθεια δεν έχω όμως και για όλους αυτούς τους αληταράδες που από την άλλη πλευρά έχουν βρει αφορμή για να καταστρέφουν και να τρομοκρατούν ατιμώρητοι την κοινωνία, στο όνομα, βεβαίως, ανώτερων ιδανικών και σκοπών και στη μνήμη ενός νεκρού. Περπατούσα πριν από λίγες ημέρες στην Πατησίων, που ήταν και πάλι γεμάτη με κόσμο, όταν ξαφνικά ακούστηκε δυνατός θόρυβος και αντιλήφθηκα δύο αλλοδαπούς νεαρούς που μόλις είχαν κτυπήσει, μάλλον με μια κλωτσιά, ένα τηλεφωνικό θάλαμο. Σκέφτηκα για μια στιγμή να βγάλω την ομπρέλα που είχα μαζί μου και να την κατεβάσω στο άθλιο πρόσωπο του ενός με όλη μου τη δύναμη και μετά να περιλάβω και τον άλλο με τις διαθέσεις του Χάνιμπαλ Λέκτορ, αλλά συγκρατήθηκα από τις πιθανές νομικές συνέπειες. Με προσέβαλε ότι κάποιος θεωρούσε ότι μπορούσε να συμπεριφέρεται έτσι στην πόλη μου, μπροστά μου, θεωρώντας δεδομένο ότι θα μείνει ατιμώρητος.

Εκ των υστέρων, σκέφθηκα ένα τρόπο αντίδρασης που προτείνω σε όλους. Θα μπορούσα να τους ακολουθήσω διακριτικά, να πάρω τηλέφωνο από το κινητό την αστυνομία και να την κατευθύνω στη σύλληψή τους (αν ανταποκρινόταν φυσικά). Πιστέψτε με, όσο και αν σιχαίνομαι αυτή την αστυνομία, κανέναν ενδοιασμό και τύψη δεν θα είχα να τη χρησιμοποιήσω εναντίον ατόμων αυτής της ποιότητας. Θα ήταν και μια καλή ψυχαγωγία αν τα όργανα τους ρίχνανε καμιά μπάτσα, έτσι «φτιαγμένοι» που θα ήταν από τα επεισόδια των ημερών. Διασκέδασα λίγο με αυτές τις αγαθές σκέψεις. Απεχθάνομαι όλους όσοι δρουν χωρίς λογική και χωρίς ηθική και δεν με ενδιαφέρει στο όνομα ποιας ιδεολογίας ή «ευγενών» στόχων ή κινήτρων το κάνουν.

Δεν υπάρχει καμιά δικαιολογία για αυτή την τυφλή καταστροφική μανία χωρίς στόχο ή μάλλον με λάθος στόχους και θα απηύθυνα έκκληση στους θερμοκέφαλους, καθώς βλέπω να απειλείται και το δεύτερο χριστουγεννιάτικο δέντρο στην Πλατεία Συντάγματος, να σκεφθούν λίγο τα μικρά παιδιά που έχουν και αυτά δικαίωμα σε λίγη χριστουγεννιάτικη μαγεία, πριν να φτάσουν και αυτά στην ηλικία της απομυθοποίησης.
.
Με αυτές τις χαρούμενες σκέψεις, εύχομαι σε όλους καλές γιορτές.
.

Υ.Γ. Στιγμές νεοελληνικού μεγαλείου, τα ΜΑΤ να φυλούν το χριστουγεννιάτικο δέντρο (μέγα πολιτικό σύμβολο και στόχο). Φαντάζομαι τις εικόνες να κάνουν το γύρο του κόσμου, προς επίρρωσιν της ρήσης ότι η Ελλάδα είναι ένα απέραντο φρενοκομείο. Τα δεύτερα Δεκεμβριανά της Αθήνας, καλά λένε ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται σαν φάρσα (η μάχη για το χριστουγεννιάτικο δέντρο και την καραμελούπολη).