Όνειρο χειμερινής νυκτός

Πολλά και θαυμαστά και χρώματα λαμπερά είχε εκείνο το όνειρο. Νησιά που υψώνονταν πάνω από τη θάλασσα σε σχήμα μανιταριού, πόλεις με ουρανοξύστες, πόλεις στρωμένες με κάτι σαν χιόνι που όταν το δοκίμασα ήταν γλυκό σχεδόν σαν ζάχαρη, ζούγκλες με έναν τύπο που τον έλεγαν Πιμ και τον κυνηγούσαν τέρατα, ένα σκελετό που αντί για κόκαλα είχε πράσινες φτέρες και που στη θέση των ματιών είχε δυο βαθυκόκκινα λουλούδια, αρκουδογορίλες, τεράστιες αράχνες, σαν λεωφορεία, και άλλα πολλά θηρία. Κάποια στιγμή, βρέθηκα να περπατάω σε μια παραλία, νόμιζα ότι πατούσα πάνω σε παράξενους βραχώδεις σχηματισμούς, όταν αντιλήφθηκα να με κοιτούν θυμωμένα μάτια. Αργότερα, σε ένα γραφείο με βαριά δρύινα έπιπλα, έβλεπα το δήμαρχο και διάφορους άλλους να ανησυχούν για την κατάσταση. «Μην ανησυχείτε,» τους είπα «είστε μόνο το όνειρο κάποιου που σε λίγο θα ξυπνήσει».