(Πολεμική) ανταπόκριση περιπάτου

Βγήκα το μεσημέρι, μετά το φαγητό και από αρκετά κρασιά, να περπατήσω. Αρχικά, σκόπευα να αποφύγω όλες τις περιοχές που γίνονται ταραχές και διαδηλώσεις (κάτι αρκετά δύσκολο) τελικά όμως κάτι με τράβηξε στην αντίθετη κατεύθυνση και ουσιαστικά ακολούθησα από κάποια απόσταση την πορεία που είχε ξεκινήσει αρκετά νωρίτερα. Εκ τω υστέρων δηλώνω ότι δεν θυμάμαι ποτέ άλλοτε τόσες περιοχές της Αθήνας να έχουν σημαδευτεί σε τόση έκταση από επεισόδια αυτού του τύπου. Είναι σίγουρο ότι δεν μιλάμε πλέον για πενήντα ή εκατό ή διακόσια άτομα, γνωστούς-αγνώστους, αλλά για κάτι ευρύτερο, υποθέτω ότι μπορούμε να ευχαριστήσουμε για αυτό την ωραία κοινωνία μας και τους ικανούς πολιτικούς μας. Αλλά ας περάσουμε στην περιγραφή όσων είδα.

Στην Πατησίων υπήρχαν καταστροφές σε αρκετή απόσταση από το κέντρο, ακούω μάλιστα στα ΜΜΕ ότι τα επεισόδια εξακολουθούν. Ελάχιστες είναι οι βιτρίνες που είχαν μείνει αλώβητες και ο δρόμος είχε μεγάλη δραστηριότητα, από συνεργεία και καταστηματάρχες που προσπαθούσαν να αποκαταστήσουν όπως-όπως τις καταστροφές ή τουλάχιστον να κλείσουν με προσωρινά πετάσματα τις κατεστραμμένες βιτρίνες που άφηναν εκτεθειμένα τα εμπορεύματα. Πολλοί φωτογράφοι παντού, αυτό το διαπίστωσα και αργότερα, μεταξύ τους πολλοί, όπως και εγώ, με τα κινητά τους. Κάπου ένιωσα άσχημα, σαν να προσπαθούσα να αντλήσω φτηνές συγκινήσεις και να κάνω επίδειξη εδώ, στο ιστολόγιό μου, με το κατεστραμμένο αυτοκίνητο, το κατάστημα, την περιουσία κάποιου δυστυχούς.

Ανεβαίνοντας την Αλεξάνδρας τα σημάδια έγιναν εντονότερα, ακόμη και στάσεις λεωφορείων δεν είχαν γλιτώσει από την οργή του πλήθους. Οι τράπεζες, οι αντιπροσωπείες αυτοκινήτων, στόχοι επιλογής. Κάποιοι κατηφορίζουν από τη διαδήλωση, άλλοι ανηφορίζουν. Φωτιές καίνε στη μέση του δρόμου σε διάφορα σημεία. Η μυρωδιά του καμένου παντού. Όσο ανηφορίζω, τόσο ο θόρυβος μεγαλώνει. Κάποια στιγμή, βλέπω την κορυφή της πορείας να κατηφορίζει. Είναι οι αριστερές οργανώσεις. Στην κεφαλή της πορείας το ΚΚΕ, πιο πίσω άλλα μπλοκ. Βλέπω από το πεζοδρόμιο. Προσπαθώ πάντα να είμαι διακριτικός με τις φωτογραφίες, δεν θέλω να προκαλέσω κάποια αντίδραση. Παρά το γεγονός ότι υποτίθεται ότι αυτές οι οργανώσεις είναι πιο πειθαρχημένες, δεν διστάζουν να βάλουν στο σημάδι κάτι γραφεία της ΝΔ. Αυτά όμως είναι ψηλά και περισσότερο την πληρώνουν οι επιχειρήσεις από κάτω. Το πλήθος ζητωκραυγάζει σε κάθε πλήγμα. Σύνθημα που κυριαρχεί «Ο λαός δεν ξεχνά, τους φονιάδες τους κρεμά». Σε διάφορα σημεία υπάρχουν οχήματα της πυροσβεστικής. Σε ένα σημείο καίγεται το υποκατάστημα μιας τράπεζας. Το φωτογραφίζω ενώ οι πυροσβέστες προσπαθούν να σβήσουν τη φωτιά.

Ανεβαίνω πιο ψηλά και, μετά από ένα κενό, προσέχω ότι ένα κομμάτι της διαδήλωσης έχει μείνει πίσω και συγκρούεται σφοδρά με τα ΜΑΤ. Ακούγονται συνεχείς κρότοι, πέφτουν μολότωφ και πέτρες. Στρίβω γρήγορα στα στενά προς την κατεύθυνση των Εξαρχείων. Δεν τολμώ να τραβήξω φωτό από κοντινή απόσταση, αυτό φαίνεται στην ποιότητα του υλικού. Σκέφτομαι να κατευθυνθώ ψηλότερα, αλλά αντιλαμβάνομαι ότι γύρω μου τρέχουν και ομάδες διαδηλωτών/αντιεξουσιαστών. Είναι μέρος της τακτικής τους να μπαίνουν στα στενά. Δεν αισθάνομαι πολύ ασφαλής. Ένας τύπος με κοιτάζει περίεργα, να είναι τα rayban; Το κοντοκουρεμένο μαλλί μου; Το συντηρητικό ντύσιμο (τζιν, πουκάμισο, απλό μαύρο παπούτσι); Τον κοιτάζω και εγώ και μετά από λίγο απομακρύνεται. Προχωρώ λίγο και πέφτω στους «άλλους». Τα ΜΑΤ, με πλήρη εξάρτιση και φορώντας μάσκες έχουν στήσει μπλόκα σε διάφορα σημεία. Με ζώνουν τα φίδια, έχει γούστο να με περιλάβουν ή να με κουβαλήσουν σε καμιά ΓΑΔΑ με τίποτε προσαγωγές. Ψάχνω για διέξοδο σε αυτή την σκακιέρα των οικοδομικών τετραγώνων, ενώ από τις γωνίες πετάγονται ξαφνικά ομάδες «κουκουλοφόρων» που τρέχουν. Σε κάποια σημεία υπάρχουν δικοί τους που τους ενημερώνουν για τις κινήσεις της αστυνομίας «Από εδώ!», «Μην πάτε από εκεί, έχει μπλόκο!», «Είναι ασφαλές από εκεί;». Κάποιοι καταστηματάρχες και οι υπάλληλοί τους πανικοβάλλονται. Μια γυναίκα ουρλιάζει «Έρχονται! Είναι πολλοί!». Τελικά, βρίσκω ένα σχετικά ήσυχο δρόμο. Στο βάθος υπάρχει μπλόκο. Προχωρώ σαν να μην τρέχει τίποτα και περνώ από το πλάι.

Επιτέλους! Είμαι έξω από τον κλοιό. Βρίσκομαι στην Χαριλάου Τρικούπη, κατεβαίνω στην Ακαδημίας και περνώ στην Πανεπιστημίου. Παντού, εδώ και εκεί υπάρχουν σποραδικές καταστροφές ή τα ίχνη τους, καθώς τα συνεργεία του δήμου εργάζονταν από το πρωί. Τώρα, πάντως, τα πράγματα είναι ήσυχα. Συνεχίζω στην Σταδίου και νωχελικά πλέον κατευθύνομαι προς το Σύνταγμα. Εννοείται πως οι δρόμοι είναι όλοι άδειοι, εκτός από λίγα μηχανάκια. Ο καιρός είναι θαυμάσιος και υπό άλλες συνθήκες η βόλτα θα ήταν ευχάριστη, είναι αρκετά ευχάριστη και έτσι. Σχεδόν ξεχνώ τι συμβαίνει. Στο Σύνταγμα μπαίνω στην οδό Ερμού, για να διαπιστώσω και εγώ τις καταστροφές που άκουσα ότι έγιναν. Αρχικά, δεν βλέπω τίποτα, πιο χαμηλά όμως η εικόνα αλλάζει. Καμένα κτίρια, σπασμένες βιτρίνες, κάτω από την Καπνικαρέα ο δρόμος είναι αποκλεισμένος από αστυνομικούς.

Μοιάζει ειρωνικό...

Πόσο εκτός κλίματος (και από πλευράς καιρού και από πλευράς γεγονότων) το χριστουγεννιάτικο δέντρο στο Σύνταγμα.

Αποφασίζω να επιστρέψω. Ξαναπερνώ από το Σύνταγμα και βλέπω ότι η πορεία έχει ανέβει από τη Σταδίου για να παραταχθεί μπροστά στη βουλή. Σταδίου, Πανεπιστημίου, Πατησίων, σπασμένα μάρμαρα, για πυρομαχικά. Πυκνός καπνός υψώνεται από την περιοχή του Πολυτεχνείου, στο βάθος. Προχωρώ όσο μπορώ και στρίβω κάτω, στη Γ' Σεπτεμβρίου. Φτάνοντας στη Στουρνάρη κοιτάζω προς τα πάνω, όλη η Στουρνάρη φλέγεται, καπνός, άγριες συγκρούσεις. Αυτό είναι φαίνεται το επίκεντρο των ταραχών προς το παρόν. Μερικοί μετανάστες γύρω μου τραβούν φωτογραφίες με τα κινητά τους, κάνω το ίδιο και απομακρύνομαι.

Αυτά που είδα ξεφεύγουν από κάθε προηγούμενη κλίμακα. Νομίζω ότι τα κοινωνικά και οικονομικά προβλήματα και η σήψη του κράτους έχουν τροφοδοτήσει τις τάξεις των αναρχοαυτόνομων. Η αστυνομία, ενεργώντας αντιεπαγγελματικά, με ψυχολογία χούλιγκαν (χαρακτηριστικό είναι ότι ανταλλάσσουν συνθήματα, ύβρεις και απειλές με τους διαδηλωτές - είναι αυτό συμπεριφορά αστυνομίας που υποτίθεται ότι εκπροσωπεί το νόμο ή σύγκρουση μεταξύ χούλιγκαν διαφορετικών ομάδων;) έχει αποξενωθεί και απαξιωθεί από την κοινωνία, όπως και το κράτος και οι θεσμοί. Δεν πάμε καλά, υπάρχει ακυβερνησία, δεν ξέρω τι άλλο έχουμε να δούμε.

Κρίμα για τον νεαρό που σκοτώθηκε άδικα, κρίμα για όσους χάνουν τις περιουσίες τους και υποφέρουν, συνολικά όμως η κοινωνία μας παθαίνει ό,τι της αξίζει.