Ο Ρωμαίος και η Ιουλιέτα της σαπουνόφουσκας

Με αφορμή την τελευταία ανάρτηση της Ou Ming, με ημερομηνία 2/12, θυμήθηκα τις πρώτες μου «φούσκες» και τη ρομαντική ιστορία που τις συνοδεύει. Είναι από τις πρώτες μου αναμνήσεις, δεν μπορώ να θυμηθώ καν αν είχα πάει στο νηπιαγωγείο. Η γιαγιά και ο παππούς από την πλευρά της μητέρας μου, πρόσφατα αφιχθέντες από την Κρήτη, έμεναν κάπου κοντά μας, στην πολύπαθη περιοχή του Αγίου Παντελεήμονα, σε ένα υπόγειο που έβλεπε στον ακάλυπτο της πολυκατοικίας. Για εμένα, με το μυαλό της ηλικίας, αυτός ο ακάλυπτος ήταν ο μαγικός κήπος της γιαγιάς και του παππού, γεμάτος με γλάστρες με πολύχρωμα λουλούδια και μαγικά αντικείμενα, όπως σωλήνες, δεξαμενές, ρούχα που έπεφταν περιστασιακά από τις απλωμένες μπουγάδες στα μπαλκόνια των πάνω ορόφων και άλλα θαυμαστά που δεν μπορώ να θυμηθώ. Η καλύτερη παρέα μου ήταν οι αριστογάτες της περιοχής - ιδιαίτερα θυμάμαι ένα γατάκι, που κάποια στιγμή όμως χάθηκε προς μεγάλη μου λύπη.

Ήταν μεγάλη λοιπόν η χαρά μου όταν με πήγαιναν να περάσω λίγη ώρα, παρέα με τη γιαγιά κυρίως (ο παππούς δούλευε ακόμη), που με τάιζε πιάτα με τηγανιτές πατάτες, που πολύ μου άρεσαν, και μετά με άφηνε να περνάω την ώρα μου στον μαγικό κήπο, παρέα με τις γάτες και τα ξωτικά. Ήταν μια τέτοια μέρα που κοιτώντας ψηλά, στα μπαλκόνια μιας από τις πολυκατοικίες που περιστοίχιζαν τον ακάλυπτο, είδα τον ήλιο να λαμπυρίζει σε κάτι παράξενες φούσκες, που αιωρούνταν στο κενό, και εκείνη. Ήταν ένα κοριτσάκι, από ό,τι θυμάμαι μεγαλύτερό μου, που στο ένα χέρι του κρατούσε ένα πλαστικό ποτηράκι και στο άλλο ένα εργαλείο στο οποίο φυσούσε δημιουργώντας αυτά τα μαγικά, σχεδόν άυλα αντικείμενα που έλαμπαν με τα χρώματα του ουράνιου τόξου. Τις λεπτομέρειες της γνωριμίας μας δεν τις θυμάμαι, αλλά ήταν αρκετά διακριτική, καθώς η απόσταση δεν βοηθούσε τη λεκτική επικοινωνία. Επικοινωνούσαμε όμως με φούσκες! Από την αρχή της γνωριμίας μας μου είχε πετάξει ένα επιδέξια τυλιγμένο συρματάκι που σχημάτιζε βρόχο, όλα τα άλλα ήταν εύκολα. Ένα ποτηράκι με σαπουνόνερο και καθόμαστε με τις ώρες, εκείνη ψηλά στο μπαλκόνι της, σαν μια Ιουλιέτα, και εγώ χαμηλά, μέσα στον κήπο, σαν Ρωμαίος, να κάνουμε σαπουνόφουσκες ο ένας για να τις καμαρώνει ο άλλος. Μικρές, μεγάλες, πολλές, λίγες, όλες εφήμερες, σαν τα όνειρα των ανθρώπων και τους ανθρώπους τους ίδιους.

Λοιπόν, παρά το γεγονός ότι ήμουν σε μια τόσο τρυφερή ηλικία, πολύ με συγκινούσε η δεσποινίδα και ας λένε ότι τέτοια πράγματα μπαίνουν στο μυαλό των ανθρώπων με την εφηβεία. Βέβαια, οι περιστάσεις κάποτε μας χώρισαν σκληρά και άκαρδα. Ο παππούς και η γιαγιά μετακόμισαν σύντομα σε άλλο σπίτι και η σχέση μας έλαβε άδοξο, αλλά ευτυχώς όχι τραγικό, τέλος. Τι να έγιναν άραγε εκείνο το αγοράκι και εκείνο το κοριτσάκι; Μάλλον δεν υπάρχουν πια. Τα θυμάμαι φευγαλέα όταν εκεί που πλένω κάποιο πιάτο στην κουζίνα πετάει κάποια σαπουνόφουσκα στον αέρα. Ξέρω πάντως τι έγιναν οι δικές μου σαπουνόφουσκες, αναρτήσεις.