Η μεγάλη ληστεία

Ήταν πριν από πολύ καιρό, κάποια χρόνια, όταν μου άρπαξαν ένα μικρό φάκελο που περιείχε κάποια χρήματα. Η οργή που αισθάνθηκα ήταν μεγάλη. Ο δράστης επέβαινε σε μοτοσικλέτα, αλλά τον καταδίωξα τρέχοντας για αρκετά τετράγωνα με το μυαλό μου εντελώς άδειο από κάθε σκέψη, κάθε φόβο, κάθε συναίσθημα, εκτός από μία επιδίωξη: καταστροφή του στόχου. Ήταν η αίσθηση της αδικίας, ήταν η απέχθειά μου στη σκέψη ότι είχα γίνει θύμα, ήταν το γεγονός ότι είχα υποστεί βία. Κάπως έτσι, ίσως χειρότερα, αισθάνθηκα για την πολύ μεγαλύτερης έκτασης ληστεία που αντιλήφθηκα ότι βρισκόταν και βρίσκεται σε εξέλιξη σε βάρος μου όταν πληροφορήθηκα τα νέα φορολογικά μέτρα της κυβέρνησης.

Είμαι ελεύθερος επαγγελματίας, δηλαδή, κάποιος που εκτός από τη ληστεία που υφίσταται, δέχεται και τις προσβολές των ληστών, κατηγορούμενος ο ίδιος ως κλέφτης/φοροφυγάς. Δεν έχω φοροδιαφύγει ποτέ ούτε ένα ευρώ. Και να ήθελα, δεν θα μπορούσα. Είμαι μεταφραστής, συνεργάζομαι με μερικές μεταφραστικές εταιρείες που ζητούν και χρειάζονται την έκδοση αποδείξεων παροχής υπηρεσιών, δηλώνω στην εφορία κάθε λεπτό που βγάζω ενώ δεν δηλώνω και πολλά από τα έξοδα που θα είχα το δικαίωμα να δηλώνω, για να αποφύγω τυχόν αμφισβητήσεις και ενδεχόμενα προβλήματα. Σε αντίθεση με την εντύπωση που προσπαθεί να περάσει η κυβέρνηση, δεν είναι όλοι οι ελεύθεροι επαγγελματίες μεγαλοδικηγόροι, μεγαλογιατροί, μεγαλοκάτι ή έστω μαγαζάτορες και υδραυλικοί που αποφεύγουν την έκδοση αποδείξεων. Υπάρχουν ακόμη και ελεύθεροι επαγγελματίες που έχουν μόνο κατ' όνομα αυτή την ιδιότητα καθώς ουσιαστικά έχουν μια εξαρτημένη σχέση απασχόλησης και ο εργοδότης τους απλώς αποφεύγει να αναλάβει τις υποχρεώσεις και τις δεσμεύσεις που θα είχε αν τους προσλάμβανε κανονικά. Πολλοί άλλοι επαγγελματίες βγάζουν ίσα - ίσα τα έξοδά τους και μένουν στο επάγγελμα απλώς για να διατηρούν την έρμη την ασφάλισή τους και να μην μείνουν εντελώς άνεργοι.

Θέτω το ερώτημα, πώς πρέπει να αισθάνεται ένας επαγγελματίας που δεν φοροδιαφεύγει μετά από τη λήψη αυτών των μέτρων; Ποια πρέπει να είναι η στάση του, τα συναισθήματά του απέναντι σε αυτό το κράτος της διαφθοράς, σε αυτή την κυβέρνηση, σε αυτό τον υπουργό; Πώς πρέπει να αισθάνεται απέναντι στον «τίμιο» δημόσιο υπάλληλο, στον «τίμιο» μεγαλοσυνταξιούχο τραπεζικό, που απολαμβάνει μεγαλύτερη φοροαπαλλαγή έχοντας ίσως μεγαλύτερο εισόδημα, αυτός ο «άτιμος», ο «κλέφτης», ο ελεύθερος επαγγελματίας; Ποια είναι η ηθική θέση αυτού του κράτους, αυτής της κυβέρνησης, αυτού του υπουργού απέναντί του; Καταπολεμάται η φοροδιαφυγή με αυτό τον τρόπο ή αποστέλλεται σε κάθε επαγγελματία το μήνυμα ότι «εμείς σε θεωρούμε φοροφυγά, σε φορολογούμε ως φοροφυγά, για εισοδήματα που πιθανώς δεν έχεις, εσύ κάνε ό,τι καταλαβαίνεις»; Κάποιος επαγγελματίας οποίος μέχρι τώρα ήταν μη-φοροφυγάς δεν εξαναγκάζεται να γίνει φοροφυγάς, αν έχει αυτή τη δυνατότητα, αφού διαφορετικά θα φορολογηθεί για εισοδήματα που δεν έχει και θα υποστεί μια μείωση του ετήσιου εισοδήματός του που μπορεί να υπερβαίνει τα χίλια ευρώ, ενώ ταυτόχρονα οι μεγαλοεισοδηματίες μένουν ανέγγιχτοι; Αν πράγματι υπάρχει αδιέξοδο στα κρατικά έσοδα (δεν το αμφισβητώ), γιατί δεν επιβάλλεται ένας έκτακτος, εφάπαξ φόρος στα μεγάλα εισοδήματα;

Ρωτώ επίσης, ένας υπουργός που τα έχει κάνει τόσο θάλασσα στην κατάρτιση του προϋπολογισμού είναι ο ίδιος που πρέπει να λαμβάνει τα όποια μέτρα; Δεν πρέπει να προηγείται η παραίτησή του; Εντάξει, δεν ήταν ευνοϊκές φέτος οι συνθήκες, αλλά δεν έπεσαν έξω όλες οι ευρωπαϊκές χώρες, δεν έκαναν όλοι τέτοιες εξωφρενικά αισιόδοξες παραδοχές όταν ετοίμαζαν τους προϋπολογισμούς τους (π.χ. πρόβλεψη ετήσιας αύξησης των κρατικών εσόδων άνω του 12%, άνω του 13% για τον ΦΠΑ, χαμηλές τιμές πετρελαίου). Επίσης, με τι πρόσωπο μια κυβέρνηση που βαρύνεται με τόσα σκάνδαλα επιβάλλει ένα τέτοιο υποβιβασμό στο εισόδημα των πολιτών της "υπέρ πίστεως και πατρίδος" ενώ το φαγοπότι συνεχίζεται, ενώ τα σκάνδαλα θάβονται το ένα μετά το άλλο; (Δείτε και άλλο ένα ενδιαφέρον άρθρο του Ρο στο ιστολόγιο Ροΐδη εμμονές, σχετικό και με το προηγούμενο θέμα.)

Δύο διαπιστώσεις έχω να κάνω. Πρώτον. Αυτή η κυβέρνηση, που ψήφισα και εγώ το 2004, αλλά όχι το 2007, είναι η χειρότερη της μεταπολίτευσης. Δεν πίστευα ότι θα το έλεγα αυτό μετά από τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ. Δεύτερον, νομίζω ότι αυτό που ζούμε τώρα, με τις κρίσεις στα ταμεία, στα έσοδα του κράτους, παντού, είναι ίσως η αρχή του τελικού ξεχαρβαλώματος η κατάρρευση του μεταπολιτευτικού, κρατικίστικου οικονομικού μοντέλου, αυτής της ελληνικής ιδιαιτερότητας, αφού εγκαταλείφτηκε από όλους τους άλλους κάπου στα τέλη του 70 και στις αρχές του 80.

Υπουργέ, στη συνείδησή μου, δεν διαφέρεις από έναν άρπαγα, ένα κλεφτρόνι που βάζει το χέρι του στην τσέπη μου και μου βουτάει το πορτοφόλι. Δεν έχεις καμία ηθική νομιμοποίηση. Σου προσάπτω επίσης το χαρακτηρισμό του ψεύτη, αφού ρητώς είχες υποσχεθεί ότι η διαδικασία του περιοδικού κλεισίματος των βιβλίων με περαίωση, αυτός ο εκβιασμός από το κράτος απέναντι στον ανίσχυρο πολίτη (πέσε τόσα αλλιώς θα σου κάνω τη ζωή κόλαση), είχε τελειώσει ανεπιστρεπτί.

Ηθικά, κηρύσσω αυτό το κράτος, αυτή την κυβέρνηση, έκπτωτους. Σε ό,τι αφορά εμένα, είναι ένας στρατός κατοχής, εκβιαστές και εγκληματικά στοιχεία, τύραννοι, επιδρομείς, των εχθρών τα φουσάτα.

Ψηφοφόρε, ενθυμού εις τας εκλογάς, μαύρισε ΝΔ και ΠΑΣΟΚ.