Η κτηματογράφηση της ταλαιπωρίας - Η εμπειρία

- Κύριε, ωραία, σας κλέβουμε, σας χρεώνουμε, σας ταλαιπωρούμε. Δεν καταλαβαίνω γιατί εξάπτεστε! Πρώτη φορά συναλλάσσεσθε με το Δημόσιο*;

Είχα σήμερα τη φαεινή ιδέα να πάω επιτέλους να υποβάλω τα χαρτιά για τη κτηματογράφηση της πτωχικής μου κατοικίας. «Αύγουστος είναι», σκέφτηκα, «πόση κίνηση να έχει;» (Σαρκαστικά γέλια από το βάθος.) Επέλεξα να πάω στο γραφείο της Πλατείας Συντάγματος για να συνδυάσω την υπόθεση με μια ευχάριστη βόλτα στο κέντρο, προσπαθώντας να ξεχάσω ότι θα πλήρωνα για τα «φαγωμένα» επί ΠΑΣΟΚ (θείου βρέφους) χρήματα που έδινε η ΕΕ, τα οποία χρεώνονται επί ΝΔ σε εμάς, τους υπόδουλους, που πάντα πληρώνουμε το λογαριασμό, αντί να στήσουμε καμιά γκιλοτίνα σε κάποια πλατεία.

Το πράγμα δεν πήγε καλά από την τράπεζα όπου πήγα να πληρώσω το τέλος. «Τι καλά», σκέφθηκα «μόνος ένας στην ουρά!» (Περισσότερα σαρκαστικά γέλια από το βάθος.) Ήταν ένας και φαρμακερός, δεν έλεγε να τελειώσει. Παρατηρούσα τον τύπο όση ώρα έκανε τη συναλλαγή του, φορούσε ένα σκούρο κοστούμι με λεπτή ρίγα, από αυτά που συνηθίζονται σε χρηματιστηριακές και άλλες χάι και τρέντι εταιρείες πέριξ της πλατείας Συντάγματος. Νέος, ζελέ στο μαλλί, κινητό κομψό, έξτρα σλιμ, αλλά το παπούτσι ήταν αποκαλυπτικό, σχετικά φτηνό, όχι καλογυαλισμένο και κακοπαθημένο. Αποκαλυπτικές ήταν και οι κινήσεις του, σχετικά νευρικές, με τα χέρια του να παίζουν όλη την ώρα με κάτι χαρτιά. Θα μπορούσα να ριψοκινδυνεύσω μια εκτίμηση λέγοντας ότι επρόκειτο για κάποιο φέρελπι νέο που ολοκλήρωσε πρόσφατα τις σπουδές του (ενδεχομένως κάποιο μαστεράκι;) και με τη μεσολάβηση του θείου βολεύτηκε σε κάποια καλή εταιρεία. Όταν δεν βρίσκεται υπό την πίεση της εργασίας, θα νομίζει ότι κρατά τον Θεό από... τους αδένες και οι κυρίες με κόρες στην παραλία θα λένε «τι καλό παιδί» και θα τον φαντάζονται γαμπρό με νυφούλα την κόρη τους. Πέρασα από τα ίδια, αλλά κλώτσησα, δεν κόλλησα. Τέλος πάντων, με αυτή την ανθρωποπαρατήρηση πέρασε η ώρα στην τράπεζα, πλήρωσα τα 35 ευρώ και συνέχισα για το Σύνταγμα.

Φτάνοντας εκεί, αντιμετώπισα μια οδυνηρή έκπληξη. Όχι μόνο δεν μου είχαν στρωμένο το κόκκινο χαλί, αλλά μπροστά στην είσοδο του χώρου όπου γινόταν η κτηματογράφηση βρισκόταν ένα απίστευτο μπουλούκι ανθρώπων, με άλλους να φωνάζουν, άλλους να διαμαρτύρονται, άλλους να υπομένουν στωικά ή παθητικά την κατάσταση. Ηλικιωμένοι άπλωναν τα γέρικα σώματά τους στις σκάλες του μετρό, προσφέροντας ένα ενδιαφέρον θέαμα, αλλά και ενόχληση στους τουρίστες και τους άλλους επιβάτες του μετρό. Περιστασιακά, κάποιος υπάλληλος του μετρό έκανε την εμφάνισή του και προσπαθούσε να πείσει τον κόσμο να σηκωθεί από τις σκάλες ή να μαζευτεί, ώστε να μην εμποδίζονται όσοι κατευθύνονταν στους συρμούς, εισπράττοντας μόνο διαμαρτυρίες. Ο κόσμος αντιδρούσε αρνητικά και ομολογώ πως δεν τους αδικώ. Το θέαμα αυτό και μόνο, η ανοργανωσιά, η καταλήστευση και καταταλαιπώρηση των πολιτών, με έκανε να φαντάζομαι με ηδονή μια αυθόρμητη και καταστροφική εξέγερση.

Προς απογοήτευσή μου, αυτό δεν συνέβη. Σημειωτέον, ότι την πόρτα φυλούσαν οπλισμένοι αστυνομικοί και ήταν άνδρες της αστυνομίας αυτοί που φώναζαν τα νούμερα αναμονής, ανά δέκα. Πήρα ένα νούμερο από κάποιον τύπο με πολιτικά και διαπιστώνοντας πόσο πολύ απείχε το νούμερό μου από τους αριθμούς που εξυπηρετούνταν εκείνη την ώρα σκεπτόμουν αν θα έπρεπε να επιμείνω ή να έλθω κάποια άλλη μέρα ή να δοκιμάσω κάποιο από τα άλλα κτηματολογικά γραφεία. Ήταν προφανές ότι μέχρι να εξυπηρετηθώ θα μεσολαβούσαν τουλάχιστον δύο ώρες. Μια εναλλακτική λύση θα ήταν να ξεχάσω την υπόθεση για κάποια ώρα, να κάνω κάποια βόλτα, να καθίσω κάπου και να επανέλθω αργότερα. Τελικά, κινούμενος και από κάποια περιέργεια, αποφάσισα να κατευθυνθώ στο γραφείο της Κυψέλης για να διαπιστώσω την κατάσταση εκεί (σημείωση, όλες οι μετακινήσεις με τα πόδια, για άσκηση).

Διασχίζοντας ξανά την Αθήνα, έφτασα κοντά στην Πλατεία Κυψέλης, όπου βρισκόταν επίσης κτηματολογικό γραφείο. Τα πράγματα δεν έμοιαζαν καλύτερα. Καθώς εκεί δεν υπήρχε η ευρυχωρία της Πλατείας Συντάγματος, Το μπουλούκι ήταν μαζεμένο στο πεζοδρόμιο. Τα ίδια και χειρότερα. Οπότε, ξανά πίσω (το νουμεράκι το είχα κρατήσει φυσικά). Φτάνοντας ξανά στο Σύνταγμα, αφού βεβαιώθηκα ότι τα νούμερα που εξυπηρετούνταν ήταν ακόμη αρκετά πριν από το δικό μου, κάθισα σε ένα αναψυκτήριο της πλατείας και απήλαυσα ένα παγωμένο τσάι και την καλοδεχούμενη πλέον ανάπαυση που μου προσέφερε μια καρέκλα. Όταν επέστρεψα στο μπουλούκι, ευτυχώς, δεν χρειάστηκε να περιμένω για πολύ ακόμη για να εισέλθω στο άβατο όπου μόνο όσοι είναι οπλισμένοι με πολλή υπομονή κρίνονται άξιοι να εισέλθουν. Περνώντας λοιπόν την «πύλη», διαπίστωσα ότι βρισκόμουν πλέον σε μια... δεύτερη ουρά αναμονής, με τη διαφορά ότι υπήρχαν καρέκλες και διάφορα ημιαγενή, αυταρχικά, απηυδισμένα ίσως κοράσια που σου έδιναν εντολές και σε κοιτούσαν επιτιμητικά που δεν εγνώριζες πώς να συμπεριφερθείς και να κινηθεί στον ιερό τούτο χώρο (νομίζω τοπογράφισσες, μήπως φοιτήτριες, μαθητευόμενες ιέρειες;).

Σε αυτό το χώρο, υπέδειξα τη διεύθυνση της κατοικίας μου για να εντοπιστεί σε ένα χάρτη, στην οθόνη υπολογιστή, και μου ζητήθηκε να περιμένω να εμφανιστεί το νούμερό μου σε μια φωτεινή ένδειξη στον τοίχο, για να εισέλθω στο επόμενο στάδιο της μύησης, πίσω από το διαχωριστικό, την είσοδο του οποίου φυλούσε ένα μοιράκιο. Ευτυχώς, αυτό το στάδιο της αναμονής ήταν μικρότερο και καθώς δεν είχα μεριμνήσει για κάποιο βιβλίο, επιδόθηκα ξανά στο χόμπι της ανθρωποπαρατήρησης, του διαλογισμού και του οφθαλμόλουτρου, καθώς ένα από τα αυταρχικά κοράσια, ψηλό, με μακριά, μαύρα μαλλιά ήταν αρκετά ελκυστικό. «Είσαι τόσο αυστηρή και στο κρεβάτι;» σκέφτηκα να τη ρωτήσω, αλλά κάτι μέσα μου με σταμάτησε. Όταν εισήλθα στο δεύτερο, εσώτερο άβατο, αυτό όπου οι λίγοι και τυχεροί ολοκληρώνουν πλέον τη διαδικασία της μύησης, πρώτα με παρέλαβε μια ιέρεια, συγγνώμη, δικηγόρος, που ρίχνοντας μια σύντομη ματιά στην αίτησή μου απεφάνθη ότι ήτο από νομικής πλευράς κανονική και, εν συνεχεία, στήθηκα σε μια άλλη, τελική ουρά, όπου οι μυούμενοι παραδίδουν πλέον την αίτηση με τα δικαιολογητικά και λαμβάνουν τον πολυπόθητο τίτλο του κτηματογραφημένου, απολαμβάνοντας το προνόμιο να κοιτάζουν αφ’ υψηλού τους αμύητους, με το χαμόγελο της ικανοποίησης «Εγώ το έκανα, θα κτηματογραφηθείτε και εσείς και θα δείτε τι εστί βερύκοκο.»

Η κατάσταση είναι απαράδεκτη. Είναι προφανές ότι τα γραφεία κτηματογράφησης είναι ανεπαρκή για την εξυπηρέτηση των πολιτών σε εύλογο χρονικό διάστημα και με αξιοπρεπή τρόπο. Η ταλαιπωρία είναι μεγάλη και για ένα μισθωτό, με βάση τα όσα είδα σήμερα, Δευτέρα, 4 Αυγούστου, η διαδικασία απαιτεί μια ημέρα άδειας (εκτός αν εγώ ήμουν ιδιαίτερα άτυχος και έπεσα σε πολύ άσχημη ημέρα). Χρόνος αναμονής που χρειάστηκα = περίπου 4 ώρες (10:15πμ - 2:15 μμ). Η ίδια η διαδικασία, τουλάχιστον για εμένα, που είχα μόνο ένα δικαίωμα, είναι ολιγόλεπτη (Δεν αναφέρομαι στη συμπλήρωση των εντύπων). Θα μπορούσε να πει κάποιος ότι υπάρχει το Διαδίκτυο και το ταχυδρομείο για αποφυγή της ταλαιπωρίας, αλλά αυτό δεν είναι δικαιολογία. E-Government διά του καψονιού, δεν γίνεται. Από τη στιγμή που οι πολίτες επιλέγουν να εξυπηρετηθούν με αυτό τον τρόπο, όχι αδικαιολόγητα, καθώς εκεί παρέχονται και κάποιες διευκρινήσεις για τις αιτήσεις που δεν είναι τόσο απλό να συμπληρωθούν, το κράτος οφείλει να παρέχει την απαιτούμενη υποδομή.

Αναρωτιέμαι γιατί δεν χρησιμοποιήθηκαν στο κτηματολόγιο τα δεδομένα του περιουσιολογίου; Δύο φορές τα τελευταία χρόνια συμπληρώσαμε το Ε9 για την εφορία με τα στοιχεία των ακινήτων. Αναρωτιέμαι, επίσης, πόσοι από αυτούς που ταλαιπωρήθηκαν, πόσοι από αυτούς που διαμαρτυρήθηκαν, θα ψηφίσουν ΝΔ ή ΠΑΣΟΚ στις επόμενες εκλογές. Η μάχη της καθημερινότητας; Επανίδρυση του κράτους; Διαπίστωσα τι σημαίνουν σήμερα (για άλλη μια φορά). Είναι προφανές ότι αυτοί οι άνθρωποι μας θεωρούν τόσο παθητικούς, άβουλους και αποβλακωμένους ώστε να μας υποβάλλουν σε τέτοια καψώνια και κόστος χωρίς να φοβούνται για τις συνέπειες στις κάλπες.

Πολίτη, την επόμενη φορά που θα βρεθείς μπροστά σε μια κάλπη, ενθυμού, ενθυμού τα λεφτά της ΕΕ που χάθηκαν (φαγώθηκαν) από τους προηγούμενους, το λογαριασμό που σε υποχρεώνουν να πληρώσεις για τα λεφτά που χάθηκαν (φαγώθηκαν) και την ταλαιπωρία στην οποία σε υποβάλλουν οι τωρινοί.

Τσακίστε τους, τσακίστε τους, στις εκλογές μαυρίστε τους!!! (και τους δύο)

Υ.Γ. Είναι η εντύπωσή μου ή υπάρχουν ελάχιστες έως καθόλου αναφορές στον Τύπο για αυτή την ταλαιπωρία; Γιατί δεν δημοσιεύονται κάπου οι μέσοι χρόνοι αναμονής;

Υ.Γ.2 Διασκεδάσαμε πάλι.

Άλλη σχετική ανάρτηση, εδώ.

* Ναι, το γνωρίζω ότι τύποις η Κτηματολόγιο Α.Ε. είναι νομικό πρόσωπο ιδιωτικού δικαίου, για εμένα, εξακολουθεί να είναι "το Δημόσιο", μοναδικός μέτοχος είναι το ΠΕ.ΧΩ.ΔΕ.