Παρασκευή, Αυγούστου 22, 2008

Τα γονίδια του νικητή

Πολλοί θυμήθηκαν, με αφορμή τα πρόσφατα περιστατικά των αθλητών μας που συνελήφθησαν ντοπαρισμένοι, τις δηλώσεις των ιδίων ή κάποιων άλλων που σε αλλοτινές στιγμές εθνικής δόξας και μεγαλείου, εν μέσω αθλητικών θριάμβων, κόμπαζαν για την ανωτερότητα των γονιδίων και του DNA της φυλής. Ωστόσο, τέτοιοι κομπασμοί ενδέχεται να πάρουν σύντομα, αν δεν έχει ήδη συμβεί αυτό, μια κατά κάποιο τρόπο κυριολεκτική και ιδιαίτερα νοσηρή σημασία. Δεν ξέρω πόσοι από εσάς γνωρίζετε τον όρο «γονιδιακό ντόπινγκ», αλλά είναι πιθανό στο εγγύς μέλλον να τον γνωρίζουν όλοι. Αναπτύσσονται ή υπάρχουν ήδη μέθοδοι που επιτρέπουν την επέμβαση στο γενετικό υλικό των αθλητών έτσι, ώστε αυτοί να παράγουν με φυσικό, μη ανιχνεύσιμο τρόπο τις ουσίες που τους είναι «χρήσιμες». Πώς λέμε όχι στις γενετικά τροποποιημένες ντομάτες και κολοκυθάκια; Τώρα θα λέμε και όχι στους γενετικά τροποποιημένους αθλητές!

Σχετικές πληροφορίες εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ και αλλού, χρόνο να έχετε.

Έχω εκφράσει και άλλοτε τις απόψεις μου για τον αθλητισμό. Το είδος του αθλητισμού που προβάλλεται από τα ΜΜΕ με αφήνει εντελώς αδιάφορο, όπως και τα παγκόσμια ρεκόρ και τα χρυσά μετάλλια που θα κατακτήσει ο τάδε υπεραθλητής, δρομέας ή κολυμβητής. Η σωματική άσκηση και οι αθλητικές δραστηριότητες είναι κάτι εξαιρετικά θετικό όταν εντάσσονται στο πρόγραμμα της ζωής μας, αλλά ο πρωταθλητισμός μου είναι απεχθής. Εκεί που η φυσική άσκηση, ο λαϊκός αθλητισμός, μπορεί να κάνει μια κοινωνία πιο υγιή, πιο ωραία, προωθώντας και κάποιες αξίες, ο πρωταθλητισμός δημιουργεί μονομανείς ηλιθίους, ανθρώπους ειδικής κατασκευής, που θυσιάζουν το παν στο βωμό της νίκης και των υλικών απολαβών που αυτή προσφέρει, φανατίζει άλλους ηλιθίους, αποπροσανατολίζει, τρέφει τη μισαλλοδοξία, αποτελεί εργαλείο πολιτικής χειραγώγησης, συντηρεί νοσηρά κυκλώματα. Ας σκεφτούμε μόνο τι θεωρείται «καλό παιδί» στον αθλητισμό, ένας εμφανώς αποβλακωμένος άνθρωπος, άβουλος, πλήρως υποταγμένος στον προπονητή του και το σύλλογό του ή άλλους «αρμοδίους» και «παράγοντες», κάποιος που δεν μπορεί να αρθρώσει τίποτε πέραν από μερικά ξύλινα συνθήματα και θυμίζει αόριστα διασταύρωση μεταξύ ανθρώπου και κάποιου άλλου είδους. Αυτό υποτίθεται ότι είναι κατά ορισμένους το ιδανικό πρότυπο για την νεολαία μας. Περισσότερα δεν θέλω να γράψω, διότι υπάρχει αυτό το εξαιρετικό άρθρο στο ιστολόγιο Ροΐδη Εμμονές που σας προτρέπω να διαβάσετε.
.
Σκέπτομαι πολλές φορές τελευταία πόσο η επικαιρότητα και το θέαμα, η πληθώρα των προκατασκευασμένων ειδήσεων και μη ειδήσεων κυριαρχεί στη ζωή μας και κλέβει το χρόνο μας. Κάποιες φορές αισθανόμαστε καλά διότι προβληματιζόμαστε και σκεφτόμαστε σοβαρά όσα συμβαίνουν, αλλά παραβλέπουμε ότι άλλοι έχουν προεπιλέξει τι είναι αυτό που θα σκεφτούμε και τι είναι αυτό που θα μας προβληματίσει. Ζούμε σε ένα εικονικό γίγνεσθαι, ανταλλάσσουμε το φως του ήλιου με σκιές, με φτηνά θεάματα της πεντάρας. Πόσοι περνούν κάθε στιγμή σχεδόν του ελεύθερου χρόνου τους κάθε βράδυ καρφωμένοι μπροστά στο κουτί με τις σκιές και "...ΟΥΚ ΑΝ ΑΛΛΟ ΤΕ ΝΟΜΙΖΟΙΕΝ ΤΟ ΑΛΗΘΕΣ Ή ΤΑΣ ΤΩΝ ΣΚΕΥΑΣΤΩΝ ΣΚΙΑΣ" ; - (...δεν θα νόμιζαν τίποτε άλλο για αληθινό, παρά μόνο τις σκιές που τους δείχνουν οι θαυματοποιοί.) - Πλάτωνος Πολιτεία, Βιβλίο Ζ, από τον περίφημο μύθο του σπηλαίου, την πρώτη περιγραφή ενός «μάτριξ».

11 σχόλια:

cyrus είπε...

Panem et circenses... Και, δυστυχώς, πολλές φορές και οι μουσικοί αυτό το ρόλο παίζουν...

athinovio είπε...

έγραψες πάλι

δε νομίζω να υπάρχει κανείς που να διαφωνεί με όσα λες.

Περαστικός είπε...

Cyrusgeo, όχι οι αληθινοί μουσικοί, όχι αυτοί που υπηρετούν τις μούσες, οι άλλοι :)

Athinovio, δεν ξέρω.

Lion είπε...

cyrusgeo, εεεε οχι να τα βαζεις και με τους μουσικους τωρα ;-)
Ξερω τουλαχιστον εναν που ειναι πολυ σωστος ανθρωπος.

Το ολο τζερτζελο δεν με πολυενοχλει παντως. Υπαρχουν μερικοι που πληρωνουν για να δουν θεαμα (αυτο που εκεινοι οριζουν ως θεαμα), αυτοι που πληρωνονται για να το πατροναρουν και αυτοι που θελουν να ρισκαρουν την ζωη τους για να παρουν μερος.

Δεν ανηκω σε καμμια απο τις 3 κατηγοριες, αρα δεν εχω προβλημα. Οσο για τους ηλιθιους με τα ελληνορθοδοξα γονιδια, ηταν και θα παραμεινουν ηλιθιοι, ακομα και χωρις τους Ολυμπιακους. Εδω κοκκορευονται για τον Παρθενωνα που ΔΕΝ εφτιαξαν (και δεν ξερουν ουτε κατα που πεφτει), στο χρυσο μεταλλιο θα εχαναν την ευκαιρια;

cyrus είπε...

Πολλές φορές, ακόμα και οι σοβαροί μουσικοί (απ' αυτούς που τους εκτιμά και τους θαυμάζει ο κόσμος όλος) παίζουν έναν αντίστοιχο ρόλο: παρέχουν "διασκέδαση" στους ισχυρούς κατά τις συγκεντρώσεις τους και τα συνέδριά τους. Έχω δει τον Helmut Rilling σε τέτοιου είδους "συναυλία" στη Γερμανία, όπου έπαιζε για μεγαλοτραπεζίτες. Αν βλέπατε τις φάτσες τους, θα τρομάζατε.

Από τότε, τους μουσικούς ορχήστρας τους αποκαλώ (με αγάπη) "σκλάβους"...

Περαστικός είπε...

Dralion, το θέμα είναι το τι υποδηλώνουν όλα αυτά τα πράγματα για την ποιότητα της κοινωνίας και του πολιτισμού μας και κατ' επέκταση για την ποιότητα της ζωής μας.

Cyrusgeo, νομίζω ότι πάντα οι καλλιτέχνες έπρεπε να κάνουν τέτοια πράγματα για το υλικό και αναγκαίο μέρος της υπόθεσης, αλλά, ασχέτως του κοινού, η ποιότητα του έργου δεν άλλαζε και ήταν υψηλή. Μπορεί ένας μεγάλος μουσικός να συνέθετε ένα εκπληκτικό κομμάτι για ένα βλάκα ηγεμόνα, αλλά το απολαμβάνουμε σήμερα όλοι. Το ίδιο το έργο δεν επιτελεί τον αρνητικό ρόλο που περιγράφω, ακριβώς το αντίθετο. Πολύ σκουπίδι όμως ρε παιδί μου σήμερα. Πολύ ποπ το πράγμα.

cyrus είπε...

Έτσι είναι, Περαστικέ -- η αρένα για το πόπολο σήμερα θέλει πανηγυριώτικα πράγματα, να χορταίνει και το μάτι με το (γυναικείο) μπούτι, όχι μόνο η κοιλιά με τον άρτο...

resident είπε...

Πολύ σωστά περαστικέ. Ο πρωταθλητισμός καταστρέφει σώμα και πνεύμα.Δεν πρέπει να προβάλουν σαν πρότυπα πρωταθλητές,,άτομα «κολλημένα με την μπάλα». Έχω βρεθεί στην θέση του να κάνω ας πούμε πρωταθλητισμό για δικούς μου επαγγελματικούς και όχι μόνο λόγους.Δεν θεώρησα τον εαυτό μου πρότυπο ούτε νομίζω ότι πρόσφερα το παραμικρό. και η αλήθεια είναι ότι σε κάποιους τομείς πήγα πίσω.

Περαστικός είπε...

Cyrusgeo, σήμερα υπάρχουν συνταγές κατασκευής ινδαλμάτων, κάποτε ακόμη και η τέχνη για τους πολλούς είχε μια γνησιότητα, φύτρωνε στο χώμα της ανθρώπινης εμπειρίας και αναπτυσσόταν από κάτω προς τα πάνω και κάποτε έφτανε αρκετά ψηλά, αν βρίσκονταν στο δρόμο και δημιουργοί να μπολιάσουν το φυτό. Σήμερα, την εποχή της σκυλοπόπ, παίρνεις ένα τηλεοπτικό ριάλιτι, ένα ψεύτικο γίγνεσθαι, βάζεις μερικούς εκδότες και ΜΜΕ στο παιχνίδι, λίγο μπούτι, κάνα δεσμό, καμιά φωτογράφιση, ένα έτοιμο κλεμμένο ρυθμό, προσθέτεις μιξ και εφέ στην ανύπαρκτη φωνή και έτοιμη η σκυλοπόπ "σταρ". Ποσέθεσε τα παραδοσιακά ινδάλματα της "πίστας" και αυτή είναι η μουσική παραγωγή σήμερα στην Ελλάδα στον μεγαλύτερο όγκο της ίσως. Όλη αυτή η σαχλαμάρα όμως, θύμα της οποίας είναι κυρίως η νεολαία, έχει ένα ανυπολόγιστο πολιτισμικό κόστος.

Σωστά, Resident. Πάντως μη μετανιώνεις για ό,τι έχεις κάνει, κάθε εμπειρία αφήνει κάτι, για όσους μπορούν να μαθαίνουν.

Φλύαρος είπε...

Πόσοι άραγε σήμερα μπορούν να ξεχωρίζουν τις σκιές; Πόσοι έχουν την δύναμη να στρέψουν το κεφάλι προς το φως και να αντικρίσουν την αληθινή ζωή, τον αγνό και άδολο αθλητισμό όπου ο μόνος αντίπαλος είναι ο εαυτός μας;

Την καλημέρα μου Περαστικέ

Υ.Γ. Γύρισα από τις διακοπές και διάβασα τις νέες σου δημοσιεύσεις. Ο Δεκαπενταύγουστος με ενθουσίασε γιατί μου θύμισε τα δικά μου νεανικά καλοκαίρια.

Περαστικός είπε...

Γεια σου, ανώνυμε. Όπως και να έχει, είμαι υπέρ της αυτάρκειας και του περιορισμού του ανθρώπινου πληθυσμού.

Καλή προσαρμογή, Φλύαρε. Τι πιάνουν όλα τα ρεκόρ του κόσμου μπροστά στη συγκίνηση του να τρέξεις έστω μία φορά στη ζωή σου σε ένα μαραθώνιο, μόνο για να τερματίσεις, ή μπροστά στα οφέλη από την ήπια και διαδεδομένη στο κοινωνικό σύνολο άθληση; Αλλά είπαμε, προτιμητέοι είναι οι χαυνωμένοι θεατές που εγείρονται από πλαστικούς θριάμβους.