Τα γονίδια του νικητή

Πολλοί θυμήθηκαν, με αφορμή τα πρόσφατα περιστατικά των αθλητών μας που συνελήφθησαν ντοπαρισμένοι, τις δηλώσεις των ιδίων ή κάποιων άλλων που σε αλλοτινές στιγμές εθνικής δόξας και μεγαλείου, εν μέσω αθλητικών θριάμβων, κόμπαζαν για την ανωτερότητα των γονιδίων και του DNA της φυλής. Ωστόσο, τέτοιοι κομπασμοί ενδέχεται να πάρουν σύντομα, αν δεν έχει ήδη συμβεί αυτό, μια κατά κάποιο τρόπο κυριολεκτική και ιδιαίτερα νοσηρή σημασία. Δεν ξέρω πόσοι από εσάς γνωρίζετε τον όρο «γονιδιακό ντόπινγκ», αλλά είναι πιθανό στο εγγύς μέλλον να τον γνωρίζουν όλοι. Αναπτύσσονται ή υπάρχουν ήδη μέθοδοι που επιτρέπουν την επέμβαση στο γενετικό υλικό των αθλητών έτσι, ώστε αυτοί να παράγουν με φυσικό, μη ανιχνεύσιμο τρόπο τις ουσίες που τους είναι «χρήσιμες». Πώς λέμε όχι στις γενετικά τροποποιημένες ντομάτες και κολοκυθάκια; Τώρα θα λέμε και όχι στους γενετικά τροποποιημένους αθλητές!

Σχετικές πληροφορίες εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ και αλλού, χρόνο να έχετε.

Έχω εκφράσει και άλλοτε τις απόψεις μου για τον αθλητισμό. Το είδος του αθλητισμού που προβάλλεται από τα ΜΜΕ με αφήνει εντελώς αδιάφορο, όπως και τα παγκόσμια ρεκόρ και τα χρυσά μετάλλια που θα κατακτήσει ο τάδε υπεραθλητής, δρομέας ή κολυμβητής. Η σωματική άσκηση και οι αθλητικές δραστηριότητες είναι κάτι εξαιρετικά θετικό όταν εντάσσονται στο πρόγραμμα της ζωής μας, αλλά ο πρωταθλητισμός μου είναι απεχθής. Εκεί που η φυσική άσκηση, ο λαϊκός αθλητισμός, μπορεί να κάνει μια κοινωνία πιο υγιή, πιο ωραία, προωθώντας και κάποιες αξίες, ο πρωταθλητισμός δημιουργεί μονομανείς ηλιθίους, ανθρώπους ειδικής κατασκευής, που θυσιάζουν το παν στο βωμό της νίκης και των υλικών απολαβών που αυτή προσφέρει, φανατίζει άλλους ηλιθίους, αποπροσανατολίζει, τρέφει τη μισαλλοδοξία, αποτελεί εργαλείο πολιτικής χειραγώγησης, συντηρεί νοσηρά κυκλώματα. Ας σκεφτούμε μόνο τι θεωρείται «καλό παιδί» στον αθλητισμό, ένας εμφανώς αποβλακωμένος άνθρωπος, άβουλος, πλήρως υποταγμένος στον προπονητή του και το σύλλογό του ή άλλους «αρμοδίους» και «παράγοντες», κάποιος που δεν μπορεί να αρθρώσει τίποτε πέραν από μερικά ξύλινα συνθήματα και θυμίζει αόριστα διασταύρωση μεταξύ ανθρώπου και κάποιου άλλου είδους. Αυτό υποτίθεται ότι είναι κατά ορισμένους το ιδανικό πρότυπο για την νεολαία μας. Περισσότερα δεν θέλω να γράψω, διότι υπάρχει αυτό το εξαιρετικό άρθρο στο ιστολόγιο Ροΐδη Εμμονές που σας προτρέπω να διαβάσετε.
.
Σκέπτομαι πολλές φορές τελευταία πόσο η επικαιρότητα και το θέαμα, η πληθώρα των προκατασκευασμένων ειδήσεων και μη ειδήσεων κυριαρχεί στη ζωή μας και κλέβει το χρόνο μας. Κάποιες φορές αισθανόμαστε καλά διότι προβληματιζόμαστε και σκεφτόμαστε σοβαρά όσα συμβαίνουν, αλλά παραβλέπουμε ότι άλλοι έχουν προεπιλέξει τι είναι αυτό που θα σκεφτούμε και τι είναι αυτό που θα μας προβληματίσει. Ζούμε σε ένα εικονικό γίγνεσθαι, ανταλλάσσουμε το φως του ήλιου με σκιές, με φτηνά θεάματα της πεντάρας. Πόσοι περνούν κάθε στιγμή σχεδόν του ελεύθερου χρόνου τους κάθε βράδυ καρφωμένοι μπροστά στο κουτί με τις σκιές και "...ΟΥΚ ΑΝ ΑΛΛΟ ΤΕ ΝΟΜΙΖΟΙΕΝ ΤΟ ΑΛΗΘΕΣ Ή ΤΑΣ ΤΩΝ ΣΚΕΥΑΣΤΩΝ ΣΚΙΑΣ" ; - (...δεν θα νόμιζαν τίποτε άλλο για αληθινό, παρά μόνο τις σκιές που τους δείχνουν οι θαυματοποιοί.) - Πλάτωνος Πολιτεία, Βιβλίο Ζ, από τον περίφημο μύθο του σπηλαίου, την πρώτη περιγραφή ενός «μάτριξ».