Στοχασμοί πάνω από ένα νεκρό ποντίκι

Βγήκα σήμερα το μεσημέρι για τον καθιερωμένο καφέ του Σαββάτου. Μπροστά στην πολυκατοικία, είδα το νεκρό σώμα του. Ήταν ένα ποντίκι που μάλλον το είχε πατήσει κάποιο αυτοκίνητο. Από το υπογάστριό του εξείχαν κάποια όργανα, προσελκύοντας ένα πλήθος από μύγες, αλλά, κατά τα άλλα, παρά το κάπως ισοπεδωμένο σώμα, ιδίως το κεφάλι του, ήταν σχετικά άθικτο. Ήταν αρκετά συμπαθητικό για αρουραίος. Δεν ήταν μικρό, αλλά τα ροζ πόδια, τα γυαλιστερά ματάκια και η ροζ μύτη, με έκαναν να κοντοσταθώ.

Τι με χωρίζει, φίλε μου, από εσένα; Η ύπαρξή σου ήταν τόσο πραγματική, όσο και η δική μου. Για τους ανθρώπους, μπορεί η ζωή μου να είναι περισσότερο σημαντική, αλλά για τους ποντικούς, σίγουρα η δική σου παίρνει τα πρωτεία. Το σώμα σου, αιχμάλωτο τώρα της βαρύτητας, θα γίνει σκουλήκι, μύγα, μικρόβιο, νερό, χώμα, φυτό, πουλί, χορτάρι, δέντρο, καρπός, ποντικός, άνθρωπος, όπως κάποτε και το δικό μου. Το σώμα σου ήταν, πριν να γίνει δικό σου, σκουλήκι, μύγα, μικρόβιο, νερό, χώμα, φυτό, πουλί, χορτάρι, δέντρο, καρπός, ποντικός, άνθρωπος, όπως και το δικό μου. Βάλαμε οι άνθρωποι τους εαυτούς μας σε ψεύτικο θρόνο και νομίζουμε ότι είμαστε διαφορετικοί από τα αδέλφια μας. «Πώς να αισθάνονται άραγε τα ζώα; Έχουν ψυχή, έχουν αισθήματα, έχουν επίγνωση της ύπαρξής τους;» Θες να δεις ένα ζώο άνθρωπε; Θες να μάθεις πώς νοιώθει, περίπου, ένα άλλο είδος τον κόσμο; Τράβα στον καθρέπτη, μουτσούνα ζώου είναι αυτή που βλέπεις, αισθήματα ζώου αυτά που νοιώθεις. Δεν διαφέρει περισσότερο η αντίληψή σου από την αντίληψη ενός ποντικού από όσο η αντίληψη ενός ποντικού από την αντίληψη ενός εντόμου ή ενός άλλου ζώου. Είχε γράψει κάποτε και ένας μεγάλος ανώνυμος Έλληνας ότι πιότερο διαφέρει άνθρωπος από άνθρωπο, παρά άνθρωπος από ζώο... αυτά περί ισότητας.

Αδέλφι μου, σηκώθηκε για λίγο η πονεμένη ύπαρξή σου σαν κυματάκι στον ωκεανό και τώρα ξανάγινες ωκεανός. Κάποτε, θα ενωθώ και εγώ μαζί σου στο μεγάλο νερό και αργότερα πάλι θα ξαναγίνουμε κυματάκια, ίσως ακόμη να συναντηθούμε και στο ίδιο κύμα. Περαστικός είμαι, όπως και εσύ. Χαράσουν οι λέξεις των ανθρώπων όρια, μα όρια δεν υπάρχουν εκεί που το άχρονο διασταυρώνεται με το χρόνο. Σκύβω πάνω στο βρώμικο πεζόδρομο και μεταλαβαίνω το αίμα σου συντροφιά με τις μύγες, σφαλώ τα μάτια σου, φιλώ το χώμα γύρω σου, φιλώ τη σεπτή μορφή σου. Γλιστρώ έξω από αυτό το σώμα που φορώ και χάνομαι στις χαραμάδες του πεζοδρομίου, γύρω σου. Η φιλότητα προς όλα τα πλάσματα, προς όλο το σύμπαν, ακόμη και προς κάθε κόκκο σκόνης, είναι η πύλη.
.
Είναι ένα κρύο σαββατιάτικο μεσημέρι, μα είναι λουσμένο στο φως.
Ή όλα είναι ιερά ή τίποτε δεν είναι ιερό.
Αναπαύσου εν ειρήνη.

Σημείωση: Υπάρχουν μερικές αναφορές στο κείμενο, αλλά είναι «ενσωματωμένες», οπότε δεν θα μπω στον κόπο να τις αναφέρω. Εξάλλου, είμαι υπό την επήρεια ενός θαυμάσιου σκοτσέζικου μολτ.