Δευτεριάτικο πρωινό

- Τι θέτε;

.

Ακατάλληλο δι΄ανηλίκους

Καθόταν φορώντας τη φόρμα του μπροστά στον υπολογιστή και χάζευε περιμένοντας το επόμενο μεταφραστικό έργο από κάποιο πελάτη. Κτύπησε το κουδούνι. Τέτοια ώρα, μόνο ο ταχυδρόμος ή κάποιος δυστυχής διανομέας φυλλαδίων τον ενοχλούσαν, αλλά το κουδούνι ήταν από πάνω. Ανοίγοντας την πόρτα, είδε μια περιποιημένη νεαρή γυναίκα με ένα φάκελο στα χέρια. «Καλημέρα σας, κάνουμε μια ενημέρωση για την ΟΥΝΕΣΚΟ, έχετε λίγο χρόνο;». Χαμογέλασε, «Είστε πλασιέ βιβλίων, σωστά;» Εκείνη σαν να αιφνιδιάστηκε, έγνεψε καταφατικά και είπε ένα μάλιστα. Η προσποίηση χάθηκε, τώρα που ο ρόλος είχε αποκαλυφθεί, και η παράσταση έλαβε πρόωρο τέλος. «Κάτι ξέρω και εγώ από αυτά. Κοιτάξτε, δεν έχω σκοπό να αγοράσω τίποτα, αν όμως δεν βιάζεστε πολύ, έχω ζεστό καφέ στην καφετιέρα.» Κοίταξε διστακτικά από την πόρτα το ηλιόλουστο σαλόνι και ο ήλιος διέλυσε τα σύννεφα των επιφυλάξεών της, «Ένα καφεδάκι θα ήταν καλό, τέτοια ώρα».

Έβγαλε το παλτό της, τη θαύμασε. «Θυμήθηκα, όταν σας είδα, τα δικά μου, πριν από πολλά χρόνια. Έψαχνα τότε για δουλειά, μία ή δύο φορές είχα πάει σε αγγελίες που ζητούσαν ανώτατες σπουδές, για να διαπιστώσω ότι ζητούσαν πλασιέ βιβλίων.» «Αφήστε τα, μεγάλη πίκρα, είναι δύσκολα τα πράγματα, είμαι φιλόλογος.» Συστήθηκαν με τα μικρά τους ονόματα, πέρασαν στην κουζίνα και πήγε να της βάλει καφέ, εκείνη τον σταμάτησε, έχοντας πάρει πια αρκετό θάρρος, «μήπως κάνετε καλό ελληνικό;». Χαμογέλασε, έβγαλε το γκαζάκι και, κάτω από το βλέμμα της, χωρίς καμία βιασύνη, σαν να ήταν όλος ο χρόνος δικός τους, της ετοίμασε τον πιο μερακλίδικο καφέ που ήξερε να φτιάχνει. Ετοίμασε το καφεδάκι της με την τελετουργικότητα που οι ανατολίτες ετοιμάζουν το τσάι. Κάθισαν ο ένας απέναντι στον άλλο και αντάλλαξαν μερικές κουβέντες, «...και μένεις μόνος σου εδώ;», «...θα σε ενδιέφερε να διδάξεις», «...μετάφραση, ενδιαφέρον...», «...ώστε ζωγραφίσεις και εσύ...», «...θαυμάσιο βιβλίο...».

Γύρω τους, η πόλη συνέχιζε να δουλεύει σαν μια παλιά μηχανή που είναι έτοιμη να ξεχαρβαλωθεί, αγκομαχώντας, ασθμαίνοντας, σπάζοντας και μασώντας εξαρτήματα εδώ και εκεί, μυρίζοντας καμένο. Οι δυο τους όμως τα είχαν ξεχάσει πια όλα. Το επόμενο μεταφραστικό έργο είχε φτάσει στο ηλεκτρονικό ταχυδρομείο, αλλά δεν συγκινήθηκε όταν άκουσε τον ήχο της ειδοποίησης. Εκείνη, κάποια στιγμή σηκώθηκε και στάθηκε όρθια κοντά του, του χάιδεψε το πρόσωπο και εκείνος την τράβηξε απαλά, αλλά σταθερά πάνω του, στον καναπέ. Φιλήθηκαν με τη μανία και την ηδονή της συνενοχής, σαν να έκαναν κάτι που δεν έπρεπε να κάνουν εκείνες τις ώρες, εκείνες ήταν οι ώρες της δουλειάς, όχι της ηδονής, έτσι είχε ορίσει η κοινωνία, η οικονομία, οι κανόνες. Εκείνη έπρεπε να πουλάει αζήτητα βιβλία μπουρδουκλώνοντας χαυνωμένους αφελείς και αμαθείς νοικοκυρές και εκείνος να μεταφράζει μπροστά στην οθόνη. Έβγαλε το πουλόβερ της ενώ τον είχε από κάτω της, ανάμεσα στα σκέλια της, πέταξε το πουκάμισο, το μαύρο σουτιέν και εκείνος τη θαύμασε από χαμηλά σε όλο της το μεγαλείο, με τις ακτίνες το ήλιου να αστράφτουν στο πορσελάνινο, νεανικό της στήθος και στις αιχμηρές ρώγες της. Όλα στο φως, χωρίς καμία ντροπή. Αφού την ύγρανε με τη γλώσσα του, εκείνη του τράβηξε τη φόρμα και το εσώρουχο με τη βιασύνη που ένα παιδί ξετυλίγει ένα γλύκισμα και τον έβαλε στο κορμί της. Κάποια στιγμή, όλα εξερράγησαν μέσα στο φως. Ένα πυρ κατάπιε τα πάντα. Οι δουλειές, η πόλη, η οικονομία,, η κυβέρνηση, η αστυνομία, οι αναρχικοί, οι επαναστάτες, οι τράπεζες, ο κόσμος, αριστερές και δεξιές ιδεολογίες, θρησκείες και παπάδες, καλές και κακές προθέσεις, άγιοι, μάρτυρες, εθνικοί ήρωες και εχθροί, λυκειάρχες, καθηγητές και η ακαδημία, το κομμουνιστικό κόμμα και ακροδεξιές οργανώσεις, οι τράπεζες και η αγορά, οι σοφοί και ο κρατισμός, η κοινωνική πολιτική, οι θεσμοί, οι υψηλοί σκοποί που αγιάζουν τα μέσα, τα κοινωνικά πρότυπα και οι ρόλοι, η ανάγκη, όλα πασαλείφτηκαν με υγρά και βεβηλώθηκαν με κολλώδες σπέρμα, όλα διαλύθηκαν αφήνοντας ένα καταστάλαγμα έκστασης, αφήνοντας μόνο τον εκτυφλωτικό ήλιο που έλαμπε μέσα στο σαλόνι, δεν υπήρχαν πια ούτε οι ίδιοι, υπήρχε μόνο το φως...

Μετά από μερικές μέρες, δηλώθηκαν και οι δυο ως αγνοούμενοι. Δεν τους βρήκαν ποτέ. Είχαν χαθεί για τον κόσμο αλλά είχαν βρεθεί οι ίδιοι.

*

Τέλος

*

Σημείωση: Βασίστηκε σε κάτι που συνέβη σήμερα το πρωί. Η ιστορία είναι αληθινή μέχρι το σημείο: «Καλημέρα σας, κάνουμε μια ενημέρωση για την ΟΥΝΕΣΚΟ, έχετε λίγο χρόνο;». Η πραγματική απάντησή μου, με ένα συγκαταβατικό χαμόγελο, ήταν «Λυπάμαι, έχω πολλή δουλειά.», καθώς έκλεινα την πόρτα.

.

Υ.Γ. Σκεφτόμουν να γράψω κάτι για την οικονομία, αλλά το μετάνιωσα.